સાપ્તાહિક લઘુ નવલકથા “છિન્ન” ભાગ-૧૨.

 

સંદિપ તો જાણે કશું જ વિચારવા માંગતો જ નહોતો. આ એક એવો મુદ્દો હતો કે જેની  તરફેણ કે વિરૂધ્ધમાં કોઇ દલીલો એને સુજતી જ નહોતી અથવા તો એ  મન સાથે  કે શ્રેયા સાથે એ કોઇ દલીલમાં ઉતરવા જ માંગતો  નહોતો. દરેકને કોઇપણ રીતે  કન્વીન્સ કરી શકવાની એની ક્ષમતા એના પોતાના મનને જ ક્યાં કન્વીન્સ કરી શકતી હતી કે પછી એ કરવા માંગતો જ નહોતો. વળ ખાયેલુ  પતિનુ મન રહી રહીને પત્નિથી દૂર રહેવા માંગતુ હતુ. શરૂઆતમાં અનાયાસે મળેલી તક અને તે પછી પણ આગળ વધતા કેરિયરના ગ્રાફે પેલી   “આઇ એમ સમથીંગ “ની ફીલિંગને વધુને વધુ નક્કર બનાવી હતી તો  તેમાં કોઇ નહી અને શ્રેયા એને ટકોર કરે? શ્રેયા એને કોઇ સુચન કરે ? બસ મન  – અંદરનો એ ગુરૂર અમળાઇ અમળાઇને એ જ વાત પર લાવીને એને મુકતું. શરૂઆતથી લઈને આજ સુધી શ્રેયાની સમસ્યાનો ચપટી વગાડતામાં ઉકેલ લાવતો સંદિપ પોતાના મનની ગુંચ ઉકેલવા તૈયાર જ નહોતો.બસ મન  –

શ્રેયાના  પહેલા એક્ઝીબીશન વખતે જે રીતે એણે પ્રમોટ કરી હતી એ રીતે  તો પોતાને  શ્રેયાનો સર્વેસર્વા માનતો થઈ ગયો હતો એટલે શ્રેયાની કોઇ વાત કે સજેશન સમયે જાણૅ શ્રેયા એની સર્વોપરિતા સ્થાપિત કરવા માંગતી હોય એવુ લાગતુ એટલે એ રીતે પણ શ્રેયાને કોઇપણ સાચી વાત એ સ્વીકારવા તૈયાર જ નહોતો.

કોઇ વળી એવી શુભ ઘડી આવતી તો એને શ્રેયાની વાત સાચી પણ લાગતી. કામને લઈને શરૂઆતથી જે સતર્કતા ન રાખી હોય ત્યારે પાછળથી જે ટેન્શન થતા એ એણે પણ અનુભવ્યા જ હતાને? અને એ સમયે શ્રેયાએ પોતાનુ કામ અટકાવીને એનુ કામ પુરુ કરવા સાથ આપ્યો હતો એ પણ એટલુ જ સાચુ હતુને? તો પછી શ્રેયાને પુરો હક હતો કે એ એની ખામી તરફ ધ્યાન દોરી જ શકે તો પછી એ એની ટકોર કેમ સહી ના શક્યો ? જો એ શ્રેયાને કઈ પણ કહી શકે તો શ્રેયા એની અર્ધાંગીની હતી ,એની પૂરક હતી તો શ્રેયાની  કોઇ વાતને કમ સે કમ એણે તોડી તો નહોતી જ પાડવી જોઇતી. એવુ પણ લાગતુ પણ વળી પાછો અંદરનો અને અંતરનો અહં મદારીના કરંડીયામાં પુરાયેલા  નાગની જેમ ફુત્કાર કરી લેતો. અને આમ ને આમ એ શ્રેયાને ટાળતો જ ગયો.

સારુ હતુ કે બંને પોતાના કામને લઈને માનસિક રીતે રોકાયેલા હતા અથવા રોકાયેલા છે એવા બહાના હેઠળ મનને આશ્વતરાખતા. અને  સમયને ક્યાં કોઇની પડી છે કે એ ઘડીભર પોઝ મુકીને કે જીવનની રફ્તારને રિવાઇન્ડ કરીને પેલી નિરપેક્ષ દોસ્તીની મનગમતી ક્ષણો  પર એમને પાછા લાવીને મુકે? બાંધેલી ઇમારતને જમીનદોસ્ત કરવામાં એટલી વાર નથી લાગતી જેટલી એને તૈયાર કરવામાં લાગે છે, સરસ મઝાના રંગરોગાન પર એક કુચડો મારીને એને ખરાબ કરતા એટલી વાર નથી લાગતી જેટલી ચાર દિવાલોને સજાવતા લાગે છે.હજુ તો જેના પરના  રંગ -રોગાન લીલાછમ હતા એવી દાંપત્યની એ દિવાલોના રંગ   એકદમ જ ફિક્કા પડવા માંડ્યા.

શ્રેયાને આજે ય યાદ હતુ માળીકાકા ઘણાબધા કુંડાને આમથી તેમ ફેરવતા રહેતા. નાનકડી શ્રેયાને એમની આ મજૂરી સમજાતી નહોતી. રામદીનકાકા એને સમજાવતા,

“બિટીયા , યે બડે હી નાજુક પૌધે હે ઇસકો કડી ધૂપમેં રખનેસે યે મુરઝા જાતે હૈ. ઇસે છાંવમે હી રખના ઠીક હૈ.”

આજે એવી કોઇ એવી જ કડી ધૂપમાં એનો નાજુક પ્રેમ મુરઝાવા માંડ્યો હતો અને એ એને કોઇ શીળી છાયામાં ખસેડીને સુકાતો રોકી શકતી નહોતી.

આમ ને આમ સાથે રહેવાનો કોઇ મતલબ ખરો? વારંવાર એ એના મનને પુછ્યા કરતી. અગ્નિની સાક્ષીએ ફેરા ફર્યા ત્યારે કલ્પના ક્યાં હતી કે એ અગ્નિમાં એ દોસ્તીની આહુતિ દઈ રહી છે? સંદિપ ખરેખર ઉમદા દોસ્ત હતો.  તુટતા  લગ્નજીવનની સાથે શ્રેયાને  એ  મૈત્રી, એ  દોસ્તને ગુમાવાની  વેદના વધુને વધુ સતાવી રહી હતી.કોની સાથે એ શેર કરે? પપ્પા અને તે પછી સંદિપ જ તો હતો જેની સાથે એ ખુલ્લા દિલથી વાત કરી શકતી. મમ્મી કરતા ય પપ્પાની એ વધુ નજીક હતી પણ અત્યારે તો આમાં કોઇને એ કશુ જ કહેવા માંગતી નહોતી.

મનના કોઇ એક ઉંડાણમાં છાની આશા હજી જીવીત હતી ,આ કદાચ વાવાઝોડુ જ હોય જેણે હાલમાં તો એની દુનિયા વેરણ-છેરણ કરી મુકી છે પણ એ પસાર થઈ જતા વળી પાછુ હતુ તેમ અકબંધ એ ગોઠવી દેશે. ધીમે ધીમે એ આશા ય ઠગારી લાગવા માંડી.

સંદિપનુ કામ પુરુ થવાના આરે હતુ. કામ ખરેખર ખુબ સરસ થયુ હતુ. બેહદ વખણાયુ હતુ .અને વધુમાં તો શ્રેયા ઇચ્છતી એમ સમય કરતા વહેલુ પત્યુ હતું. સંદિપનુ નામ લોકોમાં વધુ જાણીતુ થયુ અને આ વખતેય શ્રેયા સિવાય એની પાછળનુ  ટેન્શન કોઇને ના દેખાયુ.

મન મોતી ને કાચ એકવાર તુટે પછી એ ક્યારેય સંધાતા નથી. કેટલીય વાર આવુ વાંચ્યુ હતુ પણ જાણ્યુ તો આજે જ. દિવસો વિતતા હતા એમ મૌનની  અભેદ દિવાલ વધુ ને વધુ ગાઢી બનતી ચાલી.

સાપ્તાહિક લઘુ નવલકથા “છિન્ન” ભાગ-૧૩ – તાઃ૧૩/૧/૨૦૧૧ ના રોજ.