udta punjab – Filmreview
૧૯૬૭માં આવેલી મનોજકુમારની ફિલ્મ’ ઉપકાર’નું એક ગીત ‘ મેરે દેશ કી ધરતી સોના ઉગલે ઉગલે હીરે મોતી મેરે દેશ કી ધરતી’ ગીત કદાચ પંજાબના ધાન્યથી ભરપૂર લહેરાતી ઝુમતી ફસલો માટે જ લખાયુ હશે પણ આજનું પંજાબ એક જુદી જ તાસીર લઈને ઝુમી રહ્યું છે. ભારતિય સેનામાં જવાનોની ભરતીમાં પણ મોટાભાગે કદાચ સૌથી વધુ પંજાબનું યુવા ધન મોખરે હતું. દુશ્મનોને જોઇને જેમને જેર કરવા લોહી ખોલી ઉઠતું એ જ પંજાબના યુવા ધનના લોહીમાં આજે નશીલી દવાઓ વહેતી થઇ ગઈ છે ત્યારે એના માટે કોણ જવાબદાર? પાકિસ્તાને તો ભારતની ઘોર ખોદવાની એકપણ કસર છોડી નથી. નશાની ચુંગલમાં હદથી વધુ ફસાયેલા પંજાબ માટે પણ પાકિસ્તાની બોર્ડર કુદાવીને ફેંકાતા ડ્રગ્સ માત્ર જ જવાબદાર છે? એ તો છે પણ સાથે સાથે એ ડ્રગ્સને ભારતની સીમા વળોટીને પંજાબ સુધી પહોંચતા કરવામાં આંખ આડા કાન કરતાં રાજકારણી, પોલિસ વધુ જવાબદાર ન કહેવાય?
આ હકિકતને જનતા જનાર્દન સુધી લઈ જવા માટે નિર્દેશક અભિષેક ચૌબેને દાદ આપવી રહી. આજ સુધી આ ફિલ્મને સેન્સરે નાપાસ કરવા અને એને પાસ કરાવવા માટે અનુરાગ કશ્યપે કરેલા તમામ પ્રયત્નોથી તો સૌ વાકેફ છે જ. એટલે એ અંગેની ચર્ચામાં ન ઉતરીએ તો પણ એક હકિકત ‘ઉડતા પંજાબ’માં જે રીતે બયાન થઈ છે તે એ છે કે આજ સુધી યશ ચોપ્રા કે સુભાષ ઘાઇની ફિલ્મોમાં જોયું એ સોણુ સોજ્જુ લીલુછમ પંજાબ આજે કોઇ જુદા જ રંગમાં નજર સામે આવ્યું છે અને તે છે ભયાનક કારમો નશામાં ડૂબેલો કાળો રંગ. આ ફિલ્મ સહન કરવાની તો વાત ઘણી અઘરી છે પણ જોવાની પણ તાકાત જોઇએ એવી વસમી-કારમી વાસ્તવિકતાનું ચિત્રણ છે.
એક સાથે ત્રણ પાત્રોની આસપાસ ગૂંથાયેલી જાળ તો એક જ છે અને તે છે ડ્રગ્સનો નશો. આ જાળના સકંજામાં અટવાયેલા રહેવું પણ કપરું અને એનાથી ઉગરવું વધારે કપરુ. એક તરફ છે ટોમી સિંહ-( શાહિદ કપૂર) રોક સ્ટાર છે જે નાક વાટે ઠસોઠસ ડ્રગ ભર્યા પછી સ્ટેજ પર પરફોર્મ કરી શકે છે. આ રોકસ્ટારને પોલિસે જેલ ભેગો કર્યો ત્યારે એની સાથે કોટડીમાં પુરાયેલા એના આશિક એવા બે યુવાનો પાસેથી જાણ થાય છે કે એને જ જોઇને એ ડ્રગ્સના બંધાણી થયા છે ત્યારે એને સમજાય છે કે રોલ મોડલ બનીને એણે આ યુવાન પેઢીને કેવી બરબાદ કરી છે.
બીજો છે સબ ઇન્સ્પેક્ટર સરતાજ સિંહ( દિલજીત દોસાંજ) જે દસ હજારનો કટ લઈને કોઇપણ ટ્રકને ચેક પોસ્ટ પરથી પસાર થવા દે છે ભલેને પછી એમાં ડ્રગ્સ કેમ ન હોય. આ સરતાજને જ્યારે ખબર પડે છે કે એણે પાસ થવા દીધેલી ટ્રકોમાં રહેલી નશીલી દવાઓનો ભોગ એનો નાનો ભાઇ બન્યો છે અને જ્યારે એના પગ નીચે રેલો આવે છે ત્યારે એને સમજાય છે કે એની દસ હજારની લાલચે એના ઘરમાં શું આતંક મચાવ્યો છે.
ત્રીજી છે એક બિહારી છોકરી (આલિયા ભટ્ટ) જેના હાથમાં ખેત મજૂરી કરતાં બોર્ડરની પેલે પારથી ફેંકાયેલું ત્રણ કિલો હેરોઇનનું પેકેટ આવે છે. એ પેકેટ વેચીને ઘણા બધા રૂપિયા મેળવીને બધી તકલીફોનો એક સાથે અંત આણવાની લાલચમાં એ પોતાના જ પગ પર કુહાડો મારે છે. દુઃખોનો અંત આવવાના બદલે જે કારમી વેદનામાંથી પસાર થવાનું આવે છે એ જોઇને તો પ્રેક્ષકોના હ્રદયમાં અરેરાટી થઈ આવે.
એની સામે છે આ બંધાણીઓને નશાના ચુંગાલમાંથી બહાર લાવવા સતત કાર્યરત રિહૅબિલિટેશન સેન્ટરની ડૉક્ટર ( કરીના કપૂર). એનો આક્રોશ આ બંધાણીઓ કરતાંય એવી ફાર્માસ્યુટીકલ કંપની સામે વધુ છે જે આવી પ્રતિબંધિત દવાઓને ગેર કાનૂની રીતે બનાવીને વેચે છે અને આ ગેર કાનૂની ગોરખ ધંધાને સાથ આપતા લોકો સામે છે.
આ અલગ અલગ પરંતુ સમાંતર ચાલતી ત્રણ કથાનો એક જ સૂર હોવાથી એ મોટાભાગે ક્યાંય તાલ ચૂકતી નથી. કોઇપણ જુગલબંધી સુરીલી હોય તો સાંભળવી ગમે છે પરંતુ ‘ઉડતા પંજાબ’નો મનમાં વિષાદ ઉભો કરતા આ સૂર એક હદથી લંબાતો હોવાથી મન અકથ્ય ભાર અનુભવે છે. ફિલ્મ જોવી છે અને છતાંય જોઇ શકાતી નથી એવી બેવડી ફિલીંગ પ્રેક્ષક શરૂથી અંત સુધી અનુભવ્યા જ કરે છે. જે કંઇ બની રહ્યું છે એમાંનું કશું જ ચુકી ન જવાય અને તેમ છતાં એ ઝડપથી આગળ વધે તો સારું એવા મનના ઉત્પાત સાથે આખી ફિલ્મ જોવાતી જાય છે. જે ગીતથી ફિલ્મ આરંભાઇ છે એમાં જ લગભગ વર્તમાન પંજાબનો ચિતાર નિર્દેશકે આપી દીધો છે. નસોમાં ડ્રગ્સ વહેતી થાય અને બંધાણીના મન કે શરીર પર જે અસરો ઉભી થવા માંડે એ માત્ર પરદા સુધી સિમિત નથી રહેતી સાથે પ્રેક્ષક પણ એ વેદનામાં ઘસેડાતો જાય છે.નશો કર્યા પછી લાંબો સમય બંધાણી એમાં ડૂબેલો રહે છે એમ પ્રેક્ષક પણ આ ઓથારમાંથી લાંબો બહાર નિકળી શક્તો નથી. ફિલ્મને ભૂલી જવી છે પરંતુ ભૂલી શકાતી નથી એટલી હદે એ મન પર ખડકાયેલી રહે છે. એમાં કમાલ માત્ર નિર્દેશકની જ નથી એના અદાકારોની પણ છે.
નશામાં ચૂર રહેતા શાહિદની ઉન્માદી અવસ્થા જોઇને એ ક્યારેક લવર બોય કે રોમેન્ટીક હીરો તરીકે આવ્યો હશે કે કેમ એ વિચારવું પડે. જાતને રોકવાની મથામણ કરતો ટોમી સિંહ અચાનક જ જે રીતે આઉટ ઓફ કંટ્રોલ થઈ જાય અને સ્ટેજ પર કે એના હિતેચ્છુ સાથે બેફામ વર્તન પર ઉતરી આવે એ જોઇને ‘હૈદર’નો શાહિદ જરૂર યાદ આવે.
કોઇપણ વ્યક્તિ આદર કે નફરતને પાત્ર નથી હોતી. એ આદર કે નફરત એના કાર્યોની આધારિત હોય છે. માત્ર દસ હજારનો કટ લઈને ડ્રગ ભરેલી ટ્રક ચેક પોસ્ટ પરથી જવા દેતો સરતાજ મનમાં જે રીતે ધૃણાને પાત્ર બને છે એ જ સરતાજ રિહૅબિલિટેશન સેન્ટરની ડૉકટર ( કરીના કપૂર) ની જોડા જોડ ઉભો રહે છે ત્યારે એના માટે આદર પણ ઉભો થાય એવી રીતે બંને પાસાને દિલજીતે ઉજાગર કર્યા છે. આ ફિલ્મમાં મનને રાહત આપતા બે પાત્રો છે દિલજીત દોસાંજ અને કરીના કપૂર. જ્યારે જ્યારે એ બંને સાથે આવે છે ત્યારે કશુંક સારું બનવાની અપેક્ષા મનમાં ઉભી થાય છે.એ બંનેનો એકબીજા માટે અનુભવાતો સહેજ સહેજ ઇલુ ઇલુ ભાવ મનને એટલી તો રાહત આપી જાય છે કે જાણે રણમાં અનાયાસે અચાનક જોયેલું મૃગજળ. ગ્લેમરના અનેક કિરદારો નિભાવ્યા પછી કરીનાએ સહાનુભૂતિથી છલોછલ સીધા સાદા આ પાત્રને પણ સરસ ન્યાય આપ્યો છે.
પરંતુ સમગ્ર ફિલ્મમાં જો સૌથી વધુ આશ્ચર્ય થાય તો એ આલિયાને જોઇને. ક્યુટ ક્યુટ ઢીંગલી જેવી આલિયાએ સાચે જ ખેત મજૂર જેવા દેખાતા મેકઅપ વગરના રોલને સ્વીકારીને એનામાં અભિનયની પણ તાકાત છે એ દર્શાવી દીધું છે. સુખની ચાવી શોધતા શોધતા દુઃખના , અકથ્ય શારીરિક તેમજ માનસિક વેદનાના પિંજરમાં પુરાયેલી, સતત એમાંથી છુટવા તરફડતી આલિયાએ પ્રેક્ષકોના હ્રદયને ભિંજવી દીધુ છે. જે રીતે એને જબરદસ્તી નશીલી દવાઓ આપીને નિસહાય બનાવી દેવામાં આવી છે- આંખોમાં સતત ડોકાયા કરતી એ નિસહાયતા, ચહેરા પરની ભાવ શૂન્યતા એક પણ શબ્દ બોલ્યા વગર એણે જબરદસ્ત વ્યક્ત કરી છે. બંધ બારણે એની સાથે આચરવામાં આવતી ક્રૂરતા સીધે સીધી બતાવવામાં નથી આવી તેમ છતાં એ ક્રૂરતા દિલ-દિમાગને ક્ષુબ્ધ કરી મુકે છે. અન્ય ફિલ્મોમાં દર્શાવવામાં આવતા રેપ સીન જેવા એકપણ સીધા રેપ સીન અહીં નથી તેમ છતાં શર્ટ ઉતાર્યા પછીની આગળની સંભાવના કોઇપણ ભયાનક રેપ સીનથી ઓછી નહીં હોય એ કલ્પના માત્ર થથરાવી મુકે એવી છે. માંડ માંડ ભાગવામાં સફળ થયેલી આલિયાનો ઘડી બેઘડીનો શાહિદ સાથેનો સંગાથ પણ એના પાત્રમાં પણ બીજા અનેક રંગોના લસરકા જોવા મળે છે. નશા સાથે અને નશા વગર પણ ઉત્પન્ન થતા ઉન્માદ, એના ભૂતકાળના જવાબમાં વ્યક્ત થતો આક્રોશ અને શાહિદને બચાવવાનું ઝનૂન એક સાથે જે રીતે થોડા સમયમાં એ રજૂ કરી શકી છે એ એના અભિનયની તાકાતનો પરચો છે.
અભિનયની અને નિર્દેશનની કમાલ હોવા છતાં ફિલ્મમાં એટલા ઘેરા શેડ છે કે આ અઢી કલાકની ફિલ્મ પુરી થતા તો ઉંડા પાણીના તળિયે પહોંચ્યા પછી એમાંથી બહાર આવવાના ફાંફા પડે એવા ફાંફા પડવા માંડે. અસલી પંજાબી લઢણની ખાસિયત પંજાબનો પરિચય કરાવે છે પણ સાથે ગાળોની ભરમાર મગજ પર હથોડાની જેમ વાગ્યા કરે છે.
આટલી ક્રૂર વાસ્તવિકતા દર્શાવ્યા પછી એનો ઉકેલ શું એ તો પ્રેક્ષકોએ જ નક્કી કરવાનું હોય એમ અધવચ્ચે છોડી દીધું છે.
કલાકારો- શાહિદ કપૂર, આલિયા ભટ્ટ, કરીના કપૂર, દિલજીત દોસાંજ
નિર્માતા- એકતા કપૂર, શોભા કપૂર, અનુરાગ કશ્યપ
નિર્દેશક-અભિષેક ચૌબે
સંગીત- અમિત ત્રિવેદી
ફિલ્મ *** એક્ટીંગ**** મ્યુઝીક ** સ્ટોરી***
બેઠક -૨૦૧૬ વિનુ મર્ચન્ટ વાર્તા સ્પર્ધામાં ત્રીજુ ઇનામ – “એ દિલે નાદાન”—-
૧૯૭૫નો એ સમય… ૧૭ વર્ષનો એક છોકરો ૧૫ વર્ષની એક છોકરીની સામે લાલ ગુલાબ ધરીને કહેતો હતો…. “ આઇ લવ યુ.” પંદર વર્ષની એ ગભરાયેલી છોકરીએ દોટ મુકી અને સીધી પોતાના એપાર્ટમેન્ટના પગથીયા સડસડાટ ચઢી ગઈ. બીજા દિવસે ફરી એ જ છોકરો- એ જ છોકરી- એ જ એક તરફી સંવાદ પણ આજે લાલ ગુલાબના બદલે એક નાનકડો ગુલદસ્તો.ફરી ફરી અને રોજે રોજ આ ઘટનાનો ક્રમ ચાલુ રહ્યો. પણ પેલી ગભરાયેલી છોકરી ઘરમાં કોઇને કશું જ કહી શકી નહીં. એ ઉંમર જ એવી હતી કે શરમના માર્યા જીભ ખુલતી જ નહોતી. હવે તો એને સ્કૂલે જતા –આવતા પણ પેલો છોકરો રસ્તામાં આંતરતો..
આજે ફુલ તો કાલે ચોકલેટ…આજે સ્કાર્ફ તો કાલે હાથમાં પહેરવાની લકી…છેલબટાઉ છોકરાને આનાથી વધુ શું આપી શકાય એની ખબર નહોતી પરંતુ આ છોકરી એને ગમતી હતી એટલી તો એને ખબર હતી. ફિલ્મો જોઇ જોઇને ઇશ્કી મિજાજ પર વધુ રંગ ચઢતો હતો. અને આ સિલસિલો છ મહીના સુધા લગાતા ચાલુ જ રહ્યો. હવે સમીરથી ત્રાસેલી નેહાએ એની ખાસ સખી હેતાને વાત તો કરી પણ અબુધ છોકરીઓને આનું શું કરી શકાય કે શું કરવું જોઇએ એની સમજ પડતી નહોતી. ઘરમાં કહેવું તો કેવી રીતે એની અવઢવમાં બીજા થોડા દિવસ પસાર થઈ ગયા.
છોકરાનું નામ સમીર.. ટ્રાન્સફરેબલ જોબ ધરાવતા પિતાએ સમીરનું ભણવાનું ન બગડે એટલે અમદાવાદમાં એપાર્ટમેન્ટ લઈ લીધો હતો. સમીર અને એની મમ્મી સરોજા અહીં રહેતા. સમીરના પિતા અશોકભાઇ પંદર દિવસે બે-ચાર દિવસ અહીં આવી જતા.
પેલી પંદર વર્ષની છોકરી- નામ એનું નેહા. ચાટર્ડ એકાઉન્ટટ રાકેશભાઇ અને ભાવનાબેનની એક માત્ર દિકરી. સરસ મઝાનો સુખી પરિવાર. પણ આ પરિવાર એક દિવસ આખે આખો ઝંઝોડાઇ ગયો.
એ દિવસે નેહા સ્કુલેથી પાછી જ ના આવી. સામાન્ય રીતે સવા પાંચ વાગ્યા સુધીમાં તો એ ઘરમાં જ હોય. ઘરમાં આવતા પહેલાથી જ એની ધાંધલ શરૂ થઈ જતી. એપાર્ટમેન્ટના એક સાથે બે બે પગથીયા કુદાવતી એ સડસડાટ એના બીજા માળે આવેલા એપાર્ટમેન્ટના બારણે પહોંચી જ હોય અને એક ક્ષણની પણ રાહ જોયા વગર ધનાધન ડોરબેલ ચાલુ થઈ જ ગયો હોય. મમ્મી આવે ત્યાં સુધીમાં તો ઉપરા ઉપરી ડોરબેલ વગાડીને મમ્મીને પણ પરેશાન કરી દેતી નેહા આજે પોણા છ વાગ્યા સુધી પણ ઘેર પહોંચી નહોતી.
બોર્નવીટાનું હુંફાળુ દૂધ અને સાથે કંઇક નાસ્તો કરીને એ પોતાના ક્લાસીકલ ડાન્સ ક્લાસમાં જવા નિકળી જતી એટલે ભાવનાબેને સવા પાંચ વાગતામાં તો એનું દૂધ ગરમ કરીને એના ભાવતા વડાનો ડબ્બો પણ ડાઇનિંગ ટેબલ પર કાઢીને તૈયાર રાખ્યો હતો. સ્કૂલેથી સીધા જ ઘેર આવવાની ટેવવાળી નેહા આજ સુધી ક્યારેય મોડી પડી જ નહોતી.તો આજે કેમ? આમ તો એપાર્ટમેન્ટની બાલ્કનીમાંથી બહાર દેખાતા મેઇન રોડ સુધી કેટલીય વાર ભાવનાએ નજર દોડાવી જોઇ હતી. હા! ક્યારેક એવું બનતું કે જે દિવસે ડાન્સીંગ ક્લાસ ન હોય ત્યારે થોડી વાર એપાર્ટમેન્ટના કોમન પાર્કમાં બહેનપણીઓ સાથે ઉભી રહી જતી પણ એ કોમન પાર્ક પણ બાલ્કનીમાંથી દેખાતો હતો ત્યાં ય નજર માંડી જોઇ. પણ ખાલી નજર પાછી વળીને મેઇન ડોર પર લંબાઇ.
હવે ધીરજ ખુટતા ભાવના નીચે આવી. કોમન પાર્કમાં સાંજ પડે ટહેલવા નિકળેલા થોડા વયસ્ક સિવાય કોઇ નજરે ન પડ્યું હવે આશંકાથી હેતાનું હૈયુ ફફડી ઉઠ્યુ. ઘરમાં આવીને નેહાની સ્કૂલની બધી બહેનપણીઓના ઘેર ફોન કરી ચૂકી. બધે થી એક જ જવાબ…” આંટી, અમે નિકળ્યા તો સાથે જ પણ પછી ખબર નથી નેહાને કેમ મોડું થયું.”
હવે ભાવનાએ એપાર્ટમેન્ટમાં રહેતી નેહાની બીજી બહેનપણીઓના ઘેર ફોન કરવા માંડ્યા. માત્ર એક હેતા પાસેથી જવાબ મળ્યો.. “ આંટી, નેહા આવી તો ગઈ જ હતી. નીચે મને મળી પણ ખરી પણ એને ક્લાસમાં જવાનું મોડું થાય એટલે બે મિનિટથી તો વધુ ઉભી પણ રહી નહોતી. એનો અર્થ એટલો તો થયો કે નેહા ઘરની નીચે સુધી તો આવી જ હતી તો પછી ક્યાં ફંટાઇ ગઈ?
કોઇ શક્યતા ન દેખાતા ભાવનાએ રાકેશને ફોન કર્યો. ચાટર્ડ એકાઉન્ટટ થયેલા રાકેશની રિલીફ રોડ પર ઓફિસ હતી. ઓફિસ બંધ કરીને એ ઘેર પહોંચે તો પણ સહેજે પચીસ-ત્રીસ મિનિટ તો થઈ જ જાય એમ હતી. એટલે એણે ઓફિસથી નિકળીને એણે સૌથી પહેલા પોલિસ સ્ટેશન દિકરી ગુમ થયાની ફરિયાદ નોંધાવી અને એના વોલૅટમાં રહેલો નેહાનો ફોટો પોલિસ ઇન્સ્પેક્ટરને આપીને ઘેર પહોંચ્યો..
ઘેર પહોંચ્યો ત્યાં સુધીમાં તો ભાવનાનો પડી ગયેલો ચહેરો અને રડી રડીને લાલઘૂમ થયેલી આંખો કહેતી હતી કે એ નેહાને શોધવાના તમામ પ્રયાસોમાં નિષ્ફળ ગઈ છે. સાત, આઠ, નવ-ઘડીયાળનો કાંટો એની ગતિએ આગળ વધતો જતો હતો. પણ નેહાનો કોઇ પત્તો નહોતો. રાકેશે ફરી એક વાર પોલિસ સ્ટેશને નેહાની તપાસ માટેના રિપોર્ટ માંગ્યા. હવે પોલિસે સાબદા થવું જ પડે એમ હતું. ઇન્સ્પેક્ટરે રાકેશને થોડા સવાલો કર્યા જેના પરથી એટલું તો તારવી શક્યા કે નેહા ઘર સુધી તો પહોંચી જ હતી. રાકેશની પાછળ પોલિસ ઇન્સ્પેક્ટર મકવાણા બીજા બે પોલિસ સાથે મારતી જીપે સૌમ્ય એપાર્ટમેન્ટ પર પહોંચ્યા. સૌથી પહેલા ભાવનાબેનને મળીને પરિસ્થિતિનો ક્યાસ કાઢવા પ્રયત્ન કર્યો પણ એમની પાસેથી ઘોર નિરાશા અને અઢળક આંસુ સિવાય કશું જ ના મળ્યું. હવે એક જ ઉપાય હતો હેતાની મુલાકાત લેવાનો.પરંતુ એપાર્ટમેન્ટમાં હેતા વિશે કોઇ ચણભણ ન થાય એવું ઇચ્છતા રાકેશે હેતાના ઘેર ફોન કરીને હેતાને જ અહીં બોલાવી લીધી. હેતાએ ભાવનાને જે કંઇ કહ્યું એનાથી વિશેષ એ કશું જ જાણતી હોય એવી શક્યતા લાગી નહીં પરંતુ ઇન્સ્પેક્ટરની ચકોર આંખોએ હેતાના ચહેરા પર એક અવઢવ તો જોઇ જ જાણે સૌની હાજરીમાં એ કશું છુપાવતી હોય અને તેમ છતાં આ ક્ષણે કહી દેવાની તત્પરતા દેખાઇ. એની સાથે કરડાકીથી કામ લેવાના બદલે સલૂકાઇથી જ કામ નિકળે એવું લાગતા ઇન્સ્પેક્ટરે હળવેથી હેતાને સમજ આપી કે એ જ એક છે જે હવે નેહાને શોધવામાં કે બચાવવામાં મદદરૂપ બની શકે એમ છે.
અને પછી હેતાએ સમીરના નેહા માટેની ઘેલછાની જે વાત કરી એનાથી તો ઘરમાં સોપો પડી ગયો. એક જ ફ્લોર પર સામસામે રહેતા આ બે પરિવાર વચ્ચે એકબીજાના ઘેર આવવા-જવા જેટલી આત્મિયતા નહોતી પણ સામે મળે તો હેલ્લો કહેવા જેટલું સૌજન્ય તો હતું જ.
ઇન્સ્પેક્ટર હવે પછીની એક ક્ષણ વેડફવા માંગતા નહોતા. સમીરના ઘેર જઈને ઉપરા-ઉપરી ડોરબેલ મારવા છતાં બારણું ખુલ્યું નહી. ભાવનાની જાણકારી મુજબ સરોજા બે દિવસ માટે એના ભાઇના ઘેર ગઈ હતી. તે સમયે મોબાઇલ તો હતા નહીં કે કોઇ પણ વ્યક્તિનો ક્યાંયથી કોન્ટેક્ટ કરી શકાય.
પોલિસ ડોગ….ઇન્સ્પેક્ટર પાસે હવે એક જ રસ્તો બચ્યો હતો અને તે તાત્કાલિક અમલમાં મુકવામાં આવ્યો. એપાર્ટમેન્ટમાં જ્યાં હેતા અને નેહા છેલ્લે મળ્યા હતા ત્યાં પોલિસ ડોગ લઈ આવવામાં આવ્યો, નેહાએ સવારે બદલેલા કપડા અને એના ચંપલ સૂંઘાડવામાં આવ્યા અને જીમીને છુટો મુકવામાં આવ્યો. જીમી આમતેમ ગોળ ગોળ ઘૂમતો સડસડાટ એપાર્ટમેન્ટના પગથીયા ચઢીને સમીરના ઘરના દરવાજા પાસે આવીને ઘૂરકવા માંડ્યો.. ફ્લેટના બારણા પાસે આવીને જોર જોરથી જે રીતે ભસવા માંડ્યો એ જોઇને હવે પોલિસ ઇન્સ્પેક્ટર પાસે બારણા તોડવા સિવાય કોઇ આરો નહોતો.
બારણું તોડતા જ જીમીએ હાથની સાંકળ સાથે ખેંચાઇ જવાય એટલા જોરથી કૂદકો માર્યો અને ઘરમાં ઘૂસ્યો. ડ્રોઇંગ રૂમ તો ખાલી જ હતો.આગળ વધતા ડાઇનિંગ રૂમ આવ્યો એ પણ ખાલી જ હતો પરંતુ ડાબી બાજુ કિચનના બારણા પર જીમીએ જે તરાપ મારી એના ધક્કા માત્રથી અટકાવેલું બારણું ખુલી ગયું.
સામે જે કારમું દ્રશ્ય નજરે પડ્યું એ જોઇને તો રાકેશને પણ ચક્કર આવી ગયા . ફર્શ પર લોહી નિતરતી નેહાની કાયા પડી હતી. સ્કૂલડ્રેસ આખો લોહીથી લથબથ અને બાજુમાં પડેલી સ્કૂલબેગ પણ .. અત્યંત જોરથી ફ્લોર પર પછડાવાથી અથવા પાછળ કિચનના પ્લેટફોર્મની ધાર પેસી જવાથી માથું ફાટી ગયું હતું અને તેમાંથી લોહીની ધાર વહી રહી હતી અને હવે તો લોહી પણ સુકાવા માંડ્યુ હતું
રાતના બાર વાગ્યાનો સુમાર થયો હતો. સૌમ્ય એપાર્ટમેન્ટની એ અમાસની રાત વધુ કાજળઘેરી બની ગઈ. તરત જ નેહાના મૃતદેહને પોસ્ટમોર્ટમ માટે મોકલી આપવામાં આવ્યો. ભાવનાબેન તો નેહાને જોઇને હોશ ગુમાવી બેઠા હતા અને બાકી હતું તેમ ડોક્ટરે તેમને ટ્રાંક્વિલાઇઝરનું ઇન્જેક્શન આપી દીધું હતું.
સવારે જ્યારે નેહાનો મૃતદેહ પોસ્ટમોર્ટમમાંથી પાછો આવ્યો ત્યારે સૌમ્ય એપાર્ટમેન્ટ જાણે એની સૌમ્યતા ગુમાવી બેઠું હતું. થોડી ચણભણ અને ઘણીબધી સહાનુભૂતિથી વાતાવરણ ખળભળી ઉઠ્યું હતું. પોસ્ટમોર્ટમનો રિપોર્ટ કહેતો હતો કે નેહાનું મૃત્યુ માથાના પછડાટ અને હેમરેજના લીધે થયું હતું . એથી વિશેષ કશું જ નહોતું.
બે દિવસે સમીરનો પત્તો ખાધો. સમીરે જે કબૂલાત કરી એનાથી કેસ વધુ સ્પષ્ટ બન્યો હતો. ઉંમરનો તકાજો, ફિલ્મોની અસર –પહેલા નશા પહેલા ખુમારની જેમ એને નેહા પ્રત્યે પ્રથમ દ્રષ્ટિનો પ્રેમ હતો. નેહા કોઇપણ હિસાબે એને મળવી જ જોઇએ એવી ઘેલછા અને નેહા એને દાદ નહોતી આપતી એના લીધે વધતી જતી અધિરાઇ. તે દિવસે સાંજે એણે નેહાને દૂરથી આવતી જોઇ હતી. ઘરમાં મમ્મી નહોતી, આ એક મોકો હતો નેહા સાથે વાત કરવાનો.રસ્તા પર કે એપાર્ટમેન્ટના કોમન પ્લોટ કે પાર્કિંગ પ્લોટમાં તો કંઇ વાત થાય? અને આમ પણ નેહા ક્યાં એક ક્ષણ પણ ઉભી રહેતી હતી. સમીરને તો કહેવું હતું કે એ નેહાને કેટલો પ્રેમ કરે છે. એને નેહાને કહેવું હતું કે સમીર એના માટે આસમાનના તારા તોડી લાવશે. એને નેહાને કહેવું હતું કે નેહા કેટલી નસીબદાર છે કે એને મમ્મી-પપ્પાની નજરથી જરાય દૂર જવું જ નહીં પડે.
ઘણું બધું કહેવું હતું પણ નેહા ઉભી જ ક્યાં રહેતી હતી એટલે આજે તક જોઇને નેહા પગથીયા ચઢતી હતી ત્યારે એ ઘરના બારણા પાસે ઉભો રહ્યો અને જેવી નેહા આવી કે તરત જ એને ઘરમાં ખેંચી લઈને બારણું બંધ કરી દીધું. પણ અત્યારે ય નેહા ક્યાં એની કોઇ વાત સાંભળવા તૈયાર હતી. સમીરનો હાથ છોડાવીને ભાગવાની પેરવી કરતી નેહાને એણે વધુ જબરદસ્તીથી ખેંચીને કિચન સુધી ઢસડી. કારણ બીજું કંઇ નહીં પણ ડ્રોઇંગરૂમમાં કંઇ અવાજ થાય તો તરત બહાર સંભળાય તો પછી એને જે કહેવું હતું એનું શું? એ તો બાકી ના રહી જાય? કિશોરાવસ્થાની નાદાન ઉંમરે આવેલા નાદાન તરંગી વિચાર અને નાદાનિયત ભરેલા પગલાએ સમીરને દિશાશૂન્ય બનાવી દીધો હતો. એને તો બસ એક વાર નેહા એની વાત સાંભળે એટલું જ જોઇતું હતું. હાથની ખેંચમતાણમાં બંનેના હાથમાં પકડાયેલી નેહાની સ્કૂલબેગનો પટ્ટો તુટી ગયો અને નેહા ફોર્સથી પાછળ કિચનના પ્લેટફોર્મ સાથે અફળાઇ.
પછીને ક્ષણોમાં તો સમીરના મન પરથી પ્રેમનો નશો ઉતરી ગયો. સામે નેહાના માથા પરથી વહી રહેલી લોહીની ધારથી એ હાકોબાકો બની ગયો અને બીજું કંઇ વિચાર્યા વગર ઘરનું બારણું ખેંચીને બંધ કરીને ત્યાંથી ભાગી છુટ્યો. મમ્મી માસીના ઘેર રાણીપ જવાની હતી એટલી ખબર હતી એટલે સીધો રિક્ષા કરીને ત્યાં પહોંચી ગયો.
બસ, આટલી જ વાત પણ હજુ ય મગજ પરથી ધૂન ઉતરતી નહોતી કે નેહાએ મારી વાત તો સાંભળવી જોઇએને ? હું વાત કરતો હતો ત્યાં શાંતિથી ઉભા તો રહેવું જોઇએ ને?
પોલિસ કસ્ટડીમાં રિમાન્ડ પર રખાયેલા સમીરને શું સજા કરવી? મમ્મી કે પપ્પા તો હવે એને સ્વીકારવા તૈયાર જ નથી એ ય એક સજા નથી? સરોજા અને અશોકે આ એપાર્ટમેન્ટ જ નહીં શહેર પણ છોડી દીધું છે.
જુવેનાઇલ જસ્ટીસ ( કેર એન્ડ પ્રોટેક્શન ઓફ ચિલ્ડ્રન) એક્ટ હેઠળ સમીરને તે વખતે તો રાજકોટ ખાતે સ્થપાયેલ સ્પેશિયલ હોમમાં લઈ જવામાં આવ્યો છે. એ સમય , એ કિશોરાવસ્થા વિત્યા પછી સમીરનું શું થયું એ આજ સુધી કોઇને ખબર નથી.
ગોરો રંગ, કપાળ પળ લહેરાતા વાળના ગુચ્છા અને આંખમાં એક જાતની ઘેલછા સાથે કોઇને જુવો તો એ કદાચ સમીર હોઇ શકે એમ સમજી લેજો.
*****
પ્રથમ ઇનામ –$125 (9)નાખુદા -સોહમ શાહ–વિજયભાઈ શાહ
બીજું ઇનામ –$101(15)મમ્મી સંભાળ તો ખરા,-અખિલ-પ્રજ્ઞા દાદભાવાળા
ત્રીજું ઇનામ –$75(14) “એ દિલે નાદાન”-શેફાલી-રાજુલ કૌશિક
Film Review- Aligarh
હિન્દી ફિલ્મોમાં બે રીતની ફિલ્મો બને- એક ક્લાસ માટે અને બીજી માસ માટે. સામાન્ય રીતે સૌને ગમે તેવી અને અમુક વિશેષ પ્રકારના પ્રેક્ષકોને જ ગમે તેવી. આ બીજા વર્ગની વિશેષ પ્રકારના વર્ગના પ્રેક્ષકોને ગમે તેવી ફિલ્મ બનાવવા માટે ગજુ જોઇએ કારણકે આવી ફિલ્મો થીયેટરને કે બોક્સ ઓફિસને છલકાવી દેશે તેવી કોઇ અપેક્ષા રાખ્યા વગર બનાવવામાં આવતી હોય છે. ફિલ્મોની જેમ કેટલાક સંબંધો અને સત્યો પણ એવા છે જે સરળતાથી સમજવાની તૈયારી હજુ ઝાઝી જોવા મળતી નથી તો સ્વીકારવાની વાત જોજનો દૂર છે.
‘અલીગઢ” ફિલ્મ અને એ ફિલ્મની કથા પણ આ બીજા પ્રકારની ફિલ્મોમાંની એક કહી શકાય એવી ફિલ્મ છે. પરદેશમાં હવે આ સમલૈંગિક સંબંધોનો ઝાઝો છોછ રહ્યો નથી એને લીગલ માન્યતા આપવામાં આવી છે અને એથી આગળ વધીને આ સંબંધોની પરંપરાગત લગ્નોની જેમ જ ઇન્વીટેશન કાર્ડ સાથે ઉજવણી જોવામાં આવે છે. પરંતુ હજુ આપણા ભારતિય માનસે આ સંબંધ અને સત્ય સ્વીકાર્યા નથી.
ફિલ્મ ભાષાશાસ્ત્રી અને લેખક ડોક્ટર શ્રીનિવાસ રામચંદ્ર સિરાસ અને પત્રકાર દીપુ સેબેસ્ટીયનના જીવનને આધારિત ફિલ્મ છે. અલીગઢ મુસ્લીમ યુનિવર્સિટીમાં મરાઠી શિખવતા પ્રોફેસર ડોક્ટર શ્રીનિવાસ ( મનોજ બાજપાઇ)ને એમના સમલૈંગિક સંબંધ માટે સસ્પેન્ડ કરવામાં આવ્યા હતા. દિલ્હીના ન્યુઝ પેપરની હેડ રિપોર્ટર પોતાના ન્યુઝ પેપરના યુવાન રિપોર્ટર દીપુ સેબેસ્ટીયન ( રાજકુમાર રાવ)ને અલીગઢ મોકલે છે. ઘણા આયાસો બાદ દીપુ ડોક્ટર શ્રીનિવાસનો વિશ્વાસ જીતવમાં સફળ થાય છે.
આ દરમ્યાન સમલૈંગિક સંબંધોના અધિકાર માટે કામ કરતી એનજીઓ પ્રોફેસરનો એપ્રોચ કરે છે. સિરાસ અને એનજીઓ તરફથી કેસ લઢતા વકીલ આનંદ ગ્રોવર ( આશિષ વિદ્યાર્થી) આ સંબંધોને પુષ્ટી આપતી દલીલો કરે છે અંતે હાઇકોર્ટ ડોક્ટર સિરાસને નિર્દોષ ઠેરવીને યુનિવર્સિટીને તેમને બાઇજ્જત સ્વીકારનો હુકમ કરે છે. આટલા સુધી તો બરાબર છે પરંતુ તે પછી આગળ વધતી ફિલ્મ પ્રેક્ષકોને કંઇક જુદા મનોજગતમાં ધકેલી દે છે.
આ ફિલ્મમાં સમલૈંગિક સંબંધોને લઈને સવાલ મુકવામાં આવ્યો છે કે શું આ સંબંધો એટલી હદે તિરસ્કારને પાત્ર છે કે આવા સંબંધો ધરાવતી વ્યક્તિ પણ તિરસ્કારને પાત્ર બની જાય? હકિકતમાં સૌ જાણે છે કે આ કોઇ વ્યક્તિના હાથની વાત નથી. આવી વ્યક્તિઓને પણ કદાચ આવા સંબંધોને સ્વીકૃતિ નહી મળે એવી ખાતરી હોવાથી એ જાહેરમાં લાવતા સંકોચ પામે છે ને? આપણા સમાજમાં કિન્નરોને પણ મોટાભાગે સામાન્ય નજરે જોવામાં નથી આવતા.
ફિલ્મનો આખો મદાર જેની પર છે તે મનોજ બાજપાઇ પ્રોફેસર શ્રીનિવાસના પાત્રને આત્મસાત કર્યું હોય એવી રીતે રજૂ થયા છે. અભિનય બાબતે આજ સુધીમાં મનોજ બાજપાઇ ક્યારેય ઉણા ઉતર્યા નથી. એમની પર્સનાલિટી એવી છે જે જે પાત્રમાં ઢળે તે પાત્રને ઉજાળે છે. યુનિવર્સિટી દ્વારા તિરસ્કૃત અને ડરી ડરીને જીવતા શ્રીનિવાસની લાચારી –બેબસી લઈને પરદા પર નજરે પડતુ પાત્ર મનોજ બાજપાઇ નથી પણ ડોક્ટર શ્રીનિવાસ જ છે એટલી હદે એ સિરસના પાત્રમાં ઢળી ગયા છે. એમની સાથે જે ઘટના ઘટી છે એના લીધે એ જે ઉપેક્ષાને પાત્ર બન્યા છે એની સામે આક્રોશ પણ નથી થઈ શકતો પરંતુ જાણે કોઇ ગુનાહિત પ્રવૃત્તિ આચરી હોય એમ શરમિંદગી અનુભવી પડે છે એનો એહસાસ એમની પ્રત્યેક ઝલકમાં જોવા મળે છે. પ્રોફેસરની એકલતા અને ઉદાસી કે ઉદાસીનતા મનોજ બાજપાઇ હુબહુ રજૂ કરી શક્યા છે. માણસને સમલૈંગિક સંબંધો સુધી જવાની જરૂરિયાત ઉભી થાય એ એના હાથની વાત નથી પરંતુ જે હાથમાં નથી એ હકિકત બનીને સામે આવે તો એ કોઇ એવો ગુનો નથી કે જેના માટે એને હડધૂત કરી શકાય. આ એક વાતને હંસલ મહેતાએ ડોક્ટર શ્રીનિવાસ દ્વારા સમાજ સુધી લાવવા પ્રયાસ કર્યો છે જેનો મનોજ બાજપાઇએ તેમના અભિનય દ્વારા હુબહુ ચિતાર આપ્યો છે.
રાજકુમાર રાવ અને આશિષ વિદ્યાર્થીએ પણ પોતાના ફાળે આવેલા પાત્રને ઉચિત ન્યાય આપ્યો છે.
હંસલ મહેતાએ એક અતિ ગંભીર અને નાજુક સમસ્યા કે જેના અંગે જાહેરમાં કોઇપણ વ્યક્તિ ચર્ચા કરવાની તો દૂર ઉલ્લેખ સુધ્ધા કરવાનો ટાળે એવી સમસ્યાને લઈને જે રીતે ફિલ્માંકન કર્યું છે તેને દાદ આપવી જ રહી. સત્ય ઘટનાનું ફિલ્મીકરણ વધતું જાય છે અને ‘અલીગઢ’ એમાં એક વધુ સુંદર ઉમેરો છે.
કલાકારો- મનોજ બાજપાઇ, રાજકુમાર રાવ, આશિષ વિદ્યાર્થી
નિર્માતા- સુનિલ લુલ્લા
નિર્દેશક- હંસલ મહેતા
સંગીત- કરણ કુલકર્ણી
ફિલ્મ **** એક્ટીંગ ****૧/૨ મ્યુઝીક ** સ્ટોરી ***
“જીંદગી બડી હોની ચાહીએ લંબી નહીં બાબુમોશા….ય” રાજેશ ખન્નાની ફેન નીરજાનો આ હંમેશનો અને મોસ્ટ ફેવરીટ ડાયલોગ…હસતા રમતા બોલાયેલો આ ડાયલોગ ક્યાંક વિધાતાના કાને પડ્યો હશે અને કદાચ એ સમયે જ વિધાતાએ એને આશીર્વાદ આપી દીધા હશે …..‘તથાસ્તુ’…. વિધિના લખેલા ક્યારેય નિષ્ફળ જતા નથી એવું આજ સુધી સાંભળતા આવ્યા છીએ. નીરજાની બાબતે પણ આ લેખ હકિકત સાબિત થયા.નીરજા એની નાનકડી પણ અત્યંત મહત્વની ઉંમર જીવી ગઈ.
હરીશ અને રમાને બે પુત્ર હોવા છતાં દિકરીની અપેક્ષા હતી અને એમના પરિવારમાં નીરજાનું આગમન થયું. ઘરમાં સૌની લાડકી દિકરી સૌની લાડો બની પરંતુ લગ્ન કરીને એના પતિએ એને ક્યારેય પ્યારી લાડી તરીકે સ્વીકારી નહીં. માનસિક ત્રાસના લીધે પતિથી છુટી પડેલી નીરજાએ લગ્ન જીવનના ભંગાણ પછી હાર માનવાના બદલે જીવન જીવવાના પોતાની રીતે રસ્તા શોધી લીધા અને એ સમયે પેન એમ એરવૅયઝે ભારત માટેની ફ્લાઇટમાં અમેરિકન સાથે ભારતીય ક્રુ મેમ્બર લેવાનું શરૂ કર્યુ એમાં નીરજા સિલેક્ટ થઈ અને જોડાઇ ગઈ.
૧૯૮૬ની પાંચમી સપ્ટેમ્બરે મુંબઈથી ન્યુયોર્ક વાયા કરાંચી ફ્રેંકફર્ટ જતી પેન એમની ફ્લાઇટમાં નીરજા સિનિયર ફ્લાઇટ પર્સર તરીકે ઉડી રહી હતી ત્યારે એની ઉંમર હતી માત્ર ત્રેવીસ વર્ષ ૩૬૩ દિવસ. અમેરિકાએ આરબ ત્રાસવાદી જુથ સામે જે કડક પગલા લીધા હતા એના પ્રત્યાઘાત રૂપે કરાંચી ઉતરેલી આ ફ્લાઇટને અબુ નિદાલ જૂથના ચાર હાઇજેકરે બાનમાં લીધી. મૂળ અમેરિકનોને બાનમાં લઈ ફ્લાઇટ સાયપ્રસ લઈ જવા ઇચ્છ્તા હતા પરંતુ કોકપીટમાંથી ત્રણે પાયલોટ વિન્ડોમાંથી દોરડા લટકાવીને ભાગી છુટ્યા હોવાથી બીજા પાયલટની વ્યવસ્થા ન થાય ત્યાં સુધી ફ્લાઇટ કરાંચી એરપોર્ટ પર સ્થગિત થઈ ગઈ અને ધીરજ ખુટતા હાઇજેકરોએ તે પછીના કલાકોમાં પેન એમની ફ્લાઇટમાં જે આતંક મચાવ્યો અને એની સામે આ નાજુક નમણી નીરજાએ પેસેન્જરને બચાવવા શહાદત વ્હોરી લીધી એ સત્ય ઘટનાની રૂપેરી પરદે રજૂઆત એટલે અતુલ કેરબેકર નિર્મિત રામ માધવાની નિર્દેશિત અને સોનમ કપૂર અભિનિત ફિલ્મ “ નીરજા”
ફિલ્મની શરૂઆત જ એક માહોલ બાંધી લે છે. એક બાજુ મુંબઈના અત્યંત મધ્યવર્ગી પરિવારોની સોસાયટીમાં સમી સાંજે એકઠા થયેલા પરિવારોમાં મોજ મસ્તીનો માહોલ અને તે સમયે કરાંચીમાં તૈયાર થતો મોતનો સામાન. બે વિરોધાભાસી વાતાવરણ શરૂઆતથી જ ખોફનો ભાર સર્જી દે છે. રામ માધવાનીએ પ્રેક્ષકો પર ફિલ્મની શરૂઆતથી જ પકડ જમાવી છે. એકાદ ક્ષણ તો આ ફ્લાઇટમાં આપણે હોઇએ તો ? એવો ભય મન પર છવાઇ જાય તો નવાઇ નહીં. જે ઘટના ઘટી ચૂકી છે એને તાદ્રશ્ય કરવાનું વધુ સચોટતા માંગી લે છે.
ફિલ્મની કથાને જે ચુસ્તીથી ન્યાય આપ્યો છે એ બાબતે રામ માધવાનીને પુરેપુરો યશ આપવો રહ્યો. સવારે સાડા છ વાગ્યાથી લગભગ રાત સુધીમાં ખેલાયેલા આ મોતના તાંડવનો ચિતાર દિગ્દર્શકે બે કલાકમાં પ્રેક્ષકોને આપી દીધો છે. વર્તમાન સામે ઝઝૂમતી નીરજાની સાથે એના ભૂતકાળની યાદોને પણ એમણે વણી લીધી છે.
આ ફિલ્મનું સૌથી સબળ અને તેમ છતાં સૌથી સંવેદનશીલ પાત્ર નીરજા એટલે કે સોનમ કપૂર. નીરજાના પાત્ર માટે એકદમ યોગ્ય પસંદગી. સમી સાંજે એકઠા થયેલા પરિવારોમાં એની હાજરીથી રંગત લાવી દેતી નીરજા , પતિથી ત્રસ્ત અને તેમ છતાં પિતાએ શીખવાડ્યું હતું એમ એની સામે ઝાક ઝીલવા મથતી નીરજા, સિનિયર ફ્લાઇટ પર્સર તરીકે જીવનની અંતિમ ક્ષણો સુધી આતંકવાદી સામે બાખડતી અને પેસેન્જરો અને અન્ય એર હોસ્ટેસને પોતાની હાજરી માત્રથી સધિયારો આપવા મથતી નીરજાના કેટ કેટલા સ્વરૂપ એ આ બે કલાકમાં જીવી ગઈ છે. મા નો પ્રેમ, પિતાની શીખ અને પ્રેમી સાથે ગાળેલી થોડીક ક્ષણો નીરજા માટે આ ઝંઝાવાત સામે લડવાની તાકાત બનીને ઉભરે છે. એની આ સંવેદનાત્મક ક્ષણો પણ પ્રેક્ષકોને સ્પર્શી જાય છે.
ફિલ્મનું એક સૌથી મહત્વનું પાત્ર છે નીરજાની મા- રમાદેવી. જ્યાં આ પાત્રમાં શબાના આઝમી હોય ત્યાં કહેવા કે લખવા માટે કોઇ શબ્દોની જરૂર નથી રહેતી તેમ છતાં અહીં એનો ઉલ્લેખ કરવાનો લોભ જતો કરી શકાય તેમ નથી. સમગ્ર ફિલ્મમાં મા-દિકરી વચ્ચેની સીધી ક્ષણો ખુબ ઓછા સમય માટે પરદા પર દ્રશ્યમાન થાય છે પરંતુ એ ક્ષણો સમગ્ર ફિલ્મ દરમ્યાન ક્યાંક ને ક્યાંક અવાર-નવાર છલોછલ છલકાતી અનુભવાય છે. નીરજાની પતિગૃહેથી વાપસી પહેલા તો મા- રમાદેવી માટે અકળાવનારી બની રહે છે એ ક્ષણભર તો સામાન્ય સામાજિક ઢાંચો ધરાવનારી મા બનીને દિકરીને સમજાવવા પ્રયત્ન કરે છે પરંતુ દિકરી જે વેદના અનુભવીને પાછી આવી છે એની જાણ થતા એ ફરી એકવાર મમતાળુ મા બની જાય છે. આ મા દિકરીની એર હોસ્ટેસની નોકરી મા માટે પણ સતત ચિંતીત છે. નીરજાનું પ્લેન હાઇજેક થયું છે એ આઘાતજનક સમાચારને પચાવવા માંગતી અંદર અને અંતરથી તુટતી જતી અને તેમ છતાં બાહ્ય રીતે મનની ઢાઢસ બાંધી રાખતી , પતિ કે પુત્રને પણ હિંમત આપતી રમાદેવીના હ્રદયની ભીનાશ અને વલવલાટ એના એક એક ડગલે અનુભવાય છે. દિકરી પાછી નથી જ આવી શકવાની એવું કોઇ સત્ય એને સ્વીકાર્ય નથી જ અને એટલે તો દિકરીએ બે દિવસ પછી આવતા એના જન્મદિન માટે માંગેલી બર્થ-ડૅ ગિફ્ટ પણ એ લઈ રાખે છે. શું કરવું એ ન સૂઝવા છતાં એ મનને રોકી રાખવાના અર્થહીન આયાસો કરે છે એમાં પણ એક મા ની તકલીફ આપણે જોઇ શકીએ છીએ. અંતે જે સત્ય છે એ સ્વીકારવાની ઘડી આવે છે ત્યારે નીરજાની ઇચ્છા મુજબ એ આંખમાં આંસુ ના આવે એવી તકેદારી અને ઝીંદાદિલીથી એ સત્યને સ્વીકારે છે. અંતે જ્યારે નીરજાને પરમવીર ચક્ર એનાયત થાય છે એ ક્ષણ અને તે પહેલા નીરજા માટે રમાદેવીએ આપેલી સ્પીચ તો આ આખી ફિલ્મનું હાર્દ છે. ભાગ્યેજ કોઇ સંવેદનશીલ પ્રેક્ષક હશે કે જેને શબાનાના ચહેરા પર સ્પષ્ટ દેખાતો ડૂમો કે લીંપાયેલી વેદના સ્પર્શ્યા વગર રહી શકશે. ગ્લેમરનો ઝાઝો ભાર રાખ્યા વગર સામાન્ય મધ્યવર્ગી કુટુંબની રહેણી કરણી-પહેરવેશ આ બધું જ આપણામાંથી કોઇનું પણ હોઇ શકે એટલું સાહજિક લાગે છે.
નીરજાના પિતા હરીશ ભનોટ એટલે યોગેન્દ્ર ટીક્કુનો અભિનય અત્યંત સંયમીત અને તેમ છતાં અત્યંત સચોટ રહ્યો છે. દિકરી તકલીફમાં હોય ત્યારે બાહ્ય રીતે નાના પણ સચોટ વાક્યોથી નીરજાને મક્કમ બનવાની પ્રેરણા આપતા પિતા હ્રદયથી કેટલા મૃદુ હોઇ શકે એનું તાદ્રશ્ય ચિત્ર છે હરીશ ભનોટ.
નીરજાના પ્રેમીના પાત્રમાં શેખર રવજીયાનીના ફાળે ખુબ ઓછી પળો આવી છે પણ પ્રિયતમાનો સાથ કેટલો મનભાવન હોઇ શકે અને વિદાય કેટલી વસમી એ શેખરે ખુબ ઓછું બોલીને પણ સરસ રીતે વ્યકત કરી છે.
પેન એમની ફ્લાઇટને બાનમાં લેતા ચારે આતંકવાદીનું શરૂઆતમાં દેખાતું ઝનૂન અને કશું હાથવગુ થઈ શકે એમ નથી એવી નિષ્ફળતાનો એહસાસ એમનામાં જ જે અરાજકતા ફેલાવે છે એનું ચિત્રણ પણ આબેહૂબ જોઇ શકાય છે. અબરાર ઝહૂર , અલી બાલદીવાલા અને જીમ સરભ અહીં ખરા ઉતર્યા છે.
બે કલાક અને બે મિનીટ ચાલતી મધ્યાંતર વગરની આ ફિલ્મમાં પ્રસૂન જોષીના ગીતો એવી રીતે વણી લેવામાં આવ્યા છે કે એનાથી વાર્તાનો તંતુ ક્યાંય તુટતો નથી કે ક્યાંય પાતળો પડતો નથી.
કરોડોની લેતી-દેતી કરતી ફિલ્મના બદલે આવી સત્ય ઘટના પર આધારિત આટલી સબળ ફિલ્મ આપવા બદલ રામ માધવાની, સોનમ કપૂર અને શબાના આઝમીને ધન્યવાદ.
કલાકારો- સોનમ કપૂર, શબાના આઝમી, શેખર રવજીયાની,યોગેન્દ્ર ટીક્કુ , અબરાર ઝહૂર, અલી બાલદીવાલા,જીમ સરભ.
નિર્માતા- અતુલ કેરબેકર,
નિર્દેશક- રામ માધવાની,
સંગીત- વિશાલ ખુરાના,
ફિલ્મ ****૧/૨એક્ટીંગ ****૧/૨ મ્યુઝીક**** સ્ટોરી****
ફિલ્મ રિવ્યુ-એરલિફ્ટ
ક્યારેક આપણે કેટલી વધી વાસ્તવિકતાઓથી અજાણ હોઇએ છીએ? એક કડવી વાસ્તવિકતા એ છે કે ક્રિકેટનો વાયરો ચોતરફ એવો વાયો છે અને લોકોની આંખો પણ એની ઝાકઝમાળથી અંજાઇ ગઈ છે. એક એક ચોગ્ગા કે છગ્ગા પર તાળીઓનો ગડગડાટ અને તારીફોના પુલ બંધાય. એક એક મેચ કે એક સિરીઝ જીતવા અને દેશનું નામ રોશન કરવા માટે ક્રિકેટરોને કરોડો મળે ત્યારે દેશ પર જાન ન્યોછાવર કરતા જવાનો તો ક્યાંય બેનામીની ગર્તામાં ધકેલાઇ જાય. જવાનો તો જાણે દેશ માટે મરી ફિટવા જ સર્જાયા ના હોય? અને ક્યારેક એવું પણ બને કે કોઇ એક આમ આદમી દેશ માટે લડતા જવાન જેવો જ જાબાંઝ નિકળે અને કલ્પના ન કરી હોય એવું કામ કરી જાય.અને તેની લોકોને જાણ સુધ્ધા ન થાય.
વાસ્તવિક પાત્ર રંજીત કટ્યાલ અને તેના વિશે આજ સુધી ભાગ્યેજ કોઇને જાણ હશે. ભારતિય મૂળ ધરાવતા કુવૈતના રહેવાસી આ અરબપતિએ ૧૯૯૦માં કુવૈતમાં ફસાયેલા ૧,૭૦૦૦૦ ભારતિયોને સદ્દામે આચરેલા હિંસાના તાંડવમાંથી આબાદ બચાવવા પ્રયાસ કર્યો હતો અને તે સમયના પ્રધાન મંત્રી વી.પી.સિંઘ, કોંગ્રેસી ગાંધી પરિવાર કે નટવરસિંહની મદદ નહીં પણ એર ઇન્ડીયાના સહયોગથી એ કઠીન કાર્ય સિધ્ધ કર્યું હતું. એ વાત પણ આજ સુધી કોણ જાણતું હતું?
પણ આજે નિખિલ અડવાણી, ભૂષણ કુમાર , વિક્રમ મલ્હોત્રા નિર્મિત રાજા ક્રિષ્ન મેનન નિર્દેશિત ફિલ્મ “ એરલિફ્ટ”ની રજૂઆતે આ ભૂલાઇ ગયેલી પરદા પાછળની હકિકત રૂપેરી પરદે ઉજાગર કરી છે. કુવૈત પર જેમ જેમ સદ્દામનો કબજો વધુ ને વધુ મજબૂત થતો ગયો એમ એમ ભારતિયો માટે કુવૈત છોડવા સિવાય કોઇ આરો બચ્યો નહીં ત્યારે રંજીત કટ્યાલે ભારતના વિદેશ ખાતાની સહાય માંગી. અને માત્ર બે જ મહિનામાં એર ઇન્ડીયાની લગભગ ૪૮૮ જેટલી વિમાની સેવાઓની સહાયથી એક લાખ દસ હઝાર ભારતિયોમાંથી એક લાખ સાત હઝાર જેટલા ભારતિયોને સહીસલામત સ્વદેશની ધરતી પર ઉતાર્યા હતા. દુનિયામાં ક્યારેય ન સાંભંળ્યુ હોય એને સંભવ કર્યું હતું.
ઘણી બધી અવાસ્તવિકતાને અવગણીને ફિલ્મને ફિલ્મની રીતે જોવાના બદલે એક અજાણ પરિસ્થિતિ અને તેનો સામનો કરવા માટે ખેડાયેલા સાહસને વધાવવા માટે જો જોવામાં આવે તો ખ્યાલ આવે કે એ સંજોગોમાં ભારતિયોને કેવી પરિસ્થિતિનો સામનો કરવો પડ્યો હશે ? ફિલ્મની શરૂઆતમાં ઇરાકી સૈન્ય જે રીતે કુવૈત પર ત્રાટકે છે અને બેરહેમીથી નિર્દોષ જીવોની કત્લેઆમ કરવા માંડે છે એ દ્રશ્ય જ કાળજું કંપાવનારુ છે તો વાસ્તવમાં એ પરિસ્થિતિમાં જે લોકો હશે તેમની તો અવદશા વિચારીએ તો પણ રૂંવાટા ઉભા થઈ જાય. એ સમયે પોતાની જાતને કુવૈતી માનતા ઉદ્યોગપતિનું હ્રદય એટલી હદે દ્રવી ઉઠે છે કે એક સુંવાળા ઇન્સાનમાંથી એક સાહસવીરનો જન્મ થાય છે. એક સચોટ સ્ટેટમેન્ટ રંજીતના હ્રદયમાંથી નિકળે છે. “ ઇન્સાન કિ ફિતરત હી ઐસી હૈ , જબ ચોટ લગતી હૈ તો મા મા હી ચિલ્લાતા હૈ” જીવન આખું પોતાની જાતને કુવૈતી માનતા હિન્દુસ્તાનીને જ્યાં જીવતા હતા એ ભૂમિને રાતોરાત ત્યજી દેવી પડે અને નક્કર ભાવિની જ્યાં ખાતરી ન હોય એવી માભોમ તરફ નજર દોડાવવી પડે ત્યારે કોઇની પણ માનસિક હાલત કેવી હોય? અને એવા સમયે અન્યનો વિચાર કરવો એ વાત સાચે જ પ્રશંસનિય છે.
પરંતુ આ પ્રસંશાને યોગ્ય બનાવવા માટે ફિલ્મ મેકરે કેટલીક બાબતો ઘ્યાન પર રાખી હોત તો આ ફિલ્મ સાચે જ રૂંવાટા ઉભા કરી દે તેવી થ્રીલર ફિલ્મ બની હોત. પરંતુ બોલીવુડ ફિલ્મ માધાંતાઓ પણ કેટલીક અવાસ્તવિક લાગે તેવો મસાલો ઉમેરવાનો લોભ છોડી શકતા નથી. એક તરફ માહોલ જામ્યો હોય ત્યાં ગીતો ગાવાનો વિચાર સુદ્ધા કોને આવે ? માત્ર બોલીવુડના હીરો અને હીરોઇનને સ્તો… આવી કાળજુ કંપાવી મુકે તેવી ફિલ્મમાં પણ જો ગીતો ઉમેરવા પડે તો એનો અર્થ એ કે ફિલ્મ મેકરને મનોરંજન પિરસ્યા વગર ફિલ્મ ચાલશે કે નહીં એવો વિશ્વાસ નહીં હોય ? ગીતો ખરેખર સારા છે પરંતુ આ ફિલ્મ માટે બિલકુલ બિન જરૂરી છે. જ્યાં આખા શહેર તહસ-નહસ થતું હોય ત્યાં ગીત-સંગીત તો મનોરંજન પણ પુરૂ પાડી શકતા નથી અને ફિલ્મની સચોટતાને મારી નાખે છે. શક્ય છે કે ફિલ્મની પ્રત્યેક પળ એટલી ગંભીર કે ત્રાસદાયી ન દર્શાવવી હોય. અથવા તો પતિ પત્નિ વચ્ચે જે પ્રેમભરી સંવેદનાઓ જીવાતી હોય એ દર્શાવવાનું માધ્યમ ગીતો હોઇ શકે પરંતુ એ સિવાય શું ? કેમ?
ગબ્બર ઇઝ બેક, બેબી, હોલિડે –સોલ્જર ઇઝ નેવર ઓફ્ફ ડ્યુટી જેવી ફિલ્મો આપ્યા બાદ અક્ષય કુમારને દેશ ભક્તિનો રંગ સદી ગયો હોય એટલી આસાનીથી આવા રોલ ભજવે છે .અત્યંત સાહજીકતાથી “ એર લિફ્ટ”માં પણ રંજીત કટ્યાલનું પાત્ર ભજવ્યું છે. રંજીત કટ્યાલનો આક્રોશ, હતાશા જોશ અક્ષય કુમારના અભિનયમાં સહજ રીતે વ્યક્ત થાય છે.જ્યાં પોતાના જાન-માલની સલામતિ ન હોય ત્યારે પણ અન્યની ખેવના કરવા જેવી સહાનુભૂતિ અને એ કાર્ય પાર પાડવાની મક્કમતામાં અક્ષયનો પરફેક્ટ પરફોર્મન્સ નજરે પડે છે. અક્ષયની બાબતે જોઇએ તો આ તેના માટે પોઝીટીવ બાબત છે. પરંતુ સમગ્રતયા નજર કરીએ તો આ સાહસને સફળતા અપાવનાર એર ઇન્ડીયા કે આપણા લશ્કરને ફાળે પણ એટલો જ જશ જાય છે. અક્ષયને મહત્વ આપવામાં આ સત્યને બહાલી આપવામાં કચાશ રહી ગઈ છે.
ખોફનાક માહોલમાં પતિની સાથે કદમ મિલાવવા માંગતી નમ્રિત કૌર સહજ લાગે છે. વિદેશ ખાતાના ઓફિસર સંજીવ કોહલી એટલે કે કુમુદ મિશ્રાએ થોડામાં ઘણું કહી દીધુ છે. સહાયકારી કલાકારોમાં પૂરબ કોહલી, સુરેન્દ્ર પાલ, નિનાદ કામત પણ યથા યોગ્ય રહ્યા છે. સૌથી અજીબ પાત્ર છે ઇરાકી મેનેજર ઇનામુલ હકનું. જે સ્થાને એમને ગોઠવ્યા છે ત્યાં જે ભાર વર્તાવો જોઇએ એના કરતાં એ રમૂજી વધુ લાગે છે.
ફિલ્મની શરૂઆતમાં જે ખોફ , જે ભય ઉભો થાય છે તે આગળ જતા પકડ ગુમાવી દે છે. જરૂરી નથી કે સમગ્ર ફિલ્મ દરમ્યાન એ ખોફ કે ભય સતત પડઘાવોજ જોઇએ પરંતુ જ્યાં જીવ સટોસટની બાજી ખેલાતી હોય ત્યાં હળવાશ તો વર્તાવવી ન જ હોવી જોઇએ ને?
૨૬ જાન્યુઆરીના નજદિકી સમયે આવી ગર્વ લેવા જેવી પણ અજાણ અથવા ભુલાઇ ગયેલી ઘટનાની રજૂઆત જ ધન્યવાદને પાત્ર છે. ફિલ્મમાં ઘણીબધી લાક્ષણિક , લાગણી સભર અને રોમ રોમ પર છવાઇ જતી દેશભક્તિની ક્ષણો સચવાઇ છે જે પ્રેક્ષકોને સ્પર્શે છે. ક્યારેય પણ પરિવાર સાથે જોઇ શકાય અને બાળકોને પણ બતાવી શકાય એવી ફિલ્મથી ઘટનાનો સંપૂર્ણ તો નહીં પણ આંશિક ખ્યાલ તો જરૂર આવશે જ.
કલાકારો- અક્ષય કુમાર, નિમ્રત કૌર, પ્રકાશ બેલવાડી, કુમ્દ મિશ્રા , પુરબ કોહલી, ઇનામુલ હક
નિર્માતા- નિખિલ અડવાણી,ભૂષણ કુમાર, વિક્રમ મલ્હોત્રા
નિર્દેશક- રાજા ક્રિષ્નન મેનન
સંગીત-અમાલ મલિક
ફિલ્મ ***૧/૨ એક્ટીંગ ***૧/૨ મ્યુઝીક *** સ્ટોરી***૧/૨
ફિલ્મ રિવ્યુ-ચોક એન્ડ ડસ્ટર
ગુરૂ ગોવિંદ દોને ખડે કિસકો લાગુ પાય બલિહારી ગુરૂ આપકી ગોવિંદ દિયો બતાય…
કબીર સાહેબે સદીઓ પહેલા કહ્યું હતું એ પ્રમાણે એટલું તો સ્પષ્ટ થાય છે કે ગુરૂ અને ગોવિંદની તુલનામાં પણ ગુરૂને પ્રથમ સ્થાન આપવામાં આવતું. એક એકલવ્ય હતો જેણે ગુરૂ દક્ષિણામાં પોતાનો અંગૂઠો કાપી ગુરૂના ચરણે ધરી દીધો હતો. કારણકે એ સમય હતો જ્યારે વિદ્યા, વિદ્યાગુરૂ અને વિદ્યાપીઠ સન્માનીય હતા. વર્તમાન સમયમાં વિદ્યા અને વિદ્યાપીઠ બંને એકદમ પ્રોફેશનલ અને બિકાઉ બની ગયા છે. મૂળ આ હાર્દને પકડીને રજૂ થયેલી ફિલ્મ ‘ચોક એન્ડ ડસ્ટર’ વર્તમાન સમયની સિસ્ટમનું આબેહૂબ નિરૂપણ છે.
સો બસ્સો કરોડની ક્લબમાં ઉમેદવારી નોંધાવનાર નિર્માતા અને ફિલ્મોથી તદ્દન અલગ ભાત શૈલી લઈને આવેલી આ ફિલ્મમાં ક્યાંય કોઇ જગ્યાએ ગ્લેમરનો સ્પર્શ સુદ્ધા નથી અને તેમ છતાં ઉત્કૃષ્ટ અભિનયથી પ્રેક્ષકોના હ્રદય મનને જ સ્પર્શે એવા પર્ફોર્મન્સને દિપાવે તેવી અભિનેત્રીઓએ આ ફિલ્મને સબળ અને સફળ બનાવી છે. ક્યારેક એવું બને કે કલ્પનાથી પર કેટલીક હકિકત સામે આવે. ચૉક એન્ડ ડસ્ટર ફિલ્મમાં પણ કંઇક એવી જ અનુભૂતિ થઇ. ઝાઝા હો હલ્લા વગર રજૂ થયેલી ફિલ્મને મનોરંજનની કેટેગરીમાં તો નહીં જ મુકી શકાય પણ એક સંદેશ આપવાનો પ્રયાસ અહીં કરવામાં આવ્યો છે એ તો બિરદાવવો જ રહ્યો.
કાંતાબેન હાઇસ્કૂલને એવી નંબર વન બનાવવી કે જ્યાં સેલીબ્રીટી ના સંતાનો ભણવા આવે એવી ખ્વાહીશ ધરાવતા ટ્રસ્ટી અમોલ પારિક ( આર્યન બબ્બર) સ્કૂલનું સંચાલન અનુભવી પ્રિન્સિપલ ભારતી શર્મા( ઝરીના વાહબ)ને સોંપવાના બદલે એનું સુકાન જુવાન અને જોશીલી કામિની ગુપ્તા( દિવ્યા દત્તા)ને સોંપે છે. કામિની સ્કૂલના અનુભવી અને સિનીયર શિક્ષકોને હેરાન કરવાનું શરૂ કરે છે. સ્કૂલના મેથ્સ ટીચર વિદ્યા સાવંત ( શબાના આઝમી) અને જ્યોતિ ( જૂહી ચાવલા) આનો વિરોધ કરે છે. કામિની તેની સામે વિદ્યાને બિનઅનુભવી શિક્ષક ઠરાવીને નોકરીમાંથી બરખાસ્ત કરે છે. આ આઘાત સહન ન કરી શકવાથી વિદ્યાને સ્કૂલમાં જ હાર્ટએટેક આવે છે અને તેને હોસ્પીટલમાં એડમિટ કરવામાં આવે છે. જ્યોતિ આ અન્યાય સહી લેવાના બદલે એક ટી.વી ચેનલ રિપોર્ટરનો સાથ લઈને તેનો વિરોધ ઉઠાવે છે.
વિદેશી લોકેશન કે ઝાકઝમાળવાળા સેટના બદલે મધ્યમવર્ગી પરિવાર, સ્કૂલના સામાન્ય સેટ વચ્ચે પાંગરતી આ કથામાં શિક્ષણશાસ્ત્રી, શિક્ષણ પ્રથા અને શિક્ષક વચ્ચેના મતભેદને નિર્દેશકે ખુબ સરસ રીતે રજૂ કર્યા છે. વાસ્તવિકતા તો આજે એ પણ છે કે હવે શિક્ષણશાસ્ત્રીઓની સાથે સાથે શિક્ષકો પણ એટલા જ પ્રોફેશનલ બનતા ગયા છે. જો કે અહીં નિર્દેશકે શિક્ષકને સાંગોપાંગ સરળ નિષ્ઠાવાન અને વિદ્યાર્થીઓનું ભલુ ઇચ્છનારા બતાવ્યા છે ત્યારે મનને જરૂર એવું થાય કે કાશ વર્તમાન સમયે આવા શિક્ષકો હોત તો!!!!
ખેર, વિચારો અને વાસ્તવિકતામાં જે ફરક છે તેને સ્પર્શ્યા વગર ફિલ્મ જોઇએ તો હકિકત એ છે કે સમગ્ર ફિલ્મ અભિનેત્રીઓના અભિનયથી ઉજાગર છે.
શબાના આઝમીના ચહેરા પર ઉંમરની થોથર સ્પષ્ટ દેખાઇ આવે છે. પરંતુ સાથે અભિનયમાં પાકટતા- પિઢતા વર્તાય છે. મધ્યમવર્ગી મહિલા અને સંનિષ્ઠ શિક્ષાગુરૂના પાત્રને શબાનાએ સોહાવ્યું છે. વિદ્યાર્થીઓની સાથે સલૂકાઇથી વર્તતી વિદ્યા પર વિદ્યાર્થીઓને ભણાવવાની નાફરમાની નો હુકમ બહાર પડે છે ત્યારે એ કઠુરાઘાતથી વલવલી ઉઠતી વિદ્યાના ચહેરા પર દુઃખ-દર્દ પ્રેક્ષક સુધી પહોંચે છે.
રિચા ચઢ્ઢા અને ઉપાસના સિંહે પણ તેમના પાત્રને સુંદર ન્યાય આપ્યો છે.
દિવ્યા દત્તાએ આજ સુધીમાં અનેક ફિલ્મોમાં નાના મોટા પાત્ર ભજવ્યા છે. અને લગભગ દરેક પાત્રને એના અભિનય થકી સાર્થક કર્યા છે. પ્રેક્ષકોના મનમાં ધૃણા ઉપજે એવા સત્તામાં મગરૂર સાશક તરીકે પોતાની જાતને રજૂ કરતી દિવ્યા દત્તાએ સબળ અભિનેત્રી હોવાની ઓળખ આપી છે.
સોને પે સુહાગા જેવી જૂહીએ તો આ ફિલ્મમાં કમાલ કરી છે. ચુલબુલી અભિનેત્રી આજે આટલા વર્ષોના વહાણા વહી ગયા હોવા છતાં પણ એટલી જ તરોતાજા દેખાય છે એટલું જ નહીં પણ એના અભિનયને પણ ઉંમરનો પાસ લાગ્યો નથી એ સ્પષ્ટ દેખાઇ આવે છે. ગુલાબ ગેંગની સત્તા લોલુપ સુમિત્રાદેવીની ઇમેજથી તદ્દન વિરૂધ્ધ સત્તાધિકારીઓને પડકારતી જ્યોતિના પાત્રને જુહીએ જીવંત કર્યુ છે. અભિનયથી સાથે ચોટદાર સંવાદોથી જુહી સમગ્ર ફિલ્મમાં ઝળકી ઉઠી છે. “ આજ દ્રોણાચાર્ય બિમાર હૈ , કહાં હૈ ઉસકા અર્જુન?” કહીને આદર્શવાદી યુવાનોના મનને ઝંકોરતી જુહી, સ્કૂલમાં બાળકોની સાથે બાળક જેવી બની જતી બાળ સુલભ જુહી , રિપોર્ટર નો સાથ લઈને અન્યાય સામે ઝુંબેશ ઉઠાવતી જુહી, કામિનીએ આપેલા આઘાત સામે ઉગ્ર પ્રત્યાઘાત આપતી જુહી, કેટ કેટલા સ્વરૂપે રજૂ થયેલી જુહીએ દરેક સ્વરૂપને આત્મસાત કર્યા હોય એટલી સહજતાથી નિભાવ્યા છે.હેટ્સ ઓફ્ફ જુહી.
સપોર્ટીંગ સ્ટાર્સ જેવા કે ગિરીશ કર્નાડ, આર્યન બબ્બર, સમીર સોની ,જેકી શ્રોફે પણ પાત્રાનુચિત પરફોર્મન્સ આપ્યો છે.
સીધા જ મનને સ્પર્શે એવા સાદગીભર્યા સબળ પાત્રો ને લઈને જયંત ગિલાટરે ફિલ્મની કથાને બરાબર પકડી રાખી છે. ફિલ્મને અનુરૂપ ‘ હમ શિક્ષા કે , ગુરૂ બ્રહ્મા જેવા ગીતોનું ચિત્રાંકન પણ સુંદર રીતે થયું છે.
સહ પરિવાર જોઇ માણી શકાય એવી ફિલ્મ આજની ફિલ્મો કરતાં સાવ અલગ ચિલો ચાતરનારી બની છે.
કલાકારો- શબાના આઝમી, જુહી ચાવલા, ઝરીના વાહબ, દિવ્યા દત્તા ,ઉપાસના સિંહ, રિચા ચઢ્ઢા ,આર્યન બબ્બાર, ગિરીશ કર્નાડ, જેકી શ્રોફ, સમીર સોની, રિશી કપૂર ( મહેમાન કલાકાર)
નિર્માતા-અમીન સુરાની
નિર્દેશક-જયંત ગિલાટર
સંગીત- સંદેશ શાંડિલ્ય, સોનુ નિગમ
ફિલ્મ***એક્ટીંગ**** મ્યુઝીક*** સ્ટોરી ***
Rajul Kaushik
Recent Comments