કોઈ બાળક માત્ર એટલું સાંભળે કે એક હતો રાજા અને એક હતી રાણી. તરત જ એ બાળકના કાન સરવા થઈ જાય અને વાર્તા કહેનાર નાની કે દાદી પાસે આવીને ગોઠવાઈ જાય અને પછી તો મંડાય કોઈ રાજકુંવર, રાજકુંવરી કે પરીની વાત… એક આખેઆખું વિશ્વ બાળકની કલ્પનામાં વિકસતુ જાય. વાર્તાઓના વર્ણનથી એની આંખોમાં વિસ્મય અંજાતું જાય. ધીમે ધીમે બાળક માટે વિસ્મયનગરીના એક પછી એક દરવાજા ખૂલ જા સીમ સીમ કરતાં ખૂલતા જાય. એની કલ્પનામાં ક્યારેય ન જોઈ ન હોય એવી દુનિયાના એક પછી એક ખંડ કે રંગ જિગ્સૉ પઝલના ટુકડાની જેમ ગોઠવાતા જાય અને કોઈ ચોક્કસ આકાર લેતા જાય. એ આભાસી દુનિયાના મહેલની વાત સાંભળીને એ પત્તાનો કે રેતીનો મહેલ બનાવવા પ્રયત્ન કરશે કે પછી એક નગર ઊભુ કરવા મથશે જેમાં એણે સાંભળેલી વાર્તાના સ્થળો અને પાત્રોને ગોઠવશે. આમ બાળકની સર્જનાત્મકતા કેળવવા વાર્તાઓ જરૂરી છે.
એ લોકો માટે એક શબ્દ છે– pretend. આ પ્રિટેન્ડ શબ્દ મને ગમે છે કારણકે એ પ્રિટેન્ડ ગેમ રમતાં રમતાં ભવિષ્યમાં એ શું બનશે એની બ્લૂ પ્રિન્ટ- નકશો આકાર લેતો થશે,
આજે સાંભાળેલી વાર્તામાંથી આજે કંઈક તારવે, કાલે એમાંથી કોઈ વાત સમજે અને આગળ જઈને એનો સાર, મર્મ પકડીને નવું શીખે. આમ બાળકના મનોવિકાસ માટે બાળવાર્તાનું મહત્વ છે કારણકે આ વાર્તાઓ દ્વારા એને અનેક બાબતો સરળતાથી સમજાવી શકાય છે.
વાર્તાઓમાં ઘણીબધી વાતો કહેવાતી હોય છે. થોડી સમજ, થોડો બોધ, જીવન કેવી રીતે જીવવું અથવા જીવનમાં શ્રેષ્ઠ કેવી રીતે પૂરવાર થવું એ બધું જ વાર્તા દ્વારા એને સમજાતું જાય છે.
એ બાળવાર્તાઓમાંથી કોઈ તાકાતવાન પાત્ર જે બુરાઈની સામે એની સારપથી જંગ જીતતું હોય એ એને પ્રિય બનતું જાય. એ પાત્રમાં પોતાની જાતને ગોઠવીને રાજી થાય. વાર્તા વાંચવામાંથી એ વર્ચ્યૂલ વાર્તા સાંભળતું કે જોતું થાય ત્યારેપણ એવા કોઈ બળકટ પાત્રને જીવવાની કલ્પનામાં રાચતું થવાનું છે. વાર્તાઓ જરા બદલાઈ છે. વાર્તા કહેવાની રીત, એના પાત્રો બદલાયા છે પણ વાર્તાઓમાં રસ તો અકબંધ જ રહ્યો છે.
ખૂબ સરસ મઝાનો આ પડાવ છે. અહીંથી એના જીવનની જાણી-અજાણી સફર શરૂ થાય છે.
સમય જતાં એ બાળક એની ઉંમરના એક પછી એક પડાવો પાર કરીને આગળ વધે ત્યારે એની કાલ્પનિક દુનિયાના બદલે વાસ્તવિક દુનિયાને ઓળખતું થાય પણ એના મનના ઊંડાણમાં એ રાજા, રાણી, પરી કે દેવદૂત ચિરસ્થાયી બની જાય. એના મનના ખૂણામાં જીવંત રહે.
શક્ય છે એણે વિચારેલી રંગીન દુનિયા થોડી જુદી, થોડી સંગીન છે એવું સમજવા લાગે. વિચારેલા વિશ્વ કરતાં વાસ્તવિક વિશ્વ ઘણું જુદુ છે એ સમજાય ત્યાં સુધીમાં એ અલગ સમય, સંજોગ અને સંબંધો વચ્ચે વિકસતો જાય. હવે એના મનમાં કોઈ જુદી કલ્પના આકાર લેવા માંડે. ત્યારે એ નાનપણમાં સમજેલી, શીખેલી વાતો ક્યાંક એને કામ આવે.
જાણીતા લેખક અને ઈનોવેટિવ વિચારોને સર્જનાત્મક કથાઓ સ્વરૂપે પ્લેટફોર્મ પુરુ પાડતાં ઝુબીન મહેતાએ ‘your story.com’ નામની એક સાઈટ શરૂ કરી છે. ટેડ ઈવેન્ટમાં તેમનું કહેવું છે કે નાના લાગતા ઈનોવેટિવ વિચારોમાંથી જ મોટી કંપનીના બીજ રોપાતા હોય છે. ભારતમાં પણ આવા ઘણા ઉદાહરણો મોજુદ છે. કહેવાનું તાત્પર્ય એ છે કે જીવનમાં વાર્તાઓનું મહત્વ માત્ર સમય પસાર કરવા પૂરતું હોવાથી વિશેષ છે.
પરીકથાઓ, બોધવાર્તા, પંચતંત્ર, ઝેનકથાઓ, અકબર-બિરબલ, વિક્રમ-વેતાળ કે બત્રીસ પૂતળીઓથી શરૂ થયેલી આપણી વાંચનયાત્રા વિકસતી જાય છે. એક નવું વિશ્વ આપણી સમક્ષ ઉઘડતુ જાય છે ત્યારે અનેક નવા કે નામી લેખકોને આપણે વાંચતાં થઈએ છીએ.
માઇક્રોફ્રિક્શનથી શરૂ થઈને આપણો રસ, આપણો ઝોક વાર્તાઓ, નવલિકા, લઘુનવલકથા અને નવલકથાઓ તરફ ઢળતો જાય છે. આપણી માતૃભાષાથી માંડીને અન્ય ભાષા, અન્ય પ્રાંત કે અન્ય દેશના લેખકોને વાંચવા આપણી નજર દોડાવીએ છીએ ત્યારે એમાં વાર્તારસની સાથે એ ભાષા, પ્રાંત કે દેશના સાહિત્યની સાથે એ સમાજને ઓળખતા જઈએ છીએ. એમની સંસ્કૃતિની સોડમ શ્વાસમાં ભરતા જઈએ છીએ. એમની લોકકથાઓમાંથી છલકાતી એમની પરંપરાની વાતો આપણાં સુધી પહોંચે છે. સાવ તળપદી રીતે કહેતા હોઈએ છીએ કે અલકમલકની વાત. આ અલકમલક શબ્દ પણ મને બહુ ગમે છે.એક જ શબ્દમાં જાણે આખું વિશ્વ સમાઈ જાય છે.
વિશ્વની કોઈપણ ભાષાની વાર્તાઓ એ સમાજ, સંસ્કૃતિને જાણવા, સમજવા માટેનું સૌથી રસપ્રદ માધ્યમ છે. ‘એસન્સ’- આ એસન્સ શબ્દ પણ મને બહુ ગમે છે. વાર્તાઓમાં નિરુપાયેલા તર્કમાંથી ચોક્કસ અર્ક આપણા સુધી પહોંચે છે.
સાહિત્યના અનેક પ્રકારોમાં વાર્તાઓનું આકર્ષણ મને પહેલેથી રહ્યું છે. નજર સામે થાળ ભર્યો હોય એમાં સૌથી પહેલાં મનગમતી વાનગી તરફ ધ્યાન આકર્ષાય એવી રીતે વાર્તાઓ તરફ સૌ પ્રથમ ધ્યાન ખેંચાય.
આ નવા વર્ષમાં અલકમલકની વાર્તાઓ દ્વારા આવા અલગ અલગ સમાજ, સાહિત્ય અને સંસ્કૃતિનો અર્ક આપની સમક્ષ મૂકવાનો યથામતિ-શક્તિ પ્રયાસ કરવો છે.
આશા છે આપ સૌને એ ગમે.
૨૦૨૧નું વર્ષ આપણા સૌ માટે શુભદાયી નિવડે એવી પરમને પ્રાર્થના.
આમ તો આ ૨૦૨૦નું વર્ષ જાણે સ્થિરતા લઈને આવ્યું હોય એમ ઘણાં બધાના જીવન સ્થગિત થઈ ગયા. યાદ છે નાના હતાં ત્યારે સ્ટેચ્યૂની રમત રમતાં? એમ ઉપરવાળાએ દુનિયાના અત્યંત કામઢા લોકોને, વધારે પડતા દોડાદોડી કરતાં લોકોને સ્ટેચ્યૂ કહી દીધું. ઘણુંબધું સ્થગિત થઈ ગયું પણ મનથી જે સક્રિય હતાં એમણે એમની સક્રિયતાને સ્થગિત કરવાના બદલે વધુ વેગ આપ્યો. ચાર દીવાલોની વચ્ચે રહીને આ સ્થગિત સમયને જીવંત રાખ્યો.
મારા માટે આ ૨૦૨૦નું વર્ષ સ્થગિતતામાં પણ સક્રિયતાસભર રહ્યું. સર્જનાત્મક રહ્યું.
વર્ષની શરૂઆત અને એક નવો વિષય… ‘બેઠક’માં આ વર્ષે કોઈ એક વિષયના બદલે વ્યક્તિવિશેષ વાત કરવાની હતી. સાહિત્યની સાથે સંગીત આપણાં જીવનમાં સતત વણાયેલું છે. કદાચ સૌના જીવનમાં સમજણની શરૂઆતથી સાહિત્ય પહેલાં સંગીત આવ્યું. પ્રભાતિયા, પ્રાર્થનાથી શરૂ કરીને હાલરડાં અને તે પછી જીવનમાં આવતા પ્રત્યેક પ્રસંગોમાં પણ સંગીત આપણાં જીવન સાથે વણાયેલું રહ્યું છે.
જીવનમાં બનતી ઘટનાઓ આનંદની હોય કે એકલતાની, પ્રત્યેક પળ સંગીતના સથવારે સચવાઈ જાય અને ક્યારેક વધુ સોહામણી, સુમધુર બને..આપણે રહ્યા ગુજરાતી એટલે ગુજરાતને, ગુજરાતીપણાને ગૌરવવંતું કરનાર એક વ્યક્તિ જે હંમેશા આપણી સાથે જોડાયેલી રહી છે એ વ્યક્તિવિશેષ વિશે વાત કરવાની, રાજીપાને વ્યક્ત કરવાની આ તક હતી, અવસર હતો.
આપણે કોઈ ગદ્ય કે પદ્ય લખીએ છીએ ત્યારે એમાં શબ્દોની અભિવ્યક્તિમાં મોટાભાગે આપણી અંતઃસ્ફૂરણા સૌથી મોટો અને મહત્વનો પાયો, આધાર હોય છે. જ્યારે આપણે નિબંધ લખીએ છીએ ત્યારે એમાં કલ્પનાથી વિશેષ માહિતી મહત્વની બને છે.
અફાટ ફેલાયેલી પ્રકૃતિના રંગ અનેક છે. આ અફાટ ફેલાયેલી પ્રકૃતિને નજરમાં ભરીએ છીએ ત્યારે એમાં એક અનુભૂતિ ઉમેરાય છે. મૂર્તિ સ્વરૂપ ભગવાનની ભક્તિ કરીએ છીએ ત્યારે એમાં અનોખો ભાવ બળે છે. અમૂર્ત એવા ઈશ્વરને ક્યારેય જોયા નથી પણ એ ઈશ્વરની કલ્પના કરીએ ત્યારે એમાં ભક્તિની અનેરી લાગણીના ભાવ ભળે છે. આ વાત છે અનુભૂતિની અને હવે વાત આવે છે અનુભવની.
આપણા જીવનકાળ દરમ્યાન માનવ મહેરામણથી છલકાતા આ વિશ્વમાં અનેક વ્યક્તિઓને મળવાના, જાણવાના અવસર આવતા હોય છે અને આવતા રહેશે. એમાંથી અનેક વ્યક્તિઓ એવી હશે જે આપણાં જીવનમાં આજે આવી અને કાલે ભૂલાઈ જશે. અનેક એવી વ્યક્તિઓ છે જેમની સ્મૃતિ આપણાં માનસપટ પર ચિરકાળ સ્થાયી બની જશે. જેમના વિશે વાત અને એમની યાદો ક્યારેય જૂની નથી થતી. સ્મૃતિની સંદૂકમાં સચવાયેલી રહે છે. જ્યારે મન થાય ત્યારે આલબમના પાના ઉથલાવીને એમાં જડાયેલી તસવીરની જેમ એ યાદોને મમળાવીને તાજી કરી લઈએ છીએ.
આ વર્ષ દરમ્યાન જે લેખમાળા લખાઈ એમાં આવા એક વ્યક્તિવિશેષ વિશે વાત કરવાની હતી. ત્યારે મારા અને તમારા માનસપટ પર ચિરસ્થાયી અંકિત થયા છે એવા શ્રી અવિનાશ વ્યાસ વિશે વાત આલેખવાનું વિચાર્યુ ત્યારે મનમાં એક વાત સ્પષ્ટ હતી કે અહીં કલ્પનાથી વિશેષ માહિતી મહત્વની છે.
આ સંદર્ભે અવિનાશ વ્યાસ વિશે, ગુજરાત અને ગુજરાતીઓને ગૌરવવંતા કરતાં એમના પ્રદાન વિશે જાણવા પ્રયાસ કર્યો. અવિનાશ વ્યાસ સાથેની મારી સ્મૃતિઓ, એમને મળેલી અનેક વ્યક્તિઓ પાસેથી જાણેલી વાતોની સાથે શક્ય હોય ત્યાંથી એમને ઓળખવા પ્રયત્ન કર્યો. એમના ગીત-સંગીત થકી એમની પ્રતિભા વિશે જ્યારે જે જાણ્યું એમાં મારી પોતાની અનુભૂતિનો, અહોભાવનો ઉમેરો થયો અને એમાંથી સર્જાઈ આ લેખમાળા. લેખ દરમ્યાન અવિનાશ વ્યાસના ગીતો, ગરબા કે ભજનો વિશે વાત કરતી ત્યારે અનાયાસે એમાં મારા ભાવ વણાઈ જતાં.
એટલે આ લેખમાળાને માત્ર એક નિબંધ કે શોધલેખનના બદલે અનુભૂતિમાળા પણ કહીશ.
સુગમસંગીતના ભિષ્મપિતા તરીકે ઓળખાતા અવિનાશ વ્યાસ વિશેના આલેખન દરમ્યાન આ સુગમ સંગીત વિશે જાણવા પ્રયત્ન કર્યો. એમ કરવું ગમ્યું. થોડું સંગીતની નજીક જવાયું. ભલે સુગમસંગીત નામ છે પણ અવિનાશ વ્યાસની અનેક એવી રચનાઓ છે જેમાં ક્યાંક અગમ્ય, ગૂઢ ભાવો અને ભક્તિ વણાયા છે એય સમજાયા.
આ વર્ષ દરમ્યાન અવિનાશ વ્યાસ વિશે જે આલેખી શકી, જે અભિવ્યક્ત કરી શકી એનો મને આનંદ છે અને આપ સૌના પ્રતિભાવથી એ આનંદ બેવડાયો, મારા એ આનદમાં અનેકઘણો ઉમેરો થયો.
આભાર આપ સૌ વાચક મિત્રોનો.
આ લેખના આરંભમાં કહ્યું તેમ આમ તો આ ૨૦૨૦નું વર્ષ જાણે સ્થિરતા લઈને આવ્યું પણ સાથે સ્થગિતતામાં સર્જનાત્મકને અને સક્રિયતાસભર રહ્યું.
આ વાતના અનુસંધાનમાં એક સરસ મઝાના કાર્યક્રમનો ઉલ્લેખ કરવો મને ગમશે. શ્રી અવિનાશ વ્યાસનો જન્મદિન આવે ૨૧ જુલાઈએ. ‘બેઠક’- શબ્દોનું સર્જને- અવિનાશ વ્યાસના જન્મદિન પહેલાં ૧૧મી જુલાઈએ જ એમના વિશે વાત કરવાનો, એમની સ્મૃતિ તાજી કરવાનો, એમને પોંખવાનો એક અવસર યોજ્યો. આ ટાણે શ્રી અવિનાશ વ્યાસને અંગત રીતે જાણતા મહેમાનોને આમંત્ર્યા જેમણે અવિનાશ વ્યાસ સાથેના મીઠા સંબંધો, જીવનભરના સંભાંરણાની વાતો કરી. ત્યારે સૌથી આનંદપ્રદ ઘટના એ બની કે શ્રી ગૌંરાગ વ્યાસ- શ્રી અવિનાશ વ્યાસના સુપુત્રે ઉપસ્થિત થઈને આ અવસરને વધુ ઉજાળ્યો.
૨૦૨૦નું વર્ષ એના અંતિમ પડાવ પર પહોંચવામાં છે ત્યારે ‘સદાબહાર સૂર અવિનાશ વ્યાસ- લેખમાળામાં રસ લેવા માટે, પ્રતિભાવ આપી પ્રોત્સાહિત કરવા માટે ફરી એકવાર આપ સૌ વાચકમિત્રોનો તહે દિલસે આભાર.
સદાબહાર સૂર-અવિનાશ વ્યાસ લેખમાળાનો આરંભ થયો ત્યારથી માંડીને આજે આ ૪૯મા લેખ સુધી પહોંચ્યા પછી જરા નજર ફેરવીને પાછું જોઉં છું ત્યારે સમજાય છે કે આ એક લેખમાળાથી કશુંક વિશેષ હતું.
આજ સુધી સાંભળેલા, હ્રદયને સ્પર્શેલા, ચિત્તમાં કોરાઈ ગયેલા ગીત, ગરબા, ભજનોને આ પહેલાં ગમતાં ગીત, ગરબા કે ભજન તરીકે જ સાંભળ્યા હતાં, માણ્યાં હતાં પણ જ્યારથી આ લેખમાળા શરૂ થઈ ત્યારથી એ ગીતો, ગરબા કે ભજન માણવાની સાથે એને જરા જાણવાની જીજ્ઞાસા થઈ ત્યારે એ તમામ રચનાઓ એક નવા સ્વરૂપે ઉઘડતી ગઈ.
અવિનાશ વ્યાસે એમની સ્વલિખિત રચનાઓને સ્વરબદ્ધ કરીને સુગમસંગીતની ઓળખ સાથે લોકજીભે રમતી કરી, લોકહૈયે વસતી કરી.
ગયા લેખમાં કહ્યું એમ જ્યારે આ સુગમસંગીત વિશે વધુ જાણવા પ્રયત્ન કર્યો તો વળી વધુ એક વાત વાંચવામાં આવી, “ સુગમસંગીતમાં જો ગીત, ચીજ કે બંદીશને શણગાર વગર પ્રસ્તુત કરી હોય તો પણ એ રચના સાંભળવી ગમે.એવી હોય છે.” સુગમસંગીત ભારતીય સંગીતવિદ્યાનું એક એવું અંગ છે જે સરળતાથી શીખી કે ગાઈ શકાય, જેને નિયમોથી બાંધવામાં ન આવ્યું હોય, જે લોકોમાં પ્રિય હોય તેને સુગમ સંગીત તરીકે ઓળખવામાં આવે છે. લોકપ્રિય ગીત, લોકપ્રિય સંગીત, ભજન વગેરે આ પ્રકારના સંગીતની શ્રેણીમાં આવે છે. ગીતમાં શબ્દ, સૂરની સાથે લય, રાગનો સમન્વય સચવાય તો એ સાર્થક બને. (જેમના લેખમાંથી મને આ જાણકારી મળી એ શ્રી જયદેવ ભોજકનો સાદર આભાર માનું છું.)
હવે આ લય એટલે નૃત્ય, ગાન અને વાદનનો સુમેળ અથવા ગીત અને તાલના ઠેકાની એકરૂપતા-રીધમ.
લય સચવાય એ ગીત-સંગીત સુમધુર જ લાગે. લયપ્રધાન ગીતોમાં મોટેભાગે લયની ઝડપ વધારે હોય છે જે અવિનાશ વ્યાસના ગીતોમાં છે. જેમકે,
છેલાજી રે મારે હાટુ પાટણથી પટોળા મોંઘા લાવજો, તારી બાંકીરે પાઘલડીનું ફૂમતુ રે.., સૂના સરવરિયાના કાંઠલે હું બેડલું મેલીને ન્હાવા ગઈ, ઊંચી તલાવડીની કોર પાણી ગ્યાતા પાણી પર ત્યારે જોયો સાહ્યબો – એ તે લાલ દરવાજે તંબુ તાણીયા રે લોલ..-હે રંગલો જામ્યો કાલિંદરીને ઘાટ.કે પછી હુ તુ તુ તુ હોય કે ચરર ચરર ચકડોળ મારું ચાલેહોય.
આવા તાલની સાથે તાનમાં લાવી દે એવા તો અનેક ગીતો છે જે લોકમાનસમાં સચવાયેલા છે. આ બધા ગીતો મનેય ગમે છે પણ આજે એ બધાને ઓળંગીને એક એવું મસ્ત મઝાનું ગમતું ગીત યાદ આવ્યું. તમનેય ગમશે..
“એક પાટણ શહેરની નાર પદમણી
આંખ નચાવતી ડાબી ને જમણી
સૂરત જાણે ચંદા પૂનમની બીચ બજારે જાય
ભાતીગળ ચૂંદડલી લહેરાય
ઝાંઝરીયું ઝમક ઝમક ઝમક ઝમક થાય.”
આ લયબદ્ધ રીતે ગવાતા ગીતોમાં લોકગીતોનો પણ સમાવેશ થઈ શકે. ક્યારેક નદીમાં હલેસા મારતા નાવિકને ગાતા જોઈએ (જે ફિલ્મોમાં અત્યંત સુમધુર રીતે ગવાયા છે) અથવા ટીપ્પણીનો તાલ, ઉખડખાબડ રસ્તા પર હંકારાતા ગાડાનાં પૈડા પર કે બળદોના ગળે બાંધેલા ઘૂઘરાનો ઉઠતો રણકાર અને અજાણપણે એ અવાજના લય સાથે ભળી જતાં સૂર, પોતાના તાનમાં રહીને ઉઠતા સૂર, સ્વ મસ્તીમાં ગવાતાં ગીત એ બધાને આપણે લોકગીત કે લોકસંગીત તરીકે જાણીએ, માણીએ છીએ. આ છે નિજ આનંદની અવસ્થા.
એકવાર આ અવસ્થાથી ઉપર ઊઠીને માણસ પરમાનંદ અવસ્થા તરફ આગળ વધે ત્યારે એ પરમતત્વને શોધવા, પામવા મથે અને ત્યારે એમાંથી સર્જાય ભક્તિસંગીત. ભક્તિસંગીતમાં મોટેભાગે રાગ અથવા મેલૉડીનુ પ્રાધાન્ય હોય..
આવા ગીતોમાં વિશેષ કરીને ચિંતનપ્રધાન. શાંત રસવાળા કે કરૂણ ગીતો આવે. જેમકે….
માડી તારું કંકુ ખર્યુ ને સૂરજ ઊગ્યો, હરિ મારું ગાડું તું ક્યાં લઈ જાય ,કાંઇ ન જાણું… રાખના રમકડાં, ભીતરનો ભેરુ મારો, પંખીડાને આ પીંજરુ, ધૂણી રે ધખાવી, ઓ નીલ ગગનના પંખેરું, હરિ હળવે હળવે હંકારે મારું ગાડું ભરેલુ ભારે..
આવા શાંત, ઊંડાણભર્યા ગીતોની વાત આવે ત્યારે મોરારીબાપુએ કહેલી એક વાત યાદ આવે છે. એમણે કહ્યું હતું કે, “ સત્ય, પ્રેમ અને કરૂણા. સત્ય એટલે શબ્દ, પ્રેમ એટલે સૂર અને કરૂણા એટલે સ્વર. અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓમાં શબ્દ, સૂર અને સ્વરનો ત્રિવેણી સંગમ છે અને જ્યાં આ સંગમ હોય ત્યાં બ્રહ્મ. અવિનાશ વ્યાસનો શબ્દ ક્યાં ગોઠવાયેલો છે? એ તો આપમેળે જન્મેલો શબ્દ છે. પ્રેમ બેસૂરો ન હોય, કરૂણા સ્વરમાં હોય અને જેના શબ્દ સૂરમાં કરૂણા હોય એ તો સૌને પહોંચે.”
સુગમસંગીતની કોઈપણ વ્યાખ્યામાં નામ લઈ શકાય એવી તો એમની કેટલી રચનાઓ છે માટે તો એમના માટે કહેવાયું છે કે “સુગમ સંગીતના પર્યાય એવા ગીતકાર સંગીતકાર એવા અવિનાશ વ્યાસના ગીતો માટે એવું કહેવાય છે કે અવિનાશ વ્યાસનું કોઈ એક જ યાદગાર ગીત પસંદ કરવું એટલે ચોખાના ઢગલામાંથી ચોખાનો માત્ર એક જ દાણો પસંદ કરવો..”
આજે એ ચોખાના ઢગલામાંના દાણા પસંદ કરવાના હોય ત્યારે એમાનાં મનને સ્પર્શતાં બે-ચાર નહીં કદાચ બાર ગીતો કે ભજનો તો આમ જ યાદ આવી જાય, જેમકે..
આદિ એટલે કે મૂળ અને અનાદિ એટલે જેના આરંભની જાણ નથી એવું પરમતત્વ.
આ આદિ કે અનાદિકાળથી આજના અદ્યતન સમયકાળ સુધીની આપણી યાત્રામાં કોણ જાણે કેટલાય પડાવો આવ્યા હશે. સાવ અજાણ્યા બોલાશમાંથી બાર અક્ષરની બારાક્ષરી રચાઈ હશે. સમયની સાથે અન્ય અક્ષરો એમાં ઉમેરાયા. શબ્દોમાંથી વાક્યો, વાક્યોથી વાતવ્યહવાર.. શબ્દોમાંથી સાહિત્ય સર્જાયું. એવી રીતે સંગીતની પણ ઉત્પત્તિ વિશે જાણવા પ્રયાસ કરીએ તો એ ક્યાંક પ્રાચીન સમય સુધી પહોંચે. કુતૂહલવશ થોડું જાણવા પ્રયાસ કર્યો..
સંગીતના બે મુખ્ય પ્રકાર છે એવું આપણે જાણીએ છીએ. શાસ્ત્રીય અને સુગમ સંગીત. ભારતીય સંસ્કૃતિને સ્પર્શતું, ભારતીય સંગીત મૂળે ‘રાગ સંગીત’ કહેવાતું એમાંથી નામ અપાયું ‘શાસ્ત્રીય સંગીત’ .જ્યારે લોકસંગીત અને શાસ્ત્રીયસંગીતથી જરા જુદુ કરવાના આશયથી હળવા કંઠ્ય સંગીતને નામ અપાયું સુગમસંગીત. આમ સુગમસંગીતને રાગસંગીત અને લોકસંગીતનું વારસદાર કહી શકાય. સુગમસંગીતનો વ્યાપ ઘણો વિશાળ છે. સુગમસંગીત લોકસંગીત, દુહાછંદ, રાસડા, પ્રાદેશિક સંગીત હિર, સાવન, ચૈતી, પવાડા એવા કોઈપણ પ્રકારના સંગીતને વિશિષ્ટ રીતે પ્રસ્તુત કરે છે.
આવા સુગમસંગીતમાં અનેક લોકોના પ્રદાનને લઈને આજ સુધી એમનું નામ કાયમ રહ્યું છે જેમાનું એક સન્માનીય નામ એટલે અવિનાશ વ્યાસ. એવા અનેક નામ છે જેમનો આપણે આદરપૂર્વક ઉલ્લેખ કરતાં આવ્યા છીએ. એવું એક નામ રાસબિહારી દેસાઈ,
આ નામથી ગુજરાત અને આપણે સૌ ગુજરાતીઓ પરિચિત છે. સુગમસંગીત માટે એ કહે છે કે,” સુગમ સંગીત મૂળમાં તો એક કલા જ છે. આ કલાનો વિચાર સૌંદર્યના પાયા પર રચાયેલો છે. સૌંદર્યને આજે સામાન્ય અર્થમાં રુચિ, આનંદ, મજા, મનોરંજન સાથે સાંકળી લેવામાં આવ્યું છે. સૌંદર્યની સાચી ભાવના તો વસ્તુગત છે. સ્વયં ભુ સર્વનિષ્ઠ પૂર્ણતા તો પરમેશ્વરનો આવિષ્કાર છે.”
પરમેશ્વરનો મહિમા આપણે જાણીએ છીએ એમ અવિનાશ વ્યાસે એમના ગીતોમાં, ભજનોમાં સાવ સરળતાથી ગાયો છે તો વળી એ પરમેશ્વર સાથે રોજનો વાર્તાલાપ હોય એમ એમની સામે સવાલ પણ મૂક્યો છે. સવાલની સામે પ્રભુ એમના આ સવાલનો ઉત્તર આપે તો એ શું કહે એ પણ પ્રભુ વતી કહી દીધું છે.
કેવી સરસ વાત ! ખુદ સવાલ, ખુદ જવાબ. એક રીતે જોઈએ તો એમનો સવાલ પણ સાચો છે. જેણે સમગ્ર વિશ્વના કણ કણનું સર્જન કર્યું. જે સત્વમાં તત્વમાં,વાયુ,વાદળ, સૂર્ય, ચંદ્ર, ત્રિલોકમાં સર્વવ્યાપી છે. જે નિરંતર નિરાકાર છે એને આકારનું સ્વરૂપ આપવાનું હોય તો એના માટે શું વિચારીએ? એ ઈશ્વરને આકાર સ્વરૂપ આપવાનું હોય તો સૃષ્ટિમાં જે સૌથી અનુપમ હોય એની જ પસંદગી થવી જોઈએ પરંતુ અહીં તો આપણે ઈશ્વરને પાષાણમાં આકારિત કર્યા. જો મનુષ્યે એમને પાષાણમાં આકારિત કર્યા છે તો સવાલ મનુષ્યના બદલે પ્રભુને કેમ? કારણકે આપણે નિર્મિત માત્ર છીએ, નિર્માણ તો એ ઉપરવાળો કરે છે એટલે સવાલ એને જ હોય.
વાયુ વાદળ સૂરજ ચંદર વ્યોમ ભોમ પાતાળની અંદર હોય ભલે મસ્જિદ મંદર સત્વ તત્વમાં તું જ નિરંતર
તો યે નિરાકાર આકાર ધરી અરે ઠરી ઠરી પાષાણ ધર્યો
ભાવે સ્વભાવે નોખો ન્યારા ફૂલને પથ્થર વચ્ચે તો યે તારી સંગ સદંતર ફૂલ ઉપરને તું અંદર
કદી ફૂલ ડૂબે પથ્થર નીચે આ તો ફૂલ નીચે પાષાણ મર્યો…..
પ્રભુ પણ એમની પર પાડ કરનારને યાદ રાખે છે હોં….ભલે પથ્થરના પણ છે તો એ પ્રભુ. વર્ષોથી આપણે સાંભળતા આવ્યા છીએ કે લંકામાં સીતા સુધી પહોંચવા રામને જરૂર પડી સાગર પાર કરવાની ત્યારે શ્રી રામ શબ્દ પથ્થર પર કોતરીને પાણીમાં ફેંકાયા એ ડૂબવાની જગ્યાએ તરવા માંડ્યા અને લંકા સુધી પહોંચવાનો રામસેતુનું નિર્માણ થયું. આજે થયેલા સંશોધનની વાત કરીએ તો એ સમયે ઉપયોગમાં લેવામાં આવેલા એ પથ્થરો એવા હતા કે જે નિશ્ચિત જગ્યાએ સ્થાપિત કરવાથી પાણીમાં ડૂબે નહીં અને અન્ય પથ્થરોના પણ આધાર બને. જ્યારે આપણી પૌરાણિક કથાઓને આધારિત રામાયણ અનુસાર માનીએ તો રામનામ લઈને તરતા મૂકવામાં આવેલા એ પથ્થર શ્રદ્ધાની એરણ પર ખરા ઉતર્યા કહેવાય. હવે આ વાતને યાદ રાખીને પ્રભુ જવાબ આપે તો એ જવાબ શું હોય એ અવિનાશ વ્યાસે પોતાના શબ્દોમાં તરતા મૂક્યા છે.
જ્યારે કોઈ એક વાર્તા લખવી હોય ત્યારે મનમાં સ્ફૂરેલા વિચારને અનુલક્ષીને કે આસપાસ બનેલી અથવા સાંભળેલી ઘટનામાં થોડા કલ્પનાના રંગો ઉમેરી શકાય. ગીત, ગઝલમાં હ્રદયમાં છલકાતી ભાવનાને એના ચોક્કસ માળખા પ્રમાણે શબ્દોમાં પોરવી શકાય પણ જ્યારે કોઈ એક લેખ લખવો હોય અને એમાંય કોઈ એક વિશેષ વ્યક્તિ પર એ લેખ હોય ત્યારે લગભગ એના માટે એ વિશેષ વ્યક્તિ સાથે વિતાવેલા સમયના સંભારણાનું સ્મરણ કરવું પડે. વ્યક્તિના જીવનને લગતી હકિકત વિશે જાણવા પ્રયત્ન કરવો પડે. ભૂતકાળના વર્ષોમાં પાછા ફરવું પડે. ઘણું બધુ સંશોધન કરવું પડે.
આ વર્ષની મારી સદાબહાર સૂર-અવિનાશ વ્યાસની લેખમાળા માટે શ્રી અવિનાશ વ્યાસ વિશે થોડી મારી જાણીતી, થોડી સાંભળેલી અને ઘણી બધી જાણવા પ્રયાસ કરીને એકઠી કરેલી માહિતીના આધારે આજ સુધીમાં ૪૬ લેખ લખ્યા. સાથે એક વાત એ કે એમાં લેખની સાથે અવિનાશ વ્યાસના ગીત અને સંગીતની યાત્રાનો ફાળો તો સૌથી મોટો અને મહત્વ હતો. એમણે એટલી વિવિધ રચનાઓ આપણને આપી છે જે આજ સુધી આપણે યાદ કરીએ છીએ, માણીએ છીએ.
આજે એવી જ રીતે કશુંક નવું જાણવા પ્રયત્ન કર્યો. (જે જાણવા મળ્યું એમાં એ વાત જે વ્યક્તિએ લખી છે એમના નામનો ઉલ્લેખ પ્રયત્ન કરવા છતાં મારા ધ્યાનમાં આવ્યો નથી તેમ છતાં અહીં એ અજ્ઞાત વ્યક્તિનો આભાર માની યથાવત એ શબ્દો અહીં મૂકું છું અને જો કોઈને પણ એ નામની જાણ હોય કે થાય તો પ્લીઝ મને જણાવશો. એમના લખાણ પરથી એ જૂનાગઢના હશે એ સમજાયું છે.)
એમણે લખ્યું હતું કે..
“મને કવિતામાં રસ નથી. રમેશ પારેખની ગઝલો ગમે એટલે ગીતોય ગમે પણ અવિનાશ વ્યાસનું નામ નહોતું સાંભળ્યું. વર્ષ હતું 2008નું. જૂનાગઢની સરકારી લાઈબ્રેરીમાં મારી ઠોઠડી સાઈકલ લઈ નવલકથા લેવા માટે ગયેલો. એ વિચારે કે ઘરે જઈ સસ્પેન્સ થ્રીલરમાં આળોટશું. ખૂન થશે, લોહી વહેડાવશું, બે ચાર હત્યાઓનાં પગેરા શોધશું.
જ્યારે પાછો ફર્યો ત્યારે મારા હાથમાં અવિનાશ વ્યાસનું પુસ્તક ‘પાંદડુ લીલું ને રંગ રાતો’ હતું. જેમાં અવિનાશ વ્યાસના એકથી એક ચડિયાતા ગીતો હતા. મને તો પહેલી વખત ખબર પડી કે રાત ઉજાગરા વેઠીને બોલિવુડમાં 400 ઉપર ગીતોને સંગીતબદ્ધ કરનારા અવિનાશ ભાઈએ આ બધા ગીતો લખ્યા છે. લબૂક ઝબૂક થતી ટ્યૂબલાઈટની જેમ એક વિચાર મનમાં એ પેસી ગયો કે આ ગીતોને કાઢી નાખીએ તો નવરાત્રી આપણા કંઈ કામની નહીં.”
આ વાંચ્યુ ત્યારે વિચાર આવ્યો કે એવી તે કેવી મસ્ત રચનાઓ અવિનાશ વ્યાસે કરી હશે કે જે લીલા પાંદડામાં રાતા રંગથી મહોરી ઊઠી હશે !
આ મસ્તીથી મહોરવાની સાથે યાદ આવી એમની બે રચના..
“ગગન તો મસ્ત છે, સૂરજનો અસ્ત છે..
વિખરાયેલા વાળ તમારા કેવા અસ્તવ્યસ્ત છે”
અને
“નયન ચકચૂર છે, મન આતુર છે
હવે શું રહી ગયું બાકી કહો મંજૂર છે..”
અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓમાં અનેક રંગ છે. એમની ભાતીગળ રચનાઓમાં ભાવસભરતા છે. તત્વદર્શન જેવા ભક્તિ ગીતો, આત્માને સ્પર્શી જાય એવા ભજનો અને એનાથી સાવ અલગ છેડાના અત્યંત રમતિયાળ કહી શકાય એવા મસ્તીભર્યા ગીતોય છે.
એમની પાસે પ્રેમથી છલકાતી લાગણીઓની વાણી છે. સૌ જાણે છે કે પ્રચુર પ્રેમમાં ડૂબેલી વ્યક્તિને આખું વિશ્વ, કદાચ ત્રણે લોક એક જ વ્યક્તિમાં સમાઈ જતા લાગે. એના દિલો-દિમાગમાં એની પ્રિયતમા માટે સુંદરતમ વિચારો જ ઉદ્ભવતા હોય. એનો ચહેરો પણ પૂનમનો ચાંદ લાગે. પ્રિયતમા જરાક આંખોથી ઓઝલ થાય તો અચાનક અમાસની રાત ઉતરી આવી હોય એવી અનુભૂતિ થાય. એવા બેબાકળા પ્રેમી માટે અવિનાશ વ્યાસ લખે છે કે..
“ભર્યું કુમકુમ ભાલે આંખમાં સુરમો સજાવ્યો છે
કહી દો ક્યાં ઘૂંઘટમાં ચંદ્ર પૂનમનો છુપાવ્યો છે..
વળી બીજી રચનામાં કહે છે કે,
“છલાછલ આંખનું આકાશ મસ્તીખોર છે..
ઘૂંઘટમાં વીજળીને કંઠ રમતો મોર છે..
આ ઘૂંઘટમાં છ્પાયેલો ચાંદ, આંખમાં ઉતરી આવેલું મસ્તીખોર આકાશ, કંઠમાં રમતો મોર… એવા વાતાવરણનું ચિત્ર ઊભું કરે છે જેમાં માત્ર બે પ્રેમપ્રચુર વ્યક્તિની જ હાજરી હોય.
“કદી સીધી કદી વાંકી નજર રાખી જિગરને ઘર
તમે જાતે જ આવ્યા છો અમારા દિલની અંદર
ક્યાં દૂર છે મળ્યાં જ્યાં ઉર છે..
હવે શું રહી ગયું બાકી કહો મંજૂર છે.”
આ સઘળું મંજૂર ત્યારે જ હોય જ્યારે એ સાથે હોય..આ સાથ જ્યારે આદત બની જાય ત્યારે અવસ્થા કંઈક જુદી થઈ જાય.
“ કરું હું શું તમારી આંખની આદત નિરાળી’તી
અમે પણ ઝૂરી ઝૂરીને વિરહમાં રાત ગાળી’તી”
અવિનાશ વ્યાસે એમના ગીતોમાં પ્રેમ સજાવ્યો છે અને વિરહનેય જાણે ઉજવ્યો છે. મઝાની વાત તો એ છે કે આવા ગીતો પણ કોઈ ગુજરાતી નહીં પર પ્રાંતિય, અન્ય ભાષી ગાયકોએ ગાયા છે.
હવે શરૂઆતમાં લખ્યું હતું એ “અજ્ઞાત”ની જ એક વાત સાથે લેખનું સમાપન કરું છું
એમણે લેખમાં ટાંક્યુ હતું કે, “સાચી વાત એ કે અવિનાશ વ્યાસ ન હોત તો દરેક નવરાત્રી હિરા મોતી વિનાનો ખોટો નવલખો હાર થઈ જાય..”
દિવાળીના દિવસો જરા જુદી રીતે પણ પસાર થઈ ગયા. જો કે મઝાની વાત એ બની કે ઉત્સવપ્રિય ઉત્સાહી લોકોએ ચાર દીવાલોની મર્યાદામાં રહીનેય દિવાળી ઉજવી અને નવા વર્ષને આવકાર્યું. પરિસ્થિતિ અડધા ભરેલા પાણીના પ્યાલા જેવી રહી. કદાચ કોઈને એ અડધા ખાલી રહેલા પ્યાલાનો અફસોસ રહી ગયો હશે પણ પરિસ્થિતિને પોઝિટિવ રીતે સ્વીકારવાવાળાઓએ એ અડધા ભરેલા પાણીના પ્યાલાથી સંતોષ માન્યો.
વાત હતી સંજોગવશાત સમય પસાર કરવાની ત્યારે સૌએ સ્વજનો, સ્નેહીઓ, મિત્રોને ફોન, વ્હૉટ્સેપ, ફેસબુક, મેસેજ, મેસેન્જર પર ઢગલાબંધ શુભેચ્છાઓ પાઠવી. “સ્નેહમિલન બંધ છે પણ સ્નેહ અકબંધ છે” એવું કહીને દૂર રહીને પણ સાચા દિલથી મળવાની ઇચ્છા રાખતા સૌ સ્નેહીઓ ઝૂમ પર પણ એકમેકને મળ્યા.
કોઈએ એવુંય મન મનાવ્યું કે ધારો એટલું મળી જાય તો પણ ધારીએ એટલું માણી નથી શકતું. તો પછી જ્યારે જે મળ્યું છે એને માણી લઈએ.
પણ જુઓ મઝાની વાત. આ માણવાનો મોકો મળ્યો ત્યારેય એક વણદીઠ્યો, વણનોતર્યો, અણજાણ અને તેમ છતાંય વિચારોની સતત આવનજાવનમાં વ્યાપ્ત એવો છેલ્લા કેટલાય સમયથી પરાણે આપણા માનસપટ પર કબજો જમાવીને બેઠેલો એક ઓથાર તો ત્યાં હાજર જ હતો. કરોળિયાએ બાંધેલા જાળામાં ફસાયેલો જીવ એમાંથી છૂટવા ફાંફા મારે એમ કેટલાય સમયથી જેનાથી છૂટવા આપણે હવાતિયાં મારીએ છીએ એવા વૈશ્વિક વિનાશ વેરેલા વેપનની આપણી વાતોમાં ન ઈચ્છવા છતાં હાજરી રહી. અણમાનીતી રાણીની જેમ ન સહેવાય કે ન છૂટાય એવી એની હાજરીને આપણે અવગણવા મથીએ તોય એને વિસારે પાડી નથી શકાય એવું સૌએ અનુભવ્યું અને જે અનુભવ્યું એ કહ્યું. જે વાસ્તવિકતા આવીને ઊભી છે એની સામે શાહમૃગની જેમ રેતીમાં માથુ ખોસીને વણદેખી કરી શકાય છે?
નવા વર્ષની શરૂઆતે સૌ એકબીજાને નૂતન વર્ષમાં સુખ સંપત્તિ વધે એની શુભેચ્છા પાઠવે. આ વર્ષના આરંભે સુખ, સંપત્તિની સાથે શુભેચ્છામાં સ્વાસ્થ્ય અને સુખાકારી ઉમેરાઈ સાથે એક વાત નિશ્ચિતપણે, નિર્વિવાદે બની. સૌએ મારું, તારું વિસારીને સૌનું શુભ ઈચ્છ્યું.. સૌએ અભ્યર્થના કરી કે,
“શુભમ કરોતિ કલ્યાણમ, આરોગ્ય ધન સંપદામ,
શત્રુ બુદ્ધિ વિનાશાય, દીપં જ્યોતિ નમોસ્તુતે.?
આ શુભ-મંગળની ભાવના અનેક અર્થે જરૂરી છે. આજે આપણી આસપાસ એક નહીં અનેક શત્રુ મંડરાય છે. એકને નાથવા જાવ તો જાણે અન્ય દિશાએથી બીજો શત્રુ ત્રાટકશે. કોને કોને નાથવા? વિજ્ઞાને જેટલી પ્રગતિ કરી છે એનાથી અનેકગણી સમસ્યાઓ સામે ઊભી છે. વિજ્ઞાનની પ્રગતિનો આધાર માનવની મેધાશક્તિ પર છે. માણસ એની બુદ્ધિ વિકાસ અર્થેય વાપરે અને વિનાશ અર્થે પણ.. પ્રત્યેક માનવીના મનમાં રામ પણ છે અને રાવણ પણ. કૃષ્ણ છે અને કંસ પણ. આજે આ અતિ તીવ્ર બુદ્ધિશક્તિ ધરાવતો માનવી હાલમાં થાક્યો છે અને સ્વયં ઈશ્વરે પ્રગટ થવું પડે એવી સ્થિતિ સર્જાઈ છે. આજથી લગભગ ૫૦૦૦ હજાર વર્ષ પહેલાં શ્રીકૃષ્ણની વાણી યથાર્થ કરવાનો સાચે સમય આવ્યો છે.
યદા યદા હી ધર્મસ્ય ગ્લાનિઃ ભવતિ ભારત ।
અભ્યુત્થાનમ અધર્મસ્ય તદા આત્માનં સૃજામિ અહમ ।।
પરિત્રાણાય સાધૂનાં વિનાશાય ચ દુષ્કૃતામ ।
ધર્મસંસ્થાપનાર્થાય સમ્ભવામિ યુગે યગે..
સતયુગ, ત્રેતાયુગ, દ્વાપરયુગને વળોટીને જે કળિયુગમાં આપણે જીવીએ છીએ ત્યારે આ શક્ય બનશે તો એ ચમત્કાર જ હશે. શ્રીકૃષ્ણે સ્વયં પૃથ્વી પર અવતાર ધારણ કરવાનું વચન આપ્યું છે જેનો સમય આવ્યો છે ત્યારે એમ લાગે છે કે આજના સંજોગોમાં સુખ, શાંતિનું નિમિત્ત બને એવું આ પ્રાગટ્ય કોઈપણ સ્વરૂપે હોઈ શકે.
વર્તમાન સમયે વ્યાપેલી આ મહામારીની એક સમસ્યા સિવાય અનેક સમસ્યા વ્યાપેલી છે. ત્રેતાયુગમાં એક રાવણ કે દ્વાપરયુગમાં એક કંસનો વધ કરીને સુખનું સામ્રાજ્ય શક્ય બન્યું હતું. આજે સમાજમાં એક રાવણને હણ્યા પછીય અનેક રાવણ ક્યાંક્થી ફૂટી નિકળે છે ત્યારે કયા મર્યાદા કે પૂર્ણ પુરુષોત્તમની આશા કરીશું?
આજે વાસ્તવિક સંજોગોને અનુલક્ષીને સૌને નવા વર્ષમાં જગત કલ્યાણની ભાવના સેવી હશે. સૌના મનની વાત એક છે, વિચાર એક છે. જગત કલ્યાણ માટે ઈશ્વરનું અવતરણ થાય એવો ભાવ પણ એક સમાન છે.
ભાવની વાત આવે ત્યારે શબ્દોની જરૂર પડે. મોટાભાગે શબ્દ એક હોય અને એના અર્થ અનેક હોય પણ અર્થ એક હોય અને શબ્દો અનેક હોય એવુંય બને. વિશ્વવ્યાપી સૌની વાત એક છે, ભાવ એક છે પણ એને પ્રસ્તુત કરવાની રીત નોખી હોય એવું બને.
આવી નોખી રીત, નોખા શબ્દોમાં અવિનાશ વ્યાસે રચેલું ગીત જોઈશું તો સમજાશે કે આપણા સૌની ભાવના યથાર્થ રીતે અહીં વ્યક્ત થઈ છે.
“આજ ખરું અવતરવાનું ટાણું,
હવે પ્રભુ અવતાર લ્યો તો પ્રભુ જાણું
કંસની સામે તમે કૃષ્ણ થયા
અને રાવણની સામે રામ
પણ આજે તો કંસનો પાર નથી જગમાં
ને રાવણ તો સો માં નવ્વાણું
હવે પ્રભુ અવતાર લ્યો તો પ્રભુ જાણું
કૈક ને માર્યા તમે કૈક ને તાર્યા
ને ધર્યા તમે વિધવિધ અવતાર
પણ આજે જ્યારે ભીડ પડી ત્યારે
અવતરતા લાગે કેમ વાર?
શ્રધ્ધાનો દીવો તારો મંડ્યો બુઝાવા
હવે કોણ તાણે તારું ઉપરાણું?
હવે પ્રભુ અવતાર લ્યો તો પ્રભુ જાણું
આ ચંદ્રમાં તો હવે હાથવેંતમાં
અને સૂરજની ઘડિયું ગણાય
આકાશ વિંધીને અવકાશે આદમ
દોડ્યો આવે ને દોડ્યો જાય
બધું એ જીતાય, પણ એક તું ના જીતાય
તો ગીતાનો ગાનારો સાચો માનું
હવે પ્રભુ અવતાર લ્યો તો પ્રભુ જાણું..
આગળ કહ્યું એમ આ પ્રાગટ્ય કોઈપણ સ્વરૂપે હોઈ શકે જેને આપણે આવકારવાનું, સ્વીકારવાનું છે.
એવી એક દિવાળી આપણે ઉજવી જેમાં આપણે આવનારા નવા વર્ષ માટે આશા, ઉમ્મીદ અને ઉમંગના રંગભર્યા સાથિયાથી ઘર આંગણ અને મન આંગણ સજાવ્યું.
નવા વર્ષના નવલા દિવસે પ્રભાત ઉઘડતા પહેલાં જાગીને જોયું તો બ્રાહ્મકાળ થવાને આડે થોડો જ સમય હતો. હજુ ઉગમણી કોરથી સૂરજ ઉગવાને થોડી વાર હતી. હતો. શીતળતા પ્રસરાવતી શિયાળાની રાતનો અંધકાર હજુ ઓસર્યો નહોતો. આકાશનો ઘેરો આસમાની રંગ મનને સંમોહિત કરતો હતો અને એ ક્ષણે યાદ આવ્યા ઈશા-કુંદનિકા કાપડિયા એ કહે છે,
“હજી અજવાળું આકાશમાં ન આવ્યું હોય એવા,
તારા મઢ્યા અંધકારથી વ્યાપેલા પાછલા પહોરે,
ઘરનું પાછળનું બારણું ઉઘાડી, ચોકમાં ઊભી રહું છું
અને કહું છું,” મારું જીવન લઈ લો અને તમને એ સમર્પિત થવા દો”.
આ એ એટલે ઈશ્વરસ્તો. વિનાશ પામનારી સર્વ વસ્તુઓ વચ્ચે જે અ-વિનાશી છે તે ઈશ્વર છે. ઈશ્વર એક અદીઠ તત્વ. એને થોડો કોઈએ જોયો છે? એ થોડો ઇન્દ્રિયગમ્ય છે? એ અદ્રશ્ય છે, એ અવ્યક્ત છે અને તેમ છતાં હજારો આકારોમાં, અનેક રૂપોમાં સર્જનમાં, સૌંદર્યમાં એ વ્યક્ત છે. અખિલ બ્રહ્માંડમાં અત્ર, તત્ર, સર્વત્ર એનો વ્યાપ છે. એ ક્યાં નથી? અખિલ બ્રહ્માંડમાં જે એક છે એણે વિવિધ રચનાઓ કરી છે. એની લીલા અપરંપાર છે. એ જે કરી શકે એ કરવાનું ક્યાં કોઈનાથીય શક્ય છે અને ત્યારે યાદ આવી અવિનાશ વ્યાસની એક રચના.
નરસિંહ મહેતા, અવિનાશ વ્યાસ, કુંદનિકા કાપડિયા દરેક પોતપોતાના સ્થાને છે, અલગ છે અને તેમ છતાં એમની ભાવના ક્યાંકને ક્યાંક તો એક સરખી છે.કુંદનિકા કાપડિયા એમ કહે કે ઈશ્વર સર્વ સૌંદર્ય અને શક્તિનો સર્જક છે. વિરાટથીયે વિરાટ છે. સઘળા શબ્દો, સમજ અને સીમિતતાની પાર છે. તે મહાઅસ્તિત્વ છે, સ્વયં કાળ છે, જીવન છે.
સાચી વાત છે, ઈશ્વરે જે સર્જ્યું છે એ આપણી સમજ અને સીમિતતાની પાર છે. આ વાતને અવિનાશ વ્યાસના શબ્દોમાં જોઈએ.
એ કહે છે
“કરી તો જુઓ રે કોઈ કરી તો જુઓ,
મારો હરિ જે કરે તે કરી તો જુઓ
હાડચામનું પૂતળું આ કાયા,
એમાં પ્રાણ કેરી ગંગા ભરી તો જુવો
કુંદનિકા કાપડિયાના શબ્દો પણ જાણે આ જ વાત કહે છે. એ કહે છે,
“આપણે શું ફેક્ટરીમાં ફેફસાં બનાવી શકીએ? કારખાનાઓમાં આંખો બનાવીને રેટિના કે મેક્યુલાની તકલીફવાળા લોકોને કહી શકીએ કે આ નવી આંખ લઈ જાઓ, અને જૂની આંખ કાઢીને આને ત્યાં ગોઠવી દો?
શક્ય છે આધુનિક તબીબી વિજ્ઞાન આવા પ્રયત્ન કરશે પણ અવિનાશ વ્યાસ કહે છે,
“રંગીલા મોરલાના રંગીલા પીંછા
મારા હરિએ કેવા ચિતર્યા કોઈ ચિતરી જુઓ.”
કાળી અમાસની પાછળ પાછળ પૂનમનું અજવાળું,
ગંદા કાદવ અને કીચડમાં કમળ ઉગે રૂપાળું,
કાળી અમાસની પાછળ પૂનમનું અજવાળું આવવાનું છે એવી આસ આપણામાં હંમેશા જીવીત છે કારણકે એ કુદરતનો ગોઠવેલો ક્રમ છે. એને જરા વધુ ઊંડાણથી વિચારીએ તો અમાસ એ અજ્ઞાનનું પ્રતીક છે જ્યારે પૂનમ જ્ઞાનનું. અમાસ અસત્યનું તો પૂનમ સત્યનું. કોઈ એક અંધારી રાતની પાછળ પાછળ એક સોનેરી કોર છે જે આપણા જીવનમાં ઉજાસ લાવવાની છે. ઉપનિષદમાં પણ કહ્યું છે ‘ તમસો મા જ્યોતિર્ગમય’ દિવાળી આવે ત્યારે આ વાત ક્યાંક યથાર્થ થતી લાગે છે.
વળી આગળ વધીને અવિનાશ વ્યાસ કહે છે,
“સ્તંભ વિના કોઈ આકાશને ધરી તો જુઓ
મારો હરિ કરે એ કરી તો જુઓ”
આ પણ એક અજબ કરામત છે હરિની. આપણે એક નાનકડી ઝૂંપડી બનાવવી હોય તો એનેય ટેકાની જરૂર પડવાની. ઘરની છતને ટકાવવા મોભ કે પાટડો જોઈશે ત્યારે આપણા માથે ઝળૂંબી રહેલા, નજર ટુંકી પડે એવા આ આકાશને ઈશ્વરે કોઈ સ્તંભ વગર ટકાવી રાખ્યું છે.
“સૂરજ ચંદ્ર અનેક વીધી, તારા નક્ષત્રોની હાર,
આવે નીયમસર ને જાય નીયમસર ઋતુઓનો પરિવાર,
લય અને પ્રલયનો સમય થઈ કોઈ સરી તો જુવો..
અતિ વ્યવસ્થિત રીતે ગોઠવાયેલી પ્રકૃતિ, એની નિશ્ચિત સમયે અને નિરંતર ચાલતી ઘટમાળ, ક્યારેક આપણે જોઈ શકીએ કે ન જોઈ શકીએ પણ ચોક્કસ સમયે અચૂકપણે ઉદ્ભવતી, લય અને સાતત્યપૂર્વક સચવાતી અવકાશી ઘટનાઓ, દિવસ અને રાત, સૂર્યનો ઉદય અને રાતનો અસ્ત, તારાઓ, ગ્રહો, નક્ષત્ર, ઋતુઓનું ચક્ર કોણે ક્યારે ગોઠવ્યું હશે?
વિજ્ઞાન અને અત્યંત આધુનિક ટેકનોલૉજિએ આ બધું જ સમજવાની, સર કરવાની મથામણો આદરી છે. એ મથામણોથી આપણે ઘણું પામ્યા હોઈશું પણ ઘણી બધી જગ્યાએ, ઘણી બધી વાર કહેવાયું છે એમ આ સુવ્યવસ્થિત રીતે ગોઠવાયેલો લય ખોરંભાશે અને પ્રલયનો સમય થશે ત્યારે એમાંથી કોઈ બાકાત રહી શકશે? અને માટે જ આ ભવ્ય મનોહર સૃષ્ટિ, પરમ સુખદાયી સ્થિતિને અકબંધ રાખી શકીએ એવી નવા વર્ષે આપણામાં જાગૃતિ આણીએ. અવિનાશ વ્યાસ જ નહીં આપણા સૌના હરિએ જે કર્યું છે, એની કૃપાથી જે મળ્યું છે એનું જતન કરી શકવાની ક્ષમતા એ હરિ જ આપણને આપે એવું પ્રાર્થીએ.
૧૯૬૦થી ૧૯૮૦નો દાયકો એક અલગ સૂરીલો અંદાજ લઈને આવ્યો. આ સમય દરમ્યાન આપણા ગુજરાતી કવિઓ, ગીતકારો એટલા તો સમૃદ્ધ ગીત-સંગીત લઈને આવ્યા કે ઘર-ઘર સુધી, લોકોના મન સુધી એ વ્યાપ્યાં. એ સમયે ક્યાં આટલી સોશિઅલ પ્લેટફોર્મ હતા ? આજની જેમ ટી.વી પર યોજાતી ટેલેન્ટ હંટના નગારા તો દૂર દૂરથીય સંભળતા નહોતા. ત્યારે એ સમયે પ્રભાવ હતો રેડિયોનો, રેડીયો પર ગુજરાતી ગીતો સાંભળીને સૌ ગાતા-માણતા થયાં.
પણ આ ગીતો એટલે શું? એ વિશે વિચારીએ તો એના માટે સૌના મનમાં કંઇક અલગ વિચાર, અલગ અનુભૂતિ હશે. મને પણ ક્યારેક થતું કે ગીત અને કવિતા કે કાવ્યમાં શું અલગ પડતું હશે? નેટના માધ્યમે શોધતા કેટલાક જવાબો મળ્યાં.
કવિ સુંદરમ કહે છે એમ “ગીત એ કવિતા અને સંગીતના સહિયારા સીમાડા પર ઊગતો છોડ છે. ગીત માત્ર નાજુક લલિત હળવી ઊર્મિલ રચના છે.”
લાભશંકર પુરોહિત કહે છે કે “ઉત્કટ ભાવોદ્રેકની લયપૂર્ણ ગાનાભિવ્યક્તિ એટલે ગીત.”
રમેશ પારેખે કહ્યું કે “ગીત એ શબ્દ અને કલ્પન દ્વારા મુક્ત અને લયાત્મક અભિવ્યક્તિ માથે મથતું કાવ્યતત્વ.”
ડૉ, વિનોદ જોશીના મતે “ગીતને આકાર નહીં અનુભૂતિ સાથે નાતો છે.”
જો કે ગીત કે સંગીત વિશે કંઈપણ કહી શકું કે લખી શકું એટલી મારી જાણકારી નથી કે ગીત કે સંગીત વિશે કહેવા કે લખવાની મારી કોઈ ક્ષમતા નથી પરંતુ જીજ્ઞાસા થાય ત્યારે એ અંગે કશુંક જાણવાની ઇચ્છા જાગે. આવી કોઈ જીજ્ઞાસાવશ જે કંઈ જાણકારી મળી એ અહીં રજૂ કરી છે.
ગીત કે સંગીતને કોઈ એક વ્યાખ્યામાં બાંધી શકાય કે કેમ એ તો કોઈ તજજ્ઞ જ કહી શકે એક સંગીતને સમજતી વ્યક્તિએ કરેલા વિશિષ્ઠ વિશ્લેષણને જોઈએ તો એમાં ગીતની થોડીક સમજાય એવી લાક્ષણિકતા જડી. સંગીતનું આતરિક તત્વ એટલે ઉત્કટભાવોર્મિનું બે માત્રાથી માંડીને આઠ માત્રાઓમાં લય આવર્તન અને પ્રાસની યોગ્ય ગોઠવણી. ગીતનું કેન્દ્ર ભાવ હોય છે. ધ્રુવ પંક્તિ સાથે અંતરનું અનુસંધાન, લય, રાગ, ઢાળનું વૈવિધ્ય અને એનું યથા યોગ્ય નિરુપણ. પ્રતીક, કલ્પન, અલંકારનો સહજ ઉપયોગ.
કોઈપણ સફળ ગીતકારની રચનામાં આ તમામ કથિત બાબતોનો સુભગ સમન્વય હોય ત્યારે એ ગીત આપણી ઊર્મિઓને સ્પર્શે. હવે જ્યારે ગીતની રચના થાય એ પછી એ સ્વરબધ્ધ થાય. સ્વરાંકન થાય અર્થાત સંગીતરૂપી પ્રાણ ઉમેરાય. હવે જો ગીત કોઈ અન્ય ગીતકાર લખે અને સ્વરાંકન અન્ય સંગીતકાર કરે ત્યારે સુરેશ દલાલ કહે છે એમ સંગીતકારે કવિ કે ગીતકારના ઊર્મિતંત્રમાં પ્રવેશ કરવો પડે. એના માટે સુરેશ દલાલ પરકાયા પ્રવેશ શબ્દનો ઉપયોગ કરે છે, એ કહે છે કે કોઈપણ ગીત કેવી રીતે લખાયું હશે, શા માટે, શેના માટે લખ્યું હશે અથવા એને શું અનુભવ થયો હશે એ સમજવું પડે. એ અનુભવ જો સંગીતકાર ન કરી શકે તો સંગીતકાર ગીત કંપોઝ કરી ના શકે. એ ગીતમાં રહેલા ભાવ કે ઊર્મિ લોકો સુધી ન પહોંચાડી શકે.
હવે જો કોઈ એક ગીતકારને એમના જ શબ્દો માટે સંગીત આપવાનું હોય ત્યારે એમના માટે એ અનુભવ સાવ પોતિકો જ બની રહે. એ ગીતની સંવેદના, ગીતની ભાવોર્મિને સાવ સહજતાથી સંગીતમાં સજાવી, સમજાવી, વ્યક્ત કરી શકે. અવિનાશ વ્યાસ એક એવા ગીતકાર હતા જે પોતાના શબ્દોને સંગીતની સૂરાવલિમાં પોરવતા.
એમની કેટલીય રચનાઓ છે જેમાં ગીતકાર અને સંગીતકાર એમ બંને માટે અવિનાશ વ્યાસ લખાય છે અને જે ગીત અને સંગીત બંને દ્વારા લોક હ્રદયે વસી છે.
આપણે આભમાં દેખાતા તારાઓ માટે કહેતા કે
‘ગણ્યા ગણાય નહીં, વીણ્યા વીણાય નહીં તોય મારા આભલામાં માય.’
એવી રીતે અવિનાશ વ્યાસના અતિ લોકપ્રિય ગીતો વિશે કહેવું હોય તો એમ કહી શકાય કે
‘ગણ્યા ગણાય નહીં, વીણ્યા વીણાય નહીં અને વરસો સુધી ભૂલાય નહીં.”
એમની કેટલીય રચનાઓ તો એવી કે અવિનાશ વ્યાસ નામ લેતા માનસપટ પર ટકોરા માર્યા વગર યાદ આવી જાય. એમણે રચેલા ગીત, ગરબામાંય કેટલું વૈવિધ્ય?
ગીતોમાં એમણે અમદાવાદ, રાજકોટ, મુંબઈ જેવા શહેરોની યાત્રા કરાવી. સાસરી પિયરના સંબંધોની મીઠાશને શબ્દોમાં આલેખી. સાસરે જતી દીકરી માટેનું વિદાય ગીત હોય કે સાસરીમાં રહીને પિયરની યાદ કરતી કન્યાની વાત હોય, આજે પણ આંખ ભીની કરી દે છે. એમણે જ્યારે પ્રેમગીતો રચ્યા તો એમાં મિલન અને વિરહને વાચા આપી.
અવિનાશ વ્યાસના ભક્તિસભર ભજન અને ચિંતનગીતો આજે પણ હ્રદયને ખૂબ સ્પર્શે તો એમણે લખેલા શેરીથી માંડીને સ્ટેજ પર રજૂ થતા ગમતીલા ગરબાનું ફલક પણ એટલું જ વિશાળ.
ગુજરાત અને ગુજરાતી ભાષાનેય એ નથી ભૂલ્યા તો રાસ દુલારી જેવી નૃત્યનાટિકાઓને આપણે નથી ભૂલ્યા.
કાલિંદરીના ઘાટે રંગીલાની વાટ જોતા રંગભેરુ હોય, બાંકી પાઘલડીના ફૂમતામાં શોભતો પાતળિયો હોય કે પછી પાટણના મોંઘા પટોળા લાવતા છેલાજી હોય, આજે અને આવતી કાલે પણ એ એવા જ ગમતા ગરબાની હરોળમાં પ્રથમ સ્થાને રહેવાના.
ચરરર ચરરર ચકડોળ મારું ચાલે, ભીતરનો ભેરુ મારો આતમો ખોવાયો, રાખના રમકડાં, હરી તું ગાડું મારું ક્યાં લઈ જાય કાંઇ ના જાણું, ધૂણી રે ધખાવી બેલી અમે તારા નામની, મારા રામના રખવાળા ઓછા હોય નહીં, પંખીડાને આ પીંજરું જૂનુ જૂનું લાગે જેવી ચિંતનાત્મક રચનાઓએને લઈને એ સદા અમર અવિનાશ, અવિનાશી અવિનાશ કહેવાયા.
આ તો થોડા ગણ્યાગાંઠ્યા ગીતો કે ગરબા છે બાકી તો આગળ કહ્યું એમ ગણ્યા ગણાય નહીં, વીણ્યાં વીણાય નહીં અને વરસો સુધી ભૂલાય નહીં.”
ક્યાંક રંગોની બિછાત છે, ક્યાંક રંગોની જાણે ઓઢણી છે તો મેઘધનુષે આકાશમાં સજાવેલું રંગોનું તોરણ છે. આ અત્યંત મનોરમ્ય રંગોના સૌંદર્યની વચ્ચે ધવલતાની અનોખી શોભાય છે જેની કદાચ સૌ ચાતક નજરે રાહ જોતા હશે. એવી અનોખી એક રાત બસ હમણાં જ બે દિવસ પહેલાં આવી.
શરદપૂનમની રાત એટલે ચારેકોર વેરાયેલી ચાંદનીનો ચમકતો દમામ. આ દમામ વચ્ચે શોભી ઉઠતો પૂનમનો ચાંદ. આ એક એવી રાત હતી જેની કલ્પનાય ના કરી હોય. ચંદ્રના અજવાળાને પૂરેપૂરું ઝીલી લીધું હોય, એની સાથે સ્પર્ધામાં હોય એવી રીતે આ ધરા પણ પૂરેપૂરી ધવલતાથી સોહી રહી રહી હતી. અણધાર્યા સ્નો ફૉલે તો ચાંદની જેટલા ચમકતાં કણોથી ધરાની ઢાંકી દીધી. હજુ તો જાણે શીતળ વાયરા વિંઝાવાના શરૂ થયા છે ત્યાં આ પૂનમની રાતની ચાંદનીને સાથ દેવા આકાશે હિમવર્ષા આરંભી. ચારેકોર નજર જાય ત્યાં સરસ મઝાના પીંજેલા રૂ જેવા બરફની ઓછાડની શુભ્રતાએ પૂનમના રૂપેરી ઉજાસને વધુ ઉજાસમય બનાવી દીધો. કણ કણમાં ચોમેર વેરાયેલી ચાંદની અને આવી રઢિયાળી રાત હોય તો આપણને ય એવું જ થાય કે થોડીવાર આ રાત લંબાઈ જાય. એવું તો અનુપમ દ્રશ્ય હતું!
ત્યારે આ ચાંદની, પૂનમની રાત પર લખાયેલા અનેક ગીતો અને કાવ્યો યાદ આવે. હરીન્દ્ર દવેએ આવી કોઈ રાત જોઈને લખ્યું હશે ને,
“રૂપલે મઢી છે સારી રાત,
એનું ઢુંકડું ન હોજો પ્રભાત”
કવિઓની, ગીતકારોની કલ્પના એક સમાન ધારાએ વહેતી હશે. સમય જુદો હશે, સ્થળ જુદા હશે પણ વાત એક સરખી વ્યકત થતી રહે પછી ભલેને એ કવિ હરીન્દ્ર દવે હોય કે ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ હોય.
અવિનાશ વ્યાસ પણ આવી કોઈ પૂનમની રાત જોઈને આનંદી ઉઠયા હશે અને એમણે પણ એવું જ કહ્યું,
આજનો ચાંદલિયો મને લાગે બહુ વહાલો,
કહી દો સૂરજને કે ઉગે નહીં ઠાલો.
એમની એક એવી બીજી રચનાનો અહીં ઉલ્લેખ કરવાનું મન થાય છે. વાત જ્યારે વહાલની કે વ્હાલમની આવે ત્યારે છલકવાનોય એક સમય હોય. આવી રૂપલે મઢેલી રાત હોય, આભમાં ચંદ્ર ચમકતો હોય, ભલે શ્યામલ રજની હોય પણ માથે તારા મઢી રાત હોય ત્યારે પ્રેમભર્યા સહવાસનો અંત જ ન આવે એવું કોઈપણ ઇચ્છે.
હજુ ચંદ્ર નથી બુઝાઈ ગયો, છે તારાઓની છાંય,
હજુ રજનીના શ્યામલ પગલાં, થોડું દૂર રહ્યું છે પ્રભાત,
જરી જંપ્યુ ગગન વિરાટ, ના જા ના જા સાજના
હજુ રસભર રાત તો બાકી રહી ગઈ
બાર મહિનામાં બાર પૂનમ આવે છે પણ શરદપૂનમની રાતનું મહત્વ સૌ સૌની રીતે અલગ છે. આરોગ્યથી માંડીને આધ્યાત્મ સુધી જોડાયેલી આ શરદપૂનમની રાત એટલે પૂર્ણતાનો એહસાસ. પૂનમની આ રાત સાથે ક્યાંક પૌરાણિક કથાય જોડાઈ છે. શ્રીમદ ભાગવત કહે છે કે કૃષ્ણની નગરી વૃંદાવનમાં શરદપૂનમની-‘રાસ પૂર્ણિમા’ની આ રાત્રે રાધા-કૃષ્ણ ગોપીઓ સાથે રાસલીલા રચી. વાયકા એવી છે કે આજે પણ સાંજ પડતાં રાધા-કૃષ્ણ ગોપીઓ સાથે રાસલીલા રમે છે. અર્થાત શરદપૂનમની રાત સાથે રાધા-કૃષ્ણનો સંદર્ભ સદાનો પણ અવિનાશ વ્યાસ એવી કોઈ એક પૂનમની રાત સાથે મીરાંની વાત લઈને આવ્યા છે. રાધાના શ્યામ તો મીરાંના ગિરધર. મીરાંના મનથી માનેલા માણીગર. મીરાંએ એમના હર એક શ્વાસ પર ગિરધરનું નામ લખી દીધું હોય. જીવનની પ્રત્યેક પળને ગિરધર સાથે સાંકળી હોય ત્યારે એ કઈ કલ્પનામાં રાચતા હશે એનો જરા અમસ્તો ચિતાર અહીં આલેખ્યો છે.
જોઈએ મીરાંની ભાવના અવિનાશ વ્યાસના શબ્દોમાં,
“આજનો ચાંદલિયો મને લાગે બહુ વ્હાલો,
કહી દો સૂરજને કે ઊગે નહીં ઠાલો…
તારા રે નામનો છેડ્યો એક તારો,
હું તારી મીરાં તું ગિરધર મારો…
મીરાંનેય ગિરધર સાથે આવી રમણીય રાત વિતે એવી ઝંખના હશે. આકાશમાંથી વરસતા અમૃતનો મહિમા તો એક જ પૂનમની રાતનો જ્યારે મીરાંને જન્મો જન્મ ગિરધરની પ્રીતનો અમૃત પ્યાલો પામ્યાની, ક્યારેય ન મળીને પણ સતત મળતા રહેવાની અનુભૂતિ સાથે એ જીવ્યા. એક અભિલાષી સ્ત્રી જેમ પ્રિતમનો સહવાસ ઝંખે એમ જ એમણે ગિરધરને ઝંખ્યા હતાં. ક્યારેય સંસાર માંડ્યો નહોતો તેમ છતાં પત્નીની જેમ સાત જન્મ નહીં પણ જન્મો જન્મનો સથવારો છે એમ માનીને જીવ્યા હતાં તો સ્વભાવિક છે કે એમણે મનથી શમણાંનો જે મહેલ રચ્યો હતો એ વિખાય નહી એવી ભાવના સેવી હશે.
આજ મારે પીવો છે પ્રીતિનો પ્યાલો,
કહી દો સૂરજને કે ઊગે નહીં ઠાલો…
આપણે બે અણજાણ્યા પરદેશી પંખી,
આજ મળ્યા જુગ જુગનો સથવારો ઝંખી;
જોજો વિખાય નહીં શમણાનો માળો,
કહી દો સૂરજને કે ઊગે નહીં ઠાલો…
દો રંગી દુનિયાની કેડી કાંટાળી,
વસમી છે વાટ કેમ ચાલુ સંભાળી?!
લાગે ના ઠોકર જો હાથ તમે ઝાલો,
કહી દો સૂરજને કે ઊગે નહીં ઠાલો…
મીરાં સામે સતત ભૌતિક સંસારની કાંટાળી કેડી હતી, અનેક પડકારો હતા ત્યારે ગિરધર એમનો હાથ ઝાલે એવો એક વિશ્વાસ જરૂરી હતો. મીરાંના ગિરધર સાથે જોડાયેલા શ્વાસ અને વિશ્વાસની વાત અવિનાશ વ્યાસે મીરાંના ભાવથી મૂકી છે. કોઈ એક પ્રસ્થાપિત વાતથી જરા અલગ રીતે, અલગ વ્યક્તિના સંદર્ભે, રસભર રાતને રાધાના બદલે મીરાંની નજરે રજૂ કરવાની વાત પણ અનોખી તો ખરી જ.
ક્યારેક મન સતત જે વિશે વિચારતું હોય અનાયાસે એ વિચારોની પૂર્તિ જેવા સંજોગો સામે આવીને ઊભા રહે. આજે મારી સાથે પણ કંઈક એવું જ બન્યું. આજે અવિનાશ વ્યાસ, એમના ગીત-સંગીત વિશે મનમાં ઘણાં વિચારો આવ્યા. એમણે લખેલા ગીતો, ગીતોના સ્વરાંકન વિશે આજ સુધી ઘણું લખાયું છે. કહેવાયું છે. એમની ભાગ્યેજ કોઈ એવી વાત હશે જે સુગમ સંગીતના ચાહકોથી અજાણી હોય ત્યારે એવો વિચાર આવ્યો કે ગીત-સંગીત દ્વારા એ આપણાં સુધી, આપણાં હ્રદય સુધી પહોંચ્યા પણ આ ગીત-સંગીત સુધી એ કેવી રીતે પહોંચ્યા હશે? એ ક્ષણ કેવી હશે જ્યારે અવિનાશ વ્યાસે પ્રથમ ગીત લખ્યું હશે કે પ્રથમ સ્વરાંકન કર્યું હશે? એમની એ ક્ષણની અનુભૂતિ કેવી હશે?
ગીતની વાત આવે ત્યારે શબ્દની ઉત્પત્તિના મૂળના છેડા સુધી પહોંચીએ એવી રીતે સંગીતની વાત આવે ત્યારે સંગીતની ઉત્પત્તિ ક્યારે, ક્યાંથી થઈ હશે એના વિચાર આવે.
સંગીતની ઉત્પત્તિ વિશે અનેક વાયકા અથવા વાતો છે. શક્ય છે ક્યારેક સદીઓ પહેલાં આપણાં પૂર્વજોએ કોઈ એક ગુફા કે બે કંદરાઓ વચ્ચેથી ઉઠતા પડઘાનો અવાજ પકડ્યો હોય. શક્ય છે પત્થર પર ટપ ટપ ટપકતાં પાણીની બુંદોનો લય પકડ્યો હોય. પહાડ પરથી વહી આવતાં ઝરણાનો ખળખળ અવાજ ઝીલ્યો હોય. સાગરના ઘૂઘવાટામાંથી સા સાંપડ્યો હોય. પવનના લીધે થતો પાંદડાનો મર્મરધ્વનિ સાંભળીને કશુંક સમજ્યા હોય. શક્ય છે એમની આસપાસ વિચરતાં પશુ-પંખીની બોલીમાંથી સૂરોનું સર્જન થયું હોય. સંગીતના સૂરમાં કોમળ, મધ્યમ કે સપ્તકનો ઉદ્ભવ આવા જ કોઈ આસપાસ વિચરતાં પંખીઓના ટહુકા કે કેકારવમાંથી કોમળ અને એવી રીતે મધ્ય્મ અને સપ્તક લાધ્યાં હોય.
શક્યતાઓ વિચારીએ તો અનેક મળી આવે. એ સાથે સંગીતની ઉત્પત્તિ માટે એક કાર્યક્રમાં સાંભળેલી વાત યાદ આવી. લોકોક્તિ એવી છે કે સંગીતની ઉત્પત્તિ બ્રહ્માજી દ્વારા થઈ. બ્રહમાજીએ એને મા સરસ્વતીને સંગીત આપ્યું, મા સરસ્વતીએ નારદમુનિને આપ્યું. નારદમુનિએ એને સ્વર્ગલોક સુધી પહોંચાડ્યું. સ્વર્ગલોકમાંથી ધરતી પર આવીને ભરતમુનિ સાથે એનો પ્રચાર કર્યો.
એ પછી તો એ વહેતાં ઝરણાંની જેમ એ ઘણાં બધા સ્વરકારો થકી આપણાં સુધી વહી આવ્યું. સ્વર જુદા, સૂર જુદા, સંગીતકાર જુદા પણ એક વાત તો એમની એમ જ કે જેમ સૂર વિના સંગીત સૂનું એમ સંગીત વિના જીવન સૂનું. આપણા જીવનને સંગીતથી સભર કરનાર અનેક ગીતકાર-સંગીતકારના નામો હંમેશ માટે આપણાં મનમાં ચિરસ્થાયી બન્યાં છે.
અવિનાશ વ્યાસ આવા જ એક ચિરસ્થાયી નામોમાંનું એક નામ છે. આજે આસો મહિનાના આ અજવાસથી ભરેલા આકાશ તરફ નજર કરું છું ત્યારે એમની એક રચના યાદ આવે છે.
હે આકાશ તું અજવાળાનું ઘર,
પહેલું અજવાળું પરમેશ્વરનું
બીજું અજવાળું સૂરજનું
ત્રીજું અજવાળું ચંદરને તારા
ચોથું સંધ્યાની રજનું.
કેટલી સરસ વાત ! આપણી ઉપર ઝળૂંબી રહેલું આખું આકાશ અજવાળાનું ઘર છે એ જ કેવી સુંદર કલ્પના! સવારમાં આંખ ખુલે અને નજર સામે ફેલાયેલો ઉજાસ જોઈને સાવ સ્વભાવિક રીતે આપણે હાથ જોડીને, શિશ નમાવીને આંખ અને આત્માને અજવાળતા પરમેશ્વરને વંદન કરીએ છીએ. પરમેશ્વરને જોયા નથી. એ આપણી શ્રદ્ધામાં, વિચારોમાં છે પણ દેખીતી રીતે જેના થકી ઉજાસ ફેલાયેલો જોઈએ છીએ એ સૂરજ, ઢળતી સંધ્યાની રતાશ કે રાત પડે ગગનના ગોખમાં દેખાતા ચંદ્ર-તારાના અજવાળાનું સરનામું આપવું હોય તો મુકામ આકાશ એમ જ લખવું પડે ને?
પાર નથી જગે અજવાળાનો,એ તો સૌથી પર
આકાશ રડે સારી રાત
પ્રથમ એના અશ્રુ બિંદુથી,ઘડાયો ચંદ્રનો ઘાટ
લખકોટી તારા આંસુ છે કોઈના, કોણ જાણે એના મનની વાત
આંસુના તેજ આકાશમાં રહીને,આજ બન્યા છે અમર.
સૂરજ આથમી જાય પછી સૂનું પડેલું આકાશ આખી રાત રડતું હોય અને એના આંસુથી આ ચંદ્રનો ઘાટ ઘડાયો હોય એવો વિચાર પણ સાવ અનોખો. એના મનની વાત તો ક્યાં કોઈ જાણી કે સમજી શક્યું છે? અને આ લખકોટી તારા એ એના અસ્ખલિત વહેતાં આસું છે એવી કલ્પના ક્યારેય કરી જોઈ છે આપણે? આજે માનવીએ અવકાશયાત્રા તરફ ઉડ્ડાન ભરી છે. ચંદ્ર પર માનવજીવનની શક્યતા શું છે એ જાણવા ઉત્સુક છે કારણકે આજના માનવીને બ્રહાંડ, અવકાશ, તારા, નક્ષત્ર કે ગ્રહો વિજ્ઞાનથી જાણવા છે ત્યારે કવિ કલ્પના સાવ જુદી દિશાએ લઈ જાય છે. સાવ સ્થિર કે સ્થગિત લાગતા આકાશની પરિકલ્પના બદલી નાખી છે. કોઈ એક વડીલને એના ઘરના સદસ્યો નજર સામેથી દૂર જતાં જોવા જેટલું વસમુ આ આકાશનેય લાગતું હશે અને એ એની વ્યથામાં આંસુ સારતું હશે?
કિરણોની અંગુલી અવનીને અડકી, જગ જાગ્યું ને તેજ રૂપ જોયું
તિલક કર્યું ભાલે, કંકુનું ક્ષિતીજે, સાંપડ્યો સોહાગી વર
વળી આ સાવ અનેરી કલ્પના!
જગમાતાના ભાલેથી કંકુ ખરે અને સૂરજ ઉગે એવી કલ્પના લઈને “માડી તારું કંકુ ખર્યુને સૂરજ ઉગ્યો”ની રચના અવિનાશ વ્યાસે કરી. હવે અહીં એનાથી જરાક જુદી વાત લઈને આવ્યા છે.
રજનીની શૈયા, રજનીના આગોશમાંથી જાગીને પૂર્વ દિશામાંથી રેલાતી ઉષાની રાતી ઝાંયથી સૂરજ એનું મુખ ધોવે અને એના ચહેરા પર જે ચમક આવે એનાથી તો આખું જગ ઝગમગ ઝગમગ. કિરણોરૂપી આંગળીઓ આ પૃથ્વીને સ્પર્શે. એ સ્પર્શ માત્રથી જગત આખું જાગે. જાગે અને દૂર ક્ષિતીજ પર આકાશના ભાલે કંકુના તિલકરૂપી સૂરજને ઝગારા મારતો દીસે.
વાતને જરા જુદી રીતે કહ્યા પછીય એક ઘટના તો સરખી લાગે છે કે કંકુ ખરીને સૂરજ ઉગે કે સૂરજ જ કંકુનું તિલક સમ બનીને સોહે પણ આરંભે કે અંતે જગ માથે રેલાતા અજવાળાનું એક જ ધામ.. આકાશ એ અજવાળાનું ઘર.
નવરાત્રી, આ એક શબ્દને અનેક અર્થ અનેક સ્વરૂપે આપણે ઓળખીએ છીએ. નવરાત્રી વિશે એક સાદી સીધી અને સર્વવ્યાપી સમજ એટલે માતાજીની પૂજા, અર્ચના, ભક્તિ. નવરાત્રીના આ તહેવારમાં શક્તિ સ્વરૂપ માતાજીની આરાધના કરવામાં આવે છે પણ છેલ્લા કેટલાય દાયકાઓથી નવરાત્રીનું મહત્વ કંઇક જુદા અંદાજે પ્રસ્થાપિત થતું ગયું છે. નવરાત્રી શબ્દનો ઉલ્લેખ થતાની સાથે જ નજર સામે રાસે રમતાં ગરબે ઘૂમતાં, ઉમંગભેર હીલોળે ચઢેલા યૌવનનો એક આખેઆખો માહોલ ઊભો થઈ જાય છે.
આમ તો ગરબો એ લોકસંસ્કૃતિનો એક પ્રકાર છે પણ નવરાત્રી તો જાણે ગુજરાતની આગવી ઓળખ, અનેરી સંસ્કૃતિનું અભિન્ન અંગ બની ગઈ છે. ગરબો ક્યાંથી આવ્યો એનીય રસપ્રદ કથા છે જેમાં ક્યાંક એવું કહેવામાં આવ્યું છે કે પાર્વતીજીએ બાણાસુરની પુત્રી ઉષાને લાસ્ય શીખવ્યું, ઉષાએ દ્વારકાની ગોપીઓને અને દ્વારકાની ગોપીઓએ સૌરાષ્ટ્રની સ્ત્રીઓને શીખવ્યું અને આમ આ લાસ્ય લોકસંસ્કૃતિ સાથે જોડાયું. જો કે આ કથિત વાત કરતાં વધુ પ્રચલિત વાત જરા જુદી છે.
ગુજરાતી ગરબાના ઈતિહાસ વિશે વિચારીએ તો કદાચ એનું મૂળ ૫૦૦૦ હજાર વર્ષ પહેલાની કૃષ્ણની રાસલીલા સુધી નીકળે. ગરબો એટલે વર્તુળ. બ્રહ્માંડના દરેક અંશ, પૃથ્વી, સૂર્ય, ચંદ્ર, તારા બધુ જ વર્તુળમાં ફરે છે. કૃષ્ણએ જાણે આ વર્તુળાકારે ફરતાં બ્રહ્માંડનો પૃથ્વીલોકને પરિચય કરાવ્યો. આમ પણ રાસ-ગરબા વિશે વિચારીએ તો પણ એ આપણને કૃષ્ણની રાસલીલાના વિશ્વ સાથે સાંકળી લે.
પણ વર્તમાન સમયમાં જો આપણે રાસ-ગરબા વિશે વિચારીએ તો એની સાથે ખરા અર્થમાં જોડાયેલું, લોક લાડીલું એક નામ યાદ આવે અને એ છે અવિનાશ વ્યાસ.
અવિનાશ વ્યાસ માતજીના પરમ ભક્ત હતા. માતાજીની સમક્ષ ઊભા હોય અને એના સાક્ષાત્કારરૂપે કોઈ રચના મનમાં આકાર લેતી હોય. આમ પણ કહે છે ને કે ગીત,સંગીત કે કવિતાના કોઈ ક્લાસ કે ટ્યુશન નથી હોતા, એ તો ઉપરવાળાની કૃપાથી ઉતરી આવે છે. માતાજીની આવી કોઈ પરમકૃપા અવિનાશ વ્યાસ પર હતી જેના લીધે આપણને “ માડી તારું કંકુ ખર્યું ને સૂરજ ઊગ્યો’ જેવી સદા અમર એવી રચના ઉપરાંત “માડી તારા મંદિરીયે ઘંટારવ થાય, વાગે નગારું ને ખાચમ્મર વિંઝાય.” , “હવે મંદિરના બારણા ઉઘાડો મોરી માત, ગગન કેરે ઘાટ આવી નોરતાની રાત” જેવી ઉત્તમ રચનાઓ આપણને મળી.
કહેવાય છે કે ખરો ગરબો એ જ કે જેમાં ભાવ અને ભાવનાનું સંવેદન હોય, શબ્દ, સૂર અને લયનું સંયોજન હોય અને ઠેસ સાથે વર્તુળાકારે ઘૂમવાનો પૂરતો અવકાશ હોય. આવા ઠેસ લઈને વર્તુળાકારે ઘૂમી શકાય એવાય અનેક ગરબા અવિનાશ વ્યાસે ગુજરાતને, ગરવી ગુજરાતણોને આપ્યા.
એ કેમ ભૂલાય? આ ગરબાએ તો બોલીવુડને પણ ઘેલું કર્યું છે.
અવિનાશ વ્યાસ રચિત રાસ-ગરબા ગુજરાતથી વિસ્તરીને ગ્લોબલ બન્યા. અવિનાશ વ્યાસના ગીતો, ગરબા જેમણે સૌથી વધુ ગાયા છે એવા આશા ભોંસલેએ એક વાર નવરાત્રીના સમયે અવિનાશ વ્યાસને ફોન કરીને તાત્કાલિક લંડન આવવા આગ્રહ કર્યો કારણ?
કારણકે એ ઈચ્છતા હતા કે અવિનાશ વ્યાસ લંડન આવે અને જુવે કે એ અને એમના ગીતો ત્યાં પણ કેવા લોકપ્રિય છે. કેટલીક ઘટનાઓ એવી હોય છે જે ક્યારેક વાંચી હોય, ક્યારેક સાંભળી હોય અને સમયાંતરે ફરી માનસપટ પર ઉભરી આવે.
અવિનાશ વ્યાસ વિશે એવી એક જાણેલી વાતનો અહીં ઉલ્લેખ કરું છું.
દિલ્હીના રાષ્ટ્રપતિભવનના એક કાર્યક્રમમાં ઓડિયન્સમાં પંડિત રવિશંકર બેઠા હતા. ગુજરાતી ગરબાની રજૂઆત થઈ ત્યારે તેમણે કહ્યું કે ગુજરાતી સ્ત્રીઓની સ્ફૂર્તિ કાબિલે દાદ છે અને તે સ્વરાંકનને પણ તેમણે બિરદાવ્યું હતું. મઝાની વાત એ છે કે એ ગરબો અવિનાશ વ્યાસનો હતો અને એટલા માટે ગુજરાતી સંગીતને અવિનાશી યુગનું નામ ચોક્કસ આપી શકાય.
અવિનાશ વ્યાસના ગરબાના શબ્દો ભક્તિસભર પણ છે અને ઉમંગભેર ગરબે ઘૂમી શકાય એવા શક્તિસભર પણ છે.
ઈશ્વરને માનતાં, ઈશ્વરને પૂજતાં, ઈશ્વર પર અપાર શ્રદ્ધા રાખીને જીવતાં લોકોની સામે ઈશ્વર છે કે નહીં એ અંગે સવાલ કરનારાં રૅશનલ લોકો પણ એટલા જ છે. ઈશ્વર સુધી પહોંચવાનો માર્ગ સુગમ નથી એ વાત જરાય અજાણી નથી. ઈશ્વર છે કે નથી એ અંગે જુદા જુદા મંતવ્યો કે વાદ-વિવાદ પણ ચાલ્યા કરે છે અને એનો કદાચ ક્યારેય કોઈ અંત નથી કારણકે આ દિલ અને દિમાગ વચ્ચેનો દ્વંદ છે અને એને સાબિત કરી શકાય એવા કોઈ પૂરાવાય નથી.
ઈશ્વરનું અસ્તિત્વ છે એ સૌની અંગત માન્યતા કે વિશ્વાસ પર અવલંબિત છે અને એ શ્રદ્ધા કે અશ્રદ્ધાના પાયા પર બે અલગ માન્યતાવાળા અર્થાત આસ્તિક અને નાસ્તિક લોકોની વિચારસરણીને લઈને અલગ પડે છે. શ્રદ્ધા અને તર્ક એક સાથે એક પલ્લામાં ક્યારેય સમાતા નથી.
કોઈનો ઈશ્વર મૂર્તિ સ્વરૂપે આકાર પામ્યો છે તો કોઈનો ઇશ્વર નિરાકાર છે. જે મૂર્તિ સ્વરૂપે આકાર પામ્યા છે એને આપણે ભગવાન કહીને પૂજીએ છીએ. ઈશ્વર અને ભગવાન, આમ તો આ બંને શબ્દો પર્યાયવાચી લાગે પરંતુ જરા વિચારીએ તો આ બંને માટેનો ભાવ અલગ અનુભવાશે. એટલું જ નહીં આધ્યાત્મની દૃષ્ટિએ સમજવા પ્રયત્ન કરીએ તો સમજાશે કે ઈશ્વર એક શક્તિ છે અને ભગવાન એક એવી વિશેષ વ્યક્તિ છે જેણે ઈશ્વરને જાણી લીધા છે. ઈશ્વર પૂર્ણ સ્વરૂપ, પરમ શક્તિ અને અનંત વ્યાપક ઉર્જા છે. જ્યારે જેણે ઈશ્વરના સંપૂર્ણ સ્વરૂપનો, અનંત વ્યાપકતાનો અનુભવ કર્યો, પોતાનામાં રહેલા ઈશ્વરની અનુભૂતિ કરવામાં સફળ થયા એ ભવ્ય આત્માને આપણે ભગવાન કહીને પૂજીએ છીએ. આ બ્રહ્માંડના દરેક જીવ જે આ પરમ શક્તિ દ્વારા સુરક્ષિત છે, જે શક્તિ થકી બ્રહ્માંડની સૂક્ષ્મ સ્થિતિ, ગતિવિધિ વ્યવસ્થિત રૂપે ચાલી રહી છે એ ઈશ્વર છે. જ્યારે ભગવાન પાલક નહીં માર્ગદર્શક છે જે મનુષ્ય દેહમાં ઈશ્વરની અનુભૂતિનો માર્ગ દર્શાવે છે.
અને તેમ છતાં આપણે પ્રત્યેક પગલે ઈશ્વરને બાહ્ય આવરણોમાં શોધવા મથીએ છીએ. અવિનાશ વ્યાસ આ આપણી ખોટી મથામણો માટે શું કહે છે એ જોઈએ. એ કહે છે,
“ચાલ્યા જ કરું છું…આ જગત જન્મ્યું જ્યારથી,
ચાલ્યા જ કરું છું,
સંસારની પગથારને કોઇ ઘર નથી, મારાજ ઘરમાં ક્યાં જવું એ મુજને ખબર નથી…
શ્રધ્ધાનો દીવો દિલમાં પ્રગટાવ્યા કરું છું,
ચાલ્યા જ કરું છું.
માણસ માત્ર જન્મે ત્યારથી ચાલ્યા જ કરે છે. આ જન્મ મળ્યો છે એ પામીને શું કરવાનું છે, ક્યાં પહોંચવાનું છે, એની કોઈ નિશ્ચિત દિશા જાણ્યા વગર એ ચાલ્યા જ કરે છે. સંસારમાં રહીને એનો ઉદ્દેશ નક્કી નથી હોતો તો પણ એ અજાણી દિશાને એનું લક્ષ્ય માનીને વ્યર્થ શોધવા મથે છે.
હસ્તી નથી એની જ હસ્તી ધારી લઇને,
બુધ્ધિ કરે જો પ્રશ્ન એને મારી લઇને…
મંદિરમાં જઇ ઘંટને બજાવ્યા કરું છું,
ચાલ્યા જ કરું છું, ચાલ્યા જ કરું છું…
જેની દેખીતી રીતે કોઈ હસ્તિ જ નથી એની હસ્તિ છે એમ ધારીને એને મંદિરમાં દેવાલયોમાં શોધવાની મથામણ કરીએ છીએ. અહીં એ જ વાત આવે છે, દિલ અને દિમાગના દ્વંદની કારણકે જ્યારે શ્રદ્ધાની વાત આવે છે ત્યારે નાજુક એવું દિલ પણ મક્કમતાની એક હદે પહોંચી જાય છે. અહીં બુદ્ધિ જે જવાબ આપે છે એ એને મંજૂર નથી. વાત છે જાતને જગાડવાની. ખોટી ભ્રામક માન્યતાઓમાંથી બહાર આવવાની એના બદલે
જાતને જગાડવાના બદલે ઈશ્વરને જગાડવા મંદિરમાં જઈને ઘંટારવ કર્યા કરીએ છીએ. જે અંદર છે એને બહાર શોધવા આમ તેમ આથડીએ છીએ. એક બીજી રીતે વિચારીએ તો આપણા જ અંતર આત્મામાં ઈશ્વર બિરાજમાન છે . અંતરમાં એની ઝાંખી કરવાના બદલે બહાર પત્થર અને આરસના બનેલા દેવાલયોમાં એને મળવા નીકળી પડીએ છીએ. મળે છે કે નહીં એ ખબર નથી પણ મળશે એવી આસ્થા લઈને એને શોધ્યા કરીએ છીએ.
નાટક કરું છું જે હું નથી તે હું થઇને,
મરું છું કોઇ વાર મીઠું ઝહર લઇને…
જેણે બનાવ્યો એને હું બનાવ્યા કરું છું,
ચાલ્યા જ કરું છું, ચાલ્યા જ કરું છું…
મઝાની વાત તો એ છે કે આપણી ખોજ ક્યારેય પૂરી નથી થતી. આપણા સંતોષ ખાતર એક નહીં અનેક દેવાલયો ઊભા કરતાં જઈએ છીએ અને દરેકમાં એકથી વધીને અનેક ભગવાનની પ્રાણપ્રતિષ્ઠા, અંજનશલાકા કરીએ છીએ અને એટલે જ અવિનાશ વ્યાસ કહે છે કે જેણે આપણને બનાવ્યા, જેણે આપણું સર્જન કર્યું એને આપણે બનાવવા માંડ્યા.
ક્યાં અને ક્યારે જઈને અટકશે આ શોધ એની તો આપણને ખબર નથી ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ એક જરા જુદી વાત કહે છે.
બે ફૂલ ચઢાવે મૂર્તિ પર, પ્રભુ નહી મળે સસ્તામાં, ઈશ્વર પડ્યો નથી રસ્તામાં.
નહી મળે ચાંદી સોનાના અઢળક સિક્કામાં,
નહી મળે કાશીમાં કે મક્કામાં, પણ નસીબ હોય તો મળી જાય તુલસીના પત્તામાં,
ઈશ્વર પડ્યો નથી રસ્તામાં
અવિનાશ વ્યાસ એક નહીં અનેક છે એટલે એમના વિચારો અનેક છે. એ કહે છે ઈશ્વર મળશે પણ કેવી રીતે? ઈશ્વર તો સચરાચર છે, અજરામર છે. એને પામવા શબરી, સુદામા, રાધા, મીરાં, કબીર કે નરસિંહ બનવું પડે.
“કોંગ્રેજ્યુલેશન તૃપ્તિ, લક્ષ્મી જ જોઈતી હતીને તારે ડીકરા?”
બસ આટલું સાંભળતાં જ એ ઝૂમી ઊઠી. આગલા નવ નવ મહિનાની આતુરતા અને છેલ્લા નવ કલાકની વેદના વરાળ બનીને ઉડી ગઈ અને એ ઉડી ગયેલી વરાળમાંથી જ જાણે ખુશીના વાદળ બંધાયા અને એની આંખોમાંથી વરસી પડ્યા. છલકાતા આંસુ અને મલકાતા ચહેરે તૃપ્તિએ બેડ પર સૂતા સૂતા જ ઉપરથી નીચે ડોકું જ હલાવીને હા પાડી બાકી એના શરીરમાંથી તાકાત તો સાવ નિચોવાઈ ગઈ હતી. થોડી વાર પહેલાનો સાવ નિસ્તેજ દેખાતો ચહેરો આ ખુશીથી ચમકી ઊઠ્યો.
“અરે! આ શું? ઓકે ઓકે સમજી ગયો બાવા, આ તો માંગ્યા મેઘ વરસ્યા છે એ જ તારી આંખમાંથી છલકાયા છે ને ડીકરી?
પચાસની ઉંમરે પહોંચેલા ડૉકટર અંકલેશ્વરિયા માટે તો એમની દરેક પેશન્ટ દીકરી જ હતી. અત્યંત માયાળુ સ્વભાવના આ ડૉક્ટર અને એમના પત્ની મિસિસ અંકલેશ્વરિયાની પ્રેક્ટિસમાં એમના હાથે કેટલાય નવજાત બાળકોના જન્મ થઈ ચૂક્યા હતા પણ આ ગાયનેક દંપતિ પોતે બાળક સુખથી વંચિત જ રહી ગયા હતા. જો કે અત્યંત ભલા અને સાચા અર્થમાં માયાળુ એવા આ દંપતિ માટે તો એમના નર્સિંગહોમમાં આવતી દરેક મા અને એનું બાળકેય એમનું છે એમ સ્વીકારીને રાજી રહેતા.
સપનના જન્મ સમયથી તૃપ્તિને એમની સાથે માયા બંધાઈ ગઈ હતી જે આજે સાત વર્ષે પણ એને અહીં જ લઈ આવી હતી.
****
“હવે એક બીજા બાળકનો સમય થઈ ગયો છે તૃપ્તિ. થોડા થોડા સમયના અંતરે બંને બાળક ઉછરી જાયને તો ખબરેય ના પડે અને હજુ તો મારા હાથ-પગ ચાલે છે ત્યાં સુધી તને ટેકો રહેશે પછી તો મારે તારો ટેકો લેવાનો આવે એવા દહાડા આવશે.” સપન અઢી વર્ષનો થયો ત્યારે કેતનના બાએ કહ્યું હતું.
કેતન, તૃપ્તિ અને સપનની દુનિયા જ એમની દુનિયા હતી. સપનને લાડે-કોડે ઉછેર્યા પછી બાએ સાચી સલાહ આપી.
એમની વાત સાચી હતી. સંધિવાથી હાથ-પગ જકડાવા માંડ્યા હતા. ક્યારેક આ ફરતો વા એમના કયા અંગને જકડી લે નિશ્ચિત નહોતું રહેતું અને પછી તો એમને ટેકો આપીને ઊભા કરવા પડતા અને તેમ છતાંય એ કડે-ધડે હતાં.
સમય સરતો જતો હતો. અઢીના પાંચ અને એના પછીના વર્ષેય બીજા બાળકના કોઈ એંધાણ દેખાતા નહોતા. કેતનને તો જો કે કોઈ ફરક પડતો નહોતો. એ તો એ ભલો અને એનું કામ ભલું પણ હવે તૃપ્તિને બાની વાત સમજાતી હતી. એના મનમાં હવે એક દીકરીની ઝંખના જાગી હતી.
સાત વર્ષની ઉંમરે પહોંચેલા સપનનું હવે અલગ વિશ્વ હતું અને કંપનીના સી.ઈ.ઓના પદે પહોંચીને કેતન કંપનીના કામને વિસ્તૃત કરવામાં મથ્યો રહેતો હતો. બાએ માયા સમેટવા માંડી હોય એમ ધીમે ધીમે દેવ દર્શન ,આધ્યાત્મ-પૂજન તરફ વધુ વળતા હતાં. બા જ્યારે કથા-પારાયણમાં જાય ત્યારે તૃપ્તિને એકલતા લાગતી.
મંદિરની મંડળી સાથે બા ચારધામની યાત્રાએ ગયા ત્યારે તો સાચે જ તૃપ્તિને એવું લાગ્યું કે જાણે એ આટલા વિશાળ, ચાર બેડરૂમના ફ્લેટમાં સાવ એકાકી બની ગઈ છે. આજ સુધી એણે સપન અને કેતનથી અલગ પોતાનું વિશ્વ હોય એવું વિચાર્યું જ નહોતું અને વિસ્તાર્યુંય નહોતું. એ પાંખ ફેલાવીને બહાર ઉડવા નહોતી માંગતી પણ એના પોતાના આસમાનમાં હવે એને સૂરજની સાથે ચંદ્રની રોશનીની ઝંખના થવા માંડી હતી.
“જોજેને મારી આ યાત્રાનું ફળ તો હું તારા માટે જ માંગવાની છું.” અને સાચે જ બાની યાત્રા તૃપ્તિને ફળી હતી.
કેતનને સમય ન હોય ત્યારે ડૉક્ટરના ત્યાં બા આવતા. સતત એ તૃપ્તિના પડખે જ રહેતાં.
અને એ દિવસ આવી ગયો જેની સૌ રાહ જોતા હતા. સપનનો જન્મ અત્યંત સરળતાથી ઝાઝી પીડા વગર થઈ ગયો હતો એટલે તૃપ્તિને આ વખતે ઝાઝો ભય નહોતો પણ દર વખતે ધાર્યું એ જ થાય એવું નથી બનતું . આખી રાત અને સવાર સુધીની કારમી પીડાદાયક વેદના પછી પણ તૃપ્તિને છૂટકારો થતો નહોતો. પીડાથી અમળાતી અને ન સહન થાયે એવી વેદનાભરી એ રાત હતી. અંતે સિઝેરિયનનો નિર્ણય લેવાઈ ગયો.
આ ક્ષણે સાવ નંખાઈ ગયેલી તૃપ્તિમાં તો બાળકીને હાથમાં લેવાની તાકાત નહોતી પણ કેતને જાણે ખોબામાં ફૂલોનો ઢગલો ભરી લીધો હોય એમ એ નવજાતને લઈને ઊભો હતો. બાજુમાં અત્યંત ખુશહાલ સપન એની તરફ મીટ માંડીને ઊભો હતો.
બાએ આગળ આવીને તૃપ્તિના માથે હાથ પસવાર્યો, “ બહુ પીડા વેઠી મારી દીકરીએ? સહુ સારા વાના થશે હોં. જોજેને બે દિવસમાં તો ઊભી થઈ જઈશ.”
તૃપ્તિને શીતળતાનો અનુભવ થતો હતો. એના બા તો હતા નહીં પણ સુભીબાએ એને જરાય ખોટ લાગવા દીધી નહોતી.
*******
“બા જુવોને માહીને દૂધ પીતા જ નથી ફાવતું. કેટલું મથું છું તોય એ સરખું લઈ જ નથી શકતી. થોડા દિવસ તો તૃપ્તિને સિઝેરિયનના લીધે સરખું બેસતાં ફાવતું નહોતુ એવું માનીને બા એને જુદી જુદી રીતે એ માહીને લઈ શકે એવા પ્રયત્ન કરતાં રહેતા. આજ કાલ કરતાં એક મહિનો પસાર થઈ ગયો પણ માહી તો એની એ જ રહી. તૃપ્તિના દૂધ ઉપરાંત બોટલ કે ચમચીથી પ્રયત્ન કરવા છતાં એમાં સફળતા નહોતી મળતી. સતત પ્રયાસો અને મથામણ ચાલુ હતા. સમય જતાં બાની અનુભવી આંખે એક વાત નોંધી કે હજુ માહીમાં દોઢ મહિનાની બાળકી જેટલું કૌવત નથી. સામે નજર માંડતી માહીની આંખોમાં એક જાતની શૂન્યતા હતી. એ દૂધ માટેય ક્યારેય રડી નથી.
સપન ખૂબ ઉધમાતિયો હતો. જેટલો શાંતિભર્યો એનો જન્મ હતો એનાથી સાવ અલગ એનું શૈશવ હતું. તૃપ્તિને એ સતત રોકેલી જ રાખતો. દિવસેય ઓછું ઊંઘતો સપન રાત્રે પણ તૃપ્તિને ઉજાગરા કરાવતો. દરેક વાતમાં આકળો-ઉતાવળો સપન બહુ ઝડપથી શીખતો હતો હતો. એની સરખામણીમાં માહી શાંત હતી, વધારે પડતી શાંત હતી. એ બસ એમ જ પડી રહેતી. જાણે એની કોઈ જરૂરિયાતો નહોતી.
અને એ દિવસે કેટલાય સમયથી મનમાં ઘોળાતી ચિંતાને લઈને આજે એ ચાઇલ્ડ સ્પેશલિસ્ટ મળી.ચાઇલ્ડ સ્પેશલિસ્ટે માહીને જોઈને જે કહ્યું એનાથી તો તૃપ્તિના પગ નીચેથી કોઈએ જમીન સેરવી લીધી હોય એવું લાગ્યું. માહીના જન્મ પહેલાની પીડાઓ કરતાં અનેકગણી પીડા વધી ગઈ. શરીરમાં કોઈ વલોણું ફેરવતું હોય એમ એ ઉપર-તળે થઈ ગઈ અને ધડામ કરતી એ જમીન સરસી પછડાઈ ત્યારે એ ભળતી દુનિયામાં પહોંચી ગઈ એવું લાગ્યું જેમાં આસપાસ માત્ર ઘેરો અંધકાર ભર્યો હતો. એ ચાલી ચાલીને પણ કશે પહોંચી શકે નહીં એવા લાંબા બોગદામાં સરી ગઈ હતી કે પછી ઊંડા પાણીના એવા તળિયે પહોંચી ગઈ જ્યાં એ શ્વાસ લેવા ઉપર આવવા તરફડીયા મારે છે તોય ઉપર આવી શકતી નહોતી. છાતી પર એ પાણીની ભીંસ અનુભવી રહી. શ્વાસ લેવા મથતી તૃપ્તિને પાણીમાં ઉઠતા પરપોટામાંથી, બુડબુડ તથા અવાજમાંથી માત્ર એટલું જ સાંભળાતું હતું કે માહી માનસિક કે શારીરિક રીતે સ્વસ્થ નથી. એ એવી મેન્ટલી ચેલેન્જ ચાઇલ્ડ છે જેની કોઈ દવા નથી.
માહીના જન્મ પહેલાંની પીડા સહન કરવામાં એક ઉજળી આશા હતી. પોતાના અંશને આ ધરતી પર લાવવા એ નિમિત્ત બનતી હતી એનું જોમ હતું પણ આજે તો એ ક્યાંયની રહી નહીં એવું લાગ્યું. થોડા સમય પહેલાં કેતનના હાથમાં જે ખુશ્બુદાર ફૂલોના ઢગલા જેવી દીકરીને જોઈ હતી એ આજેય દેખાતી તો હતી એવા જ ખીલેલા ફૂલો જેવી કોમળ, ગોરી ગુલાબી ત્વચા ગુલાબની પાંદડી જેવી પણ એમાં ખુશ્બુ નહોતી.. એ માત્ર એના ઘરના ડ્રોઇંગરૂમમાં સજાવેલા ડ્રાય ફ્લાવર એરેન્જમેન્ટ જેવી હતી. હવાના ઝોકાથી એની પાંદડીઓ ફરફરવાની નહોતી.
“કેતન, મને આ ડ્રાય ફ્લાવર નથી ગમતાં. મને તો રોજે રોજ બદલી શકું એવા ફૂલોની સજાવટ ગમે છે.” એ કેતનને કહેતી.
હસીને કેતન એને કહેતો કે, “ ડ્રાય ફ્લાવર જ સારા તૃપ્તિ, એ હંમેશા આવા જ દેખાયા કરે. એની પાછળ તારે રોજે રોજની ઝંઝટ તો નહીં. એકવાર ગોઠવ્યા એટલે વાત પુરી.”
પણ અહીં વાત પુરી નહોતી થતી. અહીંથી શરૂ થતી હતી એક સતત વણથંભી કૂચ. ક્યારેય ન અટકે એવી દડમજલ.
ડૉક્ટર કહેતા હતા કે, “તમારું સ્વજન જીવલેણ દર્દથી અંત તરફ ધકેલાતું હોય ત્યારે પણ તમે છેલ્લી ક્ષણ સુધી એને બચાવવાના બધા પ્રયાસ કરો છો ને? આ નાનકડા જીવનું હજી જીવન શરૂ થાય છે ત્યારે આમ હતાશ થશો એ કેમ ચાલશે? એની સામે તો હજુ ઘણી લાંબું જીવન છે જેનામાં તમારી મમતા, સતત કાળજી અને મહેનત સંજીવનીનું કામ કરશે. ઈશ્વર બધે નથી પણ મા એનું એવું સ્વરૂપ છે જે નજરે જોઈ શકાય છે, એનો પ્રેમ અનુભવી શકાય છે. ઈશ્વરના આ સર્જનની માવજત તમારે કરવાની છે અને જેટલી ધીરજ અને સ્વસ્થતાપૂર્વક તમે આ કામ કરશો એનું પરિણામ તો તમે પણ જોઈ શકશો આ વાત તમે સમજી લેશો પછી આગળનો પરિશ્રમ કરવાની તાકાત આપોઆપ તમારામાં આવશે.”
તૃપ્તિ અને કેતન ઘેર આવ્યા ત્યારે બા એમની રાહ જોતા બેઠા હતાં. તૃપ્તિનો ચહેરો જોઈને બા પરિસ્થિતિ પામી ગયા એમ એકપણ સવાલ કર્યા વગર માહીને કેતનના હાથમાંથી લઈને અંદરના રૂમમાં સુવડાવી આવ્યા.
આવીને તૃપ્તિના માથે હાથ મુકીને એટલુ જ બોલ્યા, “ હું છું ને, ઘરની, કેતનની કે સપનની ચિંતા કર્યા વગર માહીને સાચવી લેજે.”
માથે ફરતા બાના હાથના સ્પર્શથી આટલા સમયથી ખદબદતા લાવા જેવી માનસિક સ્થિતિ પછી ફરી એકવાર તૃપ્તિને શીતળતાનો અનુભવ થયો.
અને શરૂ થઈ તૃપ્તિની એક સાવ નિર્જીવ જેવા લાગતા એ જીવમાં સ્નેહની કૂંપીથી ટીપે ટીપે સંજીવની રેડવાની અવિરત સાધના.
****
તૃપ્તિએ આજ સુધી જે દુનિયા જોઈ હતી, જે દુનિયામાં એ જીવતી હતી એનાથી સાવ અલગ આ દુનિયા હતી. સપનની સ્કૂલે એ કેટલીય વાર ગઈ હતી જ્યાં કેટલાય બાળકો હતા, ભરપૂર જીવનથી, અદમ્ય ઉત્સાહથી હસતાં-રમતાં અને કૂદકફૂદક કરતાં રંગબેરંગી પતંગિયા જેવા.
અહીં પણ કેટલાય બાળકો હતા પણ સાવ બેજાન, ચાવી વગરના પૂતળા જેવાં. એમની માનસિક સ્થિતિ તો હજી તૃપ્તિ સમજી શકે એટલા દિવસો નહોતા થયાં પણ એમની શારીરિક સ્થિતિ જોઈનેય એને કમકમાટી છૂટી જતી.
સપનની સ્કૂલમાં એક જ સ્તરે, એક સમાન લાઈફસ્ટાઈલ ધરાવતા માતા-પિતાના સંતાનો હતાં જ્યારે અહીં અલગ સ્તરે જીવતાં, અલગ લાઈફસ્ટાઈલ ધરાવતાં અને તેમ છતાં દેવના દીધેલાં આવા સંતાનોને સાજા કરવાના ધ્યેય સાથે આવતાં અને સંતાન સાજુ થવાનું છે એવી શ્રદ્ધાની એક સમાન સપાટીએ જીવતાં માતા-પિતા હતાં.
અહીં આવતા પહેલાં એ સાઇકાયટ્રીસ્ટને પણ મળી હતી. એમણે કહેલો શબ્દેશબ્દ એના કાળજે કોતરાયેલો હતો. એમણે કહ્યું હતું ..
“જ્યારે પરિવારને જાણ થાય કે એમનું બાળક મેન્ટલી ચેલેન્જ્ડ છે ત્યારે એ ક્યારેય સાજુ નહીં થાય એમ માનીને સાવ હતાશ થઈને બેસી જાય છે. દુનિયાની નજરે ન ચઢે એવી રીતે એને રાખવા મથે છે પણ અહીં તમારે એક વાત યાદ રાખવાની અને સમજી લેવાની છે કે તમારું બાળક નોર્મલ છે, એ તમારા બીજા બાળક જેવી બુદ્ધિ ધરાવે છે. તમે જે કંઈ કહો છો, કરો છે એ એના સુધી પહોંચે છે. તરત તો નહીં પણ ધીમે ધીમે એ તમને, તમારી વાતોને સમજતું થશે, સ્વીકારતું થશે અને પ્રતિક્રિયા આપતું થશે. બસ, આ પ્રતિક્રિયા આપવાની શરૂ થઈ છે એવું લાગે એટલે સમજી લેજો કે તમે પ્રથમ પરિક્ષામાં પાસ થયા છો અને હવે બીજી પરિક્ષા આપવાની તૈયારી કરવાની છે. જેટલી પરિક્ષામાં પાસ થતા જશો એટલી કારકિર્દી ઉજળી અને આ ઉજળી કારકિર્દીનો લાભ તમને બંનેને મળશે એવી તમને ખાતરી આપું છું.”
અને હવે તૃપ્તિ સજ્જ હતી. એના જીવનમાં નવેસરથી આવતી તમામ પરિક્ષાઓ આપવા માટે. ઘરમાં હોય ત્યારે માહી સાથે સતત વાતો કરતી, રાજા-રાણીની, પરીની- દેવદૂતની વાર્તાઓ કહેતી, રંગો અને ચિત્રોની ઓળખ આપતી. સપન નાનો હતો ત્યારે એના માટે હાલરડાં ગાતી એ હાલરડાં ગાઈને માહીને ઉંઘાડતી, બા ગાય ત્યારે જોડે એ પ્રભાતિયા ગાઈને માહીને ઉઠાડતી. જોડકણાં ગાતી. એને હસાવવા મથતી.
એની સાથે એ રમી શકે એવી રમતો રમતી, હાથ પગની જુદી જુદી કસરતો કરાવતી, હાથ-પગમાં જાન આવે એ માટે રોજેરોજ માલિશ કરતી. માહીના હાથની પકડ મજબૂત થાય એના માટે સ્પ્રીંગ કે દબાવી શકે એવા બોલથી એને કાર્યરત રાખતી.
બપોરે ફિઝિયોથેરેપી સેન્ટર પર લઈ જતી. જોઈને પણ કાળજું વહેરાઈ જાય એવી કસરતો કાળજું કઠણ રાખીને કરાવતી.
સમય સરતો જતો હતો પણ તૃપ્તિ માટે એ સમય પેલી કાચની બોટલમાં ભરેલી રેત જેવો સમય હતો. ઉપરથી સરીને નીચે ઉતરતી જતી રેત જેવો જે પાછી ઉંધી કરેલી કાચની બોટલમાંથી ફરી ઉપરથી નીચે જ સરતો જવાનો છે. ક્યારે શું હાથમાં આવશે એનો ઝાઝો વિચાર કર્યા વગર કાચની શીશી ઉપરથી નીચે ફેરવ્યા કરવાની હતી. તૃપ્તિએ હવે દિવસો જ નહીં મહિનાઓ પણ ગણવાના છોડી દીધા હતા. કેલેન્ડરના બદલાતા પાના પર પણ એની નજર ભાગ્યેજ જતી. શું ફરક પડવાનો હતો? એનો સમય તો માહીનું એકાદુ નાનકડું હલનચલન નજરે ચઢે ત્યારે આગળ ખસ્યો એમ એને લાગતું. બે મહિનાની માહી બે વર્ષની થઈ એ એના શરીર પર વર્તાતું પણ મગજથી તો હજુ એ બે મહિનાથી કદાચ માંડ જરાક જ મોટી થઈ હતી.
*****
વસંતની રાહ જોતી તૃપ્તિના જીવનમાં આકરા ઉનાળાની સાથે સાથે પાનખર બેસવા માંડી હતી. અણધારી જીવનલીલા સંકેલીને બાનું જીવન સંકેલાઈ ગયું હતું. એ કાચની શીશીને તો ફરી ઉંધી કરી શકાય એમ નહોતી. સરેલી રેતી એક જ જગ્યાએ સ્થિર થઈ ગઈ હતી.
બા હતાં ત્યાં સુધી તો કેતન અને સપન સચવાઈ જતાં. ઘર સચવાઈ જતું. માહીને સાચવતી તૃપ્તિનો માનસિક ટેકો બની રહેલો ટેકો જ ભગવાને ખસેડી લીધો ત્યારે તૃપ્તિ જાણે સફાળી જાગી. બાએ એને સતત હામ આપી હતી. એ તુટતી ત્યારે બા એનો સધિયારો બની જતાં.
ઘરનો મજબૂત મોભ ખસી ગયો હતો અને ઘરની દિવાલોમાં તીરાડો દેખાવા માંડી હતી. તૃપ્તિ જોઈ શકતી હતી કે હવે એની-માહીની અને કેતન-સપનની દુનિયા અલગ રીતે વિસ્તરતી જાય છે. એ માહી માટે જે કરે છે એ બરાબર છે એમ માનીને એની કે માહીની દુનિયામાં ડોકિયું કરવાનો કેતનને સમય નહોતો કે નહોતી સપનમાં સમજણ તો સપન અને કેતન સાથે તાલમેલ મેળવી શકે એટલી એનામાં શક્તિ રહી નહોતી. એની સમસ્ત માનસિક-શારીરિક તાકાત માહી પાછળ જ ખર્ચાઈ જતી. બા હતાં ત્યાં સુધી આ કોઈનાય ધ્યાનમાં નહોતું આવ્યું પણ હવે ખુલ્લે ખુલ્લું સત્ય સામે આવી ગયું હતું.
કેતનની કંપની જે રીતે વિકસી રહી હતી એનો શ્રેય કેતનને મળતો ત્યારે બાકીને તમામ વાતો એના માટે ગૌણ બની જતી. આમ પણ માહી તો ઘણાં સમયથી એના જીવનનું ગૌણ અસ્તિત્વ બની ગઈ હતી. ખુલ્લા આકાશમાં ઉડવા માંગતા કેતન માટે માહી બંધન હતી. ભારતભરમાં વર્ચસ્વ વધારતી જતી કંપની, એના વધતા જતાં શેરોના ભાવ અને વધતા જતા વેતનની આડે જો કેતનને બીજું કંઇપણ દેખાતું તો એ હતો સપન. સપનમાં એ પોતાની છબી જોતો. સપન પણ હતો એના જેવો મહત્વકાંક્ષી. સ્કૂલમાં પ્રથમ રહેવાની એની જીદ કેતનને ગમતી. એ જીદ પૂરી કરવા એ દરેક સગવડો પૂરી પાડતો.
ક્યારેક સપન અને માહી વચ્ચે કેતનના અલગ વ્યહવાર વિશે તૃપ્તિ છંછેડાતી. ત્યારે એ કહેતો કે, “ વિચાર કર તૃપ્તિ, કોઈ સમજદાર વ્યક્તિ કોની સાથે વેપાર કરે? માંદી, વળતર ન આપી શકે એવી કંપની સાથે કે જ્યાં માતબર મળતર મળવાનું હોય એવી કંપની સાથે અને માહી માટે તો તું છે ને?”
ઓહ, તો હવે કેતન માટે લાગણીના વ્યહવારો પણ વ્યાપારની કક્ષાએ પહોંચી ગયા છે?
હવે તો માહી માટે એને પ્રેમ છે કે નહીં એવું વિચારવાનું તૃપ્તિએ છોડી દીધું હતું. એ સમયે તો એને કેતન પણ એક માંદી કંપની જેવો જ લાગ્યો જ્યાં વહાલના વ્યહવારનો કોઈ અવકાશ નહોતો. બંજર ભૂમિ પર તૃપ્તિએ પણ લાગણીના વાવેતર કરવાનું માંડી વાળ્યું હતું. સપનને પૂરતો સમય ન આપી શકવાનો એને કાયમ અફસોસ રહેતો. માહી સિવાયનો સમય સપન માટે રહેતો પણ સમય જતાં હવે સપનને મમ્મી કરતાં પપ્પા સાથે વધારે અનુકૂળ આવતું.
****
બીજા બે વર્ષ આમ, આવી જ રીતે વહી ગયાં. તૃપ્તિ અને કેતનના સંબંધો ખોડંગાતા ગયા. તૃપ્તિ પણ સમજતી હતી કે એ માહીને ન્યાય આપવા માટે જાણે-અજાણે પતિ અને પુત્રને અન્યાય કરતી હતી પણ એ જોતી હતી, જાણતી હતી, સમજી પણ ગઈ હતી કે કેતન અને સપન બંનેને એના વિના ખાસ અગવડ નથી. મહારાજ, નોકર-બાઈના લીધે એમની જીવનચર્યા આરામથી સચવાઈ જતી હતી. સપનને જ્યારે મમ્મીની જરૂર હોય ત્યારે તો એ એના પડખે ઊભી જ રહેતી.
આમ તો ખોડંગાતું જીવન હતું તેમ છતાં બધા એક છત નીચે તો જીવી રહ્યા હતા ત્યારે તૃપ્તિને ક્યાં કલ્પના પણ હતી કે એક દિવસ પગ નીચેથી જમીન સરી ગઈ હતી એમ માથેથી છત પણ ખસી જવાની છે?
કેતનની કંપની સિંગાપોરમાં નવી બ્રાન્ચ ખોલી રહી હતી અને એના સેટઅપ માટે કેતનને સિંગાપોર જવાની તક મળતી હતી. આવી તક કોણ હાથમાંથી જવા દે?
એ પૂછતો હતો, “ આવીશ ને તું સિંગાપોર અમારી સાથે તૃપ્તિ? “
“હું? એટલે કે માત્ર હું? માહી? માહીનું શું કેતન? અહીં હવે એ સરસ સેટ થતી જાય છે. એના ફિઝિયોથેરેપિસ્ટને એ ઓળખતી, રિસ્પોન્ડ કરતી થઈ છે અને અહીં પણ તમને ક્યાં ઓછી તક છે? અહીં પદ, પૈસો, પ્રતિષ્ઠા તો ક્યાં ઓછા છે? પ્લીઝ કેતન, જીવનની આ દોડમાં થોડું તો મારી સાથે ઊભા રહો.”
“જરા વિચાર કર તૃપ્તિ, આગળ કેટલું ભાવિ ઉજળું છે એનો તો વિચાર કર.”
“અને આ અંધકાર લઈને આવી છે એના ભાવિને ઉજળું કરવાનું શું? અહીં ક્યાં કશાની ખોટ છે કેતન કે હવે નવી દિશાએ દોટ મુકવી છે?”
“ ઓહો તૃપ્તિ, મને માત્ર એટલું કહે કે તું અત્યારે સાથે આવી શકીશ કે નહીં?” ફરી એ જ વાત…
“ આ તું એટલે શું? તું એટલે માત્ર હું? માહી નહીં?”
“ માહીને પણ લઈ જઈશું. ત્યાં થોડા સેટલ થઈને એના માટે વ્યવસ્થા થાય એટલે એને પણ લઈ જઈશું.”
“ત્યાં સુધી એનું શું? એનું કોણ? કેતન એ વિચાર્યું?”
“કેમ તું જ તો કહેતી હતી કે આવા બાળકો માટે ત્યાં રાખી શકાય એવી સગવડ છે. થોડો સમય ત્યાં ન રાખી શકાય? જે બંધિયાર છે એની પાછળ બંધાઈને સપનને ઊડવા માટેના મોકળું આકાશ હું છિનવી લેવાના મતનો નથી.”
કેતનને માહી માટે લાગણી રહી છે કે નહીં એ આ ક્ષણે તૃપ્તિ નક્કી કરી શકતી નહોતી.
કેતન કહેતો કે માહી એનીય દીકરી છે. એ માહીની સારામાં સારી ટ્રીટમેન્ટ પાછળ પૈસા ખરચવા તૈયાર તો હતો જ ને? પૈસા હશે તો બધુ શક્ય બનશે. એના મતે તો સિંગાપોર જેવી ડેવલપ જગ્યાએ માહી માટે શ્રેષ્ઠ ઉપચારની એ વ્યવસ્થા પણ કરશે. માત્ર થોડા સમય માટેની તો વાત છે. ચાર છ મહિનામાં ત્યાં બધી વ્યવસ્થા ગોઠવીને માહીને લઈ જવાશે.
દુનિયાદારીને દ્રષ્ટિએ એની વાત સાવ ખોટી નહોતી પણ તૃપ્તિના દિલને એ ક્યાં મંજૂર હતું. માહી હવે કેવો એનો પાલવ પકડી લેતી હતી! તૃપ્તિનું મન કેમ કરીને માહીને એકલી છોડીને જવા માટે તૈયાર નહોતું. એને આ ક્ષણે ‘લોહીની સગાઈ’ના મંગુ અને અમરતકાકી યાદ આવતા હતાં અને થથરી જતી.
“ત્યાં જઈને સેટલ થાવ, માહી માટે વ્યવસ્થા વિચારો પછી હું એને લઈને આવીશ. ત્યાં સુધી હું અહીં જ બરાબર છું.” અને તૃપ્તિ ત્યાંથી ખસી ગઈ.
કેતન સપનને લઈને જ્યાં વિસ્તરવાનો ઘણો અવકાશ હતો એવી એક નવી વિશાળ દુનિયામાં ચાલ્યો ગયો. પાછળ રહી ગઈ તૃપ્તિ અને માહીની એ નાનકડી બંધિયાર દુનિયા. એ જ ધીમી ગતિથી ખોડંગાતો સમય ખસતો રહ્યો.
****
ચાર વર્ષની માહી આજે ચૌદ વર્ષની થવાની છે. તૃપ્તિએ આજ સુધી એના તમામ જન્મદિન આ ફિઝિયોથેરેપી સેન્ટર અને મેન્ટલી-ફીઝીકલી ચેલેન્જ્ડ બાળકોની શાળામાં ઉજવ્યા છે. અહીંથી તો એ થોડી ઘણી જ્ઞાનની જ્યોત પામી છે. હાથ-પગમાં થોડું ઘણું કૌવત પામી છે. આમ તો જે દિવસે માહી કશુંક નવું કરી બેસતી એ દરેક દિવસ એના માટે એક બીજો જન્મદિન હતો.
હવે માહીની ઉંમર વધતી જાય છે એમ તૃપ્તિની શક્તિ ક્ષીણ થતી જાય છે. ચૌદ વર્ષે પહોંચેલી માહીનો શારીરિક વિકાસ પૂર્ણ વિકસિત યુવતિ જેટલો છે. માહીને વીલ ચેર વગર લઈ જવાતી નથી.
કેતને સિંગાપોર જઈને પાછું વાળીને જોયું નથી. હા, પૈસાની ખોટ તૃપ્તિને પડવા નથી દીધી. સતત સપનના પ્રોગ્રેસના સમાચાર એ આપતો રહે છે. ૨૧ વર્ષનો સપન ભણવા અમેરિકા પહોંચી ગયો છે. એને ખબર છે કે એને એક મમ્મી અને એક બહેન છે. પપ્પાની જેમ એ પણ લાગણીના તાણાવાણામાં બંધાઈને ક્યાંય અટકી જવાના મતનો નથી.
એમની રીતે એ સાચા છે તો પછી હું ખોટી છું? તૃપ્તિ વિચારતી.
આજ સુધી ઈશ્વરને જેના ક્ષેમ-કુશળ-મંગળની સતત પ્રાર્થના કરતી અને અવિરત એની સાધનામાં જ રત એવી તૃપ્તિ હવે ઈશ્વરને પ્રાર્થે છે, “ આ એક એવો છોડ છે જે માત્ર વધવાનો તો છે પણ મહોરવાનો નથી. આજ સુધી મારાથી શક્ય બન્યું એટલું મેં કર્યું છે અને કરતી રહીશ પણ જ્યારે મારા કાલની મને ખબર નથી ત્યારે એનું શું? કોણ એની આડશ બનીને એનું જતન કરશે? ઈશ્વર આજ સુધીની એની વ્યથા મેં જોઈ છે. કાલે હું નહીં હોઉ તો એ કોણ જોશે? હવે તો એનું જતન કરવા એને તારી પાંખમાં લે. મારી આટલી પ્રાર્થનાનો હે ઈશ્વર તુ સ્વીકાર કર”
આમ તો વર્ષના બારે મહિનાના ત્રણસો પાંસઠ દિવસ એક નવી સવાર લઈને ઊગે અને કોઈ નવા રંગ રૂપે આથમે.
આજે વાત કરવી છે ઑક્ટોબરની. યુ.એસ.એ.માં ઑક્ટોબર મહિનો શરૂ થાય અને કુદરત જાણે કરવટ બદલે. અત્યાર સુધી ચારેકોર વેરાયેલી લીલીછમ જાજમથી માંડીને નજર પહોંચે ત્યાં સુધી દેખાતા આંખને ટાઢક આપતા અને દિલને શાતા આપતા લીલાછમ જાજરમાન વૃક્ષો એમનો મિજાજ બદલવા માંડે. આ મિજાજ એટલે કોઈ જાતના ગર્વની અહીં વાત નથી હોં. વાત છે પ્રકૃતિની. પ્રકૃતિએ ઈશ્વરે બક્ષેલી મહેરની.
એ સમયે યાદ આવતી હતી અવિનાશ વ્યાસની રચના,
લીલી લીલી ઓઢણી ઓઢી ધરતી ઝૂમે રૂમઝૂમ
ફૂલડાં ખીલ્યા ફૂલડાં પર ભવરાં બોલે ગુનગુન
નજર ઊંચી કરીને જોવા પડે એવા વૃક્ષો હજુ ગઈકાલે તો લીલાછમ હતા અને આજે? આજે નજર માંડી તો જાણે ગગનમાં ઊગેલા સૂર્યની કેસરી રંગની ઝાંય પોતાનામાં ઝીલી લીધી હોય એમ એની ટોચ પણ લાલાશ પડતા કેસરિયા રંગે રંગાઈ ચૂકી હતી.
આ તો માત્ર ઉડતી નજરે કરેલી તસવીરની આછી ઝલક છે. હાથમાં સ્મરણોનું આલબમ લઈને બેઠા હોઈએ અને એક પછી એક પાનુ ફેરવતા જઈએ અને જીવનના માધુર્યથી ભરેલી યાદો એક પછી ખૂલતી જાય એમ અમેરિકાના નોર્ધન ઈસ્ટ એટલેકે ઉત્તરપૂર્વીય તરફના રાજ્યોમાં જ્યાં જાવ ત્યાં નજર પહોંચે ત્યાં સુધી મોસમે બદલેલી કરવટનો નજારો દેખાય.
ઘરની બહાર નિકળીએ અને ઈશ્વરે સર્જેલા કોલાજના એક પછી એક અવનવા રંગો આપણી સમક્ષ ઉભરતા દેખાય. માનવીય સંદર્ભે વિચારીએ તો પાનખર એટલે ઢળતી ઉંમર પણ કુદરતની પાનખર અહીં સાવ અનોખા રંગ રૂપ ધારણ કરીને લહેરાતી જોવા મળે.
ઉંમર ઢળતી જાય એમ વ્યક્તિને એના જીવનના અલગ અલગ પડાવ, અલગ અલગ મનોદશાના ચિતાર નજર સામે આવે. એમાં ક્યાંક ફૂલગુલાબી યાદો હોય. જીવનમાં માણેલી શુભ ક્ષણોનો સરવાળોય હોય. એ સરવાળામાંથી મનને ભીની કરી જતી ભીનાશ પણ હોય તો ક્યાંક કશુંક ગુમાવ્યાની, વિમુક્ત થયેલા સ્વજનોની યાદોના રંગથી ઝાંખો થયેલો ઉદાસ કરી દે એવો ઘેરો કે ભૂખરા રંગનો ભૂતકાળ પણ હોય. આંખે આછા થતાં અજવાળામાં કદાચ ઉદાસીનતાના, એકલતાના ઉપસી આવેલા ઘેરા રંગો પણ હોય.
પણ અહીં તો કુદરતમાં કશું ગુમાવાની અથવા જે આજે છે એ કાલે નહીં હોય એની ક્યાંય વ્યથા નથી. અહીં તો આજે જે મળ્યું છે એ માણવાનો રાજીપો છે અને એ રાજીપો પાનખરના લાલ,પીળા, કેસરી, શ્યામ ગુલાબી, પર્પલ, કિરમજી, આછા ભૂખરા કે તપખીરિયા રંગોમાં છલકાતો દેખાય છે.
ઈશ્વર જેવો અદ્ભૂત કોઈ કલાકાર છે જ નહીં એવી સતત પ્રતીતિ કરાવતી રંગછટાનો અહીં વૈભવ દેખાય છે. ત્યારે એમ થાય છે કે ખરતા પાન પણ આવો વૈભવ પાથરી શકે? આજે જોયેલા લૂમીઝૂમી રહેલા લીલાછમ પાન બીજા દિવસની સવારે જોઈએ તો કેસરી કે લાલ દેખાય, વળી બીજા બે-ચાર દિવસે પીળા કે તપખીરિયા થઈને ખરી પડેલા દેખાય. આ ખરીને ધરતી પર વેરાયેલા પાનનો ઠાઠ પણ અનેરો. જે ખીલીને વાતાવરણને લીલુંછમ બનાવી દે એવા પાન ખરીને પણ ધરતીને લાલ, પીળા કે કેસરી રંગોથી સજાવી દે. આ ખરી પડેલા પાન જતાં જતાં પણ કશુંક આપીને જાય.
છે આપણી આવી તૈયારી? જેનો આરંભ છે એનો અંત છે એવી જે વાત કુદરત આપણને કહી જાય છે એ સમજવાની, સ્વીકારવાની તૈયારી છે આપણી? જે ઉગ્યુ છે એ આથમવાનું છે એ સ્વીકારવાની આપણી તૈયારી છે ખરી?
વાદળની આડશ પાછળ આશાના પ્રતીક સમી દેખાતી રૂપેરી કોર મનને ઉર્જિત રાખે છે એ વાત સાચી સાથે એ રૂપેરી કોરને કદાચ થોડા સમય પછી વાદળ પૂરેપૂરી એની આડશમાં લઈને ઢાંકી દે તો એ સહજભાવે સ્વીકારી લેવાની તૈયારી છે ખરી?
આજે પૂરબહારમાં ખીલેલી વસંત તો કાલે પાનખર જેવું આપણું જીવન છે. પાછળ નજર કરીને જોઈએ તો એવું લાગે કે એ પસાર થઈ ગયેલું જીવન હતું કે રાત્રે ઘેરી નિંદ્રામાં જોયલું શમણું? એવું લાગે કે જાણે સવાર પડશે અને એ શમણું વિખેરાઇ જશે. સ્મૃતિમાં રહી જશે કદાચ એ શમણાંની આછી યાદ. આપણી આ ક્ષણો તારલિયાની જેમ ઝગમગતી હશે તોયે એ આથમી જશે. જીવનમાં જે સુંદર છે એ સત્ય બની રહે તો તો સારું પણ જીવનના મેઘધનુષી રંગની સાથેના મેઘાડંબરની પાછળ શક્ય છે અંધકાર પણ હોય. આજે જે મળ્યું છે એ કાલે વિખેરાઈયે જાય. વિનાશનો વીંઝણો વાય તો જીવન ઉપવનમાં ડાળે ડાળે ખીલેલી ફૂલોની રંગત વેરાઈ પણ જાય, આ પ્રકૃતિની પાનખર તો ખરીને ખરા અર્થમાં વૈભવી, સમૃદ્ધ બની રહે છે.
ત્યારે યાદ આવે છે અવિનાશ વ્યાસની આ રચના.
“શમણું છે સંસાર, શમણું છે સંસાર
આથમી જાશે ડગમગતી ઓલી તારલિયાની હાર
મેઘધનુષના રંગે રમતી વર્ષા કેરી ધાર,
કોઈ ના જાણે વાદળ ઓથે છૂપાયો અંધાર
જીવન વનની ડાળે ડાળે ખીલી ફૂલની બહાર,
વિનાશનો વીંઝણલો વાશે તૂટશે તનનો તાર
શમણું છે સંસાર.
આપણે તો બસ શમણાંની જેમ સરી જતા જીવનને પ્રકૃતિની જેમ આથમતા પહેલાં, વિરમતાં પહેલાં સાર્થક કરી શકીએ એવું ઈશ્વર પાસે માંગીએ.
સમય કપરો ચાલી રહ્યો છે. ચારેકોર અજાણ્યો, અદ્રશ્ય એવો એક આતંક ફેલાયેલો છે. ક્યાંય કોઈનાય વાંક ગુના વગર પણ એ ગમે ત્યારે ગમે તેને પોતાના ભરડામાં લેતો જાય છે. ગમે તેની પર એનો કાળ કોરડો વિંઝતો જાય છે અને સાવ અસહાય એવા આપણે કશું જ કરી શકતા નથી ત્યારે માત્ર અને માત્ર ઈશ્વર પર શ્રદ્ધા રાખીને એના હાથમાં આપણાં જીવતરનાં ગાડાંની રાશ સોંપીને, જીવતરને સાર્થક કરવાની નેમ રાખીને સમય પસાર કરવાનો છે ત્યારે અવિનાશ વ્યાસની એક રચના યાદ આવે છે.
તારા દુ:ખને ખંખેરી નાખ .. તારા સુખને વિખેરી નાખ
પાણીમાં કમળની થઈને પાંખ, જીવતરનું ગાડું હાંક ..
સંસારી રે … તારા રામનો ભરોસો તું રાખ ..
કેટલી સમજણપૂર્વ એ જીવન જીવી લેવાની વાત કરે છે? જન્મથી માંડીને માનવ સુખ અને દુઃખ વચ્ચે તાલમેલ મેળવવાનો પ્રયત્ન કરતાં કરતાં જીવતરનું ગાડું હંકારે જાય છે. ઈશ્વરે સૌના નસીબમાં એક સરખા સુખ કે દુઃખના પડાવો નિશ્ચિત નથી કર્યાં. શાસ્ત્રોની વાત સ્વીકારીએ તો એ આપણાં કર્મને આધિન અવસ્થાઓ છે. એ અવસ્થાઓ આ જન્મની હોઈ શકે અથવા પૂર્વજન્મની હોઈ શકે. જો કે પૂર્વજન્મ કે પૂર્વજન્મમાં કરેલા કર્મો વિશે તો આપણે કોઈ નિર્ણયાત્મક રીતે કહી શકીએ એમ નથી પણ આ જન્મના કર્મોને અનુરૂપ સંજોગો ઘડાતા હોય તો એ વર્તમાનમાં આપણાં દ્વારા થતાં કર્મો આપણાં હસ્તક છે પરંતુ એ પછીના ફળ સ્વરૂપે મળતા સંજોગો આપણાં હસ્તક નથી એટલે ત્યારે જેવો સમય આવે કે જે સંજોગો ઊભા થાય એને સ્વીકારી લેવાની તથસ્થતા કેળવી લેવાની અવિનાશ વ્યાસ વાત કરે છે. પાણીની વચ્ચે ખીલતા કમળની પાંદડીઓને પાણી સ્પર્શતું નથી એમ સુખ કે દુઃખ આપણા મનને સ્પર્શે નહી એવી અવસ્થા કેળવી લેવાની વાત છે. જળ કમળવત શબ્દ આજ સુધીમાં આપણે અનેકવાર સાંભળ્યો છે પણ સાચે એવી અવસ્થા આપણે કેળવી શક્યા છીએ ખરા? જેમ જળબિંદુઓ કમળની પાંદડીઓ પર પડવા છતાં તેને સ્પર્શતા નથી એવી અલિપ્તતાનો ભાવ કેળવવાની વાત અવિનાશ વ્યાસ કરે છે.
આશરે પાંચસો વર્ષ પહેલાં પણ નરસિંહ મહેતાએ આ જ વાત કહી,
“સુખદુઃખ મનમાં ન આણીએ, ઘટ સાથે રે ઘડિયાં
ટાળ્યાં તે કોઈનાં નવ ટળે, રઘુનાથના જડિયાં”
જે સુખ કે દુઃખ આપણા નસીબ સાથે જોડાઈને આવ્યું છે, રઘુનાથે જે નિશ્ચિત કર્યું છે એ થવાનું જ છે. એને કેમે કરીને ટાળી શકાય એમ ન હોય તો એ મન પર હાવી ન થાય એટલી સ્થિરતા કેળવવાની છે. એથી આગળ વધીને વિચારીએ તો રઘુનાથ એટલે કે રામને પણ ક્યાં ખબર હતી કે એમના માટે નિશ્ચિત થયેલા
રાજ્યાભિષેકના બદલે વનવાસનું નિર્માણ થશે?
“થવાનું ન થવાનું કહે નજૂમી કોણ એવો છે?
ન જાણ્યું જાનકીનાથે સવારે શું થવાનું છે?”
તો આ શેર માટીના માનવની શી વિસાત? એને પણ એના ભાવિમાં શું છે એની જાણ ક્યાં છે?
માનવ મન એવું છે કે ભાવિની વાત તો દૂર એને વર્તમાન સમયે, જ્યારે જે મળ્યું છે એમાં એને સંપૂર્ણ સંતોષ નથી હોતો. એને ક્યાંક કશુંક ઓછું પડે છે.
મઝાની વાત તો એ છે કે અત્યંત તેજસ્વી સંન્યાસીને જોઈને સંસારીને સંન્યાસ સારો લાગશે. એને સંસાર ત્યાગીને સંન્યાસી બનવાની ઇચ્છા જાગે તો શક્ય છે કે સંન્યસ્તનો અનુભવ લેતા સંન્યાસીને સંસારમાં પાછા વળવાની ઇચ્છા થાય. જે મળ્યું છે એનાથી કંઈક જુદુ અથવા હજુ કંઈક વધુ મેળવવાની લાલસા મનમાં સતત રહે છે ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ કહે છે,
“માટીના રમકડા ઘડનારાએ એવા ઘડ્યા,
ઓછું પડે એને કાંકનું કાક…જીવતરનું ગાડું હાંક ..
સંસારી રે … તારા રામનો ભરોસો તું રાખ
તારા દુ:ખ ને ખંખેરી નાખ .. તારા સુખને વિખેરી નાખ.”
અવિનાશ વ્યાસ ક્યારેક માનવને રાખના રમકડાં કહે છે તો ક્યારેક માટીના રમકડાં કહે છે. માનવ માટીનું રમકડું હોય કે રાખનું પણ એને એના રામના ભરોસે જીવન જીવવાની વાત એ કરે છે. જીવનની આ ઘટમાળમાં માનવી અનેક સપના જોતો હોય. આ સપના એટલે રાત્રે ઊંઘમાં આવતાં સપના નહીં પણ ઉઘાડી આંખે જોયેલા સપનાની વાત છે અથવા એવું સપનું જે ઊંઘતા જગાડી દે. જીવનમાં કંઈક કરવાની, કંઈક પામવાના સપનાની આ વાત છે. સપના જોવા એ સફળતા તરફનું પ્રથમ પગલું છે. ગીતામાં કહ્યું છે એમ ફળની આશા રાખ્યા વગર આ સપનું સાકાર કરવાના સંનિષ્ઠતાપૂર્વક પ્રયાસો પણ કરવાના છે પણ જો એમાં સફળતા ન મળે તો એ જીરવી લેવાની અહીં વાત છે. શક્ય છે આપણે જે કંઈ ઇચ્છ્યું હોય કે ધાર્યું હોય એ ન મળે તો એમાં દુઃખી થવાના બદલે એના દુઃખને મન પરથી ખંખેરી નાખવાની અહીં વાત છે. શક્ય છે આપણે આદરેલા કાર્યોનો અંજામ ઈશ્વરે કંઈક જુદોય નિર્ધાર્યો હોય જેની આપણને જાણ ન હોય તો એનો વસવસો કરવાના બદલે ફરી એકવાર નહીં વારંવાર પ્રયાસ કરવાની હામ હોવી જોઈએ.
તારું ધાર્યું કઈ ના થતું, હરે કરે સો હોય,
ચકલા ચકલી બે માળો બાંધેને, પીંખી નાખે કોય
હે… ટાળ્યા ટળે નહીં લેખ લલાટે, એમાં કોનો વાંક ..?
..જીવતર નું ગાડું હાંક ..
સંસારી રે … તારા રામનો ભરોસો તું રાખ ..
તારા દુ:ખ ને ખંખેરી નાખ .. તારા સુખને વિખેરી નાખ.
જોવા જઈએ તો નરસિંહ મહેતા કે મીરાંબાઈએ અલગ અલગ રીતે પણ આ વાત જ કહી છે ..
મીરાંબાઈ કહે છે,
“રામ રાખે તેમ રહીએ ઓધવજી, આપણે ચીઠ્ઠીના ચાકર છૈએ ઓધવજી, રામ રાખે તેમ રહીએ”
આ સૌના શબ્દો અલગ છે આપણા સૌનો રામ એક જ છે તો બસ આપણે પણ અવિનાશ વ્યાસ કહે છે એમ રામનો ભરોસો રાખીને દુઃખને ખંખેરીને, સુખને વિખેરીને જીવતરનું ગાડું હંકારીએ.
આજે આપણે હથેળીમાં સમાઈ જતા નવી ટેક્નૉલોજિની દેન સમા મોબાઈલથી આખા વિશ્વ સાથે જોડાઈ શકીએ છીએ અને દેશ વિદેશ સુધી પ્રસરી શકીએ છીએ. થોડાક વર્ષો પહેલાં ક્યાં આ શક્ય હતું અને ત્યારે પણ અવિનાશ વ્યાસના ગીતો, ગરબા દેશ-વિદેશ સુધી પહોંચ્યા હતા. અવિનાશ વ્યાસ માટે એવું કહેવાય છે કે નાનપણથી જ એમને ગાવાનો શોખ હતો. મુંબઈ એક એવું શહેર છે જ્યાં આગળ વધવાની અનન્ય તકો મળી રહે. અવિનાશ વ્યાસે પણ મુંબઈની નેશનલ ગ્રામોફોન કંપની સાથે એક ગીત રેકોર્ડ કર્યું. ત્યારપછી આકાશવાણી પરથી તેમના ગીતો પ્રસારિત થવા માંડ્યા. અવિનાશ વ્યાસે મુંબઈમાં તેમના સૌ પ્રથમ નૃત્યરૂપક ‘જય સોમનાથ’નું સર્જન કર્યું. તેમણે લખેલા ગીત-ગરબાના સંગ્રહમાં મેંદીના પાન (૧૯૪૭) દૂધગંગા, (૧૯૪૮) સથવારો(૧૯૫૨)વર્તુળ વગેરે મુખ્ય છે.
ક્યારેક અનાયાસે એવી કોઈ માહિતી મળે જેને દસ્તાવેજી પુરાવાની જેમ સાચવી રાખવાની હોય. કહે છે કે પૂજ્ય સંત શ્રી શાંત્વનદાસજી મહારાજને અવિનાશ વ્યાસે કેટલાક પત્રો લખેલા જેમાં એમની આંતરિક યાત્રાની સમૃદ્ધિ છે. એમાં એમણે જીવ અને સદાશીવ વચ્ચેનો સેતૂ સાધ્યો છે અને જયશંકર સુંદરીના પુત્ર ડૉ. દિનકર ભોજકે એનું સંપાદન કર્યું છે. આ પુસ્તકમાં જુદા પ્રકારની છણાવટ કરવામાં આવી છે.
કહેવાય છે કે મા જગદંબા અને મા નર્મદા પર અવિનાશ વ્યાસની શ્રદ્ધા અખૂટ હતી. એનો ધ્વની આ એક પત્રમાં રજૂ થયો છે.
૧૧ /૭ / ૧૯૭૭નો પત્ર
પ્રેરણામૂર્તિ
ગુનેગાર લખે એમ લખું છું, કેટલીકવાર દેનાર અને લેનાર એમ બંને દોષિત હોય છે. અત્યારે હું જે પુરેપુરો પ્રવૃત્તિમય બની રહ્યો છું એનો જશ જગદંબા કે મા નર્મદાને હોય પણ હવેલીના સાતમા માળે પહોંચવા જેમ સોપાનની જરૂર પડે એમ અને હવામાં ઉડવા એરક્રાફ્ટની જરૂર પડે એમ પરમેશ્વરીનું સાનિધ્ય સાધવા શાંત્વનજીની જરૂર પડે છે. એમનું માધ્યમ જ કારણ બની શકે . રામચંદ્રજીને નૈયાના નાવિકે કહ્યું ” હે રામ તમે તો ભવસાગર પાર કરાવનાર ભગંવત છો. હું તમને નદી પાર ઉતારું કે તમે મને ભવ પાર ઉતારો ? આ બધી મૂંઝવણ આ પ્રકારની છે. હું તો એક ઊંટ જેવો છું. ગમે ત્યાં ભવરણમાં ભટકું પણ મ્હોં તો મારવાડ ભણી જ . મુંબઈ યાદ તો આવે જ. ગુંગળાઈ ગયો છું. અકળાઈ ગયો છું પણ ઘડપણને ભૂલવા પ્રવૃત્તિ જેવુ બીજું ઔષધ કયું હોઈ શકે . હવે જમીન પર ઉતરું?
આગળ લખે છે કે——–
આંખ અવાચક, જીભ આંધળી, કામ કોઈનું કોઈ કરે, આવ્યા સપના આંખ સંઘરે, ઓછું એ જીભથી નિસરે? આંખને જીભ નથી, આંખ અવાચક, બોલી શકતી નથી, જીભ આંધળી દેખી શકતી નથી, સપના આંખને આવે છે, ને વર્ણન કરે છે જીભ, કદાચ જો આંખ બોલી શકતી હોત તો કેવું સારું? પ્રતીક્ષા પણ એક મનગમતી શિક્ષા છે. વિયોગ પછીનો સંયોગ એવો બીજો આનંદ કયો?
કવિતા લખવાની એક મઝા છે , લખાતી કવિતાઓનું એક સંગીત હોય છે જે કવિતાના શબ્દો કવિના કાલાઘેલા શબ્દોનું આસામી છે પરંતુ લખાઈ ગયા પછી કવિના શબ્દોમાં કાવ્ય પ્રગટે છે. એનું સંગીત કવિના લયમાં ખોવાઈ જાય છે પણ સાચા સંગીતકારને એ અનાયાસે જડી જાય છે.
આવા પુસ્તકો સમય જતાં દસ્તાવેજી પુરાવા બની રહે છે. આવો જ દસ્તાવેજી પુરાવા જેવો એક પત્ર શ્રી રજનીકુમાર પંડ્યાના સૌજન્યથી મળ્યો છે એ પ્રસ્તુત છે. આ પત્રમાં ‘દૂધગંગા’ પછી ‘સથવારો’ અંગે અવિનાશ વ્યાસના ભીતરની વાત એમના શબ્દોમાં રજૂ થઈ છે.
પ્રસ્તુત છે અવિનાશ વ્યાસ લિખિત પત્ર..
“દૂધગંગા પછી મ્હારા નવનીત ગીત અને સંગીતકમનો ‘સથવારો’ લઈને દોડ્યો આવતો હતો, ત્યાં ઠેસ વાગી. યુરોપ જવાની ઉતાવળમાં, થોડાંક રહી ગયેલાં વધારે ગીત અને સ્વરદર્શનથી શણગારવો હતો એટલો ‘સથવારા’ને શણગારી શકાયો નથી. દૂધગંગાના પ્રકાશ પ્રસંગે ઝંખેલી “ઝંખના” પછી થોડાંક વર્ષોનો નાનકડો ગાળો ગુજરી ગયો. એ દરમ્યાન મારી ઝંખેલી ઝંખનાની ઝોળીમાં ઘણું પડ્યું છે અને ઘણું ઘણું નથી પડ્યું. મ્હારું મન કહે છે કે આછા પાતળા અંધકારમાંયે ગુજરાતને જરૂર કોઈ દિશા જડી છે.
ગુજરાત ગાવા માંડ્યું છે એવો ગર્વ આપણે નહીં અનુભવીએ તો યે ગુજરાત ગુંજવા માંડ્યુ છે એવો સંતોષ સર્વત્ર દેખાય છે ખરો. મણિપુરી, ભરતનાટ્યમ્ કથ્થક કે કથકલી, નોખી નોખી આ નૃત્યની નિશાળનું ગુજરાત નિષ્ણાત નહીં બન્યું હોય પણ જુદાં જુદાં ઝાંઝરનાં રણકારમાં કોનું કયું ઘરેણું છે, એનું પારખું ગુજરાતને જરૂર થતું જાય છે. કુંજનથી કલ્લોલતી કોયલ સરખી નવનીત કવિતાની કેડી ગુજરાતે લાધી છે.
પહોંચવા ધારેલું પેલું પૂર્ણવિરામ દૂર રહ્યું છે તો યે ગુજરાતને ગીત જડ્યું છે. આટલું ઓછું નથી, હોં.
છેલ્લી ઘડીયે / અવિનાશ વ્યાસ
તારીખ ૧૬ -૬- ૫૨
લંડન..
ગુજરાતને જડેલા આ ગીતોમાંથી બાર હજાર ગીતો તો માત્ર યુગપ્રવર્તક ગીતકાર-સંગીતકાર શ્રી અવિનાશ વ્યાસના છે. એમાનું એક ગીત આજે અહીં..
હરિ હળવે હળવે હંકારે, મારુ ગાડું ભરેલ ભારે…
મેં તો લગામ દીધી હાથ હરિને,
હરિ ચાહે તો પાર ઉતારે..
દેવની ડેલી દૂર નથી, કઈ કરણી કરેલ કહી દે
ને વધ્યું ઘટ્યું કંઈ પુણ્ય હોય તો પંડને કાજે દઈ દે
પ્રાણ, પ્રકૃતિ, પરમતત્વ-પરમેશ્વર, પતિ-પત્ની, પ્રિયા-પ્રિયતમ…. જ્યાં જીવ છે, જ્યાં ચેતના છે અને જે ચેતનમય છે એવા દરેકને સૌ કવિઓએ, ગીતકારોએ પોતાના શબ્દોમાં વણ્યા છે, જાણે શબ્દો થકી સજાવ્યા છે પણ આ લાકડું? સજીવ સંબંધોને સૌએ સંગીતમાં સજાવ્યા છે ત્યારે એક સવાલ થાય કે જે ચેતનવંતુ છે એનામાં તો કદાચેય સંગીતનો સૂર સંભળાય પણ જે જડ છે એને શબ્દો થકી સજીવ કરી શકાય?
અવિનાશ વ્યાસે સાવ નિર્જીવ એવા પદાર્થને પણ એમના શબદથી શણગાર્યું છે. અહીં વાત છે લાકડાની એવા લાકડાની જે માનવ અસ્તિત્વના આદિથી એના અંત સુધી સતત એની સાથે જોડાયેલું છે અને તેમ છતાં ક્યારેય નોંધ સુદ્ધા આપણે નથી લેતા એવું આ લાકડું ક્યારેય કોઈનું લાડકું તો નથી જ બન્યું.
આજે આ આપણા જન્મથી માંડીને મરણ સુધીના સતત એવી સાથીદારને અવિનાશ વ્યાસે એમના શબ્દોમાં રજૂ કર્યા છે એની વાત કરવી છે.
માને ખોળે પડી આંખ ઉઘડી આંખ સામે જે ખડું,
પ્રથમ પગથિયે જાત ઝુલાવે ઘોડિયું તે લાકડું
આજના સમયની પેઢીને કદાચ આ ગીત, આ વાત જરા અસંગત લાગે કારણકે સમય બદલાયો એમ આપણી આસપાસનું વાતાવરણ, આસપાસની સગવડો બદલાઈ, સગવડો આપતા ઉપકરણો બદલાયા પણ જે સમયે આ ગીત લખાયું હશે ત્યારે આ લાકડું જાણે જીવનપર્યંતનું જોડીદાર હતું.
નવ મહિના માતાના ગર્ભમાં રહ્યા પછી બહારની દુનિયામાં માતાના ખોળા જેવી હૂંફ આપે એ લાકડાના ઘોડિયાના બે છેડાની જોડે બાંધેલા કપડાના ખોયામાં બાળક કેવું નિરાંત ભાવે ઉંઘતું હોય એ આપણી પેઢીએ તો જોયું છે અને એટલે જ અવિનાશ વ્યાસ એમના શબ્દોમાં એને શણગારે એ ઉચિત છે.
પેસિફાય.. એટલે જે શાંત કરે, સાંત્વન આપે એના પરથી આવ્યું પેસિફાયર…નાનકડું બાળક ભૂખ-તરસથી રડતું હોય ત્યારે એક પેસિફાયર કહો કે સકિંગ ટૉય એને આપે એ આજની પેઢીએ જોયું છે. સમય હતો ત્યારે બાળકને માતાની હાજરી ન હોય ત્યારે એની અવેજી-પ્રૉક્સિ તરીકે શાંત રાખવા આપવામાં આવે એ ધાવણી. ઘોડિયું હોય કે ધાવણી એ તત્ક્ષણ પુરતી માતાની ગરજ સારે અને એ બંનેય લાકડાના, કમાલની વાત છે ને? માતાના હાથની કુમાશ, એની ગોદની હૂંફની ખોટ પણ પૂરે આ લાકડું કે એના વહેતા અમૃતની ધારની અવેજીમાં પણ આ લાકડું બાળકને ઘડી-બેઘડી રાહત આપે.
બાળપણમાં ભુખના દુઃખે રડતું મનનું માંકડું,
ત્યારે ધાવણીના રૂપમાં માડી મુખમાં મૂકે લાકડું.
કોઈ નિર્જીવ, સંવેદનારહિત તત્વમાં પણ સંવેદનાઓને સાચવી લેવાની તાકાત છે ખરી અને આ તાકાતને શબ્દોમાં ઓળખાવી અવિનાશ વ્યાસે.
એ પછી આવે ઠેલણગાડી… માતા કે પિતા હાથ પકડીને ચાલતા શીખવે પણ હંમેશ એ પકડેલો હાથ સાથે ન હોય ત્યારે કામ આપે ઠેલણગાડી. કેટલા વિશ્વાસ સાથે આ ઠેલણગાડીના ટેકે બાળક ઊભું થતાં કે ડગ માંડતા શીખે છે અને ઠેલણગાડીના સહારે ઊભેલા કે આગળ વધતા બાળકને જોઈને મા-બાપ પણ નિશ્ચિંત !
જન્મ કે મરણ, અવસર કે અનવસર, ટાણું કે કટાણું… દરેક સમયે આપણે ઈચ્છીએ આપણી પાસે કોઈને કોઈનો સાથ હોય પણ જ્યારે માણસ માણસની સાથે નથી રહી શકતો ત્યારે પણ આ લાકડું તો કોઈપણ સ્વરૂપે હાજર જ.
જીવનનો એક નવો અધ્યાય શરૂ થાય લગ્નથી ત્યાં પણ સૌ પહેલાં માણેકથંભ રોપાય. સપ્તપદીના ફેરા લેતાં જીવનભર સાથ નિભાવાના કોલ અપાય પણ એ કોલ આપનારનો સાથ છૂટી જાય ત્યારે ય ઘડપણની સાથી પણ લાકડી જેના સહારે લડખડતી કાયાને ટેકો મળી જાય. વળી અંતિમ પ્રયાણ સમયે પણ જે આપણો ભાર વહે છે એ નનામીય લાકડાની અને અંતે આ પાર્થિવ શરીરને પણ લાકડાની ચિતાનો જ સાથ.
ઘોડિયાથી માંડીને ઠેલણગાડી હોય કે માણેકસ્તંભ અરે! ઘડપણની સાથી લાકડીને આજ સુધી અનેક રંગ રૂપે, સરસ રીતે શણગારેલી જોઈ પણ આજ સુધી આટલી અને આવી રીતે શબ્દથી લાકડાને શણગારેલું ક્યાંય જોયું જાણ્યું નથી.
ગીતની પંક્તિના અંતે લાકડું સાથે આથડું, વાંકડું, માંકડું, પાંદડું, રાંકડું જેવા અત્યાંનુપ્રાસથી લય, તાલમેલ સચવાયો છે એ આ ગીતની ખૂબી છે.
એક સરસ વાત આજે વાંચી. સંગીત શું છે?
સંગીતમાંથી ‘ત’ દૂર થાય તો રહે ‘સંગી’. સંગી એટલે મિત્ર
સંગીતમાંથી ‘ગી’ દૂર થાય તો રહે સંત.
‘સ’ દૂર કરીએ તો રહે ‘ગીત’… સારા અને સંત એવા મિત્રનો સંગ છે તો જીવનમાં ગીતની વસંત છે. જીવનમાં સંગીત છે.
અવિનાશ વ્યાસે આ ગીતમાં આપણા જીવનમાં આદિથી અંત સુધીમાં અનેકવિધ સ્વરૂપે સંગી બનેલા, જીવનમાં કૂંપળ ફૂટ્યાની વેળાથી માંડીને જીવનની વસંત, પ્રખર તાપ, વર્ષા અને પાનખરના દરેક પડાવે મોજૂદ એવા એક નિર્જીવ તત્વના અસ્તિત્વને શબદના શણગાર થકી ઉજાગર કર્યું છે.
અવિનાશ વ્યાસ માટે એવું કહેવાય છે કે એમના ભજનો એટલે શબ્દની આંખે અને સ્વરની પાંખે આતમને જગાડતા ભજનો.
એક સુગમ સંગીતના કાર્યક્રમમાં અવિનાશ વ્યાસ માટે કહેવાયેલી વાત આજે યાદ આવે છે, “ માણસ જ્યારે ભીતરથી શાંત અને સભર હોય ને ત્યારે બહાર એ કોલાહલ , દેકારો , કે ખળભળાટ ઓછો કરશે..”
અવિનાશ વ્યાસ પણ કદાચ એટલે જ આટલા શાંત હતા કારણકે એ અંદરથી સભર હતા. અવિનાશ વ્યાસના ભજનોમાં આ બળ છે જે આપણને અંદરથી સભર અને શાંત કરે છે.
અંદર સભર હોવું એટલે અપેક્ષારહિત હોવું. જે અંદરથી સભર અને અપેક્ષારહિત છે એ સ્વકેંન્દ્રી ન રહેતાં સર્વકેન્દ્રી બની રહે. જેના મનમાં સર્વ માટેનો ભાવ છે એમના માટે પરજન પણ સ્વજન સમા.. એવો આપણે સીધો સાદો અર્થ કરીએ તો એ વાત પણ અવિનાશ વ્યાસ માટે કરી શકાય.
અવિનાશ વ્યાસ માત્ર ગીતકાર કે સંગીતકાર તરીકે નહીં, માનવી તરીકે કેવા હતા એની વાત કરતાં ગુજરાતી ફિલ્મોના સિનિયર ગીતકાર કેશવ રાઠોડે પોતાનો અનુભવ વર્ણવ્યો છે એ કહે છે કે, ‘એક ફિલ્મનાં ગીતો હું લખતો હતો. મારા પરિવારમાં એક નિધન થતાં મારે ત્યાં દોડવું પડયું. ફિલ્મનું એક ગીત અવિનાશભાઇએ રચીને રેકોર્ડ કરાવી લીધું. મહેનતાણાની વાત આવી ત્યારે એમણે પ્રોડયુસરને કહી દીધું કે કેશવ રાઠોડ આ ફિલ્મના ગીતકાર છે. મહેનતાણું એમને આપી દો…”
ક્યારે કોઈ આવું કહી કે કરી શકે ? મનમાં કશે પહોંચી જવાની કે કંઇક પામવાની લાલસા ન હોય કે કોઈ સ્પર્ધા કે અપેક્ષાના ભાવ ન હોય ત્યારે જ ને?
સ્વભાવની આવી સરળતા હોય ત્યારે જ ભગવાનનું નામ આસાનાથી હૈયે આવે. આજે અવિનાશ વ્યાસના એવા ગીતો જેને આપણે ભજનની કક્ષાએ મુકી શકીએ એવા ગીતોની વાત કરવી છે.
અવિનાશ વ્યાસના ભજનોમાં એવું બળ છે જે આપણને અંદરથી, અંતરથી શાંત અને સભર કરી દે. આગળ કહ્યું તેમ અન્યની જેમ અવિનાશ વ્યાસને ભજનિકોની કક્ષાએ મુકી શકાય કે કેમ એ એક સવાલ છે પરંતુ એમના ભજનો સાંભળીએ તો એ આપણો આત્મા જાગ્રત તો જરૂર થાય છે જ.
સામાન્ય રીતે ભજનો માટે એવું કહેવાય છે કે ભજનો કે ભગવાનનું નામ આત્માનો ઉદ્ધાર કરે એ પહેલાં આત્માને ઉદ્ધાર માટે સજ્જ કરે છે. અવિનાશ વ્યાસના ભજનો આપણા ભીતરના આત્માની ચેતના જાગ્રત કરતાં ભજનો છે. પણ જ્યારે આપણા ભીતરના ભેરુ જેવો આત્મા જ ખોવાયો હોય ત્યારે શુ?
આડી-અવળી ચાલી જતી ડગર પર કોઈ એક તો ભોમિયો છે જે આપણને આ ભવાટવીમાં ભૂલા નહીં પડવા દે એવી નિશ્ચિંતતાથી ચાલ્યા જતા હોઈએ અને અચાનક એવું લાગે કે જેના ભરોસે આગળ વધી રહ્યા હતા એ જ મારગને ચીંધનારો ક્યાંક અટવાયો છે ત્યારે ? આપણા જીવનપથનો સાચો માર્ગદર્શક છે આપણો આત્મા પણ ક્યારેક મૂંઝાય કે અટવાય ત્યારે ?
ત્યારે અવિનાશ વ્યાસના આ શબ્દો યાદ આવે….…
“ભીતરનો ભેરુ મારો આતમો ખોવાયો, મારગનો ચીંધનારો ભોમિયો ખોવાયો રે, વાટે વિસામો લેતા જોયો હોય તો કહેજો …
આમ તો ઈશ્વરને કોણે જોયા છે? એ એક અદીઠ તત્વ અને તેમ છતાં આપણે એનામય થઈ શકીએ છીએ. એને જોતાં નથી તેમ છતાં એની હાજરી, એનું અસ્તિત્વ છે એમ સ્વીકારી શકીએ છીએ. એનું કારણ આપણી એના પરની શ્રદ્ધા પણ ક્યારેક એવું બને કે જાણે આપણી અંદરથી એક જાતનો ખાલીપો સર્જાય. આપણી ચેતામાં જાણે કોઈ શૂન્યાવકાશ સર્જયો હોય એવું લાગે. કોઈ સૂઝબૂઝ કામે ન લાગે એવી સ્થિતિમાં અવિનાશ વ્યાસના આ શબ્દો, આ રચના આપણા માટે જ લખાઈ હોય એવી અનુભૂતિ થાય.
એ કહે છે,
એના રે વિના મારી કાયા છે પાંગળી, આંખ છતાંય મારી આંખો છે આંધળી, મારા રે સરવરિયાનો હંસલો રીસાયો રે સરવરમાં તરતો કોઈએ જોયો હોય તો કહેજો…
પા પા પગલી માંડતું બાળકને જેની આંગળી ઝાલીને ચાલતા શીખે ત્યારે એ અણસમજુ બાળકને પણ અંદરથી એક વિશ્વાસ હોય કે જે મારો હાથ ઝાલીને દોરે છે એ મને પડતા પહેલાં સાચવી લેશે. એવા જ અનન્ય વિશ્વાસ સાથે આપણે ઈશ્વર સાથે જોડાયેલા હોઈએ છે. એ છે તો આપણી અંદરનું, આપણી આસપાસનું વિશ્વ સલામત છે પણ કોઈ એવી કાચી ક્ષણે ઈશ્વર પરની અપાર શ્રદ્ધા હોવા છતાં ક્યારેક આપણે ભીતરથી ડગમગી જતા હોઈએ એવી લાગણી થાય. અચાનક આપણે અનુભવીએ કે જાણે આપણા ભીતરી વિશ્વને, આપણા આત્માને ઈશ્વરની સાથે આપણને, જોડી રાખતો સેતુ તુટ્યો છે. દિશાસૂચક દિવાદાંડી ભલે દૂર છે પણ એ છે ત્યાં સુધી આપણે સાચી દિશાએ જઈ રહ્યા છીએ એવા વિશ્વાસ સાથે સફર આદરી હોય અને ઘેરા ધુમ્મસ આડે એ દિવાદાંડી જ ન દેખાય તો કેવી કપરી દશામાં આપણે ફંગોળાઈ ગયા હોય એવો ભય જાગે. એવી રીતે આ ભવસાગરની સફરમાં આત્માને ઉજાસ આપતી દીવાની શગ જેવી ઈશ્વર પરની શ્રદ્ધા આડે મનમાં અવઢવની જે આંધી ઉમટે અને ક્યારેક નિસહાયતા અનુભવાય. બ્રહ્માંડમાં સૌથી વધુ તાકાતવર ઈશ્વરીય શક્તિ પછીની શક્તિ છે આપણું મન , આપણો આત્મા. ઈશ્વર સાથે સૂર સાધતો આત્મારૂપી તાર-લય તૂટે અને આખી સૂરાવલી જાણે છૂટી જાય અને પ્રલય જેવી આંધી ઉમટી હોય એમાં સઘળું ડામાડોળ થઈ જાય.
પત્રોત્સવ..જણાવતા ખૂબ આનંદ થાય છે કે, જાન્યુઆરી ૨૦૧૮માં શરૂ કરેલી અને દર રવિવારની સવારે નિયમિત રીતે પીરસાતી ‘પત્રાવળી’ આજે ‘પત્રોત્સવ’ પુસ્તકરૂપે પ્રગટ થઈ ચૂકી છે.
અમદાવાદની જાણીતી અને પ્રતિષ્ઠિત સંસ્થા ‘ગૂર્જર સાહિત્ય’ વતી આ પ્રકાશન સંપન્ન થયુ છે.આ પુસ્તકમાં અમેરિકા,કેનેડા,યુકે અને ભારત જેવા જુદા જુદા દેશોના મળીને કુલ ૨૬ લેખકોના પત્રો (૫૬ પત્રો) નો સમાવેશ છે અને સૌએ શબ્દનો મહિમા અલગ અલગ રીતે પત્ર દ્વારા રજૂ કર્યો છે.
સહુ લેખકોનો સહકાર નોંધપાત્ર છે. એ માટે ખરા દિલથી, અમારા ચારે સંપાદકો વતી, અત્રે દરેકનો વ્યક્તિગત આભાર .
સૂર, શબ્દ અને સંગીતને ક્યારેય સરહદરૂપી સીમાડા નડ્યા સાંભળ્યા છે? સંગીત તો એક એવી ઊર્જા છે જે તન, મનની ચેતનાઓને ઊર્જિત પણ કરે અને ઘેરા ભાવમાં પણ ખેંચી શકે. આ ગીત સંગીત તો સદીઓથી આપણા તન, મનની ચેતાઓને માત્ર જાગ્રત કરતાં આવ્યા છે એના કરતાંય જીવનના અનેક ગૂઢ સત્ય સમજાવતા ય આવ્યા છે..
અવિનાશ વ્યાસના આવ્યા પહેલાં ય ગુજરાતી ગીતો લખાતા અને ગવાતા આવતા જ હતા. જે સમયે ગીતો કોને કહેવાય એવી સમજ ઉગે એ પહેલાંથી આપણા પહેલાની ઘણી બધી પેઢી પણ આદ્ય કવિ નરસિંહ મહેતાના પદો ય લલકારતી જ હતી ને? પરંતુ અવિનાશ વ્યાસ આવ્યા અને એમણે નવા જ પ્રકારના ગીતો લખ્યા-સંગીતબદ્ધ કર્યા અને સાવ અનેકવિધ રચનાઓ આપી અને ગુજરાતી સંગીતનાના પર્યાય કહી શકાય એવા ગીતકાર-સંગીતકાર તરીકે ઓળખાયા.
જેવી એમની રચનાઓ અનોખી એવા વ્યક્તિ તરીકે પણ અનોખા.
કહેવાય છે કે અવિનાશ વ્યાસ એટલા તો મોકળા અને ઉદાર મનના હતા કે ક્યાંક એમની ટીકા થઈ છે એવું લાગવા છતાં કોઈની સાથેના એમના સંબંધમાં ઉણપ, ઓટ કે ખોટ આવી નહોતી. સુગમ સંગીતની વ્યક્તિ હોવા છતાં ફિલ્મના પ્રોડ્યૂસર કે દિગ્દર્શકને પણ ક્યારેય નિરાશ કર્યા નહોતા.
આજ સુધી ઘણીવાર એવું સાંભળ્યું છે જે અવિનાશ વ્યાસે ‘ રાખના રમકડાં’ની રચના કરી એ એક માત્ર રચના આપી હોત તો પણ એ અમર થઈ ગયા હોત.
પણ આ ‘રાખના રમકડાં’ એમના માટે લાખના પૂરવાર થયા એવું એમની વાતમાં પડઘાય છે. એ કહે છે કે “ આ ગીત તો મને ગીત તરીકે ગમે જ છે પણ આ ગીતે તો મારી પર જે ઉપકાર કર્યો છે એના લીધે પણ ગમે છે.” એમના કહેવા મુજબ એમનું આ ગીત એટલું તો લોકપ્રિય, લોકભોગ્ય બન્યું હતું કે ને ૧૯૪૯ની સાલમાં એટલે કે ૭૧ વર્ષ પહેલાં એમને આ ગીતે એમને રોકડા પચીસ હજાર રૂપિયા અપાવેલા એટલે એમના માટે રાખના રમકડાં લાખના રમકડાં નિવડ્યા એટલું જ નહીં ‘મંગળફેરા’ ફિલ્મમાં રજૂ થયેલા તેમના આ ગીતનું તો વિક્રમી વેચાણ થયું. એ.એમ.વી કંપનીએ તેમને દસ તોલાનો સુવર્ણચંદ્રક અને સાડા ત્રણ હજાર રોકડા રૂપિયા એ જમાનામાં આપ્યા.
તંત અનંતનો તંત ન તૂટ્યો ને રમત અધૂરી રહી, તનડા ને મનડાની વાતો આવી એવી ગઇ, રાખનાં રમકડાં, રમકડાં …
આજે અચાનક આ ભજન કેમ યાદ આવ્યુ હશે? ખબર નહીં કેમ પણ ગમે એટલો પ્રયત્ન કર્યા પછી આજે આ ભજન મનને ઘેરી વળ્યું છે કદાચ આપણી આસપાસના ઉદ્વિગ્ન વાતાવરણની મન પર અસર થઈ જ જતી હશે એટલે?
ચારેકોર કોરોનાના વણદિઠ્યા અને તેમ છતાં આખા વિશ્વને ભરડામાં લેતા આતંકની મન પર છવાયેલી અસર હશે? એવું જ હશે….
પણ અવિનાશ વ્યાસ કહેતા કે, “ સુખ કે દુઃખની પારાકાષ્ઠાથી પીડતી કોઈ એક વ્યક્તિનું કાળજું ચીરીને કોઈ ચીસનો ચિત્કાર બહાર નીકળી પડે, કોઈ અજંપાનો ઉજાગરો વેઠીને વેદનાની વાણી ઘાયલ થઈને ગાય ત્યારે જ ઍબ્સોલૂટ પોયેટ્રી (પૂર્ણ કાવ્યસૌંદર્ય)નો જન્મ થાય. બાકી બધા ફાંફા.”
હવે આપણને એ તો ખબર નથી કે સુખ-દુઃખની કઈ પારાકાષ્ઠાની અનુભૂતિ એમને થઈ હશે કે કેવા અજંપાની, વેદનાની ઘાયલ ક્ષણો એમના જીવનમાં આવી હશે ત્યારે આ ભજનનો આવિર્ભાવ થયો હશે? પણ આજે આ ક્ષણે એ વાત કેટલી તથ્યવાળી બની રહી છે એ સમજાય છે. આપણે પણ સહુ રાખના રમકડાં જ છીએ અને અહીં આ સંસારમાં છીએ એ પણ આપણા કારણે તો નથી જ. આ ઉપર બેઠેલા રામે આપણને જ્યાં સુધી રમતાં રાખ્યા છે ત્યાં સુધી જ આપણું અસ્તિત્વ. એ પછીની ક્ષણે તો આ માનવદેહ પણ રાખનો ઢગલો જ ને? આપણી રમતો પણ એણે જ નિર્ધારેલી ને ? આપણે તો ખાલી અમથા જ એવા ભ્રમમાં રહ્યા કર્યા કે જે કંઈ છે એ આ સંસારમાં આપણે માંડેલી રમત છે. જ્યારે એક સામટો, ઓચિંતો એ ભ્રમ ભાંગી ગયો કે આપણે તો માત્ર આ નિશ્ચિત કરેલો સમય પસાર કરી રહ્યા છીએ. નિશ્ચિત કરેલા જીવનપથ પરથી સાવ અજાણભાવે પસાર થઈ રહ્યા છીએ પણ કાળ તો એની પાંખો આમતેમ વીંઝતો ભમ્યા જ કરતો હોય છે. ભલેને એ કોઈપણ સ્વરૂપે કેમ ન હોય? આજે એ કોરોનાના સ્વરૂપે એની પાંખ વીંઝવા માંડ્યો છે ત્યારે એ કોને અને ક્યારે એની અડફેટમાં લઈ લેશે એની જ આપણને જરાય જાણ નથી હોતી પણ એની ઝપટમાં જે આવે એ તો પળવારમાં રાખ…..એ વાત નિશ્ચિત.
આમ તો આજે થઈ ૨૪ ઓગસ્ટ…તારીખ વાર બદલાતા જાય એમ ઘરમાં કૅલેન્ડરના પાના પણ ફેરવાતા જાય અને આપણે એક નવા દિવસની શરૂઆત કરવા સજ્જ થઈએ. ગઈકાલ ભૂતકાળ બનીને સ્મરણરૂપે અંકિત થઈ જાય. આ સ્મરણો વહાલા હોય કે વસમા પણ બંને રીતે આપણા મન પર એની અંકિત થયેલી છાપ તો રહી જાય.
આવી આપણા મન પર અંકિત થયેલી યાદ ફરી એકવાર આ ૨૦ ઓગસ્ટના દિવસે સળવળી. ૨૦ ઓગસ્ટ એટલે ગુજરાતી સુગમ સંગીતને એક નવા આયામ સુધી લઈ જનાર અવિનાશ વ્યાસની પુણ્યતિથિ.
આજથી પાંચ વર્ષ પહેલાં એટલે કે ૨૦૧૫ની ૨૦મી ઓગસ્ટે સૌના લોકલાડીલા અને અતિ ખ્યાતનામ ગીતકાર-સંગીતકાર અવિનાશ વ્યાસે લખેલા સાત ગરબાઓનું આલ્બમ “તાળીમાં કંકુ વેરાય”નું લોકાર્પણ કરવામાં આવ્યું હતું. આ આલ્બમના તમામ ગરબાઓ આશા ભોંસલેએ ગાયા છે. અવિનાશ વ્યાસ માટે આશા ભોંસલે જેવી અનેક પ્રખ્યાત વ્યક્તિઓ અત્યંત સન્માન ધરાવતા હતા એ વાત જાણીતી છે.
આટ-આટલા માન સન્માન પછી કોઈ વ્યક્તિ આપખુદ બનતી જાય. એનામાં આપખુદી આવતી જાય પરંતુ એવું લાગે છે અહીં વાત જરા જુદી છે. અવિનાશ વ્યાસની ઈશ્વર પ્રત્યેની શ્રદ્ધા અનન્ય હશે એવું એમની અનેક રચનાઓ પરથી અનુભવાય છે. જ્યારે જે મળ્યું એ ઈશ્વરની ઇચ્છાનુસાર છે, ઈશ્વરે નિર્ધારેલું છે માટે એ યથાયોગ્ય જ હોય એવી એમની સ્વીકૃતિ, એવી ભાવના એમના ભજનો કે ગીતોમાં વર્તાય છે.
એ કહે છે,
“મારા રામના રખવાળા ઓછા હોય નહીં,
એના ધોયેલા ધોવણમાં ધાબા હોય નહીં.
રામના રખવાળા પર જેને અપાર શ્રદ્ધા હોય, અગમનિગમની વાણી પર ભરોસો હોય, ઈશ્વરે આપેલી એંધાણીના અણસારા પારખવા જેટલી જાગૃતિ હોય એને વળી આવતીકાલની શું ચિંતા?
એનુ ઢોલ અગમથી વાગે, અગમ-નિગમની વાણી ભાખે
એજી એના આંખ્યુંના અણસારા ધોખા હોય નહિ
કાયા જ્યારે કરવટ બદલે, પરખાયે એ પગલે પગલે
એજી એની જ્યોતિ ઝબકારા ઓછા હોય નહિ
ઈશ્વર પર જેને સંપૂર્ણ શ્રદ્ધા છે, જેનામાં એના રામ પ્રત્યે સંપૂર્ણ સમર્પણની ભાવના હોય એ જ ઈશ્વરે નિર્ધારેલા માર્ગ પર નિશ્ચિંત થઈને ચાલી શકે છે. મીરાંબાઈ પણ એમ જ જીવ્યા હતા…
રામ રાખે તેમ રહીએ ઓધવજી
આપણે ચીઠ્ઠીના ચાકર છૈએ ઓધવજી
આશરે ૧૫મી સદીમાં કહેલી મીરાંબાઈની વાત ઘણા વર્ષો પછી એવા જ ભાવ આપણા ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસના શબ્દોમાં પડઘાય છે ત્યારે એમ થાય કે ફક્ત સમયનું જ અંતર છે બાકી આ બે પેઢીના ભાવોમાં અનેરું સામ્ય હતું. રામ નામમાં રહેલી એમની શ્રદ્ધાએ એમને વિચારો, ભાવનાની એક સમાન સપાટીએ લાવીને મુક્યા હતા.
સુખ દુ:ખના તડકા છાયા, માયામાં મૂંઝાતી કાયા
એજી એના પાપણનાં પલકારા ઓછા હોય નહિ .
મારા રામના રખવાળા ઓછા હોય નહીં…
રામ પરની અવિનાશ વ્યાસની શ્રદ્ધા અડોલ હોવા છતાં એ મનથી એકદમ તટસ્થ છે. દિલ અને દિમાગમાં વિચારોની સરવાણી જો અલગ રીતે વહેતી હોય તો વ્યક્ત કરવામાં એ એકદમ સ્પષ્ટ છે.
સદીઓથી આપણા આ પુરુષપ્રધાન સમાજમાં સઘળું પુરુષની દ્રષ્ટિએ તોળાય છે. પુરુષ જે કહે, જે કરે એ જ સત્ય એમ માનીને સ્વીકારી લેવાની માનસિકતા ત્યારે પણ હતી અને આજે પણ વધતા-ઓછા અંશે એમ અકબંધ છે ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ કહે છે કે રામ ભલે ભગવાન તરીકે પૂજ્ય હશે પણ એક પતિ તરીકે તો ઊણા ઉતર્યા છે અને એ વાત એમણે ડંકાની ચોટ પર કહી છે.
રામ …..
દયાના સાગર થઈને કૃપા રે નિધાન થઈને,
છોને ભગવાન કહેવરાવો
પણ રામ તમે સીતાની તોલે ન આવો..
એક બાજુ એમ કહેવાય છે કે ‘યત્ર નાર્યેસ્તુ પૂજયન્તે, રમન્તે તત્ર દેવતા…જ્યાં નારીને પૂજનીય ગણવામાં આવે ત્યાં દેવતાનો વાસ હોય અને તેમ છતાં આ દેવ તરીકે પૂજાતા રામે સીતાનો ત્યાગ કર્યો? અને માટે જ ભલે …..
સોળે શણગાર સજી મંદિરને દ્વાર તમે ફૂલ ને ચંદનથી છો પૂજાઓ પણ
રામ તમે સીતાની તોલે તો ન જ આવો.
એક બાજુ જો પતિને પરમેશ્વર માનવામાં આવે છે તો જે પરમેશ્વર પત્નીના સતને પારખી ન શક્યા અને એક અદના આદમીની વાત માત્રથી જેણે ચૌદ વરસ એમની સાથે વનવાસ વેઠ્યો એવા સીતાની અગ્નિ પરીક્ષા લેવા તૈયાર થઈ ગયા એ યોગ્ય કહેવાય?
કાચા રે કાન તમે ક્યાંના ભગવાન તમે અગ્નિ પરીક્ષા કોની કીધી તારો પડછાયો થઇ જઇ ને વગડો રે વેઠ્યો એને લોકોની વાતે ત્યાગી દીધી પતિ થઇને પત્નીને પારખતાં ન આવડી છો ને ઘટઘટના જ્ઞાતા થઇ ફુલાઓ
પણ મારા રામ તમે સીતાની તોલે ન આવો.
વિચારોની ભિન્નતા હંમેશા રહેવાની જ. જેમને રામ તરફ માત્ર શ્રદ્ધા જ છે એ તો રામે કર્યું એ સાચુ એમ આજેય માને છે. થોડા દિવસ પછી વિજ્યાદશમી આવશે. ઠેર ઠેર રામનો જય જયકાર થશે અને રાવણના પૂતળા બળશે પણ એવી ભક્તિને , એવા ભક્તો માટે અવિનાશ વ્યાસ એક સવાલ કરે છે કે ભલે તમે રામને વિજયી કહેવડાવો. પણ શસ્ત્ર ઉપાડ્યા વગર માત્ર પોતાના સ્ત્રીત્વના બળે સીતાએ રાવણમાં રહેલા પુરુષને હંફાવ્યો, રાવણમાં રહેલા દૈત્યને જે રીતે હરાવ્યો એવા રાવણને માર્યો એમાં રામે કયું પરાક્રમ કર્યુ?
તમથીયે પહેલા અશોક વનમાં સીતાજીએ રાવણને હરાવ્યો દૈત્યોના બીચમાં નિરાધાર નારી તોયે દશ માથાવાળો ત્યાં ના ફાવ્યો મરેલાને માર્યો તેમાં કર્યું શું પરાક્રમ અમથો વિજયનો લૂટ્યો લ્હાવો … મારા રામ તમે.
રામને, રામમાં રહેલા દૈવત્યને ભજવું એ વાત સાચી પણ સાથે એમના સીતા સાથેના વ્યહવારથી મનને જે પીડા પહોંચી છે એને આવી નિર્ભિકતાથી વ્યકત અવિનાશ વ્યાસ જ કરી શકે.
ત્રાજવાનું પલ્લુ એકપણ તરફ ન નમે એવી તટસ્થતા રાખીને જે સારું છે એને સરસ કહેવું અને યોગ્ય હોય ત્યાં સત્યને ઉજાગર કરવું એ અવિનાશ વ્યાસે આપણને શીખવ્યું છે.
સમય હશે ૨૦૧૩નો…ત્યારે અખબારમાં એક સમાચાર પ્રગટ થયા હતા.
જાણીતા ગીતકાર સંગીતકાર અવિનાશ વ્યાસની ૧૦૧મી જન્મજયંતી અને ૨૯મી પુણ્યતિથી નિમિત્તે ગુજરાત રાજ્ય સંગીત નૃત્ય નાટક અકાદમી અને શહેરની સંસ્થા ગાથા દ્વારા સી.સી. મહેતા ઓડિટોરિયમ ખાતે અવિનાશી અવિનાશ કાર્યક્રમ યોજાયો હતો. રવિવારે રાત્રે યોજાયેલા આ કાર્યક્રમમાં અવિનાશ વ્યાસના ગીતોની રજુઆત દ્વારા તેમને શ્રદ્ધાંજલિ આપવામાં આવી હતી.
આ પ્રસંગે પુરૂષોત્તમ ઉપાધ્યાયે કહ્યું હતું કે, “અવિનાશ વ્યાસે લખેલા ગીતો ફકત ગીતો જ નહી, પરંતુ તેમના જીવનની કહાની બયાઁ કરે છે. જેમાં તેમની અનેક રાતોના ઉજાગરા અને વર્ષોની મહેનત હતી. એમના શબ્દોના પ્રાસ અને લેખની એટલી મજબૂત કે જે વિષય પરનું ગીત હોય તેનો અનુભવ કરાવે જ !”
આજે આ વાત યાદ આવી કારણકે આજે થઈ ૧૭ ઑગસ્ટ. આજથી ત્રણ દિવસ પછી આવશે ૨૦ ઑગસ્ટ…… ૨૦ ઑગસ્ટ ૧૯૮૪નો એ દિવસ અવિનાશ વ્યાસની વિદાયને લઈને સુગમ સંગીત માટે, સુગમ સંગીતના ચાહકો માટે હંમેશ માટે ખાલીપો સર્જતો ગયો.
અવિનાશ વ્યાસ એવા એક ગીતકાર હતા જે હ્રદયની લાગણીઓને સહજતાથી શબ્દદેહ આપી શકતા. મા અંબાજીની પરમકૃપા એમની પર હતી . આ પરમકૃપાનો સાક્ષાત્કાર આપણે એમની રચનાઓમાં અનુભવી શક્યા છીએ. એક વાત તો સૌએ સ્વીકારવી રહી કે ગીત-સંગીત કે કવિતાના કોઈ ક્લાસ કે ટ્યુશન નથી હોતા એ તો ઉપરવાળાની કૃપાથી ઉતરી આવે અને એ કૃપાથી અવિનાશ વ્યાસ સમૃદ્ધ હતા.
ક્યારેક વિચાર આવે કે કોઈપણ જીવ જે ક્ષણે જન્મ લે છે ત્યારથી જ એની અંત તરફની યાત્રા પણ શરૂ થઈ જ જતી હોય છે ફક્ત એનો વિચાર ભાગ્યેજ કોઈ કરે પરંતુ કદાચ કોઈને આવનારા મૃત્યુનો અણસાર આવી જાય તો એ શું વિચારે?
કવિઓ, લેખકો, ગીતકારો જીવન વિશે તો લખે સાથે મૃત્યુ વિશે પણ ઘણું લખે છે.
કહે છે કે મૃત્યુ જેની સમજમાં આવી જાય એના માટે જીવન મહોત્સવ બની જાય. જેનામાં નખશિખ માનવતા ભરી હોય એ મૃત્યુને મહોત્સવ બનાવી શકે. અવિનાશ વ્યાસની માનવતા વિશે અનેક વાતો છે જેની વાત ક્યારેક ભવિષ્યમાં કરીશુ પણ આજે એ માનવતાની મૂર્તિ સમા ગીતકારે જીવનને કેવા તટસ્થભાવે જોયું હશે અને મૃત્યુ વિશે શું વિચાર્યું હશે એ જાણવાની જીજ્ઞાસા થાય છે તો એના જવાબમાં આ ગીત યાદ આવ્યું…
હરિ તું ગાડું મારું ક્યાં લઇ જાય કાંઇ ના જાણુ ધરમ કરમના જોડ્યા બળદિયા ધીરજની લગામ તાણુ,
એક ધર્મ અને બીજું કર્મ એવા બે બળદને સહારે ચાલતું આ જીવનનું ગાડું ધીરજની લગામ થકી સુપેરે હાંકવા મથીએ પણ અંતે તો હરિ જે કરે એ જ સાચું એવી અપાર શ્રદ્ધા જેનામાં હોય એ સમજે છે કે આ જીવનમાં સુખ-દુઃખ તો દિવસ અને રાતની જેમ આવ્યા જ કરવાના પણ હરિ જેમ કહે એમ કરવું બાકીનું પરહરવું. શબ્દો થોડા જુદા પણ નરસિંહ મહેતા પણ એ જ કહી ગયાને, “ સુખ દુઃખ મનમાં ન આણીએ, ઘટ સાથે રે ઘડિયાં..
અવિનાશ વ્યાસની વાતમાં કેટલી સાદગી છે, એ જીવનરથ નથી કહેતાં એ જીવનને ગાડું કહે છે. ન કોઈ ઠાઠમાઠ કે ઠઠેરો બસ સરળતાથી ચાલ્યા કરતું જીવન જે હરિને મંજૂર હોય એમ જીવવાનું.
“સુખ ને દુઃખના પૈડા ઉપર ગાડુ ચાલ્યુ જાય કદી ઉગે આશાનો સૂરજ કદી અંધારુ થાય મારી મુજને ખબર નથી કઇ ક્યાં મારું ઠેકાણું, કાંઇ ના જાણું
એથી આગળ અવિનાશ વ્યાસ જે વાત કરે છે એમાં જીવનના ગહન સત્યને સાવ સરળતાથી વ્યક્ત થતું સમજાય છે. સૌ જાણે છે એમ ક્યારે અને ક્યાંથી આવ્યા અને ક્યારે ક્યાં જવાના એની કોઈનેય ક્યાં ખબર છે? આ શરીર આપણા આત્માને ધરી રાખતું, સાચવતું એક પીંજર છે એ ક્યારે ઘસાતું જશે કે જૂનું થશે એની આપણને જાણ નથી ત્યારે હરિ જ્યાં જેમ દોરે એમ દોરાવું
ક્યાંથી આવું ક્યા જવાનું ક્યાં મારે રહેવાનું, અગમ-નિગમનો ખેલ અગોચર, મનમાં મુંઝાવાનું હરતું ફરતું શરીર તો છે પિંજર એક પુરાણું, કાંઇ ના જાણું
શરીરને પીંજરું કહેતા અવિનાશ વ્યાસની એક આ રચના મને સૌથી વધુ સ્પર્શી છે. હ્યદયને અડીને આજ સુધી રહી છે અને હંમેશા રહેશે.
બહુ બધીવાર વિચાર આવતો કે એવું તો એમણે શું જોયું હશે, અનુભવ્યું હશે કે અંદરથી આવો અજંપો ઉમટ્યો હશે? મનમાં કેવા ભાવ ઉમટ્યા હશે ત્યારે આ રચના કરી હશે? એ કોઈને સમજાવવા મથતા હશે કે પછી પોતાની જાત સાથેની વાત હશે?
હા જો ઢળતી ઉંમર હોય, તન થાક્યુ હોય, મનમાં જીવવાની જીજીવિષા ન રહી હોય ત્યારે માણસને પોતાનો દેહ જર્જરિત પીંજરા જેવો લાગવા માંડે ત્યારે એને નવા ક્લેવર ધારણ કરવાના, નવા પીંજરામાં પૂરાવાના કોડ જાગતા હોય એ સમજી શકાય છે પણ ચારેકોર સુખની શૈયા હોય, સુંવાળું જીવન હોય એને ત્યજીને કોને આ અજાણી ભોમકાની વાટે જવાનું મન થયું હશે?
કશું ન હોવાની વ્યથા હોય તો સમજાય પણ બધુ અભરેભર્યું હોય તેમ છતાં જીવન પરથી મન ઊઠી જાય ત્યારે કેવો અજંપો મનને સતાવતો હશે ?
અન્યની તો ખબર નથી પણ આજે થોડી હું અંગત થઈ રહી છું. સંથારો શબ્દ છે જેમાં વ્યક્તિ પોતાની આસપાસથી, આપ્તજનોથી માયા સંકેલવા માંડે ત્યારે એની જોડે રહેનારને આ પ્રશ્ન જરૂર થાય કે આટ-આટલી સુખ સાહ્યબી હોવા છતાં આ ઘર છોડીને અણદીઠે દેશ જાવાની તત્પરતા એનામાં કેમ આવી હશે?
આ રચના સાંભળું ત્યારે હંમેશા યાદ આવે છે મહાપ્રયાણની તૈયારી કરતી મારી મા…એને જોઈ છે. ત્યારે થતું કે આમ ભરપૂર જીવન જીવતી વ્યક્તિને અચાનક બધું છોડવા વિચાર કેમ આવતો હશે?
અથવા જેણે ભરપૂર જીવન જીવી લીધું છે એના મનમાં કોઈ ઇચ્છાઓ બાકી નહી રહેતી હોય એટલે આવી સાહજિકતાથી માયા સમેટી શકતી હશે?
મારી મા અને એની અલિપ્તતાને જોતી ત્યારે અવિનાશ વ્યાસની આ રચના યાદ તીવ્રતાથી યાદ આવતી અને આજે આ રચના સાંભળું છું ત્યારે એના શબ્દોમાં મને એમાં મારી મા અનુભવાય છે.
મહાપ્રયાણ કરવાની તૈયારી સાથે સમય પસાર કરતી વ્યક્તિની મનોવસ્થા જ્યારે આ રચનાના અંતિમ ચરણને સમજીએ ત્યારે સમજાય છે.
જન્મ ધરીને પીંજરે જીવ્યા હારોહાર પણ જ્યાં સૂરજ માંડ્યો ડૂબવા ત્યાં તૂટ્યો તંબૂરાનો તાર
અધૂરું ભજન સંગાથી ઉમળકો ભાગે પંખી વાણી ઓચરે આખર જવું એક દાહડે આ નથી નિજનું ખોળીયું આ તો મકાન રાખ્યું ભાડે પોઢવાને કાજે પાગલ સારી રાત જાગે
બહુએ સમજાયું તોયે પંખી નવુ પીંજરું માંગે……
જેની હારોહાર જીવ્યા હોય એવી વ્યક્તિ વગર ભરી ભરી આ દુનિયામાં ખાલીપો સર્જાય, સઘળું વ્યર્થ થઈ જાય ને ત્યારે ભલેને પીંજરું સોનાનું હોય પણ એના પરથી મોહ છૂટી જાય.
આ લખી રહી છું ત્યારે ફરી શ્રી પુરુષોત્તમ ઉપાધ્યાયે કહેલા આ શબ્દો આજે યાદ આવે છે અને એનું સત્ય સમજાય છે કે અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓ જે વિષયને અનુલક્ષીને લખાઈ હોય એનો સીધો જ અનુભવ આપણને પણ થાય છે.
શ્રાવણના આ દિવસોમાં આમ તો ચારેકોર ઉત્સવ અને ઉલ્લાસનું વાતાવરણ સર્જાવા માંડે. શક્ય હોય ત્યાં મંદિરોમાં અથવા સૌ પોત-પોતાના ઘરમાં જ કૃષ્ણને આવકારવા ગોકુળિયું સજાવવા માંડશે. કૃષ્ણ તો સૌનો પ્રિય, સૌનો લાડકો દેવ. એને તો દેવ કહેવો, મિત્ર કહેવો કે ગુરુ કહેવો એ તો સૌ સૌની ભાવના પર આધારિત છે કારણકે કૃષ્ણ તો હર સ્વરૂપે હર કોઈને પોતાનો જ લાગે.
રાધા, મીરાં, ગોપી એ સૌએ તો એને અનન્ય ભાવે નિહાળ્યો છે પણ આપણા જેવા સૌને પણ એનું અજબ જેવું આકર્ષણ તો રહ્યું જ છે એવા કૃષ્ણ તો કવિ, લેખકો અને ગીતકારોના પણ અતિ પ્રિય. આજ સુધીમાં સદીઓથી એના માટે ઘણું લખાયું છે અને લખાતું રહેવાનું છે ત્યારે અવિનાશ વ્યાસે એના માટે શું લખ્યું હશે એ જાણવાનું મન થાય એ સ્વાભાવિક છે.
અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓની વાત આવે ત્યારે એમની સાથે આપોઆપ શબ્દ, સૂર અને સંગીતનો તાલમેલ જોડાઈ જાય.
મોટાભાગે સંગીત શબ્દ ગાયન કે વાદનના અર્થમાં જ લેવાય છે પરંતુ કહેવાય છે કે ખરેખર તો સંગીત એટલે ગાયન, વાદન અને નૃત્યનો સમન્વય. વિશ્વની મોટાભાગની કળા એવી છે જેમાં એકવાર સર્જન થઈ જાય પછી કળાકાર અને કૃતિ બંને ભિન્ન અસ્તિત્વ બની રહે. ચિત્ર, શિલ્પ કે ગીતને પણ આ કક્ષાએ મુકી શકાય. ચિત્રથી ચિત્રકાર, શિલ્પથી શિલ્પકાર, ગીતથી ગીતકાર કે કથા લખાયા પછી કથાકાર બંને ભિન્ન અસ્તિત્વ અર્થાત સર્જન જ્યાં પહોંચે ત્યાં સુધી એનો સર્જક નથી પહોંચતો જ્યારે નૃત્ય એક એવી કળા છે જ્યાં કલા છે ત્યાં જ કલાકાર છે. એ બંનેનું અસ્તિત્વ અભિન્ન અને આવા અભિન્ન અસ્તિત્વ એવા નૃત્યની વાત આવે ત્યારે અચૂક કૃષ્ણ અને એની રાસલીલા યાદ આવે.
‘રાસ દુલારી’-
અવિનાશ વ્યાસની આ એવી અનોખી ભેટ છે જે શબ્દ, સૂર અને સંગીતના સમન્વયથી સંકળાયેલી છે. કૃષ્ણનું નટખટ બાળપણ, ગોપીઓ સાથેની અટખેલીઓ, રાધા સાથેના અલૌકિક પ્રેમની સરવાણીને એટલી તો સરસ રીતે સાંકળી છે કે એ એમની અમર કૃતિ બની રહી છે.
રાસ દુલારી શરૂ થાય છે જ કાનુડાના મસ્તીભર્યા અસ્તિત્વના એંધાણથી…
“વૃંદાવનનો શામળો, ઓઢીને કાળો કામળો
ધૂમ મચાવે વૃંદાવનમાં ….
આટલા શબ્દો જ એ મસ્તીખોર નંદકિશોરની હાજરીનો અનુભવ કરાવવા પર્યાપ્ત છે. માત્ર આ થોડા જ શબ્દોમાં અવિનાશ વ્યાસે કૃષ્ણની બાળપણની જે છબી સૌના મનમાં છે એ નજર તાદ્રશ્ય કરી દીધી છે.
આ ગીત લખાયું એની પણ એક મઝાની વાત છે. અમદાવાદની અર્ચન નૃત્ય અકૅડમિ અવિનાશ વ્યાસ કૃત રાસ દુલારી ભજવવાની હતી. પ્રેક્ટિસ ચાલતી હતી ત્યારે સ્ટેજ પર કૃષ્ણનો પ્રવેશ કેવી રીતે કરાવવો એની મીઠી મૂંઝવણ ચાલતી હતી અને બસ પળવારમાં અવિનાશ વ્યાસે આ ગીતની રચના ફોન પર લખાવી.
આટલી ત્વરાથી ગીતની રચના કરી શકે એ ગીતકારની કેવી અદ્ભૂત અંતઃસ્ફૂર્ણા!
મોરનું પીંછુ માથે, ગોવાળિયાની ટોળી સાથે
આવે કાળુડો કાન, માંગે ગોપીઓથી દાન,
મારે ગોપીને કાંકરિયા માથે…..
અને ગોપીઓનો ભાવ અવિનાશ વ્યાસના મનમા જાગ્યો હોય એમ એ લખે છે,
‘સારા જગને દેનાર, મુજથી રે શું લેનાર,
તારી જુગતી ન જાયે કળી, હું તો મહી વેચવા નીકળી..”
વાત તો સાચી છે, જે સમસ્ત જગતને દેનાર છે એને તો વળી કોઈની પાસેથી શું માંગવાનું હોય? તેમ છતાં એ કોઈનીય પાસે કંઈપણ માંગે ત્યારે રાધાય અકળાય. એની અકળામણમાં કૃષ્ણ માત્ર એનો જ છે એવી સ્ત્રી સહજ આધિપત્યની ભાવનાનો રણકો સંભળાય.
અવિનાશ વ્યાસ ક્યારેક કૃષ્ણ, ક્યારેક રાધા તો ક્યારેક ગોપીના ભાવ અત્યંત સહજતાથી નિરૂપે છે. અહીં એમના શબ્દોમાં રાધાના ભાવ વ્યક્ત થાય છે …
“આવું ન થાય શ્યામ મોરા, તું તો મારા મનનો ચોર
તુંથી માખણ ન ચોરાય,
ગોપ ગોપીની ટોળી જોડે, મારે કાંકરિયાને મટકી ફોડે,
મુજથી ના સુણાય….
કૃષ્ણ પાસે તો સૌની ફરિયાદના ઉત્તર. એ રાધાનું મન પારખતા કહે છે,
કોઈ મન ચોરે, કોઈ તન ચોરે, કોઈ ધન ચોરે આ જગમાં
હું તો કેવળ માખણ ચોરુ ને વસુ તારી રગરગમાં….
કૃષ્ણ તો સૌને એક અલગ ઓળખ સાથે મળ્યા છે. સૌએ એને પોતાની રીતે પામ્યાનો આનંદ છે.
પછી તો કાનાની આ સતામણીની ફરિયાદ પહોંચે જશોદાના દરબારમાં…
‘સુણજો જશોદા મૈયા, મારે કાંકરિયા, ફોડે ગાગરિયા
મારે ઘેર વર કે સાસુ નણંદિયા, આવા કોઈના હશો નહીં છૈયા…”
આગળ કહ્યું એમ સંગીત એટલે ગાયન, વાદન અને નૃત્યનો સમન્વય. સ્ટેજ પર ભજવાતી ‘રાસ દુલારી’ નૃત્યનાટિકા જેણે જોઈ છે એ સૌએ આ ત્રણનો અદ્ભૂત સમન્વય અનુભવ્યો છે.
કૃષ્ણની માખણ ચોરીને ખાવાની વાત કેટલીય વાર આપણે સાંભળી છે ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ એ પ્રસંગને કેવી રીતે વર્ણવ્યો છે એ જોઈએ.
“આમ ભાળી તેમ ભાળી, હળવે હળવે પગલે ચાલી
કાનુડો માખણ ચોરે હે..
ખાતા ખાતા મ્હો બગાડી,ઊંચા વાસણ નીચે પછાડી
કાનુડો માખણ ચોરે હે…
પ્રસ્તુત થાય ત્યારે તો કોની પ્રસંશા કરવી ? ગાયનની, વાદનની કે નૃત્યની એવી સમગ્ર પેક્ષકોની અનુભૂતિ હતી. વર્તમાન ટેક્નોલૉજિના સમયમાં વર્ષો નહીં સદીઓ પહેલાંની વાતો કે વ્યક્તિની માહિતી ગુગલ અને અન્ય સર્ચ એન્જીન પરથી મળી જાય છે પરંતુ સ્વાનુભવની વાત કંઈક અનોખી છે એટલે આજે અહીં એ વાત લખવાનું મન થયું. એ સમયે ત્યાં એક આખો માહોલ સર્જાયો હતો અને એમાં સૌ રસતરબોળ હતા. એક જાતના ટ્રાંસમાં હોઈએ એવી લાગણી હતી. કૃષ્ણથી કોણ અભિભૂત નથી?
અવિનાશ વ્યાસ માટે એવું કહેવાયું છે કે,
”ગામમાં ઘર હોય ને ત્યાં એના નાનકડા ખોરડામાં ય લીંપણ તો હોય જ…કવિના શબ્દો આ લીંપણ છે તો એની પર ઓકળીઓ બીછાવવાનું કામ સંગીતકાર કરે છે. અવિનાશ વ્યાસે તો ગુજરાતી ભાષાના ગીતો રચીને એને સંગીતે મઢીને આ લીંપણ અને ઓકળીઓ એમ બંનેથી ગુજરાતના ખોરડાને શોભાવ્યું છે.”
બાકી એમ જ કંઈ સ્ટેજ પર ગોકુળિયું સર્જાય છે?
અને પછી તો જશોદા સુધી પહોંચેલી ફરિયાદોનો સૂર પકડીને જશોદાનો અમથો અમથો ગુસ્સો, દેખાવ ખાતર કરેલી લાલ આંખ, હાથમાં આવે એ દોરડાથી ખાંડણિયા સાથે કાનુડાને બાંધવું, કાનુડાનો સ્વ બચાવ એમ એક પછી એક બનતા બનાવને સાંકળીને અવિનાશ વ્યાસે લગભગ બારેક જેટલા ગીતોથી રાસ દુલારી નૃત્યનાટિકા રચી છે જેમાં રાધાનો કૃષ્ણ માટેનો રાગ અને રાવ એમ બંને પણ અત્યંત ભાવવાહી રીતે વ્યકત થયા છે.
-કેમ રે વિસારી ઓ વનના વિહારી,
તારી રાધા દુલારીને કેમ રે વિસારી…
-નહીં જાઉં, જમના ઘાટ, મુરલી મને નથ ગમતી,
દિન રજનીભર શ્યામસુંદરના અધર પર એ રમતી
મુરલી મને નથ ગમતી,
આ ગીત માટે સાંભળેલી એક વાતનો અત્રે ઉલ્લેખ કરવાનું મન થાય છે. ‘રાસ દુલારી’ સ્ટેજ શો માટેનું રેકોર્ડિંગ અમદાવાદના સ્ટુડિયોમાં થયું હતું. મુંબઈમાં જાણીતા ઉદઘોષક શ્રી સુહાગ દિવાનનો ડબિંગ અને એડિટીંગ સ્ટુડિયો હતો. જ્યારે આ રેકોર્ડિંગ એડિટિંગ માટે મુંબઈ મોકલવામાં આવ્યું ત્યારે એમને ‘કેમ રે વિસારી; ગીત એટલું ગમ્યું કે એને ગુજરાતી ફિલ્મમાં લેવામાં આવ્યું. ‘રાસ દુલારી’ માટે હર્ષિદાબેન રાવલે ગાયેલું ફિલ્મમાં આશા ભોંસલે દ્વારા ગવાયું.
અહીં વાત આટલી જ છે કે કોઇપણ ગીતકાર પાસે એક અપેક્ષા તો ચોક્કસ જ હોય કે એમના શબ્દો ભાવ સમસ્ત સુધી પહોંચે…. આપણી અપેક્ષાઓ અવિનાશ વ્યાસની તમામ રચનાઓ થકી સાચા અર્થમાં પૂર્ણ થઈ છે. જો કે આ તો રાસ દુલારીની ઝલક માત્ર છે. થોડામાં ઝાઝુ સમાવાની વાત છે બાકી અવિનાશ વ્યાસની યાદ અનંત છે.
કવિ-લેખક શ્રી ધ્રુવ ભટ્ટ કહે છે ને કે ગાય તેનાં ગીત……કેવી સરસ વાત! જે લખે તેનાં તો એ ગીતો હોય જ પણ જે ગાય એને પણ સાવ પોતાના લાગે એવા ગીતો કેવા સરળ શબ્દોમાં લખાયા હશે ત્યારે એને સૌ અપનાવી શક્યા હશે?
અવિનાશ વ્યાસના ગીતો આજ સુધી ગવાતા આવ્યા છે અને હંમેશા ગવાતા આવવાના છે કારણકે એ એવા સહજ અને સરળ શબ્દોમાં લખાયા છે.
દરેક વાચક, શ્રોતાઓનો અલગ અલગ વર્ગ હોય. ક્યાંક કોઈ આધ્યાત્મિક, કોઈ ધાર્મિક તો કોઈ માર્મિક તો કોઈ સામાજિક-પારિવારિક. ત્યારે એવું બને કે એ દરેક ચાહકોને પણ કોઈ નિશ્ચિત લેખક, કવિ, ગીતકારને વાંચવા-સાંભળવા વધુ ગમે. કોઈએક તરફ એમનો ઝોક વધુ હોઈ શકે પરંતુ અવિનાશ વ્યાસ માટે એક સત્ય એવું જોયું છે કે એમની રચનાઓ પ્રત્યેક વાચકોને-શ્રોતાઓને સ્પર્શે છે કારણકે એમની રચનાઓમાં પ્રત્યેકના મન-હ્રદયને સ્પર્શે એવું વૈવિધ્ય છે.
એમણે એમની રચનામાં સંબંધોને સાચવ્યા, તહેવારોને ઉજવ્યા છે અને જ્યારે આ બંનેની વાત કરીએ ત્યારે એ આપણને સીધા જ શ્રાવણમાસની સાથે સાંકળી લે.
શ્રાવણ મહિનો સૌનો લાડકો મહિનો. વર્ષ દરમ્યાન આવતા ધાર્મિક કે સામાજિક પ્રસંગોથી સૌથી એ વધુ સમૃદ્ધ જણાશે. આવા આ સમૃદ્ધ શ્રાવણને અવિનાશ વ્યાસે એવી અનેક રચનાઓથી જાણે વધુ સમૃદ્ધ કર્યો છે. શ્રાવણ આવે એટલે તો સૌ પહેલાં યાદ આવે સંસારના સૌથી વહાલા સંબંધની. કાચા સૂતરના તાંતણે બંધાયેલો સૌથી વધુ સ્નેહાળ સંબંધ- ભાઈ-બહેનનો.
અવિનાશ વ્યાસની આ એક રચનામાં એનો મહિમા ગવાયો છે. કેવો સરસ યોગાનુયોગ ! આજે રક્ષાબંધન અને આ વહાલસોયા અવસરે એમની આ રચના યાદ આવ્યા વગર રહે?
સમસ્ત વિશ્વની બહેના હ્રદયના ભાવ અવિનાશ વ્યાસના આ ગીતમાં ઠલવાયા છે.
એને તાણેવાણે બાંધુ, બંધુ તને દોરો
ભાઇ અને બેનની એવી રે સગાઇ કે જનમો જનમ ના આવે જુદાઇ
દુખનો પડછાયો કદી આવે નહીં ઓરો આ લાલ-પીળો દોરો…
રીમઝીમ રીમઝીમ શ્રાવણની ધાર… કરે બાંધવ કેરો બેડોપાર,
થઇ રક્ષાબંધન અમરતાર ,
વરસે બહેનીને દ્વાર દ્વાર ,
બહેનની ભાવના પણ કેટલી ઉદાત્ત? ભલેને એનો ભાઈ વિશ્વના કોઈપણ ખૂણે કેમ ન હોય, સમસ્ત સંસાર સાથે વહેંચાયેલો કેમ ન હોય પણ એના હ્રદયમાં તો ભાઈ માટે સદાય સ્નેહની સરવાણી જ….એના મનમાં માતાના સ્નેહના ભાગીદાર ભાઈની કે એના પ્રેમમાં ભાગ પડાવનાર ભાભીનીય ઇર્ષ્યા નથી. ભલેને ભાઈ સૌનો થઈને રહેતો પણ બંનેના હ્રદયનો એક ખૂણો તો હંમેશા એકબીજાના મંગળ માટે ધબક્યા કરવાનો છે એવો વિશ્વાસ છે. બહેનના ભાવને અવિનાશ વ્યાસે કેટલી સહજતાથી રજૂ કર્યા છે?
આ થઈ સંસારના સંબંધની વાત પણ સૃષ્ટિના સર્જનહાર-ઈશ્વરનો મહિમા પણ એમણે સરળતાથી ગાયો છે.
અવિનાશ વ્યાસ માટે એવું સાંભળ્યું છે કે, “એમના ભજનો ઘીના ઉજાસ જેવા – આંખોને ચકાચોંધ કરી મુકે એવી ઝળહળા રોશની જરાતરા સમય માટે કદાચ ગમે ય ખરી પણ એ ઉજાસ સહી લેવા માટે આંખ આડે નેજવું ય કરવું તો પડે જ જ્યારે તિર્થધામમાં મુકેલો ઘીનો એ નાનકડો દિવો તો તિર્થના પરિસરમાં પ્રવેશતાં ય બહાર સુધી એનો ઉજાસ રેલાવતો હોય ને? એનો ઉજાસ તો પાછો આંખને અજવાળે અને આત્માને ય અજવાળે. એમ આત્માને અજવાળે એવા એમના ભજનો છે.
પણ આ ભજનો એટલે શું? ભજનો એટલે ભગવાનનું નામ? જે આત્માનો ઉધ્ધાર કરે કે ન કરે પણ આત્માના ઉધ્ધાર માટે સજ્જ કરે ને એ ભજનો…આત્માની ચેતના જાગ્રત કરે એ ભજનો…..જ્યારે આંતર ચેતના જાગ્રત થાય ત્યારે આપોઆપ મન બોલી ઉઠે… જ્યારે મન સંસારની માયામાંથી પરહરીને હરીને યાદ કરે ત્યારે અંતરના ઊંડાણથી અલખના નામની અહાલેક ઊઠે.
ધૂણી રે ધખાવી બેલી અમે તારા નામની….
હરીના એ નામની એ અલખના એ ધામની…
ભૂલો રે પડ્યો એ હંસો
આંગણે ઊડીને આવ્યો
તન-મનથી તરછોડાયો, મારગ મારગ અથડાયો
કોને રે કાજે રે જીવડા ઝંખના તને રે લાગી
કોની રે વાટ્યું જોતા ભવની આ ભાવટ ભાગી
હે તરસ્યું રે જાગી જીવને ભક્તિ કેરા જામની ….
હવે જેમ મીરાંને સંસાર ખારો લાગે એમ જે જીવને ભક્તિ કેરા જામની તરસ જાગી હોય એને સંસારના સાજ બેસૂરા લાગે તો એ શું કહે ? આવી મનોસ્થિતિમાં અવિનાશ વ્યાસ કહે છે …
બેસૂર સાજ સંસાર રે, મારો મળ્યો મળે નહીં તાર…
મૂળે એ ગીતકાર છે. રાગ તો એમના શ્વાસો શ્વાસમાં…એટલે કહે છે કે અનેકવિધ રાગ ગાયા પરંતુ અંતે તો વૈરાગનો રાગ જ મને ભવાટવીમાંથી બહાર લાવશે. સંગીતના સાત સૂરોને એમણે સાવ સહજ રીતે આ રચનામાં વણી લીધા છે.
ગાયા કંઇયે વિધ વિધ રાગ, અંતે છેડ્યો મેં વૈરાગ, લઇ જાશે ભવની પાર રે, થઇ ભવભવનો સથવાર
આમ પણ સાત સૂરોના સરગમનું સંગીત એકસૂર, એકતાર થઈને રહે તો જ સંગીતની સૂરાવલિ સચવાય એવી રીતે આપણા જીવનમાં સમતા, રહેમ, ઘમંડથી મુક્તિ, હ્રદય મનની મૃદુતા-માર્દવતા, નરસિંહ મહેતા કહે છે એમ પરદુઃખે ઉપકારી વૃત્તિ, આંતરિક ચેતાનું ધન અને નિર્બળતા પર અનુકંપા હોય તો ઈશ્વર સુધી પહોંચવાનો માર્ગ સરળતાથી સચવાય. અવિનાશ વ્યાસ કહે છે,
“સમતાનો જ્યાં ષડ્જ મળે નહીં,
રિષભ મળે નહીં, રહેમભર્યો,
મૃદુવચની જ્યાં મળે નહીં મધ્યમ,
જ્યાં ઘમંડના ગાંધાર રે,
ત્યાં કેમ મળે મ્હારો તાર?
પરદુઃખીનો પંચમ ના બોલે,
ધનિકનો થઇ ધૈવત ડોલે.
નહિ નિર્બળનો નિષાદ રે,
ત્યાં કેમ મળે મ્હારો તાર?
સંસારમાં રહીને પણ આવી અને આટલી જાગૃતિ ? એના માટે ક્યાં કોઈ ભજનિકના લેબલની જરૂર જ છે?
મને એટલે જ અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓ અત્યંત ગમે છે. કોઈ બોધ કે ઉપદેશ વગર પણ આપણા ચિત્તને, આત્માને જાગૃત કરી દે તો એવી મસ્ત મઝાની રચનાઓય આપે જે હ્રદય-મનને મોજીલા બનાવી દે.
કહે છે શબ્દો ક્યારેક તીર લાગે તો શબ્દો ક્યારેક લકીર લાગે… અવિનાશ વ્યાસના શબ્દો જ નહીં અવિનાશ વ્યાસ પણ લકીર બનીને આપણા મન પર કોતરાઈ ગયા છે.
૨૧મી જુલાઈ- અવિનાશ વ્યાસના જન્મદિનની દેશ-વિદેશથી અનેક લોકોએ જે રીતે લાગણીસભર ઉજવણી કરી એ જોઈએ ત્યારે સાચે જ સમજાય કે એ સૌ ગુજરાતીઓના મન પર સોનાના લેખની જેમ કોતરાઈ ગયા છે. દેશ-વિદેશથી અવિનાશ વ્યાસના ચાહકોએ એમને યાદ કરીને, એમની અનેરી વાતો કરીને જે સ્નેહાંજલિ આપી એ જોઈએ ત્યારે સમજાય છે કે આટલા વર્ષો પછી પણ એમની પ્રત્યેનો આદર, સ્નેહ જરાય ઓસર્યા નથી.
આનંદની વાત તો એ છે કે ૨૧મી જુલાઈના દિવસે એક નહી અનેક જગ્યાએથી મને એમના વિશે આદરભાવ પ્રગટ કરતાં અનેક સંદેશા મળ્યા જેમાં ક્યાંક પોતાની અંગત લાગણીઓ છલકાતી હતી તો ક્યાંક થોડી જાણેલી-સાંભળેલી વાતો પણ વાગોળવામાં આવી હતી.
આજે મને એમાંથી એકાદ વાત તમારા સુધી પહોંચાડવાનું ગમશે. શક્ય છે મારી જેમ તમે પણ આવી વાતોથી વાકેફ હોઈ શકો…
પુનરોક્તિ થતી હોય તો પણ આજે એક વાત કહેવી છે કે માત્ર ગુજરાત કે ગુજરાતીઓ જ નહીં પણ ભારતભરના ખ્યાતનામ ગાયકો પણ એમને અત્યંત સન્માનનીય માનતા.
સંગીતની દુનિયાના સર્વ શ્રેષ્ઠ કહી શકાય એવા લતા મંગેશકર, મુકેશ અને મહમદ રફી જેવા ગાયકો પણ એમને ગુરુ માનતા, ચરણસ્પર્શ કરતા. કિશોરકુમાર જેવા ટોચના તેમ છતાં અનાડી કહેવાય એવા ગાયક પણ એમને ગુરુ માનીને એમની ચરણરજ માથે ચઢાવી એમના આશીર્વાદ પ્રાર્થતા. કિશોર કુમારે એમને શ્રેષ્ઠ અંજલિ આપતા કહ્યું હતું કે લક્ષ્મીકાંત-પ્યારેલાલ હો યા કલ્યાણજી- આણંદજી, એ સૌ અવિનાશ વ્યાસના અસિસટન્ટ રહી ચૂક્યા છે.
આવી અપાર લોકચાહના ધરાવતા હોવા છતાં એ પ્રકૃતિએ અત્યંત નમ્ર અને સૌજન્યશીલ હતા. હવે જે વાત સાંભળી છે એ તો જાણે અવિનાશ વ્યાસ માટે સાવ અનોખી કહી શકાય એવી છે. ૨૦૧૨ એટલેકે અવિનાશ વ્યાસના ૧૦૦મા જન્મદિને એમની સ્મૃતિમાં એક સમારોહ યોજાયો હતો. સમારોહના સંચાલકે એમના પ્રત્યેનો આદરભાવ રજૂ કરતા અવિનાશ વ્યાસની સિદ્ધિઓ, એમને રચેલા ગીતોની સંખ્યા, એમણે મેળવેલા પારિતોષિકો વિશે જાણકારી આપતા કહ્યું કે , “ આમ તો અવિનાશ વ્યાસ ગુજરાતી ક્ષેત્રે બ્રેડમેન હતા.”
મઝાની વાત એ થઈ કે સમારોહની વચ્ચે સ્ટેજ પર આવીને એક શ્રોતાએ નમ્રતાથી એ સંચાલકની માફી માંગતા તેમ છતાં દ્રઢતાથી કહ્યું કે, “ અવિનાશભાઈ ગુજરાતી ગીતોના બ્રેડમેન છે એમ કહેવા કરતાં બ્રેડમેન ક્રિકેટમાં અવિનાશ વ્યાસ હતા એમ કહેવું વધુ ઉચિત રહેશે.”
આવી રીતે ક્રિકેટના સર્વકાલીન સર્વશ્રેષ્ઠ બેટ્સમેન સર ડોનાલ્ડ બ્રેડમેનની શ્રેષ્ઠતા દર્શાવવા લોક લાડીલા ગીતકાર પદ્મશ્રી અવિનાશ વ્યાસને યાદ કરવા એ આપણા મતે આપણી જેમ બ્રેડમેને પણ ગૌરવ લેવા જેવી વાત થઈ. સાંભળ્યા મુજબ અવિનાશ વ્યાસ મૂળ તો ક્રિકેટમાં પોતાની કારકિર્દી બનવાવા ઇચ્છતા હતા. જો એમ બન્યું હોત તો ? જેના નામે વિધાતાએ સફળતાના આશીર્વાદ લખ્યા હોય એ તો કોઈપણ ક્ષેત્રમાં સફળતા પામ્યા જ હોત. આ એક રેકોર્ડની વાત છે બીજો એક રેકોર્ડ અવિનાશ વ્યાસના નામે લખાયો હતો એનો ઉલ્લેખ કરવો છે.
ગીત-સંગીત ક્ષેત્રે એમની નામના એટલી વધતી જતી હતી કે ભાવનગર નરેશે પોતાના મહેલમાં તેમની બેઠક રાખીને ‘ ધૂણી રે ધખાવી બેલી અમે તારા નામની’ રેકોર્ડ કર્યું હતું.
કમલેશ સોનાવાલા નામ કદાચ સૌ માટે એટલું જાણીતું નથી. ભારતમાં ઇન્ફર્મેશન ટેકનોલૉજી ક્ષેત્રના નિષ્ણાત કમલેશ સોનાવાલાએ કવિતા ક્ષેત્રે પણ ખેડાણ કર્યું છે. ક્યારેક એમને આ અંગે તદ્દન વિરોધાભાસ ધરાવતા એમના વ્યવસાય અને રસના બે પાસા વિશે પ્રશ્ન પૂછવામાં આવ્યો ત્યારે એમણે જે ઉત્તર આપ્યો એ જાણવા જેવો છે. એમણે કહ્યું કે, “એમના માતા ઉર્મિલા સોનાવાલા આપણા આ ગીતકાર-સંગીતકાર અવિનાશ વ્યાસના સૌ પ્રથમ વિદ્યાર્થીની હતાં. સંગીતની ઘણી બેઠકો એમના ઘરે યોજાય. દર જન્માષ્ટમી તો ખૂબ મોટી ઉજવણી થાય ત્યારે સહકુટુંબ ભેગા થઈને એ પરિવાર રાસ-દુલારી ગાય. જન્માષ્ટમીએ એમના ઘરે અવિનાશ વ્યાસની હાજરી હોય. એમની સાથે અન્ય કવિ, શાયર અને કલાકારો પણ આવે. આમ એમના કહેવા મુજબ એમનું ઘડતર સાહિત્ય-સંગીતના વાતાવરણમાં થયું.”
આજના આ લેખ પાછળ કહેવાનું તાત્પર્ય માત્ર એ કે અવિનાશ વ્યાસની ખ્યાતિને લઈને આપણને ગુજરાતી હોવાનું, આપણા ગુજરાતીપણાનું ગૌરવ થાય અને તેમ છતાં એ પોતાના માટે શું કહેતા એ પણ જાણીશું તો મુઠ્ઠી ઉંચેરી વ્યકતિ તરફ આપણા મનમાં આદરનો સરવાળો નહીં ગુણાકાર આપોઆપ થઈ જશે.
અવિનાશ વ્યાસ કહેતા કે, “ હું આકારને ઓળખતો નથી. હું નિરાકારને ઓળખું છું. હું અંત અને અનંત વચ્ચેના પડદાનો પૂજક છું. પડદા પાછળ શું છે એની મને પડી નથી, જાણવું પણ નથી. હું માત્ર અવિનાશ થઈને રહું એ જ બસ છે.”
એમના આવા ભાવ એમની એક રચનામાં છલકાતા અનુભવાય છે.
પ્રભુ મારે તું રાખે તેમ રહેવું, પ્રભુ મારે તું રાખે તેમ રહેવું
કાંઈ નથી બીજું કહેવું મારે, કાંઈ નથી બીજું કહેવું મારે
જયશ્રી કૃષ્ણ જયશ્રી કૃષ્ણ એક જ નામ લેવું મારે,
તારે દેવું દુઃખ હશે તો હસતે મુખડે સહેવું,
ધન વૈભવની ઈન્દ્રજાળમાં રચ્યા પચ્યા નથી રહેવું
બીજું કાંઈ નથી લેવું દેવું, પ્રભુ તું રાખે તેમ રહેવું,
માયાની ભૂલવણીમાં મારી કાયા ભૂલી પડી છે,
પ્રેમલ જ્યોતિ પાથરવા પ્રભુ તારી જરૂર પડી છે,
મને જગ લાગે મૃગજળ જેવું, પ્રભુ તું રાખે તેમ રહેવું
કદાચ ક્યાંય પોતાના વ્યક્તિત્વને. પોતાના કૌશલ્યને સાબિત કરવાની એમની પ્રકૃતિ જ નહોતી. અત્યંત શાંત, સૌમ્ય, નિતાંત સાદગી, ઓલિયા જેવું એમનું વ્યક્તિત્વ મેં પોતે જોયું છે અને આજે પણ લકીરની જેમ મારી યાદમાં કોતરાયેલો એ ચહેરો અકબંધ છે.
આજે રાત્રે કૅલેન્ડરનું પાનું બદલાશે અને આવશે ૨૧ જુલાઈ. અન્ય માટે કદાચેય આ દિવસ એક સામાન્ય દિવસની જેમ પસાર થઈ જશે પરંતુ ગુજરાતી સાહિત્ય અને ગુજરાતી સુગમ સંગીતના ચાહકો માટે તો આ દિવસે સુવર્ણ અક્ષરે બે નામ લખાઈ ચૂક્યા હતા.
૨૧ જુલાઈ ૧૯૧૧ અને ૨૧ જુલાઈ ૧૯૧૨ એટલેકે એક વર્ષના અંતરે ગુજરાતની ભૂમિ પર એવી બે વ્યક્તિઓનો જન્મ થયો જે સમયાંતરે વ્યક્તિવિશેષ તરીકે અત્યંત નામના પામ્યા.
જેમના નામ વગર ગુજરાતી કવિતા અધૂરી કહેવાય એવા કવિ શ્રી ઉમાશંકર જોષીનો જન્મ થયો ૨૧ જુલાઈ ૧૯૧૧ના દિવસે અને એક વર્ષ પછી ૧૯૧૨ની ૨૧મી જુલાઈએ જન્મ થયો ગુજરાતી સુગમ સંગીતની ઇમારતના પાયા જ નહીં આખે આખી ઇમારત જ કહી શકાય એવા આપણા વહાલા ગીતકાર-સંગીતકાર અવિનાશ વ્યાસનો.
આપણા આદ્ય કવિ નરસિંહ મહેતાના પદો, અખાના છપ્પા, કબીરના દોહા, મીરાંભાઈના ભજનઓથી માંડીને આજ સુધી આપણે પણ કેટ-કેટલાં ગીતો, કાવ્યોને આસવાદ્યા હશે. અનેકવિધ રચનાઓ સાંભળી હશે, માણી હશે પણ આજે એક વાત નિશ્ચિતપણે કહી શકાય કે અવિનાશ વ્યાસે સુગમસંગીતની એક એવી અનોખી રીત આપણને આપી જેનાથી એ આજે પણ એ ચિરસ્મરણીય બની રહ્યા છે.
આવા ચિરસ્મરણીય ગીતકાર-સંગીતકારે એક અનોખું સપનું સેવ્યું હતુ. ઘણા વર્ષો પહેલાંની વાત છે. અવિનાશ વ્યાસ કે અવિનાશ વ્યાસના સપનાની વાત કરનાર વરિષ્ઠ પત્રકાર શશિકાંત નાણાવટી આજે હયાત નથી પણ એમણે કહેલી વાત આજે યાદ આવે છે.
શશિકાંત નાણાવટી માટે અવિનાશ વ્યાસ અતિ અંતરંગ વ્યક્તિ હતા. ઘણી ઘનિષ્ઠતા હતી. જ્યારે એ અવિનાશ વ્યાસ વિશે વાત કહે ત્યારે એ આત્મિયતાના ભાવ એમના અવાજમાં પડઘાતા.
એ કહેતા કે, “અવિનાશ વ્યાસને અમદાવાદ કે અમદાવાદની નજીક નાદબ્રહ્મ, એટલે કે એક એવી સંગીતની સંસ્થા, સંગીતની ઈમારત બનાવવાની ઇચ્છા હતી જ્યાં સંગીતની તમામ સવલતો હોય. જ્યાં ચોવીસ કલાક સંગીત ગુંજતું હોય. સંગીતની જ્યામ તાલિમ અપાતી હોય અને જ્યાં સતત સંગીત વહેતું હોય એવા સાધનાભવનનું સર્જન કરવું. એમણે એવી ઈમારતનો કૉન્સપ્ટ પણ તૈયાર કરાવેલો જેમાં તબલા અને વચમાં વીણા હોય. અંદર ઑડિટોરિયમ હોય, મ્યૂઝિકરૂમ હોય, રિહલ્સર કરવાની સવલત હોય. કોઈપણ સંગીતકાર કે કવિનું જીવન ધન્ય થઈ જાય એવું સપનું એમણે સેવ્યું હતું.”
આગળ વધતા એમણે કહ્યું હતું કે, “ એ સ્વપ્ન સાકાર કરવાની અવિનાશભાઈની અદમ્ય ઇચ્છા હતી. અવિનાશભાઈએ ગુજરાત માટે જે કંઈપણ કર્યું છે એ પછી ગુજરાતનો એ ધર્મ બની રહે છે કે અવિનાશભાઈ નથી ત્યારેપણ અવિનાશભાઈનું આ સ્વપ્ન સાકાર કરવું જોઈએ. પ્રત્યેક ગુજરાતીને એ પ્રતિજ્ઞા હોવી જોઈએ. સાચા અર્થમાં અવિનાશભાઈના નામે એક સંગીત અકૅડમિ હોવી જોઈએ.”
આવતી કાલના ૨૧ જુલાઈના આ પરમ દિવસ માટે પ્રભુને પ્રાર્થીએ કે ગુજરાત અને ગુજરાતીઓ આવા સ્વપ્નદ્રષ્ટાનું સપનું સાકાર કરવા કટીબદ્ધ થાય. અવિનાશ વ્યાસનું આ સપનું આકાર લે અને સાકાર થાય એ એમની પ્રત્યેનું આપણું કર્તવ્ય બની રહેવું જોઈએ. ગુજરાતી સુગમ સંગીતને આટલી સમૃદ્ધ બનાવનાર ગીતકાર-સંગીતકારનું ઋણ ચૂકવવાની તો આ એક તક છે.
આજે એમના આ સ્વપ્ન-નાદબ્રહ્મ ઈમારતની વાત કરી રહી છું ત્યારે એમની એક રચના યાદ આવે છે જેમાં જાણે સ્વપ્નદ્રષ્ટા એટલેકે ભવિષ્યની કલ્પના કરનાર એક દ્રષ્ટાની નજરે જે જોયું કે વિચાર્યું એની શાબ્દિક રજૂઆત છે.
નાદબ્રહ્મ-સંગીતનું સાધનાભવન અવિનાશ વ્યાસનું એક એવું સ્વપ્ન હતું જેમાં સાવ અનોખી ઈમારતની રચનાની વાત હતી જ્યારે આ શબ્દોમાં ઢાળેલી એક એવી રચના છે જેમાં નાદબ્રહ્મને -નાદરૂપી પરમતત્વને આ ચારેકોર વેરાયેલા વિવાદ, વિખવાદ, વ્યથાની આંધી દૂર કરવા પ્રગટ થવાની પ્રાર્થના છે.
કહે છે,
“હે નાદબ્રહ્મ જાગો….
આજ વિશ્વ વાદ અને વિવાદથી અશાંત છે,
ને સૂનું જગત દેશ-દેશ પ્રાંત પ્રાંત છે,
વ્યોમ-વ્યોમને બતાડું મધુર બીન વાગો.
અવિનાશ વ્યાસ કોઈ ભવિષ્યવેત્તા કે નજૂમી નહોતા. એ હતા માત્ર ઋજુ હ્રદયના, અત્યંત સંવેદનશીલ વ્યક્તિ. છતાં એમણે જે વાત કે વ્યથા આ રચનામાં વણી છે એ જાણે -અજાણે આજે આપણી નજર સમક્ષ દેખાઈ રહી છે. એમની વ્યથા આજની આપણી કથા બની ગઈ છે. ચોમેર વાદ-વિવાદ અને વિખવાદ વેરાયેલો છે. વિશ્વ આખુંય વણદીઠી વ્યાધિથી સતત ઘેરાયેલું છે. એમાંથી બચવાનો કોઈ આરો કે ચારો નથી ત્યારે એમ થાય કે આટલી દૂર સુધીની પરિસ્થિતિ વિશે વિચારવાની એમનામાં કઈ શક્તિ હશે!
આજે આપણે પણ સૌ ખરા ભાવથી આપણી ભાવટ ભાંગવા ઈશ્વર અવતાર ધરે એવી પ્રાર્થના કરીએ છીએ ત્યારે આપણી પ્રાર્થનાનો સૂર અવિનાશ વ્યાસની આ રચનામાં પડઘાતો સંભળાય છે.
ફરી કૃષ્ણ તણી બંસરી લઈને આવો,
ફરી એક તાર, એક પ્રાણ સકળમાં જગાવો,
હે આદ્ય ષડજ દેવ, વિશ્વનો વિવાદ ભાંગો,
ગર્જાવો શંખનાદ, ગર્જાવો શંખનાદ,
શમી જાય આ વિખવાદ, ગર્જાવો આ શંખનાદ,
એવો રાગ ગાય જગત પ્રગટે અનુરાગો,
હે નાદબ્રહ્મ જાગો…….
વિશ્વના ખૂણે ખૂણેથી અવાજ ઉઠ્યો છે. એક એક એવા બુલંદ શંખનાદની જરૂર છે જેનાથી ચારેકોર ઉમટેલા કોલાહલને શમાવે, સમસ્ત જગતનું ચેતન જગાવે. આજે બંસરીના એક એવા સૂરની જરૂર છે જેનાથી પ્રાણતત્વના, આપણી ચેતનાના તાર રણઝણી ઉઠે. વિખવાદના સૂરને અનુરાગના, પ્રેમના કોમળ સ્વરમાં પલટાવે.
કોઈ કોમળ, સંવેદનાથી છલોછલ હ્રદયની વ્યક્તિ જ્યારે નાદબ્રહ્મને જગાવે ત્યારે તો એ પરમતત્વને જાગવું પડશે ને?
આશા રાખીએ કે અવિનાશ વ્યાસની કલ્પનાના એક નાદબ્રહ્મને આકાર મળે અને બીજા નાદબ્રહ્મને અનુરાગનો અવાજ મળે.
અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓમાં એમનો પોતાનો સૂર, પોતાની આગવી કલ્પના, આગની શૈલી ઝીલાયેલી હોવા છતાં એ ક્યારેક લોકગીતની કક્ષાએ મુકી શકાય એવા મઝાના બન્યા છે કારણકે એમાં લોકગીતની ઝલક ભારોભાર અનુભવાય છે. સુરેશ દલાલ કહેતા કે, “ ગીતનું ગંગોત્રીસ્થાન લોકગીત છે. લોકગીતમાં કાવ્યસૌષ્ઠવ ઓછું હોય પણ એના ભાવ સાવ સ્વાભાવિક અને માર્મિક હોય છે.”
અવિનાશ વ્યાસના ગીતોમાં સુરેશ દલાલે કહ્યું એમ ગંગોત્રીસ્થાને બિરાજેલા લોકગીતો જેવી અનુભૂતિ છલકાય છે.
લોકગીત એટલે છલોછલ છલકતાં ગ્રામ્યજીવનનું દર્શન. ગામની કલ્પના કરીએ અને આપણા મનમાં જે દ્રશ્ય દેખાય એમાં ઉગતા સૂરજની સાખે થતાં મંદિરના ઘંટારવ સંભળાય, રાશે જોડેલા બળદોને હંકારી જાતા ખેડૂઓ દેખાય, માથે ઈંઢોણી અને એની પર ગોઠવાયેલા બેડા લઈને હલકભેર હાલી જતી ગામની દીકરી કે નાક સુધી લાજ ખેંચીને નીચી નજરે જતી વહુવારુઓ દેખાય. સાંજ પડે ગામની પાદરે ઘેઘુર વડલાની છાંયા હેઠળ ભેગા થયેલા વડીલો દેખાય, સમી સાંજે ગોધૂલી એટલે કે ચરીને આવતી ગાયોના લીધે આછી આછી ઉડતી રજ નાક સુધી પહોંચતી અનુભવાય. આ વાત કરવાનો હેતુ એ જ કે હવે આપણે અવિનાશ વ્યાસ રચિત જે ગીતની વાત કરવાના છીએ એ ગીત પણ ક્યાંક અજાણતા લોકગીતની શ્રેણીમાં મુકાયેલું જોયું છે.
“છલકાતું આવે બેડલુ” યાદ આવે છે?
છલકાતું આવે બેડલું ! મલકાતી આવે નાર રે મારી સાહેલીનું બેડલું –
વાત એમાં સાવ સાદી છે. ગામની એક નારીને, કદાચ ગામની દીકરી પણ હોઈ શકે જેને ગરબો કોરાવો છે, એ ગરબાને મુકવા માંડવડી તો જોઈશે ને? એ માંડવડી ઘડવા સુતારી, એને મઢવા લુહારી, રંગવા રંગારીય જોઈશે. માંડવડી તૈયાર થઈ ગઈ. હવે જેના માટે આ બધી તૈયારી કરી છે એવો ગરબો તો સૌથી મહત્વનો. વળી કોરેલા ગરબા માંહી મુકવા કોડિયું જોઈશે તો એના માટે કુંભાર, પ્રગટાવવાની દિવેટો માટે પિંજારી, એમાં દિવેલ પુરવા ઘાંચી અને અંતે એને શણગારવા મોતીઆરો આવશે અને પછી જ એ હિલોળે ચઢશે અને એમ કંઈ એકલા એકલા રંગત ના જામે એટલે એ ગામની બેની, દીકરિયું, વહુવારુ અને ભાભીનો પણ સાથ જોડશે.
અહીં અવિનાશ વ્યાસની આ રચનામાં મને ગામમાં એક નાનકડા ઉત્સવને લઈને જે ઉત્સાહ ઉમટે છે એનો પડઘો સંભળાય છે. અહીં સાહેલીનું બેડું જ નથી છલકાતું, એમાં છલકાય છે એ નારીનો ઉમંગ, એની ઊર્મિઓ. કેવા હેતે, કેવા ભાવે એ દીકરી સૌને પોતાના રાજીપામાં જોડાવાનું ઈજન આપે છે? ગામ આખું જાણે એક થઈને હિલોળે ચઢશે.
એક તરફ છે આવા ઉમંગની છોળો તો બીજીય એક બાજુ છે જે આપણું ભીતર ભીંજવી દે એવી વ્યથાઓ કારણકે કદાચ ગામની દીકરી જેટલી દરેક વહુઓ નસીબની ઉજળી નથી હોતી. ગામની સાહેલી સાથે તો એના ઉમંગો, તરંગો સાથે તાલ મિલાવે એવા સૌ છે પણ આવા ગામમાં ક્યાંક કોઈ એવી માવતરને છોડીને આવેલી વહુવારુ ય છે જેનો સાસરામાં સ્નેહથી સમાવેશ નથી, ઉમળકાભેર આવકાર નથી, જ્યાં એના હ્ર્દયની વાત સાંભળનાર, એની વ્યથા સમજનાર કોઈ નથી ત્યારે એના માટે વાતનો વિસામો જ કૂવો છે.
ક્યારેક પેલા વડીલ જેવા ઘેઘૂર વડલાના સ્થાને જેનું તળ ઊંડું છે એવો કૂવોય આ વહુઓની વ્યથાને અને ક્યારેક એ વહુને પોતનામાં સમાવીને ય નિતાંત સ્થિર બની જાય છે.
કૂવાના કાંઠડે હું એકલી
કૂવો જાણે વહુવારુની વાત રે…વહુનો
ઓજી રે વહુનો વિસામો છે કૂવાનો ઘાટ
હજુય આગળ નોંધારી સ્ત્રીની વેદના ઠાલવતા ગીતકાર લખે છે કે …
ઉરમાં અરમાન પૂર્યા આંસુની સાંકળે,
ઉર બોલ્યું ને મારું દુઃખ કૂવો સાંભળે..
ભર્યા રે સાસરીએ મારી નોંધારી જાત,
સાસુ સતાવે ને ધણી ના બોલે તો
વહુ જઈને કૂવાની કાયા ઢંઢોળે…….
થોડામાં ઘણું કહી જતા આ ગીતના શબ્દે શબ્દે વ્યથા ટપકે છે. ૬૬મા રાષ્ટ્રીય ફિલ્મ અવૉર્ડની શ્રેણીમાં શ્રેષ્ઠ ફીચર ફિલ્મનો અવૉર્ડ જીતનાર સૌ પ્રથમ ગુજરાતી ફિલ્મ ‘હેલ્લારો’ યાદ છે ને?
અહીં પણ પિતૃ-પતિ-પુરુષપ્રધાન સંસ્કારો વચ્ચે પીસાતી સ્ત્રીઓની વાત છે. દરરોજ સવારે દૂરના સ્થળે પાણી લેવા જાય ત્યારે એમને આ બંધિયાર હવામાંથી થોડો સમય છુટકારો મળે, ત્યાં તેમને જાણે ખુલ્લી હવામાં શ્વસવાનો, મુક્તપણે કંઈક કહેવાનો, એમની લાગણીઓને વહેવાનો, થોડીક ક્ષણો જીવી લેવાનો સમય મળે જે એને અવસર જેવો લાગે જ્યારે અહીં આ ગીતમાં વહુઓને કૂવો એમની વ્યથા ઠાલવવા મા કે બાપના ખોળા જેવો લાગે છે.
અવિનાશ વ્યાસની આ રચના અંગે એક જરા અજાણી રહી ગયેલી વાત હું રજૂ કરવાની હતી. યોગાનુયોગે ૧૧મી જુલાઈએ યોજાયેલા વ્યક્તિ અને અભિવ્યક્તિ એટલેકે અવિનાશ વ્યાસ અને એમની સાથે સંકળાયેલી કેટલીક વ્યક્તિઓની અભિવ્યક્તિના આ કાર્યક્રમમાં આ ગીત ખાસ જેના માટે લખાયું હતું એવી એક કલ્ચરલર અકાદમીના ડિરેક્ટર ( કેતા ઠક્કર) હાજર હતા અને એમણે એ સ્ટેજ પર પરફોર્મ કર્યું એ સમયની વાત કરી હતી. આ પ્રસંગે હાજર શ્રોતા મિત્રો તો જાણે જ છે પણ આ લેખમાળાના વાચક માટે મને એનો ઉલ્લેખ કરવો છે.
આ પરફોર્મન્સમાં એક નવિનતાની દ્રષ્ટી ઉમેરાઈ હતી. એમાં ન તો તાળીનો અવાજ હતો કે ન તો ચપટીનો અવાજ… જાણે તાળી -ચપટીને મ્યુટ પર મૂકી દીધા હતા. કલાકારોએ આ વ્યથાના પ્રતીકરૂપે કાળા કપડાં પસંદ કર્યા હતાં. સૌ કોઈએ એ સમયની વહુવારુઓની સામાજિક સ્થિતિ દર્શાવતો માથેથી ગળા સુધી ઘૂમટો તાણ્યો હતો. સ્ટેજ પર આછા પ્રકાશ પર આછા લાલ અને ભૂરા રંગના ફિલ્ટરનો ઉપયોગ કર્યો હતો. ગીતના અંતે કલાકારોએ જ વર્તુળમાં ગોઠવાઈને જાણે કૂવો, એના થાળાનો અને એમાં એક કલાકાર પડતું મૂકશે એવો આભાસ સર્જી ગરબાનો અંત આણ્યો હતો.
અવિનાશ વ્યાસે શબ્દોમાં રજૂ કરેલી નારીના મનની વેદના, વ્યથાને આવી હ્રદયસ્પર્શી રીતે, હ્રદયને ઝંઝોડી મૂકે એવી રીતે કૉરિયૉગ્રાફ થયેલી જોઈને આખુય સભાગૃહ સ્તબ્ધ અને સ્થિર બની ગયું હતું…
આજે પણ આ ગરબો સાંભળું એટલી વાર એ પરફોર્મન્સ નજર સમક્ષ દેખાય છે.
આવી તો અવિનાશ વ્યાસની કેટલીય સાવ અનોખી રચનાઓ અને અનોખી વાતો છે જેના વિશે આપણે વાત કરવા મળતા રહીશું.
આપણે તો સૌ શહેરી.. શહેરમાં જન્મ્યા, ઉછર્યા પણ ક્યારેક તો આપણે શહેરના વાતાવરણથી દૂર જઈને કોઈ નાનકડા ગામમાંથી કે ગામ પાસેથી પસાર થયા હોઈશું. એવા કોઈ ગામનો ખુલ્લો કે પુરાઈ ગયેલો કૂવો કે વાવ પણ નજરે આવ્યા હશે પણ અમસ્તા એની હાજરી નોંધીને કે ક્યારેક નોંધ્યા વગર આપણે આગળ વધી ગયા હોઈશું પણ અવિનાશ વ્યાસ પાસે એક એવી નજર છે, એક એવી કલ્પના છે જે સાવ આમ નિષ્પ્રાણ જેવા લાગતા કૂવા, વાવની આસપાસ ઉદ્ભવી શકે એવી ઘટનાઓની કલ્પના કરીને એમાં અનોખા રંગ ભરી દે છે.
આમ તો આ કૂવા કે વાવ એક સમયે લોકો માટે જીવનજળના માધ્યમ. શક્ય છે ત્યારે એ કૂવા કે વાવની આસપાસ ઘણી ઘટનાઓ આકાર પામી હશે. સરખે સરખી સહિયરો માટે એ મળવાનું સ્થળ હશે કે ગામની વહુવારુઓ માટે વાતોનો વિસામો હશે. ક્યાંક કોઈકની પ્રણયકથા અહીંથી વિકસી હશે તો ક્યાંક કોઈ દુખિયારીએ જીવનનો અંત પણ અહીં આવીને આણ્યો હશે.
આ બધું જ જાણ્યું પણ એથી શું? ઘડી-બે ઘડીની વાત અને વિચારોથી વિચલિત થયા અને વાત વિસારે પાડી આગળ વધ્યા.
ત્યારે વિચાર આવે કે કોને ખબર કઈ કલ્પના, કયા વિચારોથી પ્રેરાઈને ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસે આ કૂવા-વાવ પર પાણી ભરવા જતી બહેનો, એ સમયની સ્ત્રીઓ વચ્ચેના સંવાદો કે સંવેદનોની આપ-લે, ભાતીગળ ગ્રામ્ય જીવન-ગ્રામ્ય સંસ્કૃતિને ઉજાગર કરતી એમની વિવિધ ભાવ ભરેલી અનન્ય રચનાઓ કરી હશે!
એ ક્યારેક કોઈ ઘાટે ગયા હશે? કે પછી એમણે એ ઘાટ, એ કૂવા, વાવ કે માથે બેડું લઈને જતી પનિહારીઓને માનસિક ચક્ષુ માત્રથી જોઈ-વિચારી હશે અને શબ્દોમાં નિરૂપી હશે?
આવી તો એકથી વધારે રચનાઓ છે જે આજે પણ આપણે ગાઈએ છીએ અને કદાચ એવી રચનાઓ થકી જ એ ભાતીગળ સંસ્કૃતિ આજે પણ આપણને આકર્ષે છે. ગામ ભૂલાઈ ગયા પણ એ ગીતોમાં, એ ગરબાઓમાં ધબકતી એ સંસ્કૃતિ ભૂલાઈ નથી . એમની રચનાઓમાં લોકજીવન ભારોભાર ધબકે છે.
ધબકતા આ લોકજીવન-ગ્રામ્યજીવનનું એક મહત્વના અંગ એ કૂવાનું થાળું,વાવનું મથાળું, સરવરનો આરો કે નદીનો ઓવારો. આમ તો સાવ સૂના કે શાંત લાગતા આ કૂવા કે વાવ કેટલીય પાંગરતી પ્રીતના સાક્ષી બન્યા હશે ત્યારે એમનું હોવું સાર્થક લાગ્યું હશે, ધન્ય લાગ્યું હશે!
અવિનાશ વ્યાસની આવા થાળે, મથાળે, આરે કે ઓવારે પાંગરતી પ્રીતની રચનાઓને આજે યાદ કરવી છે.
તને જાતા જોઈ પનઘટની વાટે મારૂ મન મોહી ગયુ,…..
એ બાંકો જુવાન માથે પાણીનું બેડું લઈને શેઢે શેઢે પનઘટની વાટે હાલી જતી કોઈ કન્યાને જોઈને મોહી પડ્યો હશે ત્યારે એના મનમાં કેવા ભાવો ઉમટ્યા હશે? એ કોઈ કવિ નથી કે ઝાઝી ઉપમા કે રૂપક અલંકારોથી શણગારીને એના ભાવો વ્યક્ત કરી શકે. સાદો સીધો જુવાન છે એટલે એની વાત પણ સાવ સાદી અને સીધી..
આ ગીતના શબ્દોથી એ રૂપાળી, ગોરી, ઘાટીલી કન્યાનું ચિત્ર આપણી નજર સામે ઉપસી આવે. લાલ લહેરીયાળા ઘમ્મર ઘેરવાળા ઘાઘરા પર એની લચકતી ચાલ સાથે જરા અમસ્તા રણકી ઉઠતા કંદોરાનો હળવો અવાજ પણ કાન અનુભવે. આ યુવાન તરફ જર તીરછી નજરે જોઈને હાલી જતી એ કન્યા પર આપણે ય મોહી પડીએ.
અને મોહ પામવાની અવસ્થા એક પક્ષે ન હોય. આ તો પેલા ઇકો પોઇન્ટ પર જઈને ઊભા રહીએ અને જે બોલીએ એ જ પડઘો સામે સંભળાય એવી અવસ્થાનો ચિતાર આપતી એક એવી બીજી રચના જોઈએ.
ઊંચી તલાવડીની કોર પાણી ગ્યા’તાં પાણી ભરતા રે જોયો સાહ્યબો
બોલે અષાઢીનો મોર પાણી ગ્યા’તાં પાણી ભરતા રે જોયો સાહ્યબો…..
એક તરફ આવો ગળકતો મોરલો છે તો સામે એવી જ ઢળકતી ઢેલ છે…એ ય આડી નજરે તો પેલા ગહેકતા મોરલા જેવા સાહ્યબાને જોવા એનીય નજર તો તરસતી હશે પણ એમ કંઇ સીધી નજરે કંઈ એને જોવાય છે? ઢળેલી નજરે એ ચાલી જાય છે પણ પાછું એ કોઈકની નજરથી એ વિંધાય એવી મનમાં અપેક્ષાય ખરી.. એ એ કહે છે..
વગડે ગાજે મુરલીના શોર, પાણી ગ્યા’તાં પાણી ભરતા રે જોયો સાહ્યબો……
તો વળી કોઈ નારીની ફરીયાદ સાવ જુદી છે. એને તો સૂના સરવરીયાને કાંઠડે પાણી ભરવા અને નહાવા જ એટલે જવું છે કે જેને એ દિલ દઈ ચૂકી છે એવો એના મનનો કોઈ માણીગર સૂના કાંઠે એને એકલી ભાળીને આવે. ઊભા ઊભ ઘડી-બેઘડીમાં દિલની આપલે થાય અને જીવનભર સાથના બોલે બંધાઈ જાય.
એના મનનો માણીગર આવેય છે પણ એનું દલડું ચોરવાના બદલે એનું બેડલું ચોરી લે છે. બોલો આવું તે શું હોતું હશે? જ્યાં દિલ દેવા બેઠા હોય ત્યાં બેડા જેવી નજીવી ચીજ લઈને હાલતો થાય એ માણહ કેવો?
પણ સાચે જ એવું બન્યું છે એવી એની ફરીયાદ લઈને અવિનાશ વ્યાસે બીજી એક મસ્ત મઝાની રચના આપી છે.
કેટલુંયે કહ્યું પણ કાળજુ ના કોર્યું ને ચોરી ચોરી ને એણે બેડલું ચોર્યું ખાલીખમ બેડલાથી વળે ના કંઈ પાછી વળી ત્યારે બેડલુ નહી, બેડલુ નહી….
જે નારી દલડું આપવા બેઠી છે એનું બેડલું લઈ જનારને એ ખોળે પણ કેવી રીતે? કાનુડો તો વસ્ત્રો હરીને કદંબના ઝાડ પર ઝાડ પર ચઢી બેઠો હતો પણ હા, જો એનો કાન મળે તો એના બેડલાની સાટે એનું દલડું દેવા તૈયાર બેઠી છે એવી વાત કોણ પહોંચાડશે?
અવિનાશ વ્યાસ કહે છે…
નીતરતી ઓઢણી ને નીતરતી ચોળી ને બેડલા નો ચોર મારે કેમ લેવો ખોળી દઈ દે મારું બેડલું મારા દલડા ને લઈ પાછી વળી ત્યારે બેડલુ નહી, બેડલુ નહી …
અવિનાશ વ્યાસની આવી અનેક રચનાઓ છે અને દરેકમાં કંઈક અલગ ભાવ, અલગ અર્થ લઈને એ આવે છે. વળી મળીશું આપણે આવા કોઈ કાંઠે આવતા સપ્તાહે.
અવિનાશ વ્યાસ એટલે પત્થરમાં પણ પ્રાણ પ્રતિષ્ઠા કરે એવા ગીતકાર. શહેરોને પણ બોલતા કરી દે એવા ગીતકાર, બેજાન સડકોમાં પણ એમને કાવ્યત્વ દેખાય. પ્રકૃતિમાંથી પ્રગટતા સંગીતને એ શહેરોની ઈમારતોમાંય સાંભળી શકે અને આપણને પણ સંભળાય એવી રીતે એ શહેરોને બોલકા કરી દે.
મુંબઈ એક એવી નગરી જ્યાં હરએક પ્રતિભાવંત વ્યક્તિને પોતાની જાતને સિદ્ધ કરવાનું પ્લેટફોર્મ મળે. આપણા આ સવાયા ગુજરાતી ગીતકારને પણ મુંબઈમાં પ્રતિષ્ઠા પ્રાપ્ત થઈ એટલે એમણે અમદાવાદની જેમ મુંબઈને પણ ગાતું કર્યું. અમદાવાદ એમની જન્મભૂમિ હતી તો મુંબઈ એમની કર્મભૂમિ બની રહી. સ્વાભાવિક છે જન્મભૂમિ માટે ગીતરચનાઓ કરી એવી રીતે કર્મભૂમિ માટે પણ કરી છે એટલું જ નહીં પણ એમણે મોહમયી મુંબઈથી માંડીને રંગીલા રાજકોટ અને પાટણને પણ પ્યારું ગણીને એની પર રચનાઓ કરી હતી. એમણે મુંબઈના લોકો, મુંબઈની રહેણીકરણી, મુંબઈની આબાદીને એક કરતાં વધારે ગીતોમાં ઢાળી છે. આજે એમાનાં કેટલાંક ગીતોનો અહીં ઉલ્લેખ કરવો છે.
આ મુંબઈ છે, જ્યાં ભઈ કરતાં ઝાઝી બઈ છે..
આ મુંબઈ છે………..
નહી એકરંગી, નહી બેરંગી, જ્યાં પચરંગી વસ્તી,
અરે જોગી, ભોગી,રોગી સૌની સરખી તંદુરસ્તી,
અરે વાટે, હાટે, ઘાટે જ્યાં મોંઘવારી સસ્તી,
ને પેટ ભૂખ્યું પણ તનને માટે ટાપટીપ છે સસ્તી,
અરે છેલછબીલી અનેકની પણ કોઈની ક્યાં રહી છે? .
આ મુંબઈ છે…
મુંબઈના આ ગીતમાં તો સાચે જ એ દિવસોથી માંડીને આજના મુંબઈને એમણે આબેહૂબ વણવ્યું છે. આ રંગબેરંગી મુંબઈને જે જાણે છે એમનેય ખબર છે કે અહીં એક તરફ જીવનભરની આબાદીના કિસ્સા છે તો એની બીજી બાજુ જીવવા માટે મરણીયા થતાં લોકોની બરબાદીનાય કારમા કિસ્સા છે.
મુંબઈમાં શેઠ, શરીફ, ગરીબ, નોકર અને ઘરઘાટીથી ઉભરાતી ચોપાટીની મદમાતી સાંજ પણ છે. અહીં પેટે પાટા બાંધીને જીવતા લોકો છે તો પત્થર પર પાટું મારીને પૈસા પેદા કરતાં લોકોય છે. અવિનાશ વ્યાસ પાસે શબ્દોનો એવો વૈભવ હતો જેનાથી એ આપણી નજર સમક્ષ મુંબઈને એમણે જેવું જોયું, જાણ્યું છે એવું તાદ્રશ્ય કર્યું છે.
આવા મુંબઈ માટે વળી એમણે બીજા ગીતમાં એમ પણ લખ્યું છે કે….
“લોકો સૌ કહે છે કે મુંબઈમાં છે બહુ કમાણી
પણ મુંબઈની કમાણી મુંબઈમાં જ સમાણી..
જેવું ના સૂકાયે મુંબઈના દરિયાનું પાણી,
એવી ના સૂકાયે કોઈ દિ મુંબઈની જવાની…”
મુંબઈમાં ચપટીમાં બસ્સો પાંચસો વાપરી નાખતા લોકો છે અને દિવસ દરમ્યાન માત્ર બસ્સો પાંચસો પર ટકી રહેતા લોકો પણ છે. મુંબઈની કમાણી કેમ કરીને મુંબઈમાં સમાણી એ તો મુંબઈના વતની જ જાણે પણ આજે આંધળી માનો કાગળ યાદ આવી ગયો. એવા કેટલાય મા-બાપ હશે જેમણે પેટે પાટા બાંધીને આ મહાનગરમાં કમાવા મોકલેલા સંતાનોની કમાણી અહીંની અહીં જ હોમાણી હશે !
અહીં મહેલ જેવા મકાનોમાં એકલદોકલ રહેતા લોકોની કથા છે અને ચાલીની બાર ફૂટની ઓરડીમાં માંડ સમાતા લોકોની વ્યથાય છે. મુંબઈમાં જેટલી કોમ એટલી ભાષા છે. કોણ ક્યાંથી આવ્યું છે એની પરવા કર્યા વગર એને સમાવી લેતું મુંબઈ છે અને અવિનાશ વ્યાસે આ મોહમયી, માયાવી મુંબઈના સારા-નરસાં પાસાને શબ્દોમાં ઢાળી સંગીતમાં મઢ્યા છે.
આખો દિવસ અફરાતફરીમાં જીવતાં લોકોથી ખીચોખીચ ભરેલા મુંબઈની સાથે એમણે રંગીલા રાજકોટને પણ મન મુકીને નવાજ્યું છે.
અવિનાશ વ્યાસ તો રાજકોટને તો માલિકની મહેરથી મહોરતા શહેર તરીકે ઓળખાવે છે. જ્યાં માલિકની મહેર હોય ત્યાં લોકો રૂડાં અને દિલના દિલેર હોય એ સહજ છે.
જેની પર માલિકની મહેર છે, રાજકોટ રંગીલું શહેર છે,
લોક રૂડાં ને દિલના દિલેર છે, રાજકોટ રંગીલું શહેર છે.
સૌ જાણે છે કે પેંડા તો રાજકોટના જ પણ રાજકોટના રસ્તા વિશે સાવ અનોખી રીતે અવિનાશ વ્યાસે એના વિશે કહ્યું છે કે
“રોડમાં રોડ એક ધર્મેન્દ્ર રોડ છે,
હેમામાલિની નથી એટલી જ ખોડ છે,
અહીં પેંડાવાળાને લીલાલહેર છે,
રાજકોટ રંગીલું શહેર છે….
“હરિ મારું ગાડું તું ક્યાં લઈ જાય કાંઇ ન જાણું” કે “હરિ હળવે હળવે હંકારે મારું ગાડું ભરેલુ ભારે” જેવા ચિંતનાત્મક ગીતોની રચના કરનાર ગીતકાર આવી હળવી શૈલીમાં, એકદમ મઝાના શબ્દોમાં આવી વાત કરી શકે એ એમની કવિ કલ્પનાના બે અંતિમ છેડાની જાણે અવસ્થા દર્શાવે છે. કેટલી સરસ રીતે એ કોઈપણ વિષયના વૈવિધ્યને પણ એ ખુબ સરસ રીતે ન્યાય આપી જાણે છે !
૧૯૮૧માં પંખીનો માળો ફિલ્મ માટે લખાયેલા આ ગીત પછી તો કદાચ રાજકોટની સૂરત બદલાઈ ગઈ હશે પણ હજુ કેટલીક વાતો તો રાજકોટની પહેલાની જેમ અકબંધ હશે. પેઢી બદલાઈ હશે પણ રાજકોટનો સાંગણવા ચોક અને એનું નામ તો આજે પણ છે. રાજકોટના રેસકોર્સ પર ઘોડલાંના બદલે હાથમાં હાથ નાખીને ફરતાં પ્રેમીઓના જોડલાં ય આજે જોવા મળતાં હશે.
નામ જુઓ રેસકોર્સ મળે નહીં ઘોડલાં,
હાથોમાં હાથ નાખી ફરે અહીં જોડલાં,
પણ ઘોડલાં ને જોડલાંમાં ફેર છે, રાજકોટ રંગીલું શહેર છે….
રેસકોર્સ જ નહીં આજીનો ડેમ પણ જાણે કે નિર્જીવ છે પણ એની પર વિહરતાં પ્રેમીઓને લઈને અવિનાશ વ્યાસે એને પણ જીવંત કરી દીધો છે.
હે આજીના ડેમ પર પ્રેમીઓનો ખેલ છે,
સૌ જાણે કુંવારા પણ ભાઈ પરણેલ છે,
એક રસ્તા પર ને બીજી ઘેર છે, રાજકોટ રંગીલું શહેર છે.
રાજકોટ રંગીલું શહેર તો છે જ પણ અહીં એક અનેરો ઈતિહાસ રચાઇ ગયો છે એની ક્યાં સૌને જાણ છે? અહીંની આલ્ફ્રેડ હાઈસ્કૂલમાં ગાંધીબાપુએ અભ્યાસ કર્યો છે એનો ઉલ્લેખ કરીને રંગીલા રાજકોટ અને અહીંના ઉમદા ઉછેરને અવિનાશ વ્યાસે ગૌરવ પ્રદાન કર્યું છે.
મુંબઈ, માનવ વસ્તીથી ઉભરાતું એક મહાનગર. આશરે એક કરોડ ચૌદ લાખની વસ્તી ધરાવતા આ શહેરમાં પચરંગી નહીં નવરંગ કરતાં ય વધુ રંગો ધરાવતા જાતજાતના, ભાતભાતના લોકો જોવા મળશે. ધારાવીની ઝૂંપડપટ્ટીમાં આમતેમ આથડતા લોકોથી માંડીને જુહુ બીચ પર મૉર્નિંગ વૉક લેનારા, આગલા દિવસે ભરપેટ ખાઈને બીજા દિવસની સવારે વળી પાછી ફિટનેસ જાળવવા જૉગિંગ કરતાં લોકોથી ઉભરાતું શહેર.
મુંબઈની ફાસ્ટ ટ્રેનથી માંડીને ઑફિસે પહોંચવાની સતત ઉતાવળને લીધે લોકલમાં લટકતા લટકતા મુસાફરીની હાડમારી ભોગવતા લોકો અને આ લોકલ ટ્રેનની સામે તુચ્છકારથી જોઈને વળી પાછા પોતાની આરામદાયી એરકંડિશન કારમાં અદ્યતન લેપટોપમાં પરોવાઈ જતા લોકો….
લોકો લોકો લોકો….
ગણ્યા ગણાય નહીં તેમ છતાં આ મોહમયી નગરી મુંબઈમાં સમાય એવા લોકોમાંથી આજે એકાદ બે જણની વાત કરીએ.
હા, તો એક છે આપણી વાર્તાનો નાયક-પ્રણવ અને બીજી છે આપણી વાર્તાની નાયિકા સંધ્યા.
આ પ્રણવના બે રૂપ છે. એક છે દિવસના ભાગે મુંબઈ નગરપાલિકાની ઓફિસમાં કર્મચારીની નોકરી કરતા પ્રણવનું અને બીજું રૂપ છે રાત પડે નાના-મોટા સામાજિક પ્રસંગોમાં પોતાની સ્ટેન્ડ અપ કૉમેડીથી છવાયેલા રહેતા પ્રણવનું.
નાનપણથી આસપાસના લોકોને જોઈ જોઈને એમનું અનુકરણ કરવું એ આ ભાઈનો મૂળ શોખ. બેઝનો અવાજ, વાત પ્રસ્તુત કરવાની છટા, વાતમાં બંધબેસે એવી હાવભાવ અને બૉડી લેંગ્વેજ પણ આ પ્રણવભાઈમાં ખરી. ધીમે ધીમે એમાં આ ટી.વી પર ચાલતા કૉમેડી શૉ જોઈને એ જરા રિફાઈન થયો વળી રાજુ શ્રીવાસ્તવ કે કપિલ શર્માને જોઈને જરા ઢંગની કૉમેડી કરતાં શિખ્યો અને પછી તો યારો-દોસ્તોની મહેફિલથી માંડીને મંગળ પ્રસંગો સુધી પહોંચ્યો અને ધીમે ધીમે આમાંથી થાળે ય પડતો ગયો અને આમ આમ કરતાં આ સાઈડ કમાણીમાંથી આ વર્ષે તો સેન્ટ્રો કાર પણ લઈ લીધી.
હવે વાત આવે છે આપણી નાયિકાની, એટલે કે સંધ્યાની.
આ સંધ્યાનું એક જ રૂપ છે. સાદા સીધા મધ્યમ પરિવારની કૉમર્સ ગ્રેજ્યુએટ સંધ્યાને મમ્મીએ સરસ રીતે ટ્રેઈન કરી છે. કહો કે સાસરીમાં સરસ રીતે સમાઈ જાય એવી રીતે એને પળોટી છે. એનું ગ્રેજ્યુએશન પુરુ જ થયું કે સમર વેકેશનમાં કૂકિંગ ક્લાસમાં મુકી દીધી. હાસ્તો ભાઈ, આગળ જતાં તો એ જ કામમાં આવવાનું છે ને?
ચાલો આ કૂકિંગ ક્લાસના કોર્સ પણ પુરા થઈ ગયા, હવે શું? તો હવે માંડો મુરતિયા જોવા. અત્યારથી જોતા રહીએ તો ચાર-છ મહિના કે વરસમાં ઠેકાણું પડે ને?
***** વાતની કહો કે વાર્તાની શરૂઆત હવે થાય છે.
એક દિવસની વાત છે. મધ્યમવર્ગી ફ્લેટની નીચે એક કાર આવીને ગેસ્ટ પાર્કિંગ માટેના એરિયામાં પાર્ક થઈ..ગાડીમાંથી ઉતરીને એ યુવકે સાઈડ મિરરમાં પોતાનો હુલિયો જરા સરખો કરી લીધે. નાનકડું હેરબ્રશ કાઢીને વાળ સરખાં કરી લીધા. ડાર્ક બ્રાઉન લાઈનિંગથી શોભતા આછા બ્રાઉન કલરના શર્ટને ફરી એકવાર ખેંચીને ડાર્ક બ્રાઉન પેન્ટમાં સરખી રીતે ટક કરી લીધું. ફ્લેટના ગેસ્ટ પાર્કિંગમાંથી બહાર નિકળી સામે દેખાતા બ્લેક બોર્ડમાંથી બીજા માળે રહેતા શ્રી સુધીર મહેતાનું નામ કન્ફર્મ કરીને લિફ્ટ તરફ આગળ વધ્યો.
ટ્રીન….ટ્રીન…..બેલ સાંભળતા જ સુધીરભાઈએ ધર્મપત્નિ પલ્લવીને સાદ પાડ્યો……” મહેમાન આવી ગયા લાગે છે. સંધ્યા તૈયાર છે ને?” બોલતા દરવાજો ખોલ્યો.
“આવો આવો પ્રણવકુમાર, તમારી જ રાહ જોવાય છે.”.. બે દિવસ પહેલાં ફોટા સાથે મળેલા બાયોડેટાના લીધે એમને પ્રણવને ઓળખતા જરાય વાર ન લાગી.
પલ્લવીબેને પણ સસ્મિત પ્રણવકુમારને આવકાર આપ્યો.
પ્રણવકુમાર એટલે આ આપણી વાર્તાના નાયક. પ્રણવકુમારની ઘરમાં પધરામણી થતાં સુધીરભાઈની નજર બહાર લોબીમાં લંબાઈ અને લિફ્ટ સાથે અફળાઈને પાછી વળી.
“ કેમ એકલા જ આવ્યા છો? તમારા મમ્મી-પપ્પા ?”
સ્વભાવિક છે વેવિશાળની વાત હોય તો મુરતિયો સાવ આમ એકલો થોડો આવે ?
“વાત જાણે એમ છે કે મળવા યોગ્ય કન્યાઓમાંથી આજની મુલાકાતનો આ ચોવીસમો નંબર છે.. શરૂઆતમાં એ લોકો આવતા પણ હવે તો હું એકલો જ આવું છું..વાત જાણે એમ છે કે વાત કંઇક જામે તો એમની સાથે મુલાકાત કરાવવાનો અર્થ એટલે હવે મેં તો એમને દર વખતે સાથે આવવાની ના જ પાડી દીધી છે” પલ્લ્વીબેને ટ્રેમાં ધરેલા પાણીનો ગ્લાસ ઉચકતાં પ્રણવ બોલ્યો. “વાત જાણે એમ છે” એ પ્રણવકુમારની તકિયા કલામ હોય એવું સુધીરભાઈને લાગ્યું સાથે તટસ્થ રીતે વિચારતા લાગ્યું કે પ્રણવકુમારની વાત સાચી છે.
સુધીરભાઈ પાસે ઠાલું હસવા સિવાય ક્યાં બીજો કોઈ ઉપાય હતો? આમ તેમ આડી અવળી વાત ચાલતી રહી ત્યાં આપણી નાયિકા એટલે કે સંધ્યાની એન્ટ્રી થઈ. કપાળમાં નાનકડી બિદીથી શોભતી સંધ્યાના ચહેરા પર લજ્જાયુક્ત ગરિમા હતી. લખનવી વર્કના આછા ગુલાબી રંગના પંજાબીમાં પણ એની સાદગી અને સૌમ્યતા જોનારને સ્પર્શી જાય એવી હતી તો પછી પ્રણવકુમાર એમાંથી ક્યાં બાકાત રહે? સંધ્યાએ તૈયાર કરેલી ચા અને નાસ્તાને ન્યાય આપ્યા પછી પ્રણવને જરા આઘોપાછો થતો જોઈને સંધ્યાએ જ કહ્યું ,
“ચાલો આપણે બહાર બાલ્કનીમાં જઈએ.” નાનકડા આ ફ્લેટમાં મમ્મી-પપ્પાની હાજરીથી જરા દૂર મોકળાશથી વાત કરી શકાય એ હેતુથી સંધ્યાએ પ્રણવની સામે જોઈને કહ્યું અથવા મમ્મી-પપ્પાની સાથે નિશ્ચિત થયેલી પૂર્વયોજનાને અનુસરીને પણ હોઈ શકે અને પ્રણવને પણ આ મોકળાશ ગમી.
બહાર બાલ્કનીમાં આવીને શું વાત કરવી એની અવઢવમાં ઉભેલા પ્રણવને હળવો કરવા સંધ્યાએ જ પહેલ કરી.
“ઘર શોધતા તકલીફ તો નથી પડી ને?” બંને જાણતા હતાં આ વાહિયાત શરૂઆત હતી પણ શું થાય? ક્યાંકથી તો શરૂ કરવું રહ્યું ને?
અને પછી તો ધીમે ધીમે વાતોનો દોર આગળ વધતો રહ્યો, બંને જણ કમ્ફર્ટ લેવલે આવી જાય એવી રીતે વાતો થતી રહી. જોનારને ય લાગે કે બંને એકબીજાને ગમી ગયા છે. હવે કોણ પહેલાં હા બોલે એની રાહ જોવાય છે.
વાતો વાતોમાં પ્રણવે સંધ્યાને પૂછીને જાણી લીધું કે સંધ્યા માટે તો એ સૌથી પહેલો જ મુરતિયો છે જેને એ મળી રહી છે અને સાથે એ પણ જણાવી દીધું કે સંધ્યાનો તો નંબર ચોવીસમો છે.
સંધ્યાને અજાયબી થઈ.
“આટલા બધામાંથી એક પણ પસંદ ન આવી?”
“ ના, સાવ એવું ય નહોતું. કોઈને હું પસંદ ન આવ્યો, કોઈ મને ન ગમ્યું અને જે ગમી એની સાથે જન્માક્ષર મળ્યા નહીં”
“ઓહ, તો શું લાગે છે? આપણે ફરી મળીએ એવી કોઈ શક્યતાઓ છે ખરી કે પછી …..? કહીને સંધ્યાએ બાકીના શબ્દો અધ્યાહાર રહેવા દીધા”
“ચોક્કસ, પણ એ પહેલાં એક મહત્વની વાત, ફરી મળતાં પહેલાં અમારા ઘરની પરંપરા મુજબ આપણા જન્માક્ષર તો મેળવવા જ પડશે, જો એ મળી ગયા તો આપણે પણ મળી શકીશું.” કહીને પ્રણવે સંધ્યાના હાથમાં જન્માક્ષર મુકી દીધા.
*****
વાર્તાનો અંક બીજો
ટ્રીન ટ્રીન……બોરીવલી ઇસ્ટના એક પહેલા જેવા જ મધ્યમવર્ગી ફ્લેટનો ડોરબેલ વાગ્યો. રસોડામાં કામ કરતી ગૃહિણીએ આવીને બારણું ખોલ્યું…….
“યસ, ?”
“માફ કરજો તમને ડિસ્ટર્બ કર્યા. હું કોર્પૉરેશનમાંથી વસ્તી ગણતરી માટે આવ્યો છું. આપનો થોડો જ સમય લઈશ..”
આગંતુકે ખચકાઈને જવાબ આપ્યો. આમ તો ગૃહિણી પણ આગંતુકને જોઈને જરા ખમચાઈ તો હતી જ પણ પછી સ્વસ્થતા મેળવીને બારણામાંથી ખસીને એને અંદર આવવા જગ્યા કરી.
અને પછી તો જે વ્યહવારિક જાણકારી લેવી હતી એ લેવાઈ ગઈ. ઘરમાં પતિ-પત્ની અને એક પુત્ર છે એવી રજીસ્ટરમાં નોંધ ઉમેરાઇ ગઈ.
પાંચેક મિનિટમાં એ કોફીના બે મગ લઈને આવી. એક કપ આપી બીજો કપ લઈને એ સામેના સોફા પર ગોઠવાઈ.
કોફીના કપમાંથી ઉઠતી વરાળની જેમ એની જીજ્ઞાસા પણ મનની સતહ પર તરી આવી.
“ તમે ક્યાં રહો છો?”
“ હું બસ અહીં નજીક, બોરીવલી વેસ્ટમાં” જવાબ મળ્યો. અચકાતા અચકાતા વાત આગળ ધકેલાઈ.
“ પરિવારમાં ?” “ ગૃહિણીએ પૂછ્યું.
“ એક દિકરી છે. સાત વર્ષની”
એમ? મારો દિકરો પણ સાત વર્ષનો જ છે. શેઠ જી.એચ. હાઈસ્કૂલમાં ભણે છે.” ગૃહિણી બોલી.
“અરે મારી દિકરી પણ શેઠ જી.એચ. હાઈસ્કૂલમાં જ છે અને તેમ છતાં આપણે તો ક્યારેય મળવાનું થયું જ નહીં. ”
“હા, ક્યારેય મળવાનુ થયુ જ નહીં આપણા સંજોગો જ એવા હતા અને આપણા ગ્રહો પણ એમ જ કહેતા હતા ને કે આપણે મળી જ નહીં શકીએ….. ગૃહિણીના હોઠ સુધી વાત આવીને અટકી ગઈ…
એક ક્ષણ અટકીને એ બોલી..” હશે પણ હવે જ્યારે સ્કૂલમાં પૅરેંન્ટ મિટિંગ જેવું કંઈક હશે ત્યારે યાદ રાખીને મળી લઈશું.”
વાત આગળ વધારવાના ઈરાદે ફરી પૂછી લીધું…અમારી જેમ જ નાનો પરિવાર ? પત્ની ? શું નામ એમનું? એ તો સ્કૂલની મિટિંગમાં આવતા હશે ને?”
વળી પાછી બે -પાંચ ખોડંગાતી પળો આગળ વધી અને આગંતુકે સામે બેઠેલી વ્યક્તિથી નજર ખસેડીને જવાબ આપ્યો…“ બે વર્ષ પહેલાં કાર અકસ્માતમાં……” આગંતુક આગળ બોલી ન શક્યો.
વળી સમય જાણે ચોસલું બનીને ગઠાંઈ ગયો…
ગૃહિણીના મનમાં ગોફણની જેમ સવાલ વિંઝાયો…..” જન્માક્ષર મેળવ્યા નહોતા?” પણ એના સ્વસ્થ સ્વભાવે મનમાં ઉઠેલા સવાલને મનમાં જ ધરબી દીધો..એનામાં રહેલી શાલીનતાએ એને એમ કરતાં વારી…
“ ઓહ !“ આટલું વ્યક્ત કરીને એ ચૂપ થઈ ગઈ. હવે બંને પાસે આગળ વાત કરવાનો અવકાશ શૂન્યતાની સપાટીએ જઈ પહોંચ્યો.
“હું જઈશ હવે…..” માંડ આટલું જ એ આગંતુક બોલી શક્યો અને હાથમાં પકડેલું રજીસ્ટર એની શોલ્ડર બેગમાં સરકાવ્યું.
“અરે ! ગૃહિણીને પણ આગળ શું બોલવું એ ન સમજાયું.
કદાચ બંનેને થયું હશે કે માંડ માંડ વર્ષો પહેલા મળેલી અને હવે ફરી ક્યારે ય મળશે એવી ક્ષણો, એ વાતો બસ આમ જ અધુરી જ રહી જશે?
બારણા સુધી પહોંચેલા આગંતુકને ગૃહિણીએ પૂછી લીધું ….
“દિકરીનું નામ?”
“સંધ્યા અને તમારા દિકરાનું નામ?”
“પ્રણવ” ……..
વર્ષો પહેલાં મળેલી એ ક્ષણોને તો આજ સુધી એ વિસરી જ ક્યાં શક્યા હતા? ક્યાંથી વિસરે?
કદાચ એ બંનેનો પહેલો અને વ્યક્ત થયા વગર મનમાં જ ધરબાઈને અધુરો રહી ગયેલો અને કદી ય ન વિસરી શકાય એવો મુલાયમ પ્રેમ હતો. એ એવા મુલાયમ પ્રેમની અધુરી રહી ગયેલી વાત હતી જે જન્માક્ષરની જટિલ જાળમાં અટવાઈને અધૂરો રહેવા જ સર્જાયો હતો.
આપણે વાત કરતાં હતાં અમદાવાદની… કોઈ એક શહેરને જોવાની, જાણવાની સૌની અલગ અલગ દ્રષ્ટિ હોવાની. ક્યાંક કોઈને એમાંના ઈતિહાસમાં રસ પડી જાય તો કોઈને શહેરની બાંધણી, એની શૈલીમાં રસ પડી જાય. વિચાર આવ્યો કે એક લેખક, કવિ કે ગીતકાર કોઈ એક શહેરને કઈ નજરે નિહાળે કે એમને કેવી સંવેદનાઓનો અનુભવ થાય? ઈંટ પત્થરના બનેલા શહેરમાંય એમને પ્રાણ જણાય ખરો?
જ્યારે લેખક, કવિ કે ગીતકારની સંવેદનાઓ વિશે વિચારીએ ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ અને એમના અમદાવાદ જેવા અનેક શહેરોને લગતા ગીતોની રચના યાદ આવે.
ગયા વખતે આપણે ભારતની આઝાદી અપાવવામાં પાયારૂપ અમદાવાદના સાબરમતીના પાણી અને અમદાવાદ શહેરના પાણીદાર લોકોની વાત કરી.
આજે અમદાવાદનું સાવ થોડી મિનિટોમાં દર્શન કરાવતા એ ગીતને યાદ તો કરવું રહ્યું. કિશોરકુમારના અલ્લડ અને રમતિયાળ અવાજમાં ગવાયેલા આ ગીતમાં એક લહેરીલાલા જેવો રિક્ષાવાળો હોય તો એ કેવી રીતે અમદાવાદને ઓળખાવે ? બસ એ કલ્પનાને સાકાર કરતી હોય એવી વાત અવિનાશ વ્યાસે કરી છે. શહેરનાં સાંકડા રસ્તા પરથી પણ સર્પાકારે સડસડાટ રિક્ષા હાંકી જતા રિક્ષાવાળાનો તો અમદાવાદમાં રહેનારાને અનુભવ છે. ડાબે જમણે વળવા માટે રિક્ષામાંથી હાથના બદલે પગ બહાર કાઢતા કોઈપણ રિક્ષાવાળાના અસલી મિજાજ સાથે શરૂ થતું આ ગીત…..
હે… હે અલ્યા… હે બાજુ બાજુ… એ ભઈલા
હું અમદાવાદનો રિક્ષાવાળો નવસો નવ્વાણું નંબરવાળો, અમદાવાદ…અમદાવાદ બતાવું ચાલો… એવી રિક્ષાં હાંકુ હેરત પામે ઉપરવાળો, અમદાવાદ બતાવું ચાલો…
આ ગીતમાં અમદાવાદની બહારથી આવતા મુલાકાતીઓનેય અમદાવાદની અસલી ઓળખ થઈ જાય એવી રીતે રિક્ષાવાળાના સ્વરૂપે અવિનાશ વ્યાસ આપણને શાબ્દિક રિક્ષામાં ફેરવ્યા છે.
રિક્ષાવાળાની જેમ એ આપણને રીચી રોડના ફાફડા જલેબી ય જમાડે તો ચેતનાની દાળ પણ એ દાઢે લગાડે. ભદ્રકાળીના દર્શને પણ એ આપણને લઈ જાય. રાત પડે અને અમદાવાદીઓના અને મુલાકાતીઓના માનીતા માણેકચોક અને એ માણેકચોકની મોર્ડન પ્રતિકૃતિ જેવા લૉ કે લવ ગાર્ડનની સફર પણ કરાવે..
સાવ મોજીલા શબ્દોમાં ખાવા ખવડાવવાની વાત કરીને વર્ષો સુધી ભારત પર પોતાની હકૂમત સ્થાપનાર અંગ્રેજો સામે અઝાદીની લડત માંડનાર બાપુને એ ફરી એકવાર યાદ કરતાં કહે છે કે, સાબરમતીના પાણીની તાકાત એવી છે કે આ પાણી પીનાર સાચો અમદાવાદી ક્યારેય કોઈની સામે ઝૂક્યો નથી કે ઝૂકવાનો નથી.
એક વાણિયે સાબરના પાણીની કિંમત જાણી દાંડી કૂચથી આઝાદીની લડત અહીં મંડાણી પણ સાચો અમદાવાદી કોઇને કદી ન ઝૂકવાવાળો અમદાવાદ બતાવું ચાલો…
હું અમદાવાદનો રિક્ષાવાળો…
કિશોર કુમાર પાસે ગીત ગવડાવવું કેવું કઠીન છે એ તો સૌ જાણે છે અને તેમ છતાં અવિનાશ વ્યાસે એમની પાસે આ ગીત ગવડાવીને સિદ્ધ કરી બતાવ્યું હતું કે એક ગુજરાતી ધારે એ કરી શકવાને શક્તિમાન છે.
આવી જ બીજી એક રચના છે જેમાં અવિનાશ વ્યાસે અમદાવાદની કેટલીક ખૂબીઓ દર્શાવી છે.
વાત તો એ જાણે કરે છે કોઈ એક ગુલઝારીની નામની કાલ્પનિક વહુની. એ ગુલઝારીને મિજાજી બાદશાહનો ડારો દેતા, મિજાજી બાદશાહની દહેશત બતાવતા આ અમદાવાદી નગરી જોવા જતાં રોકવાની કોશિશ તો કરે છે સાથે આ અમદાવાદી નગરીમાં શું જોવા જાણવા જેવું છે એ કહેતાય જાય છે.
એક લાલ દરવાજે તંબુ તાણીયા રે લોલ
લાલ દરવાજા એટલે તો જૂના અમદાવાદમાં પ્રવેશવાનો દરવાજો. અહીંથી શરૂ થાય એક એવું અમદાવાદ જે આજે જૂના અમદાવાદ તરીકે ઓળખાય છે.
એ સમય તો મને પણ યાદ છે જ્યારે સાબરમતીના પટમાં તંબુ તાણીને દિવસો સુધી સરકસના ખેલો થતાં. અત્યારે તો કોઈ કોટ કે કોટ ફરતે કાંગરીય રહી હોય એવું યાદ નથી આવતું પણ અવિનાશ વ્યાસની એ રચના જરૂર યાદ આવે છે. અમદાવાદનો ઈતિહાસ યાદ છે ને?
કહેવાય છે કે બાદશાહ જ્યારે શહેર ફરતે કોટ બનાવે અને માણેકબાવા સાદડી વણે. એ સાદડી વણે ત્યાં સુધી કોટ બંધાય અને માણેકબાવા સાંજ પડે સાદડી ખોલી નાખે અને કોટ પડી જાય. છે ને રસપ્રદ? અને પછી તો સાંભળ્યા પ્રમાણે આ માણેકલાલ બાવાજીએ બાદશાહ પહેલાં એમના નામનો બુરજ બાંધે તો આગળના કામમાં એ નડતર નહીં ઊભું કરે અને એ માણેક બુરજ હશે ત્યાં સુધી બાદશાહનું શહેર સલામત રહેશે એવી ખાતરી આપી અને કોટ બંધાયો. એલિસબ્રિજના છેડે ઉભેલા આ માણેક બુરજને જોયાનું યાદ છે?
અમદાવાદના આ કોટની, માણેકબાવાની મઢીની વાત આ રચનામાં અવિનાશ વ્યાસે કરી છે. સીદી સૈયદની જાળી, કાંકરિયાનું પાણી અને ભદ્રકાળીમાં બિરાજેલા માડીને પણ આ ગરબામાં ગાયા છે.
કહે છે કે ભદ્રકાળી મંદિરના ચોકથી ગરબો ચઢતો અને ત્રણ દરવાજા સુધી ફરીને પાછો આવતો. દસ-વીસ હજાર લોકોના પગ ઢોલીડાના તાલે ઝૂમે. આપણે તો જરા આંખ બંધ કરીને આ મેદનીની કલ્પના જ કરવાની રહી.
લોકકથા જેમ વરસો વરસ યાદ રહે એમ આ લોકકથાને વણીને લખેલો ગરબોય વરસો વરસ યાદ રહેશે.
સીદી સૈયદની જાળી ગુલઝારી જોવા હાલી કાંકરિયાનું પાણી ગુલઝારી જોવા હાલી
હે વઉ તમે નઉ જશો જોવાને ત્યાં બાદશો બડો મિજાજી
એકદમ લોકગીત લાગે એવા તળપદી શબ્દોમાં લખાયેલા આ ગરબાના તાલે તો કેટલીય ગુજરાતણો શેરીમાં, સ્ટેજ પર ઉત્સાહભેર ઘૂમી હશે? તમે પણ એ લહાવો લીધો તો હશે જ ને?
અવિનાશ વ્યાસ એવા ગીતકાર હતા જેમણે સર્વ વિદિત વિષયો પર ગીત રચના તો કરી છે અને સાથે કેટલાક એવા ગીતોની રચના પણ કરી છે જેમાં પત્થર-કોંક્રીટના બનેલા અડાબીડ જંગલ જેવા શહેરોની સૂરીલી શાબ્દિક ઓળખ થાય.
કહેવાય છે કે અવિનાશ વ્યાસ એક માત્ર એવા ગીતકાર-સંગીતકાર હતા જેમણે ગુજરાતના મોટા ભાગનાં શહેરો વિશે ગીતો રચ્યાં અને એ બધાં ગીતો અત્યંત લોકપ્રિય નિવડ્યા હતાં. સાવ સરળ અને લોકભોગ્ય બોલીમાં આ ગીતોનું લોકમાનસમાં વર્ષો સુધી અનેરું સ્થાન રહ્યું છે.
અવિનાશ વ્યાસનો જન્મ ખાડીયા રાયપુરમાં આવેલી ગોટીની પોળમાં થયો અને બાળપણ પણ એ ગોટીની પોળમાં વિત્યું એટલે સ્વાભાવિક છે કે અમદાવાદ પ્રત્યે એમને સવિશેષ પ્રેમ અને સન્માન હોય.
આ અમદાવાદનું મહત્વ એટલે છે કે અમદાવાદના સાબરમતીના તટ પરથી શરૂ થયેલી દાંડીકુચ ભારતને આઝાદી અપવાનું નિમિત્ત બની હતી. આ વાતને વણી લેતી એમની એક રચના છે જેને આપણે પણ ગર્વથી ગાવી જોઈએ…
અમદાવાનો ઈતિહાસ ભવ્ય હતો. આ એવા અમદાવાદની વાત છે જ્યાંના સસલાઓએ ડર્યા વગર શિકારી કુતરાઓનો સામનો કર્યો અને અહમદશા બાદશાહે આ શહેર વસાવ્યું. આમ તો આપણે પણ જાણીએ છીએ અમદાવાદ ભારતનું માંચેસ્ટર તરીકે ઓળખાતું એટલે એ મિલો અને કારખાનાઓથી ધમધમતા સમયની કલ્પના કરવી સાવ સહેલી છે. જરાક દૂરના ભૂતકાળ તરફ નજર કરીએ તો લાગે કે એ વાતને લઈને અવિનાશ વ્યાસે દાયકા પહેલાનાં અમદાવાદની અસલી ઓળખ આ ગીતમાં આપી છે.
અવિનાશ વ્યાસ કહે છે કે અહીં મિલનું ભુંગળું પહેલાં બોલતું અને પછી કૂકડો બાંગ પોકારતો. અહીં રોટલીનો ટુકડો રળવા સાઇકલ લઈને મિલ મજદૂર ભાગતા અને એ મિલ મજદૂરની મજદૂરીથી શહેરની આબાદી વધી.
અમદાવાદના જીવનનો સુણજો ઇતિહાસ ટચુકડો, જ્યાં પેહલા બોલે મિલનુ ભુંગળુ પછી પુકારે કુકડો, ને સાઇકલ લઇને સૌ દોડતા, રળવા રોટલીનો ટુકડો, પણ મિલમંદિરના નગદેશ્વરનો રસ્તો કયાં છે ટુંકો, મિલ મજદુરની મજદુરી પર શહેર તણી આબાદી, ભાઇ, અમે અમદાવાદી… અમે અમદાવાદી…
જો કે આજના અમદાવાદને જોઈએ તો સવાલ થાય કે સાચે અમદાવાદ આવું હતું ખરું? એ મારું અમદાવાદ તો જાણે ક્યાંય ખોવાઈ ગયું.
અમદાવાદીઓની ફિતરત કેવી છે એ તો જગ જાહેર છે. અવિનાશ વ્યાસે અમદાવાદીઓના વલણની સાવ સાચૂકલી છબી દોરી છે. કહે છે કે અમદાવાદીઓ સમાજવાદી, કોંગ્રેસવાદી, શાહીવાદીને ટપી જાય એવા મૂડીવાદી છે પણ સાથે આપણે સૌ એ જાણીએ છીએ કે આ મૂડીવાદી અમદાવાદ જે ગુજરાતની આ એક સમયની રાજધાની હતી એ આઝાદીની ચળવળનું મધ્યબિંદુય હતું
અમદાવાદીઓ પાછા ખાવાનાય શોખીન. એમના એ શોખનો પણ અવિનાશ વ્યાસે ઉલ્લેખ કરતાં કહે છે કે આ ફાફડા જલેબીનાની જ્યાફતના શોખીનો ભલે લાગે સાવ સુકલકડી પણ હા, મિજાજના મક્કમ. ધારે તો ભલભલાની ગાદીને ઉથલાવવામાં એ પાછા ના પડે. અંગ્રેજોની ગાદી ઉથલાવવામાં મૂઠ્ઠીભર હાડકાના, સાવ સુકલકડી એવા બાપુ જ નિમિત્ત બન્યા હતા ને?
ઉડે હવામા ધોતિયુ ને પેહરી ટોપી ખાદી, ઉઠી સવારે ગરમ ફાફડા ગરમ જલેબી ખાધી, આમ જુઓતો સુકલકડી ને સુરત લાગે માંદી, પણ મન ફાવેતો ભલભલાની ઉથલાવીદે ગાદી,
આ અમદાવાદીઓને પારખવા અઘરા એવું અમદાવાદનું, એ પણ સાવ અટપટું. અમદાવાદની પોળમાં જેમનું બાળપણ વિત્યું હોય એવા અવિનાશ વ્યાસે અમદાવાદની પોળની વાત કેવી મઝાની કરી છે?
અમદાવાદની અટપટી પોળોની વાત અવિનાશ વ્યાસે સાવ હળવાશથી આલેખી છે. કહે છે કે મુંબઈની મહિલા જેવા આ પોળોથી અજાણ છે એવા લોકો અહીં ચોક્કસ ભૂલા પડે. જવા નીકળે જમાલપુર અને માણેકચોક પહોંચે અને માણેકચોકમાંથી નિકળીને પાછા માણેકચોકમાં જ પહોંચે. આ હળવાશે લખેલી વાત જરા જુદી રીતે સાચી છે. અત્યારે આ વાત લખતાં વર્ષો પહેલાં સાંભળેલી વાત યાદ આવે છે કે જ્યારે અંગ્રેજોને હટાવવાની ચળવળ ચાલતી હતી ત્યારે છમકલા કરીને નાસી જવા એ ક્રાંતિકારી યુવાનો માટે પોળો આશીર્વાદ સમાન હતી. ક્યાંથી છટકીને ક્યાંય પહોંચી જતા અને અંગ્રેજ પલટન હાથ ઘસતી રહી જતી.
પોળની અંદર પોળ, ગલીમા ગલી, ગલી પાછી જાય શેરીમા ઢળી, શેરી પાછી જાય પોળમા વળી, વળી પાછી ખડકીને અડકીને ખડકીને ગલી, અરે મુંબઇની એક મહિલા જવા જમાલપુર નીકળી, ને વાંકીચુકી ગલી-ગલીમા વળી વળી ને ભલી, ભાઇ માણેકચોક થી નીકળી પાછી માણેકચોકમાં વળી, આવીતો ભાઇ બહુ કેહવાની… આતો કહિ નાખી એકાદી…
જો કે અવિનાશ વ્યાસે આવી એકાદી નહીં અમદાવાદ પર અન્ય રચનાઓ પણ કરી છે. ગુજરાત આવે ત્યાં ગરબા આવે. અવિનાશ વ્યાસે આ અમદાવાદને સરસ રીતે સનેડામાં ઢાળ્યો છે . સનેડો આવે તો સૌ તાનમાં આવી જાય ને?
હે કાંકરિયાની પાળે ને આથમતા અજવાળે, ને આંખડીયુંના ચાળે
આ સનેડામાં પોળની નહીં પણ પોળમાં રહેતી નારીની વાત જરા જુદી રીતે મુકી છે. કહે છે કે રાયપુરની રાણી ને સારંગપુરની શાણી, શાહીબાગની શેઠાણી નીકળે ત્યારે સૌ એમને ટીકી ટીકીને જોઇ રહે એવો તો એમનો ઠસ્સો હતો.
બની ઠનીને જ્યારે તમે પોળમાં નીકળતાં
ટીકી ટીકી જોનારાનાં હૈયા રે ઉછળતાં…
રાયપુરની રાણી ને સારંગપુરની શાણી, શાહીબાગની શેઠાણી
મારો મીઠો મીઠો પ્રેમ કેરો હેલો સાંભળો જી…..
અવિનાશ વ્યાસના ગીત, ગરબાની જેમ સનેડા માણવા જેવા ખરા.
હવે આગળ આપણે કરવાના છીએ અવિનાશ વ્યાસ રચિત અમદાવાદની અને અમદાવાદની તાસીરની જે અલગ અલગ રૂપે એમના શબ્દોમાં વણાઈ છે.
ગીત, સંગીત વિશે સારું, સાચું ઉપરાંત રસપ્રદ રીતે કંઈપણ આલેખવા માટે ખરેખર તો સંગીતની જાણકારી હોવી જરૂરી છે. સંગીતને સાચી રીતે માણવાં માટે પણ સંગીતની સાચી સમજ હોવી એટલી જ જરૂરી છે. શાસ્ત્રીય સંગીત માટે આ વાત ઘણી મહત્વની છે.
પરંતુ, સુગમ સંગીતને માણવા માટે જો ગીત, સંગીતની જાણકારી હોય તો તો ઉત્તમ પણ ન હોય તો પણ ચાલે. બસ, મનથી ગીત-સંગીત સાથે જોડાતાં જઈએ તો પણ એમાં આનંદ મળે છે.
આવાં સુગમ સંગીતને જેણે ઘર ઘર સુધી પહોંચાડ્યું છે એવા અવિનાશ વ્યાસનાં ગીત, સંગીતનો વ્યાપ ઘણો વિશાળ છે. તેમનાં ગીતોમાં માનવીનું મન, માનવીની લાગણીઓ સાવ સરળ શબ્દોમાં આકાર લઈ લે છે.
અગાઉ આપણે માનવીનું મન, માનવીની લાગણીઓને સૂરમાં પરોવેલાં, અવિનાશ વ્યાસનાં આવાં કેટલાય ગીતોની વાત કરી. માનવીની વાત આવે ત્યાં સંબંધોની વાત પણ આવે જ. સંબંધોના પણ અનેક સૂર આપણે સાંભળ્યા. પ્રેમગીત, વિરહગીતની પણ વાત કરી. આમ તો વિરહની વાત આવે એટલે વાત સીધી જ પ્રિયતમ-પ્રિયાના વિરહ પર જ જઈને અટકે.
પણ, એક એવો વિયોગ છે જેમાં ચારેકોર સુખની છોળ હોવા છતાં ડૂમો બનીને દિલમાં બાઝે છે. એને તો અવગણી જ નથી શકાતો કે નથી દૂર કરી શકાતો. એ વિયોગ છે એક નારીની ગર્ભનાળ સાથે જ સંકળાયેલા સંબંધનો વિયોગ. એ સંબંધ છે પોતાના કંકુવર્ણા પગલાની અને મેંદી મૂકેલા હાથની છાપ જ્યાં મૂકીને આવી છે એ માવતરનો. આ સંબંધ એક કસક સાથે, એક યાદની જેમ પણ સતત જીવાતો જાય છે.
માણસ માત્ર એના સંબંધોના આધારે જીવે છે. કેટલાક સાથે જીવાતા સંબંધો અને કેટલાક પાછળ છૂટી ગયેલા હોય છતાં મન-હૃદયનાં ઊંડાણમાં સતત ધબકતા સંબંધ. સાથે જીવાતો સંબંધ એટલે પતિ સાથેનો સંબંધ અને પતિના ઘેર અઢળક સુખ વચ્ચેય જીવતી એ નારીનાં હૃદયનો ખૂણો સદાય કંઈક ઝંખતો હોય એવી સતત અધૂરપની, ઝુરાપાની લાગણી સાથે ધબક્યા કરતો હોય એવો એ સંબંધ એટલે માવતર સાથેનો સંબંધ.
અવિનાશ વ્યાસે આ એક ગીતમાં પાછળ છોડીને આવેલા સંબંધને લઈને એક નારીનાં મનની સઘળી આર્દ્રતા છલકાવી દીધી છે.
કોઈ એક પુરુષના વિચારોમાં કેવી રીતે ઊગી આવતા હશે આવા ભાવ? કેવી રીતે શબ્દોમાં ઊતરી આવતી હશે સ્ત્રીનાં મનની સંવેદના? કેવી રીતે એ ઝુરાપાની વ્યથા વ્યકત થતી હશે? આ ગીત જ્યારે પણ સાંભળવામાં આવે ત્યારે કોઈનું પણ મન આર્દ્ર થયાં વગર નહીં જ રહેતું હોય.
પીયરને પીપળેથી આવ્યું પારેવડું, પારેવડાંને સોના કેરી ચાંચ રે.. પારેવડાંને કોઈ ના ઉડાડશો..
અવિનાશ વ્યાસે આ ગીતની રચના કરી હશે ત્યારે ચોક્કસપણે પારેવાની ડોકે બાંધીને સંદેશો મોકલવાનો સમય તો દાયકાઓ પહેલા પૂરો થઈ ગયો હતો. પીયરની યાદમાં વ્યથિત નારીને દૂરથી ઊડીને આવેલાં એ પારેવામાં માવતર, ભાઈ-ભોજાઈ અને બેનનું ઊભરાઈ આવતું વહાલ અનુભવાય છે.
મૈયરનું ખોરડું ને મૈયરની ગાવડી, મૈયરની સામે એક નાની તલાવડી, એવાં મારાં મૈયરનું આ રે પારેવડું, એને આવે ના ઊની આંચ રે. પારેવડાંને કોઈ ના ઉડાડશો.
એ રે પારેવડામાં જનક ને જનેતા, એ રે પારેવડે મારો ભાઈ. એ રે પારેવડામાં નાનકડી બેનડી, એ રે પારેવડે ભોજાઈ.
પારેવડાંના વેશમાં આજ મારે આંગણે, મૈયર આવ્યું સાચો-સાચ રે. પારેવડાં ને કોઈ ના ઉડાડશો..
એ પારેવું જાણે કાનમાં આવીને માવતરની વાત એને કહેવાનું ના હોય એમ એને ઉડાડવાની એની જરાય મરજી નથી! ને ઝાડ પર બેઠેલાં એ પારેવાં પરથી વહી આવતા પવનમાં એને મૈયરની ગાવડીના દૂધની સોડમ આવતી હશે કે પછી તલાવડીની છાલક અનુભવાતી હશે? આ એક કલ્પના છે પણ એ કલ્પનાની સાથે આપણી નજર સમક્ષ એ નારીનાં મૈયરનું આખું ચિત્ર તાદશ્ય થયાં વગર નથી રહેતું.
મૈયરની કોઈપણ વાત કે વસ્તુ એને ન ગમતી હોય એવું બને? ભલેને નાનું પણ એ તો મૈયરનું ખોરડું છે, ભાઈ! એ તો એને મહેલ જેવું જ લાગેને? જન્મતાં જ જેની સાથે એ હેતે બંધાઈ છે એવી ગાવડી, એ તલાવડીની વાત લઈને આવેલું એ પારેવડું જ છે કે પછી પારવડાના વેશે આવેલું માવતર આંગણે આવી બેઠું છે?
એને તો જ્યાં સુધી એની મરજી હોય ત્યાં સુધી ડાળે ઝૂલવાં જ દેવાનું હોયને?
એ રે પારેવડે મારા મૈયરનો મોરલો, એ રે પારેવડે મારા દાદાજીનો ઓટલો, એ રે પારેવડું મને જોતું રે વ્હાલથી, એને કરવા દ્યો થનગન થન નાચ રે.. પારેવડાં ને કોઈ ના ઉડાડશો..
આજે દૂર દૂર દેશાવર રહેતા અને તેમ છતાં ચપટી વગાડતાં જ એકબીજા સાથે કનેક્ટ થઈ જતા સંબંધોના સમયમાં પણ આ વાત આપણને સ્પર્શી જાય છેને? પણ અહીં વાત માત્ર સંબંધોની જ ક્યાં છે? વાત તો એમાં છલોછલ છલકાતી લાગણીની છે અને લાગણીને તો ક્યાં કોઈ સમયની કે ભાષાની અવધિ નડે છે?
એ સમયે અને આજે પણ આવાં કોઈપણ ગીતો આપણાં હૃદય, મન પર એની અસર મૂકતાં જાય છે.
આજે આ ગીતની વાત લખતાં ક્યારેક સાંભળેલો પ્રસંગ યાદ આવી ગયો.
એક કૉન્સર્ટમાં પુરુષોત્તમ ઉપાધ્યાય અવિનાશ વ્યાસે લખેલું અને સ્વરબધ્ધ કરેલું વિદાયગીત, “ધીરે રે છેડો રે ઢોલી ઢોલકાં” ગાઈ રહ્યા હતા. સાવ અજાણી ભાષા, સાવ અજાણ્યા શબ્દો અને સૂર તેમ છતાં એક રશિયનની આંખોમાંથી આંસુ વહી રહ્યા હતા.
અવિનાશ વ્યાસનાં શબ્દો, સંગીત અને સૂરમાં આ અદ્ભૂત અસર હતી
આદ્ય કવિથી માંડીને આધુનિક કવિ અને એમની કવિતાઓ કે ગીતોની લોકપ્રિયતા અસીમ હોય તેમ છતાં દર એક કવિ કે ગીતકારની કોઈ એક રચના જાણે એમના નામ સાથે ટ્રેડમાર્કની જેમ જોડાઈ જાય. નરસિંહ મહેતાનું નામ યાદ આવે અને “જાગને જાદવા કૃષ્ણ ગોવાળીયા” કે “વૈષ્ણવજન તો તેને રે કહીએ જે પીડ પરાઈ જાણે રે” યાદ આવ્યા વગર રહે ખરું? “ તારી આંખનો અફીણી, તારી બોલનો બંધાણી”ની સાથે વેણીભાઈ પુરોહિત, “ સાંવરિયાની સાથે રમેશ પારેખ, “ પાન લીલું જોઈએ ને ત્યારે હરીન્દ્ર દવે કેવા આપોઆપ જોડાઈ જાય છે? કોઈ ડોસીને વહાલથી ડોસા માટે મસાલા ચા કે ગરમ નાસ્તો બનાવતા જોઈએ તો અમસ્તા ય સુરેશ દલાલનું સ્મરણ થાય. ધૃવ ભટ્ટના નામ સાથે ઓચિંતુ કોઈ રસ્તે મળે ને ધીમેથી કેમ છે પૂછ્યાના ભણકારા અવશ્ય લાગે.
એવી જ રીતે “ લીલી ઓઢણી ઓઢી ધરતી ઝૂમે રૂમઝૂમ’ સાંભળીએ કે “ છેલાજી રે મારે હાટુ પાટણથી પટોળા મોંઘા લાવજો ” સાંભળીએ તો અવિનાશ વ્યાસનું નામ આ ગીતો સાથે જોડાયેલું આવે જ એમાં કોઈને પૂછવાનું બાકી રહે જ નહીં.
હવે આ છેલાજી જે રીતે લખાયું છે એમાં ક્યાંય કોઈ અલંકારનો આડંબર નથી અને તેમ છતાં એ કોઈ અલંકાર- આભૂષણથી જરાય ઉતરતી રચના નથી અને આ રચના યાદ આવવાનું કારણ પણ એ જ તો….પ્રેમ અને પ્રેમમાં મળવાની સાથે છૂટા પડવાની વાત.
આ છૂટા પડવાની વાત ક્યારેક વસમી લાગે તો ક્યારેક એ વહાલી પણ લાગે. જ્યારે ઉભયને ખબર નથી કે છૂટા પડીને ફરી ક્યારે મળાશે ત્યારે એ વિરહ વસમો લાગે પણ જ્યાં ખબર જ છે કે આ તો ઘડી-બે ઘડી છૂટા પડવાની વાત છે ત્યારે એમાં હળવાશની સાથે ફરી મળવાનો ઉમળકો ઉમેરાઈ જાય અને સાથે મનગમતી શરતો પણ ઉમેરાઈ જાય.
કોણ જાણે કેમ પણ ગીતકાર તરીકે અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓમાં હંમેશા આ એક ખૂબી રહી છે. ગીત, ગીતના ભાવ, ગીતની હલક સાથે એમાં નિરુપાયેલા હોય એવા જ ભાવ આપણા મનમાં પણ ઉઠે.
હા, તો વાત કરવી હતી મનગમતી શરતો સાથે ફરી મળવાની…તો જુવો અહીં આ ગીતમાં કેવા લાડથી માંગણી રજૂ થઈ છે ! જવાનું છે તો જાવ…. પણ આવો ને ત્યારે હું કહું એ લેતા આવવાનું રહી ના જાય..
“ અહીં છેલાજી રે…માં જે લહેકા અને લાડથી પાટણના પટોળાની માંગ કરી છે ને એમાં જ છેલાજીને વહેલા વહેલા પાછા આવવાનું ઈજન પણ દેખાય. છેલાજીને તો એણે અનન્ય નકશી ધરાવતા પટોળા વિશે કહેવામાં કંઈ કચાશ નથી છોડી. એમને ય ખબર છે કે એકાદી ફરમાઇશથી નવલી નારનું મન નથી માનવાનું એટલે એમાં પાછા રૂડા મોરલિયા જ ચિતરાવવાની વાત ઉમેરી છે.
અમસ્તા ય સૌ જાણે છે કે પાટણના પટોળા તો મોંઘા જ આવવાના અને તેમ છતાં એ ભારપૂર્વક કહે છે કે મારે હાટુ પાટણથી પટોળા મોંઘા લાવજો અને એટલેથી ન અટકતા સાથે કહે છે પાલવ પ્રાણ બિછાવજો….એટલે વળી શું? પટોળું તો મોંઘુ ત્યારે જ બને જ્યારે એનો પાલવ કંઈક અનેરો હોય, એવું પટોળું જે કોઈ કસર વગર સાચે જ દિલથી ખરીદ્યું હોય એવું પટોળું લેતા આવજો.
અરે ! જરા થોભો… નાયિકાની મનસા તો હજી આગળ કંઇક વધારે છે. પટોળાનો રંગ રાતો હોય તો એની સાથે કસુંબલ પાલવ તો ખરો જ હોં… અને આ પટોળાનો રંગ કંઈ અમસ્તો જ રાતો ન હોવો જોઈએ એમાં ય તમારા પ્રેમનો જ કસુંબલ રંગ ચઢેલો હોવો જોઈએ..લો બોલો કવિ આટલી હદે કોઈ નારીના મનની ઇચ્છાને કેવી રીતે પારખીને વ્યકત કરી શક્યા હશે ?
એક વિચાર મનમાં ઝબક્યો કે.. આ નમણી નારને એ પણ ખબર છે કે પાટણના મોંઘા પટોળામાં શોભતી નારી કેવી લાગતી હશે. એ સમયે તો ક્યાં કોઈ બ્યુટી કોન્ટેસ્ટ, મિસ વર્લ્ડ કે મિસ યુનિવર્સનો ચીલો જ ચાલુ થયો હતો પણ હા, ખરી તો નાર એને કહેવાય જે પદમણી-પદ્મિની હોય એટલે પછી તો કોને એ પદમણી નાર જેવા દેખાવાનો લોભ ન થાય?
આપણા જેવા સૌના મનની વાતને કવિએ એમના શબ્દોમાં વ્યકત કરવામાં જરાય મણા છોડી જ નથી ને. હીરે મઢેલા મોંઘા ચૂડલાની જોડ, નથણી,લવિંગિયા અને ઝૂમખામાં મોંઘા મોતી મઢાવેલા હોય ને એવી જોડ પણ પાછી એની યાદીમાં ઉમેરે છે. હવે આ બધુ પહેરીને એ નિકળે તો ખરી પણ પાછું પિયુનું ધ્યાન કેવી રીતે આકર્ષાશે એનો ય ઉકેલ સૂચવે છે. પહેલાની વહુવારૂઓ ઘૂમટો કાઢતી પણ પગમાં રણઝણતા પાયલ પહેરતી એટલે ઘરના મોભીની હાજરીમાં પણ પિયુને એ ક્યાં છે એનો અણસાર મળી રહે. વાહ !
વળી આ ગીતમાં એક નવો શબ્દ ઉમેરાયો છે- પામરી, આ પામરી શબ્દ પણ કેવો મીઠ્ઠો લાગે છે નહીં? કોડીલી કન્યા જ્યારે પાનેતર પહેરેને એની ઉપર પાછી પારદર્શક ચૂંદડી કહો કે ખેસ માથે નાખે , બસ એવી જ રંગ નિતરતી પામરી, એ વળી એક નવો શણગાર.
એવું નથી લાગતું કે જાણે આપણા આ સવાયા ગુજરાતી ગીતકારના ગીતો અને પાટણ શહેરનો નાતો સદીઓથી ચાલ્યો આવતો હોય ? એમણે તો પાટણ શહેરની સાથે પાટણની નારીનો ય મોભો એમના ગીતોમાં ટોચના સ્થાને મુકી દીધો છે.
આ આખાય ગીતના શબ્દોમાં એક એવો તો સરસ રમતિયાળ લહેકો છે કે એમાં આપણા ય પ્રાણ પ્રફુલ્લિત થઈ ઉઠે. સાવ સરળ અને સરસ પણ લાડભરી રીતે કહેવાયેલી માંગ ચિરંતન બનીને રહી છે. આવા તો એક નહીં અનેક ગીતો છે જે ચિરકાલીન બની રહ્યા છે અને આવનારા ઘણા લાંબા સમય સુધી એ આવા જ સદાબહાર રહેવાના છે. એ સત્ય તો આજે પણ ડંકાની ચોટ પર જ છે એમ કહી શકાય….
અને મઝાની વાત તો એ છે કે મરાઠી ગાયિકા આશા ભોંસલે પણ જે સરળતાથી આ ગુજરાતી ગીત ગાયું છે અને એના અવાજમાં જે લહેકો છે ને એમાં જ એ છેલાજીને વહાલથી હુકમ ફરમાવતી નાયિકાનું ચિત્ર નજર સામે તરી આવે.
કુદરતનો ક્રમ છે આવન-જાવનનો. દિવસ શરૂ થાયને સૂર્યદેવના આગમન સાથે ચંદ્ર વિદાય લે ત્યારે આકાશ કે પૃથ્વીને એનો જુદાગરો લાગતો હશે? પહાડોમાંથી વહી જતા ઝરણાના પાણી જોઈને પહાડનું હ્રદય આદ્ર બનતું હશે? પાંદડું ખરે ત્યારે ઝાડને પીડા થતી હશે કે પછી પંખીને પાંખ આવે અને એ ઉડી જાય ત્યારે વૃક્ષને એનો વિરહ સાલતો હશે એની તો આપણને કંઈ ખબર નથી હોતી પણ જ્યાં એક વ્યક્તિ બીજી વ્યક્તિથી જુદી પડે ત્યારે એનો જરૂર જુદાગરો સાલતો જ હશે. આ જુદાગરો ય પાછો જુદા જુદા પ્રકારનો હોં કે….
અને આ સૌ જુદાગરામાં તો સૌથી વસમો જુદાગરો તો બે પ્રેમીઓનો..
આ પહેલા પ્રણયગીતોને માણ્યા અને પ્રણય હોય ત્યાં મળવાની સાથે જુદા ય પડવાનું આવે એટલે પ્રણયગીતોની જેમ જ આ વિરહ, વિયોગ, વલવલાટને કવિઓએ ગીતકારોએ એવી રીતે તો શબ્દોમાં ઢાળ્યા છે કે એ વિરહ પણ જાણે મણવા જેવો અનુભવ ના હોય?
તો પછી આપણા લાડીલા ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ એમાંથી બાકાત રહે ખરા? એ તો વળી એવું કહે છે કે ઘણીવાર તો મળવામાં જે મઝા હોય એનાથી વધુ મઝા ઝૂરવાની છે. પ્રિયતમ પાસે હોય ત્યારે જે પ્રીતનો પરિચય થાય એના કરતાં ય વધુ એ દૂર થાય ત્યારે સમજાય છે.
અને એટલે જ એ પ્રિયતમાને કહે છે કે પ્રિયા તો આવે અને જાય પણ ખરી પણ એની યાદ તો સદાય સ્મરણમાં જ રહેવાની. પ્રિયતમાની હાજરી ઘડીભરની ય હોઈ શકે પણ એની યાદ તો દિલ સાથે સદાય જોડાયેલી… ઘણીવાર જે દેખાય એના કરતાં જે ન દેખાય એ વધારે સુંદર હોઈ શકે.
યાદ છે ને એ ગીત?
આવો તો યે સારુ, ન આવો તો યે સારુ, તમારું સ્મરણ છે તમારાથી પ્યારું
આવો ને જાઓ તમે ઘડી અહીં ઘડી તહીં યાદ તો તમારી મીઠી અહીં ની અહીં રહી…
હવે આ ગીતની મઝા જુવો… એક રીતે જોઈએ તો પ્રિયતમા તો આવે એ જ ગમે પણ ન આવે તો મન તો મનાવવું પડે ને? પાછું મન મનાવવાની રીત પણ કેવી મઝાની?
અવિનાશ વ્યાસની ગીત રચનામાં એવી ખૂબી છે કે એ પ્રિયતમ હોય કે પ્રિયતમાના ભાવ હોય, એ બંનેના ભાવ સાંગોપાંગ નિરૂપે છે. કેવી રીતે આવા ભાવ એમના મનમાં ઉગતા હશે ?
હવે જ્યારે મિલનની અને વિરહની વાત આવે ત્યારે પ્રેમની દુનિયામાં જેમનું નામ અને સ્થાન અમર છે એવી રાધા-કૃષ્ણની જોડી તો યાદ આવે જ અને રાધા-કૃષ્ણની કોઈપણ વાત તો કવિ, ગીતકાર, લેખકોની કેટલી માનીતી?
અવિનાશ વ્યાસે પણ રાધાના વિરહની વ્યથા અત્યંત ભાવવાહી રીતે શબ્દોમાં ઢાળી છે. રાધા એક એવું નામ કે જેના વગર કૃષ્ણ પણ અધૂરા લાગે એવી રાધાને એણે કેમ છોડી, ક્યારે છોડી એ પ્રશ્ન જ આમ જોવા જઈએ તો એટલે અસ્થાને છે કે સૌ જાણે છે કે ક્યારેય કૃષ્ણ મનથી તો રાધાથી અળગા રહી શક્યા જ નહોતા તો રાધાના દરેક શ્વાસની આવન-જાવન પર કૃષ્ણનું ય નામ હતું જ. સનાતન કાળથી અદેહી જોડાયેલા રહ્યા પરંતુ એ દૈહિક રીતે તો અલગ જ રહ્યા ને? પાસે હોવાના, નજરની સામે હોવાના, જરા હાથ લંબાવીને એને સ્પર્શી લેવાના સુખથી તો એ વંચિત જ રહ્યા ને?
રાધા-કૃષ્ણનો પ્રેમ જેમ અમર રહ્યો એમ એમના વિરહના સંજોગો પણ કાયમી જ રહ્યા. આવી રાધાની મનોસ્થિતિ, એની વેદના, વ્યાકુળતાને અવિનાશ વ્યાસે શબ્દોમાં અમર કરી છે.
કેમ રે વિસારી ઓ વનના વિહારી… તારી રાધા દુલારી…
વગડાની વાટે હું વાટડીયું જોતી ભુલ કીધી હોય તો હું આંસુડે ધોતી વેગળી મુકીને મને મુરલી ધારી તારી રાધા દુલારી
નિત્ય નિરંતર મુજ અંતરમા તુજ વાજીંતર બાજે કહે ને મારા નંદ દુલારા હૈયું શેને રાજી
તારી માળા જપતી વનમાં ભમતી આંસુ સારી
રાધાની વિરહ વેદનામાં પ્રેમનગરમાં વિહરતી સૌ પ્રેમિકાને પોતાની જ લાગવાની….. જો કે ઈચ્છીએ કે ભલે શબ્દોમાં આ ભાવ અજબ રીતે ઝીલાતો હોય પણ આવા સંજોગો કોઈના પ્રેમ આડે ન આવે.
કાવ્ય એટલે શું? કોઇપણ ગુજરાતી ભાષાના વર્ગમાં ભણાવવામાં આવતું પદ્ય? એક રીતે જોઈએ તો આ વાત આપણને માટે એટલે સાચી લાગી કે સાવ નાનપણથી સ્કૂલમાં ગુજરાતીના વર્ગમાં ભણતા ભણતા કવિતાની ઓળખ થઈ. એક સાદી સમજ એવી હતી કે કાવ્યમાં છંદ, અલંકાર, માત્રામેળ, શબ્દમેળ અને ઘણા બધા નિયમો તો હોય જ..
પણ ક્યારેક અનાયાસે સાવ સરળતાથી સર સર વહી જતા શબ્દોમાં ય જે કાવ્યતત્વ હોય છે એ તો જ્યારે જાણીએ અને માણીએ ત્યારે જ એ સમજાય. આજે એક એવા જ સર સર વહી જતા શબ્દોમાં વહી જતું કાવ્ય માણવાનો અવસર મળ્યો.
હ્યુસ્ટન સ્થિત દેવિકા ધુવનું ‘શતદલ’ કાવ્ય સાવ સરળ, સહજ અને તેમ છતાં મનને સ્પર્શી જાય એવી રચના છે. કેટલાક કાવ્યો એવા હોય જેની સમીક્ષા જાણે શાસ્ત્રીય પધ્ધતિથી જ કરી શકાય. જ્યારે કેટલાક કાવ્યો એવા ય હોય જેનો આસ્વાદ દિલથી થાય. ‘શતદલ’ એવી જ રીતે દિલથી આસ્વાદી શકાય એવું કાવ્ય છે જે ધીમે ધીમે ખુલતી કમળની પાંખડીઓની જેમ ખુલે છે.
ઉઘડતી સવારે ખુલતા કમળને જોઈને જે પ્રફુલ્લિતા અનુભવાય એવી જ કોઈ અનુભૂતિ આ કાવ્યથી થાય છે. કાવ્ય પણ ઉઘડતી સવારની જેમ જ હળવે હળવે ઉઘડે છે.
પાણીના ઘેરા નીલા રંગ પર ખીલતા કમળને જોઈને પારણામાં પોઢેલા કૃષ્ણના શ્યામ ચહેરા પર હસી રહેલા નયનની ઝાંખી થાય એવી કેવી મઝાની કલ્પના ? ચહેરો તો હસે પણ આંખો ય હસતી હોય એ ચહેરો ય કેટલો વ્હાલસોયો લાગે ! આગળ વધતા કવયિત્રીએ વળી એક વાત વહેતી મુકી છે. અહીં પાણીથી તરબતર વાદળમાંથી અનરાધારે વરસતા વરસાદના બદલે બુંદે બુંદે સરકતી જળધારાથી ભીંજાતા નર નારીનું ચિત્ર જાણે તાદ્રશ્ય કર્યું છે જેમાં વાચક પણ ભીંજાતો હોય એવું અનુભવે.
હવેની પંક્તિઓમાં સાવ બે અલગ જ છેડાની વાત કરી છે અને તેમ છતાં જાણે એ એકમેકના પૂરક હોય એવું અભિપ્રેત છે. ચારેકોર ઉમટેલા ઘનઘોર વાદળોમાંથી ઉઠતી ગાજવીજની સામે વૃક્ષ પર બેઠેલા કોઈ પંખીનો કલરવ ક્યાં કોઈને સંભળાવાનો છે ? તેમ છતાં એ કલરવ ક્યાંકથી તો ઉઠ્યો જ છે અને એ સંભળાયો ય છે. એનો અર્થ એ કલરવની પ્રતીતિ ઝીલવાની બારીકી ય હજુ આપણામાં અખંડ છે અને બીજી મઝાની વાત તો અહીં એ જોઈ કે ઘનન ઘનન ગરજત, કરત કલરવ, છલ છલ છલકત , જલ, સરવર જેવા કાના-માત્રા વગરના શબ્દો પ્રયોજીને પણ એક લય ઉભો કર્યો છે.
ત્રીજા અંતરામાં દિલને મોહી લેવા એવા સૂરથી ભાન ભૂલતા વનરાવનના ગોપકોની વાત કરે છે ત્યારે વૃંદાવનના બદલે વનરાવન, શબ્દના બદલે શબદ જેવા તળપદી શબ્દપ્રયોગ યોજીને જ જાણે આંખ સામે ગોકુળ ખડું કરી દીધું છે અને જ્યાં ગોપની વાત આવે ત્યાં કૃષ્ણની હાજરી તો વર્તાવાની જ ને? એમનો સીધો ઉલ્લેખ નથી કર્યો તેમ છતાં પાવન પ્રીતની વાતથી એ અહીં છે જ એવી પ્રતીતિ તો થાય છે જ.
આમ જોવા જઈએ તો આ આખું કાવ્ય જ વરસાદી કાવ્ય બનીને ઉભર્યું છે. વરસી રહેલા અને વરસી ગયેલા વરસાદ અને એ પછીની લીલીછમ સદ્યસ્નાતા જેવી ધરતીનું મનોરમ્ય સૃષ્ટિનું વર્ણન જ આપણને મસ્ત મસ્ત કરી દે છે અને જ્યારે રાજી થઈને ઝૂલી રહેલા ફૂલોથી શોભી રહેલા મધુવનની વાત આવે ને ત્યારે તો આપણે પણ એક આહ્લાદક અનુભૂતિથી ઝૂમી ઉઠીએ…
આવા સાવ સહજ તેમ છતાં શબ્દોથી અનુભવી શકાય એવા લયબધ્ધ કાવ્ય માટે દેવિકાબેનને અભિનંદન.
ગુજરાતી પદ્યનો વ્યાપ વિશાળ છે… ગીત, ગઝલ, કાવ્ય ,મહાકાવ્ય…. અને હાઈકુ.
માત્ર સત્તર અક્ષરોમાં જ રચાઈ જતા હાઈકુથી માંડીને ૧૮ પર્વના મહાકાવ્ય મહાભારત સુધી વિસ્તરેલો એનો વિશાળપટ છે .. કાવ્યમાં જાણે છંદ,પ્રાસ, અનુપ્રાસના બંધન છે પણ એવું લાગે કે જાણે ગીતનો ઉદ્ભવ તો કદાચ કોઈક પંખીના કલરવમાંથી, કુદરતના ખોળેથી, વરસતા વરસાદ, વહેતા ઝરણા કે નદીના ખળખળ પાણીમાંથી કે લહેરાતા પવનના સરસરાટમાંથી ય થયો હોઈ શકે. ભાષાની ઉત્પત્તિ લયમાંથી થઈ હોવાનું મનાય છે. લયમાંથી શબ્દ, શબ્દમાંથી ગીત-સંગીત પ્રગટ્યા. ગીત અને ગીતના પ્રકારોનો સંબંધ લય અને ઢાળ સાથે તો હંમેશનો રહ્યો છે. મોટાભાગે લોકભોગ્યની કક્ષાએ ગીતો, લોકગીતોને મુકી જ શકાય પરંતુ એથી કરીને ગીતકારને કવિ કહી શકાય ?
અન્ય માટે તો ઝાઝી જાણકારી નથી પરંતુ એવું કહેવાય છે કે અવિનાશ વ્યાસને કવિઓએ કવિ માન્યા નથી. કદાચ અવિનાશ વ્યાસને મળીએ તો એ પણ પોતાને ગીતકાર-સંગીતકાર તરીકે જ ઓળખાવતા હશે પણ તેથી શું થયુ? ગીતો તો હ્રદયની ભાષા છે અને એ કોઈપણ ઊર્મિશીલ વ્યક્તિના હ્રદયમાં પાંગરી શકે અને એટલે જ અવિનાશ વ્યાસના ગીતો ય જાણે શબ્દોમાં મઢેલું સંગીત સાંભળતા હોય એમ એ આપણા ભીતરને સ્પર્શ્યા જ છે ને? એમના ગીતોના ભાવો આપણા મનને ભીંજવે છે તો ક્યારેક મનની લાગણીઓને રમાડે છે તો ક્યારેક પ્રણયોન્મત કરી દે છે.
આજે અવિનાશ વ્યાસના આવા પ્રણયના ગીતો વિશે વાત કરવી છે.
પ્રેમમાં ચકચૂર બે વ્યક્તિઓ વચ્ચે એક શબ્દ બોલ્યા વગર ક્યારેક આંખના ઈશારે પણ વાત થઈ જાય તો ક્યારેક એ નજરનું સંધાન જરા અમસ્તુ તુટે ને તો ય જાણે ઘણું બધુ અધૂરુ રહી ગયાનો અફસોસ થાય.
નજરના જામ છલકાવીને ચાલ્યા ક્યાં તમે?
જીગરને આમ તરસાવીને ચાલ્યા ક્યાં તમે?
જીવનને આંગણે આવેલી વસંત જાણે અકાળે મુરઝાઈ ચાલી હોય એમ અજાણતા થઈ ગયેલી ભૂલની સાવ ગળગળા થયેલા શબ્દો દ્વારા માફી ય માંગી છે અને કહે છે….
મારી થઈ ગઈ છે ભૂલ મને માફ કરો,
મેં તો આપ્યા છે ફૂલ મને માફ કરો પણ આમ પ્રણયના ફૂલ કરમાવીને ચાલ્યા તો ના જાવ.
આમ તો તમે પૂનમની રાત થઈને આવ્યા હતા, જીવન પ્રભાત બનીને આવ્યા હતા તો પછી એવી તે કઈ ભૂલ થઈ કે વિરહની આગ સળગાવીને ચાલ્યા ક્યાં તમે?
વાત બહુ સાદી છે. નથી એમાં કોઈ ભારેખમ શબ્દપ્રયોગો કે નથી કોઈ અલંકારના આડંબર પણ તેમ છતાં ય અધૂરી રહી જતી રાત અને એની વાત તો આપણા સુધી પહોંચે જ છે.
તો વળી નજરોથી થઈ જતી વાતની અધૂરપ ન રહી જાય એટલે ગીતકાર એને જરા જુદા શબ્દોમાં ઢાળીને ય એ જ વાત ફરી રમતી મુકે છે. . મઝાની વાત તો એ છે આ બંને ગીતો ધીર ગંભીર અવાજ ધરાવતા શ્રી મુકેશજી એ ગાયા છે.
ઘડી ઘૂંઘટ ઉઠાવો ને ઘડીક મુખ ઢાંકો,
કરો દિલબર જે કરવું હોય તે પણ નજર મારા તરફ રાખો,
નજરને કહી દો કે નિરખે ન એવું નાહકનું દિલ કોઈનું પાગલ બને છે,
અમથીજિગરમાં આંધી ચડે છે ને આંખો બિચારી વાદળ બને છે
મશહૂર છે મહોબ્બત તમારી ને આપ પણ મશહૂર છો
અફસોસ કેવળ એટલો કે તમે પણ દૂર છો.
આ એક ગીતમાં જ બે સાવ અલગ વાત કરી છે અને તેમ છતાં એકમેકથી પૂરક પણ એટલી જ છે. સનમને જે કરવું હોય એ કરે પણ નજર તો મારા તરફ જ રાખે…વળી પ્રેમમાં ય શરતો કેટલી મઝાની? નજર તો નજર સામે જ હોવી જોઈએ પણ પાછું એવી રીતે નજરસંધાન નહીં કરવાનું કે જેમાં કોઈનું દિલ પાગલપનની હદે પહોંચે.
હવે આવા ગીતો સાંભળીને અવિનાશ વ્યાસ જેવા ગીતકારને કવિઓ કવિ ન માને તો પણ શું ફરક પડ્યો. કદાચ એમના ગીતો કોઈપણ કવિ કરતાંય મારા તમારા જેવા પ્રત્યેક સુગમ સંગીતના ચાહકોના દિલના તળ સુધી વધુ પહોંચ્યા છે.
આ વિશ્વમાં જો કશું પણ શાશ્વત હોય તો એ છે પંચમાહાભૂતનો મૂળ નિયમ. ઈશ્વરસર્જિત ઘટનાઓની રૂખ ક્યારેક બદાલાશે પણ મોટાભાગે પાણી, હવા, ધરતી, ગગન તો શાશ્વત છે અને રહેશે કારણકે એ ઈશ્વરના સર્જન છે જ્યારે ભાષા એ માનવનું સર્જન છે એટલે આપણે કહીએ છીએ એમ બાર ગાઉએ બોલી ય બદલાશે. માણસે કહેલી વાતોના સૂર પણ બદલાશે. માનવ સંબંધો બદલાતા આવ્યા છે એટલે એ સંબંધો વિશેની અભિવ્યક્તિ ય બદલાશે. માનવ સંબંધો પર લખાયેલી વાતો કે કાવ્યો પણ કોઈ નવા સ્વરૂપે આપણી સમક્ષ આવશે.
હા, એક વાત નિશ્ચિત કે જીવન કે સંબંધો એ વાસ્તવિકતા છે જ્યારે એના વિશે લખાયેલી વાતો કલ્પનાભરી છે. એમાં લાગણીના નવરંગ ઉમેરાયા છે એટલે એને શક્ય હોય એટલી સોહામણી બનાવી શકાય છે.
સોહામણી શબ્દથી યાદ આવ્યું અવિનાશ વ્યાસનુ સદાય કંઠે રમતું પેલું ગીત..અવિનાશ વ્યાસે તો પોતાના ગીત, ગરબામાં આખેઆખા કુટુંબમેળાને અલગ, અનોખા અંદાજે પરોવી લીધા છે. ક્યાંક ખાટા, ક્યાંક મીઠા તો ક્યાંક તૂરા લાગે એવા સંબંધોને એવી તો સરસ રીતે શબ્દોમાં વણી લીધા છે કે જાણે એક કન્યાના હ્રદયના ભાવોમાંથી જ ક્યાંક ગીતકારનો જન્મ ન થયો હોય?
યાદ છે ને આ ગીત? જાણવા જેવી વાત તો એ છે કે આ ગીત તેમના પત્નીએ પણ ગાયું છે. શબ્દ અને સંગીતની સાથે સ્વર પણ ઘરનો જ હોય એ તો કેવી મઝાની વાત !
મારી વેણીમાં ચાર ચાર ફૂલ, અંબોડલે સોહે સોહામણી ઝૂલ.
આ ચાર ચાર ફૂલમાં અવિનાશ વ્યાસની કલ્પના અત્યંત સરસ રીતે ખીલી છે. સાસરિયા પરત્વેની નારી સંવેદનાને ખુબીથી વ્યકત કરી છે. સાસુ, સસરા અને નણંદની લાક્ષણિકતા એવી તો સરસ રીતે વ્યક્ત કરી છે કે આ નારીનું સંસારચિત્ર આખું ઉપવન જ ભાસે અને એમાં ય તો રાતરાણીની જેમ મહેંકતા પતિની વાતથી તો જાણે એ અત્યંત મહેંકી ઉઠે.
દિવસે ના બોલે એ મોટાના માનમાં, રાતડીએ બોલે બૂલબૂલ…….
સંસાર માંડતી પરણેતર માટે સાસરિયાની કલ્પના ય સાવ અવનવી હોય. એના સંસારના સંબંધોમાં તો ફૂલો ય છે તો સાથે કાંટા પણ તો છે જ પણ અહીં ગીતકારે સંભળાવા કદાચ અઘરા લાગે એવા સંબંધોને પણ કેવા મઝાના શબ્દોથી સોહાવ્યા છે? સસરાજીને મોગરાના ફૂલ સાથે સરખાવીને ઘરના ઓરડા જ નહીં ઘરસંસારને પણ મઘમઘમતો કરી દીધો છે. સાસુજીને સૂરજમુખીના ફૂલ જેવા કહીને એમની પ્રકૃતિની જાણે સાવ સાચૂકલી વ્યક્ત કરી છે. આખો દિવસ પોતાની મસ્તીમાં મશગૂલ એવી નણદીને ચંપાના ફૂલ સાથે સરખાવીને સંસારવાડીને મહેકાવી દીધી છે અને એમાંય સૌથી પ્રિય એવા પતિની વાત તો જ્યારે કરી છે ને ત્યારે ગીતકારની કલ્પનાને દાદ આપ્યા વગર નહીં જ રહેવાય. આખો દિવસ ક્યાંય ન દેખાતું પેલા રાતરાણીનું ફૂલ રાત પડે કેવું મહેંકી ઉઠે છે? બસ એવી જ રીતે દિવસ આખો માનમાં ને ભારમાં રહેતા પતિદેવ રાત પડે કેવા ખીલી ઉઠે છે? કેવી રોમાંચભરી કલ્પના?
કવિના હ્રદયના ખૂણામાં કુમાશ, ઋજુતા તો હોવાની જ એ આવી રચનાઓથી આપણે અનુભવી શકીએ છીએ. આ કુમાશ કે ઋજુતાની સાથે એનામાં રહેલી નટખટવૃત્તિનો ય ક્યાંક પરિચય થઈ જાય એવી રચનાઓ પણ અવિનાશ વ્યાસે કરી જ છે.
એ આ વિચારને વળી એક નવી અને જરા જુદી રીતે પણ વ્યક્ત કરે છે. સાસરામાં ભલેને સૌ સરસ જ છે પણ એથી શું?
આખો દિ કંઈ એમની સાથે થોડો વિતાવાય?
પરણીને સાસરે ગયેલી એ કન્યાને પોતાના પતિને મળવાના કેવા કેવા ઓરતા હોય? આખો દિવસ માનમાંને ભારમાં રહેતા પતિદેવને મળવાની આતુરતા ય કેટલી હોય પણ ઘરમાં હાજર સાસુ-નણંદથી છાના મળવું ય કેવી રીતે? કદાચ એ ઇચ્છે અને મથે તો ય એના પગના ઝાંઝર તો ચાડી ખાવાના જ છે..અને પગના પાયલ તો એ નવી નવેલી વધૂના અંગે શોભતું એક ઘરેણું છે એને કાઢી પણ કેવી રીતે શકાય અને પતિને પામી પણ કેવી રીતે શકાય એની એ મીઠી મૂંઝવણ માટે ગીતકાર પાસે મસ્ત મઝાના શબ્દો છે…
“છાનું રે છપનું કંઈ થાય નહીં, થાય નહીં
ઝનકે ના ઝાંઝર તો ઝાંઝર કહેવાય નહીં.
એક ઘાયલ ને પાયલ બે છૂપ્યા છૂપાય નહીં,
ઝાંઝરને સંતાડી રાખ્યું રખાય નહીં….
અવિનાશ વ્યાસ પાસે જાણે એક જ સિક્કાની એક જ નહીં અનેક બાજુઓ છે. એક વ્યક્તિના અનેક ભાવોની અભિવ્યક્તિ છે. એમની રચનાઓમાં કદાચ મીઠી ફરિયાદો હશે પણ આક્ષેપ નથી. સાવ સહજ રીતે કહેવાઈ જતી મનની વાતો છે.
આપણને એવા સર્જકો ગમે છે જેમની રચના ક્યાંક આપણી લાગણીઓની સાવ નજીક લાગે. જે આપણા મનને, આપણી ભાવનાઓને દર્પણની જેમ ઝીલતી હોય. અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓમાં આવી સીધી સાદી નારીના મનની વાત, છલકાતી લાગણીઓ આબાદ ઝીલાતી જોઈ શકાય છે ત્યારે આપોઆપ સમજાઈ જાય છે કે કેમ અવિનાશ વ્યાસ કોઈના ય ઘરનો ઉંબરો વળોટીને એમ ના ઘર સુધી આટલી સરળતાથી પહોંચી શક્યા છે.
કવિઓ, ગીતકારો, ગઝલકારોના મોટાભાગે પ્રિય વિષયો રહ્યા છે.. પરમેશ્વર, પ્રકૃતિ, પ્રણય ,પીડા, પણ બહુ ઓછા ગીતકાર કે કવિએ પરિવારને સાંકળી લેતી રચનાઓ કરી હશે. જ્યાં સુધી આપણે જાણીએ છીએ ત્યાં સુધી બોટાદકર પછી જો પરિવારને જો શબ્દોમાં વણી લીધા હોય તો એ છે અવિનાશ વ્યાસ.
અવિનાશ વ્યાસે પ્રિયા-પ્રિતમને જ નહીં પતિ-પત્નીથી માંડીને જાણે આખેઆખા કુટુંબમેળાને, પરિવારના સ્નેહને એમની રચનાઓમાં સાંકળી લીધા છે. એક નારીની સંવેદનાઓને એમણે આબાદ ઝીલી છે.
સમય બદલાયો છે. સંવાદિતા કદાચ ખોરવાઈ છે એવા સમયમાં અવિનાશ વ્યાસની એ રચનાઓ સુખની, સ્નેહની ઝાંખી કરાવે એવી છે.
આજે એવી કેટલીક રચનાઓને યાદ કરવી છે.
સુરેશ દલાલ કહેતા કે, “ આપણે કોઈ પણ કલાકારને એની સમગ્રતામાં મૂલવવા જોઈએ. પ્રભુલાલ દ્વિવેદી કે રઘુનાથ બ્રહ્મભટ્ટ હોય તો એમની ગીતસૃષ્ટિને નાટ્યકારની સૃષ્ટિ તરીકે જોવી જોઈએ. અવિનાશ વ્યાસ કે નીનુ મઝુમદારની ગીતસૃષ્ટિને સંગીતકારની ગીતસૃષ્ટિ તરીકે જોવી જોઈએ. પ્રજામાં આવા વ્યાપકપણે પહોંચેલા કવિઓને વિવેચકોએ હંમેશા અવગણ્યા છે અને સાવકી આંખે જોયા છે. જ્યારે આપણે કોઈની અવગણના કરીએ છીએ ત્યારે કશુંક આપણે જ ગુમાવીએ છીએ. અવિનાશ વ્યાસના ગીતોને આવા સાક્ષરો સાચવે કે ના સાચવે પ્રજા તો ક્યારની ય એમના ગીતોને કંઠમાં સાચવીને બેઠી છે.”
આજે તો સુરેશ દલાલ કે અવિનાશ વ્યાસ બંનેમાંથી કોઈ હયાત નથી પણ સુરેશ દલાલે કહેલી આ વાત આજે પણ એટલી જ સત્ય સાબિત થઈને રહી છે.
દરેક સંબંધ એક સમજ આપે છે. આ સંબંધને ઉજાળતી રચનાઓ શાબ્દિક નહીં પણ હાર્દિક બનીને હ્રદયને કે માર્મિક બનીને આપણા મનને સ્પર્શે છે.
કહેવાય છે કે કોઈપણ પરિણીતા માટે એના સંસારમાં આજ સુધીનો સાચવવો અઘરો લાગતો સંબંધ છે સાસુ સાથેનો-નણંદ સાથેનો.. પણ જો ભાભી અને નણંદ વચ્ચે જો સુમેળ હોય તો એક વિશિષ્ટ સંબંધ સ્થપાય અને સખી જેવો ભાવ સ્થપાય.
આજના સમયમાં તો જો કે કોઈ પણ યુવતિને વરણાગી થવાનું કહેવાની જરૂર પડે એમ છે જ નહીં પરંતુ જ્યારે ૧૯૪૮ના સમયમાં આ ગીત લખાયું અને ગવાયું હશે ત્યારના સમયની કલ્પના કરીએ તો આ સંબંધ એકદમ સુમધુર ભાસે કારણકે એ સમયે તો અમથો ય આ સંબંધ સ્ત્રીસહજ ઇર્ષ્યા અને ખટપટથી વગોવાતો આવ્યો હતો. આ ગીતમાં નણંદની મીઠી ટકોર, થોડી સખીભાવની ઝલક ભાભીને જ નહીં સૌને સાંભળવી ગમે એવી છે.
ભાભી તમે થોડા થોડા થાવ વરણાગી,
ઓ ભાભી તમે થોડા થોડા થાવ વરણાગી.
નવી ફેશનની ધૂન બધે લાગી
ઓ ભાભી તમે થોડા થોડા થાવ વરણાગી….
હવે મઝાની વાત તો એ છે કે એ સમયના સુખ્યાત સંગીતકાર રોશનજીને ‘ગુણસુંદરી’નું આ ગીત તો એટલી હદે ગમી ગયું કે એ પછીના ત્રણ વર્ષે / ૧૯૫૧માં બનેલી ફિલ્મ ‘ મલ્હાર’ના ગીતની ધૂન ભાભી તમે થોડા થોડા થાવ વરણાગી પરથી તૈયાર કરી…
“ બડે અરમાનોં સે રખ્ખા હૈ બલમ તેરી કસમ, પ્યાર કી દુનિયામેં યે પહેલા કદમ…”
એનો અર્થ એ થયો કે આપણા જેવા સુજ્ઞ શ્રોતાઓને જ નહીં ઉચ્ચ કોટીના સંગીતકારોના મનને પણ અવિનાશ વ્યાસની રચનાઓ સ્પર્શી જતી.
અવિનાશ વ્યાસે આ સંબંધને વધુ મધુરો બનાવતી સામે વળતી એક ગીત રચના કરી જેમાં ભાભીને વરણાગી અર્થાત સ્ટાઈલિશ બનવા કહેતી નણંદને ભાભી વળતા જવાબમાં કહે છે.
આજ મારી નણદીએ મેણું માર્યું
ભાઈ ખોવાઈ ગયો ભાભીના આવતા
બોલ્યા નણંદબા નૈનો નચાવતા
ઘરમાં બધુ થાય મારી ભાભી ધાર્યું …..
સ્નેહલ સમીરભર્યું કામણ તો એવું કર્યું
વહાલભરી બહેન કેરું સગપણ હાર્યું..
એવું મારી નણદીએ મેણું માર્યું ….
આગળ કહ્યું તેમ એ સમય એવો ય નહોતો જેમાં ભાભી-નણંદમાં જરાપણ સખ્ય હોય એવા સમયમાં આવા નવા અંદાજમાં સંબંધને પ્રસ્થાપિત કરવાની વાતને તો વધાવી જ લેવાની હોય ને?
વળી કોઈ નણદી એવી પણ હોય જે પરણીને આવેલી ભાભીને આ નવા ઘરમાં, સાસરવાસમાં કેવી રીતે રહેવું એ હળવી ટકોરે સમજાવે..
સદાબહાર એટલે હંમેશા પ્રફુલ્લ રહેતું, સદા ખીલી રહેતું…
આમ જોવા જઈએ તો આ વાત ફૂલો માટે થતી હોય એમ જ વિચારીએ પરંતુ આપણે છેલ્લા કેટલાક સમયથી વાત કરીએ છીએ સદાબહાર સૂરની એટલે કે અવિનાશ વ્યાસની અવિસ્મરણીય રચનાઓની જે સાંભળતા આપણે ખુદ પ્રફુલ્લિત થઈ ઉઠીએ છીએ.
કેટલીક વ્યક્તિઓ માટે સમય જતાં લૅજન્ડ શબ્દપ્રયોગ કરવામાં આવે છે. એ લોકો લૅજન્ડરી અર્થાત કેવળ દંતકથામાં આવતા પાત્રો તરીકે ચિરસ્થાયી બની જાય પરંતુ અવિનાશ વ્યાસ માટે, એમની રચનાઓ માટે સદાબહાર શબ્દ આજે અને ભવિષ્યમાં પણ અંકિત થઈને રહેશે.
આ એક જ શબ્દકાર, સ્વરકાર અને ગીતકારે અઢળક ગીતો ગુજરાતીઓને, ગુજરાતી ભાષાને આપ્યા છે અને એટલા માટે જ એમના માટે એવું કહેવાય કે તેમણે એક ગીતનગર ઊભું કર્યું છે તો જરાય અતિશયોક્તિ નહીં લાગે. એમ લાગે કે જાણે આ કલા તેમનામાં જન્મજાત હશે..
ગયા વખતે આપણે એમણે રચેલા હુ તૂ તૂ તૂ ગીતની વાત કરી હતી. સાવ અચાનક રમતાં રમતાં થઈ ગયેલી એ રચના પાછળ એમના કૌશલ્યનો પાયો તો સાવ નાનપણમાં જ મંડાયો હશે એની આજે વાત કરવી છે.
આ વાત તો આપણે એમને ઓળખતા થયા એ પહેલાંની છે.
તેઓ નાનાં હતાં અને હાઈસ્કૂલમાં અભ્યાસ કરતા હતા તેઓ અમદાવાદના કાંકરિયા વિસ્તારમાં આવેલી ‘પ્રોપ્રાયટરી’ હાઈસ્કૂલમાં ભણતાં હતાં જે અત્યારે ‘દિવાન બલ્લુભાઈ હાઈસ્કૂલ’ તરીકે ઓળખાય છે. તેઓ ભણતા હતા ત્યારે એક દિવસ વર્ગમાં ભાષાનો પિરિયડ હતો. તેમના ભાષાના શિક્ષકે વર્ગમાંના બધાં વિદ્યાર્થીઓને નિબંધ લખવાનું કામ સોંપ્યું હતું. તે પિરિયડ પૂરો થતાં શિક્ષકે બધાં વિદ્યાર્થીઓની નોટબુકો એકઠી કરી લીધી. શિક્ષકે તે બધી નોટોમાં લખેલો નિબંધ વાંચવા માંડ્યો. વાંચતા વાંચતા એક વિદ્યાર્થીની નોટબુકમાં તેમને નિબંધની જગ્યાએ એક ગીત વાંચવામાં આવ્યું. ગીત બહુ જ સુંદર હતું. વર્ગ શિક્ષકે તે સમયના શાળાના સંચાલક શ્રી દિવાન સાહેબને વર્ગમાં બોલાવ્યા. તેમણે દિવાન સાહેબને તે ગીત વાંચવા માટે નોટ આપી. દિવાન સાહેબે તે ગીત વાંચ્યું. તેઓ તો એટલા બધા ખુશ થઈ ગયા કે તેમણે તેની પીઠ થાબડીને શાબાશી આપી. ત્યારબાદ અચાનક જ બોલી ઊઠ્યા : ‘અલ્યા છોકરા ! તું તો ગુજરાતનો રવીન્દ્રનાથ થવાનો છે કે શું ?’ પરંતુ આ નાનકડા નાગર છોકરાએ જવાબ આપ્યો : ‘ના જી સાહેબ, હું તો ગુજરાતનો અવિનાશ વ્યાસ થવાનો છું !’ – આવો હતો એમનો આત્મવિશ્વાસ અને એક ગુજરાતી તરીકેનું સ્વાભિમાન . આજે વર્ષો પછી પણ તેમના શબ્દો સાચા પડ્યા છે અને તેમના ગીતો અને ગરબા લોકહૃદયમાં ગૂંજી રહ્યા છે.
સાવ નાની ઉંમરે આવી આંતરિકસ્ફુરણા થવી એ જ દર્શાવે છે કે આગળ જતાં આ છોકરો કેવું કાઠું કાઢશે……
નાનપણથી જ તેમને મળેલા આ વરસા માટે ખાતરીપૂર્વક એમ કહી શકાય કે એ વારસો માતા મણીબેન તરફથી મળ્યો હશે કારણકે મણીબેનમાં પણ સંગીત અને સાહિત્યના સંસ્કાર હતા. તેઓ પણ તે સમયમાં ગરબા લખતાં હતાં.
યુવાન અવિનાશ વ્યાસની કારકીર્દિની શરૂઆત મિલની નોકરીથી થઈ. એક દિવસ મિલના સમારંભમાં તેમને મિલમજૂરની ભૂમિકા ભજવવાની હતી તેમાં એમણે એક ગીત ઉપાડ્યું : ‘કોઈ કહેશો ચાંદલિયો શાને થયો…?’ અને શ્રોતાઓએ તે ગીતને ખૂબ જ હર્ષભેર વધાવી લીધું.
અને પછી એમના જીવનનો જાણે પ્રવાહ જ બદલાઈ ગયો. તેમણે મિલની નોકરી છોડી દીધી અને નસીબ અજમાવવા માટે મુંબઈ ગયા. મુંબઈના આકાશવાણી જ નહીં ભારતભરના સંગીતના ચાહકોએ તેમના મધુર કંઠ અને અર્થપૂર્ણ સ્વરરચનાને આવકારી લીધી અને પછી તો જે સર્જાયો એને ઈતિહાસ જ કહી શકાય ને?
મઝાની વાત તો એ છે કે રેડીયો પરથી પ્રસારિત થતા ગીતોથી માંડીને આજના ડિજિટલ યુગમાં પણ અવિનાશ વ્યાસના ગીતો અણનમ છે.
હવે આગળ વાત કરીશું એવા જ નોખી-અનોખી વિવિધ રચનાઓની.
અવિનાશ વ્યાસે ગુજરાતી જગતમાં પોતાની વૈવિધ્યસભર પ્રતિભાઓથી મોટું યોગદાન આપ્યું. એમણે આપેલ યોગદાન બદલ તેઓ સદાય માટે અવિસ્મરણીય બની રહેશે..અવિનાશ વ્યાસ એક એવું નામ જે ભૂતકાળમાં તો હતું પણ વર્તમાન એને અનુસરશે અને ભવિષ્યકાળમાં પણ દીવાદાંડી જેમ સુગમ સંગીતના ગાયકો અને ચાહકોને માર્ગદર્શન આપશે.
સુરેશ દલાલે અવિનાશ વ્યાસ માટે બહુ સરસ વાત કરી છે કે વીસમી સદીના ગુજરાતી સુગમ સંગીતના પર્યાય જેવા અવિનાશ વ્યાસ ગુજરાતી પ્રજાના કંઠમાં અને કાનમાં કાયમ માટે વસી રહેલા સંગીતકાર અને ગીતકાર છે. આ જ વાતને સહેજ સમજાય એવી રીતે કહેવી હોય તો કહી શકીએ કે એક અવિનાશમાં બે અવિનાશ છે. સંગીતકાર અને ગીતકાર ક્યારેક એકમેક સાથે મીઠી સ્પર્ધા કરે છે. કોઈક વાર સંગીતકાર આગળ નીકળી જાય છે તો કોઈક વાર ગીતકાર. ક્યારેક સૂર શબ્દને ખેંચે છે તો ક્યારેક શબ્દસૂરને. સંગીતકારના ફ્લાવરવાઝમાં ગીતકાર અવિનાશના બગીચાના કેટલાય ફૂલો લય અને તાલની હવામાં ઝૂલ્યા કરે છે.”
આવા ગીતકાર સંગીતકારનું નામ સદાય અવિસ્મરણીય રહેવાનું જ કારણકે એમણે સાવ સરળ દેખાતા અને તેમ છતાં ઘણું કહી જતા ભાતીગળ ગીતોની રચના કરી છે.. આ વાત જરા સમજવી હોય તો આપણા ઑલ ટાઈમ ફેવરિટ ગીતને યાદ કરવું પડે. વાત છે ગીત હૂ તુ તુ તુ તુ તુ તુ તુની.. એક શ્વાસે ગવાતું આ ગીત સાંભળીને કોઈને એમ થાય કે આ તો રમતની વાત છે પણ આમ રમતની સાવ સરળ દેખાતી વાતમાં પણ કેટલો મોટો ગૂઢાર્થ અહીં છતો થાય છે નહી?
હવે આ રચના પણ આમ રમતા રમતા જ કેવી રીતે રચાઈ છે એની વાત પણ રસપ્રદ છે અને આ વાત માંડે છે અવિનાશ વ્યાસના સુપુત્ર અને ખ્યાતનામ સંગીતકાર ગૌરાંગ વ્યાસ.એ કહે છે કે ક્યારેક એવું બને કે કેટલીક સ્વર રચનાઓ એવી હોય છે જે કોઈના સૂચનનું નિમિત્ત બને. એમાં બન્યું એવું કે જ્યારે ગૌરાંગ વ્યાસ એમના પિતા અવિનાશ વ્યાસના સહાયક સંગીતકાર તરીકે કામ કરતાં હતાં અને એ વખતે આપણા મહાન ગાયક મન્ના ડે ફિલ્મના ગીતો ગાવા આવતા હતા. મન્ના ડેને એવું હતું કે જેવું રેકોર્ડિંગ પતે એટલે ગૌરાંગ વ્યાસને હાર્મોનિયમ પર બેસાડે અને કહે કે “ कुछ नया सुनाओ, कुछ अच्छा सुगम संगीत का गाना सुनाओ !” એટલે ગૌરાંગ વ્યાસ એમના કંપૉઝ કરેલા ગીતો મન્ના ડેને સંભળાવતા અને મન્ના ડેને એ ખુબ ગમતા. એમાં એક વાર મન્ના ડેએ એવું કીધું કે “ गौरांग, ईतना अच्छा कंपोझिशन करते हो तो हम लोग H M V करते है. “ એમાં ભજન, ગઝલ અને ગીત હોય. એ સમયે ભજન અને ગઝલ તો નક્કી થઈ ગયા પણ ગીત નક્કી કરવાનું બાકી હતું એટલે મન્નાબાબુએ ગૌરાંગ વ્યાસને કહ્યું કે તું અવિનાશભાઈને કહે કે કોઈ રિધમેટિક સોંગ લખી આપે તો જરા મઝા આવે. ભજન અને ગઝલ તો બરાબર છે.” એટલે ગૌરાંગ વ્યાસે એમના પિતાશ્રી અવિનાશ વ્યાસને કહ્યું કે એક રમતિયાળ ગીત જોઈએ છે.
બીજા દિવસે શાંત,સ્વસ્થ મને પડકાર ઝીલનારા અવિનાશ વ્યાસે ગૌરાંગ વ્યાસને બોલાવીને કહ્યું, કે તું રમતિયાળ ગીતની વાત કરતો હતો તો આપણે રમતનું જ ગીત કરીએ અને અવિનાશ વ્યાસે ગૌરાંગ વ્યાસને લાઈન લખી આપી.
હૂ તુ તુ તુ તુ તુ તુ તુ, જામી રમતની ઋતુ આપ આપો એક મેકના થઈને ભેરુ સારુ જગત આખું રમતું આવ્યું છે ને રમે છે હૂ તુ તુ તુ …
અને કહ્યું કે આની પર તું કર.. ગૌરાંગ વ્યાસ તો હાર્મોનિયમ લઈને બેસી ગયા અને અવિનાશ વ્યાસે જે ટેમ્પોમાં સંભળાવ્યું હતું એ ટેમ્પો એમણે પકડી રાખ્યો…ઢીન ચાક ઢીન ચાક.. અને ગૌરાંગ વ્યાસને મુખડું સૂજ્યુએ અવિનાશ વ્યાસને બોલાવીને સંભળાવ્યું તો એમને પણ મઝા આવી ગઈ અને કહ્યું કે બહુ સરસ થઈ ગયું છે. થોડું શબ્દોના હિસાબે ગોઠવવું પડે બાકી ટ્યૂન તો સરસ બેસી ગઈ છે. ગૌરાંગ વ્યાસે કીધું કે ભઈ, સરસ તો થઈ ગયું પણ હવે આગળ શું? અવિનાશ વ્યાસના મનમાં થોડા થોટ્સ હતા એટલે એમણે ગૌરાંગ વ્યાસને કહ્યું કે તને જે ટ્યૂન સુઝે એ તું ગા અને હું ટ્રાય કરું અને પછી ગૌરાંગ વ્યાસે એમની રીતે રાગ છેડ્યો. એ રાગ સાંભળીને અવિનાશ વ્યાસે આગળની પંક્તિઓ ઉમેરી. “એક મેકને મથે પકડવા સારા નરસા સ્વારથ સાથે ધમ્માચકડી પકડા પકડી અવળે સવળે આટે પાટે…..આ રીતે અવિનાશ વ્યાસે ત્રણ અંતરા લખ્યા. ગૌરાંગ વ્યાસ ટ્યૂન ગાતા જાય અને અવિનાશ વ્યાસ લખતા જાય અને આવી રીતે આ ગીત લગભગ બે કલાકમાં પુરુ થઈ ગયું. આ દર્શાવે છે કે ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ મનથી કેટલા સજ્જ હશે જેમણે ટ્યૂનની સાથે સાથે જ શબ્દોની એટલી ત્વરિત રચના કરી હશે અથવા એમ પણ કહી શકાય કે ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસનું મન, ચિત્ત હરદમ સંગીતમય જ રહેતું હશે ને ? એમની ચેતામાં પણ ચોવીસે કલાક ગીત સંગીત જ વહેતા હશે ને? એ સમયે તો અવિનાશ વ્યાસ, ગૌરાંગ વ્યાસ કે મન્ના ડેને પણ સપને ય ખ્યાલ નહોતો કે મન્નાબાબુનું રમતિયાળ ગીત માટેનું સૂચન અને સૂચનના આધારે બનેલું એમના ઈજારા સમું આ ગીત અત્યંત પ્રચલિત અને લોકપ્રિય બની જશે. એ પછી આ ગીત મહેન્દ્ર કપૂરે પણ ફિલ્મ “ સાત કેદી ’માટે ગાયું હતું જે એમને ગાવામાં ખુબ તકલીફ પડી હતી પણ તેમ છતાં એમણે નિભાવી જાણ્યું હતુ..
બીજી એક વાતે મારું ધ્યાન ખેચ્યું કે પિતા-પુત્રએ એકબીજાની મૈત્રીને સર્જનાત્મક કામોમાં જ ઉત્તમ રીતે વાપરી અને કેવું સુંદર રીતે સંયોજન થયું? સંગીતમાં વિવિધ વિષય સાથે બંને એક બીજાના પુરક બન્યા. જેના ફળ ગુજરાતી પ્રજાને મળ્યાં. એક વાત નક્કી છે કે પરિવાર સાથે કામ કરે તો અનુભવ અને ઉત્સાહ બને સર્જનને વૈવિધ્યભર્યા બનાવે છે નહિતર હરીફાઈ જગતમાં નવી પેઢી માટે પણ આટલું સિદ્ધ કરવું સહેલું નથી. ગુજરાતીઓ જેટલા બિઝનેસ માટે ઉત્સાહી છે એટલા નિરુત્સાહ પોતાની માતૃભાષામાં સંગીત માટે છે અને એ હકીકત છે.
આ જ કારણે તો આજે ગુજરાતી ફિલ્મ ઇન્ડસ્ટ્રી બોલીવુડ સામે સાવ નબળી પડી જાય છે મારે અફસોસ સાથે અને એક ગુજરાતી હોવા છતાં કહેવું પડશે કે ગુજરાતીઓ ભાષા અને સાહિત્ય સંગીત પ્રત્યે બહુ ઉત્સાહ દેખાડતા નથી જે ઉત્સાહ મન્ના ડેએ ગૌરાંગની નવી રચના સાંભળવા દેખાડ્યો. આ બાબતમાં મરાઠીઓ અને બંગાળીઓ ગુજરાતી કરતા ક્યાંય ચડિયાતા છે અને આપણે તેમને આદર્શ બનાવવા જોઈએ. આવું જ વલણ ગુજરાતી સંગીતના પીઢ સંગીતકારે નવી પેઢીને આગળ લાવવા દેખાડવું જોઈએ. જો કે આશિત દેસાઈ અને હેમા દેસાઈએ પણ આવો અભિગમ રાખી તેમના દીકરા આલાપ દેસાઇને અને નવી પેઢીને પ્રોત્સાહન આપી આગળ લાવી રહ્યા છે અને અવિનાશ વ્યાસની જેમ જ ગૌરવને પાત્ર બન્યા છે એ પણ અત્રે ઉલ્લેખનીય છે.
મારી વાત અહી જોર આપતા ફરી ફરી કહીશ કે આજે તો આ ગીતના રચયિતા અવિનાશ વ્યાસ કે ગાયક મન્ના ડે હયાત નથી પરંતુ આજે પણ કોઈપણ સુગમ સંગીતનો કાર્યક્ર્મ જાણે અવિનાશ વ્યાસના આ રચના વગર અધૂરો જ છે.
જ્યારે આવી ઘટના બને ત્યારે સહજ એક વિચાર આવે કે કોઈપણ ગીત, કાવ્યની રચનાની શૈલી, માત્રા અને છંદમેળ કે ગઝલના રદીફ કે કાફિયાનો અવિનાશ વ્યાસે અભ્યાસ કર્યો હશે?
ત્યારે એક સરસ જવાબ મળ્યો જે અહીં ટાંકુ છું… “આદ્ય કવિઓએ પણ ક્યાં આ બધા અભ્યાસ કર્યા હશે પણ એમની રચનાઓ પરથી જ કદાચ આ કાવ્ય શૈલી, એમાંની માત્રા કે છંદમેળ નિશ્ચિત થયા હશે.”
અવિનાશ વ્યાસ માટે પણ હું એટલું તો ચોક્કસ કહીશ કે એમણે જે રચનાઓ આપી એ એટલી તો આપણા મન, હ્રદય સોંસરવી ઉતરી ગઈ કે એમાં આપણે શૈલી, માત્રા કે છંદમેળનો તાલ શોધ્યા કે મેળવ્યા વગર પણ માણતા જ રહ્યા અને ભવિષ્યમાં પણ માણતા જ રહીશું.
અવિનાશ વ્યાસ એક એવું નામ જેના વિશે, જેમની રચનાઓ વિશે કશું પણ કહેવું હોય તો શબ્દો ખૂટે, પાના ઓછા પડે પણ ક્યારેક અવિનાશ વ્યાસ માટે બે-ચાર વાક્યોમાં પણ ઘણું કહેવાઈ જાય. એ કહેવા માટે અવિનાશ વ્યાસને એમના જ શબ્દ અને સૂરથી ઓળખવા પડે. એમની સૂઝ પારખવી પડે. એમની અભિવ્યક્તિને પામવી પડે.
આવા એમને પારખી ગયેલા, પામી ગયેલા એક ઉચ્ચ કોટીના ગાયક, સ્વરકારે એમના માટે જે કહ્યું છે એ આજે અહીં ટાંકુ છું.
“આજે આખાય વિશ્વનો વ્યાપ લઈને બેસેલો છે એ માણસ જેના નામનો કદી નથી નાનો વ્યાસ, જેનું નામ હતું, છે અને રહેશે એ છે અવિનાશ વ્યાસ.” પુરુષોત્તમ ઉપાધ્યાય જેવી વ્યક્તિ જ્યારે અવિનાશ વ્યાસ માટે જે વાક્ય બોલ્યા એ જાણે આખા સંદર્ભગ્રંથ જેવા છે.
એવા જ એક બીજા ગાયક-સ્વરકાર આશિત દેસાઈએ કહેલી વાત આજે જો પુનરુક્તિ જેવી લાગે તો પણ કહેવાની ઇચ્છા થાય જ છે…એમણે કહ્યું હતું કે…
“અવિનાશભાઈ એટલે ગુજરાતી સુગમ સંગીતમા ભિષ્મપિતામહ એટલે માતા અને પિતા એમ બંનેનું કામ એમણે સંભાળ્યુ. સુગમ સંગીતનો પાયો મજબૂત કરવામાં એમનો ફાળો ખુબ મહત્વનો છે.” અવિનાશ વ્યાસ પોતાની રચનાઓ જાતે જ સ્વરબદ્ધ કરતા હતા. એમની રચનાઓમાં કાવ્યત્વતો હતું જ પણ એની સાથે ખુબ સુરીલી પણ હતી.
આ સુગમ સંગીત એટલે ભારતીય સંગીત વિદ્યાનું એવું અંગ જે સરળતાથી શીખી કે ગાઈ શકાય. જેને નિયમોથી બાંધવામાં ન આવ્યું હોય તેમ છતાં લોકોમાં પ્રિય હોય. લોકપ્રિય ગીત, લોકપ્રિય સંગીત, ભજનો, ફિલ્મી ગીતો પણ આ પ્રકારના સંગીતમાં આવે અને અવિનાશ વ્યાસનું નામ આ સુગમ સંગીત ક્ષેત્રે મોખરાનું છે એ તો સર્વ વિદિત વાત છે. કનૈયાલાલ મુનશીએ તેમને ભારતીય વિદ્યા ભવનના સંગીત વિભાગના અધ્યક્ષ તરીકે નિયુક્ત કર્યા હતા એ પણ સૌને ખબર છે પરંતુ બહુ ઓછાને એ ખબર હશે કે એક કાર્યક્રમમાં અવિનાશ વ્યાસ સ્ટેજ પર સંગીત કંડક્ટ કરતા હતા અને આ ગુજરાતના નાથ કનૈયાલાલ મુનશી પ્રેક્ષક તરીકે પ્રેક્ષકગૃહમાં હાજર હતા…કલ્પના કરીએ ને તો પણ આનંદિત થઈ જવાય એવી આ ઘટના હતી.
અવિનાશ વ્યાસે સરળ અને મધુરા ગીતો તો આપ્યા જ છે પણ એ સરળતાની સાથે ક્યારેક સાવ ઓછા વપરાતા એવા શબ્દોને પણ સરસ રીતે એ પોતાના ગીતમાં ગૂંથી લેતા. આજે એક એવા જ શબ્દપ્રયોગને યાદ કરવાનું મન થયું છે.
આ એકદમ મસ્તીભર્યું ગીત ગાયું છે આશા ભોંસલે અને મહેન્દ્ર કપૂરે…..
આપણે આગળ વાત કરી હતી એમ અવિનાશ વ્યાસે બીન ગુજરાતી ગાયકો પાસે અનેક ગીતો ગવડાવ્યા એમાં આશા ભોંસલેએ તો અનેક ગીતો ગાયા છે સાથે ઘેઘૂર અવાજ ધરાવતા ગાયક મહેન્દ્ર કપૂરે પણ સાથ આપ્યો છે.
એક વાગડ દેશનો બંકો જુવાનીયો, રંગ જાણે એનો લાલ ફાગણીયો
કંઠે ગરજતો જાણે શ્રાવણીયો, સાવજડો વર્તાય,નજર્યુંમાં આવી એવો નજરાય
દલડું ધબક ધબક ધબક ધબક ધબક ધબક થાય…
અહીં વાત તો પ્રેમમાં રસ તરબોળ દિલની જ છે પણ ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસે ગીતમાં ભાવની સાથે શબ્દોને એવા તો રમતીયાળ રીતે રમતા મુક્યા છે કે સાંભળીને એ ઝાંઝરનો ઝમકાર કાનને સંભળાવા માંડે. ઝમક ઝમકની જેમ જ ધબક ધબક શબ્દને ભારે લહેકાપૂર્વક એકથી વધારે વાર મુકીને એ શું પ્રસ્થાપિત કરવા માંગે છે?
આ ઝમક, ઝમક કે ધબક ધબક શું છે? આમ તો કાના-માત્ર વગરના શબ્દો જ ને પણ આ કાના-માત્રા વગરના શબ્દોને અવિનાશ વ્યાસે ગીતમાં એવી રીતે વણી લીધા છે કે સાંભળતાની સાથે એ નારીના હ્રદયના ધબકારા આપણા કાન સોંસરા ઉતરી દિલ સુધી પહોંચી જાય. આપણા હાથની થાપ આપોઆપ એની સાથે તાલ મેળવી લે.
વળી આ ગીતમાં અંગ રંગ, ઢંગ જેવા શબ્દોને પણ કેવા અલગ રીતે અજમાવ્યા છે !
હવે આમ તો સામાન્ય રીતે આપણે આ ચરરર કે ચાકડ ચું ચીં ચીં જેવા શબ્દો ક્યાં અને ક્યારે વાપરીએ છીએ પણ જ્યારે અવિનાશ વ્યાસ આ ગીત રચે અને પાછું સંગીતે પણ મઢે ત્યારે આવા શબ્દો પણ આપણને ગમતા થઈ જાય અને આપણે એ ગણગણતા થઈ જઈએ અને મઝાની વાત તો એ કે આ ગીત એમણે મન્ના ડે પાસે ગવડાવ્યું. હવે આ બંગાળી ગાયક માટે આ ગીત ગાવું સાવ સહેલું તો નહીં જ હોય ને? પણ અવિનાશ વ્યાસે એ શક્ય કરી બતાવ્યું અને આજે પણ આ ગીત એટલું જ ગવાય છે.
એવી રીતે હુ તુ તુ તુ તુ તુ તુ તુ જેવું ગીત હોય અને મન્ના ડે જેવા ગાયકે ગાયું હોય ત્યારે એ એક ઇતિહાસ જ રચે ને? પણ આ ગીતની રચના પાછળનો ઇતિહાસ આપણે આવતા લેખમાં જોઈશું આજે તો માણીએ
એક સમયને અવિનાશ વ્યાસના જાજરમાન દાયકા તરીકે ઓળખવામાં આવતો હતો અને આજે પણ એ જાજરમાન વારસો સચવાઈ રહ્યો છે જેને આપણે આનંદપૂર્વક અને આદરપૂર્વક માણીએ છીએ.. આપણે જેમ સેફ ડિપોઝીટમાં સોનું ચાંદી નગદ નારાયણ સાચવીએ છીએ ને એમ એમના ગીતો આપણા હ્રદયમાં સચવાયેલા રહેશે એવું જો કોઈ કહે તો એમાં જરાય અતિશક્તિ નથી.
કવિ-ગીતકાર પ્રદીપજીના નામથી કોણ અજાણ છે? એવા શ્રી પ્રદીપજી અવિનાશ વ્યાસ માટે કહેતા કે “ चाहे कोई माने या ना माने पर अविनाशभाई का मुकाबला कोई नही कर सका. वे अपनी जगह पर अद्वितिय थे और अद्वितिय रहेंगे!
કેટલી સરસ અને સચોટ વાત કરી છે પ્રદીપજીએ? આપણે ગુજરાતીઓની સાથે તો અવિનાશ વ્યાસ એમની રચનાઓથી સતત ગૂંજતા જ રહ્યા છે અને રહેશે પણ ભારતવર્ષના ખ્યાતનામ કવિ જ્યારે એક સવાયા ગુજરાતી અવિનાશ વ્યાસ વિશે આવી શબ્દાંજલિ આપે ત્યારે ગુજરાતી તરીકે જાણે આપણું ગૌરવ વધી જાય.
કવિ પ્રદીપજીએ લખેલા ‘ પીંજરે કે પંછી એ તેરા દર્દ ન જાને કોઈ” ગીત અવિનાશ વ્યાસે સ્વરબદ્ધ કર્યું હતું. અવિનાશ વ્યાસે પ્રદીપજી ઉપરાંત કમલ જલાલાબાદી, ઇન્દીવર, પ્રેમ ધવન, રાજા મહેંદી જેવા અનેક પ્રતિષ્ઠિત ગીતકારોના ગીતોને સ્વરબધ્ધ કર્યા હતા. એના પરથી જ આપણને એ કઈ કોટીના સર્જક, સંગીતકાર હશે એ સમજાય છે.
આ ગૌરવની વાત અહીંથી અટકતી નથી. ફિલ્મ સંગીતકાર શ્રવણકુમારે તો એટલે સુધી કહ્યું છે કે “ मै ऐसा मानता हुं कि जीवनमें दो बात बहोत इम्पोर्टन्ट है , एक जन्मदाता और दुसरे कर्मदाता !जैसे मेरे परम पूज्य पिताजी मेरे जन्मदाता है वैसे अविनाशजी मेरे कर्मदाता थे!
મહત્વની કહેવાની વાત એ છે કે આ બધા જ ગાયકો ટોચ પર બિરાજતા હતા ત્યારે પણ ગુજરાતી જેવી પ્રાદેશિક ભાષા માટે એમણે સ્વર આપ્યો છે આનાથી એ સૌનો અવિનાશ વ્યાસ તરફનો આદરભાવ કેવો હશે એ કલ્પના કરી શકાય છે.
સૌથી મહત્વની અને ગૌરવ લેવા જેવી વાત એ છે કે આ અન્ય ભાષાના કલાકારોએ ભાવથી તરબોળ થઇને આપણા જેવી જ ભાવના આપણી ભાષાના ગીતમાં દિલથી પ્રગટ કરી છે. આનો જશ કલાકાર સાથે હું અવિનાશ વ્યાસને આપીશ.
આજે એક એવા ગીતની વાત કરવી છે..
હું રંગોળી બની બેઠી’તી
એક રંગ હતો ઓછો એમાં
અધૂરી રંગોળી પૂરી થઈ
તું રંગ બનીને આવ્યો એમાં
હું મોર બનીને ભમતો’તો
કદી ડુંગરામાં કદી વગડામાં,
મારા સુરના રણકારે તું તો
ટહુકાર થઈ આવી એમાં …
અહીં વાત તો છે બે દિલની. ગીતકારની કલ્પના અને થોડામાં ઘણું કહી દેવાની રીત પણ અજબની છે ને? જેમ કોઈના ય જીવનમાં આખેઆખું, પૂર્ણ મેઘધનુષ્ય તો ત્યારે જ બને જ્યારે એમાં કોઈ એક મનગમતો રંગ આવીને ઉમેરાઈ જાય. હાથમાં અત્યંત ઝીણવટથી મૂકાયેલી મહેંદીમાં વ્હાલ તો ત્યારે વધી જ્યારે એમાં એક નામનો ખુબીપૂર્વક ગોઠવાયેલો પ્રથમ અક્ષર મળી જાય એવી રીતે શબ્દની સાથે સૂર મળે અને એ સૂરમાં સંગીત ભળે ત્યારે એ ગીત, કાવ્યનો રણકો બદલાઈ જાય. લખાયેલું ગીત વાંચવું અને સૂર-સંગીત સાથે સાંભળવામાં એ અત્યંત કર્ણપ્રિય બની જાય એ ક્યાં અજાણી વાત છે? અને અવિનાશ વ્યાસ તો ગીતકારની સાથે સંગીતકાર પણ હતા એટલે જ આપણે એમના ગીત-ગરબાને અલગ અંદાજથી પામ્યા. વળી ૧૯૭૮માં આ ગીત ગવાયું છે અને કદાચ એનાથી પણ પહેલાં લખાયું હશે. એ સમયે નારીને એક સન્માનીય પદે પ્રસ્થાપિત કરવી અને જીવનનૈયાની સ્થિરતાનો યશ આપવો એ કેટલી ઉમદા વાત છે ?
૧૯૭૮માં બનેલી આ ફિલ્મ ‘નારી તું નારાયણી’માં અવિનાશ વ્યાસના આ ગીતમાં આશા ભોંસલે અને કિશોરકુમારે સ્વર આપ્યો છે. હવે આશા ભોંસલે મરાઠી અને કિશોર કુમાર બંગાળી અને તેમ છતાં ભાષાના અવરોધ વગર આ ગીત ગવાયું છે.
હવે જે વાત કરવી છે ને એ તો અવિનાશ વ્યાસ તરફ આપણું ગૌરવ વધુ ઊંચું જાય એવી છે. કહેવાય છે કે કિશોર કુમાર અત્યંત ધૂની હતા. એમની સાથે, એમની પાસે કામ લેવું અત્યંત અઘરું હતું. એ પોતાના પેમેન્ટ માટે આજના સમયમાં પ્રોફેશનલ કહેવાય એવા હઠાગ્રહી પણ હતા. રેકોર્ડીંગના દિવસે પણ સ્ટુડિયોમાં પહોંચે ત્યારે એમના મેનેજર તરફથી પેમેન્ટ મળ્યાનું ગ્રીન સિગ્નલ મળે પછી જ ગાતા. એકવાર તો પેમેન્ટ મળ્યું નહોતું તો સ્ટુડિયોની લાઈટનો પ્લગ કઢાવીને લાઈટ ઉડી જાય એવી પરિસ્થિતિ સર્જીને ઘેર ભાગી ગયા હતા.
હવે આવી જીદ્દી અને તરંગી વ્યક્તિ પાસે કામ લેવું કેટલું કપરું કહી શકાય અને તેમ છતાં અવિનાશ વ્યાસે આ શક્ય કરી બતાવ્યું.
આવી રીતે મન્નાડે કે હેમંત કુમાર કે જેમની વાણીમાં, જેમના લોહીમાં બંગાળી ભાષા વહેતી હોય એવા ગાયકો પાસે પણ એમણે ઉમદા કહી શકાય એવા ગીતો ગવડાવ્યા. એના લીધે ગુજરાતીઓને ભારતભરના શ્રેષ્ઠ ગાયકોને ગુજરાતી ગીત, ગરબા ગાતા સાંભળવાનો લ્હાવો મળ્યો. મન્નાડે કે હેમંત કુમારની જેમ ગીતા રોય પણ બંગાળી જ હતા ને? તેમ છતાં એમની પાસે પણ અવિનાશ વ્યાસે ખુબ સુંદર ગીતો ગવડાવ્યા જેમકે ‘ તાળીઓના તાલે ગોરી ગરબે ઘૂમવા જાય રે..( ફિલ્મ મંગલફેરા).
આવા તો અનેક ગાયકો છે અને અનેક ગીતો છે.. અને આ બધા જ બિનગુજરાતી ગાયકોના સ્વરમાં ગુજરાતી મસ્તી અને ગુજરાતી લહેકો મુક્યાનો જશ આપણે કોને આપીશુ? અલબત્ત અવિનાશ વ્યાસને જ સ્તો..
અવિનાશ વ્યાસ માટે એટલું તો જરૂર કહી શકાય કે એમણે જે રચનાઓ આપી એ એટલી હદે તો આપણા હ્રદયમાં, મનમાં સ્થાયી થઈને રહી ગઈ કે કદાચ આપણે એ ગીતોના ગાયક કોણ હતા એ જાણ્યા વગર પણ એને માણ્યા..અને ભવિષ્યમાં પણ માણતા જ રહીશું. આપણને તો બસ યાદ રહ્યા અવિનાશી સદા બહાર અવિનાશ વ્યાસ.
જે આગળ જે ગીતોમાં ટહુકાની અને લહેકાની વાત કરી એની વાત આવતા અંકે. આજે તો સાંભળીએ આશા ભોંસલે અને કિશોર કુમારે ગાયેલું આ મઝાનું ગીત.
આ વાત છે અમોલ અને પૂનમના સંબંધોની. એક હતો અમોલ અને એક હતી પૂનમ. અમોલ હતો કે પૂનમ હતી એમ કેમ કહેવાય? કારણકે આજે બંને હયાત છે પણ એમના સંબંધો આજે ભૂતકાળ બનીને રહી ગયા છે.
એ દિવસે મીંઢળ બંધાયેલા હાથે, પાનેતરના છેડાની ગાંઠે, અગ્નિની સાક્ષીએ સપ્તપદીના ફેરા લઈને વિધિવત અમોલની સાથે પરણીને આવેલી પૂનમ એના જીવનનો એક ન ભૂલાય એવો ભૂતકાળ બનીને રહી ગઈ.
અમોલ વિચારતો રહી ગયો અને પૂનમ એક ઝાટકે બધું જ છોડીને ચાલી નિકળી. કેમ ચાલી નિકળી એનો જવાબ મેળવવો હોય તો અમોલે એના અને પૂનમના લગ્ન જીવનનું સરવૈયું, સાથે જીવેલી ક્ષણોની ખાતાવાહી ખોલીને બેસવું પડે.
આમ જોવા જાય તો વાત ઘણી જૂની હતી. પણ એક ક્ષણ એવી આવીને ઊભી રહી કે પૂનમે એના સો કૉલ્ડ સુખી સંસારજીવન પર પૂર્ણવિરામ મુકવાનો નિર્ણય લઈ લીધો. આજે એકલતાની બંધિયાર હવા વચ્ચે ગુંગળાતો અમોલ વિચારી રહ્યો હતો કે એ એક નહી અનેકવાર પૂનમના આત્મસન્માન પર એ ઘા કરતો રહ્યો હતો. શારીરિક પીડનથી જ તકલીફ થાય? ગાલ પર પડી હોય એ થપ્પડના જ સોળ ઉઠે? એ સોળ તો સાવ દેખાઈ આવે એવા પણ આત્મા પર ઉઠેલા સોળ કોણે ક્યારે જોયા?
આજે ચાર ચાર દિવસ થઈ ગયા છે પૂનમથી વિખુટા પડ્યાને પણ બસ આ એક વિચાર ઉંઘતા-જાગતા ય અમોલના મનને કોરી રહ્યો છે. ટી.વીના સ્ક્રીન પર દેખાતા દ્રશ્યો, સંવાદો અમોલને ક્યાંય સ્પર્શતા નહોતા અને તેમ છતાં કોલાહલ બનીને મનની શાંતિને વેરવિખેર કરી મુકતા હતા.આજે આટલા વર્ષો પછી સમજાયું કે પૂનમે એની સાથે કેવી રીતે મુવઓન કર્યું હશે.. શા માટે, કોના માટે પૂનમ એ બધું જતુ કરતી રહી હશે ? બસ પોતે કહી દીધું કે પૂનમ ….લેટ ઇટ ગો…ભૂલી જા અને પૂનમ વારંવાર ભૂલીને ફરી એકવાર સંસારને સમથળ કરવા મથતી રહી. એ સમયે અમોલને ક્યારેય દેખાતું નહોતું કે સમજાતું નહોતું કે કશીક અણઘટતી ઘટના બની ગયા પછી પૂનમ કેટલા ય દિવસો સુધી એની સાથે બોલવાની વાત તો દૂર આંખ પણ મેળવાનું ટાળતી અને છતાંય એની એ મૌન વ્યથા એ ક્યારેય સમજી જ નહોતો શક્યો.
કેટલી વાર થોડા દિવસના અબોલા પછી પૂનમે જતું જ કરતી આવતી હતી પણ એ જતુ કર્યાની વેલ્યૂ ક્યારેય એને સમજાઈ નહોતી તો પછી પૂનમ શા માટે આત્મસન્માનના સતત એક પછી એક પગથીયા નીચે ઉતરતી ગઈ હશે? જેના તરફથી સૌથી વધુ સન્માનની અપેક્ષા હોય એ અમોલ એને સન્માવવામાં ઊણો ઉતર્યો હતો. ક્યારેક અમોલને એ સમજાતું પણ મોટાભાગે એ વાતનો થોડો વસવસો થયા પછી તો એ પોતાનામાં જ પોરવાઈ જતો. ક્યારેય એ સમજી ના શક્યો કે પોતાની તામસી પ્રકૃતિના લીધે પૂનમના મન પર કેટ-કેટલા એ ઉઝરડા કરી ચૂક્યો છે.
આ ચાર દિવસ દરમ્યાન સતત પૂનમના એ તમામ પ્રયત્નપૂર્વ ભૂલાયેલા ભૂતકાળની યાદ અમોલને તાજી થતી ગઈ… જેને એણે અભાનપૂર્વક ભૂલવા પ્રયત્ન કર્યા હતા એ સાત સાત વર્ષ આજે એના મનનું તળ ફાડીને ઉપસી આવ્યા. જાણે ધરતીના પેટાળમાં વર્ષો સુધી ખદબદતા રહેતો લાવા અચાનક એનું પડ ફાડીને બહાર ધસી આવે એમ જ તો…. બસ એવી જ રીતે આજે એને પૂનમનો આક્રોશ સાત સાત વર્ષ નહીં સાત સાત પાતળ વિંધીને સપાટી પર વહી આવ્યો એવું અનુભવાયું.
પૂનમ કહેતી, “ક્યારેય ભારતીય પતિ-પત્નીને કોઈનીય હાજરીમાં પ્રેમ કરતાં ય જોયા છે? અરે ગમે એટલા ઉન્માદમાં હોય તો પણ પેલા લવબર્ડસ પણ એકાંત જોઈને જ લીપલૉક કરતાં હોય છે ને? ગમે એટલો પ્રેમ હોય તો પણ ક્યારેય કોઈને પોતાની અંગત ક્ષણોને કોઈની હાજરીમાં ઉજવતા જોયા છે? તો પછી પતિ કે પત્ની વચ્ચેના વાદ-વિવાદ પણ એમની પોતાની અંગત બાબત છે તો પછી કોઈપણ પતિને કેવી રીતે હક મળી જાય છે કે એ પોતાના સંતાનો કે અન્યની હાજરીમાં પત્નીનું અપમાન કરી શકે?”
અને તેમ છતાં ય પોતે પૂનમનું અપમાન એકવાર નહીં ઘણીવાર અન્યની હાજરીમાં એ કરી ચૂક્યો છે.
દિવસો આમ તો અમોલથી વિસર્યા વિસરાય એમ નહોતા.પૂનમ સાથે સ્નેહલગ્ન હતા એના..
સ્નેહલગ્ન હતા પણ એમાં સ્નેહ હતો ? સાચે જ ? આજે કોણ જાણે કેમ અમોલના મનમાં શંકા જાગી. જો સાચે જ સ્નેહ હોય તો સાથે જેના માટે સ્નેહ હોય એનું સન્માન પણ હોવું જ જોઈએ ને? આમ તો અમોલની દ્રષ્ટીએ પૂનમનું સન્માન ક્યાં જુદુ હતું?
અમોલ કહેતો, “આપણે એક નથી? જ્યાં મારું સારુ દેખાય ત્યાં એમાં તું પણ આવી જ ગઈ કહેવાય ને? ”
“એક છીએ પણ જ્યાં આપણું સારું દેખાડવાનું હોય છે ત્યાં મારામાં તું સાથે જ હોય છે પણ જ્યાં તારું સારું દેખાડવાની જરૂર હોય છે ત્યાં માત્ર તું જ ઉભેલો હોય છે. ત્યારે ત્યાં હું ક્યાંય દૂર દૂર સુધી હોતી જ નથી.” પૂનમથી કહેવાઈ જતું.
એ રીતે જોવા જઈએ તો પૂનમ સાચી જ હતી. દરેક સારી વાતમાં અમોલની વાણીમાં મારું એ મારું અને તારું મારું સહિયારું એવો જ પડઘો રહેતો. અમોલને મન પૂનમ કરતાં પોતાનો અહં, ઈગો વધારે મહત્વના હતા.
*******
પણ આ અમોલ એટલે કોણ? અમોલ એટલે પૂનમના જીવનનું એક એવું પાનું જેને પૂનમે સાચવી સાચવીને વાંચવાનું હતું.
અમોલ…
એક રીતે જોવા જઈએ તો અમોલ સાચે જ ખુબ ઉત્સાહી જીવ, સરસ મઝાનો તરવરીયો યુવાન. કંઈ કેટલાય સપના આંખોમાં આંજીને એ આ મહાનગરમાં આવ્યો હતો. આ એની પ્રથમ જોબ હતી પણ અમોલને ખબર હતી કે એ આ કે કોઈપણ જોબમાં લાંબો સમય રહેવાનો નહોતો. એને તો પોતાનો જ બિઝનેસ કરવો હતો. જોબ તો એક એવું પ્લેટફોર્મ હતું જેના અનુભવે એ પોતાના માટે ઉડવાનો રનવૅ તૈયાર કરી શકે.
અને પૂનમ ? એનો પણ આ ઓફિસનો એ પહેલો દિવસ હતો. એ થોડી નર્વસ પણ હતી. આ એની પ્રથમ જોબ હતી એવું નહોતું તેમ છતાં આ એક આખો ય જુદો માહોલ હતો. સતત એટિકેટમાં જીવાતો માહોલ હતો. એકદમ પ્રોફશનલ એપ્રોચ હતો. ખપ પૂરતું એકબીજા સાથે વ્યહવાર રાખતા લોકો વચ્ચે એને અમોલ થોડો સાહજિક, થોડો સ્વભાવિક લાગ્યો હતો. સવારમાં ઓફિસમાં આવતાની સાથે સૌને ગુડમોર્નિંગ કહીને સ્માઈલ આપતો અમોલ એને સહેજ સરળ પણ લાગ્યો. લંચબ્રેકમાં નીચેના કૅફેટિઅરિઆમાં ક્યારેક સામસામે મળી જતા પૂનમ અને અમોલ હવે એક જ ટેબલ પર બેસીને લંચ લેતા થઈ ગયા હતા.
માત્ર એક જ વર્ષ અને વર્ષના અંતે બંને એક જ ઘરના ડાઇનિંગ ટેબલ પર સાથે બેસીને લંચ લેતા થઈ ગયા. ખુબ જ ત્વરિત નિર્ણયો લેતા અમોલે વર્ષ પુરુ થાય એ પહેલાં પૂનમ સામે લગ્નની પ્રપોઝલ મુકી. સાવ અણધારી આ પ્રપોઝલ માટે પૂનમ સાવ તૈયાર નહોતી પણ અમોલ જેનું નામ..ધાર્યુ કરાવવા ટેવાયેલા અમોલમાં પૂનમને સમજાવવાની ધીરજ નહોતી પણ આવડત તો હતી જ અને પૂનમને અમોલ ગમતો તો હતો જ.
શરૂઆતનું એ એક વર્ષ તો સાવ પાણીના રેલાની જેમ વહી ગયું અને એ ઘરમાં એક નન્હીસી જાનનો ઉમેરો થયો.
પૂનમ જોબ છોડીને સંપૂર્ણ ગૃહિણી અને મા બની ગઈ. એની દુનિયામાં આજ સુધી માત્ર અમોલ હતો. એનું વર્તુળ અમલથી શરૂ થઈને અમોલમાં જ પુરું થતું પણ હવે એનું વર્તુળ વિસ્તર્યું હતું. હવે એ વર્તુળમાં, એ વિશ્વમાં અક્ષત પણ હતો અને એમાં જ પૂનમની ખુશી હતી.
અમોલ તેજ રફતારથી આગળ વધતો જતો હતો. આટલા વર્ષે એણે કંપનીમાં પોતાનું સ્થાન જમાવી દીધું હતું. એની મેનેજરની પદવી સુધી પહોંચવામાં એણે કેટલી મહેનત કરી હતી? ઉપર ચઢવાના એક પછી એક સોપાન તરફ જ એની નજર રહેતી. પદ, પોઝિશન, પૈસા, પૅન્ટહાઉસ ….. આ બધું એણે પામી લીધું હતું.
આ સફળતાએ એનામાં થોડા વધુ ખુમારનો ઉમેરો કર્યો હતો અને આ ખુમાર અંહકારમાં પલટાયો. ખુમારીના આ વિશાળકાય પંખીની પાંખ પર સવાર થઈને એ ઊંચે ઊંચે ઊડ્યા કરતો અને પૂનમ પણ એની ઉડાન જોઈને, એણે જે મેળવ્યું એના વિશે સતત એની વાહ વાહ કરે એવી એની અપેક્ષાઓ રાખ્યા કરતો. એની દરેક વાતની પૂનમે સરાહના કરવી જ પડે એવી એની આદત બની ગઈ હતી.
અમોલને એ જે કરે એ જ સાચું અને સારું હોય એમ સાંભળવાની એને ટેવ પડતી ગઈ
હમણાં જ થોડા દિવસ પહેલાં દિવાળી પાર્ટીમાં જે બન્યું એ હવે પૂનમ માટે નવું નહોતું રહ્યું. પાર્ટીમાં વધુ મસ્તીમાં આવી ગયેલો અમોલ બે પૅગ પેટમાં ઠલવી દીધા પછી પણ ત્રીજો પૅગ ભરતો હતો અને પૂનમ એને રોકવા ગઈ અને બસ વાત ખતમ…અમોલ રોષથી ભભૂકી ઉઠ્યો અને ત્યારે રોષમાં આવેલો અમોલ આગળ-પાછળનું વિચાર્યા વગર જ કોઈની પણ હાજરીની પરવા કર્યા વગર પૂનમ સામે ઘાંટાઘાંટ પર ઉતરી ગયો.
આ કોઈ પહેલો પ્રસંગ નહોતો , અમોલની કોઈપણ ખોટી વાતને રોકવા મથતી પૂનમની વાત એને ટોકણી લાગતી. ક્યારેક અમોલના સારા માટે કહેલી વાત પણ એને સ્વીકાર્ય ન હોય તો એની ભૂલ તરફ દર્શાવેલી આંગળી? એ તો એની સહન કરવાની મર્યાદા બહાર હતું અને પછી તો એ બંને એકલા છે કે કોઈની સાથે એ વિચાર્યા વગર જ પૂનમ સાથે વાત કરતાં એનો અવાજ સપ્તમ સુધી પહોંચી જતો.
અને દરેક સપ્તમે પહોંચેલો એનો અવાજ પૂનમના મનને ક્ષતવિક્ષત કરી દેતો. કોઈપણ બાબતમાં ચર્ચા કરવાનું તો અમોલ જાણતો જ નહોતો. જે બન્યું છે એના વિશે ચર્ચા કરવાના બદલે એ વાત પતાવી દેવાના અને આગળ વધવાના મત પર અડગ રહેતો. પૂનમને દરેક વખતે લાગતું કે વાત પતાવી દેવાથી પતી જતી નથી. એના વિશે વાત કરવાથી, ચર્ચા કરવાથી ઉભયના મનનું સમાધાન થાય એ જરૂરી છે. દરેક વખતે જૂની વાત પર માટી પાથરી દેવાથી અંદરનો કોહવાટ વધતો જવાનો છે તો શા માટે એ વાત વિશે સંવાદ કરીને એનો નિવેડો ના લાવવો? પોતાની ભૂલ હોય તો એ સમજીને સ્વીકારી લેવા તૈયાર રહેતી પણ એ સ્વીકૃતિ અમોલમાં ક્યાંથી લાવવી?
અમોલ પૂનમને પ્રેમ કરતો જ હતો એની ના નહીં પણ એની પોતાની જાત, પોતાનો ઈગો સૌથી ઉપરની શેલ્ફ પર રહેતા. હોય, શક્ય છે દરેકને પોતાનો ઈગો સચવાય એ જ ગમે તો પછી પૂનમના સેલ્ફ એસ્ટીમનું શું? દરેક વખતે એને દાવ પર મુકતા જવાનું અને અમોલ સાથે સમાધાન થઈ ગયું છે એમ દર્શાવીને જ આગળ વધ્યા કરવાનું?
જૂની વાતના, ભૂતકાળના પોપડા નહીં ઉખાડવાના એમ જ અમોલ કહ્યા કરતો પણ જૂના ઉઝરડા ? એની પર પણ એમ જ ઢાંકપિછોડો કરીને જાણે કશું જ બન્યું નથી એમ દેખાડો કરીને મુવઓન કરવાનું કે પછી એ ઉઝરડામાંથી ઝમતા લોહીનો કશોક ઉપચાર પણ કરવાનો?
ના, જે બની ગયું છે એને ભૂલીને જ આગળ વધતા જવાનું. કદાચ અમોલ સાચો પણ હોઈ શકે. શાંતિથી ચર્ચા કરવાની જેની તૈયારી જ ન હોય એની સામે વાંઝીયા પ્રયત્નો કરીને શું ફાયદો? પણ દરેક વાત ફાયદા નુકશાન સુધીની જ હોય છે? સંબંધ કોને કીધા છે?
પૂનમ અમોલને કહેતી, “ અમોલ તને ખબર છે સંબંધ એટલે સમજણપૂર્વક સ્વીકારેલું બંધન. જેમાં બંધનનો ભાર નથી માત્ર સ્વીકાર છે. એક સેતુ જે અમોલ તને મને અને અક્ષતને સ્નેહના બંધનથી એકમેકને જોડી રાખે, સંબંધ એટલે હું અને તું મટી જઈને આપણે બની રહીએ એ. સંબંધ એટલે મારી તારી વાત, મારી તારી લાગણીઓ જ્યારે આપણી બની જાય એ. અમોલ સંબંધ એટલે સ્વજનના મનના મૂળ અને હ્યદયના તળ સુધી પહોંચવાનો સેતુ.”
પણ આ મનના મૂળ અને હ્રદયના તળ સુધી પહોચવાની અમોલની ક્યાં તૈયારી હતી? આવું તો વારંવાર બનતું જ રહ્યું અને પૂનમ અંદરથી જ છોલાતી ચાલી અને તેમ છતાં થોડા સમયના મૌન પછી પણ અમોલની રીસ કે ક્રોધના ડરથી અથવા અક્ષત સુધી એની ભનક ન પહોંચે એના માટે પણ એ આગળ વધતી રહી.
પૂનમ હંમેશા કહેતી કે ગુડ, બેટર, બેસ્ટની જેમ રીસ, ગુસ્સો અને ક્રોધ એ પણ એકપછી એક ચઢતી જતી માત્રા છે. મોટાભાગે અમોલની પ્રકૃતિ પણ ઉચ્ચતમ માત્રાની કક્ષાએ કહી શકાય એવી રહેતી. મુડમાં હોય તો એ સમરકંદ બુખારા ન્યોછાવર કરી દે. કોઈના ય માટે એ અંતિમ જ રહેતો. આ પાર કે પેલે પાર સિવાય એને કંઈ માફક જ નહોતું આવતું. પૂનમ કહેતી ભગવાન પણ જીવનમાં બે છેડાના અંતિમ કરતાં મધ્યમ માર્ગ અપનાવાવાનું કહે છે ને?
પણ ના, એ વાત સમજવાની કે સ્વીકારવાની અમોલની ભાગ્યેજ તૈયારી હોતી.આજે ફરી જે બન્યએ પછી તો જાણે પૂનમ થીજી ગઈ. અક્ષતની હાજરીમાં જ અમોલે જે રીતે એની સાથે વાત કરી એના પરથી એક ભવિષ્ય પૂનમ માટે નિશ્ચિત થઈ ગયું આજે નહી તો આવતી કાલે અક્ષત પણ એની સાથે આ રીતે જ વર્તતો થઈ જવાનો. આ ભય કેટલાય સમયથી પૂનમને સતાવતો જ હતો કે જો અક્ષતની હાજરીમાં એકવાર એનું માન નહીં સચવાય તો ફરી અક્ષતની સામે ક્યારેય નજર નહીં મેળવી શકે. પૂનમને પણ આજે એ તમામ અનફેર ઘટનાઓ સાફ સાફ દેખાતી હતી જેને અવગણીને એ આગળ વધતી રહેતી હતી.
અને અમોલ પોતે? એ તો ત્યારેય એટલું બન્યા પછી પણ કહેતો જ હતો કે ગઈ ગુજરી ભૂલી જાપણ હવે પૂનમ મુવઓન કરી શકવાની તમામ હદો પાર કરી ચૂકી હતી. એ પછીની તમામ ક્ષણો હંમેશ માટે અમોલના બોલાવ્યા છતાં એ કોઈ પ્રતિભાવ ન આપી શકી જાણે એ અહીં, આ ઘરમાં છે જ નહીં. એનું મન આ ઘર, આ દિવાલ, એની છત વીંધીને એ કોઈ અજાણ્યા વિશ્વમાં જ પહોંચી ગયું જ્યાંથી પોઇન્ટ ઓફ નો રિટર્નનું બોર્ડ વંચાતુ હતું.
આજે પૂનમ બધું જ વિસરીને ચાલી ગઈ હતી અને અમોલ? …. સાચે જ સમેટવા બેસે તો ય ક્યાંયથી કશું જ સમેટી શકવાને શક્તિમાન રહ્યો જ નહી. માત્ર ક્યારેક પૂનમે સફાઈપૂર્વક ગોઠવેલા પુસ્તકોની વચ્ચે એક ખુલ્લુ રહી ગયેલું પાનું એની નજરે તરવરે છે…….…..
આજે ઘર ઘરની રમતમાં એ પપ્પા બન્યો – અને સાચુકલા પપ્પાની જેમ જ મમ્મીની સામે આંખોને લાલ કરીને જોયું મમ્મી સહેજ ધીમા અવાજે બોલી “એટલીસ્ટ છોકરાઓની હાજરીમાં તો…” અને પપ્પાનો અવાજ રોજ કરતા સહેજ મોટો થઇ ગયો, પછી થોડીઘણી બોલાચાલી મમ્મીના ડુસકાં- અને પછી બરાબર એ દિવસની જેમ જ પપ્પાની લાલ આંખોનાં ઉઝરડા મમ્મીના ગાલ પર પડી ગયા..! પછી પાપા બનેલો દીકરો ખૂણામાં ગોઠવેલા ખોટુકલા વાસણોને લાત મારી ઘરની બહાર નીકળી ગયો બરાબર સાચુકલા પપ્પાની જેમ જ..! અને દુપટ્ટાની જરા અમથી સાડીમાં લપેટાઈ મમ્મી બનેલી દીકરી પણ સાચુકલી મમ્મીની જેમ જ એના વિખેરાઈ ગયેલા ઘરને ફરી પાછું ભેગું કરવામાં લાગી ગઈ…………….
પણ ના પૂનમ તો હવે કશું જ સમેટવા કે વિખરાઈ ગયેલા ઘરને પાછું ભેગું કરવાની સ્થિતિમાં રહી જ નહોતી. તો પછી આ ખુલ્લુ રહી ગયેલું પાનું શેનું હતું? એક માત્ર કવિતાનું કે પછી પૂનમના જીવનમાં જીવાઈ ગયેલી એક ઘટનાનું?
અવિનાશ વ્યાસ ગુજરાતી ગીતકાર, સંગીતકાર તરીકે એક એવું મોખરાનું નામ છે જે આજ સુધી સન્માનીય જ રહ્યું છે. અવિનાશ વ્યાસ બધા કરતા નોખા હતા. પોતે જે સંવેદના જીવતા એ લખતા અને સંગીત પણ એ જ સંવેદના સાથે આપતા. એમની રચનાઓમાં એમણે અવનવી,અનોખી, ભૌતિક સંબંધોની લાગણીઓને પણ વાચા આપી છે. એમની રચનાઓમાં સંબંધોને એટલી સરસ રીતે ઉજાળ્યા છે કે દરેક સંબંધની એક અનોખી ભાત આપણા મન પર ઉપસ્યા વગર ન રહે.
આમ પણ માનવી એટલે સંવેદના ….વ્યક્તિ જન્મે ને ત્યારથી એક પછી એક સંબંધોના, ક્યારેક લોહીના તો ક્યારેક લાગણીના ગોફથી એકમેક સાથે ગૂંથાતો જાય. આપણા આ સંબંધોના ગોફની ગૂંથણી જેટલા સંબંધોની વાત અવિનાશ વ્યાસે એમના ગીતોમાં ગૂંથી છે એટલી તો એ જમાનામાં કોઈએ નહિ ગુંથી હોય. ખરેખર જોઈએ તો તે જમાનામાં ગુજરાતીઓ પાસે આવા ભાવ પ્રગટ કરવાની ક્યાં વાચા જ હતી!
એ સમયની વાત કરીએ તો ગુજરાતીઓને પ્રેમ કરતા અવિનાશભાઈએ શીખવ્યું કહેવાય અથવા ગુજરાતીઓના પ્રેમને એમણે વાચા આપી. આજે પણ જ્યારે લત્તા મંગેશકર અને મહેન્દ્ર કપૂર પાસે ૧૯૬૦માં ગવડાવેલું ગીત પાંદડું લીલું ને રંગ રાતો સાંભળીએ તો એની મહેંદીના મદમાતા રંગની ઝલક નજર આગળ તરી તો આવે જ અને એની ખુશ્બુ ય જાણે ધ્રાણેંદ્રિયને સ્પર્શીને મનને તરબતર કરી દે એવી જ આ રચના જોઈએ…
નયન ચકચૂર છે, મન આતુર છે
હવે શું રહી ગયું બાકી કહો મંજૂર છે…..
૧૯૬૦ના દાયકાનું આ ગીત અને એ સમયનો સમાજની કલ્પના કરો..ગુજરાતી એટલે વ્યાપારી પ્રજા એમને પ્રેમ કરતા, પ્રેમની ભાષા બોલતા જાણે અવિનાશભાઈ એ શીખવ્યું . ૬૦ વર્ષ પહેલાની આ ફિલ્મના ગીત પર તો આજે પણ આપણા ઘરના વડીલો સાંભળી ઝૂમી ઉઠશે. તેમની જુવાની પાછી આવી જશે અથવા સાંભળતા જ એમના મોઢા પર સ્મિત ફરકી જાય તો નવાઈ ન પામતા.
ગુજરાતી ગીતોમાં જ્યારે પ્રેમની વાત આવે ને ત્યારે હંમેશા એને અવિનાશ વ્યાસે કંઇક અલગ અંદાજમાં મુકી છે. હવે એના સંદર્ભમાં એક આ સૌનું મનગમતું ગીત પણ યાદ આવ્યું છે.
‘તારી બાંકી રે પાઘલડીનું ફૂમતું રે મને ગમતું રે, આ તો કહું છું રે પાતળીયા તને ગમતું રે….’
આ ગીત વિષેની વાત કરું તો ઘણાને કદાચ આ બહુ ગમતા ગીતનો અર્થ કે સંદર્ભ ખબર પણ નહિ હોય.. એવું સાંભળ્યું છે સૌરાષ્ટ્રની જાતિના એક સિંહને પાતળીયા તરીકે ઓળખવામાં આવે છે , જે આગળ અને પાછળથી ભરાવદાર હોય અને વચ્ચે કમરથી પાતળો હોય. હવે મઝાની વાત તો એ છે કે જ્યારે એ સમયે બોડીના વી શેપ અંગે ઝાઝી ગતાગમ નહોતી ત્યારે પણ આ લખાય છે એનો અર્થ કે ગીતકારના મનમાં ભવિષ્યમાં એક સંપૂર્ણ શરીર સૌષ્ઠવ ધરાવતા, સુદ્રઢ બાંધાની ફ્રેમમાં ફીટ થતા જુવાનની કેટલી સુંદર કલ્પના અકાર લેતી હશે?
હવે એક સાહિત્યની દ્રષ્ટિએ અવિનાશ વ્યાસને સમજવા હોય તો આ ગીતની અંદરનો પ્રાસ સમજવો જોઈએ.
મને ગમતું રે, આ તો કહું છું રે પાતળીયા તને અમથું રે
નાયિકાના મનોભાવોને અવિનાશ વ્યાસે આ શબ્દોમાં કેટલા સિફતથી મુક્યા છે.. આપણે સંગીતની સામે એમના કવિત્વને પણ સમજવું જ પડશે.
કેટલી મોટી વાત બસ સાવ અમથી, અમસ્તી જ હોય એમ રમતી મુકી દે છે. આ એક શબ્દને લઈએ “અમથું” પણ આ એ સમયે વપરાતી કેવી બોલચાલની ભાષામાં વાત કહેવી એ અવિનાશ ભાઈ પાસેથી શીખવા જેવું છે. અમથું શબ્દનો ભાર કેટલો છે ? સામાન્ય બોલચાલની વાતો જલ્દી લોકોના મોઢે વહેતી થાય છે એ વાતથી અવિનાશ વ્યાસ જાગ્રત છે એ વાત અહીં છતી થાય છે. સુગમ સંગીતને સામાન્યજન સુધી પહોંચાડવામાં અને ખરા અર્થમાં સુગમ બનાવવામાં અવિનાશ વ્યાસનું પ્રદાન નિર્વિવાદ અનન્ય છે. અવિનાશભાઈએ બોલચાલની ભાષાથી માંડીને ઉચ્ચ સાહિત્યિક ગીતો પણ અગણિત (કુલ લગભગ પંદર હજાર જેટલા) રચ્યા છે.
સમય પ્રમાણે જેમ રૂખ બદલાતી જાય એમ કાવ્ય રચનાઓ, ગીતો પણ બદલાતા ગયા. આ તો સમયની માંગ છે એને તો સ્વીકારીને અવિનાશ આગળ વધ્યા. ગીતોના લય, સૂર, તાલ બદલાયા, એની શબ્દ રચના બધું બદલી એમાં થોડી આધુનિકતા ઉમેરી અને આ આધુનિકતા ગુજરાતી સંગીતમાં લાવ્યાનો જશ હું અવિનાશ વ્યાસને આપીશ. કોઈ પણ ગીતકાર-સંગીતકારને સહજ ઈર્ષ્યા આવે એવી અનુપમ પ્રસિધ્ધિ પામીને તેઓ આજે સાચા અર્થમાં અવિનાશી બની ગયા.
એમણે ગુજરાતી સિવાયના ઘણા કલાકરો પાસે કામ કર્યું અને કરાવ્યું તેની વાત આવતા અંકે ..
અવિનાશ વ્યાસ …. આ એક નામ ગુજરાતીઓમાં જ નહીં બિનગુજરાતીઓમાં એટલું જ જાણીતું છે. ગુજરાતી સુગમ સંગીતમાં અવિનાશ વ્યાસનું નામ સદા મોખરે જ રહેવાનું. એમની રચનાઓ પર માત્ર ઉડતી નજર નાખીએ તો ય સમજાય કે એમની રચનાઓમાં ભરપૂર વૈવિધ્ય હતું. એમણે ગીત, ગઝલ,ગરબા કે ભજન એમ કોઈ પ્રકાર બાકી રાખ્યો નથી. મહદ અંશે ગીત-સંગીતના ચાહકો પાસેથી એક વાત તો સાંભળવા મળે જ છે કે એમણે ગુજરાતીઓને ગુજરાતમાં જ નહીં ગુજરાતની બહાર પણ ગાતા કર્યા છે.
એમની રચનાઓમાં જેટલું વૈવિધ્ય જોવા મળે છે એટલું જ કદાચ એનાથી વધારે એને સંબંધિત વિષયોમાં પણ જોવા મળશે. જેમકે એમણે આ સંસાર અને સંસારના સંબંધોને પણ એમની રચનાઓમાં આવરી લીધા છે.
જ્યારે અવિનાશ વિશે વાતની શરૂઆત કરવી હતી ત્યારે મને મારા બાળપણના સ્મૃતિના પટારામાંથી જ ખુલેલા ખજાનામાંથી આગળ એના સંદર્ભ મળતા ગયા અને એકમાંથી અનેક રચનાઓ યાદ આવતી ગઈ. જ્યારે એકવાર આ પટારો ખુલે એટલે એમાંથી અસંખ્ય યાદોના પડ એકપછી એક ખુલતા જાય એમ બાળપણની યાદ લગ્નના મંગળગીત અને વિદાયગીત સુધી તાજી થઈ અને એ સંબંધના તાંતણે જોડાયેલા, જન્મથી જ લોહીના સગપણે બંધાતા ભાઈ બહેનના પ્રેમની ય વાત કરી અને હવે વાત કરવી છે એ ખુબ હેતે-પ્રીતે ઉછરેલી બેનની. દિકરીના જન્મની સાથે જ સૌને ખબર છે કે તો એક દિવસ આ ઘરનું અજવાળું અન્યના ઘરને ઉજાળવાનું છે.
એ વખતે વાતની શરૂઆત તો મારા માટે જ લખાયેલા વિદાયગીતની હતી પણ કદાચ બહુ ઓછા લોકોને ખબર હશે કે વિદાયગીતની સર્જનની વાત આવે એટલે આપોઆપ એની સાથે અવિનાશ વ્યાસનું નામ જોડાઈ જ જાય. યાદ છે એક ખુબ ગવાતું વિદાયગીત?
બેના રે..
સાસરીયે જાતાં જોજો પાંપણ ના ભીંજાય દીકરીતો પારકી થાપણ કહેવાય……..
બેના રે..
રામ કરે સુખ તારું કોઈથી નજર્યું ના નજરાય દીકરી તો પારકી થાપણ કહેવાય..
ગુજરાતી ફિલ્મ ‘પારકી થાપણ’નું આ ગીત તો લગભગ ઘણી કન્યાવિદાય વખતે ગવાતું થઈ ગયું હતું અને કદાચ આજે પણ ગવાતું જ હશે અને હાજર સૌની આંખો અને હ્રદયને ભીના કરી દેતું હશે. અવિનાશ વ્યાસના પુત્ર ગૌરાંગ વ્યાસે સ્વરબદ્ધ કરેલું આ વિદાયગીત ગાયું છે લતાજીએ. આ અને મહેંદી તે વાવી માળવે, પાંદડુ લીલુ ને રંગ રાતો જેવા બીજા અનેક ગીતો આજ સુધી એટલા જ લોકપ્રિય રહ્યા છે જેની રચના અવિનાશ વ્યાસ દ્વારા થઈ હતી.
પણ આ કન્યાવિદાયના ગીત સાથે સંકળાયેલી વાત તો વળી એકદમ અનોખી છે. વાત જાણે એમ બની કે આ ગીત અલકા યાજ્ઞિક ગાશે એવું નિશ્ચિત હતું પણ ગીતની શબ્દ રચના અને એમાં ગૂંથાયેલી ભાવના, એ સંવેદનાને તો લતાજીના કંઠે વ્યક્ત થાય એવી ફિલ્મ દિગ્દર્શક અરુણ ભટ્ટની મરજી. આ વિદાયગીત તો જાણે પોતાની દિકરી માટે જ લખાયું હોય એટલું પોતિકુ લાગે. આવા હ્રદયસ્પર્શી ગીત માટે લતાજીના અવાજથી વિશેષ બીજો કયો અવાજ હોઈ શકે?
લતાજી તો અત્યંત વ્યસ્ત. એમની ડાયરીમાં તો કેટલાય સમય પહેલાથી દિવસો નિશ્ચિત થઈ ગયા હોય એટલે એમનો સમય તો કંઇ એકદમ તો ના જ મળે ને? …… પણ ક્યારેક એવું બને કે ઈતિહાસ સર્જાવાનો હોય તો કલ્પના પણ ન કરી હોય એવો તાલ મળી જાય. આ ગીતના સંગીતકાર અને અવિનાશ વ્યાસના સુપુત્ર ગૌરાંગ વ્યાસ લતાજીને મળવા ગયા અને આ ગુજરાતી ગીત માટે એમણે સમયની સાથે પોતાનો કંઠ પણ આપ્યો. સામાન્ય વાયકા એવી છે કે લતાજી ક્યારેય સાંજે ગાતા નથી પણ આ ગીત માટે સાંજનો સમય અને સ્ટુડિયો નિશ્ચિત થયો હતો એ એમણે વિફળ ન જવા દીધો. ખૈયામ સાહેબ માટે મુકરર થયેલો સમય લતાજીએ આ ગીત માટે ફાળવ્યો અને જે ઈતિહાસ સર્જાયો એ આજે પણ અવિનાશ વ્યાસ, ગૌરાંગ વ્યાસ અને લતાજીના નામે અંકિત છે..
આમ તો હવે દુનિયાની કોઈપણ દીકરીની ગાય સાથે સરખામણી થઈ શકે એમ નથી પરંતુ મારું મન એવું માનવા પ્રેરાય છે કે જ્યારે આ ગીતની રચના થઈ ત્યારનો સમય એવો હતો કે દીકરી તો ક્યાં પિતાની કે પછી પતિની આંગળીએ દોરાઈ દોરાતી. એનું અલગ અસ્તિત્વ હોય એવી ભાગ્યેજ વિચારસરણી એ સમયે કેળવાઈ હશે એટલે જ કદાચ આ ગીતમાં પણ દીકરીની વિદાય વસમી હોવા છતા એને પતિગૃહે જતી વેળાએ આંસુ પાંપણે બાંધી રાખવા કહેવાયું હશે. એ વિદાય લે ત્યારે ઘડી પહેલાં ભીંતે ચીતરેલા ગણપતીને પગે લાગતી વેળા એના કંકુવર્ણા હાથની છાપ ઘરની ભીંતે મુકીને જાય છે. આ ગીત સાંભળું છું ને ત્યારે એક વિચાર એવો ય આવે છે કે દીકરીને પારકી થાપણ કહીને કેમ એને જુદાગરો આપવામાં આવ્યો હશે? કાળજાના ટુકડા સમી એ દીકરી એકવાર ઉંબરો ઓળંગી જાય પછી એનું ભાવિ એના હાથમાં જ નહીં રહેતું હોય એટલે? હાથે બાંધેલા મીંઢળ કે પતિ સાથે પાનેતરના છેડા સાથે ગંઠાયેલી એ ગાંઠ સાથે જીવનભરના એવા તે કયા બંધન હશે?
પતિનો પડછાયો બનીને રહેવાની શીખામણમાં એટલું તો સમજાય કે સદાય સપ્તપદીના પગલાં જેની સાથે ભર્યા છે એનો સાથ નિભાવજે પણ સાથે પતિના પડછાયા સમી એને કહીને ગીતકાર શું કહેવા માંગતા હશે? કદાચ એ એવું કહેવા માંગતા હશે કે પતિ છે ત્યાં સુધી તારું અસ્તિત્વ હેમખેમ છે? સેંથામાં સિંદુર અને હાથમાં કંકણ હશે ત્યાં સુધી તું સલામત છું અને એટલે જ કદાચ કન્યાને અખંડ સૌભાગ્યવતીના આશીર્વાદ આપવામાં આવતા હશે.
આ કરૂણમંગળ ગીતમાં એક વાત ખુબ ગમી. ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ કહે છે કે આમ જુવો તો સૌનું આંસુ પાણી જેવું પાણી. એ સુખનું છે કે દુઃખનું એ કોઈના શક્યું જાણી. માતા-પિતાના આંસુ પણ સુખ-દુઃખ એમ બંને લાગણીને લઈને વહી જાય છે. એનો એક અર્થ એવો પણ કરી શકાય કે બેના, આજ પછી સાસરીમાં તું તારું સુખ-દુઃખ કોઈ કળી ના શકે એમ તારી જાતને સંભાળી લેતા શીખી જજે? તારા મનની વાતને ગોપિત રાખીને જીવી લેતાં શીખી જજે? શક્ય છે કારણકે એ સમયે તો દીકરીને સાચે જ સાવ નરમ પ્રકૃતિની માનીને જ એનો ઉછેર કરવામાં આવતો.
અવિનાશ વ્યાસે એમના આ અમર અવિનાશી ગીતની ‘દીકરી ને ગાય, દોરે ત્યાં જાય’ પંક્તિઓમાં એ સમયની લોક-કહેવતને વણી લીધી છે.આમ પણ અવિનાશ વ્યાસે સંસારના તમામ સંબંધો પર અત્યંત ભાવવાહી રચનાઓ કરી કારણકે એ પોતે જ ભાવનાના -લાગણીના-સંબંધની વ્યક્તિ હતા અને દિકરીની વિદાયથી વધીને તો અન્ય કયો ભાવવાહી કે કરૂણમંગળ અવસર હોઈ શકે?
જો કે આજની દીકરી તો નારાયણી બની રહી છે તેમ છતાં કોઈપણ દીકરીની વિદાય સમયે અવિનાશ વ્યાસનું આ ગીત આજે પણ સૌની આંખ અને હ્રદય ભીના કરી દે એટલું ભાવવાહી બન્યું છે પણ જો જો હોં આ ગીત સાંભળો ત્યારે ભલે આંખમાં આંસુ હોય પણ કોઈપણ દીકરીને કલ્યાણ આશિષ આપવાનું ચૂકી ના જતા.
“ચાલીસ વર્ષની ઉંમરે પહોંચ્યા પછી ક્યારેક એવો વિચાર આવે છે કે પહેલો પ્રેમ જેની પાછળ આપણે ફના થવા સુધી તૈયાર હતા એ પ્રેમ માત્ર વહેમ હતો?”
કલબલાટ કરતા એ ચૌદ જણના ગ્રુપમાં સન્નાટો વ્યાપી ગયો. તેજલે આ વાત ક્યાંથી યાદ કરી આજે? માનસી, મનિષા, દીપા, નંદિની અને એવા જ બીજી દસ ઉચ્ચ મધ્યમ વર્ગી સખીઓની આ કિટી પાર્ટી આજે તેજલના ઘેર હતી. દર મહિને કોઇપણ એક જણના ઘેર બપોરે મળવાના આ વ્યવસ્થિત ક્રમમાં આજે તેજલના ઘરનો વારો હતો. આમ જોવા જાવ તો ખાસ કશા જ કારણ વગર પણ મળતા રહેવાના આ ક્રમમાં સૌને મઝા પણ આવતી જ હતી સ્તો.
ઘર-પરિવારથી જરાક વાર અળગા થઈને પોતાની સ્વતંત્રતાને માણી લેવાના આશયથી ફરી એકવાર આખા મહિના સુધી જવાબદારીમાં પરોવાઇ જવાનું બળ મળતું. ક્યારેક કોઇ વિષય પર સંવાદ થતો પણ વિવાદ ક્યારેય નહીં. એક વણ લેખ્યો નિયમ સૌએ મંજૂર રાખ્યો હતો કે જ્યારે પણ કોઇ વાત પર વિવાદ થાય તો એ વાત ત્યાં જ પડતી મુકી દેવાની . એમાં ક્યાંય કોઇને સાચા-ખોટા કે સારા-નરસા સાબિત કરવા સુધી વાત લંબાવી જ ન જોઇએ. કોઇના ય અંગત જીવન કે ભૂતકાળને સ્પર્શ્યા વગર જ વર્તમાનને માણવાનો એવા નિર્ણયના લીધે જ આજે આટલા વર્ષે પણ આ ગ્રુપમાં સંવાદિતા જળવાઇ રહી હતી.
તો પછી આજે આજે અચાનક તેજલને ભૂતકાળ ખોતરવાનો આવો વિચાર ક્યાંથી આવ્યો?
“અરે ભાઇ! આ તો જરા અમસ્તી મસ્તી કરી લીધી. આમાં ક્યાંય કોઇએ વાતનો તંત પકડી રાખવાની જરૂર નથી. હવાએ હળવાશ પકડી લીધી અને વળી પાછા સૌ એક લેવલે પહોંચી ગયા. વાતોનો દોર પુરો થયો, ચા-નાસ્તાનો દોર શરૂ થયો અને સૌ ફરી પાછા અસલ મુડમાં આવીને છુટા પડ્યા.
બસ અસલ મુડ પાછો ના આવ્યો કાવ્યાનો. બોપલના તેજલના એપલ વૂડ એપાર્ટમેન્ટથી નિકળીને નવરંગપુરાનો રસ્તો કાપતા આજે એને એકવીસ વર્ષ જેટલો સમય લાગ્યો. ઘર સુધી પહોંચીને સબકૉન્શસ માઇન્ડથી દોરવાયેલી એની કાર એણે સીધી લૉ-કૉલેજ તરફ વાળી. મીઠાખળી ચાર રસ્તા વટાવતી એની કાર લૉ-કૉલેજ તરફના એ ઘટાટોપ રસ્તાઓ પરથી આગળ વધતી હતી પણ કાવ્યાનું મન તો પાછા પગલે ભૂતકાળ તરફ ખસી રહ્યું હતું.
લૉ-કૉલેજ સુધી પહોંચતામાં તો એની આંખોમાં આખે-આખી એ વરસાદી સાંજ ઉતરી આવી અને હ્રદયને ભીનુ ભીનુ કરી ગઈ.
*****
મોસમનો એ પહેલો વરસાદ હતો. એ વરસાદી સાંજની ભીની ભીની માટીની મહેંકને માત્ર ત્યાં જ રહીને શ્વાસમાં સમાવવી પુરતી ન હોય એમ કાઇનેટિક પર કાવ્યા અને આભા તરબોળ થવા નિકળી પડ્યા. ઉનાળાના તપતા રસ્તાઓને વરસાદી ઝાપટાએ થોડા ટાઢા તો પાડ્યા હતા પણ તો ય આ ચાર મહિનાથી ધખેલી જમીનમાંથી અંદરનો ઉકળાટ બહાર અનુભવાતો હતો. હજુ ય જરૂર હતી એને ટાઢક આપવાની, વરસાદે મન મુકીને વરસવાની.
ધોધમાર વરસાદ પછીની હળવી ફરફરમાં પલળતા કાવ્યા અને આભા સમથેશ્વર મંદિર તરફના રસ્તા પર વળ્યા. રસ્તા પર સગડી પર શેકાતા ગરમ ગરમ મકાઇના ડોડા પર ઓગળતા બટરની સુવાસે કાવ્યાને ત્યાં જ રોકી લીધી.
કાઇનેટિકને રસ્તાની ધાર પાસે પાર્ક કરીને સ્ટેન્ડ પર ચઢાવી એ બંને મકાઇના બે ડોડા શેકવાનું કહી કાઇનેટિક પર આવીને બેઠા.
“આઇયેબારિશોંકામૌસમહૈ..
ઉનદિનોચાહતોકામૌસમહૈ….
કાવ્યાના કાન સુધી પંકજ ઉધાસના સૂરીલા કંઠે ગવાયેલી ગઝલના શબ્દો પડ્યા. આમ તેમ જોતા એની નજર પડી કાઇનેટિકની જરા આગળ પાર્ક થયેલી ઇનોવા પર. ગઝલના સૂર ઇનોવાની સાઉન્ડ સીસ્ટમમાંથી રેલાતા હતી એ વાત પણ એ સમજી શકી. જરા વાર રહીને એનું ધ્યાન ગયું. સાઇડ મિરરમાંથી બે આંખો એને એકી ટસે તાકીને જોઇ રહી હતી .એણે નજર ફેરવી લીધી. થોડી પળો એમ જ પસાર થઈ ગઈ અને ફરી જોયું તો હજુ ય એ નજર ટીકી ટીકીને એને જોઇ રહી હતી.
હવે કાવ્યાને જરા અકળામણ થવા માંડી. એને ત્યાંથી જતા રહેવાની ઇચ્છા થઈ પણ કારના એ સાઇડ મિરરમાંથી તાકી રહેલી આંખોમાં એક અજબ જેવું વશીકરણ હતું જે કાવ્યાને જતા રોકી રહ્યું હતું. ના સહેવાય – ના રહેવાય એવી સ્થિતિમાં કાવ્યા આખે આખો મકાઇનો ડોડો ચાવી ગઈ અને તેમ છતાં હજુ જાણે બાકી રહ્યું હોય એમ મકાઇના ડોડાને ચાવતી રહી.
આભાએ એને હડબડાવી મુકી ત્યારે એ પેલી બે આંખોના સંમોહનમાંથી બહાર આવી. આભાનો હાથ પકડીને એણે ખેંચીને પાર્ક કરેલા કાઇનેટિક પરથી ઉતારીને કાઇનેટિક ઘર તરફ મારી મુક્યુ જાણે પેલી આંખોના વશીકરણના પાશમાંથી છુટવું ના હોય!
અને પછી તો એ આંખોએ જાણે કાવ્યાનો પીછો કર્યો…. રાત્રે ઊંઘમાં , સવારે ઊઠીને પણ એ બે આંખો એને તાકતી રહેતી હોય એવો સતત ભાસ થયે રાખતો. સહેજ એકલી પડતી અને પેલી બે આંખો એને ઘેરી વળતી.
વેસ્ટ સાઇડના એક્સેસરી આઇલમાં ફરતી કાવ્યાના કાને અવાજ અથડાયો. અવાજને અનુસરીને નજર કરી તો સામે કોઇ તદ્દ્ન અજાણ્યો, ક્યારેય ન મળેલો… ક્યારેય ન જોયેલો યુવક …
પણ એણે તો કાવ્યાને નામથી બોલાવી હતી. એનો અર્થ કાવ્યા એના માટે તો અજાણી નહોતી. બઘવાઇને સામે જોઇ રહેલી કાવ્યાની સામે એણે એક હળવું સ્મિત આપ્યું. કાવ્યા હજુ ય એની સામે તાકી રહી.. આ ચહેરો અજાણ્યો છે તેમ છતાં એ જાણીતો કેમ લાગે છે?
“ સોરી, આપને મેં ઓળખ્યા નહીં…” અસમજમાં અટવાયેલી કાવ્યા હજુ એ ચહેરા પર કશી ઓળખ શોધવા મથી રહી. ક્યાંય નથી મળ્યો આ યુવક તેમ છતાં કેમ સાવ અપરિચિત પણ નથી લાગતો… કેમ ??
“ક્યાંથી ઓળખો મિસ … ઓળખાણ તો ત્યારે થાય ને જ્યારે તમે મળવા રોકાયા હો…. તમે તો મકાઇના ડોડાના પૈસા પણ આપ્યા વગર ભાગી છૂટ્યા હતા તે દિવસે.” વરસાદમાં ભીના થયાનો તે દિવસનો કંપ જાણે કાવ્યાના શરીરે આજે ફરી અનુભવ્યો……
ઓહ ! તો આ ચહેરો નહીં પણ એ બે આંખો હતી જેને કાવ્યા ઓળખતી હતી. જે આંખોએ કેટલાય દિવસ સુધી કાવ્યાનું ચેન છીનવી લીધું હતું, રાતોની ઊંઘ વેરણ કરી હતી.
પગ જાણે પોલાદ…અને શરીર જાણે માટીનો ગારો….. કાવ્યા ત્યાંને ત્યાં જ ખોડાઇ ગઈ..
“હવે સહેજ થેન્ક્યુ જેવો એક શબ્દ પણ કહી દેશો તો ચાલશે.. કાવ્યા.”
મિસ કાવ્યામાંથી માત્ર કાવ્યા ? એ યુવકની આંખોમાં જ નહીં એના અવાજમાં પણ કશુંક વશીકરણ જેવું હતુ. ઘેરો, છેક નાભીમાંથી ઊઠતો પહાડી અવાજ. એ કેળવાયેલા પહાડી અવાજમાં પણ જાણે પાશ જેવું કંઇક હતું જે કાવ્યાને પકડી રાખતું હતું, જકડી રાખતું હતું.
અને પછી તો એ સંમોહન કરતી આંખો, વશીકરણ કરતો અવાજ કાવ્યાના જીવનનો સૌથી મહત્વનો હિસ્સો બની ગયા. આજ સુધી માત્ર રેડિયો પર રેલાતો અવાજ કાવ્યા માટે એક માત્ર સૂરીલો અવાજ હતો પણ તે દિવસથી એ અવાજને એક નામ મળ્યું મોહિત…..અને સાચે જ કાવ્યા મોહિતના અવાજ જ નહીં મોહિતથી પણ અભિભૂત બનતી ચાલી.
“હેલ્લ્લ્લો અમદાવાદ…………થી શરૂ કરીને એક પણ પૉઝ લીધા વગર સતત પાંચ મિનિટ સુધી અવિરત બોલતા મોહિતની વાતોથી અન્યને લાગતું કે મોહિત આજના રેડિયો પ્રોગ્રામ માટે એક માહોલ ઊભો કરી રહ્યો છે જ્યારે માત્ર અને માત્ર કાવ્યા જ પામી શક્તી કે તો આ તો આગલી સાંજે મોહિતથી છૂટી પડેલી કાવ્યાની યાદમાં વિતેલા સમયનો એહસાસ કરાવવા માટેનો નિત નવો અંદાજ હતો .
*****
ઓગણીસ વર્ષની ઉંમરનો પ્રથમ પ્રેમ કાવ્યાને પેલી પ્રથમ વરસાદની હેલી કરતાં ય વધુ તરબોળ કરતો ગયો. આજે લગભગ ચાલીસીએ પહોંચેલી કાવ્યાને આ ક્ષણે પણ એ વરસાદની હેલી અને એ હેલી જેવો જ મોહિતનો પ્રેમ ભીંજવી રહ્યો હતો.
બંધહોઠમાંઓગણીસવર્ષનીકન્યાઆળસમરડેરેવરસાદભીંજવે
લીલોધમ્મરનાગજીવનેઅનરધારકરડેરેવરસાદભીંજવે
અહીંઆપણેબેઅનેવરસાદભીંજવે
મનેભીંજવેતુંતનેવરસાદભીંજવે…..
મોહિતની ઇનોવા આ અહીં જ જીમખાનાની ગલીમાં પાર્ક થતી અને કાવ્યાનો હાથ થામીને બેઠેલા મોહિતના હલકદાર કંઠે રમેશ પારેખનું ગીત સરી જતું. સોળ વર્ષની કન્યાના બદલે ઓગણીસનો આંકડો પણ એ કેવી સાહજીકતાથી ગોઠવી લેતો !
એટલી જ સાહજીકતથી એ કાવ્યાના દિલો-દિમાગ પર છવાતો ગયો. આ બધુ જ જેટલી સાહજીકતાથી બન્યું એટલી સાહજીકતાથી આ સંબંધને સ્વીકૃતિ મળવાની નથી એ કાવ્યા ક્યાં નહોતી જાણતી ?
******
“કાવ્યાને કહી રાખજો એ ઝાલા પરિવારના દિકરી છે. શેખરરાજ ઝાલાના દિકરી આમ કોઈની પાછળ ઘેલા થાય એ આ પરિવારની શાનની વિરુધ્ધ વાત છે અને ઝાલાઓની શાન આમ ઝાડીઓની વચ્ચે ગાડીમાં આથડતી ફરે એ બિલકુલ ચલાવી નહીં લેવાય.”
સવારે ખાખી વરદીમાં સજ્જ થતા થતા શેખરરાજે પોતાના પત્નિ ઉમાદેવીને ચીમકી આપી. બેડરૂમમાં સન્નાટો છવાઈ ગયો. આમ પણ ઉમાદેવી પતિની સામે સીધી નજરે ભાગ્યેજ વાત કરી શકતા. પરણીને આવ્યા ત્યારથી ઝાલા પરિવારની આમાન્યાને સર આંખો પર ચઢાવી હતી.
પોલિસ કમિશનર શેખરરાજ ઝાલાના અવાજમાં બેઠી તાકાત હતી. આમ પણ આ ઘરમાં ક્યારેય મર્યાદા ઓળંગાય એવી રીતે વાત કરવાની રીત હતી જ નહીં. ઘરના મોભી જે બોલે એ ડંકાની ચોટ માનીને એમનો શબ્દ કોઈ ઉથાપવાની વાત તો દૂર એક શબ્દ પણ કોઈ ઉચ્ચારી શકતું નહીં.
એક તો રાજપૂતી લોહી અને એમાં ભળ્યો કમિશનરનો રૂઆબ, એમની હાજરીથી ઘર તો ઠીક શહેરમાં પણ સોપો પડી જતો. આજ સુધીની કારકિર્દીમાં એમની વર્દી પર લાંછનનો એકપણ કાળો ડાઘ લાગવા લાગવા દીધો નહોતો. કમિશનની કડક વરદી જેટલો જ કડક મિજાજ અને કડપ હતો.
એમનું એક માત્ર સંતાન હતી. લાડેકોડે ઉછરેલી કાવ્યાને ખબર હતી કે પાણી માંગે ત્યાં દૂધ હાજર કરનાર બાપ એમના ઝાલા વંશની શાન માટે કેટલા મગરૂર છે. એમની સાત સાત પેઢીમાં કોઈએ ઝાલા વંશની પરંપરા ઓળંગી હોય એવું બન્યું નહોતું અને આ કાવ્યા? શેખરરાજના કહેવા પ્રમાણે એ એક પરનાતીના છોકરડા માટે બાપની ઈજ્જત ધમરોળવા બેઠી હતી.
“આ વાત હું કોઈ કાળે સાંખી નહી લઉં એ તમે પણ સમજી લેજો અને દિકરીબાને પણ સમજાવી દેજો.” પત્નિ જ નહીં પુત્રીને પણ માનર્થે બોલાવવાની આચારસંહિતા આજ સુધી આ ઘરમાં જળવાયેલી હતી.
કાવ્યા આ જાણતી હતી તેમ છતાં મોહિતથી દૂર રહી શકતી નહોતી. યુવાન લોહી અને એમાં ભળ્યો પ્રેમનો કસુંબલ રંગ. કેફ ન ચઢે તો જ નવાઈ ને?
****
“આપની પરવાનગી હોય તો એકવાર આપના પિતાશ્રીને મળવા હું તૈયાર છું.” ક્યારેક ઝાલા પરિવારની જેમ મોહિત પણ કાવ્યાને માનથી બોલાવતો અને કાવ્યા ત્યારે એકદમ ફુંગરાતી.
“મળવા કે મરવા? મોહિત તને ય ખબર છે કે બાપુ કેમે કરીને આ સંબંધ માન્ય રાખવાના જ નથી પણ કોણ જાણે કેમ તને જોઈને હું એટલી વિવશ થઉં છું કે મારી જાતને રોકી શકતી નથી ક્યારેક થાય છે કે ઘડીભરનો વિચાર કર્યા વગર તારી સાથે નિકળી પડું પણ એમ કરતાંય ડરું છું.”
“ના કાવ્યા, એમ એવી રીતે ભાગવાની વાત તો મને પણ મંજૂર નથી. જે માન-મર્તબો ઝાલા સાહેબનો આજ સુધી જળવાયેલો છે એ એમની દિકરી જ રોળી નાખે અને એમાં હું સાથ આપું? જરાય નહીં. એ વાત આજે બોલી ફરી ક્યારેય વિચારતી પણ નહીં. ઝાલા સાહેબની મંજૂરી હોય તો જ આગળ વાત………”
“બોલ્યા? બોલી લીધું?” કાવ્યા ઉશ્કેરાઈ ગઈ.. જે વાતની કોઈ શક્યતા જ નથી એના માટે શેખચલ્લીની જેમ હવાઈ કિલ્લા બાંધવાના? નરી નાદાની નહીં તો બીજું શુ? તું બાપુને મળવા આવીશ અને બાપુ તને હારતોરા પહેરાવીને આવકારશે એમ માને છે?”
”મને ય ખબર છે કાવ્યા પણ હું મારી વાત પર અટલ છું. બાપુ માનશે તો ઠીક , એમની સંમતિ હશે તો જ આપણો સાથ હંમેશ માટે કાવ્યા બાકી આપણું છુટા પડીએ એ જ યોગ્ય છે.”
“આટલો કઠોર કેવી રીતે બની શકે છે તું મોહિત અને તારામાં આટલી સ્વસ્થતા, આવો સંયમ હતો તો કેવી રીતે તું પ્રેમ કરી શક્યો?”
“પ્રેમ કરવાનો હોતો નથી એ થઈ જાય છે અને સાચું કહું તો કાવ્યા એ સાંજે તને જોઈ એ ક્ષણથી જ તું મને ગમી ગઈ હતી, કોઈનું ગમવું એ કદાચ પ્રેમની પહેલાનું ચરણ હશે. ઘણીવાર કહે છે ને કે Love at first sight. એવું જ કશું હશે પણ એ રાત્રે મારી ઉંઘ મારાથી દૂર રહી. તને ખબર છે કાવ્યા હું એક નંબરનો ઉંઘણશી છું ? એ દિવસ સુધી પથારી મારી પ્રિયા હતી પણ એ સાંજથી જ જાણે મારી અંદરનું કશુંક વલોવાતું હું અનુભવતો હતો. કાવ્યા મારું મન એમ કહેતું હતું કે હું તને એ ક્ષણે શોધીને પણ મળું પણ ત્યારે મને ક્યાં ખબર હતી કે આપ કોના સુપુત્રી છો. જો કે ખબર હોત તો પણ એ સમયે તો હું કશું જ આગળ પાછળનું વિચાર્યા વગર તને પામવાની મથામણમાં જ હોત પણ આજે જ્યારે મને ખબર છે કે આપ કોણ છો અને આપને મેળવવાની વાત તો દૂર વિચારમાં પણ લાવવા એ પણ આસમાનના તારા તોડવાની વાત લાગે છે.”
“આ શું આપ આપ માડ્યું છે? આ આપ-આપના એવા બધા માનવાચક સંબોધનોથી પરે તારી પાસે મને કંઇક જુદુ મળ્યું એ એટલું તો વહાલું લાગ્યું, એટલું તો આત્મિય લાગ્યું જે મારા ઘરમાં અનહદ સ્નેહ મળવા છતાં ક્યારેય નહોતું લાગ્યું. પ્લીઝ તું આવી શિષ્ટ ભાષા બંધ કર અને મુદ્દાની વાત પર આવ.”
“હુ મુદ્દાની જ વાત કરું છું કાવ્યા. આપણે ગમે તેટલું ઈચ્છીએ તેમ છતાં વાસ્તવિકતા તો બદલાવાની જ નથી તો આપણે જ બદલવું રહ્યું ને ? અને આપણને કોઈ હક નથી કે વડીલોને નારાજ કરીને આપણું સુખ શોધીએ. આપણે છુટા પડીએ એમાં જ શાણપણ છે. હા! તારા પ્રેમમાં પડવું, તને પામવાની ચાહના કરવીએ મારું ગાંડપણ હતું એમ મને સમજાય છે. એક વાત એ પણ કહું કે તું ક્યારેય મારા મન-મારા દિલથી દૂર જવાની જ નથી પણ મારું તારાથી દૂર જવું જરૂરી છે. કાવ્યા, આ જ ક્ષણથી આપણે છુટા પડીએ છીએ. કાલથી તું મને મળવા નહી આવે એ મારો નિર્ણય છે અને એ નિર્ણયમાં સાથ આપવો એમાં તારી સમજદારી છે. હું સાચા દિલથી તારી માફી માંગું છું કાવ્યા જે શક્ય નહોતું એનું સપનું મેં જોયું અને એમાં તને પણ દુભવી.”
*****
એ દિવસ પછી ક્યારેય કાવ્યા અને મોહિત મળ્યા નહીં. કાવ્યા પણ મોહિતની યાદ દિલના એક ખૂણે સાચવીને શેખરરાજ ઝાલાએ શોધેલા પરિવારના પુત્ર શૈલ સાથે પરણી ગઈ. ક્યારેક મનમાં વિચાર ઝબકી જતો કે સાચે જ એણે પ્રેમ કર્યો હતો કે માત્ર પ્રેમ કર્યાનો વહેમ હતો?
અને મનના ઊંડણમાં સાચવેલી મોહિતની યાદ પરપોટો બની સપાટી પર તરી આવે અને મનના શાંત પડેલા વમળોને ફરી ખળભળાવે એ પહેલાં જીમખાના સુધી પહોંચતા પહેલા જ લૉ ગાર્ડનથી કાવ્યાએ કારને યુ ટર્ન મારીને પાછી વાળી લીધી.
પણ મોહિતે તો એને સાચે જ પ્રેમ કર્યો હતો. આજે એ દિવસ હતો જ્યારે કાવ્યા અને મોહિત છુટા પડ્યા હતા. કાવ્યાને ક્યાં ખબર હતી કે મોહિત દર વર્ષની જેમ આજે પણ અહીં પહોંચવામાં જ હતો. જો એ જીમખાના સુધી પહોંચી હોત તો શક્ય છે એણે મોહિતને એ ગલીના મોડ પર ટર્ન લઈને કાર પાર્ક કરતો જોયો હોત.
આજે પણ આ જીમખાનાની ગલીમાં મોહિતની કાર હંમેશા એની રાહ જોતી થોડીવાર તો પાર્ક થયેલી જ હોય છે.
એક થપ્પડ એટલે શું? અચાનક રોષ આવે અને આવેશમાં હાથ ઉપડી ગયો બસ એટલી જ વાત? અજાણતા જ થઈ ગયેલી ઘટના માત્ર? શક્ય છે અન્ય માટે કદાચ વાત એ પછીની ક્ષણોમાં ભૂતકાળ બનીને ભૂલાઈ પણ જાય પરંતુ એક વ્યક્તિ જેની સાથે આ ઘટના બની છે અને તે પણ અન્યની હાજરીમાં… એ આ ઘટના ભૂલી શકશે ?
ના, કારણકે આ થપ્પડ ગાલ પર પડેલી થપ્પડ નથી એ તો એક પત્નીના સેલ્ફએસ્ટીમ થયેલો કારી ઘા છે.
અનુભવ સિંહાની ફિલ્મ થપ્પડ એક એવો ઉઘાડ લઈને ખુલે છે જેમાં અમૃતા( તાપસી પન્નુ)ની સાથે આપણે પણ અનાયાસે કનેક્ટ થતા જઈએ છીએ. આમ જોવા જઈએ તો અમૃતાની સવાર અને એની દૈંનિક ક્રિયાઓ એક સરખી જ ચાલ્યા કરે છે. વહેલી સવારે ઊઠતી અમૃતા પાસે તો પોતાના માટે તો સવારનો એક નાનકડો ટુકડો જ છે. એટલા ટુકડાને એ પોતાની રીતે જીવી લે છે અને બસ પછી તો એની રફતાર ઘર-વર અને સાસુમાની આસપાસ શરૂ થઈને પુરી થાય છે. સવારની એક કપ ચા અને ઉઘડતી સવારનો થોડો મહોલ એ છે એનો મી ટાઇમ..પણ એટલામાં એ સાચે જ ખુશ છે. પોતાના આ થોડા અમસ્તા મી ટાઇમ અને એના પતિની આસપાસ વિંટળાયેલા એના નાનકડા વિશ્વમાં એ સાચે જ રાજી છે.
પતિની પળે પળ સાચવવા દોડતી રહેતી અમૃતાની પતિ તરફની અપેક્ષાઓ ય ઝાઝી નથી પણ એક ક્ષણ એવી આવી જાય છે અને એનો પતિ વિક્રમ( પવેલ ગુલાટી) સૌની હાજરીમાં અમૃતાને થપ્પડ મારી બેસે છે..
આ કંઇ ઘરેલુ હિંસા ય નથી અને અવારનવાર બનતી બીના પણ તેથી શું થયું? અમૃતાને એની આસપાસના, પરિવારના સૌ સમજાવવા મથે છે કે આ વાત ભૂલી જા, એક થપ્પડને લઈને વાત આગળ વધારવાના બદલે સમાધાન કરી લે.
પણ અમૃતા માટે આ થપ્પડ એક એવા ઘા સમાન છે જે કદાચ સમાધાન કરી લે તો પણ એ ઘામાંથી થોડું થોડું લોહી તો ઝમ્યા જ કરવાનું હતુ. એ ઘા પર ક્યારેય રૂઝ તો આવવાની જ નહોતી. તો શા માટે એણે સમાધાન કરવું જોઈએ?
આખી ફિલ્મનું સૌથી સબળ પાસુ છે એના ચોટદાર સંવાદ. અમૃતા વિક્રમથી છેડો ફાડવા માંગે છે ત્યારે એ સાચો નિર્ણય કરી રહી છે કે કેમ એની અવઢવ પિતા ( કુમુદ મિશ્રા.) પાસે રજૂ કરે છે ત્યારે એના પિતા કહે છે કે “જરૂરી નથી કે દરેક સાચી વસ્તુનો અંત સારો જ હોય….બસ આવા અનેક નાના નાના ચોટડૂક સંવાદો માટે પણ આ ફિલ્મ જોવી જોઈએ. એક પણ વાર કોઈપણ પાત્ર પોતાનો અવાજ રેઇઝ કર્યા વગર, ઊંચા સાદે બોલ્યા વગર પણ પોતાની વાતને એવી રીતે આપણી સમક્ષ મુકે છે કે આપણા હ્રદય સોંસરવી જ ઉતરી જાય.
અમૃતાની એક જ વાત છે, “એક થપ્પડ જ હતી પણ મારી ના શકે…..” બસ આવા વન લાઈનર પણ એની મક્કમતા દર્શાવી જાય છે. એ નથી લડતી, નથી ઝગડતી પણ પોતાનો આક્રોશ સતત માનસિક અને શારીરિક રીતે વ્યસ્ત રહીને પણ વ્યકત કરતી રહે છે. એ ચૂપ છે પણ એની મૌન વેદના એટલી તો બોલકી છે કે એ સતત એના ચહેરાની સખતાઈમાં, એની આંખોમાં ડોકાયા કરે છે.
આ ફિલ્મ એક માત્ર અમૃતાની કથા નથી પણ એક હાઈ પ્રોફાઈલ મહિલા વકીલથી માંડીને મધ્યમવર્ગી મહિલા અને એથી પણ આગળ વધીને ઘરકામ કરતી બાઈની પણ વ્યથા છે ફરક માત્ર દરેક વ્યક્તિની અભિવ્યક્તિનો છે. દરેક મોટી થતી જતી બાળકીને નાનપણથી જ જ્યારે જે મળ્યું છે એ સારું જ છે એમ સ્વીકારી લઈને જ ચાલવું, એ જીવનનો એક ભાગ છે એમ સમજીને જીવી લેવું એવા સંસ્કાર એની મા કદાચ એને ગળથૂથીની સાથે સાથે આપી દેતી હોય એટલે મોટાભાગે દરેક નારી પોતાની જાતને એ વ્યવસ્થામાં ગોઠવી જ લેતી હોય છે પરંતું ક્યારેક એવું બની જાય જે તમને હચમચાવી દે, મૂળસોતા ઉખેડી દે અને ત્યારે એ તમામ સંસ્કાર કે શીખેલી વાતો નગણ્ય બની જાય.
અહીં અમૃતાના ગાલ પર સૌની વચ્ચે પડેલી થપ્પડ આજે કંઇક નવો જ પડઘો લઈને ઉભરે છે. અમૃતામાં એ હિંમત છે કે એ આત્મસન્માનને ભોગે કોઈ સમાધાન ઇચ્છતી જ નથી. અમૃતા જાણે એક ટ્રેન્ડસેટર બની જાય છે. અમૃતાની સાથે એની લૉયર જે ઉચ્ચ નામાંકિત પરિવારમાંથી આવે છે એને પણ આજ સુધી એના સન્માન સાથે થતા પતિના ચેડા મન પર ઉભરી આવે છે. અમૃતાની ઘરકામ કરનારી બાઈ જ્યાં પતિની મારપીટ એક સાહજિક વાત કે વાતાવરણ છે એમ માનીને જીવી રહી હતી એ પણ માથુ ઉચકતા શીખી જાય છે.
આજની અમૃતાની સાથે જ કદાચ માનસપટ પર પોતાના શીલ પર, સ્વમાન પર ઘા લાગતા વેરભાવનાથી ખળભળી ઉઠે એ દ્રૌપદીની છબી ઉપસી આવે તો નવાઈ નહીં પણ ના અહીં અમૃતા એવું કશું જ નથી કરતી. બસ એ શાંતિથી પોતાના આક્રોશને, વેદનાને જીરવી લેવા મથે છે અને પછી જ એ જે નિર્ણય લે છે એને વળગી રહે છે. એ એની પોતાની લડાઇ છે જેમા એ બીજા કોઈને ઘસેટતી નથી.
સમગ્ર ફિલ્મમાં ક્યાંય એક ક્ષણનો પણ વેડફાટ થયો હોય એવું નથી અનુભવાતું.
સવારમાં લીલી ચા સાથે પોતાનો દિવસ શરૂ કરતી અમૃતા,
પતિની સાથે સતત ઘૂટન અનુભવતી નેત્રા (માયા સારાઓ)ની એના મિત્ર સાથે ચોરીને વ્યતિત કરેલી ક્ષણો જેમાં ખાસ કશું જ બોલ્યા વગર ચાલતી ગાડીમાંથી બારીનો કાચ ખોલીને ખુલ્લી હવામાં શ્વાસ લેવું, પતિ (માનવ કૌલ)ને છોડવાનો નિર્ણય લઈ ચૂકેલી નેત્રાનું વહેલી સવારમાં મિત્રને મળવા જવું,
અમૃતાની ઘરકામ કરતી સુનિતા( ગીતિકા વિદ્યા)નો ટી.વીનો વૉલ્યુમ વધારીને સાસુ સામે દર્શાવાતો ગુસ્સો અને રસ્તામાં જતા નાના બાળકોની સાથે ઘડીભર બોલ રમી લેવું,
અમૃતાની પાડોશમાં રહેતી શિવાની( દિયા મિર્ઝા)નું એના પતિની કબર પર જઈને ફૂલ ચઢાવવું, આ બધા જ દ્રશ્યો એક પણ સંવાદ વગર પણ ઘણુંબધું કહી જાય છે. ક્રેડિટ ગોઝ ટુ અનુભવ સિંહા અને આ તમામ પાત્રોને જે મૌન રહીને પણ અદ્ભૂત રીતે વ્યકત થઈ શક્યા છે.
કહેવી કે લખવી હોય તો આ ફિલ્મની લંબાઈ જેટલી કદાચ ખુટે નહીં એટલી વાતો છે. હવે જે વાત કરવી છે એ છે પાત્રોના અભિનયની.
માત્ર બે વાક્યમાં કહી દેવું હોય તો ચોક્કસ કહી શકાય કે તમામ કલાકારો એ પાત્રોએ આત્મસાત કર્યા હોય એવો અભિનય આપ્યો છે.
તાપસી પન્નુએ તો અવૉર્ડ વિનિંગ પરફોર્મન્સ આપ્યો છે. અત્યંત પ્રેમાળ પત્નિ, કેરિંગ પુત્રવધુ અમૃતા કેવી વ્હાલસોયી લાગે છે અને આત્મસન્માન માટે લડી લેવાનો નિર્ણય લઈ ચૂકેલી અમૃતા? એ નિર્ણય લીધા પછી એનો ક્ષણ માત્રમાં બદલાયેલો ચહેરો… એના માટે એક જ શબ્દ- લાજવાબ. એ પ્રેગનન્ટ છે એવા સમાચાર મળે છે ત્યારે વિક્રમ (પવૈલ ગુલાટી)થી છૂટા પડવાનો નિર્ણય લઈ ચૂકેલી અમૃતા એની સાસુ ( તન્વી આઝમી) પૂજા રાખે છે ત્યારે એ પૂજામાં હાજર પણ રહે છે અને પછી એની સાસુના પગ પાસે બેસીને એની વ્યથા ઠાલવી દે છે ને એ તાપસી પન્નુ પર તો આફરિન આફરીન….. એને તો વિક્રમથે છૂટા પડીને ય કશું જ નથી જોઈતું કારણકે વિક્રમે ભર પાર્ટીમાં મારેલી થપ્પડ પછી એ અમૃતાને કશું જ ભરપાઈ કરી શકે એમ છે જ નહીં. જાહેરમાં થપ્પડ તો મારી પણ અંગત રીતે એ એક વાર પણ સાચા દિલથી સોરી ય ક્યાં કહી શક્યો છે ? તો પછી એ વ્યક્તિ પાસેથી બીજી તો શું આશા રાખી શકાય?
વિક્રમના પાત્રમાં પવૈલ ગુલાટીએ એક એવા પતિનું પાત્ર ભજવ્યું છે જે નાની નાની બાબતમાં પત્ની પર નિર્ભર છે જ તેમ છતાં એનામાં ક્યાંય પત્ની માટે આભારની અભિવ્યક્તિ પણ નથી. એ સતત પોતાના કેન્દ્રમાં જ રાચે છે. એના માટે એનું કામ, એની પ્રગતિ જ મહત્વના છે. એ અમૃતા પાછી એના જીવનમાં આવે એવું ય ઇચ્છે છે પણ એમાં ય એનામાં પસ્તાવા કરતાં ય અમૃતા તરફના સમાધાનની અપેક્ષા વધુ છે. …ટિપિકલ હસબંડ…
અમૃતાની સાસુ છે થોડી શાંત અને નિરુપદ્રવી પણ દિકરા તરફ વધુ મમત્વ ધરાવતી મા જેમાં તન્વી આઝમીએ પાત્રને યથાર્થ ન્યાય આપ્યો છે.
ફિલ્મના તમામ નારી પાત્રોને અનુભવ સિંહાએ એમની રીતે વ્યક્ત થવાની ઘણી મોકળાશ આપી છે. સદાય સૌમ્ય અને સરળ એવી શિવાની ( દિયા મિર્ઝા) પાસે પોતાના ભૂતપૂર્વ પતિની ભાવભીની યાદો છે જેને અકંબધ રાખીને જ એ જીવવા માંગે છે. શિવાની આ ફિલ્મનું ખુબ સુંદર પાત્ર પાત્ર છે.
નેત્રા ( માયરા સારાઓ ઉચ્ચ ધનાઢ્ય પરિવારના માનમોભા વચ્ચે પીસાય છે તો કામવાળી સુનિતા( ગીતિકા વિદ્યા) રોજે રોજ પતિ તરફથી પીટાય છે. દેખીતી રીત ફરક માત્ર શારીરિક કે માનસિક પીડનનો જ છે પણ વાત તો છે પીડનની જ.
અમૃતાના પરિવારમાં એક એની મા( રત્ના પાઠક) છે જે સાવ સરળ છે. મનમાં હોય એ કહી દેવા જેવી સ્વભાવિકતા છે. અમૃતાનો ભાઈ (અંકુર રાઠી) છે જે થોડો ઉતાવળીયો અને વધુ પડતો લાગણીવાળો છે. એની ભાભી ( નૈના ગ્રેવાલ) જે વિચારશીલ અને વાસ્તવવાદી હોવાની સાથે અમૃતાની લાગણીને સમજીને સતત એની સાથે ઉભી રહે છે. એ બંને પણ આપણને ગમી જાય છે.
આ તમામ પાત્રોની સાથે સતત એક સરળતાથી રહેતુ અને વહેતું પાત્ર એટલે અમૃતાના પિતા સચિન( કુમુદ મિશ્રા). અત્યંત સૌમ્ય પ્રકૃતિ અને સદાય સ્મિત મઢ્યો ચહેરો, કોઈપણ સંજોગોમાં સમજણપૂર્વક ઉકેલ લાવવાની સૂઝ, નારી માત્ર માટે સન્માનની ભાવના……એ પતિ હોય કે પિતા, પ્રત્યેક જવાબદારીને ખુબીથી સંભાળી લેવાની જે ખાત્રી એમના વ્યક્તિત્વમાં ડોકાય છે ને એવી વ્યક્તિ સૌ કોઈ પોતાના જીવનમાં ઝંખે. કુમુદ મિશ્રા થીયેટરના કલાકાર છે. એમની તમામ ફિલ્મો તો જોઈ નહી હોય પણ સરદારી બેગમ,આર્ટિકલ ૧૫, રુસ્તમ, એરલિફ્ટ જો જોઈ હોય તો પ્રતિભાનો અંદાજ હશે જ.
અને લાસ્ટ બટ નોટ લીસ્ટ….સુનિતા એટલે કે ગીતિકા વિદ્યાએ તો કમાલ કરી છે. ઘણા બધા દ્રશ્યોમાંથી એના માત્ર બે સીન ધ્યાનમાં લઈએ તો ય એના અભિનય કૌશલ્યનો અંદાજ આવી જાય. ઘર,વર કે સાસુના ત્રાસ વચ્ચે ય ટકી જતી આ સુનિતા બાળકો સાથે બે ઘડી બોલ રમી લે છે કે છેલ્લે જે રીતે મન મુકીને નાચી લે છે ને એ હંમેશા યાદ રહી જશે.
ફિલ્મના રાઈટર ડિરેક્ટર અનુભવ સિંહા અને મૃણમયી લાગુએ આ ઈમોશનલ ફિલ્મને મેલોડ્રામામાં ન પરિવર્તિત થાય એ માટે ખુબ સજાગ રહ્યા છે એના માટે ફુલ માર્ક્સ.
ઇન શોર્ટ જે ફિલ્મના બોક્સ ઓફિસના વકરા સામે જોઈને જ ફિલ્મ જોવા જતા હોય એ પ્લીઝ ફિલ્મ જોવા ના જ જાય પણ સર્વાંગ સુંદર ફિલ્મ માણવી જે છે એ જરૂર જાય.
બારાખડીમાં આવતા કાનો-માત્રા વગરના શબ્દ આ અ પરથી જે નામ લખ્યા એ નામોમાં ‘અ’ ઉપરાંત બીજું શું સામ્ય છે જાણો છો? આ તમામ મહાનુભવોને પદ્મશ્રીનો ખિતાબ એનાયત થયો છે. આપણા માટે સૌથી મહત્વની વાત એ કે આ સૌમાં આપણા ગુજરાતનું નામ રોશન કરતા એક સવાયા ગુજરાતી અવિનાશ વ્યાસનું નામ અહીં સન્માનપૂર્વક મુકાયું છે. તેઓ ૨૫ વખત શ્રેષ્ઠ ગીતકાર અને શ્રેષ્ઠ સંગીત માટે ગુજરાત સ્ટેટ ફિલ્મ પુરસ્કારના વિજેતા બન્યા છે અને ૧૯૭૦માં ભારત સરકારે એમને પદ્મશ્રીના ખિતાબથી સન્માન્યા છે.
જો કે આ લોકપ્રિયતા કે ખિતાબ પણ સાવ એમ જ સરળતાથી ક્યાં મળ્યા હતા? શરૂઆતના વર્ષો એમના પણ સંઘર્ષના જ હતી. ૧૯૪૩માં સનરાઈઝ પિક્ચર્સના નિર્માણ નીચે તૈયાર થયેલી ફિલ્મ ‘ મહાસતી અનસૂયા’માં એમને તક મળી હતી. જેમાં અવિનાશ વ્યાસ, શ્યામસુંદર અને અલ્લારખાં એમ ત્રણ મ્યુઝિક ડાયરેક્ટર હોવા છતાં અથવા ત્રણ મ્યુઝિક ડાયરેક્ટર હોવાના લીધે ઝાઝો યશ તો મળ્યો નહીં પણ અવિનાશ વ્યાસને ‘ સનરાઈઝ પિક્ચરમાંથી છૂટા કરવા પડ્યા હતા અને આ નિષ્ફળતાને લઈને અવિનાશ વ્યાસ રડી પડ્યા હતાં. વળી બીજી ૧૯૪૪માં આવેલી હિન્દી ફિલ્મ ‘કૃષ્ણભક્ત બોડાણા’પણ ઉંધેકાંડ પછડાઇ અને ‘વાડીયા મુવીટોન’માંથી એમને છૂટા કરવામાં આવ્યા. એ પછી પ્રાણલાલ ઝવેરીના ‘ કીર્તિ પિક્ચર્સ’માંથી પણ એમને છૂટા થવું પડ્યું.
આમ જોવા જઈએ તો અમિતાભ બચ્ચન પણ પહેલાં તો રિજેક્ટ થયા જ હતા ને? વાત નિષ્ફળતામાંથી સફળતા સુધી પહોંચવાની કરતાં હોઈએ તો એમાં એ મહાનાયકની જેમ અવિનાશ વ્યાસની પણ કરવી જ પડે.
આજે આપણે સૌ સફળતાની ટોચે બિરાજેલા અમિતાભ બચ્ચનની જેમ જ એક ઊંચાઈને આંબેલા અવિનાશ વ્યાસને ઓળખીએ છીએ.
જેમના માટે સૂર-શબ્દનું સરનામું જેવી ઓળખ ઉભી થઈ છે એવા આપણા આ ગૌરવવંતા ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસના નામે દસ હજાર ગુજરાતી ગીત રચનાઓ બોલે છે. અવિનાશ વ્યાસે ૧૯૦થી વધુ ગુજરાતી ફિલ્મો અને લગભગ ૬૨ જેટલી હિન્દી ફિલ્મોમાં સંગીત આપ્યું છે. એમની દિર્ઘ કારકિર્દી દરમ્યાન ૪૩૬ હિન્દી ગીતો તેમજ ગુજરાતી ફિલ્મો માટે ૧૨૦૦ કરતાં વધુ ગીતો માટે સંગીત આપી ચૂક્યા છે.
ઘણીવાર એવું બને કે ક્યાંક વિશ્વ વિક્રમ રચાઈ ગયો હોય અને આપણે સાવ જ અજાણ રહી ગયા હોઈએ કારણકે જેણે વિશ્વ વિક્રમની કક્ષાએ નામ મુકાય એવું કામ કર્યું હતું એમણે તો કદાચ આ અંગે સાવ મૌન જ ધારણ કર્યું અથવા સાવ નિર્લેપતા જ દાખવી. કારણ તો આપણે જાણતા નથી પણ આમ બન્યું છે એ રહી રહીને લોકોની નજરે આવ્યું.
વાત જાણે એમ બની કે હજુ હમણાં થોડા સમય પહેલાં બોલિવૂડના ગીતકાર સમીરને સૌથી વધુ ગીતની રચના માટે ગિનિસ બુક ઑફ વર્લ્ડ રેકૉર્ડમાં એન્ટ્રી મળી. સૌથી વધુ એટલે કેટલા એ ખબર છે? ત્રણ હજાર.. હવે આ ત્રણ હજાર ગીતો જો સૌથી વધુ કહેવાય અને આપણા લોકલાડીલા ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસે તો દસ હજાર ગીતોની રચના કરી છે તો એમને કયા વિશ્વ વિક્રમની કક્ષાએ મુકી શકાય?
હમણાં જ બેસ્ટ ફીચર ફિલ્મનો રાષ્ટ્રીય એવૉર્ડ જીતનારી ફિલ્મ ‘હેલ્લારો’એ એક હવા ઉભી કરી અને વર્તમાન ગુજરાતી ફિલ્મો અને એમાં અનુભવાતી વિવિધતા, નવિનતા, તાજગીના લીધે સૌનું ધ્યાન ખેચાયું. ‘હેલ્લારો’ના ગીત સંગીતથી તો સૌ અભિભૂત થઈ ગયા. જાણે ‘હેલ્લારો’એ સૌને હિલોળે ચઢાવ્યા.
ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ યાદ આવ્યા વગર રહે ખરા? એમના ગીતો-સંગીત તો આજે પણ લોકોને એટલા જ હિલોળે ચઢાવે છે.
શરૂઆતના સિત્તેરના દાયકામાં ગુજરાતી ફિલ્મોને અત્યંત લોકપ્રિયતા પ્રાપ્ત થઈ. એ સમયના ગુજરાતી ફિલ્મોના ઉપેન્દ્ર ત્રિવેદી, અરવિંદ ત્રિવેદી જેવા કલાકારોની સાથે અવિનાશ વ્યાસ પણ એટલા જ લોકપ્રિય બન્યા. જાણે ગુજરાતી ગીત-સંગીતના પર્યાય બની ગયા. જો કે આ સિત્તેરનો દાયકો અવિનાશ વ્યાસના જીવનનો ઉત્તરાર્ધ કહેવાય પણ તેમ હતો છતાં આ સમયગાળામાં એમની લોકપ્રિયતા શિખરને આંબી ગઈ.
ગીત -સંગીત ઉપરાંત અવિનાશ વ્યાસે ‘મેંદીના પાન’ પુસ્તકની પણ આપણને ભેટ આપી છે. ૧૯૪૭માં પ્રકાશિત આ પુસ્તકમાં તેઓ જે માનતા એ એમણે એકદમ સ્પષ્ટપણે કહ્યું છે કે,….
“ગીતકારે કથાની માંગ મુજબ ગીત લખવાના હોય છે. સંગીતકારોને પણ અનેક વસ્તુઓને વફાદાર રહેવાનું હોય છે. ગાયન , વાદન અને નર્તન અને સૌથી વધુ રંગભૂમિ પર મંડાયેલી વાર્તા, વાર્તાના પ્રસંગ, પ્રસંગના રંગને પણ ધ્યાનમાં રાખવા પડે છે. આ બધામાં કવિતાને અવકાશ નથી એવું પણ માનવાની જરાર નથી. એને નહીં નિરખવાનો નિર્ધાર કરીને બેઠેલા એને નિરખતા નથી તો યે એને બિરાજવાનું હોય છે ત્યાં અને ત્યારે પૂર્ણ સન્માન સહ કવિતા આવીને એને આસને બિરાજે છે.”
ગીત લેખનની એમની સૂઝને ગુજરાતી ફિલ્મોમાં એમણે અમલમાં મુકી છે. અવિનાશ વ્યાસે લોકજીવન, સંસ્કારજીવનને ઉજાગર કરતાં અનેક ગીતો લખ્યા અને સંગીતબદ્ધ કર્યા જે આજે પણ આપણને એટલા જ ગમે છે.
આજે પણ ગુજરાતી ફિલ્મોમાં અવિનાશ વ્યાસના શબ્દાંકન કરેલા અને સૂરાંકન કરેલા ગીતો યાદ કરીએ તો કેટલાક રોકડા ગીતો આપણી યાદમાં ઉભરી આવશે.
૧૯૬૨ની ફિલ્મ “કંકુ અને કન્યા”નું આવતા જતાં જરા નજર નાખતા જજો, બીજું તો કાંઇ નહીં પણ કેમ છો કહેતા જજો’
૧૯૭૬ની ફિલ્મ “સંતુ રંગીલી” નું મુંબઈની કમાણી મુંબઈમાં સમાણી’
૧૯૭૭ની ફિલ્મ “મા બાપ” ફિલ્મનું ‘હું અમદાવાદનો રીક્ષાવાળો…..
૧૯૭૮ની ફિલ્મ “મોટા ઘરની વહુ” ફિલ્મનું ‘ ઓરી આવે તો તને વાત કહું ખાનગી તું ગરમ મસાલેદાર ખાટીમીઠી વાનગી’ જેવા ગીતો ઘણા લોકપ્રિય થયા.
અને આ બધામાં મારું તમારું સૌથી પ્રિય એવું આ ૧૯૮૬માં રીલીઝ થયેલી ફિલ્મ “ સાત કેદી”નું ગીત’ હૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ, જામી રમતની ઋતુ…
જો કે ત્યારે આપણે તો આ ગીતના મસ્ત મઝાના રમતા રમતાં ગવાય એવા શબ્દો અને એક શ્વાસે ગવાતા હુ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ ટ્યુન પર આફરિન હતા ને?
સાવ જ રમતિયાળ અંદાજમાં કેટલી મોટી વાત કહી દીધી હતી નહીં ! આ જગત તો આખું ય રમે જ છે પણ સાથે બ્રહ્માંડ પણ એની રીતે હુ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ રમે છે ને? એમાં તેજ અને તિમિર હોય કે પાણી અને સમીર હોય, પકડા પકડી તો ચાલતી જ રહે છે . આપણા અંતરમાં બેઠેલા પ્રભુજીને પામવાના બદલે પેલા વાદાળાની ઓઠે સંતાયેલા પ્રભુજીને શોધવા આપણે તો ઠીક પણ પેલા સંત અને ફકીર પણ ક્યાં ઓછા મથે છે?
સંસારમાં પણ આટપાટા તો મંડાયેલા જ છે. સારા કે નરસા સ્વાર્થ માટે કે પોતાના સત્વને સાધવા જે ખેલ મંડાયો છે એમાં ક્યાં કોઈ બાકાત રહે છે? જીવતર છે ત્યાં સુધી આ મન, તન કે ધનની ય માયા ક્યાં છૂટે છે? એકમેકને પછાડવા કે પરાજિત કરવાના પ્રપંચ પણ ક્યાં નથી રચાતા?
કેટલો મોટો ગૂઢાર્થ પણ અવિનાશ વ્યારે સાવ સરળ અને સાદી રીતે કહી દીધો છે એ જ એમની ખુબી છે.
એકવાર આ ગીત સાંભળો…સાવ જ પાંચ મિનિટમાં અમદાવાદની જે રીતે સાચુકલી ઓળખ ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસે આપી છે. ને આ..હા..હા જાણે આખેઆખા અમદાવાદની સિકલ નજર સામે ઉભી થઈ ગઈ. રીચી રોડના અડ્ડા પર ગરમ ફાફડા જલેબીની સુગંધ ,રાતના સમયની માણેકચોકમાં પાણીપુરી, ભજીયા અને કુલ્ફીની જ્યાફત, લવ ગાર્ડન કે લૉ ગાર્ડનમાં બેઠેલા છોરા-છોરીની ગુટર ગુ જેવી મસ્તીભર્યા અમદાવાદની વાત કરવાની સાથે ભદ્રકાળી અને સાબરમતીના પાણીની પરખ કરાવનારા બાપુને ય એમણે સ્મર્યા છે અને એમાંય આ ગીતની સાથે જ્યારે કિશોરકુમારનો રમતિયાળ, જરા તોફાની કહી શકાય એવો સ્વર જોડાય ને ત્યારે આપણે પણ એમની એ રીક્ષામાં ફરતાં હોઈએ એવું લાગવા માંડે.
બે દિવસ પછી ૨૬ ફેબ્રુઆરીએ અમદાવાદ દિન આવશે અને સૌને ફિલ્મ ‘ માબાપ’નું આ ગીત તો જરૂર યાદ આવશે જ… અને આ એક જ ગીત કેમ એના સાથે બીજું ય એટલું જ પ્રસિદ્ધ ગીત
“અમે અમદાવાદી, જેનું પાણી લાવ્યું ભારતની આઝાદી અમે અમદાવાદી”
પણ યાદ આવશે જ . આ ગીતમાં પણ અમદાવાદની તાસીર અને અમદાવાદીઓની ખુબીને સરસ રીતે વણી લીધી. ગીત સાંભળીએને નજર સામે અમદાવાદની મિલો માંડીને અમદાવાદની પોળ, શેરી, ગલી, ખડકી તરવરવા માંડે.
પણ આજે તો અવિનાશ વ્યાસની નજર સામે દ્રશ્ય ઉભુ કરતી કલમના જાદુની સાથે આજે એમના વ્યક્તિત્વના જાદુ વિશે વાત કરવી છે.
હું અમદાવાદનો રીક્ષાવાળો ગીત તો કિશોરકુમારે ગાયું જ છે પણ એ ઉપરાંત કિશોરકુમાર દ્વારા ગવાયેલા ફિલ્મ ‘લાખો ફુલાણી’ના સૌ પ્રથમ ગુજરાતી ગીત
“ગાઓ સૌ સાથે તમને બજરંગ બલીની આણ છે,
શિષ્યો સૌ સંપીને બોલો નારી નરકની ખાણ છે.”ની
આજે વાત કરવી છે. કિશોરકુમાર કેવા મુડી હતા એ તો સૌને ખબર જ છે. કદાચ ક્યારેક તો એમને સનકીની કક્ષાએ મુકી શકાય એવા મુડી હતા. બોલીવુડની ફિલ્મો માટે પણ એમની પાસે ગીત ગવડાવતા નવ નેજા પાણી ઉતરતા એવું સાંભળ્યું છે તો આ તો કિશોરકુમાર પાસે ગુજરાતી ગીત ગવડાવવાની વાત હતી. લોઢાના ચણા ચાવવા જેવી અઘરી વાત એ તો…
અવિનાશ વ્યાસને કિશોરકુમાર સાથે ગાઢ પરિચય. હવે એ સમયે બનતી ગુજરાતી ફિલ્મના કૉમેડી ગીત માટે દિગંત ઓઝાને કિશોરકુમાર યાદ આવ્યા. હિંદી ફિલ્મો કરતાં ગુજરાતી ફિલ્મોના ઓછા બજેટ પ્રમાણે એ તૈયાર થશે કે કેમ એ સૌથી પહેલો સવાલ. તેમ છતાં અવિનાશ વ્યાસ જેમનું નામ.. હાથમાં લીધેલું કામ પાર પાડવાની એમનામાં દ્રઢતા તો હતી. કિશોરકુમારનું રેકૉર્ડિંગ જ્યાં હતું ત્યાં ફિલ્મના પ્રોડ્યુસર દિગંત ઓઝા અને નિરંજન મહેતા સાથે પહોંચ્યા.
અહો આશ્ચર્યમ….. કિશોરકુમાર અવિનાશ વ્યાસને અત્યંત અહોભાવ અને લાગણીથી પગે લાગ્યા. એ જોઈને તો દિગંત ઓઝા અને નિરંજન મહેતા ય નવાઈ તો પામી જ ગયા. કિશોરકુમાર જેવા ભારતભરના લાડીલા ગાયક અને એક ગુજરાતીને પગે લાગે? હા, પણ એમણે જે જોયું એ હકિકત હતી. આ પ્રભાવ અવિનાશ વ્યાસનો હતો, એક અદની વ્યક્તિનો હતો.
જે જોયું એ સપના સમાન વાસ્તવિકતા હતી પણ સમસ્યા હવે આવતી હતી. કિશોરકુમારને ગુજરાતી તો આવડે નહીં. અવિનાશ વ્યાસના પુત્ર ગૌંરાગ વ્યાસ સૌ પ્રથમ સંગીતકાર તરીકે ઓળખ પામવાના હતા. આ વાત ને લઈને અવિનાશ વ્યાસે કિશોરકુમારને આગ્રહપૂર્વક સમજાવવા પ્રયત્ન કર્યો. અવિનાશ વ્યાસના આગ્રહ અને સમજાવટના લીધે હવે કિશોરકુમાર થોડા ઢીલા પડ્યા અને બીજા દિવસે ડીટેલમાં વાત કરવા ઘરે બોલાવ્યા.
બીજા દિવસે સવારે દસ વાગ્યે કિશોરકુમારના ઘરે પહોંચ્યા તો ચોકીદાર થકી જાણવા મળ્યું કે કિશોરકુમાર તો સવારના બહાર નિકળી ગયા હતા. અવિનાશ વ્યાસની સાથે નિરંજન મહેતા,દિગંત ઓઝા,અરૂણ ભટ્ટ અને ગૌરાંગ વ્યાસ હતા. ચોકીદારની વાત સાંભળીને સૌ નિરાશ તો થયા જ સાથે કિશોરકુમારના ધૂની સ્વભાવ વિશે જે જાણકારી હતી એમાં મત્તુ વાગી ગયું. હવે કિશોરકુમાર પાસે ગુજરાતી ગીત ગવડાવવાની ઈચ્છા પુરી નહીં જ થાય એમ માનીને પાછા વળ્યા. બીજા દિવસે અવિનાશ વ્યાસે કિશોરકુમારને ફોન કર્યો ત્યારે ખબર પડી કે એ તો ઘરમાં જ હતા પણ બારીમાંથી અવિનાશ વ્યાસ સાથે અન્ય પાંચ જણને જોઈને એ થોડા મૂંઝાઈ અને ગભરાઈ ગયા હતા એટલે નીચે નહોતા આવ્યા.
અંતે અવિનાશ વ્યાસે કિશોરકુમારને સમજાવી જ લીધા અને કિશોરકુમાર દ્વારા ગવાયેલું ફિલ્મ ‘લાખો ફુલાણી’નું સૌ પ્રથમ ગુજરાતી ગીત “ગાઓ સૌ સાથે તમને બજરંગ બલીની આણ છે, શિષ્યો સૌ સંપીને બોલો નારી નરકની ખાણ છે.” રેકૉર્ડ થયું. કિશોરકુમારે ફિલ્મ ‘ સંતુ રંગીલી ના ‘લોકો તો કહે છે મુંબઈમાં છે બહુ કમાણી’ ગીત માટે પણ પોતાનો સ્વર આપ્યો છે. જો કે અવિનાશ વ્યાસે ૧૯૫૪માં ‘ અધિકાર’ ફિલ્મ માટે લખેલા ગીત માટે પણ કિશોરકુમાર-ગીતા દત્તે પોતાનો સ્વર આપ્યો હતો. કહે છે કે ગીતા દત્તને પણ અવિનાશ વ્યાસ માટે અત્યંત માન હતું. કિશોરકુમારની જેમ ગીતા દત્ત પોતે બંગાળી હોવા છતાં એમણે બંગાળી કરતાં ય ગુજરાતી ગીતો વધારે ગાયા છે.
અરે ! એક ગુજરાતી ગીતકાર-સંગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ માટે સ્વરની દુનિયાના દિગ્ગજ કહેવાય એવા મોહમ્મદ રફી, લતા મંગેશકર, આશા ભોંસલે તલત મહેમુદ, મહેન્દ્ર કપૂર, સુમન કલ્યાણપુર પણ પોતાનો સ્વર આપી ચૂક્યા છે.
વાત ક્યાંથી ક્યાં પહોંચી નહીં? આવું જ થાય જુની યાદોની વાત કરીએને તો એમાં ય પોળ, એમાંથી ગલી અને ગલીમાંથી શેરી , ખડકી અને એના કોઈ ઝરૂખે બેસીને જોઈએ તો આવા કેટલાય કિસ્સાઓ મનમાં તાજા થાય.
અવિનાશ વ્યાસે તો અમદાવાદ ઉપરાંત બીજા અનેક શહેરોની વાતો પોતાના ગીતોમાં વણી છે. જેની વાત ફરી આજ-કાલ કે ભવિષ્યમાં કરીશું.
રવીન્દ્રનાથ ટાગોર.. ભારતીય સાહિત્યમાં ઉચ્ચ શિખરે કાયમ થયેલું નામ. રવીન્દ્રનાથ ટાગોર વિશે અને એમની સાહિત્યકૃતિ વિશે વાત કરવા બેસીએ તો પાનાં ભરાય પણ આજે તો વાત કરવી છે એમની એક વાર્તાની-‘અપરિચિતા’.
બંગાળી અને ગુજરાતી સાહિત્ય વાંચનાર માટે આ વાર્તા કદાચ અજાણી નહીં હોય પરંતુ ક્યારેક કાળક્રમે ઘણા સમય પહેલાં વાંચેલી વાત ભૂલાઈ પણ જાય. આ વાર્તામાં એક એવી બંગાળી યુવતીની વાત છે જે ત્રાજવે તોલાયેલા પિતાના સન્માન અને પોતાનાં સ્વમાન માટે એવા સંબંધને ભૂલીને સ્વયંસિદ્ધા બની રહે છે જ્યાં એ પરણીને પોતાનો સંસાર વસાવશે એવું સપનું જોયું છે.
આ વાર્તાનું નામ કે જેને ઉદ્દેશીને “અપરિચિતા” અપાયું છે એ શીર્ષકને સાવ સ્વભાવિકતાથી કે સાવ ઉપરછલ્લી રીતે લઈ શકાય એમ નથી. આ ‘અપરિચિતા’માં કોઈ અજાણી વ્યક્તિની વાત નથી. આ એક યુવતીની પ્રકૃતિના, આત્મ સન્માનના, સ્વાભિમાનના અજાણ્યા પાસા વિશેની વાત છે.
વાર્તાના નાયક અનુપમ અને એની વિધવા માતાને મામાજીની ઓથ છે. મામાજીના પ્રભાવ અને વર્ચસ્વ તળે દબાયેલા અનુપના લગ્ન માટે યોગ્ય કન્યાની વાત આવે છે. કલ્યાણી એના સંસ્કાર, ભણતરને લઈને અનુપને યોગ્ય જ હોવા છતાં મામાજીની વ્યહવારુ નજર જરા વધુ ચોકસાઈ માંગતી હતી. આ ચોકસાઈ એટલે સો ટચનાં સોનાના ભારથી લદાયેલી કન્યા જે સાસરિયાના પ્રભાવ હેઠળ દબાયેલી રહીને નત મસ્તકે ઘરનું કામ ઉપાડી લે.
કલ્યાણીના પિતા શંભુનાથની આર્થિક ઘસાતી જતી હતી પણ કલ્યાણીને સોને મઢી શકાય એટલું સોનુ તો એમણે સાચવી રાખ્યું હતું. મામાજીને આ વાતની ખાતરી જોઈતી હતી. મામાજીને ખાતરી કરાવવા માટે લગ્નવેદી સુધી પહોંચતા પહેલાં કલ્યાણીના અંગ પરથી સોળ શણગાર ઉતારાયા અને મામાજીની સાથે આવેલા સોની મહાજનની નજરે પરખાયા. ખરેખર દાગીનામાં તો કોઈ કસર નહોતી. એ દાગીના સો ટચના સોનાના જ સાબિત થયા. શંભુનાથજી આર્થિક રીતે કદાચ ઘસાઈ ગયા હતા તે છતાં સંસ્કાર અને ખાનદાનીમાં પરખ કરેલા કલ્યાણીના દાગીનાની જેમ સો ટચનું સોનુ હતા. સોની મહાજનનું કહેવું હતું કે આજના સમયમાં આવા ઉચ્ચ કોટીના દાગીના મળવા મુશ્કેલ હતા એટલું જ નહીં મામાજીની માંગણી કરતા ઘણાં વધારે વધારે હતા. મામાજીને ખાતરી થવાની સાથે એમણે અનુપ અને કલ્યાણીના લગ્ન માટે મંજૂરી આપી દીધી પણ હવે આ લગ્ન શંભુનાથજીને મંજૂર નથી કારણકે જે સંબંધનો પાયો જ અવિશ્વાસની બુનિયાદ પર રચાયેલો હોય ત્યાં દીકરી કેવી રીતે સુખી રહી શકે? અનુપ સાથેનો વિવાહ સંબંધ તોડવામાં કલ્યાણીની સંમતિ હશે એમ માની લઈએ.
એ ઘટનાને વર્ષો પસાર થઈ જાય છે. હુગલી નદીમાં ઘણા નીર વહી ગયા છે અને એક દિવસ અચાનક ટ્રેનમાં અનુપની કલ્યાણી સાથે મુલાકાત થાય છે. લગ્નના મંડપેથી પાછો ફરેલો અનુપ અત્યાર સુધી ફરી ક્યારેય કલ્યાણીને મળ્યો નહોતો. માત્ર એકવાર એનો ફોન પર અવાજ સાંભળ્યો હતો જે એના અંતરના ઊંડાણમાં, એની યાદદાસ્તમાં કાયમ માટે જડાઈ ગયો હતો.
ટ્રેનની મુલાકાત દરમ્યાન અનુપને કલ્યાણીના તેજ તોખાર જેવા મિજાજનો એક અલગ અંદાજે પરિચય થાય છે. એ સમય હતો જ્યારે ભારત પર ગોરાઓની હકૂમત હતી. ટ્રેનના કંપાર્ટમેન્ટમાં અનુપ એની મા સાથે બેઠો હતો એ જ કંપાર્ટમેન્ટમાં અનાયાસે કલ્યાણી પણ આવીને ગોઠવાય છે. એની સાથે કેટલીક નાનકડી બાળાઓ હતી. થોડા સમય પછી એક ગોરો ઓફિસર આવે છે. એને આ જ કંપાર્ટમેન્ટમાં બેસવું છે એટલે એ અનુપ, એના મા, બાળકીઓ સહિત બેઠેલી કલ્યાણીને કંપાર્ટમેન્ટ ખાલી કરવાનો હુકમ કરે છે. કંપાર્ટમેન્ટનું રિઝર્વેશન ન હોવા છતાં એ પૂરેપૂરા અમલદારીના તોરથી અહીં બેસવાની પોતાની જીદ પકડી રાખે છે.
મામાજીના આશરે જીવવા ટેવાયેલા, સંજોગો સામે નમતું જોખવા ટેવાયેલા અનુપ અને એની માને કદાચ આ સંજોગો સામે નમતું જોખવામાં સમસ્યા નથી લાગતી પણ કલ્યાણી જરા જુદી પ્રકૃતિની હતી. એ બ્રિટિશ સેનાના અધિકારીની ખોટી દાદાગીરી સામે અડીખમ ઊભી રહે છે. આ ઘટનાથી કલ્યાણીના સાવ અજાણ્યા પાસાનો અનુપને પરિચય થાય છે. અહીં કલ્યાણીના બાળકીઓ તરફના સ્નેહાળ વર્તન, ગોરા અમલદારની ખોટી વાતને પડકારવાની સ્વસ્થતા અને સ્વતંત્ર મિજાજનો વાચકની જેમ અનુપને પણ પરિચય થાય છે.
આ આખી વાર્તામાં જ સૌથી વધુ સ્પર્શી જાય એવું પાત્ર હોય તો એ કલ્યાણી તો છે જ પણ સાથે એના પિતા શંભુનાથનું પાત્ર પણ હંમેશ માટે યાદ રહી જશે.
સામાન્ય સ્થિતિના શંભુનાથ ધન, યશ, પદ, પ્રતિષ્ઠામાં મામાજીની બરોબરી કરી શકે એમ નહોતા પણ તેમ છતાં ઘર આંગણે અનુપની જાન લઈને આવેલા મામાજી અને મહેમાનોનો ખૂબ ભાવથી યોગ્ય આદર સત્કાર કરે છે પણ પછી મામાજીના આઘાત અને આશ્ચર્ય વચ્ચે શંભુનાથજી એ ઘરમાં પોતાની દીકરી પરણાવવાની અસંમતિ દર્શાવી દે છે. જે ઘરના મુખિયા દીકરીને આપવાના દહેજ માટે પિતા પર શંકા કરે એવા ઘર અને પરિવાર સાથે કલ્યાણીને પરણાવવા શંભુનાથજી જરાય તૈયાર નહોતા. કદાચ એ સમયે કન્યાના પિતાનું આ મક્કમ વલણ દ્રુષ્ટતામાં ખપ્યું હશે કારણકે દીકરીનો મધ્યમવર્ગી બાપ આ હિંમત કરી શકે એવો એ સમય જ નહોતો.
આ વાર્તાનો નાયક અનુપ એક એવો યુવક છે જેનો પોતાનો કોઈ અવાજ નથી. મામાજીના પ્રભાવ હેઠળ જીવવા ટેવાયેલા અનુપ પાસે પોતાના કોઈ વિચારો કે પોતાનું અલગ બાહ્ય વ્યક્તિત્વ નથી, હા આંતરિક ભાવવિશ્વ, આંતરિક વ્યક્તિત્વ અકબંધ છે જેમાં એના મનમાં કલ્યાણી માટે અનન્ય ભાવ છે પણ બાહ્ય રીતે વ્યકત થવામાં, કલ્યાણીને એની પ્રતીતિ કરાવવામાં પાછો પડ્યો છે. એ લગ્ન સમયની ઘટના અંગેની શર્મિંદગી અને પશ્ચાતાપ અનુભવતો હતો. એ સમયે મામાજીના અણછાજતા વ્યહવાર સામે એ હરફ સુદ્ધાં ઉચ્ચારી શક્યો નહોતો આ બાબાત એણે કલ્યાણીને ઉદ્દેશીને પત્રમાં લખી હતી પણ એ પત્ર કલ્યાણીને આપી શક્યો નહીં.. બુદ્ધિશાળી હોવા ઉપરાંત વિચારશીલ, લાગણીશીલ અને સંવેદનશીલ હોવું એ ઉત્તમ ગુણ છે પણ એક પુરુષ તરીકે એની અત્યંત મૃદુતા, ખોટી વાત સામે વિરોધ ઉઠાવવાનો અવાજ સુદ્ધા ન હોય એવી એની પ્રકૃતિથી અનુપ કાપુરુષ તરીકેની અસર વાચકનાં મન પર છોડે છે.
અકસ્માતે ટ્રેનમાં મળી ગયેલી કલ્યાણી પાસે ફરી જ્યારે લગ્નનો પ્રસ્તાવ લઈને જાય છે ત્યારે એની આંતરિક ભાવનાનો પરિચય થાય છે.. લગ્ન સમયે મામાજીના બેહુદા વર્તનના લીધે એ આજ સુધી શર્મિંદગી અનુભવી રહ્યો છે. મામાજી સાથેના સંબંધમાંથી મુક્ત થઈ ગયો છે. બધુ જ છે પણ તેમ છતાં કલ્યાણી એની સાથે વિવાહ સંબંધથી જોડાવા તૈયાર નથી. એની દ્રઢ માન્યતા છે કે સંબંધ પ્રેમથી બંધાયેલા હોય પશ્ચાતાપથી નહીં.
કલ્યાણી તો એ સમયની ઘટનાને ભૂલીને આગળ નીકળી ગઈ છે. એ માને છે કે જીવનમાં અનેક બાબતો વિવાહથી વધુ મહત્વની છે. લગ્નવેદી પહેલાં બની ગયેલી ઘટના માટે અનુપને દોષિત કરાર આપવાના બદલે એ એનો આભાર માને છે કે એ એક સંકુચિત સંબંધમાંથી બહાર આવી. એને જીવનનો નવો ઉદ્દેશ, નવી દિશા સાંપડી હતી. હવે એ એક નવજીવનમાં એવી વ્યસ્ત થઈ ગઈ છે જેમાં એ કોઈ એક વર કે ઘરની જવાબદારીના બંધનમાં બંધાયેલી નથી. હવે જે જવાબદારીનું બંધન છે એ અન્યના કલ્યાણભાવ માટે અત્યંત સમજપૂર્વક સ્વીકારેલું બંધન છે જેમાં એ મુક્ત રહીને ઉડાન ભરી શકે છે અને અન્યને ઉડવા મુકત આકાશ આપી શકે એમ છે. એના જીવનમાં હવે કોઈ એવા નવા સામાજિક સંબંધો માટે અવકાશ નથી કે નથી આવશ્યકતા. કલ્યાણી પરિપૂર્ણ સ્વરૂપે વિકસી છે. અનાથ છોકરીઓની આંખમાં સપના સજાવવા, એ સપના સાકાર કરી શકે એના માટે એમને તૈયાર કરવા એ કટિબદ્ધ બની છે.
અને મોટાભાગે બનતું નથી એમ આ ‘અપરિચિતા’માં બને છે. અહી અનુપ કલ્યાણીના યજ્ઞનો એક અંશ બની રહેવાનો નિર્ણય કરે છે. અનુપ કલ્યાણી એને સ્વીકારશે એવી આશા કે અપેક્ષા વગર એનું સપનુ સાકાર કરવા કલ્યાણી સાથે કાયમ માટે જોડાઈ જાય છે. આ કથામાં અનુપ કદાચ પહેલી વાર એક સમજદારીભર્યું વલણ અપનાવે છે. “ નદીના બે કિનારા ક્યારેય મળતા નથી પણ સતત સમાંતર વહી તો શકે છે.” એમ વિચારીને એ કલ્યાણીના કલ્યાણ પથમાં સમાંતર વહેવાનો નિર્ણય કરે છે.
કલ્યાણી, અનુપ. શંભુનાથના આંતરિક અને બાહ્ય વ્યક્તિતત્વની ઓળખ સમી ‘અપરિચિતા’નું એક સબળ પાત્ર મામાજી છે જેમની અંહકારી, તુમાખીભરી પ્રકૃતિથી આ વાર્તાના અન્ય પાત્રો વધુ અસરકારક રીતે ઉપસી આવે છે.
રવિન્દ્રનાથ ટાગોરની કોઈપણ વાર્તા વિશે કહેવા માટે આપણા શબ્દો અને પનો ટુંકો પડે તેમ છતાં આ વાર્તામાં મને જે ગમ્યું છે, મને જે સ્પર્શ્યું છે એ અહીં રજૂ કર્યું છે.
Recent Comments