-વાત એક નાનકડી- ૧

– સપનાનું આકાશ-

૨૦૨૨નાં શરૂ થતાં નવા વર્ષની સૌને શુભેચ્છા. હિંદુ પંચાગની તિથિથી શરૂ થાય કે અંગ્રેજી કેલેન્ડરની તારીખથી, નવું વર્ષ હંમેશા સૌના જીવનમાં નવી આશા, અનેરો ઉમંગ લઈને જ આવે. ચાલો , મનમાં કંઈક નવું કરવાની, નવી સિદ્ધિઓ પામવાનાં સપનાં સાથે શરૂ થતાં આ વર્ષને એટલા જ ઉમંગભેર આવકારીએ.૨૦૨૧ના વર્ષમાં ન્યૂઝ ઓફ ગાંધીનગર- જન ફરિયાદમાં ‘સદાબહાર સૂર-અવિનાશ વ્યાસ’ લેખમાળાને વાચકોને દિલથી આવકારી. સ્નેહભર્યો પ્રતિસાદ આપ્યો એ માટે આપ સૌનો આભાર.

આ વખતે સૌને મળવું છે, બસ સાવ નાનકડી અમથી વાત લઈને. ક્યાંક ગમી ગયેલી, સ્પર્શી ગયેલી ક્ષણોની વાત લઈને.

દિલ યે છોટા સા. છોટી સી આશા…..પણ ખરેખર વિચારીએ તો સપનાં નાનાં કે મોટાં નથી હોતાં. સપનાંય આપણાં અને સિદ્ધિય આપણી. જે મારી પાસે છે એ જ મારી સાથે રહેવાનું છે. આ કોઈ ભૌતિક ચીજ-વસ્તુઓની વાત નથી. આ મારું એટલે કાર્ય સિદ્ધિ પ્રાપ્ત કરવા માટેનો મારો આત્મવિશ્વાસ, જવાબદારી લેવાની મારી હિંમત. શૂન્યમાંથી સર્જન કરવાની ક્ષમતા.

હમણાં થોડા દિવસ પહેલાં કૌન બનેગા કરોડપતિનો ૧,૦૦૦મો ઍપિસૉડ જોયો. સતત એકવીસ વર્ષથી માંડીને આજ સુધી સફળ રહેલા આ શૉનો ગ્રાફ જોઈએ તો સર્વાનુમતે એક ચૂકાદો તો આપી જ શકાય કે આજે આટલા વર્ષો દરમ્યાન અમિતાભ બચ્ચન જેવી લોકપ્રિયતા ભાગ્યેજ કોઈએ પ્રાપ્ત કરી હશે.

એક સમય હતો જ્યારે તેઓ સફળતાની ટોચે પહોંચ્યા હતા. અને એ પછી સતત એમની સફળતાનો ગ્રાફ નીચો ઊતરતો જતો હતો પરંતુ આજે ફરી એ સફળતા અને લોકપ્રિયતાની ટોચે પહોંચી શક્યા છે એમાં એમની મહેનતની સાથે આત્મવિશ્વાસ જ કામ કરી ગયો છે. ત્યારે એમણે જાતને કહ્યું હશે કે,

“તું ઘણી મજબૂત અને ઘાતક હોઈ શકે ‘નિષ્ફળતા’

પણ મનોબળને મારા તોડી શકે એવી તારામાં ધાર નથી,

ઘણું મેળવ્યું છે મેં આ જિંદગીની કસોટીઓ માંથી તું ખુશ ના થતી ..

કારણ કે આ મારી હાર નથી.”

નિષ્ફળતા અને હાર સામે મનોબળ ટકાવીને ફરી એક ઊંચાઈને આંબવાની વાત”

અને એ શો જોતાં જોતાં, મુલ્લા નસરુદ્દીનના જીવનની એક વાત યાદ આવી.

મુલ્લા નસરુદ્દીન હતા તો સૂફી સંત પણ, એમની વાતોમાં સાવ સહજતાથી મર્મની સાથે હળવો મજાકનો સૂર રીતે ભળી જતો. હવે બન્યું એવું કે મુલ્લા એક જૂતાંની દુકાનમાં ગયા. જુદા જુદા જૂતાં પહેરી જોયાં પણ માપનાં જૂતાં ન મળ્યાં કારણકે મુલ્લાજીના પગનો પંજો સાધારણ સાઈઝ કરતા જુદો પડતો હતો.

દુકાનદારના અનેક પ્રયત્નો છતાં કોઈ રીતે મુલ્લાજીના જૂતાંનું ઠેકાણું પડ્યું નહીં.

મુલ્લાજી રસ્તો કાઢ્યો. દુકાનદારને પૂછ્યું, “ભાઈ તારી પાસે ચામડું છે?”

“હા છે.” દુકાનદારે કહ્યું.

“ખીલી અને સોય?” મુલ્લાજીએ પૂછ્યું.

“હાસ્તો, એ તો હોય જ ને?” દુકાનદારને આ સવાલો સમજાતા નહોતા, છતાં ધીરજથી જવાબ આપ્યો.

“તો પછી સમસ્યા શું છે? લે મારા પગનું માપ અને સીવવા માંડ જૂતાં. વાત પૂરી કર.”

મુલ્લાએ સમસ્યાનો ત્વરિત ઉકેલ આણી દીધો.વાત છે સમસ્યામાંથી બહાર આવવાની. જે પાસે હાજર છે એને હાથો કે હથિયાર બનાવીને જંગ જીતવાની. અમિતાભ બચ્ચન પાસે એક સમય હતો કે જ્યારે એ સતત નિષ્ફળતાનો સામનો કરી રહ્યા હતા, ત્યારેય એમનામાં આત્મવિશ્વાસ, હિંમત, જવાબદારીની ભાવના તો હતી જ. સાથે મિષ્ટભાષા, શિષ્ટ વર્તન.કદાચ આ બધું સૌમાં હશે જ. પોત પોતાનું આકાશ શોધવાની ઇચ્છા અને હક દરેકને હોય પણ એના માટે દોડવાની હિંમત જોઈએ. સમયની સ્પીડને અતિક્રમીને આગળ નથી વધી શકાતું પરંતુ સમય સાથે તાલ મેળવવાનો સંનિષ્ઠ પ્રયાસ તો કરી જ શકાય છે ને? એના માટે જોઈએ છે હિંમત, ધૈર્ય અને ધગશ.સફળતાનું આકાશ આંબવાની હિંમત, ધૈર્ય અને ધગશ ઈશ્વર સૌને આપે એવી નવા વર્ષની પ્રાર્થના.મળતા રહીશું.

૪૯- વાર્તા અલકમલકની-

-મુક્તિ–

અંતે બ્રાહ્મ મુરતમાં બાબુએ અંતિમ શ્વાસ લીધો. છેલ્લા આઠ-દસ દિવસથી એમની પીડા જોઈને ડૉક્ટરે પરિવારજનોને કહી દીધું, “ હવે તો પ્રાર્થના જ કરવી રહી કે ઈશ્વર એમને પીડામુક્ત મૃત્યુ આપે. જો કેન્સરનું દર્દ શરૂ થયું તો એ સહન કરવું કપરું બની જશે.”

જો કે સૌ સમજતાં હતાં કે આનાથી વધુ સુખદ મૃત્યુ ન જ હોઈ શકે. ચારે સંતાનો સેટલ થઈ ગયાં હતાં. પિતાનું ખૂબ ધ્યાન રાખતા. પરિવારના સભ્યો એક જ શહેરમાં અને એકમેક સાથે સ્નેહથી સંકળાયેલા છે. ક્યાંય કોઈ કમી નહોતી.

અને એમની પત્ની? આવી સેવાપરાયણ પત્ની હોવી એ પણ નસીબની વાત હતી. ઉંમર તો એમનીય થઈ હતી છતાં દિવસ રાત જોયા વગર, રાતોની રાતો જાગીને છેલ્લા આઠ મહિનાથી બસ લગાતાર…..

બાબુજીને આ બધું ધ્યાન પર નહીં આવતું હોય કે પછી અમ્મા પાસે સેવા કરાવવાનો પોતાનો અધિકાર અને સેવા કરવાની અમ્માની ફરજ છે એમ માની લીધું હશે?

જો કે આ સેવાને કોઈએ અમ્માની ફરજ, દિનચર્યા કે સ્વભાવની સારપના નામે કરી દીધી સૌના ધ્યાનનું કેન્દ્ર હતા બીમાર બાબુ અને એમની બીમારી કે જે મોતનો સંદેશો લઈને આવી હતી.

ત્રણ મહીના પહેલાં બાબુને નર્સિંગ-હોમમાં શિફ્ટ કર્યા તો મેં રાહતનો શ્વાસ લીધો કે હાંશ હવે એમની દેખરેખ નર્સ રાખશે તો અમ્માને થોડી શાંતિ મળશે. પણ એમ ન બન્યું અને સેવા-ચાકરીની જવાબદારી તો અમ્માની જ રહી. જરૂર પડે તો અમ્માની સાથે રહેવા પરિવારમાંથી કોઈ આવી જતું પણ સેવાનો ભાર તો અમ્માના માથે જ રહ્યો.

કાલે રાત્રે નર્સિંગ હોમમાંથી ડૉક્ટરનો ફોન આવ્યો કે, “જેને બોલાવવા હોય એમને બોલાવી લો. બાબુજી ભાન ખોઈ રહ્યા છે. એવું લાગે છે કે હવે ગણતરીના કલાકો બાકી રહ્યા છે.”

“મુંબઈ મોટાભાઈ, લખનૌ દીદી અને અમેરિકા નમનને જાણ કરી દેવાઈ.

ડોક્ટરની સૂચનાથી જાણે મારું હૃદય બેસી ગયું જાણે ઊંડા પાતાળ કૂવામાં પહોંચી ગઈ હોઉં એવું લાગ્યું. રવિ સ્નેહથી સંભાળી લેવા મથ્યા.

“શિવાની, તું તારી જાતની સંભાળ લે નહીંતર અમ્માને કેવી રીતે સાચવીશ?” રવિએ મને હિંમત આપવાનો પ્રયાસ કર્યો પણ અમ્મા પર શું વીતશે એ વિચારે હું વધુ વિચલિત થઈ.

મુંબઈ મોટાભાઈને ફોન કર્યો તો એ એકદમ સ્વસ્થતાથી બોલ્યા, “થેન્ક ગોડ…બાબુજીનો તકલીફ વગર શાંતિથી જવાનો સમય આવી ગયો. હું સવારની ફ્લાઇટમાં નીકળું છું પણ બંને છોકરાઓને બોર્ડની એક્ઝામ છે એટલે સુષ્માથી તો નહીં આવી શકાય. અને બધા એક સામટા આવીને કરશે શું?”

દીદીને ફોન કર્યો તો એમણે પણ જલ્દી આવવાનો પ્રયાસ કરશે એમ જણાવ્યું.  ન તો બાબુજી માટે કંઈ પૂછ્યું કે ન તો અમ્મા માટે. જાણે સૌ એક રસમ પૂરી કરવા આવી રહ્યાં હોય એવો તાલ હતો. હું અવાક હતી. મોટાભાઈ કે દીદીના અવાજની સ્વસ્થતા મને અકળાવતી હતી. જાણે આવા કોઈ સમાચારની રાહ જોતાં હોય એમ જરા સરખો પણ આઘાત કોઈના અવાજમાં ન સંભળાયો.

મારી અકળામણ રવિ સમજતો હતો. મને સાંત્વન આપતા સૂરે એ બોલ્યો, “ તું ખોટા વિચારે ના ચઢીશ. યાદ છે ને પહેલી વાર બાબુજીને કેન્સર થયું છે એવા રિપોર્ટ મળ્યાં ત્યારે કેટલા મહિનાઓ સુધી બાબુજીનું ધ્યાન રાખવાની દોડધામ ચાલી હતી? શરૂઆતના ચાર મહિનામાં મોટાભાઈ બે વાર દોડ્યા દોડ્યા આવ્યા હતા. અમેરિકાથી નમન પણ આવી ગયો હતો. એણે જ તો બાબુજીની બીમારીનો ખર્ચો ઉપાડી લીધો નહીંતર નર્સિંગ હોમનો ખર્ચો કેટલો ભારે પડી જાત? અને અહીંયા છે એ બધાએ અવારનવાર સમય સાચવી જ લીધો હતો ને? અને લાંબો સમય બીમારી ચાલે પછી સૌ પોતાના કામે લાગે એ બહુ સ્વાભાવિક છે.”

હવે આ વાત મને સમજાતી હતી. બીજા તો ઠીક હું પણ હવે ક્યાં પહેલાંની જેમ બાબુજી પાસે ચાર- પાંચ કલાક બેસતી હતી? ક્યારેક તો બે-બે દિવસના અંતરે આવતી હતી. કદાચ આ જ જીવનની સચ્ચાઈ હતી. બીમારી લાંબી ચાલે ત્યારે સૌ્ માત્ર ફરજ નિભાવતા હોય એમ સમય સાચવે પણ મનથી તો જે અત્યારે આવીને ઊભી હતી.એ ક્ષણની પ્રતીક્ષા જ કરવા માંડે. એટલે જ કદાચ સૌને આઘાત ઓછો અને રાહત વધુ લાગી હશે.

“શિવાની થોડી રિલેક્સ થા અને અમ્માનો વિચાર કર. સૌ બાબુજીમાં લાગી જશે પણ અમ્માને કોણ સાચવશે?” રવિ મારી પીઠ પસવારતા બોલ્યા.

“જાણું છું.  એક માત્ર અમ્મા બાબુજી સાથે જોડાયેલી રહી છે બાકી તો લાંબી બીમારીએ અંતરંગ સંબંધોના તાર વેરવિખેર કરી નાખ્યા છે. સાચે જ અમ્મા બહુ એકલી પડી જશે. એ કેવી રીતે આ આઘાત સહી શકશે?” મેં ઊંડો નિસાસો નાખ્યો.

સમજણ નહોતી પડતી કે નર્સિંગ હોમમાં અમ્માનો સામનો કેવી રીતે કરીશ. પણ અમ્મા તો રોજની જેમ બાબુજીના પગ દબાવતી બેઠી હતી. મને જોઈને બોલી,

“અરે ! તું અત્યારે સમયે ક્યાંથી?”

હું સમજી ગઈ કે અમ્માને હજુ પરિસ્થિતિની જાણ નથી. મારા અવાજને સ્વસ્થ રાખીને પૂછ્યું, “બપોરનું ટિફિન હજુ કેમ અકબંધ જ પડ્યું છે?”

“અરે! કેટલા દિવસ પછી એ ઘેરી ઊંઘમાં છે. પગ દબાવવાનું બંધ કરું તો ઊઠી જાય અને ઊઠી જાય ત્યારે એમનો ગુસ્સો કેવો હોય છે એની તને ખબર તો છે. ઊઠતાની સાથે કેવી લાતો મારે છે એ તેં જોયું છે. ખાવાનું તો ઠીક છે મારા ભઈ, પેટમાં પડ્યું હોય કે ટિફિનમાં શું ફરક પડે છે?”

અમ્મા સતત કેવા ભયમાં જીવતી હતી એ મને સમજાયું. છેલ્લા કેટલાય સમયથી અમ્માનું આ જીવન હતું. ખાવાનીય સુધ નહોતી રહેતી. પણ ક્યારેય નથી કોઈના માટે ફરિયાદ કરી કે નથી કોઈની પર ગુસ્સો કર્યો. અને ગુસ્સો કરે તો કોના પર?

પણ આશ્ચર્ય મને એ વાતનું હતું કે અનુભવી એવા અમ્માને બાબુજી ઘેરી નિંદ્રામાં છે કે બેહોશીમાં એની ખબર નહોતી પડી. બાબુજીની આઠ મહિનાની બીમારીએ અમ્માની ઊંઘ-ભૂખની સાથે એમની ઇંન્દ્રિયો પણ સાવ સુન્ન કરી દીધી હતી?

એક બાજુ બાબુજીના જીવનના ગણેલા કલાકો, એ પછીની અમ્માની પ્રતિક્રિયા, આ બધા વિચારોની સાથે સહજ રહેવાનો ડોળ કરવાનું મને અઘરું પડતું હતું.

સવારે પાંચ વાગે બાબુજીએ અંતિમ શ્વાસ લીધો. અમ્મા સિવાય સૌ આ પરિસ્થિતિ માટે તૈયાર હતા. બાબુજીની ઠંડા પડી ગયેલા પગને પકડીને હૈયાફાટ રૂદન કરતી અમ્માને સંભાળવાનું દુષ્કર હતુ. અમ્માને સાંત્વન આપવાના પ્રયાસો વિફળ જતા હતા. પણ પછી જાણે આંસુ જ ખૂટી ગયા હોય એમ એ એકદમ શાંત થઈ ગઈ.

બાબુજીની સાથે એમનોય જીવ નીકળી ગયો હોય એટલી હદે એકદમ જડ બની ગયેલી અમ્માને બાબુજી પાસેથી ઊભી કરવી કઠિન હતું.

માંડ ઘર સુધી પહોંચીને એમને બાબુજીની રૂમમાં બેસાડી દીધાં. બહાર ચાલતી ગતિવિધિથી બેખબર અમ્માની સાથે હું બેસી રહી. બાર વાગતામાં બાબુજીનો નિર્જિવ દેહ ઘરે લવાયો ત્યારે ફરી રોક્કળ શરૂ થઈ. અમ્માને પરાણે બાબુજીના દર્શન માટે બહાર લઈ જવાઈ. આ તે કેવી વિડંબના? આજ સુધી અમ્મા બાબુજીના ક્રોધથી કાંપતી જ રહી છે. બાબુજીની નાની મોટી ઇચ્છાપૂર્તિમાં જ એના દિવસ-રાત પસાર થયા હતા.

અંતિમ ક્રિયા પતાવીને સૌ પાછા આવ્યા. એક પછી એક અમ્મા પાસે આવીને એમને ધીરજ અને હિંમત રાખવાનું આશ્વાસન આપતા રહ્યાં. સાંજે દીદી આવી. ફરી રોક્કળ શરૂ થઈ. અમ્મા કંઈ ન બોલ્યાં. રાત્રે સૌ જમ્યાં પણ અમ્માએ અન્નનો દાણો મ્હોંમાં ન મૂક્યો કે ન ઊંઘ્યાં.

બીજી સવારે સૌ ખરખરો કરવા આવ્યાં. બાબુજીની બીમારીની વાતો, થોડું રૂદન અને વચ્ચે આશ્વાસનનાં ઠાલાં શબ્દો…કોઈ કહેતું હતુ કે, “આને મૃત્યુ ન કહેવાય. આને તો મુક્તિ કહેવાય. કેવી બીમારી હતી અને કેવી શાંતિથી મોત થયું એ તો વિચારો. વળી કેવા નસીબદાર કે સવારના શુભ મુરતમાં પ્રાણ ગયા. આવું મોત કોના નસીબમાં હોય છે?”

વળી કોઈ અમ્માને કહેતા, “તમને તો સંતોષ હોવો જોઈએ કે ન કોઈ તકલીફ, ન પીડા અને બસ જંજાળમાંથી મુકત થઈ ગયા. પ્રભુ એમના આત્માને શાંતિ આપે.”

અમ્માની માંડ આંખ મળી હતી. આ કંઈ સૂવાનો સમય હતો, લોકો શું કહેશે એ વિચારે દીદી એમને ઊઠાડી દેતી હતી, પણ થાકેલા અમ્મા આંખ ઊંચી કરી શકતા નહોતાં. ભીંતને ટેકે બેઠેલાં અમ્માને ભાભીના મદદથી પલંગ પર સુવડાવ્યા અને બાજુમાં બેસીને હળવેથી હું માથે હાથ ફેરવવા લાગી. સાચે જ અમ્માને કેટલા વખતે આમ ઘેરી નિંદ્રા લેતાં જોયા. પણ એ જોઈને દીદી ભડકી.

“બહાર આમ લોકો માતમ મનાવવા આવ્યા છે અને તેં એમને સુવડાવી દીધાં? હજુ તો બાબુજીની ચિતા નથી ઠરી અને  અમ્મા આમ….?”

“દીદી, તમને લખનૌમાં બેઠા ક્યાંથી ખબર હોય કે અમ્માએ આઠ મહિનામાં કેટલા દિવસ ખાધા કે ઊંઘ્યા વગર કાઢ્યા છે. બાબુજી પાછળ દિવસ-રાત એક કર્યા છે. બાબુજીએ પણ ક્યારેય નથી વિચાર્યું કે અમ્માની શી હાલત હતી. અરે, એમના ગુસ્સાથી અમ્મા કેટલા ડરતાં હતાં એનીય ક્યાં ખબર હતી એમને? આઠ મહિનામાં અમ્મા પૂરેપૂરા નિચોવાઈ ગયા છે. એક કામ કરો તમે જ બહાર જઈને એ સૌની સાથે બેસો. કહી દો કે અમ્માની તબિયત ખરાબ છે.” જરા ઊંચા અવાજે મારાથી દીદી પાસે અકળામણ ઠલવાઈ.

મારી વાત, મારા તેવર જોઈને દીદી સડક થઈ ગયા અને એક અક્ષર બોલ્યા વગર બારણું ખોલીને બહાર ચાલ્યા ગયાં. એ ગયાં ત્યારે ખુલ્લા બારણામાંથી અવાજ સંભળાતા હતા,“ જે થયું એ સારું થયું કે ભગવાને એમને સમયસર મુક્તિ આપી દીધી.”

બહારના આ અવાજોથી અમ્મા જાગી ન જાય એની ચિંતામાં હું ઝડપથી બારણું બંધ કરી આવી. પાછી ફરી ત્યારે જોયું તો અમ્મા ઘેરી નિંદ્રામાં હતાં. એકદમ શાંત…નિશ્ચિંત …

મને એ ક્ષણે વિચાર આવ્યો કે ખરેખર મુક્તિ મળી કોને, બાબુજીને કે અમ્માને ?

મન્નૂ ભંડારીને વાર્તા ‘મુક્તિ’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૪૮- વાર્તા અલકમલકની-

– ‘સ્નેહબંધ’ –

વાચક મિત્રો…

મિતુ અને મારી વચ્ચે સ્નેહબંધન સર્જાશે કે કેમ એનો જવાબ મળ્યો?

આજે મિતુની મસ્તી કયા મોડ પર જઈને ઊભી રહી એની વાત કરું..

તો બન્યું એમ કે એક દિવસે ઑફિસેથી આંધીની જેમ એ પાછી આવી. અમને બંનેને સાથે બેસાડીને ગળામાં ફૂલોની માળા પહેરાવી દીધી. નાના છોકરાંની જેમ તાળીઓ પાડતી બોલી, “ હેપ્પી એનવર્સરી..”

અરે! અમને તો યાદ પણ નહોતું અને એને ક્યાંથી ખબર?

પછી તો અમારી આરતી ઉતારી. મારા માટે બનારસી સાડી અને એમના માટે પુલોવર લઈ આવી હતી. સ્ટુડિયોમાં જઈને ગ્રુપ ફોટો સેશન કરાવ્યું. એ પોતે પણ પારંપારિક વેશભૂષામાં માથે સાડીનો પાલવ ઢાંકીને ઊભી રહી. ‘અંગૂર’ ફિલ્મ જોઈને બ્લ્યૂ ડાયમંડમાં જમ્યા. ક્વૉલિટી આઇસ્ક્રિમ અને છેલ્લે બનારસી પાન. મિતુના ધાંધલ-ધમાલથી આખો દિવસ ખાસ બની ગયો.

મનથી તો બહુ સારું લાગ્યું છતાં કોણ જાણે કેમ પણ એ જેટલા સ્નેહથી મા કહેતી તો એવા સ્નેહથી એને પ્રતિસાદ તો ના જ આપી શકી. છોકરાઓના પપ્પાએ મા વગરની છોકરીને જેટલી સહજતાથી અપનાવી લીધી એટલી સહજતા મારામાં ન આવી.

થોડા સમય પછી છ મહિનાની ટ્રેનિંગ માટે ધ્રુવને જર્મની જવાનું થયું. હું ઇચ્છતી હતી કે ધ્રુવની સાથે એ પણ જર્મની જાય, પણ ધ્રુવનો ખર્ચો કંપની આપવાની હતી એટલે મિતુએ સાથે જવાની ના પાડી દીધી. ધ્રુવના ગયા પછી એ પોતાના પપ્પાના ઘેર જતી રહી. ખરેખર તો મારે એને રોકવી જોઈતી હતી પણ હું એમાં પાછી પડી.

ઘરમાં મારા સિવાય સૌ ધ્રુવ કરતાં એને વધુ મિસ કરતાં. એમના પપ્પા તો બે-ચાર દિવસે મિતુને મળવા વેવાઈના ઘેર પહોંચી જતા. ક્યારેક મને પણ પરાણે ઘસડી જતા. શિવ તો કેટલીય વાર મિતુ સાથે બહાર જતો, મૂવી જોઈ આવતો.

દિવસો પસાર થતા હતા. એક દિવસ એમને પેટમાં અસહ્ય દુઃખાવો શરૂ થયો. આમ તો દસ પંદર દિવસથી તકલીફ શરૂ થઈ હતી પણ આજે તો ઘણી વધારે પીડા થતી હશે એવું લાગતું હતું.

રાતો રાત હોસ્પિટલમાં એડમિટ કરવા પડ્યા. પ્રોસ્ટેટની તકલીફ હતી, સર્જરી કરવી જ પડે એમ હતી. સરકારી હોસ્પિટલના જનરલ રૂમની એ રાત તો જીવનભર નહીં ભૂલાય. દુર્ગંધ મારતી રૂમમાં સૂવાની વાત તો દૂર બેસવાનુંય દુષ્કર હતું.

બીજી સવારે દસ વાગે સર્જરી નક્કી થઈ. એમને ઓપરેશન માટે લઈ ગયા. બંધ આંખે હું ઈશ્વરનું નામ લેતી બેસી રહી. શિવને ઘણી દોડાદોડ પડતી હતી.

“નમસ્તે બહેન.” આંખ ખોલી તો સામે મિતુના પપ્પા.

“અમને એટલા પરાયા માની લીધા કે સમાચાર સુદ્ધાં ન આપ્યા?” એમના અવાજમાં પીડા હતી.

“શું કરું, બધું એટલું અચાનક બની ગયું . શિવ એકલો અને ઘણી દોડાદોડ પડી.”

“એટલે જ અમને કહેવાનું ને? કાલે ધ્રુવને ખબર પડે તો શું કહેશે?” એ બોલ્યા.

આટલી વાત થયા પછી પણ મને મિતુ ક્યાં છે એ પૂછવાનું યાદ ન આવ્યુ.

બે કલાક પછી એમને ઓપરેશન રૂમમાંથી બહાર લાવ્યા ત્યારે એમની નિઃસહાય અવસ્થા મારાથી જોઈ ન શકાઈ.

એમને લઈને જે રૂમમાં પહોંચ્યા એ કાલનો જનરલ વૉર્ડ નહોતો.

“જનરલ વૉર્ડમાંથી ડીલક્સ રૂમમાં ક્યારે કોણે બધું શિફ્ટ કરાવ્યું?” સ્ટ્રેચરની સાથે ચાલતા શિવને પૂછ્યું.

“ભાભીએ..”

“આ કામ એના વગર કોઈનાથી થાય એમ નહોતું. લડી બાખડીને ઊભાઊભ સુપ્રિટેન્ડટ સાથે રહીને આ રૂમ તૈયાર કરાવ્યો.” મિતુના પપ્પાના અવાજમાં દીકરી માટેનો ગર્વ છલકાયો.

રૂમ એકદમ સાફસૂથરો. બંને પલંગ પર સાફ ચાદરો, સફેદ ટેબલ ક્લૉથ. રૂમના કબાટમાં વ્યવસ્થિત ગોઠવાયેલા અમારા કપડાં, એક તરફની પેન્ટ્રીમાં પ્લેટો, ચા, ખાંડ વગેરે જરૂરી ચીજો નજરે પડી.

થોડી વારમાં મિતુ ચા લઈને આવી. સારું લાગ્યું.

જ્યારે એ થોડા ભાનમાં આવ્યા ત્યારે એમને જોઈને ખાતરી થઈ કે સાચે એમની પીડા અસહ્ય હશે નહીંતર એમની લાડકી મિતુને યાદ કર્યા વગર ના રહેત.

પછી તો મિતુએ એક પછી એક ફરમાન બહાર પાડ્યાં.

“પપ્પા તમે અને ભાઈ ઘેર જાવ. ભાઈ સાથે મારા અને મા માટે જમવાનું મોકલી દેજો. શિવ સાથે બેસીને દવાઓનું લિસ્ટ ચેક કરીને શિવને પણ એના પપ્પા સાથે ઘેર જવાનું અને બીજા દિવસનું પેપર પણ ત્યાંથી જ આપવા જવાનું કહી દીધું.

થાક અને ઉજાગરાથી મારી આંખો ઘેરાવા લાગી. સાંજે આંખ ખુલી ત્યારે મિતુ્ને એમના પલંગ પાસે બેઠેલી જોઈ. સાંજનું જમવાનું આવી ગયું હતું. મારા માટે પાન મંગાવવાનું એ ભૂલી નહોતી. જમ્યા પછી મને હેરાનગતિ ન થાય એવી રીતે રાત્રે જાગવા માટે એનો અને એના ભાઈનો વારો નક્કી કરી લીધો.

એક આરામ ખુરશી પર હાથનો તકિયો બનાવીને એણે સૂવાની તૈયારી કરી.

“ત્યાં ભાઈને બેસવા દે, તું અહીં મારી પાસે પલંગ પર આવી જા. આખો દિવસ પગ વાળીને બેઠી નથી..”

એક શબ્દ બોલ્યા વગર આવીને પલંગ પર નાના બાળકની જેમ ટૂંટિયું વાળીની સૂતી. દિવસભર દૃઢતા અને ઉગ્રતાથી કામ લેતી છોકરી અત્યારે એવી તો નિર્દોષ લાગતી હતી કે મને એને મારી બાથમાં લેવાની ઇચ્છા થઈ આવી.

એનેય મા યાદ આવતી હશે. ભાભી તો સાવ નાની છે. મોટી બહેન તો પરદેશમાં છે, ક્યારેક રડી લેવું હોય ત્યારે કોનો પાલવ શોધતી હશે! પહેલી વાર દીકરી જેવું વહાલ ઉમટ્યું.

બીજી તરફ પડખું ફેરવીને સૂતેલી મિતુના માથે હાથ ફેરવવાની અદમ્ય ઇચ્છા થઈ આવી. એમ કરવા જતાં મારી આંગળીઓ એની પાંપણોને અડકી. ભીની લાગતી પાંપણોનો સ્પર્શ થતાં પૂછ્યું,

“શું થયું દીકરા, પાપાજીની ચિંતા કરે છે ને પણ ડૉક્ટરોએ કહ્યું છે કે બે દિવસમાં ઠીક થઈ જશે.”

એ એકદમ મારા તરફ ફરી. ક્ષણભર મને જોઈ રહી પછી મને વળગીને એકદમ રડી પડી.

“પહેલાં મને એ કહો કે, તમે અમને ખબર કેમ ના આપી? પાપાજી આટલા બીમાર હતા અને મારી યાદ પણ ના આવી?”

એ ક્ષણથી હું મારી જાતને અપરાધીના કઠેરામાં ઊભેલી જોઉં છું અને પૂછું છું, “ કેમ તારી દીકરીની યાદ ન આવી?”

માલતી જોશીની વાર્તા ‘સ્નેહબંધ’ને આધારિત અનુવાદ.

રાજુલ કૌશિક

૪૭- વાર્તા અલકમલકની-

સ્નેહબંધ

“મા, આ મિતુ છે. મૈત્રેયી.” ધ્રુવની સાથે આવેલી એ યુવતીની ધ્રુવે ઓળખાણ કરાવી.

સામે ઊભેલી યુવતી તરફ નજર નાખી. નાના ખભા સુધી માંડ પહોંચે એવી વાળની લંબાઈ, આંખો પર ગોગલ્સ. નેવી બ્લ્યૂ જીન્સ પર યલૉ ટોપ.

એને જોઈને મને થોડી અકળામણ થઈ આવી. ધ્રુવ અને મિતુને ત્યાંજ બેસવાનું કહીને અંદર ધ્રુવના પપ્પાને બોલાવા ગઈ. ધ્રુવ એટલે મારો મોટો દીકરો. આજે એ એને ગમતી એક છોકરીને અમને મળવા લઈને આવ્યો હતો.

“બહાર તમારી પુત્રવધૂ આવી છે.” થોડા અણગમા સાથે મારાથી બોલાઈ ગયું અને પછી હું ચા અને નાસ્તો બનાવવા કિચનમાં ચાલી ગઈ.

ખાસ્સો એવો અડધો પોણો કલાકે ચા નાસ્તો લઈને બહાર આવી ત્યારે તો શિવ પણ કૉલેજથી આવી ગયો હતો. બહારનું વાતાવરણ એકદમ ખુશહાલ હતું. શિવ અને એના પપ્પા પણ જાણે મિતુને કેટલાય વર્ષોથી જાણતા હોય એમ એની સાથે ભળી ગયા હતા.

નાસ્તામાં બનાવેલા ગરમ ગરમ સમોસા, રવાના લાડુ અને ઘરનો ચેવડો જોઈને મિતુને નવાઈ લાગી.

“અરે વાહ! આવો મઝાનો નાસ્તો તમે જાતે બનાવ્યો છે. નો વંડર, એટલે જ આ તમારા બંને ચિરંજીવ મસ્ત મોટુમલ બની ગયા છે, રાઇટ મા?”

“એય, આમ ના બોલ..નજર લાગી જશે. ખબર છે, મમ્મીની આ કેટલા વર્ષોની સાધના છે? એમ કંઈ અમસ્તા કશું નથી મળતું.” ધ્રુવ બોલ્યો.

“મમ્મીએ અમને ખવડાવીને એટલે તંદુરસ્ત બનાવ્યા છે કે કોઈ કર્કશ પત્ની મળે તો અમે મેદાન છોડીને ભાગી જવાના બદલે એને પહોંચી વળીએ.” શિવ પણ એ મસ્તીમાં ભળ્યો.

વાતાવરણ આખું આનંદિત બની ગયું પણ મને મનમાં ગુસ્સો આવ્યો, “ મારાં છોકરાઓને મોટુમલ કહેવાનો હક કોણે એને આપ્યો છે?”

કલાક તો વાતોમાં ક્યાંય પસાર થઈ ગયો અને મિતુ નમસ્તે કરીને એના ઘરે જવા ઊભી થઈ

મારા સિવાય સૌ એને બહાર સુધી મૂકવા ગયા. માત્ર હું સમસમીને બેસી રહી. અમારી આ પહેલી મુલાકાતથી મિતુ માટે મારા મનમાં કડવાશ સિવાય અન્ય કોઈ ભાવ ન ઊભો થયો.

“કેમ આમ તો આખા ગામમાં સૌને કંઈકને કંઈક આપે છે તો મિતુને કેમ ખાલી હાથે પાછી જવા દીધી?” પાછા આવીને એમણે મને પૂછ્યું.

મનનો રોષ મનમાં ભંડારીને હું કિચનમાં ચાલી ગઈ. મને ખબર હતી કે ધ્રુવ મને મિતુ કેવી લાગી એ અભિપ્રાય માંગશે અને ખરેખર સાંજે જમવાના ટેબલ પર એણે પૂછ્યું.

“તને ગમીને બસ, વાત પૂરી.” મેં જવાબ આપ્યો.

“મા તને ગમે એ પણ જરૂરી છે.” ધ્રુવે ભોંઠા પડીને જવાબ આપ્યો.

શું જવાબ આપું? પહેલી વાર મળવા આવી હતી તો કેવા કપડાં પહેરવા જોઈને એની પણ એને ખબર ના હોય તે આમ સર્કસ-સુંદરી જેવા કપડાંમાં આવી ગઈ? એવું કહેવાનું મન થયું પણ હું ચૂપ રહી.

મા વગરની મિતુ હોસ્ટેલમાં રહીને ભણી હતી. એની મોટી બહેન પરણીને અમેરિકા સેટલ થઈ ગઈ હતી. બે વર્ષ પહેલા એના ભાઈના લગ્ન થયાં પછી ઘરમાં થોડી વ્યવસ્થા ગોઠવાતી જતી હતી એમ ધ્રુવે જણાવ્યું.

એક નિશ્ચિત દિવસે મિતુના પપ્પા લગ્નનું નક્કી કરી ગયા. એ દિવસે મિતુ માટેની આચાર સંહિતાનું લિસ્ટ મેં ધ્રુવને પકડાવી દીધું.

‘પરણીની આવ્યા પછી મિતુએ વાળ નહીં કપાવાના.

‘હાથમાં બંગડીઓ પહેરવાની..

‘લગ્નમાં અને ઘરમાં મહેમાન હશે ત્યાં સુધી માથે ઓઢવું પડશે.

‘મહેમાનોની સામે ધ્રુવને નામ લઈને નહીં બોલાવાનું….’

લિસ્ટ એટલું લાંબુ હતું કે શિવે તો એને વીસસૂત્રી કાર્યક્ર્મ નામ આપી દીધું. થોડી થોડી વારે એ ધ્રુવને પૂછી લેતો કે એણે કેટલાં સૂત્રો મિતુને ગોખાવી દીધાં?

અંતે મિતુ પરણીને મારા ઘરમાં આવી. એના પપ્પાએ ધામધૂમથી લગ્ન કર્યા. લગ્ન મંડપમાં મિતુને જોઈને મારી નજર એની પર ખોડાઈ ગઈ. ક્યાં પહેલી વાર જોયેલી મિતુ અને ક્યાં આજની મિતુ!  લાલ બનારસી સાડીમાં લપેટાયેલી મિતુ સાચે જ લાવણ્યમયી લાગતી હતી.

આર્કિટેક્ટ વહુ મળતી હતી. કરિયાવર લેવાનો હતો નહીં. અન્ય જર-જવેરાતના બદલે પપ્પા પાસે મિતુએ પોતાના માટે લ્યૂના માંગી લીધુ હતું.

લગ્ન પછી આઠ-દસ દિવસ માટે ધ્રુવ અને મિતુ મસૂરી ફરવા ચાલ્યાં ગયાં. પાછા આવીને ફરી એની એ જ મિતુ. એના માટે આપેલી આચાર સંહિતાનું મહેમાનો હતા ત્યાં સુધી પાલન કર્યું પણ પાછી એ એના અસલ મૂડમાં આવી ગઈ. ઘરમાં કે બહાર સાડી પહેરવાની બંધ કરી દીધી. કહેતી હતી કે ચાલતા અને કામ કરતાં નથી ફાવતું. ધ્રુવને નામથી કે ડાર્લિંગ કહીને બોલાવતી. શિવ સાથે તોફાન મસ્તી કર્યા કરતી. ભૂખ લાગે તો ડબ્બા ખોલીને નાસ્તાના બૂકડા મારતી. વાતે વાતે મને વળગી પડતી. આ બધું મને અકારું લાગતું, મારા સિવાય સૌને ગમતું અને એ તો એની મસ્તીમાં જ રહેતી. …….

શું લાગે છે? મિતુની મસ્તી મારા માટે ક્યાં સુધી સહ્ય બનશે અરે બનશે કે કેમ?

જવાબ મળે તો જણાવજો અને ન મળે તો આવતા અંકે જણાવીશ.

માલતી જોશીની વાર્તા ‘સ્નેહબંધ’ને આધારિત અનુવાદ.

૪૬-વાર્તા અલકમલકની –

‘બસ બીજું કંઈ જ કહેવાની જરૂર નથી’

અજબ છે ને આ દુનિયા? ખાસ કરીને કાનૂન.. કાનૂન સાથે જે રીતે ચેડા કરાય છે, જે રીતે એની સાથેય રમત રમાય છે એ જોઈને તો કાનૂન પરથી પણ વિશ્વાસ ઊઠી જાય.

ગુનો કોઈ કરે અને સજા કોઈ ભોગવે, એ તો હવે સામાન્ય વાત થઈ ગઈ છે. સરકારની રહેમ નજર હોય તો માલિક પૈસા ખવડાવીને છૂટ્ટો અને સજા ચાકરને આપી દેવાની, બસ કેસ અને વાત બંને ખતમ. ગેરકાયદેસર શરાબ વેચવાવાળા પકડાય તો પોલીસને પૈસા પહોંચાડી દે. બે-ચાર એવા ભાડૂતી માણસો હોય જે એમના બદલે થોડા સમયની જેલ ભોગવી આવે. પૈસા તો એમને પણ મળી જાય.

અમીન પહેલવાન પણ આવો જ એક કેટલીય વાર જેલ જઈ આવેલો ભાડૂતી માણસ હતો. નામ અમીન પહેલવાબ હતું પણ અખાડામાં ક્યારેય એણે પગ મૂક્યો નહોતો. કોઈના ગોરખધંધાનું આળ પોતાના માથે લઈને એના બદલે જેલ ભોગવવાના કામને એ પોતાનો કારોબાર કહેતો. જેલમાં જવાની વાતને એ પસંદગી કે નાપસંદગીના ત્રાજવે તોળતો નહીં.

એ કહેતો કે સૌ એક પોતાની ઑફિસે જાય છે જ ને? એને દૃષ્ટિએ તો ઑફિસ એક જાતની જેલ જ હતી.

“વાત તારી સાચી છે પણ ઑફિસ જવાવાળાની વાત જુદી છે. એમને લોકો ખોટી દૃષ્ટિથી નથી જોતા.” ક્યારેક હું એને કહેતો.

“કેમ, જિલ્લા કચેરીના દરેક મુનશી, ક્લાર્ક માટે કોને માન છે? એ લોકો લાંચ લે છે, ખોટું બોલે છે, એક નંબરના ખોટા અને ખટપટીયા હોય છે. હું મારું કામ ખરેખરી ઈમાનદારીથી કરું છું.”

એનું માનવું હતું કે કોઈના બદલે જેલ ભોગવવાનું એનું કામ છે. જેલમાં જઈને એ મહેનત કરે છે, જેના માટે સજા ભોગવી છે એ એને પૈસા આપે છે. મહેનતની કમાણી ખાય છે. લોકો એને ગુંડો સમજે છે પણ ખરેખર તો એણે આજ સુધી કોઈને એક પણ તમાચો માર્યો નહોતો.

સાચે જ એની વાત સૌથી અલગ હતી અને જોવાની ખૂબી એ હતી કે આટલી વાર જેલ ભોગવ્યા પછી પણ એની પ્રકૃતિમાં કોઈ પરિવર્તન નહોતું આવ્યું. એ ગમાર હતો પણ શાંત અને સમજુય હતો. જેલમાં જઈને આવ્યા પછી એનું વજન તો વધતું જ રહેતું.

જેલનું ખાવાનું ગમે તેવું હોય પણ એ એને ગમતું કરીને ખાતો. પહેલી વાર કાંકરાવાળી દાળ અને રેતવાળી રોટી મળી ત્યારેય એને ઈશ્વર કૃપા સમજીને હોટલમાં ખાતો હોય એવી મઝાથી ખાઈ લીધી હતી. અને પછી તો એને આદત પડી ગઈ.

એક દિવસ મેં એને પૂછ્યું, “ તેં ક્યારેય કોઈને પ્રેમ કર્યો છે ખરો?”

“ખુદા એવા પ્રેમથી મને બચાવે. બસ મને માત્ર મારી મા માટે પ્રેમ છે.”

એની મા હયાત હતી. એને વિશ્વાસ હતો કે એની મા ના આશીર્વાદથી જ એ સલામત છે.

આજ સુધી અમીન પહેલવાનને કોઈ ઓરત સાથે પ્રેમ ન થયો હોય એ મારા માનવામાં આવતી નહોતી. સાથે એવી ખબર હતી કે એ ક્યારેય ખોટું નહોતો બોલતો. હકીકત એ હતી કે એને આજ સુધી કોઈ ઓરત પ્રત્યે દિલચશ્પી જાગી નહોતી.

સમાચાર એવા હતા કે અમીન પહેલવાનની મા લકવાના લીધે મૃત્યુ પામી ત્યારે એની પાસે ફૂટી કોડી પણ નહોતી. એ શોકાતુર થઈને બેઠો હતો અને શહેરની એક ધનાઢ્ય વ્યક્તિ તરફથી કોઈ ખાસ કામ માટે એને તેડું આવ્યું. મા ની મૈયત છોડીને એ ગયો પણ ખરો. એ જ તો એની રોજીરોટીનું માધ્યમ હતું ને!

કાળા બજારનો કિસ્સો હતો. શહેરમા ધનાઢ્ય એવા મિયાં દીન સાહેબના ગોદામ પર છાપો મારવામાં આવશે એવા અંદરના ખબર એમને મળ્યા હતા. હવે જ્યારે છાપો મારવામાં આવે તે સમયે અમીન પહેલવાન એ ગોદામનો માલિક છે એવું દર્શાવવાનું હતું. છાપો મારે તો પાંચ હજાર રૂપિયા દંડ અને એકાદ-બે વર્ષની કેદ આવશે એવી ગણતરી હતી. દંડ એ ધનાઢ્ય મિયાં સાહેબ ભરી દે અને એમના બદલે જેલમાં અમીન પહેલવાને જવાનું, અને વળી ગયા વખતની જેમ જેલમાં અમીન પહેલવાવનની સગવડનું પૂરતું ધ્યાન આપવામાં આવશે એવી ખાતરી આપતા હતા. ક્યારેય કોઈ સોદામાં ના ન પાડતો અમીન મા ની દફનક્રિયા કર્યા વગર આજે બીજું કશું કરવા તૈયાર નહોતો.

જો એ સમયે અમીન ગોદામ પર જાય તો મિયાં સાહેબ અમીનની મા ની દફનક્રિયાની જવાબદારી લેવા તૈયાર હતા. અમીન માટે આ સૌથી કપરી કસોટી હતી. અત્યંત વહાલી એવી મા ને રૂખસદ માટે પોતાનો ખભો પણ નસીબ ન હોય એ અમીન માટે અસહ્ય વાત હતી.

એક તત્વચિંતકની જેમ મિંયા એને સમજાવતા હતા કે આ બધી દુનિયાદારીની વાતો છે. મરી ગયા પછી કોને ફરક પડે છે કે એ કોની કાંધે ચઢીને અવ્વલ મંઝીલે જઈ રહ્યું છે, કે કોણ એની મૈયતમાં સાથ આપી રહ્યું છે. માણસ મરી ગયું પછી એને બાળો, દાટો અથવા ગીધ કે સમડીના હવાલે કરી દો, એને ક્યાં કોઈ ફરક પડવાનો છે?

થોડી રકઝક પછી સોદાના હજાર રૂપિયા નક્કી થયા. જેલમાંથી આવીને એની મા માટે સંગેમરમરની કબર બનાવી શકશે એવા આશ્વાસન સાથે અમીન ગોદામે જવાની તૈયાર દર્શાવી.

અમીને એ સમયે રોકડા રૂપિયા માંગ્યા જેથી એ તત્કાળ એની મા ના કફનની સગવડ કરી શકે. મિયા સાહેબને ભરોસો નહોતો કે રૂપિયા લઈને અમીન એમનું કામ કરશે કે નહીં અને અમીનને ભરોસો નહોતો કે જેલમાં એ જશે તો એ પછી મિયાં દીન એની મા ની અંતિમક્રિયા કરશે. અમીન પહેલવાન માટે તો કોઈ એની ઈમાનદારી પર ઘા કરે એ જ અસહ્ય વાત હતી. કોઈ બેઈમાનીનો ધંધો કરતું હોય એનું આળ પોતાના માથે લેવા તૈયાર હતો પણ પણ એમાં એણે ક્યારેય પૈસા ચૂકવનાર સાથે બેઈમાની નહોતી કરી.

બસ આ એક વાત પર મિયાં દીન અને અમીન પહેલવાન અડી પડ્યા અને વાત ત્યાં જ અટકી ગઈ.

અમીન જ્યારે ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે એની મા ને આખરી સ્નાન કરાવીને તૈયાર કરવામાં આવી હતી. કફન પણ તૈયાર હતું. એ જોઈને અમીન પહેલવાન દંગ રહી ગયો કારણકે મિયાં દિન તો એની સાથે સોદો કરવાની જીદ પર હતા તો પછી આ બધી મહેરબાની ક્યાંથી?

આશ્ચર્ય મિશ્રિત અવાજમાં એણે પૂછપરછ આદરી. તો જવાબ મળ્યો કે આ બધો પ્રબંધ એની બીબીએ કરાવ્યો છે.

“હેં??” ફરી એક વાર આશ્ચર્ય મિશ્રિત અવાજ નીકળ્યો.

“હા જનાબ. અને એ અંદર આપની રાહ જુવે છે. “ ફરી જવાબ મળ્યો.

અમીને અંદર જઈને જોયું તો એક નવયુવાન ખૂબસૂરત યુવતી નજરે પડી.

“અરે, તમે કોણ છો, અહીંયા કેમ અને ક્યાંથી આવ્યા છો?” અમીન પહેલવાને એ યુવતીને પૂછ્યું.

“હું તમારી બીબી છું તો અહીં કેમ છું એવો આ તે કેવો આજીબો ગરીબ સવાલ?”

“બીબી? મારે વળી બીબી ક્યાંથી? સાચે સાચું કહી દો કે તમે છો કોણ?”

“હું મિયાં દીનની દીકરી છું. એ સમયે તમારી સાથે જે વાતચીત થતી હતી એ બધી મેં સાંભળી છે અને…….”

“બસ, હવે બીજું વધારે કંઈ કહેવાની જરૂર નથી….”

અને એક અર્થપૂર્ણ વ્યવસ્થા પર અમીને વ્યર્થ ચર્ચા કરવાનું ટાળ્યું. પર આધારિત

સાદત હસન મંટોની વાર્તા ‘अब और कहने कि ज़रुरत नहीं’  પર આધારિત ભાવાનુવાદ

૪૫ વાર્તા અલકમલકની-

પિંજર-

પ્રાથમિક અભ્યાસ પૂર્ણ કર્યા પછી મારા વૈદકીય અભ્યાસ માટે પિતાજીએ એક એવા અનુભવી ગુરુની નિયુક્તિ કરી જે દેશી વૈદું જ નહીં પણ ડૉક્ટરી પણ જાણતા હતા. માનવ શરીર રચનાની જાણકારી માટે એમણે એક હાડપિંજર મંગાવ્યું અને એક રૂમમાં ગોઠવ્યું. આમ તો હાડપિંજર જોઈને નાનાં છોકરાંઓ તો શું કાચાપોચાની જેમ મારા પણ હાંજા ગગડી જાય એમ હતું. હું એ રૂમમાં એકલો જઈ શકતો નહી. મારો એક મિત્ર નિર્ભય હતો. એ એવું કહેતો કે જીવંત વ્યક્તિ જેટલું આપણને નુકશાન પહોંચાડે એટલી મૃત વ્યક્તિ નથી પહોંચાડતાં. અને આ તો હાડકાં છે થોડા સમયમાં માટીમાં ભળી જશે. જો કે મારી માન્યતા જુદી હતી. હું એવું માનતો કે આ તો એમનું માટીનું મકાન છે જ્યાં એમનો આત્મા હજુ રહેતો પણ હોય. અથવા સમયાંતરે આવીને લટાર મારી જાય. અને ખરેખર એવી ઘટના બની જેમાં મારી માન્યતા સાચી ઠરી.

થોડા દિવસ પહેલાંની જ વાત છે. કોઈ કારણસર મારે એ જ રૂમમાં ઊંઘવાનું થયું. ઊંઘ તો આવી નહીં. ઘણી વાર સુધી આમથી તેમ પાસા ફેરવતો રહ્યો. રાતના બાર વાગ્યાના ડંકા સંભળાયા. રૂમમાં મૂકેલો લેમ્પ ધીમો પડીને બંધ થઈ ગયો અને અંધારું છવાઈ ગયું. વિચાર આવ્યો કે માનવ જીવન પણ દિવસ,રાત અને પછી અનંતમાં ભળી જતાં ચક્ર જેવું જ છે. 

વિચારોમાં ગરકાવ હતો અને એવું લાગ્યું કે કોઈ અદીઠ ચીજ મારા પલંગની ચારેકોર ફરી રહી છે. કોઈ દુઃખી વ્યક્તિના ઘેરા વ્યથિત શ્વાસો અને ધીમા પગરવનો ધ્વનિ સંભળાયો.

સહસા હું બોલી ઊઠ્યો, “કોણ છે?”

કોઈ વ્યક્તિનો અવાજ સંભળાયો,“ હું છું, મારું પિંજર જોવા આવી છું.”

“હેં, આ તે કંઈ પિંજર જોવાનો સમય છે અને વળી કયું પિંજર જોવાની વાત છે?”

“સમય ગમે તે હોય, પિંજરું મારું છે, મને એ ગમે ત્યારે જોવાનો હક છે. આ જે પાંસળીઓ છે ને એમાં છવ્વીસ વર્ષો મારું હૃદય બંધ હતું. એ મારું ઘર હતું એ જોવા આવું એમાં તને શું વાંધો હોવો જોઈએ?

હું ભયભીત થઈ ગયો, છતાં હિંમત કરીને કીધું, “ભલે તારે જે જોવું હોય એ જોઈ લે. મને ઊંઘવા દે.” મનમાં થયું કે એ ક્યારે અહીંથી ખસે અને હું બહાર ચાલ્યો જાઉં.

પણ એ ક્યાં જાય એવી હતી? એણે સામે પૂછ્યું, “તું અહીં એકલો ઊંઘે છે? તો ચાલ વાતો કરીએ.”

આ વળી નવી ઉપાધી આવી. જાણે મોત મારી આંખોની સામે આવીને ઊભું. છતાં કહ્યું,“ ભલે બેસ અને કોઈ મનોરંજનવાળી વાત કર.”

“તો સાંભળ. પચ્ચીસ વર્ષ પહેલાં હું પણ તારી જેમ માનવ હતી અને માનવની જેમ વાત કરતી. હવે ભેંકાર સ્મશાનમાં ભમ્યા કરું છું. કેટલાય સમયથી જીવંત માનવ સાથે વાત કરવી હતી. સાચે ખુશ છું કે તેં મારી વાત સાંભળવાની તૈયારી બતાવી.” સામો અવાજ આવ્યો અને જાણે એ મારા પલંગની પાંગતે આવીને બેઠી હોય એવું લાગ્યું. હું ભયથી ફફડી ઊઠ્યો. એણે વાત શરૂ કરી.

“મહાશય, જ્યારે હું માનવરૂપમાં હતી ત્યારે એક વ્યક્તિ, માત્ર મારા પતિથી ડરતી હતી. જાણે એ પતિ નહીં મોતનો દેવતા હતો. કોઈ વ્યક્તિ માછલીને કાંટામાં ફસાવીને પાણીની બહાર લાવે એવી રીતે એ મારા માત-પિતાના ઘરમાંથી બહાર લઈ ચાલ્યો. મને ક્યાંય જવા દેતો નહીં. જો કે સારું થયું કે લગ્નના બીજા મહિને જ એ મરી ગયો. મેં લોકલાજે વૈષ્ણવ પરંપરા પ્રમાણે ક્રિયાકર્મ કર્યા, પણ અંદરથી હું ખૂબ ખુશ હતી. હાંશ, મારા જીવનનો કાંટો નીકળી ગયો. થોડા દિવસ પછી મને મારા માતા-પિતાના ત્યાં જવાની છૂટ મળી. હુ અત્યંત પ્રસન્ન હતી. હું ખરેખર સુંદર હતી એવું સૌ કહેતાં. તને શું લાગે છે હું સાચે જ સુંદર છું ને?”

“હું શું કહું? મેં તને ક્યાં જીવિત જોઈ છે.”

“કેવી રીતે તને વિશ્વાસ આપું કે મારી લજ્જાશીલ આંખો જોનારને ઘાયલ કરી દેતી. ખેર. મારા ચહેરાના આ અસ્થિ જોઈને તને ન લાગ્યુ કે મારું સ્મિત કેવું સુંદર હશે? મારા જીવનકાળ દરમ્યાન કોઈ ડૉક્ટરે પણ ક્યાં કલ્પના કરી હશે કે મારું હાડપિંજર અભ્યાસ માટે કામ આવશે? કોઈને પણ આસક્તિ થઈ જાય એવું મારું સૌંદર્ય હતું.  તેં મને યૌવનકાળમાં જોઈ હોત તો તારા હોશ ઊડી જાત અને આ વૈદુ ભૂલી જાત.

“મારા ભાઈએ લગ્ન નહીં કરવાનો નિર્ણય લીધો. મને મારા સૌંદર્ય પર ઘમંડ હતો. જમીન પર ચાલતી ત્યારે પગ નીચે કચડાતાં ઘાસમાં જાણે સમસ્ત સંસારના પ્રેમીઓને મારા પગ તળે ભાળતી પણ શું ધાર્યું હતું ને શું બની ગયું?

“મારા ભાઈનો એક મિત્ર, સતીશકુમાર જેણે ડૉકટરી પાસ કરી હતી. એ અમારા પરિવારનો પણ ડૉક્ટર હતો. એને જોઈને હું એના પર મોહી પડી.”

“હું સતીશકુમાર હોત તો કેવું સારું થાત?” ઊંડો શ્વાસ લઈને હું બોલ્યો

“પ્રેમાલાપ પછી કરજે. પહેલાં મારી વાત સાંભળી લે. વરસાદી મોસમમાં મને તાવ આવ્યો. મારા પ્રિય એવા ડૉક્ટર સતીશકુમાર મને જોવા આવ્યા. પહેલી વાર અમે એકમેકને જોયા. મને જોઈને એ સ્તબ્ધ બની ગયા. મારી રગ પારખતા એમની આંગળીઓ કાંપતી હતી. જાણે હું નહીં એ બીમાર હોય એવી એમની દશા હતી.

“થોડો સમય ગયો અને મને સમજાયું કે ડૉક્ટર સિવાય મારા મનને હવે કોઈ જચશે નહીં. સાંજ પડે વસંતી રંગની સાડી પહેરી, તૈયાર થઈ હું ઘરના ઉદ્યાનમાં ફરતી. દર્પણમાં જોતી તો મને મારા બે સ્વરૂપ નજરે આવતાં. સ્વંય સતીશકુમાર બનીને એની પર ન્યોછાવર થઈ જતી. કલાકો સુધી આમ સમય પસાર કરતી. સતીશકુમારના વિચારોમામ જ ગરકાવ રહેતી.” એ અટકી.

“તને ઊંઘ આવતી હોય તો હું જાઉં.”

“ ના…ના. તું તારી વાત કર.” હવે મારી ઉત્સુકતા વધતી ચાલી.

“અચ્છા તો સાંભળ. થોડા સમયમાં સતીશકુમારની વ્યસ્તતા વધી. એમણે અમારા મકાનની નીચે દવાખાનું ખોલ્યું. જ્યારે એમને ફુરસદ હોય ત્યારે હુ એમની પાસે જઈને બેસતી. થોડી ઠઠ્ઠા-મશ્કરીની સાથે દરેક જાતની દવા વિશે જાણકારી લેતી. સમય જતા મને એવું લાગ્યું કે જાણે ડૉક્ટરના હોશ-હવાસ ઠેકાણે નહોતા રહેતા. સમજાતું નહોતું કે કેમ પણ, હું એમની સન્મુખ જતી ત્યારે જાણે એમના ચહેરા પર મોતની છાયા પ્રસરી જતી.

“એક દિવસ ખબર પડી કે એના વિવાહ થવાના હતા. આ જાણીને હું અવાક રહી ગઈ, જાણે ચેતના ગુમાવી બેઠી હોઉં એવી માનસિક મૂર્છામાં સરી ગઈ. હું વર્ણન નથી કરી શકતી કે આ વાત મારા માટે કેવી અસહ્ય કષ્ટદાયી હતી. ડૉક્ટરે મને શા માટે વાત નહીં કરી હોય?  હું એમને રોકત એવું વિચારતા હશે?

“મધ્યાન સમયે ડૉક્ટર મળ્યા ત્યારે આ સમાચારનું સત્ય જાણવા એમને જ પૂછી લીધું. ડૉક્ટર જરા છોભીલા પડી ગયા. મેં ડૉક્ટરને એ પણ પૂછી લીધું કે, તમારા લગ્ન થશે પછી પણ તમે દર્દીઓની રગ પારખવાના? ડૉક્ટરો માટે એવું કહેવાય છે કે તમે શરીરના તમામ અંગોની દશાથી માહિત છો, પણ મને એ તો કહો કે, આમ તો હૃદય શરીરનું જ એક અંગ કહેવાય તો મને ખેદ છે કે ડૉક્ટર થઈને તમને કોઈના હૃદયના હાલ ના ખબર પડી?

“મારા શબ્દો એમને હૃદયમાં તીરની જેમ વાગ્યા હશે પણ એ મૌન રહ્યા.

“લગ્નનો સમય રાતના બાર વાગ્યાનો હતો. એ અને મારો ભાઈ રોજની જેમ શરાબ લઈને બેઠા. ધ્યાન ન રહ્યું અને વાતોમાં ઘણો સમય પસાર થઈ ગયો. એમને ઊભા કરવાના બહાને હું ત્યાં ગઈ અને તક મળતાં એમના શરાબમાં વિષની પડીકી ભેળવી દીધી. થોડા સમય પછી ડૉક્ટર તૈયાર થવા ઊભા થયા.

“હું મારા રૂમમાં ગઈ. નવી બનારસી ઓઢણી ઓઢી. માથે સિંદૂર ભરી સૌભાગ્યવતીની જેમ ઉદ્યાનમાં જ્યાં હંમેશા એમની પ્રતીક્ષા કરતી ત્યાં ગઈ. ધવલ ચાંદનીનો ઉજાસ રેલાઈ રહ્યો હતો. હવાની હળવી લહેર સાથે ઉદ્યાનમાં ચમેલીની સુગંધ પ્રસરી ગઈ. ડૉક્ટરના શરાબમાં ભેળવ્યા પછી વધેલી વિષની પડીકીને ઘૂંટડા પાણીમાં ભેળવીને મેં પી લીધી. થોડા સમયમાં ચક્કર આવવા માંડ્યા. આંખોની સામે ધુંધળાપણું છવાવા માંડ્યું. એવું લાગ્યું કે ચાંદનીનો પ્રકાશ ઝાંખો થવા માંડ્યો છે. પૃથ્વી, આકાશ, જળ, સ્થળ બધું જાણે એકાકાર થવા માંડ્યું. હું મીઠી નિંદ્રામાં સરવા માંડી.

“લગભગ ઘણા સમય પછી સુખ-સ્વપ્નમાંથી જાગી તો કંઈક અલગ અનુભવ થયો. ત્રણ વિદ્યાર્થીઓ મારા અસ્થિને લઈને તબીબી અભ્યાસ કરી રહ્યા હતા. એક આધ્યાપક એ વિદ્યાર્થીઓને વિભિન્ન અસ્થિના નામ કહી રહ્યા હતા. હાથની સોટીથી ઈશારો કરીને એક પોલાણ દર્શાવીને કહી રહ્યા હતા કે આ એ સ્થાન છે જ્યાં યૌવનકાળે ફૂલો ખીલી ઊઠે છે. અરે અહીં! અહીં તો મારું હૃદય રહેતું હતું જે સુખ-દુઃખના સમયે ધડકતું રહેતું. જ્યાંથી મારું હૃદય ડૉકટરના વિવાહ સમયે છેલ્લી વાર ધડક્યું હતું.

“બસ આટલી મારી કથા છે. હું હવે વિદાય લઈશ. તું શાંતિથી ઊંઘી જા.”

પણ પછી મારી આંખોમાં ઊંઘ ક્યાં આવવાની હતી?

રવીન્દ્રનાથ ટાગોરની વાર્તા ‘પિંજર’ પર આધારિત અનુવાદ.

૪૪- વાર્તા અલકમલકની-

–અંતરવ્યથા-

“આ કથા એવી વ્યક્તિની છે જે પોતાના જીવન સાથે જોડાયેલ નામ કોઈ એક વ્યક્તિ સુધી પહોંચાડવા માંગતી હતી.

“જેના મનની પીડા લઈને આ વાર્તા લખી છે એની સાથે એક વાર જ મુલાકાત થઈ હતી. હવે તો એનું નામ પણ યાદ નથી. એ જ્યારે મળવા આવી ત્યારે બીમારીના લીધે એનો સુંદર ચહેરો અને મનનો રંગ ફિક્કો પડી ગયો હતો. એને વિશ્વાસ હતો કે એની વ્યથા પર હું કથા લખીશ.

“એને લાગતું હતું કે એ લાંબુ નહી જીવે એટલે એવી આશાએ એની વ્યથાની કથા કપડાં સાથે મૂકી દેવા ઇચ્છતી હતી જેથી એ ચીઠ્ઠીઓ કોઈ વાંચે ત્યારે સાથે એની કથા જાણે. અત્યારે એને જે સમજી નથી શકતાં, શક્ય છે એ વાંચીને એને, એની પીડા સમજી શકે. એને બીજા કોઈની પરવા નહોતી, એનો દીકરો, જે અત્યારે નાનો છે, એ મોટો થઈને એને સાચી રીતે સમજે, એવું એ કહેતી હતી.

“એના જીવનની હાલત બહુ ગૂંચવાયેલી હતી. એને કેવી રીતે કથામાં સમાવવી એ સમસ્યા હતી. વચન કે વાયદો આપી શકાય એમ નહોતો, પણ લખવાનો પ્રયાસ કરીશ એમ આશ્વાસન આપ્યું. ઘણાં સમય સુધી એના વિશે લખી શકી નહીં.

“અંતે કથા પ્રકાશિત થઈ. એનો કોઈ અતો-પતો મારી પાસે હતો નહીં એટલે આ કથા એના સુધી કેવી રીતે પહોંચશે એની ખબર નહોતી.

“ઘણાં લાંબા સમય પછી દિલ્હીની બહારથી આભાર માનવા મારી પર ફોન આવ્યો. એ કહેતી હતી કે એની કથા “આંતઃવસ્ત્ર” એણે ઇચ્છી હતી ત્યાં મૂકી દીધી છે.

“વાત જાણે ખાના-બદોશ (ઘર-વખરી સાથે લઈને ફરનારી) જાતિની હોય એવી લાગતી હતી. ક્યાંક વાંચ્યું હતું કે આ લોકો કમરથી નીચે કોઈ વસ્ત્રો પહેરતાં નહોતાં. આ જાતિની સ્ત્રીઓ ઘાઘરી ઊતારતી નથી. મેલી ઘાઘરી બદલવી હોય તો માથેથી નવી ઘાઘરી પહેરીને અંદરથી મેલી ઘાઘરી ઊતારે. એમનું મૃત્યુ થાય ત્યારે સ્નાન કરવતાં નીચેની ઘાઘરી પહેરાવેલી રાખે. કહે છે, એમની ઘાઘરીના નેફાની ધારમાં પોતાના પ્રેમનું રહસ્ય સંતાડી રાખે છે. ત્યાં એ પોતાની પસંદગીના મર્દનું નામ કોતરાવીને રાખે, જેને ઈશ્વરની આંખ સિવાય કોઈ ન જોઈ શકે. કદાચ આ રિવાજ મર્દોમાં પણ હશે.

“પણ, આ નામ કોતરવાવાળો તો સ્ત્રી કે મર્દની કમરની ધારે નામ જોઈ શકે. કદાચ એક ક્ષણ માટે એને ઈશ્વરની આંખ નસીબ થતી હશે?

“અંતે એના જે દીકરાને ચીઠ્ઠી પહોંચડવા માંગતી હતી, એને ચીઠ્ઠી મળી ગઈ.

“હવેની વાત એ દીકરાના શબ્દોમાં……..

“કાલથી મા હોસ્પિટલમાં છે. એના શ્વાસ સાથે પ્રાણ નીચે ઊતરી રહ્યો છે. આવું પહેલાં બે વાર થયું હતું. પણ લાગે છે આ વખતે એને પોતાને જ જીવવાની ઇચ્છા નથી રહી. હોસ્પિટલમાં પાપા, મોટો ભાઈ, દાદી સૌ હતાં. છતાં એણે એની આંગળી પરની હીરાની વીંટી મને કબાટમાં મૂકવા આપી. એની પાસે કબાટની બે ચાવી હતી એમાંની એક ચાવી આપી. એક એણે પોતાની પાસે રાખી. પણ જેમ નસીબ બદલાઈ જાય છે એમ ચાવી બદલાઈ ગઈ. આપવાની ચાવી એની પાસે રહી અને પાસે રાખવાની ચાવી મને આપી. સાથે મુંબઈવાળા કાકાને દિલ્હી બોલાવવા એક પત્ર લખવાનું કહ્યું.

“ઘરમાં એક મા ની અને બીજી વધારાની ચીજો મૂકવાનાં એમ બે કબાટ હતાં. એમાં જૂના કપડાં હતાં. ઘેર પહોંચીને હું મા નું કબાટ ખોલવા મથ્યો, પણ એ ખૂલ્યું નહીં. અંતે એ ચાવીથી કોઠારનું કબાટ ખૂલ્યું. કબાટ સાવ જૂનું થઈ ગયું હતું. ખબર નહીં કેમ પણ મા એ એને ફેંક્યું નહોતું. કબાટ ખોલીને જૂનાં-ફાટેલાં કપડાંની ગડીઓ ખોલતો ગયો. જૂનાં પણ સાચી જરીનાં વણાંટવાળા કપડાં હતાં. પાપાનો ગરમ કોટ હતો. કદાચ મા એ આ કપડાંની સામે વાસણો લેવાં સાચવ્યાં હતાં. એ તો સમજી શક્યો પણ એમાં મારા તૂટેલાં રમકડાં હતાં એ જોઈને બહુ નવાઈ લાગી. ચાવીથી ચાલતી ટ્રેન એવી રીતે ઊંધી પડી હતી, જાણે ભયાનક દુર્ઘટનાના લીધે ટ્રેક પરથી ઊતરી ના ગઈ હોય? જાણે બધા મુસાફરો ઘાયલ અવસ્થામાં હતાં. પ્લાસ્ટિકની ઢીંગલીની એક આંખ કાણી થઈ ગઈ હતી. હાથીની સૂંઢ વચ્ચેથી તૂટી હતી, માટીના ઘોડાના આગલા પગ કપાઈ ગયા હતા. કેટલાક રમકડાંના હાથ, પગ, ધડ કે માથું માત્ર છૂટાંછવાયાં પડ્યાં હતાં. આ ઘાયલ રમકડાંની સાથે માટીની બનેલી શિવજીની મૂર્તિ હતી, જે બંને હાથોથી લૂલી પડી ગઈ હતી. એવું લાગ્યું કે મારા દેવ અપાહિજ ના થઈ ગયા હોય?

“જ્યાં સુધી મને યાદ હતું ત્યાં સુધી મારું બાળપણ આનંદમાં પસાર થયું હતું. મોટા ભાઈના જન્મ પછી સાત વર્ષે મારો જન્મ થયો, એટલે હું બહુ લાડ પામ્યો. પાપાની પદોન્નતિ થવા માંડી હતી. મારા માટે રમકડાંથી માંડીને કપડાંય સરસ મઝાના આવતાં..તો આ જૂના તૂટેલાં રમકડાં, ફાટેલાં કપડાં મા એ કેમ સંઘર્યા હશે? જાણે અભાનાવસ્થામાં મે મારી જાતને ગોટો વળીને એમની વચ્ચે પડેલો જોયો. મને જાણે કશી સમજણ નહોતી પડતી.

“હવે કબાટનાં ખાનામાં કાગળો જોયા. હર એક કાગળ પર કેટલીય વ્યથાઓ આલેખાયેલી હતી. હર એક તનના તાપની, હર એક તનના પસીના જેવી, જાત જાતની ગંધ એમાંથી ઊઠીને મારા શ્વાસમાં ભળી રહી હતી.

“આ બધા કાગળો મુંબઈવાળા કાકા અને મારી મા ના નામે હતા. કોઈક પત્રમાં ખુશી અને ઉદાસી મિશ્રિત ગંધ હતી. લખ્યું હતું, “વીનૂ, જે આદમ અને ઈવનું ઈશ્વરે સર્જન કર્યું છે, એ આદમ હું અને ઈવ તું હતી. વીનૂ, હું સમજુ છુ કે તું તારા પતિને અવગણી નહીં શકે. પણ મારી નજરે તારું શરીર ગંગાની જેમ પવિત્ર છે જેને શિવજીની જેમ હું જટામાં ધારણ કરી શકીશ.”

“કોઈ કાગળમાં લખ્યું હતું. “હું એવો રામ છું જે પોતાની સીતાને રાવણ પાસેથી નથી છોડાવી શકતો. કેમકે ઈશ્વરે આ જન્મમાં રામ અને રાવણને સગા ભાઈ બનાવ્યા છે.”

“ક્યાંક દિલાસાના ભાવમાં લખાયું હતું કે, “વીનૂ, તું મનમાં ગુનાનો ભાવ ન અનુભવીશ. ગુનો તો એણે કર્યો હતો જેણે મિસિસ ચોપ્રા જેવી સ્ત્રી માટે તારા જેવી પત્નીને વિસારે પાડી?”

“અચાનક એક કાગળ વાંચીને હું દંગ રહી ગયો. લખ્યું હતું કે, “તું કેટલી નસીબદાર કે આપણાં દીકરાને તું દીકરો કહી શકે છે, પણ હું ક્યારેય એને દીકરો નહીં કહી શકું. છતાં તું ઉદાસ ના થઈશ, હું અક્ષયની સૂરતમાં હંમેશા તારી પાસે રહીશ. દિવસે તારા ખોળામાં રમુ છુ, રાત્રે તારી સાથે સૂઈ જઉં છું.”

“એ ક્ષણે એવું લાગ્યું કે કદાચ આને જ પ્રલયની ક્ષણ કહેવાતી હશે. જે વ્યક્તિને આટલા વર્ષોથી પાપા કહેતો હતો, આજે એને પાપા કહેવા માટે મારી જીભ ખોટી પડતી હતી. બાકીના પત્રો વાંચવા જેટલી સૂધ હું ખોઈ બેઠો. પણ એટલું સમજાયું કે જન્મથી આજ સુધી મેં જે કપડાં પહેર્યાં હતા એ કપડાં, મારા રમકડાં મા એ એના પતિની કમાણીમાંથી ખરીદ્યાં નહોતા. અરે! સ્કૂલ કે કૉલેજની ફી પણ ઘરખર્ચમાંથી આપી નહોતી. મુંબઈ રહેતા એ આદમીના પત્રોમા મા ની ઝાટકણી,માફી, એવું ઘણું બધું હતું  માત્ર મા અને એ આદમીની અંગત કહેવાય એવી વાતો હતી. મા, પાપા, કાકા, મિસિસ ચોપ્રામાંથી કોઈ પેલી ખાના-બદોશ જાતિના નહોતાં, પણ એવું લાગે છે કે કદાચ એ જાતિની પરંપરા સમગ્ર મનુષ્ય જાતિને ક્યાંક લાગુ તો પડે જ છે. સૌનાં નીચેના અંતઃવસ્ત્રના નેફાની ધારીએ કોઈક એક નામ તો હશે, જે માત્ર ઈશ્વર જ જોઈ શકે છે. જો ઈશ્વર જોઈ શકે તો એ એના માટે વરદાન છે, પણ કોઈ માનવીની આંખે ચઢે તો એના માટે શાપ બની જાય. એ સમયે એવું લાગ્યું કે એ શાપનો તાપ મારા જ નસીબમાં કેમ લખાયો હશે?”

અમૃતા પ્રિતમની વાર્તા “અંતરવ્યથા” પર આધારિત અનુવાદ.

૪૩ -વાર્તા અલકમલકની-

‘ઈન્દુની દીકરી’

ખીચોખીચ ભરેલી હોવાનાં લીધે માંડ ચાલી શકતી હોય એમ ગાડી પ્લેટફોર્મ પરથી ઊપડી. જીવ લેવા ગરમીથી ત્રાસેલા રામલાલે એક ઊંડો શ્વાસ લઈને બાજુમાં બેઠેલા પસીનાથી તરબતર , અર્ધ ઉઘાડા એવા ગામડીયા તરફથી નજર ફેરવીને સામેની સીટ પર બેઠેલી પત્ની તરફ કરી.

રામલાલના બે વર્ષનાં લગ્ન જીવનમાં હવે પહેલાં જેવી તાજગી રહી નહોતી. આમ પણ થોડા સમય પછી  ગૃહસ્થીમાં અન્ય જવાબદારીઓનું ભારણ વધી જતું હોય છે. માતૃત્વ-પિતૃત્વની ભાવના, સમાન વિચારો, વીતેલા દિવસોની યાદો એક બીજાને જોડેલાં રાખે બાકી તો ક્યારેક મનના ક્લેશ એ જૂની તાજગીને ભૂસી નાખે એવું બને.

રામલાલના જીવનમાં આવું કશું જ નહોતું, સંતાન પણ નહોતું. જો હોય તો એ એક બીજાને સંતાપ્યા હોવાની યાદ માત્ર હતી. બસ  એ પોતે કમાઈ લાવે અને પત્ની ઘર સંભાળે એમ એક બીજાની સગવડ સાચવી લેતાં. જો આને સુખ કહેવાય તો એ સુખી હતા.  રામલાલ બી.એ. પાસ હતા. ક્યારેક એમને થતું કે પત્નીને એ ખબર હોવી જોઈએ કે પતિને ઘરમાં બે સમયની રોટી સિવાય બીજી અપેક્ષાઓ હોય છે.

વિચારોમાં ગરકાવ રામલાલની પત્ની માટેની ચીઢ ક્રોધમાં પલટાવા માંડી. એક તીખી નજર પત્ની પર નાખી.  નથી એનો રંગ ગોરો, નથી એ જરાય સુંદર દેખાતી, આવી ગમાર એને ગમી ક્યાંથી ગઈ?  જોકે પહેલી વાર જોઈ ત્યારે એટલી ખરાબ નહોતી લાગી. અને એને જાણ્યાં વગર જ માની લીધું હતું કે જીવનનો બધો ભાર એને સોંપી દઈને એ નિશ્ચિંત થઈ શકશે.

રામલાલે ઈન્દુ તરફ ફરી એક તીખી દૃષ્ટિ નાખી અને તરત ફેરવી લીધી. એમાં એવો ભાવ હતો જાણે કોઈ ગોવાળ મંડીમાંથી હટ્ટી-કટ્ટી ગાય ખરીદીને લઈ આવ્યો હોય અને પછી આવીને ખબર પડે કે એ દૂધ આપી જ નથી શકતી. સારું થયું કે એ દૃષ્ટિ પર ઈન્દુની નજર નહોતી.

એટલામાં ગાડીની ગતિ ધીમી પડી.  દર એક સ્ટેશને ધીમી પડતી આ લોકલ ગાડીની સાથે રામલાલની જીભે એક બિભત્સ ગાળ આવીને અટકી જતી.

એની પત્નીએ બહાર નજર કરીને પૂછ્યું,” સ્ટેશન આવ્યું?”

રામલાલને એના પ્રશ્ન પર ખૂબ ચીઢ ચઢી. સાથે એમ પણ થયું કે નાહક પત્ની પર રોષ કરે છે. આનાથી વધારે સમજણવાળો સવાલ એ કરી એટલે એનામાં અક્કલ જ ક્યાં હતી.

વળી ગાર્ડની સીટી વાગી, લીલી ઝંડી ફરકી અને ગાડી ઊપડી.

ગાડીની સાથે રામલાલના વિચારોએ ગતિ પકડી, “ મેં પણ એની સાથે કયો સારો વ્યહવાર કર્યો છે? ભણી-ગણીને જો મારામાં આટલી સમજ નથી આવી તો એની પાસે શું ખાક હોય?  સમજવાનું કામ સમજદારે કરવાનું છે. મેં વળી કયા દિવસે એની સાથે  પ્રેમથી વાત કરી છે, પણ મનમાં એવો ભાવ જાગતો જ ન હોય તો ઢોંગ કરવાનો મતલબ શું?

વળી સ્ટેશન આવ્યું અને ગાડી અટકી. ઈન્દુએ બહાર નજર કરતા કહ્યું,” તરસ લાગી છે.”

રામલાલને એ અવાજ સાંભળવો પણ ન ગમ્યો. આવી રીતે કહેવાય? જરા આગ્રહપૂર્વક એવું કહેવું જોઈએ  કે, સ્વામી મને તરસ લાગી છે. મને પાણી પીવડાવશો? બસ, બોલી લીધું. જાણે કોઈ પણ પાણી લાવીને પીવડાવશે તો ય એ પી લેશે, નહીંતર એમ પાણી પીધા વગર ચલાવી લેશે. છે જરા જેટલી પણ ઉત્સુકતા?

મન મારીને રામલાલે પાણીનો લોટો લીધો અને બહાર  પ્લેટફોર્મ પર નજર કરી. થોડે દૂર લોકો ધક્કામુક્કી કરી રહ્યા હતા. રામલાલે ઊતરીને એ તરફ ચાલવા માંડ્યું.

ગામડામાં રહીને રામલાલ માંડ થોડું કમાઈ લેતો એટલે વધુ કમાણીના આશયથી  શહેરમાં સ્થાયી થવા માંગતો હતો. શહેરમાં એક આદમીને રહેવાનું ભારે ન પડે. ખર્ચોય ઓછો થાય. પણ ખર્ચાનું વિચાર્યા વગર પત્નીને સાથે લીધી હતી.

વિચારોમાં ડૂબેલો રામલાલ પાણીના નળ સુધી પહોંચ્યો. એટલામાં ગાર્ડે સીટી મારી, લીલી ઝંડી ફરકી અને ગાડી ઊપડી. વિચારોમાં મગ્ન રામલાલને થોડી વાર સુધી તો ખબર ના પડી. રામલાલ પાછો ન આવ્યો અને ગાડી ઊપડી એટલે ઈન્દુને ચિંતા થઈ. આકળવિકળ થઈને કંપાર્ટમેન્ટના બારણાં સુધી દોડી. દૂરથી રામલાલને પાણીનો લોટો લઈને દોડતો જોયો. એ પોતાના ડબ્બા સુધી તો ન પહોંચી શક્યો, પણ પાછળના ડબ્બાનું હેન્ડલ પકડીને ગાડીની સાથે દોડતા એને જોયો. ગાડીની ગતિના લીધે એ ડબ્બામાં ચઢી પણ નહોતો શકતો.  

હવે? એ પાછળ રહી તો નહીં જાય ને?  એ ડરી ગઈ.  ક્ષણમાં તો કેટલાય વિચારો ગાડીની ગતિથી મનમાં આવીને પસાર થઈ ગયા. પરદેશમાં એ એકલી છે. પાસે પૈસા નથી. અરે! પૈસા તો ઠીક અત્યારે હાથમાં ટિકિટ પણ નથી. ટિકિટ ચેકર ટિકિટ માંગશે એ શું કહેશે? 

એ જેટલું બહાર વળી વળીને જોતી એટલી વાર એને રામલાલ ગાડીનું હેન્ડલ પકડીને દોડતો દેખાતો. એના પગની ગતિ પરથી સમજી શકતી હતી કે એને ખૂબ ઝડપથી દોડવું પડી રહ્યું છે. પોતાની જાત પર ગુસ્સો આવ્યો. એવી તે કઈ પાણી પીધા વગર મરી જતી હતી કે રામલાલને દોડાવ્યો?

એટલામાં રામલાલ પાછળના એ ડબ્બાના બારણાંની ઘણી નજીક આવીને ચઢવા મથ્યો. ઈન્દુને થયું કે હવે એ ચઢી ગયો હોય તો સારું. જોવા નજર કરી. એ જ ક્ષણે અંધકારમાં જાણે કોઈ ડૂબ્યું. એક લાલ છોળ ઊઠી અને ગાડી ભયંકર ચિચિયારી કરતી ઊભી રહી ગઈ. ગાડી ઊભી રહેતાની સાથે કારણ સમજ્યા વગર દોડીને રામલાલ પહેલાં બેઠા હતાં એ ડબ્બામાં ઘૂસ્યો. ઈન્દુ ક્યાંય નજર ન આવી.

રામલાલને જોવા ઝૂકેલી ઈન્દુનો હાથ છૂટી જતાં એ ગાડી અને પ્લેટફોર્મ વચ્ચે ફસાઈ ગઈ હતી. એના સાથળ અને ખભા શરીરથી છૂટા પડી ગયા હતાં. ચહેરા પર બીજી કોઈ ઈજા નહોતી, પણ એક આંખ સૂજીને બંધ થઈ ગઈ હતી. લોહીથી લથપથે વાળ જટા જેવા બની ગયાં હતાં.

જરા વારે એકઠાં થયેલા ટોળામાં રામલાલ પણ ઘૂસ્યો. થોડી વારે ઈન્દુની એક આંખમાં કંપન થયું. રામલાલ તરફ નજર કરીને અનુમતિ માંગતી હોય એમ એ બોલી,” હું તો ચાલી.” અને સદાના માટે આંખ મીચી દીધી. રામલાલના હાથમાંથી પાણીનો લોટો સરી પડ્યો.

ડૉક્ટરે આવીને ઈન્દુના માથે એની સાડીનો પાલવ ખેંચીને એનો ચહેરો ઢાંકી દીધો. થોડી વાર ઊભી રહીને ગાડી ચાલી ગઈ.

રામલાલને થયું,ગાડી તો શું દુનિયા પણ ક્યાં કોઈના માટે અટકે છે?

******

એ વાતને વીસ વર્ષના વહણાં વહી ગયાં છે. આજે કલકત્તાથી રૂપિયા કમાઈને રામલાલ સેકંડ ક્લાસના ડબ્બામાં મુસાફરી કરી રહ્યો છે. આજે એને ગાડી પર કોઈ ખીજ નથી, એ વતન પાછો ફરી રહ્યો છે. થોડો થાકેલો છે.

એક નાનકડાં સ્ટેશન પર ગાડી અટકી. રામલાલ હડબડાઈને બેઠો થઈ ગયો. પ્લેટફોર્મ પર ઊતર્યો. કુલીને ના જોતા, જાતે સામાન ઉતારીને એક બાંકડા પર ગોઠવાયો. નાના સ્ટેશન પર લાઇનમેન અને કુલી બધું કામ એક જ વ્યક્તિ કરતી હતી. દૂરથી એણે રામલાલને જોયો. પાસે આવી ઊભો રહ્યો. એણે આવો સરસ સૂટ-બૂટ પહેરેલી વ્યક્તિ પહેલાં ક્યારેય જોઈ નહોતી.

“બાબુજી, કેમ આવવાનું થયું? ક્યાં જવાના? રોકાવાના છો? “

“ના, કાલે સવારની ગાડીમાં જતો રહીશ.”

“બહાર ક્યાંક રોકાવું પડશે. અહીં તો વેઇટિંગ રૂમ નથી.”

“અહીં બેંચ પર જ બેસીશ.”

લાઇનમેન ઉલઝનમાં પડ્યો. આ આખી રાત અહીં ઠંડીમાં બેસીને ઠરી જશે.

“તમે અહીંયા કેટલાં વર્ષથી છો?” રામલાલે વાત કરવા સવાલ કર્યો.

“અરે ભાઈ! શું કહું, આખી ઉંમર અહીં જ પસાર થઈ છે.”

“તમે હતા અને કોઈ દુર્ઘટના બની છે?”

જરા વિચારીને એ વૃદ્ધ આદમીએ કહ્યું, “હા સાહેબ, થોડે દૂર ત્યાં એક ઓરત ગાડીની નીચે કપાઈ મરી હતી.”

“હમ્મ..”

હવે એ વૃદ્ધ લાઇનમેને વર્ણન શરૂ કર્યું. રામલાલને થયું કે એણે આ નહોતું પૂછવું જોઈતું. એને વાત કરતાં અટકાવવા એણે પૈસા આપીને વિદાય કર્યો. લાઇનમેને ત્યાંનો એક માત્ર લેમ્પ હાથમાં ઊઠાવીને ચાલતી પકડી. વિચારોના ચક્રવાતમાં અટવાતા રામલાલે પ્લેટફોર્મ પર ટહેલવા માંડ્યુ. એને થયું,આદમી ક્યારેક વીસ વર્ષો વીસ મિનિટ કે વીસ સેકંડમાં જીવી લે. અને ક્યારેક એ વીસ સેકંડ કે વીસ મિનિટ વીસ વર્ષ જેવા લાગે. અંધકારમાં એકલતા વધુ સાલવા માંડી.

ચાલતા ચાલતા પ્લેટફોર્મ પરથી રેલ્વે ટ્રેક પર ઊતરી આવ્યો.  આગળ જતા રેલ્વે ટ્રેક પર જાણે લાકડાંની સ્લીપરો પર લોહીના ધબ્બા દેખાતા હતાં.

“આવું તો ના હોય, મનમાં આવેલી શંકાને ધક્કો મારતાં બબડ્યો. આ વીસ વર્ષમાં તો કેટલીય વાર સ્લીપર બદલાઈ હશે. પણ મન કહેતું હતું કે સ્થળ તો આ જ હતું. આંખો બંધ કરીને ફરી એ વીસ વર્ષ પહેલાંનું દૃશ્ય જોઈ રહ્યો. એણે જાણે પોતાની જાતને ઈન્દુના હવાલે કરી દીધી. એટલમાં ક્યાંકથી એને સ્ત્રીના રડવાનો અવાજ સંભળાયો. એ અવાજ તરફ એણે ચાલવા માંડ્યું, જો કે  ઈન્દુ તો ક્યારેય રડી નહોતી. તો આ અવાજ કોનો? આ અવાજમાં આટલી કશિશ કેમ અનુભવાય છે?  કોણ છે આ?

કોઈ જવાબ ન મળ્યો. પણ રેલ્વે ટ્રેક પર ઘેરા રંગના આવરણમાં લપેટાયેલી એક સ્ત્રી જાણે દેખાઈ.  રામલાલ એની પાછળ દોરવાયો.  હજુ આગળ, વધુ આગળ એ ચાલતી રહી. રામલાલ એની પાછળ દોરવાતો રહ્યો, ત્યાં પગમાં જાણે કશો મુલાયમ સ્પર્શ થયો. એણે વાંકા વળીને સ્પર્શી જોયું. એક રેશમી  પોટલીમાં  લપેટાયેલું નાનું બાળક હતું. રામલાલે એને ઊઠાવી લીધું. ઠંડીની રક્ષણ આપવા ઓવરકોટ નીચે ઢાંકી દીધું. સવારની પાંચ વાગ્યાની ગાડીમાં એ પેલી પોટલી સમેત ગોઠવાયો.

પોતાના ગામ પહોંચીને રામલાલે પાકું મકાન બાંધી દીધું છે. એમાં પેલી નાનકડી શિશુ-કન્યા સાથે રહે છે. એનું નામ ઈન્દુકલા રાખ્યું છે. એક આયા છે છે જે ઈન્દુકલાનું ધ્યાન રાખે છે.

ગામના લોકોને રામલાલ ગાંડો લાગે છે. જ્યાં ઈન્દુ જાય છે ત્યાં આંગળી ચીંધીને કહે છે, “ પેલી જાય, પાગલ બુઢ્ઢાની દીકરી.”

કોઈ વ્યંગમાં પૂછે છે,” દીકરી કે પાપનું પોટલું?” પણ રામલાલને કોઈની પરવા નથી. એના હૃદયમાં વિશ્વાસ છે કે, એની ક્ષમાશીલ ઈન્દુએ જ પોતાના સ્નેહપૂર્ણ પ્રતીક સમી દીકરીની ભેટ આપી છે.

સચ્ચિદાનંદ હીરાનંદ વાત્સયાયન-અજ્ઞેયની વાર્તા ‘ઈન્દુ કી બેટી’  ને આધારિત ભાવાનુવાદ

૪૨- વાર્તા અલકમલકની-

“હેલ્લો, સંભળો છો? હું નર્કમાંથી બોલુ છું.“

“હે પત્થરપૂજકો. તમને જીવંત માણસોની વાતો સાંભળવાનો સમય નથી એટલે હું મરીને બોલુ છું. જીવંત અવસ્થામાં તમે જેની સામે આંખ ઊઠાવીને જોવા નવરા નથી હોતાં, એની સડેલી લાશની પાછળ સરઘસ કાઢો છો. જીવનભર તમે જેને નફરત કરો છો, એની કબર પર જઈને ફૂલો ચઢાવો છો. મરતી વખતે તમે જેને ચાંગળું પાણી પીવડાવતા નથી, એના શરીરને તમે ગંગા તટે લઈ જાવ છો. અરે! જીવનભર જેમનો તમે તિરસ્કાર કરો છો, એના મરણ પછી સત્કાર કરો છો. એટલે હું મરીને બોલુ છુ. હું નર્કમાંથી બોલુ છુ. હવે તો મને સાંભળશો ને?

“થાય છે કે મને શું પડી હતી કે જીવનભર હું ચૂપ રહ્યો અને હવે નર્કના એક ખૂણામાં પડ્યો બોલવા માંડ્યો? પણ અહીં એક એવી વાત સાંભળી કે મારા જેવા અભાગીની મોતને લઈને તમારામાં ચર્ચા થઈ રહી છે. મેં સાંભળ્યું કે, સાંસદ સભામાં તમારા મંત્રીએ કહ્યું કે મારુ મોત ભૂખથી નથી થયું. મેં આત્મહત્યા કરી લીધી છે. હું મરુ અને મારા મોતનો જવાબદાર પણ હું જ બનુ.  

“ભૂખથી મૃત્યુ પામુ અને મારા મરવાનું શ્રેય ભૂખને ન મળે, એ તે કેવી વાત? અનાજ, અનાજના પોકારો કર્યા હોય અને મારા મરવાના કારણોમાં અનાજનું નામ પણ ન આવે? ઠીક છે, એ બધું હું સહન કરી લેત.  જેવી રીતે શહેરના લોકોને દેશી શુદ્ધ ઘી તરફ રુચિ ન રહે એવી રીતે જીવનભર તિરસ્કાર સહન કર્યો છે, એટલે હવે સહાનુભૂતિ તરફ અરુચિ થઈ ગઈ છે. પણ આજે અહીં નર્કલોકમાં એક ઘટના બની ગઈ એટલે કહેવાનું મન થયું.

“બન્યું એમ કે જે દિવાલ સ્વર્ગ અને નર્કને અલગ કરે છે, એનાં બાકોરામાંથી મારા કૂતરાએ મને જોયો. કાઉં કાઉં..કુર કુર કરતો મારી તરફ વહાલ દર્શાવવા માંડ્યો. મને આશ્ચર્ય થયું કે, હું નર્કમાં અને મારો કૂતરો સ્વર્ગમાં?  મારો અતિ પ્રિય કૂતરો, યુધિષ્ઠિરના કૂતરા કરતાંય અધિક પ્રિય હતો એ. જ્યારે મારી સ્ત્રી એક ધનિક સાથે ભાગી ગઈ, ત્યારથી આ કૂતરો મારો સાથી બની રહ્યો હતો. ક્યારેય એણે મને છોડ્યો નહીં. એટલી હદે કે એ મર્યો પણ મારી સાથે જ.

“બાજુવાળા શેઠ એને પાળવા માંગતા હતા. શેઠાણી તો એને બેહદ પ્રેમ કરતી હતી પણ એ જરાય લોભાયો નહીં, અને મને છોડીને એ ક્યાંય ગયો નહીં. એટલે એ સ્વર્ગમાં છે એનો મને સાચે જ આનંદ છે.  એથી કરીને મને થયેલા અન્યાયને ભૂલી તો શકાય નહીં ને?  આ કોઈ તમારું મૃત્યુલોક તો છે નહીં કે જ્યાં ફરિયાદ સાંભળવામાં જ ન આવે કે સીધો ફરિયાદીને જ દંડ થાય? અહીં તો તરત જ ફરિયાદ સાંભળવામાં આવે છે. એટલે હું પણ ભગવાન પાસે ગયો અને પ્રાર્થના કરી કે, હે ભગવાન ! પૃથ્વી પર અન્યાય ભોગવીને હું એ આશાએ અહીં આવ્યો કે ન્યાય મળશે. પણ આ કેવી વાત! મારો કૂતરો સ્વર્ગમાં અને હું નર્કમાં? જીવનભર મેં કોઈ ખરાબ કામ કર્યું નહીં. ભૂખ્યો મર્યો પણ ક્યારેય ચોરી નથી કરી. નથી કોઈની પાસે હાથ ફેલાવ્યો. આમ તો આ બીજા કૂતરા જેવો જ કૂતરો, કેટલીય વાર તમને ધરેલો ભોગ ખાતા એને માર પડ્યો છે. અને એને તમે સ્વર્ગમાં જગ્યા આપી?

“મને સાંભળીને ભગવાને એક નોંધપોથી જોઈ, જેમાં લખેલું વાંચ્યું કે મેં આત્મહત્યા કરી હતી.”

“ના મહારાજ, હું ભૂખમરાથી મર્યો છું, આત્મહત્યા નથી કરી.

“ના તું ખોટું બોલે છે. તમારા દેશના અનાજમંત્રીએ લખ્યું છે કે તેં આત્મહત્યા કરી છે. તારા શરીરના પોસ્ટમોર્ટમથી એ વાત સબિત થયેલી બતાવે છે. ભગવાન બોલ્યા.

“મહારાજ, આ રિપોર્ટ સાવ ખોટો છે. મારું પોસ્ટમોર્ટમ થયું જ નથી. મને તો સળગાવી દેવામાં આવ્યો હતો. એના દસ દિવસ પછી તો સંસદમાં ચર્ચા શરૂ થઈ. ખાક મારું પોસ્ટમોર્ટમ થયું?

“હવે જ્યારે ભગવાને મારી કથની સાંભળી ત્યારે આસમાનથી પડતા માંડ બચ્યા. હવે તમેય મારી વાત સાંભળો.

“તમને તો એ પણ નથી ખબર કે હું ક્યાં અને કેવી રીતે જીવ્યો, ક્યાં રહ્યો, ક્યાં મર્યો? દુનિયા એટલી મોટી છે કે કોઈ અમારા જેવાના જીવન કે મરણનો હિસાબ નથી રાખતું. અને તમને એ પણ ક્યાં ખબર છે કે મારા શ્વાસો ચાલતા હતા ત્યારેય ખરેખર હું જીવિત હતો ખરો? હું રોજ મૃત્યુને ટાળી જતો એ અર્થમાં જીવિત હતો. વાસ્તવમાં તો મારા જન્મની એક ક્ષણ જ હું જીવિત હતો, અને બીજી ક્ષણથી જ મારું મૃત્યુ શરૂ થઈ ગયું હતું. બજારની એ પાકી ઈમારત તો તમે જોઈ છે ને?  એની પાછળના પાયખાનાની દિવાલના સહારે મારી છાપરી હતી. એ ઈમારતના માલિક મારી છાપરી તોડીને ત્યાંય બીજું પાયખાનું બનાવવા માંગતા હતા. જો હું મરી ન ગયો હોત તો એક ગરીબ આદમીની ઝૂંપડી પર અમીર આદમીના પાયખાનાનો વિજય હું જોતો હોત. એ ઝૂપડીમાં હું રહ્યો. મારી આસપાસ અનાજ જ અનાજ હતું. દિવાલની પેલી બાજુથી જે ઊંદરો આવતા એ દિવસે દિવસે જે રીતે મોટા થતા, એ હું જોતો હતો. એમને પેલા બજારમાંથી અનાજ તાણીને લઈ આવતા અને  ખાતા જોતો. પણ હું તો હંમેશ ભૂખ્યો જ રહયો. એ બજારમાં વેચાતું અનાજ દસ રૂપિયે શેર હતું પણ, મારું જીવન એના કરતાં સસ્તું હતું. અને અંતે મોત આવ્યું. જે દિવસે હું મરી ગયો એ દિવસે મારી છાપરીની બીજી બાજુ એ અમીર શેઠના દીકરાનું લગ્ન હતું. એ બહુ અમીર હતો. સૌ જાણતા હતા કે એની પાસે હજારો બોરી કાળા બજારનું અનાજ હતું. પણ એને કોઈ કંઈ કહી કે કરી શકે એમ નહોતું. કારણકે એને પોલીસનું એને પૂરેપૂરું રક્ષણ હતું.

“લગ્નના દિવસેય ધાનના ઢગલાં હતાં. પણ મને ખવડાવવાની કોને પડી હોય?

“બસ એ દિવસે હું જ મારા મોતને ધીરે ધીરે એના ભયાનક પંજામાં મને જકડી રહ્યું હતું એ અનુભવી રહ્યો.”

હરિશંકર પરસાઈની વાર્તા ‘हेल्लो मैं नर्क से बोल रहा हुं” પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૪૧-વાર્તા અલકમલકની-

“નામ?’

“રાહી”

“કયા અપરાધની સજા મળી છે?”

“ચોરી કરી હતી, સરકાર.”

“શેની ચોરી કરી હતી?”

“અનાજની બોરીની.”

“કેટલું અનાજ હશે એમાં?”

“હશે પાંચ -છ શેર.”

“અને સજા કેટલી થઈ?”

“સાલ ભરની સરકાર.”

“ચોરી કેમ કરી? મજૂરી કરી હોત તો થોડું અનાજ તો મળી જાત ને?”

“અમને મજૂરી નથી મળતી. અમે રહ્યાં માંગણજાતના. કેવળ માંગીને ખાવાવાળાં.”

“અને ભીખ ન મળે તો?”

“તો ચોરી કરીએ. એ દિવસે ઘરમાં થોડું ખાવાનું પણ નહોતું. છોકરાઓ ભૂખથી રડી રહ્યાં હતાં. લાંબો સમય સુધી બજારમાં કામ માંગ્યું. ભાર વેઠવાની ટોપલી લઈને બેસી રહી. પણ કંઈ કામ ન મળ્યું. સામે કોઈનું છોકરું રડતું હતું, એ જોઈને મારા ભૂખ્યા છોકરાઓની યાદ આવી ગઈ. ત્યાં કોઈએ મૂકેલી અનાજની બોરી જોઈ, એ લઈને ભાગવા જતી’તીને પોલીસે પકડી.”

“તો પછી તેં કહ્યું કેમ નહીં કે છોકરાઓ ભૂખ્યાં હતાં એટલે ચોરી કરી. સંભવ છે મેજિસ્ટ્રેટ ઓછામાં ઓછી સજા કરી હોત.”અનિતાએ ઊંડો શ્વાસ લઈને પૂછ્યું.

“અમ ગરીબોની કોઈ સાંભળતું નથ સરકાર. છોકરાઓ પણ કચેરીમાં આવ્યાં હતાં. ઘણું કહ્યું પણ કોઈએ સાંભળ્યું જ નહીં.” રાહી બોલી.

“હવે કોની પાસે છે તારા છોકરાં? બાપ છે એમનો?” અનિતાએ પૂછ્યું.

“બાપ તો એમનો મરી ગયો છે. જેલમાં એને એવો માર્યો હતો કે ત્યાંની હોસ્પિટલમાં જ મરી ગયો” રાહીની આંખમાં આંસુ હતાં.

“તારા છોકરાંઓનો બાપ પણ જેલમાં હતો, કેમ?” અનિતાએ સવાલ કર્યો.

“એને તો કોઈ વાંક વગર પકડી લીધો હતો. બે-ચાર દોસ્તો સાથે તાડી પીવા ગયો હતો. મારા ઘરવાળાને એક વાર પોલીસ સાથે માથાકૂટ થઈ હતી. એનો બદલો લીધો. ૧૦૯નું ચલાન ભરીને એક વર્ષની સજા ઠોકી દીધી. ત્યાં જ મરી ગયો.”

“ઠીક છે, જા તારું કામ કર.” અનિતાએ નિશ્વાસ મૂકતાં કહ્યું.

અનિતા સત્યાગ્રહ કરીને જેલમાં આવી હતી. પહેલાં એને ‘બી’ ક્લાસમાં મૂકી હતી. એના ઘરવાળાએ લખા-પટ્ટી કરાવીને એને ‘એ’ ક્લાસમાં મૂકાવી દીધી હતી.

અનિતાના મનમાં એક પ્રશ્ન ઘોળાયા કરતો હતો. દેશ પાસે ગરીબ અને આવા નિરિચ્છ લોકોના કષ્ટનું નિવારણ કેમ નથી? આપણે સૌ એક પરમાત્માના સંતાનો છીએ. એક દેશના વતની છીએ. કમ સે કમ સૌને એક સરખું ખાવા-પીવાનો એક સમાન અધિકાર કેમ ન મળે? કેટલાય લોકો એટલા આરામથી રહે છે અને કેટલાયને પેટનો ખાડો પૂરવા ચોરી કરવી પડે? સરકારી વકીલના વાકચાતુર્યના લીધે આવા કેટલાય અભણ લોકો જેલ ભોગવતા હશે, અને એમના છોકરાંઓ નિસહાય રખડી પડતાં હશે? દેશભક્તિના નામે અમે જેલ ભોગવીએ છીએ, પણ જેલમાં આવીને કયો એવો મોટો ત્યાગ કરીએ છીએ? અમારી સાથે અન્ય કેદીઓની સરખામણીમાં થોડો સારો વર્તાવ થાય છે, છતાંય અમને સંતોષ નથી. ‘એ’ ક્લાસ અને ‘બી’ ક્લાસ માટે માથાકૂટ કરીએ છીએ. જેલમાં રહીને કોઈ કષ્ટ ભોગવવાની તૈયારી હોતી નથી. પાછાં ભારે અભિમાનથી કહીએ છીએ કે, આ અમારી ચોથી જેલયાત્રા છે. આ અમારી પાંચમી જેલયાત્રા છે. જેટલી વાર જેલમાં જઈએ છીએ એટલી વાર દેશભક્તિની વધુ સીડીઓ ચઢતાં જઈએ છીએ. અને જ્યારે છૂટીએ છીએ ત્યારે એના જોર પર કોંગ્રેસ રાજ્યમાં મિનિસ્ટર કે સ્થાનિક સંસ્થાઓના મેમ્બર બની જઈએ છીએ.

અનિતા વિચારતી રહી. કાલ સુધી જે લોકો ખાદી પહેરતા નહોતા. વાત વાતમાં કોંગ્રેસની મજાક ઊડાવતા હતા. પછી એ લોકો જ કોંગ્રેસભક્ત બનીને ખાદી પહેરવા માંડશે. વાસ્તવમાં આ દેશભક્તિ છે કે સત્તાભક્તિ?

અનિતાના વિચારોનો અંત નહોતો. એ ભાવુક બની ગઈ. ભીતરથી કોઈ વહેરી રહ્યું હોય એવું અનુભવી રહી. એને વારંવાર લાગતું હતું કે ખરેખર આ સાચી દેશભક્તિ કહેવાય કે દેશભક્તિના નામે મજાક?

આત્મગ્લાનિ અનુભવતી અનિતાને લાગ્યું કે સાચી દેશભક્તિ તો આ ગરીબોના કષ્ટ-નિવારણમાં છે. આ સૌ આપણી ભારતમાતાનાં જ સંતાનો છે. આ નાગાં-પૂગાં, ભૂખ્યાં ભાઈ-બહેનોની થોડીક સેવા જો કરી શકીએ તો સાચા અર્થમાં દેશસેવા થઈ કહેવાશે. આપણો વાસ્તવિક દેશ તો ગામડાંમાં છે. ખેડૂતોની દુર્દશાથી આપણે અલ્પ પરિચિત છીએ. આ લોકો પાસે ન તો ઘર છે, ન જ્ઞાન. અજ્ઞાનનો આટલો ભાર લઈને કેવી રીતે જીવતા હશે? જરા ઉંમર થાય એટલે મા દીકરીને, સાસુ વહુને ચોરીની શીખામણ આપવા જ માંડતી હશે ને? એમને એમ જ હશે કે ભીખ માંગવી કે ચોરી કરવી, એ જ એમનું જીવન હશે? આજે અહીં તો કાલે બીજે ચોરી કરશે. બચી ગયા તો ઠીક નહીંતર વરસ બે વરસ જેલમાં? એમના જીવનનું કોઈ લક્ષ્ય હશે ખરું?

ઇતિહાસ, ધર્મ-દર્શન, જ્ઞાન-વિજ્ઞાનનો અર્થ સમજતા હશે ખરા? સંસારની મૃગતુષ્ણામાં આપણે લક્ષ્ય ભૂલી જઈએ છીએ? એક સપાટીથી ઉપર પહોંચેલા કોઈક મહાન આત્માઓ સિવાય બાકીના લોકો આ ભવાટવીમાં ખોવાયેલા રહી જાય છે. સત્ય, કર્તવ્ય, માનવતા જેવા શબ્દો કે એના અર્થ જાણતા હશે ખરા?

રાહી જેવી ભોળી પણ ગુમરાહ થયેલી વ્યક્તિઓને કોણ સાચા માર્ગે લાવશે? ખરેખર તો સત્યાગ્રહીઓની સૌથી પહેલી ફરજ આ ન હોવી જોઈએ? દેશભક્તિનો પહેલી પ્રતિજ્ઞા આ ન હોવી જોઈએ? અનિતા આખો દિવસ આવા વિચારોમાં અટવાયેલી રહી.  

રાતના ઊંઘમાં એણે સપનું જોયું કે જેલમાંથી છૂટીને એ માંગરોરી લોકોના ગામમાં પહોંચી ગઈ છે. ત્યાં એણે એક આશ્રમ ખોલ્યો છે. એ આશ્રમમાં નાના-મોટાં બાળકો ભણી રહ્યાં છે, સ્ત્રીઓ સૂતર કાંતી રહી છે. બીજી બાજુ પુરુષો કપડાં સીવી રહ્યા છે. રોજ સાંજ પડે એમને ધાર્મિક પુસ્તક વાંચી સંભળાવવામાં આવી રહ્યું છે. દેશમાં શું ચાલી રહ્યું છે, એ સરળ ભાષામાં સમજાવવામાં આવી રહ્યું છે. એ જ ભીખ માંગવાવાળા અને ચોરી કરવાવાળા લોકો આદર્શ ગ્રામવાસી બની ગયા છે. રહેવા માટે નાનાં-નાનાં ઘર બનાવી લીધા છે. રાહીના અનાથ છોકરાંઓને અનિતાએ પોતાની સાથે રાખી લીધાં છે.

અનિતા આ સુખ-સ્વપ્ન જોતી રહી. રાત્રે મોડી ઊંઘ આવવાના લીધે સવારે એ વહેલી ઊઠી શકી નહીં. અચાનક સ્ત્રી જેલરે આવીને એને ઊઠાડી. “તમે ઘેર જવા તૈયાર થઈ જાવ. તમારા પિતા બીમાર છે. તમને કોઈ શરત વગર છોડવામાં આવી રહ્યાં છે.”

અનિતા પોતાના સ્વપ્નને સચાઈમાં પરિવર્તિત કરવાની મધુર કલ્પના લઈને ઘેર જવા ચાલી નીકળી.

સુભદ્રા કુમારી ચૌહાણની વાર્તા ‘રાહી’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૪૦-વાર્તા અલકમલકની-

સૌભાગ્યનું વિસર્જન

આપણે ગયા અંકમાં જોયુ કે, અન્ય યુવતી સાથે પ્રભુતામાં પગલાં માંડતા કેશવના જીવનને આખરી અંજામ સુધી પહોંચાડવાનો નિર્ણય સુભદ્રા કરી ચૂકી છે. પણ એ કેવી રીતે? તો ચાલો આપણે જઈએ સુભદ્રાની સાથે મંદિરે જ્યાં કેશવ ઉર્મિલા સાથે લગ્નના ફેરા લઈ રહ્યો છે.

*********

સંધ્યા સમયે આર્ય મંદિરમાં સુભદ્રા પહોંચી. બરાબર ત્રણ વર્ષ પહેલાં એ અને કેશન લગ્ન વેદીની સામે બેઠાં હતાં, એમ એનો કેશવ, એનો પ્રાણવલ્લભ, એનું જીવન સર્વસ્વ ઉર્મિલાની સામે બેઠો હતો. કેશવને જોઈને એ સુધબુધ વિસરવા માંડી. કેટલા અપાર પ્રેમ, કેવી અભિલાષાથી જીવન-પ્રભાતનો ઉદય થઈ રહ્યો હતો! અનન્ય મધુર સંગીત જેવું બધું સુખદ ભાસતું હતું. આ એ કેશવ છે? આજ સુધી એના માટે કેશવ જેવો રૂપવાન, તેજસ્વી, સૌમ્ય, શીલવાન પુરુષ આખા સંસારમાં બીજો કોઈ હતો જ નહીં. પણ આજે એ અહીં બેઠેલા અન્ય પુરુષો જેવો સાવ સામાન્ય પુરુષ લાગ્યો. જેની પર એનો પૂર્ણ અધિકાર હોવો જોઈએ એના પર અન્યનો અધિકાર સ્થાપિત થવા જઈ રહ્યો હતો. એક થાંભલાની આડશે ઊભી એ સ્તબ્ધ બનીને જોઈ રહી.

મંત્રોચ્ચાર સાથે વિવાહ સંપન્ન થયો. મિત્રોની વધાઈ, સહેલીઓના મંગલગાનની સાથે દાવત શરૂ થઈ. થાંભલાની આડશે ઊભેલી સુભદ્રાની દુનિયા ઉજડી ગઈ. જીવન-સંગીત બંધ થઈ ગયું. જીવન જ્યોતની જાણે રોશની બુઝાઇ ગઈ. સૌ મંદિરમાંથી બહાર નીકળ્યા. પાષાણવત એ પણ નીકળી. રાતનો અંધકાર ઘેરો થવા માંડ્યો, પણ જેનું જીવન અંધકારમય બન્યું હોય એને બહારનો અંધકાર ક્યાં નડે? ઘરનો અતોપતો ભૂલી ગઈ હોય એમ,ઘરની ગલીની બહાર મોડી રાત સુધી રસ્તા પર ભટકતી રહી.

હજુ તો માંડ સવાર પડી હતી અને ઉર્મિલા આવી. કોઈ યુવતી એકાગ્ર થઈને શણગાર સજે એમ સુભદ્રા કપડાં સીવી રહી હતી. ઉર્મિલાનું રોમરોમ પ્રેમભાવથી છલકાતું હતું. એને જોઈને સુભદ્રાના હૃદયમાં અનન્ય ભાવ છલકાયા. નાની બહેનને જોઈને રાજી થાય એમ એ દોડીને ઉર્મિલાને ભેટી પડી.

“કાલે મંદિર કેમ ન આવી?” કવિની કોમળ કલ્પના જેવી લાગતી ઉર્મિલાએ પૂછ્યું.

“આવી હતી.”

“કેશવને જોયા? કેવા લાગ્યા?”

“તારા માટે જરાય યોગ્ય ન લાગ્યા. તું ઠગાઈ ગઈ છું” સ્નેહથી હસીને એણે જવાબ આપ્યો.

“મને તો એવું લાગે છે કે, મેં એમને ઠગી લીધા છે.” ઉર્મિલા ખીલખીલાટ હસી પડી.

“એક વાર વસ્ત્ર અને અલંકારથી સજીને આયનામાં તારી છબી જો. સમજાઈ જશે.”

“ઠીક છે. પણ આભૂષણ હું ક્યાંથી લાઉં? તાત્કાલિક તો એ ના બની શકે ને?” ઉર્મિલા બાળકની જેમ બોલી.

“હું તને મારા આભૂષણ પહેરાવીશ.” કહીને સુભદ્રા પોતાના અલંકાર લઈ આવી ને તમામ  ઉર્મિલાને પહેરાવી દીધા.

ઉર્મિલા માટે આ નવો અનુભવ હતો. આયનામાં જોયું તો જાત પર એ મુગ્ધ થઈ ગઈ. એ આટલી સુંદર લાગશે એવી એને કલ્પના નહોતી.

“કેશવ મને આ રીતે જોઈને મારી પર હસશે. પણ તમારી અનુમતિ હોય તો હું બે-ચાર દિવસ પહેરી શકું?”

“બે-ચાર દિવસ નહીં  બે-ચાર મહીના માટે પહેરી રાખ.”

“તમને મારી પર એટલો બધો વિશ્વાસ છે?”

“હા,” સુભદ્રા બોલી. ઉર્મિલા અત્યંત આનંદપૂર્વક પોતાના ઘરનું સરનામું આપીને ચાલી ગઈ. સુભદ્રા બારી પાસે ઊભી ઊભી એને મોટી બહેન જેવા વહાલથી જોઈ રહી. એના મનમાં ક્યાંય ઈર્ષ્યા, દ્વેષ કે રોષનું નામ-નિશાન નહોતું. 

માંડ કલાક પસાર થયો અને ઉર્મિલા પાછી આવી.

“માફ કરજો. હું તમારો બહુ સમય લઉં છું. પણ કેશવ તમને મળવા બહાર ઊભા છે.”

એક ક્ષણ સુભદ્રા અચકાઈ. પછી સ્વસ્થ થઈને અંદર આવવાનો માર્ગ મોકળો કરી આપ્યો. અંદર પ્રવેશતાની સાથે સામે સુભદ્રાને જોઈને કેશવ ચમક્યો. પગમાં અંગારા ચંપાયા હોય એમ બે ડગલાં પાછો ખસ્યો. મ્હોંમાંથી ચીસ નીકળતાં પહેલાં ગળામાં અટવાઈ ગઈ.  શાંત, ગંભીર, નિશ્ચલ એવી સુભદ્રા કોઈ અપરિચિતને જોઈને આવકાર આપતી હોય એમ બોલી.

“આવો મિસ્ટર કેશવ, ઉર્મિલા જેવી સુશીલ, સુંદર વિદુષી સ્ત્રીને પામવા માટે અભિનંદન. કેશવના ચહેરા પરથી રોનક ઊડી ગઈ. રસ્તો ભૂલેલા પથિકની જેમ ઊભો રહી ગયો. શરમ અને ગ્લાનિથી કેશવનો ચહેરો કાળો પડી ગયો. જ્યારે સુભદ્રા સાથે મુલાકાત થશે ત્યારે. એના આક્ષેપોના જવાબમાં શું કહેશે એ વિચારી લીધું હતું. પત્રમાં શું લખવું એ પણ વિચારી લીધું હતું. પણ સાવ આમ અચાનક મુલાકાત થશે એવું સપનામાંય વિચાર્યું નહોતું.

સામે ઊભેલી સુભદ્રાની સ્વસ્થતા જોઈને એ વધુ અસ્વસ્થ બન્યો. સુભદ્રાના ચહેરા પર આશ્ચર્ય, દુઃખ કે આઘાતનું એક ચિહ્ન નહોતું. સુભદ્રા એને ધિક્કારશે. નિર્દય કે નિષ્ઠુર કહેશે. ઝેર ખાવાની ધમકી આપશે, એવી બધી આપત્તિને પહોંચી વળવા એણે પોતાની જાતને સજ્જ કરી હતી. પણ એવું કશું ન બન્યું. સુભદ્રાની ગર્વયુક્ત ઉપેક્ષા માટે એ તૈયાર નહોતો.

અહીંયા ક્યારે અને કેવી રીતે આવી, એનું ગુજરાન કેવી રીતે કરતી હશે એવા અસંખ્ય સવાલોથી ચિત્ત ચંચળ બની ગયું. પણ એક સવાલ ન કરી શક્યો. સ્તબ્ધ બનીને ખુરશી પર ફસડાઈ પડ્યો.

“એમના પતિ અત્યારે જર્મની છે. બિચારી સંગીત શીખવાડીને, કપડાં સીવીને પોતાનું ગુજરાન કરે છે. એ આવી જાય તો …”

એનું વાક્ય પૂરું થાય એ પહેલાં સુભદ્રા બોલી,

“નહીં આવે, એ મારાથી નારાજ છે.”

“કેમ તું એમના પ્રેમ ખાતર, ઘર-બાર છોડીને અહીં રહી છું. મહેનત- મજૂરી કરીને નિર્વાહ ચલાવે છે. છતાં તારાથી એ નારાજ છે? આશ્ચર્ય.” ઉર્મિલાના અવાજમાં સહાનુભૂતિ અને અકળામણ બંને હતાં.

“પુરુષની પ્રકૃતિ હોય છે જ એવી. બરાબર ને મિસ્ટર કેશવ?”

ઉપરાઉપરી આવતા આંચકાથી સન્ન કેશવ શું જવાબ આપે?

“કેશવ સ્ત્રી અને પુરુષ, બંનેને સમાન અધિકાર આપવામાં માને છે.”

“ડૂબતાને તરણું મળે એમ કેશવે એ તરણું પકડી લીધું.

“વિવાહ સમજૂતી છે. બંને પક્ષને અધિકાર છે, જ્યારે ઇચ્છે ત્યારે તોડી શકે.”

“હા હવે તો સભ્ય સમાજમાં પણ આ આંદોલન જોર પકડી રહ્યું છે.” ઉર્મિલાએ પતિદેવની વાતને ટેકો આપ્યો.

“પણ સમજૂતિ તોડવાનું કોઈ કારણ તો હોવું જોઈએ ને” સુભદ્રાનો શાંત સ્વર પણ કેશવને તીરની જેમ વાગ્યો.

“જ્યારે કોઈ એકનો અનુભવ એવો હોય કે આ બંધનથી મુક્ત થઈને વધુ સુખી થઈ શકાશે, તો એ કારણ છૂટા થવા માટે પૂરતું છે. જો સ્ત્રીને પણ એમ લાગે કે એ અન્ય પુરુષ સાથે……” કેશવ માંડ બોલવા ગયો અને એની વાત કાપીને સુભદ્રા બોલી,

“માફ કરજો, મિસ્ટર કેશવ, મારામાં એટલી બુદ્ધિ નથી કે આ વિષય પર હું તમારી સાથે ચર્ચા કરી શકું. મારા મતે આદર્શ સમજૂતિ એ છે, જે જીવન-પર્યંત ટકે. હું માત્ર ભારતની વાત નથી કરતી. ત્યાં તો સ્ત્રી પુરુષની દાસી છે. પણ  અહીં ઇંગ્લેન્ડમાં પણ અનેક સ્ત્રીઓ સાથે મારે વાત થઈ છે, એ લોકો પણ છૂટાછેડાના વધતા કેસોથી ખુશ નથી. વિવાહ એની પવિત્રતા અને સ્થિરતાના લીધે સૌથી ઊંચો આદર્શ સંબંધ ગણાય છે. પુરુષોને એ આદર્શ તોડવામાં કોઈ છોછ નહીં લાગતો હોય પણ સ્ત્રીઓ હંમેશા આ આદર્શ નિભાવે છે. હવે પુરુષોનો અન્યાય સ્ત્રીઓને કઈ દિશામાં લઈ જાય છે. એ કહેવાય નહીં.” સુભદ્રાએ ગંભીર અને સંયત શબ્દોમાં પોતાનો અભિપ્રાય આપીને ચર્ચાનો અંત આણ્યો અને ચા બનાવવા ઊભી થઈ.

ઊભા થતાં કેશવથી પૂછાઈ ગયું, “ તમે અહીંયા ક્યાં સુધી છો?”

“કહેવાય નહીં.” સુભદ્રાએ એના તરફથી નજર ફેરવીને જવાબ આપ્યો.

“કોઈ જરૂર હોય તો મને કહી શકો છો.” કેશવે વિવેક કર્યો.

“આ આશ્વાસન માટે આભાર.” બે હાથ જોડીને સુભદ્રા બોલી.

એ પછીનો કેશવનો આખો દિવસ બેચેનીમાં પસાર થયો. સુભદ્રા પ્રેમવશ થઈને અહીં એના માટે આવી છે એ ખાતરી થઈ ગઈ. એના ત્યાગ અને વેઠવી પડેલાં કષ્ટનું અનુમાન એ કરી શકતો હતો. જો સુભદ્રા અહીં આવી છે એવી સહેજ પણ જાણ હોત તો એને ઉર્મિલા પ્રત્યે આટલું આકર્ષણ ન થાત. સુભદ્રાને જોઈને એની કર્તવ્યપરાયણતા જાગ્રત થઈ હોત. સુભદ્રાના પગ પકડીને એની માફી માંગવાનું મન અધીરું થઈ ગયું. જેમ તેમ દિવસ પસાર કર્યા પછી ન રહેવાયુ તો કોઈને મળવાના બહાને ઘરેથી નીકળ્યો.

કેટલા વિચારો, તરંગોથી એનું મન ચંચળ થઈ ગયું. સુભદ્રાને આશ્વાસન આપવા પોતે કહી દેશે કે, એ ખૂબ બીમાર પડી ગયો હતો. બચવાની કોઈ આશા નહોતી, ત્યારે ઉર્મિલાએ જે સેવા-સુશ્રુષા કરી. પણ આ કથાથી સુભદ્રા એને માફ કરી દેશે? એ સાથે રહેવા તૈયાર થશે? પોતે બંનેને એક સમાન પ્રેમ કરી શકશે? જો કે આજે પણ પોતાના હૃદયમાં સુભદ્રાનું સ્થાન ખાલી છે. ઉર્મિલા એ સ્થાન પર આધિપત્ય જમાવી શકી નથી. ઉર્મિલા પ્રત્યેનો પ્રેમ તો એક એવી તૃષ્ણા છે, જે સ્વાદયુક્ત પદાર્થોને જોઈને થાય. એવું કહીને, સુભદ્રાના પગ પકડીને મનાવી લેશે એવા વિચારો સાથે એ પહોંચ્યો.

પણ સુભદ્રા ન મળી. મકાન માલકણ મળી.

“એ તો નથી. આજે જ અહીંથી ચાલી ગઈ.”

“ક્યાં, ક્યારે?” આઘાતથી કેશવ એટલું પૂછી શક્યો.

“બપોરે.”

“એનો બધો અસબાબ લઈને ગઈ છે?”

“અહીં એનું છે કોણ, તે એના માટે મૂકીને જાય? હા પણ, એક પેકેટ એની સાહેલી માટે મૂકીને ગઈ છે. એની પર મિસિસ કેશવ લખ્યું છે. એ આવે તો એને આપવા. નહીં તો એક સરનામું આપ્યું છે એના પર મોકલવા કહીને ગઈ છે.”

કેશવનું હૃદય બેસી ગયું. એક ભારે શ્વાસ લઈને બોલ્યો.

“મારું નામ કેશવ છે. મને આપી શકો છો.”

“તમારા મિસિસને વાંધો લેશે .”

“તમે કહો તો એને બોલાવી લાવું. પણ સમય ઘણો લાગશે.”

“ઠીક છે. લઈ જાવ, પણ કાલે મને એક રસીદ મોકલી આપજો.”

એ પેકેટ લઈને કોઈ ચોર ભાગે એમ કેશવ ભાગ્યો. એમાં શું હશે એ જાણવા વ્યાકુળ થઈ ઊઠ્યો. ઘરે જઈને જોવા જેટલો વિલંબ સહન કરી નહોતો શકતો. પાસેના એક પાર્કમાં જઈને, કાંપતા હાથે પેકેટ ખોલ્યું. પેકેટમાં એક પીળા રંગની સાડી, સિંદૂરની ડબ્બી, કેશવના ફોટા સાથે એક ચિઠ્ઠી હતી. જેમાં લખ્યું હતું,

“બહેન હું જઉં છું. આ મારા સુહાગની જોડી છે. એનું થેમ્સ નદીમાં વિસર્જન કરી દેજો. તમારા હાથે એના સંસ્કાર થઈ જાય તો સારું. તમારી સુભદ્રા.”

કેશવની આંખોમાં થેમ્સ નદીના પાણીનું પૂર ઉમટ્યું.

Copyright © 2021 Khulasaa. All rights reserved.

પ્રેમચંદ મુનશીજીની વાર્તા ‘सोहाग का शव‘ પર આધારિત ભાવાનુવાદ

Copyright © 2021 Khulasaa. All rights reserved.

સોનાનું માદળિયું

ટેન, નાઈન, એઇટ, સેવન…….

કાઉન્ટ ડાઉન શરૂ થઈ ગયું અને બીજી થોડી ક્ષણો પછી અવાજ સંભળાયો…હુર્રા…..

ઈટ’સ રેડી….. યસ મમ્મા, વી હેવ ડન ઈટ. ક્રિબ ઇઝ રેડી. નાઉ વી જસ્ટ નીડ અ પિંક બલૂન, રાઈટ ડૅડી?”

“યસ, બેટા. મમ્મા કાલે સવારે હોસ્પિટલ જશે અને પાછી આવશે ત્યારે પિંકીને લઈને આવશે એ પહેલાં પિંક બલૂન લાવીને ડેકોરેટ કરી દઈશું. નાઉ ગો ટુ સ્લીપ અને મમ્માને પણ સૂવા જવા દો..”

કેટલો બધો કોલાહલ હતો. આટલો બધો તો આજ સુધી ક્યારેય સાંભળ્યો નહોતો પણ આ અવાજમાં કેટલો આનંદ, કેટલો ઉત્સાહ છલકાતો હતો! આ બધા અવાજ મારા જાણીતા હતા.

આ શું ચાલી રહ્યું હતું એની મને કંઇ ખાસ ખબર ન પડી પણ એ અવાજ, એ ઉત્સાહના પડઘા છેક મારા સુધી ઝીલાયા અને હું પણ ખુશ ખુશ..

મારી ખુશી એમના સુધી કેવી રીતે પહોંચે? મેં પણ અંદર રહ્યા રહ્યા એ લોકોની જેમ હુર્રા…કર્યું

“ઓ માય ગોડ, લૂક શી ઇઝ કિકિંગ….”

અવાજ સંભળાયો. આ અવાજને તો હું સૌથી પહેલાં ઓળખતી થઈ હતી. એ મારી મમ્મી હતી. કેવી દેખાતી હશે એ? ખબર નહીં પણ એક દિવસ જ્યારે મારી ઓળખ છતી થઈ ત્યારે એની સાથે કોઈક વાત કરતું એ મને સંભળાતું હતું.

“આરતી, મારી આ દીકરી અસલ તારા જેવી થાય એવી હું પ્રભુને રોજ પ્રાર્થના કરીશ. ઘરમાં એક દીકરી હોય એવા અભરખા મનમાં ભરીને કેટલા સમયથી બેઠી હતી. આરવ પછી અન્વી આવે એવી પ્રભુને રોજ પ્રાર્થના કરતી. અને આવ્યો આ ગોલુ-મોલુ અમન. પછી તો અમે બે, અમારા બે એવું જેમ તમે સ્વીકારી લીધું એવું મેં પણ સ્વીકારી લીધું હતું હોં કે. પણ જો નસીબમાં દીકરી હતી તો આમ અનાયાસે એ શક્ય બન્યું ખરું. બાકી એક વાત ખરી હોં કે, ક્યારેક અકસ્માત લાભદાયી નિવડે ખરા.”

“આ વારે વારે કોઈ હોં કે બોલે છે એ કોણ હશે? જો કે એમનું હોં કે મને સાંભળવું બહુ ગમવા માંડ્યું હતું ખરું.”

પછી ધીમે ધીમે એમની વાતો પરથી મને સૌની ઓળખ થતી હતી. મારી મમ્મી, પપ્પાની જેમ મારા દાદી પણ મને ખૂબ સ્નેહ કરતાં હશે એવું મને સમજાતું હતું. કદાચ મારે બે ભાઈઓ પણ હશે..

હશે કેમ વળી, છે કારણકે એક દિવસ દાદી કોઈને કહેતાં હતાં કે,

“અમન તારે અને આરવને બહેન જોઈતી હતી ને? જો આ રહી.” એમ કહીને મમ્મીના પેટ પર હાથ ફેરવ્યો હતો.

“હં…મ.. તો અમન અને આરવ, બે ભાઈઓ છે મારા. કેવા દેખાતા હશે? દાદી કહેતાં કે હું મમ્મી જેવી બનું તો સારું, તો પછી ભાઈઓ પપ્પા જેવા બને તો દાદી ખુશ થાય?”

એક દિવસ દાદી મમ્માની સાથે વાત કરતાં હતાં.

“બેટા, નસીબદાર છું હું હોં કે.. આજે આટલા વર્ષે મારી દીકરીની અબળખા પૂરી થશે. બાકી  ધૈવતના જનમ વખતે મનેય દીકરીની બહુ હોંશ હતી પણ ધૈવતના દાદીને તો દીકરો જ ખપતો હતો. કહી દીધુ’તું કે પથરો પેદા કરે તો ત્યાં જ મૂકીને આવજે નહીં તો એનું ગળું ઘોંટીને જ્યાંથી આવી છે ત્યાં પાછી મોકલતા મને જરાય વાર નહીં લાગે.” દાદી મમ્મી સાથે વાત કરતાં હતાં.

આ ગળું ઘોંટવું એટલે શું? મને વિચાર આવ્યો. હજુ દાદી મમ્મીને કંઈક તો કહેતાં હતાં.

“પહેલાં ક્યાં આ અત્યારની જેમ દીકરો છે કે દીકરી એની પહેલેથી ખબર પડતી. એટલે છેક છેલ્લે સુધી હું તો બીતી ફફડતી જ રહી. દવાખાને ગઈ ત્યારેય પ્રભુ પાસે ખોળો પાથરીને દીકરો માંગ્યો હતો હોં કે. એટલે નહીં કે મારે દીકરો જોઈતો હતો પણ કમનસીબે દીકરી આવે અને એના શા હાલ થાય એના કરતાં તો ધૈવતના દાદીને જે ખપે એ જ મોકલજે એવું કહેતી રહી.”

“આ તે કેવી વાત મમ્મીજી? મા ઊઠીને એક જીવને રહેંસી નાખે?”

“હા, ભઈ હા, એ કહેતાં કે અમારી સાત સાત પેઢીથી દીકરાઓ જ અવતર્યા છે એમાં તું કંઈ નવાઈની છું કે દીકરી લઈને આવે ને હું તને પોંખું?”

સાચું કહું તો મને આ બધી વાતોમાં કંઈ ખાસ સમજણ પડતી નહોતી પણ એટલું તો સમજાઈ ગયું કે મારી મમ્માથી માંડીને સૌ કોઈ મારી રાહ જોઈ રહ્યા છે. હવે તો હું પણ આ બધાને જોવા, મળવા ઉતાવળી બનતી જતી હતી. અને મેં પણ જાણે બહાર નીકળવા ધાંધલ આદરવા માંડી હતી. ક્યારેક હાથ તો ક્યારેક પગથી રસ્તો કરવા મથતી. મારી આ ધાંધલથી મમ્મા પણ ખુશ થઈને ડૅડાને કહેતી,

“જો તો બહેનબા કેવા ઉતાવળા બન્યા છે!”

અને ડૅડા મમ્માના ટમી પર હાથ પસવારીને કહેતા કે ધીરી બાપુડીયા. દાદી કહેતાં કે ખમ્મા કર દીકરા, જ્યારે તારું નિમિત્ત આવશે ને ત્યારે ઘડીભરની રાહ જોવી નહીં પડે.

એ દિવસે તો અમન અને આરવે પણ પૂછ્યું કે, “હાઉ લોંગ શી વિલ ટેક ટાઈમ ટુ કમ મમ્મા?”

એ દિવસ હતો કે પછી રાત એની તો ખબર નહોતી પડતી પણ મમ્મા કહેતી હતી કે “જસ્ટ વન ડે ઓન્લી. અત્યારે રાત પડી ગઈ છે તમે સૂવા જાવ. કાલે સ્કૂલેથી આવશો ને ત્યારે ડૅડા તમને અન્વીને મળવા હોસ્પિટલ લઈ આવશે.” 

“અન્વી, તો આ લોકો મને અન્વી કહેશે.. અન્વી, નામ તો સરસ છે નહીં?”

ઓ… તો અત્યારે રાત પડી હતી. જો કે મારા માટે તો દિવસ હોય કે રાત કશો ફરક પડતો નહોતો. જાણે એક ઊંડા, અગાધ દરિયામાં હું મોજથી તરતી રહેતી. આજે બધાની વાતો સાંભળીને એવું લાગ્યું કે કદાચ અહીં રહેવાનો મારો આ છેલ્લો દિવસ કે રાત હશે.

હુર્રે….…હું પણ કાલથી મમ્મા, ડૅડા, દાદી, આરવ અને અમનની જોડે મસ્તી કરતી હોઈશ. મારે મારો રૂમ, મારી ક્રિબ. ક્રિબનો પિંક બેડ, પિંક બલૂન જોવા હતાં. મને જોઈને બધા કેવી રાજી થાય છે એ મારેય જોવું હતું. દાદી કહેતાં કે મારી સોનપરી આવશે એના ગળામાં તો હું સોનાનું માદળિયું પહેરાવીશ. આ માદળિયું કેવું હશે હેં? જો કે દાદી પહેરાવાનું કહે છે ને તો એ સરસ જ હશે.”

હવે ઘરમાં જાણે એકદમ શાંતિ છવાઈ ગઈ. મમ્મા કહેતી હતી એમ રાત પડી હતી ને એટલે સૌ સૂઈ ગયા હશે. પણ આજે મને જરાય ઊંઘ આવતી નહોતી. જલદી સવાર પડે અને હું આ એકદંડિયા મહેલમાંથી બહાર નિકળીને સૌને મળું, બહારનો અજવાસ જોઉં એવી અધીરાઈ આવવા માંડી હતી. મમ્માને કહેવું હતું કે મારે હવે જલદી બહાર આવવું છે. ક્યારેક કરતી એવી ધાંધલ મેં કરવા માંડી. ઘડીકમાં હાથ તો ઘડીકમાં પગથી મમ્માને બોલાવા માંડી. પણ લાગે છે કે મમ્મા પણ સૂઈ ગઈ છે. ઓ ભગવાન શું કરું? કોને કહું? ઘડીક શાંત પડીને મેં તો ફરી ધાંધલ મચાવવ માંડી.

કદાચ મારી જાતે હું બહાર નીકળી શકાય એવી મથામણમાં મેં તો આમ તેમ હલનચલન શરૂ કર્યું. થોડી વાર પછી તો જીવ પર આવીને મારી જાતને બહાર ધકેલવાની જીદ પર ઉતરી આવી.

અરે! અરે! પણ આ શું થઈ રહ્યું છે મારી સાથે? મારી તાકાત ઓસરતી જાય છે. હાથ-પગ ઢીલા પડવા માંડ્યા છે. અત્યાર સુધી મને જેનાથી તાકાત મળતી હતી, જેનાથી હું ચેતનવંતી હતી, એવું કશુંક ક્યાંક રોકાઈ રહ્યું છે. ઓ…હવે તો મારો શ્વાસ રૂંધાતો હોય એવું લાગે છે. મારું ગળું કોઈ ઘૂંટતુ હોય એવું લાગે છે. આ દાદી કહેતા હતાં એમ એ મારું ગળું તો ઘોંટી નથી રહ્યું ને? ના….ના… દાદી તો મને સોનાનું માદળિયું પહેરાવાનું કહેતાં હતાં. એ કંઈ એવું ના કરે…ના કરે…..ના જ કરે. તો પછી આ શું? …..આ તરફડાટ શેનો….”

*****

“સોરી મિસિસ આરતી. તમે થોડા મોડા પડ્યા. કદાચ તમને રાત્રે ઊંઘમાં ખબર નહીં પડી હોય પણ બેબીનો અમ્બિલાઇકલ કૉર્ડ ટ્વીસ્ટ થઈ ગયો હતો. એને ઑક્સિજન સપ્લાય અને પોષક તત્વો મળતાં બંધ થઈ ગયા. તમે પોતે ગાયનેક સર્જન છો એટલે અમ્બિલાઇકલ કૉર્ડનું ફંક્શન જાણો છો, સમજો છો. ક્યારેક એવું થાય કે જન્મ સમયે અમ્બિલાઇકલ કૉર્ડ ગળે વીંટળાયો હોય તો પણ સી-સેક્શનથી બાળકને બચાવી લેવાય, પણ ……”

જનરલ એનિસ્થીઝ્યામાંથી બહાર આવતી આરતીને હવે આથી વધારે કશું જ સંભળાતું નહોતું,  પણ એટલું યાદ આવતું હતું કે સવારે એ ઊઠી ત્યારે ક્યાંય સુધી જાણે અન્વી ઘેરી ઊંઘમાં સરી પડી હોય એમ એની હલનચલન અનુભવાતી નહોતી. કશાક અજાણ્યા ડરથી એ ઊભી થઈ ગઈ. અમન અને આરવને સ્કૂલે ડ્રોપ કરીને હોસ્પિટલ આવવાનું ધૈવતને કહીને મમ્મીજીને સાથે લઈને એ હોસ્પિટલ જવા નીકળી. આખા રસ્તે ડ્રાઈવ કરતા કરતા જાણે ઊંઘતી અન્વીને ઊઠાડતી હોય એમ પેટ પર હાથ ફેરવતી રહી.

પણ અન્વી ન ઊઠી અને એને ગળે પહેરાવાનું સોનાનું માદળિયું દાદીની મુઠ્ઠીમાં જ રહી ગયું.

૩૯-વાર્તા અલકમલકની-

સૌભાગ્યનું વિસર્જન

મધ્યપ્રદેશના પહાડી વિસ્તારનું એ ગામ. ગામના નાનકડા ઘરની એ છત. એ છત પર ઢળતી સંધ્યા સમયની નિસ્તબ્ધતામાં લીન બેઠેલો એ યુવક. સામે ચંદ્રના આછા મલિન પ્રકાશમાં દેખાતી પર્વતમાળા. આખું દૃશ્ય જાણે મનોહર, સંગીતમય પણ ગંભીર, રહસ્યમય અંતહીન સપના જેવું ભાસતું હતું. એ પહાડીઓની નીચેથી વહી જતી જળ-ધારા દૂરથી ચાંદીની રેખા જેવી લાગતી હતી. જાણે પર્વતોનું સમસ્ત સંગીત, સમસ્ત ગાંભીર્ય, સંપૂર્ણ રહસ્ય એ ઉજ્જવળ પ્રવાહમાં લીન ના થઈ ગયું હોય?

અસ્તવ્યસ્ત વાળ, આછી દેખાતી મૂછો, સાવ સામાન્ય વેશભૂષા, ઘડીયાળ વગરનું કાંડુ જોઈને લાગે કે ક્યાંતો એ સિદ્ધાંતપ્રેમી હશે ક્યાંતો આડંબરનો શત્રુ. પણ, એના ચહે્રા પર તેજ અને મનસ્વિતા છલકાતી હતી. વિચારોમાં લીન એ યુવક સામેની પર્વતમાળાને જોઈ રહ્યો હતો. પર્વતોમાં ઘોર સંગ્રામ છેડાયો હોય એમ સહસા વાદળોનો ભીષણ ગડગડાટ સંભળાયો. નદીનો મંદ પ્રવાહ એ ભીષણ નાદમાં ડૂબી ગયો. દૂરથી એક રલગાડી આવતી દેખાતી હતી.

એટલામાં એક યુવતી બહાર છત પર આવી. રેલગાડી જોઈને એણે નિસાસો નાખ્યો. આ રેલગાડીમાં કદાચ પેલા યુવકને ક્યાંક જવાનું હતું. યુવક ભાવુક બની ગયો. આ ભાવુક યુવક એટલે કે કેશવ એ યુવતી એટલેકે સુભદ્રાનો હાથ પકડીને બોલ્યો,

“તારા ખાતર મેં જવાની સંમતિ આપી હતી પણ તારા વગર ત્રણ વર્ષ કેવી રીતે પસાર થશે? મારું મન કહે છે હું ક્યાંય ન જાઉં.”

યુવતી જરા અધીર અવાજમાં બોલી,

“ત્રણ વર્ષના વિયોગ પછી જીવનભર કોઈ આપત્તિ નહીં નડે એ વિચારીને પણ જે નિર્ણય લીધો છે એ અમલમાં મૂકવો જ રહ્યો. અનંત સુખની આશામાં હું બધા કષ્ટ સહન કરી લઈશ.”

આંસુ ખાળવા પાણી લેવાના બહાને એ અંદર ચાલી ગઈ. એમના વૈવાહિક જીવનની એ પ્રથમ વર્ષગાંઠ હતી. મુંબઈ વિશ્વવિદ્યાલયમાંથી એમ.એ. ની ડીગ્રી પ્રાપ્ત કરીને નાગપુરની કૉલેજમાં પ્રોફેસર તરીકે જોડાયો હતો. પ્રોફેસર બન્યા પછી માતા-પિતાએ સૂચવેલી છોકરી સાથે એણે લગ્ન કરી લીધા. લગ્ન પછી પ્રેમ પ્રગાઢ બનતો ચાલ્યો. યુવક કેવળ રજાઓમાં આવી શકતો. બે-ચાર દિવસ મધુરા સ્વપ્નની જેમ પસાર થઈ જતા અને નાના બાળકોની જેમ રડીને બંને છૂટા પડતાં.

આટલું ઓછું હોય એમ એમના વિરહના દિવસો વધુ લાંબા બને એવી સમાચાર આવ્યા. કેશવને વિદેશમાં વધુ અભ્યાસ માટે એક યોગ પ્રાપ્ત થયો. વિના માંગેલી આ તકથી કેશવ પ્રસન્ન હતો. જો કે કેશવને તો પિતાંબર હોય કે કૌપિન, માથે મુગટ હોય કે જટા, એનાથી કશો ફરક નહોતો. ઘરમાં માતા-પિતાનો ઘણો વિરોધ હતો , પણ સુભદ્રાની મહત્વકાંક્ષાઓ અસીમ હતી.

એ હંમેશા કેશવને ઉચ્ચ સ્થાને જોવા ઇચ્છતી હતી. પતિ જ્યારે નજર સામે હતો ત્યારે પતિની સેવા એ જ એનો ધર્મ છે એમ માનતી. સામે પતિ એના માટે સોનાની લંકા વસાવશે એવી અપેક્ષાય હતી. સુભદ્રાએ કેશવને વિદેશ જવા મનાવી જ લીધો. આમ તો સુભદ્રા માટે કેશવ વગર ત્રણ વર્ષ ત્રણ યુગ જેવા લાંબી હતા. સાથે વિલાયતમાં એના માન-સન્માનની કલ્પના કરતી તો ત્રણ વર્ષ ત્રણ દિવસ જેવા લાગતા.

કેશવ વિદ્વાન લોકો અને અપ્સરા જેવી લલનાઓની વચ્ચે રહીને સુભદ્રાને ભૂલી નહીં જાય. સુભદ્રાને નિયમિત પત્રો લખશે..જેવા પ્રેમભર્યા વચનો લઈને એણે કેશવને ભારે દિલે વિદાય આપી.

સુભદ્રાને દિવસો પહાડ જેવા અને રાત કાળી નાગણ જેવી ભાસતી, રડી રડીને એના દિવસો પસાર થવા માંડ્યા. ઘર કે પીયર, ક્યાંય એનો જીવ ગોઠતો નહોતો. બીમાર માંડ પાસા બદલીને રાત કાઢે એમ એનો સમય પસાર થતો.

શરૂઆતમાં કેશવના પત્રો નિયમિત આવતા જેમાં વિરહ ઓછો અને નવી દુનિયાનું વર્ણન વધું રહેતુ. ધીમે ધીમે પત્રોમાં વિલંબ થવા માંડ્યો. અને પછી તો કામના બોજાના લીધે એ પણ આવતા બંધ થઈ ગયા.

અંતે સુભદ્રાએ કોઈપણ ભોગે યુરૉપ જવાનો નિર્ણય કરી લીધો. ઘર-પરિવારના લોકોને સંમત કરવા સહેલા નહોતા. સુભદ્રાની જીદ સામે એમણે નમતું જોખ્યું. થોડી આર્થિક સહાય કરી. યુરૉપ જઈને એને કેશવના કામમાં ડખલ નહોતી ઊભી કરવી. માત્ર કેશવને જોઈ શકે એવી રીતે એ પોતાની વ્યવસ્થા કરી લેશે એવા મક્કમ નિર્ણય સાથે લાંબી દરિયાઈ મુસાફરીએ નીકળી. એના જેવી અનેક સ્ત્રીઓની સાથે દરિયાઈ મુસાફરી થોડી સરળ રહી.

લંડન પહોંચીને સાવ સાધારણ કહેવાય એવી જગ્યાએ રહેતા કેશવની થોડે દૂર એક રૂમમાં રહેવાની વ્યવસ્થા એણે કરી લીધી. દરિયાઈ મુસાફરી દરમ્યાન થયેલી ઓળખના લીધે બે મહિલાઓને ભારતીય સંગીત અને હિંદી ભાષા શીખવાડવાનું કામ મળી ગયું. બાકીના સમયમાં કપડાં સીવવાનું કામ શરૂ કર્યું. કેશવની પાસે આવીને એને મળ્યા વગર રહેવાનું કઠતું હતું, પણ કેશવને એના કામમાંથી એ વિચલિત નહોતી કરવા માંગતી. રૂમની બાલ્કનીમાંથી રસ્તા પર આવતા-જતા કેશવને જોવા એ કલાકો બેસી રહેતી.

નીચેથી પસાર થતાં યુગલોને જોઈને એનું મન કેશવને મળવા અધીર થઈ જતું. અંતે એની તપસ્યા જાણે ફળી. કેશવને એણે દૂરથી આવતો જોયો. પણ એ એકલો નહોતો. એની સાથે કોઈ યુવતી હતી. હાથમાં હાથ, જાણે ક્યારેય ન છૂટે એવો સાથ. બંને અત્યંત ખુશહાલ દેખાતા હતાં. સુભદ્રાના માથે આભા તૂટ્યું હોય એવી ભ્રાંતિથી એ હતપ્રભ બની ગઈ.

યુવતી એવી રૂપાળી નહોતી. શ્યામલ ચહેરો, ભારતીય પહેરવેશ, બસ એથી વિશેષ કંઈ દેખાતું નહોતું. સુભદ્રા ઘર બંધ કરીને લગભગ એમની પાછળ દોડી. પણ એટલામાં તો સાંકડી ગલી પસાર કરીને બંને કોઈ દિશામાં વળી ગયાં. આ ગલી પસાર કરીને સુભદ્રા ઘણે લાંબે સુધી ચાલતી જ રહી. બહાર મુખ્ય રસ્તા પર કેટલીય ઝગમગાતી દુકાનો, હોટલો હતી. ક્યાં શોધવા બંનેને?

નિરાશ થઈને પાછી વળી.  ન એને ખાવાની સુધ રહી કે ન એની આંખોમાં એ રાત્રે ઊંઘ ડોકાઈ. બાલ્કનીમાં મોડે સુધી કેશવની રાહ જોઈને જાગતી બેસી રહી.

બીજા દિવસે સુભદ્રા પોતાના કામે જવા તૈયાર થતી હતી કે એક યુવતી આવીને ઊભી રહી. રેશમી સાડીમાં લપેટાયેલી એ કન્યા સુંદરતાની પરિભાષામાં જરાય બંધબેસતી નહોતી. શ્યામલ ચહેરો, પહોળું મ્હોં, ચપટું નાક, આંખો પર ચશ્મા, નાનું કદ અને સ્થૂળ શરીર. પણ એની આંખોમાં વશીકરણ હતું. જાણે સરસ્વતીનું વરદાન મળ્યું હોય એમ સયંમિત વાણીમાં વિનમ્રતા અને અવાજમાં મધુરતા હતી. એની પાસે સુભદ્રાને પોતાની જાત તુચ્છ લાગી.

એણે યુવતીને આવકાર આપ્યો. યુવતીના લગ્ન થવાના હતા, એને વૈદિક વિધિથી લગ્ન કરવા હતા એટલે ભારતીય કપડાં સીવડાવવા હતાં. બંને વચ્ચે પહેલાં ઔપચારિક અને પછી અંગત વાતો થતી રહી. યુવતી એટલે કે ઉર્મિલા ખરેખર તો લગ્નના બંધનમાં બંધાવા માંગતી જ નહોતી. પણ એ યુવકને મળીને લગ્ન ન કરવાની પ્રતિજ્ઞા જ ભૂલી ગઈ. એ યુવકને મળીને ઉર્મિલાને સમજાયું કે પ્રેમની અનુભૂતિ કેટલી આનંદમય હોઈ શકે.

વાતો વાતોમાં ઉર્મિલાને સુભદ્રાની સંગીતપ્રીતિ વિશે જાણ થઈ. સહસા એ બોલી ઊઠી, “કેશવને પણ સંગીત અતિ પ્રિય છે.”

કેશવનું નામ સાંભળીને સુભદ્રાને જાણે વીંછીએ ડંખ માર્યો હોય એવી વેદના થઈ. પણ એણે મન વાળી લીધું કે કેશવ નામ એક જણનું જ ના હોય ને?

પણ ઉર્મિલાની વાતોમાંથી એક પછી એક પડ ખૂલતાં ગયાં. ઉર્મિલાનો કેશવ પ્રખર બુદ્ધિશાળી હતો. એના કેશવને પણ ભારત સરકારે અહીં વિદ્યાલયમાં ભણવા મોકલ્યો હતો. પ્રોફેસરોનો આદર પામતો એના કેશવ જેવું ભાષણ આજ સુધી એણે સાંભળ્યું નહોતું. ઉર્મિલામાં ન તો રૂપ હતું કે ન તો લાવણ્ય પણ કેશવે એને પસંદ કરી એના માટે પોતાની જાતને ભાગ્યશાળી માનવા લાગી હતી.

બસ આનથી વધારે સુભદ્રાના કાન કે મન સુધી કશુંજ પહોંચ્યું નહીં. ઉર્મિલાના ગયા પછી એ છાતી ફાડીને રડી પડી. આ જ એનો કેશવ હતો? જાણે એના પ્રાણ નીકળી ગયા હોય એમ નિર્જીવ લાકડાં જેવી બની ગઈ. આખા શરીરની જ્ઞાનેન્દ્રિય બધિર બની ગઈ. ઊંચા આસમાનથી નીચે પછડાઈ હોય એવી અનુભૂતિ થઈ.

આ એ જ કેશવ હતો જેને એણે ઉજ્જ્વળ ભાવિ માટે આગ્રહ કરીને અહીં મોકલ્યો હતો? આ એ જ કેશવ હતો જેણે એના જીવનમાં સર્વનાશ વેરી દીધો? કેશવની પ્રેમાતુર આંખો, સરળ સહજ પ્રકૃતિ યાદ આવવા માંડી. પોતે જરા બીમાર પડી હતી, તો પંદર દિવસની રજા લઈને એની જોડે રાત-રાતભર બેસી રહેતો, એ આ કેશવ હતો? ના. કેશવનો આમાં કોઈ વાંક નહીં હોય. ઉર્મિલાએ જ એની મધુર વાણી, વિદ્યા, બુદ્ધિ અને વાકપટુતાથી મોહી લીધો હશે.

એણે કેટલી વાર ભણવાની ઇચ્છા પ્રગટ કરી હતી? પણ કેશવને તો એ જેવી છે એવી, સરળ અને સ્વાભાવિક જ પસંદ હતી. ભણાવીને સુભદ્રા એની સરળતા ગુમાવે એ કેશવને મંજૂર નહોતું. આજે એને લાગ્યું કે કેશવે એની સાથે અન્યાય કર્યો છે. ઈર્ષ્યા, દુઃખ અને ક્રોધથી એ તમતમી ઊઠી. બંધ બારણે ઘાયલ માનુની આમથી તેમ આંટા મારતી રહી. હસતા હસતા કોઈને એનું ગળું ઘોંટી દીધું હોય એવો તરફડાટ અનુભવી રહી.

સહસા એક હિંસાત્મક ભાવથી એનો ચહેરો કઠોર બની ગયો. કેશવની ધૂર્તતા, નીચતા, સ્વાર્થપરાયણતા અને કાયરતા વિશે ઉર્મિલાને એક પત્ર લખવાનું મન થયું. કેશવના પાંડિત્ય, પ્રતિભા અને પ્રતિષ્ઠા પાછળનો અસલી ચહેરો દેખાડી દેવાની અદમ્ય ઇચ્છા થઈ. કેશવની પાસે જઈને સવાલો કરવાનું મન થયું પણ અભિમાને એના પગમાં બેડીઓ નાખી દીધી હોય એમ પગ ન ઉપડ્યાં.

બીજા દિવસે ઉર્મિલા આવી. કેશવને હવે જર્મની જવાનું હતું. અને ઉર્મિલા સાથે આવે તો કેશવની થીસિસ લખવામાં સહાયરૂપ બને એવી ઇચ્છાથી એને સાથે લઈ જવી હતી. અને એટલે બીજા દિવસે લગ્ન કરી લેવાનો નિર્ણય લેવાયો હતો એટલે સીવવા આપેલાં કપડાં માટે ઉતાવળ ન કરવા કહેવા આવી હતી.

સુભદ્રાએ સંકોચનું આવરણ હટાવીને હિંમતભેર કેશવ પરણેલો છે એ સત્ય ઉર્મિલાને જણાવ્યું. સુભદ્રા કેશવને કેવી રીતે જાણતી હતી, એમાં ઊંડા ઊતર્યા વગર ઉર્મિલાએ સુભદ્રાને જે કહ્યું એ એના માટે અસહ્ય હતું.

ઉર્મિલાના કહેવા પ્રમાણે, કેશવે એક નહીં સો વાર લગ્ન કર્યા હોત, તો પણ એને કેશવ સાથે લગ્ન કરવાનો જરાય વાંધો નહોતો. કેશવ પૂર્ણ પુરુષ છે. એના સાનિધ્યમાં એ ફૂલની જેમ ખીલી ઊઠતી. દુનિયાનો વિચાર કરીને જો એ એની સાથે લગ્ન ન કરે તો એને જીવનભર અવિવાહિત જ રહેવું પડત. કેશવના લગ્ન જેની સાથે થયા હતા એ કોઈ સાધારણ, અર્ધશિક્ષિત યુવતી હતી. કેશવ જેવો વિદ્વાન, ઉદારચેતા, મનસ્વી પુરુષનો એવી સ્ત્રી સાથે મનમેળ કેવી રીતે હોઈ શકે કે એ કેવી રીતે એની સાથે પ્રસન્ન રહી શકે?

સુભદ્રા ક્રોધથી તમતમી ઊઠી. ઉર્મિલા એને બીજા દિવસે લગ્નમાં હાજર રહેવા આમંત્રિત કરતી હતી અને બીજી ઘણી વાતો કરતી રહી. એ કહેતી હતી કે, કેશવ એની પ્રથમ પત્નીને ભરણ-પોષણનો પ્રબંધ કરીને છૂટી કરવા માંગતો હતો પણ હિંદુ પ્રથા મુજબ છૂટા ન થવાય તો એ મુસલમાન કે ઈસાઈ થવા તૈયાર હતો. આ જણાવતો પત્ર એની સ્ત્રીને લખવાનો હતો. પણ ઉર્મિલાને એ અભાગણી પર દયા આવતી હતી એટલે એને બહેન માનીને સાથે રાખવા તૈયાર હતી.

ઉર્મિલાના ગયા પછી સુભદ્રાનો એક એક અણુ પ્રતિકાર લેવા તડપી ઊઠ્યો. એને થયું કે આ સમસ્યા જો કેશવ સાથે બની હોત તો, કેશવ એના લોહીનો તરસ્યો ના બન્યો હોત? એને સજા આપવામાં કંઈ બાકી રાખ્યું હોત? પુરુષના માટે બધું ક્ષમ્ય છે એ સ્ત્રી માટે કેમ અક્ષમ્ય? સુભદ્રાનું મન વિદ્રોહી કરી ઊઠ્યું. શું સ્ત્રીઓને આત્મસન્માન જેવું હોય કે એણે માત્ર પુરુષના પગની જૂતી બનવામાં પોતાનું સૌભાગ્ય માનવાનું?

એ પોતાની આવી અવહેલના જરાય નહીં સહી લે. ભલે દુનિયા એને હત્યારી માને પણ એ જરૂર બદલો લેશે. પહેલાં એ ઉર્મિલાના અને પછી કેશવના જીવનનો અંત આણશે. જો કોઈ દુષ્ટ એના સ્ત્રીત્વ, સતીત્વને હણવા મથે તો એનો પ્રતિકાર કરી શકે. તો આ એના આત્મનું હનન છે. કેશવે એના અસ્તિત્વનું અપમાન કર્યું છે.

સુભદ્રા વિચારી રહી. આ એ જ કેશવ છે જેણે, માત્ર પોતાની વાસનાની તૃપ્તિ માટે સુભદ્રા સાથે પ્રેમનો સ્વાંગ રચ્યો? એનો વધ કરવાનું સુભદ્રાનું કર્તવ્ય છે અને એ એમ કરશે જ. જાણે એ લોહી તરસી વાઘણ બની ગઈ. કાલે લગ્ન સમયે એ મંદિરમાં જઈને કેશવના શરીરમાં ગોળીઓ ધરબી દેશે અને પછી પોતાના શરીરમાં. ભલે ને ઉર્મિલાને રડી રડીને જીવન પસાર કરવું પડે. એની પરવા નહીં.

*************

પોતાની નજર સામે અન્ય યુવતી સાથે પ્રભુતામાં પગ માંડતા પતિદેવને પરમધામ પહોંચાડવાના નિર્ણયને સુભદ્રા કેવી રીતે અંજામ આપે છે. એ જોઈએ આવતા અંકે.

પ્રેમચંદ મુનશીની વાર્તા ‘सोहागका शव’ ને આધારિત ભાવાનુવાદ

૩૮- વાર્તા અલકમલકની-

કંટક-વનના ફૂલ

ફાગણ મહીનાની સાંજ અને એ ગુલાબી ઠંડી. સવારથી પોતાના ચણની શોધમાં નીકળેલાં પંખીઓનું ટોળું લયબદ્ધ રીતે પોતાના માળા તરફ પાછું ઊડી રહ્યું હતું. ઘેરાયેલાં વાદળોથી ઓથેથી રેલાઈ આવતાં સૂર્યકિરણોની લાલિમા ઓછી થવા માંડી હતી. પશ્ચિમ દિશામાં રંગોનો આ ઉત્સવ હું જોઈ રહી હતી અને અચાનક નોકરે આવીને કહ્યું કે બહાર કોઈ વૃદ્ધ સજ્જન મને મળવા માટે આવ્યા છે.

હજુ તો કવિતાની પ્રથમ કડી લખાઈ હતી. મન થોડું ખાટું થઈ ગયું. મારા કામથી વધીને, અન્ય બીજું કઈ કામ હોઈ શકે ભલા? પ્રાણ પ્રતિષ્ઠા થાય એ પહેલા મૂર્તિ ખંડિત થઈ હોય એવા ભાવથી મન ખિન્ન થઈ ગયું. કવિ હોવાનો મદ મન પર છવાયેલો હતો. સારું થયું કે સાથે, માણસ પણ છું, એ યાદ આવ્યું અને એ વૃદ્ધને મળવા બહાર આવી. અનપેક્ષિત આગંતુકને જોઈને હું સ્તબ્ધ બની ગઈ. નાનપણમાં કોઈ ચિત્રકારે બનાવેલું કણ્વ ઋષિનું ચિત્ર જાણે સજીવ બનીને મારી સામે ઊભું હતું. સફેદ દૂધ જેવા વાળ અને એવી જ સફેદ પૂણી જેવી દાઢી ધરાવતા એ ચહેરા પર સમયના થપેડા ચઢી ચૂક્યા હતા. ક્યારેક સતેજ લાગતી આંખો એવી લાગતી હતી કે, કોઈએ ચમકતા દર્પણ પર ફૂંકથી એને ધૂંધળો ના બનાવી દીધો હોય? ધૂળથી ખરડાયેલાં પગ, ઘસાઈ ગયેલી ચંપલ, પરસેવા અને મેલથી કાળી પડી ગયેલી ખાદીની ટોપી જોઈને મેં કહી દીધું, “ હું તમને ઓળખતી નથી.”

અનુભવથી મલિન પણ આંસુઓથી ઉજળી, એમની દૃષ્ટિ પળવાર મારી સામે મંડાઈ. પછી જાણે વ્યથાના ભાર કે લજ્જાના ભારથી એ ઝૂકી ગઈ.

ક્લાંત પણ શાંત કંઠે એ બોલ્યા, “બારણે આવીને ઊભેલા માંગવાવાળાનો  શું પરિચય હોઈ શકે? મારી પૌત્રી એક વાર તમને મળવા અતિ વ્યાકુળ છે. આજે સાહસ એકત્રિત કરીને આવ્યો છું. એને મળવાનું સ્વીકારશો? કષ્ટ આપવા બદલ માફી માંગું છું. બહાર ટાંગાવાળો ઊભો છે.”

આશ્ચર્યથી હું એ વૃદ્ધને તાકી રહી. સૌ જાણે છે કે હું ક્યાંય આવતી-જતી નથી.

“કેમ એ આવી શકે એમ નથી ?”

એમની બીમાર અને હતભાગી પૌત્રીએ આઠ વર્ષની ઉંમરે માતા-પિતા ગુમાવી બેઠી અને અગિયાર વર્ષે વિધવા થઈ હતી. એવું એ બોલ્યા પછી હવે, વધુ તર્ક-વિતર્કનો અવકાશ નહોતો. માની લીધું કે એમની પૌત્રી મરણાસન્ન હશે. હું કોઈ ડૉક્ટર કે વૈદ નહોતી. પણ તેમ છતાં એમના ચહેરા પરના ભાવ જોઈને, હું જવા તૈયાર થઈ.

દુષિત પાણી ભરેલાં નાળાં, રોગના કીટાણું જેવા આમ તેમ ઘૂમતાં નાગાપૂગા છોકરાઓથી ઊભરાતી સાંકડી ગલીઓ વટાવતાં અમે એમના ઘેર પહોંચ્યા. ત્રણ સીડીઓ ચઢીને ઊપર ગયાં. સામે જ મેલી ફાટેલી ચટાઈ પર દીવાલના ટેકે બેઠેલી સ્ત્રીને જોઈ. જેના ખોળામાં એવાં જ મેલા કપડાંમાં લપેટાયેલા પિંડ જેવું કંઈક હતું.

“આવો.” એક ઉદાસ સ્વર સંભળાયો. એ આવકાર આપનારની મુખાકૃતિ આશ્ચર્યજનક રીતે એ વૃદ્ધ સાથે મળતી આવતી હતી. જાણે એ જ ચહેરો, ક્યારેક ચમકતી પણ આજે ધૂંધળી દેખાતી આંખો, એવા જ કાંપતા હોઠ. સૂકા વાળ અને મેલાં વસ્ત્રો.

“ઘણી મહેરબાની કરી આપે. ભગવાન જાણે છે કે છેલ્લા પાંચ મહિનાથી કેટલું કષ્ટ ઊઠાવી રહ્યાં છીએ. પણ આ છોકરીની જીદ તો તોબા. અનાથાલયમાં મૂકીને આવવા કે ક્યાંક પણ મૂકીને આવવાની વાત કરીએ તો અન્ન-જળનો ત્યાગ કરી દે છે. કેટલી વાર સમજાવ્યું કે ન જાન- ન પહેચાન અને આવી મુસીબતને ઘરમાં ક્યાં સુધી રાખવાની, પણ સાંભળે છે કોણ? હવે તો તમે સમજાવો તો ઉદ્ધાર થાય.” આટલી લાંબી-ચોડી પ્રસ્તાવનાથી હવે જરા વસ્તુસ્થિતિ મને સમજાવા માંડી.

સામાજિક વિરૂપતાનું નિરુપણ મેં અનેકવાર કર્યું છે, પણ જીવનની કઠોર ભીષણતાનો આજે પહેલી વાર પરિચય થયો. મારા સમાજ સુધારાવાદી દૃષ્ટિકોણને લક્ષ્યમાં રાખીને આ પરિવાર મારી પાસે કોઈ અપેક્ષા સેવી રહ્યો હતો. અનેકવાર સૌને કહ્યું છે કે, કીચડ ધોવા માટે કીચડ કામમાં ન આવે. એના માટે તો નિર્મળ જળ જ જોઈએ. પોતાની પાંખડીઓ પર પાણીનું બિંદુ પણ ન ટકવા દેતી કમળ જેવી સ્વચ્છતા જ એને કાદવમાં ખીલવાની શક્તિ આપે છે. પણ અહીં એવું કહેવાનો અર્થ નહોતો.

વૃદ્ધ મને ત્યાં જ મૂકીને ઓરડાની બીજી બાજુ બહાર છજામાં જઈને ઊભા, જ્યાંથી એમના થાકેલા તન અને તૂટેલા મનની ધૂંધળી છાયા દેખાતી હતી. આખું ચિત્ર કરુણ લાગતું હતું.

હવે મને મારી જાત પર શરમ આવતી હતી. પેલી સ્ત્રીના ખોળામાંના એ પિંડને જોવા શાલ ખસેડી.  જાણે અંદર-બહાર પ્રલય મચ્યો હોય એવો શોર અનુભવી રહી. મલિન આવરણ નીચે કોમળ મુખ, પસીનાથી ચીકણાં કાળા ટૂંકા વાળ, અર્ધ મિંચાયેલી આંખો, લાલ કળી જેવા હોઠ પર જાણે કોઈ સુંદર સ્વપ્ન જોઈ રહ્યુ હોય એમ વિચિત્ર લાગતું સ્મિત. એના આવવાથી કેટલાંયના હૃદય દ્રવી ઊઠ્યાં હશે, કેટલાંયની સૂની આંખોમાં પૂર આવ્યું હશે, એનું આ અવાંછિત અતિથિને જ્ઞાન હશે ખરું? એના આગમનથી કોઈની દૃષ્ટિમાં એના માતા પ્રત્યે આદર નહીં રહ્યો હોય. એના સ્વાગતમાં મેવા-મીઠાઈ નહીં વહેંચાયા હોય કે નહીં વધાઈના ઉમંગભર્યા ગીતો ગવાયા હોય. કોઈએ એનું નામકરણ કર્યું હશે કે કેમ? માત્ર એટલું જ નહીં, એના ફૂટેલા નસીબમાં વિધાતાએ પિતાનું નામ પણ નહીં લખ્યું હોય.

એને જન્મ આપવા સમાજના ક્રુર વ્યંગબાણથી બચવા ઘોર નરક જેવા અજ્ઞાતવાસમાં કેટલુંય એની મા પીડાઈ હશે. એવી માતાના દહેકતાં અંગારા જેવા શ્વાસોથી જાણે આ કોયલા જેવો બની ગયો હશે! આ કેવી રીતે જીવશે એની ચિંતા કોઈને હશે ખરી? પોતાના માથે હત્યાનું પાપ લીધા વગર જ એને જીવનથી મુક્તિ મળે એવું જ વિચારતાં હતાં આ લોકો. જ્યારે મારા મન પરનો વિષાદ અસહ્ય બની રહ્યો ત્યારે મેં એ બાલિકાને જોવાની ઇચ્છા પ્રગટ કરી. ઉત્તરમાં પેલી વિરક્ત જેવી સ્ત્રીએ પરસાળની બીજી તરફ એક અંધારી કોઠરી તરફ આંગળી ચીંધી.

અંદર ગઈ તો પહેલાં કશુંજ સ્પષ્ટ દેખાયું નહીં. કેવળ કપડાંની સરસરાહટથી ખાટલા પર કોઈ છે એવું સમજાયું. અંધારાથી આંખો ટેવાઈ. પાસે પડેલો દીવો સળગાવ્યો.

ખાટલા પર મેલી ચાદર, તેલના ધબ્બાવાળો તકિયો અને એક અત્યંત દયનીય ચહેરો દેખાયો. યાદ નહોતું અવતું કે આવી કરુણા બીજે ક્યાંય જોઈ હોય! જે દૃશ્ય નજર સામે હતું એનું ચિત્ર પણ રજૂ કરવું કપરું છે. એ માંડ અઢારે પહોંચી હશે એવું લાગ્યું. સૂકા હોઠ, શ્યામળો પણ પૂરતા પોષણના અભાવે પીળો લાગતો ચહેરો. એની આંખો જાણે તેલ વગર બળતો દીવો.

એની અસ્વાભાવિક લાગતી નિસ્તબ્ધતાથી એની માનસિક સ્થિતિનું અનુમાન કરી શકાતું હતું. અચાનક અકારણ મારા મનનો વિષાદ ક્રોધમાં પલટાવા માંડ્યો.

એના અકાળ વૈધવ્ય માટે એને દોષ ન દઈ શકાય. એની સાથે કોઈએ દગો કર્યો એની જવાબદારી પણ એની નથી. ફક્ત એના આત્માનો, એના હૃદયનો અંશ જે એની સામે હતો, એના જીવન-મરણનું ઉત્તરદાયીત્વ એનું હતું. કોઈ પુરુષે એનો સ્વીકાર નથી કર્યો એટલા માટે થઈને, જીવનના સત્યનો, આ બાળકનો એણે અસ્વીકાર કરવાનો?

સંસારમાં એને કોઈ કોઈ પરિચાત્મક વિશેષણ ન મળે પણ બાળકની માતા તરીકેની ગરિમા તો એ પામી જ શકે. આ લોકો એના કર્તવ્યના અસ્વીકારનો પ્રબંધ કરી રહ્યાં હતાં. માત્ર એટલા માટે કે એ સમાજમાં સતી વિધવાના સ્વાંગમાં પાછી ફરીને ગંગા-સ્નાન, વ્રત-ઉપવાસ, પૂજા-પાઠ કરી શકે. અથવા કોઈ વિધવાશ્રમમાં પશુની જેમ લિલામી પર ચઢીને ક્યારેક ઊંચી-નીચી બોલી પર વેચાય. અથવા ઝેરનું એક એક ટીપું પીને ધીમે ધીમે પ્રાણ આપે.

સ્ત્રી પોતાના બાળક સાથે જેટલી નિર્ભર છે એટલી બીજી કોઈ અવસ્થામાં ન હોઈ શકે. એ પોતાના સંતાનની રક્ષા માટે ઉગ્ર રણચંડી બને એવી ભૂમિકા બીજી કઈ હોઈ શકે? કદાચે આ લોપુપ સંસાર એનું આ કવચ છીનવી લેવા મથે ત્યારે કાશ એ પોતાના શિશુને ગોદમાં લઈને કહેવાની તાકાતથી કહી શકે કે, “ઓ હેવાનો, તમે મારું પત્નીત્વ, નારીત્વ છીનવી શકશો પણ મારું માતૃત્વ કોઈ સંજોગોમાં નહીં છીનવવા દઉં.” તો એમની સમસ્યા ઉકલી જાય.

જે સમાજ એમની વીરતા, સાહસ અને ત્યાગસભર માતૃત્વનો સ્વીકાર નથી કરી શકતો એ સ્ત્રીઓની કાયરતા કે દીનતાની પૂજા પણ નહીં કરે. યુગોથી પુરુષ સ્ત્રીને એની શક્તિ માટે નહીં, સહનશક્તિ માટે દંડ આપતો રહ્યો છે.

હું મારા ભાવાવેશમાં સ્થિર હતી ત્યારે એણે ખાટ પરથી ઊઠીને એના દુર્બળ હાથોથી મારા પગ પકડી લીધા. ચૂપચાપ વરસતી આંખોના અનુભવથી મારું મન પશ્ચાતાપથી વ્યાકુળ થઈ ઊઠ્યું.

એના અસ્ફૂટ સ્વર મારા સુધી પહોંચતા હતા. એ કહેતી હતી કે એનું સંતાન એ આપવા નથી માંગતી. એના દાદા રાજી ન હોય તો એના માટે પ્રબંધ કરવા મને વિનવી રહી હતી. દિવસમાં સૂકો રોટલો મળી જાય, મારા ઉતરેલા કપડાં મળી એનાથી વિશેષ કોઈ ખર્ચ પણ માંગતી નહોતી. એનું બાળક મોટું થાય ત્યારે જે કામ કહું, એ જીવનભર કરતી રહેશે એવો વિશ્વાસ આપતી હતી.

એ ફરી કોઈ અપરાધ ન કરે તો એને હું દીકરીની જેમ રાખુ કે મમતાભરી ઓથ આપું એટલું એ માંગતી હતી જેથી એના બાળક સાથે એ સુરક્ષિત રહી શકે. આવી યાચના કરતી સ્ત્રી એવું ક્યાં જાણતી હતી કે, પાનખરમાં ફૂલો નહીં મળે, પણ સ્ત્રીને ક્યારેય કાદવની અછત નહીં રહે.

પણ, ૨૭ વર્ષની ઉંમરે મારે ૧૮ વર્ષની છોકરી અને ૨૨ દિવસના સંતાનનો સ્વીકાર કરવો જ પડ્યો.

પેલા વૃદ્ધને પોતાના કઠોર-નઠોર, સંવેદનાહીન સમાજમાં પાછા ફરવું હતું. ક્રુર સમાજ વ્યવસ્થાનો સ્વીકાર હતો, પણ માનવતાની માંગનો સ્વીકાર નહોતો.

આજે તો કોણ જાણે એ કયા અજ્ઞાત લોકમાં હશે. પણ મલયાનિલની જેમ આવ્યા અને મને એવા કંટક-વનમાં ખેંચી લાવ્યા અને બે ફૂલની ધરોહર સોંપી. જેનાથી મને સ્નેહની સુરભિ પ્રાપ્ત થઈ. એમાંથી એક ફૂલની ફરિયાદ છે કે મને એની ગાથા સાંભળવાનો અવકાશ નથી મળતો અને બીજા ફૂલની ફરિયાદ છે કે હું એને રાજકુમારની કથા નથી કહેતી.

મહાદેવી વર્માની વાર્તા- દો ફૂલને આધારિત ભાવાનુવાદ.

૩૭- વાર્તા અલકમલકની –

‘અભાસી સુખ‘

દૂર પહાડી પર એ ખૂબ ઝડપથી લાંબી લાંબી ડાંફો ભરતો ચાલી રહ્યો હતો પણ એની નજર નીચે સપાટ ખેતરોમાં ચાલ્યા આવતા પેલા બે આદમી તરફ હતી. પહાડી ઉપરથી એ બે આદમી રમકડાં જેવા દેખાતા હતા અને એમના ખભા પરની બંદૂકો જાણે નાના પંખી ગોઠવાયેલા હોય એવી દેખાતી હતી.

એ એટલે કાશિર. એને ખબર હતી કે પેલા દૂર દેખાતા બે આદમી એનો જીવ લેવા પાછળ પડ્યા છે. પણ એ થોડો નિશ્ચિંત હતો કારણકે એ જ્યાં હતો ત્યાં સુધી પહોંચવામાં એ બંનેને ઓછામાં ઓછા ચાર કલાક લાગવાના હતા. નીચે કરેલી નજર જરા ઉપર ઊઠાવીને કાશિરે પહાડની ટોચ તરફ જોયું. એને આશા બંધાઈ કે એ પહાડની ટોચે પહોંચી જશે પછી એના જીવને કોઈ ખતરો નથી. એક કલાકમાં તો એ સારદો પહાડની બાર હજાર ફૂટની ઊંચાઈ સુધી પહોચી જશે. પછી શરૂ થશે સારદો પહાડની બીજી બાજુ ગડિયાલીનું ગાઢ જંગલ. જેના એક એક ખૂણાને જંગલના જાનવરોની જેટલું એ જાણતો હતો. એક વાર એ પહાડી પરથી ઉતરીને આ જંગલમાં ઊતરી જશે પછી તો એ ક્યાં કોઈનાય હાથમાં આવવાનો છે? જંગલની પેલે પાર એના ગામની સરહદ હતી. હા, એ સરહદ સુધી પહોંચવાનો પુલ તો ડાયનેમાઇટથી ઊડાડી દેવામાં આવ્યો હતો. પણ તેથી શું? કાશિર તો અચ્છો તરવૈયો હતો એટલે ગડિયાલી નદી પાર કરીને પોતાના ગામ પહોંચી જશે એટલો એને વિશ્વાસ હતો.

કાશિર જુવાન હતો. આટલી દૂરી પાર કરવી એના માટે રમતવાત હતી એટલે દુશ્મન એને પકડી નહીં શકે એનીય ખાતરી હતી. હવે એ થોડો પોરો ખાવા ઊભો રહ્યો. જો કે જેમ એ પેલા બે આદમીઓને જોઈ શકતો હતો એવી રીતે એ બંને પણ કાશિરને જોઈ શકતા હશે એવું એ જાણતો હતો. નીચે ખેતરોથી અહીં સુધી આવવાના રસ્તો સાવ ઉઘાડો હતો. વચ્ચે થોડી છૂટીછવાઇ નાની નાની  એવી ઝાડીઓ હતી, જેમાં એ ક્યાંય જાતને સંતાડી શકે એમ નહોતો.

એણે બહુ હોંશિયારીપૂર્વક આગળનો રસ્તો કાપવાનો હતો. આ ક્ષણે એને એક અફસોસ થતો હતો કે ગામમાંથી ભાગવાના સમયે એ પોતાની સાથે રાઈફલ નહોતો લાવી શક્યો. નહીંતર કોઈની મજાલ હતી કે એનો પીછો કરે? પોતાની રાઈફલની રેન્જમાં આવનારને એ આસાનીથી ઊડાડી શકે એમ હતો.

પણ અત્યારે તો એની પાસે કોઈ શસ્ત્ર છે નહીં. અને એને પેલા આદમીઓના નિશાનથી જાતને બચાવીને આગળ વધવાનું હતું. એનો પીછો કરવાવાળાની પાછળ દૂર સુધી લહેરાતાં દેખાતાં હતાં, અને ખેતરોની આગળ પ્લમ, જરદાલૂથી લચી રહેલાં વૃક્ષો અને એનાથી આગળ મોગરીનું ગામ દેખાતું હતું.

ક્ષણભર એનું મન પર ઘેરી ઉદાસીની છાયાથી વ્યથિત બની ગયું. મોગરીની યાદથી જાણે દિલમાં ખંજર ભોંકાયું હોય એવી પીડા ઊઠી.

ફૂલો જેવી ખૂબસૂરત, કાજળથીય ઘેરી આંખોવાળી, અંગારા જેવા ગરમ ગરમ હોઠોવાળી ઓગણીસ-વીસ વર્ષની મોગરી જ્યારે હસતી ત્યારે, એની દાંતની શ્વેત પંક્તિઓ એવી લાગતી કે જાણે ડાળીઓ પરથી ફૂલો ખરી રહ્યાં છે. આવું હાસ્ય આજ સુધી કાશિરે કોઈનુંય જોયું નહોતું. મોગરીની યાદથી એનું લોહી ગરમ થઈ ઊઠ્યું. મોગરીના ગરમ ગરમ હોઠ પર એના હોઠ ચાંપી દેતો ત્યારે એને એવું લાગતું કે શરીરમાં અંગારા દહેકી રહ્યાં છે. એના મનનો પ્રબળ આવેશ એના શરીરમાં વહેતાં લોહી પણ ગરમ કરી દેતો. આગની જેમ ભડકી ઊઠેલી એની લાગણીઓ વળી પાછી મોગરીના ચુંબનથી ઓગળી જતી. એ જેમ મોગરીની નજીક જતો એમ મોગરીના શ્વાસો એના શ્વાસમાં ભળી જતાં. મોગરી એના નાજુક હાથોથી કાશિરના ચહેરા પર તમાચાં ચોઢી દેતી ત્યારે એ માંડ મોગરીથી છૂટો પડતો.

છૂટી પડેલી મોગરી ચિત્કારી ઊઠતી, “ પાગલ જાનવર.”

પોતાના પ્રબળ આવેગને માંડ રોકી એ બોલતો, “અને તું? આગ છું.”

“કોઈ જાણતું નથી કે હું દુશ્મનના દીકરાને પ્રેમ કરું છું.”

“મારા સિપાઈઓમાંથી પણ કોઈ નથી જાણતું કે ગડીયાલીના જંગલમાં હું કોને મળવા આવું છું.”

ગડિયાલીના જંગલમાં જ્યારે એ મોગરીને મળતો ત્યારે દેવદારના તૂટેલા વૃક્ષનું થડ પણ એને કોઈ દિવાન- એ- ખાસ એવું લાગતું.

મોગરી સીતાફળ, નાસપતી, કેળા, જલદારુ. અખરોટ કે મકાઈના ભુટ્ટા લઈને આવતી ત્યારે થોડીવારમાં જ એની ટોપલી ખાલી થઈ જતી અને કાશિર આવતો ત્યારે સિપાઈઓ સમજીને ત્યાંથી ખસી જતા.

પણ એક દિવસ મોગરીએ આપેલી બાતમીથી જ્યારે દુશ્મનોએ ગડિયાલીનો પુલ ડાઇનેમાઈટથી ઉડાડી દીધો ત્યારે કાશિરના દિલ ચકનાચૂર થઈ ગયું. એને થયું કે ગડિયાલીનો પુલ તો ફરી બનશે પણ ચૂરચૂર થઈ ગયેલા એના દિલનો પુલ ક્યાંથી બનશે? એને દિલ ફાડીને રડવું હતું, પણ આંખના આંસુ વરાળ બની ગયાં. મોગરીને ગાળો દેવાનું મન થયું પણ એને કોસવા શબ્દો હોઠ સુધી ન આવ્યા. સિપાઈઓની તીક્ષ્ણ નજરથી એ વીંધાતો રહ્યો. જ્યારે એ નજરોનો સામનો કરવા અસમર્થ બની ગયો ત્યારે રાઈફલ સાથે જ ગડિયાલી નદીમાં કૂદી પડ્યો.

પાગલની જેમ ભૂખ્યો, તરસ્યો એ તમામ જગ્યાએ ઘૂમતો રહ્યો જ્યાં એણે અને મોગરીએ સમય વિતાવ્યો હતો. એણે એ તમામ ક્ષણો ભૂલવાનો વ્યર્થ પ્રયાસ કર્યો. દરેક જગ્યાએ એને મોગરીની મોજૂદગી વર્તાઈ. હર એક ફૂલમાંથી એ મોગરીના તનની સુવાસ અનુભવી રહ્યો. પાંદડાની સરસરાટમાં મોગરીના પગલાંનો ધ્વનિ સંભળાતો. ઝાડની ડાળીઓ પરથી ટપકતી પાણીની બુંદોમાં મોગરીના ભીના વાળમાંથી ઊઠતી શીકરનો ભાસ થતો. ગળું ફાડીને ચીસો પાડવાનું એને મન થયું. આંખની ભીનાશના લીધે ચારેકોર ઘેરું ધુમ્મસનો ભાસ થયો. પોતાના નખથી એ ધુમ્મસ ચીરી નાખે તો મોગરીનો અસલી ચહેરો દેખાય ખરો? એના બેબાકળા મને વિચાર્યું. મન પરનો બોજો એટલો વધી ગયો કે એને લાગ્યું કે જંગલના ઊંચા ઝાડ તૂટીને એની પર પડ્યા છે. ગભરાઈને એ જંગલની બહાર ભાગ્યો. ગડિયાલીનું જંગલ વટાવીને એ મોગરીના ગામ પહોંચી ગયો. કેટલાંય દિવસ સુધી એ વેશ બદલીને ગામમાં ઘૂમતો રહ્યો.

એક રાત્રે તક સાધીને એ મોગરીના ઘરમાં ઘૂસ્યો. મોગરી એકલી હતી. એને ખબર હતી, મોગરીના ઘરમાં કેવી રીતે ઘૂસી શકશે. ખભેથી રાઇફલ એક બાજુ ખૂણામાં મૂકી. હળવા દબાતા પગલે એ મોગરીની નજીક સરક્યો. ભેટ પરથી ખંજર કાઢીને હાથમાં લીધું. ચારેકોર અંધારું હતું. મોગરીનો ચહેરો દેખાતો નહોતો, પણ મોગરીના શ્વાસ સંભાળી શકતો હતો. એક ઊંડો શ્વાસ લઈને કાશિરે મોગરીના શ્વાસોશ્વાસને પોતાની અંદર જાણે સમાવી લીધો. માચીસ સળગાવીને મોગરીનો ચહેરો જોઈ લેવાની પ્રબળ ઇચ્છાને એણે માંડ રોકી.

હળવેથી એ મોગરીના ચહેરા પર ઝૂક્યો. બસ એક આખરી ચુંબન અને અલવિદા…પણ એ જેમ મોગરીના ચહેરા પર ઝૂકતો ગયો એમ એના શ્વાસોની રફતાર તેજ બનતી ચાલી. એણે પોતાના હોઠ મોગરીના હોઠ પર સખતીથી બીડી દીધા. મોગરીના ગળામાંથી ઊઠેલી ચીસ બહાર ન આવી શકી. અંધકારમાં અનેક લોકોના ચુંબનોથી મોગરી ટેવાયેલી હતી. કોને કેટલું નજીક આવવા દેવું એ પણ એ જ નક્કી કરતી.

એ ક્ષણે અંધકારમાંય મોગરીએ પોતાના હોઠ પર ચંપાયેલા હોઠ પારખી લીધા. મોગરીના ઠંડા શરીરમાં કાશિરના ચુંબનથી હંમેશની જેમ ગરમી પ્રસરી. ગાઢા અંધકારમાંય એણે કાશિરનો સ્પર્શ પારખી લીધો. થોડી વાર પછી કાશિરના શરીરની ગરમીથી બરફની જેમ એ પીગળવા માંડી. થરથર કાંપતા શરીરે એ કાશિરને વળગી પડી. સંભવત પ્રેમ અને નફરતની અવઢવમાંથી વચ્ચેય એના તન-મનમાં હજારો દીવા પ્રગટ્યા હોય એવો ઉજાસ ફેલાઈ ગયો જે એ જોઈ નહોતી શકતી માત્ર અનુભવી રહી. કાશિરને તો એ પણ ચાહતી હતી સ્તો?

ઘણીવારે કાશિરની આંખો ખૂલી ત્યારે એણે મોગરીને પોતાની મજબૂત ભુજામાં સમાઈને સૂતેલી જોઈ. તન-મનનો આવેશ ઓસરતાં મોગરી ઘેરી નિંદ્રામાં સરી પડી હતી. સહસા જાણે કાશિર આસમાનથી સીધો જમીન પર પટકાયો. એણે પાસુ બદલીને આસ્તેથી ખંજર કાઢ્યું અને સીધું જ મોગરીના હૃદયના ઊંડાણ સુધી ઊતારી દીધું. મોગરીના ગળામાંથી ચીસ પણ ન નીકળી. ધીમે ધીમે એનું શરીર ઠંડુ પડવા માંડ્યું. કાશિરે છેલ્લી ક્ષણ સુધી મોગરીને પોતાની સાથે જકડી રાખી. મોગરીના ઠંડા હોઠને ચૂમી ભરીને એને અલગ કરી.

હળવેથી બારણું ખોલીને બહાર નીકળ્યો. આંગણાની દીવાલ ઠેકીને ભાગ્યો. હવે એના મનમાં પળે પળે પાછળ આવતા ખતરાની ઘંટડી વાગતી હતી. આખું ગામ ઘેરી નિંદ્રામાં હતું એટલે કોઈના કાન સુધી એના મનનો શોર પહોંચ્યો નહીં. ખેતરો વટાવીને એણે સારદોના પહાડ પર ચઢવા માંડ્યુ.

સવારે મોગરીના ભાઈઓએ મોગરીની લાશ અને દીવાલ પર ટાંગેલી રાઇફલ જોઈ પણ ત્યાં સુધીમાં કાશિરને ચાર કલાકનો સમય મળી રહ્યો હતો. કાશિર પોતાના રસ્તે સલામત હતો.

કૃષ્ણ ચંદરની વાર્તા ‘આધે ઘંટે કા ખુદા’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ

૩૬-વાર્તા અલકમલકની-

‘વરના મિયાં રાહત ભી આદમી થે કામ કે’

આમ તો લોકો મને કવિ માને છે, એ એમની ભૂલ છે. હું પણ મારી જાતને કવિ માનતો હતો, એ મારી પણ ભૂલ હતી. હું જ્યાં સુધી મિયાં રાહતને મળ્યો નહોતો ત્યાં સુધી હું પણ મને કવિ માનવાની ભૂલ કરતો રહ્યો.  

ભલે  મિયાં રાહતની ઝાઝી નામના નથી. એમની કોઈ રચના આજ સુધી પ્રકાશિત નથી થઈ અને ક્યારેય પ્રકાશિત થશે પણ નહીં. એ ક્યારેય કોઈ મુશાયરામાં નથી જતા.  એક વાર એમણે મુશાયરામાં પોતાની ગઝલ વાંચી. અને એવી તો દાદ મળી કે એ પોતે ગભરાઈ ગયા, અને ત્યારથી મુશાયરામાં ગઝલ ન વાંચવાની કસમ ખાધી. પણ મિયાં રાહત વાસ્તવમાં સાચા અર્થમાં અનોખા કવિ છે.

ઊંચા-પહોળા ચાલીસ-પચાસની ઉંમરે પહોંચેલા ગોળમટોળ ચહેરા પર શીતળાના ડાઘ, સુરમો આંજેલી મોટી મોટી આંખો, ફાંદ સુધી પહોંચે એવી દાઢી, ચિકનનો કુરતો, જાડા કપડાંનો પહોળો પાયજામો પહેરેલા કોઈ માણસને મારા વરંડામાં બેઠેલા જુઓ તો સમજી જજો કે એ મિયાં રાહત છે.

તમે આવશો તો એ ઊભા થઈને તમને સલામ ભરશે. અદબભેર તમારું નામ પૂછશે, ખુરશી પર બેસાડીને તમારા આવ્યાની મને જાણ કરશે. પણ એથી કરીને એમને મારા નોકર સમજી લેવાની જરાય જરૂર નથી. હું પણ એમની સાથે માલિક જેવો વ્યહવાર નથી રાખતો.  વયોવૃદ્ધ એવા એ મિંયા રાહત માટે મને ખૂબ માન છે.

મિયાં રાહતને હું ઘણાં સમયથી જાણતો હતો પણ એમની ખરી ઓળખ ત્રણ વર્ષ પહેલાં થઈ. અલ્હાબાદના સ્ટેનલી રોડ અને કૈનિંગ રોડના ચાર રસ્તા પર ખાકી વર્દી અને લાલ પાઘડી પહેરીને, ત્યાંથી પસાર થતાં સવારોને રસ્તો બતાવતા એમને મેં જોયા છે. એક્કાવાળા એમને સલામ કરતા અને એમનું ક્ષેમ-કુશળ પૂછતા. સાવ સરળ એવા મિયાં સૌને હસીને જવાબ આપતા.

હા, ક્યારેક સવારોને એમના ભાગ્યના ભરોસે છોડીને ચાર રસ્તાના એક ખૂણા પર બેઠેલા મિયાંને એમની નોટબુકમાં કંઈક ટપકાવતાય જોયા છે. પહેલાં તો એવું માની લીધું કે એ કોઈનું ચલાન ભરતા હશે. પણ લખવાની સાથે એમને ગણગણતા સાંભળ્યા ત્યારે  મને એ શું લખતા હશે એ સમજાઈ ગયું.

એ દિવસે સાંજનો સમય હતો. અલ્હાબાદના શોખીન અમીરો પોતાની મોટરો લઈને ફરવા નીકળી પડ્યા હતા. હું પણ સ્ટેનલી રોડ અને કૈનિંગ રોડના એ ચાર રસ્તા પર પહોંચ્યો. જોયું તો રસ્તાની એક ધાર પર મિયાં કાગળ પર કંઈક ટપકાવતા હતા. બસ, એ સમયે ચાર રસ્તાની જમણી બાજુએથી એક કારને સડસડાટ આવતી મેં જોઈ, જે લગભગ મિંયાને પોતાની અડફટમાં લેવાની જ હતી ને મારા મ્હોંમાંથી રાડ નીકળી ગઈ, “મિયાં, ભાગો…નહીં તો જાન ગઈ સમજો.”

મિયાં ચમક્યા, “લાહૌલ વિલા કુવત” બોલીને ઉછળીને રસ્તાની કોરાણે તો ખસ્યા પણ તેમ છતાં એ કારના ધક્કાથી એ રસ્તા પર  પછડાયા અને એમના ઘૂંટણ અને કોણી તો છોલાયાં જ. માથા પરથી રગડી ગયેલી પાઘડી અને વર્દી પરની ધૂળ ખંખેરીને એ ઊભા થયા.

કાર આગળ જઈને ઊભી રહી. એમાંથી એક ચોવીસ-પચ્ચીસ વર્ષની એક સુંદર યુવતી ઊતરીને મિયાં પાસે આવી. જરા હસીને પૂછ્યું, “વાગ્યુ તો નથી ને?”

મિયાં એની તરફ તાકીને બોલ્યા,

“ના ખાસ નથી વાગ્યુ, પણ જરા જોઈ સંભાળીને કાર ચલાવો તો ઠીક.”

યુવતીએ પાંચ રૂપિયાની નોટ મિયાંને આપી,

“હવે ધ્યાન રાખીશ. તમારા બચવાની ખુશીમાં ખેરાત કરજો.”

હવે મિયાંએ મ્હોં ફેરવીને કહી દીધું,

“તમારી ખુશનસીબી કે અહીં હું છું, આ રૂપિયાની ખેરાત તમે જ કરી દેજો.”

યુવતી ચાલી ગઈ. મને જરા તાજુબ્બી થઈ,

“કેમ મિયાં, એનુમ ચલાન કેમ ના ભર્યુ?”

“શું કરું સાહેબ, દિલ ના માન્યું. આવી સૌંદર્યમૂર્તિઓની તો ઉપાસના હોય  તમે ચલાન ભરવાની વાત ક્યાં કરો છો?”

કહીને મિયાં વળી પાછા પોતાની નોટ-બુક અને પેન્સિલ લઈને એક ખૂણામાં ગોઠવાઈ ગયા. મેં  પણ ત્યાંથી ચાલવાની પેરવી કરી. જતાં જતાં મને બે પંક્તિઓ સંભળાઈ જે મિયાં રાહતે એ જ સમયે નોટબુકમાં લખી હશે.

“કોઈ હસીનાની મોટર નીચે દબાઈને મરવાનો,

આનંદ એ યાર, અમારા નસીબમાં નહોતો.”

કોણ જાણે કેમ પણ એ દિવસથી મારા દિલમાં મિયાં માટે અજાણી શ્રદ્ધા ઉત્પન્ન થઈ. મિયાં મારા ઘરે આવતા અને કલાકો સુધી એમની કવિતા સંભળાવતા. એમની કવિતા સમજીને હું એમને દાદ પણ આપતો.

પેલી ઘટનાને ઘણો સમય પસાર થઈ ગયો હતો. સત્યાગ્રહ સંગ્રામ જોરશોરથી ચાલી રહ્યો હતો. એક સાંજે મિયાં મારા ઘરે આવ્યા. પીળો પડી ગયેલો ચહેરો, આંખોમાં પાણી, લડખડાતી ચાલ. એમને જોઈને હું ગભરાઈ ગયો.

એમની ખૈરિયત વિશે પૃચ્છા કરતાં જાણવા મળ્યું કે, એ દિવસે જેમની મોટર નીચે મરતા બચ્યા હતા એ મેમસાબ કોંગ્રેસની કાર્યકર હતી. સુશીલાદેવી એમનુ નામ.  આજે  એમની ધરપકડ થઈ હતી. કમનસીબે એમની ધરપકડ કરવા થાણેદારની જોડે મિયાંને જવું પડ્યું હતું. જે મિયાંને અકારું લાગ્યું હતું.  મિયાંનું કહેવું હતું કે સરકારી નોકરી સાવ નકામી. થોડા રૂપિયા માટે થઈને આત્મા વેચવાના દિવસ આવે છે.

“જાણો છો સાહેબ આજે મેં મારી આત્માનો અવાજ દબાવીને બહુ મોટો ગુનો કર્યો”

“હશે મિયાં, તમે એક નોકર છો, તમે તો માત્ર તમારી ફરજ બજાવી છે અને એના માટે તો તમને પગાર મળે છે.” આશ્વાસન આપતા મેં કહ્યું.

“મારે આવી નોકરી કે આવો પગાર નથી જોઈતો સાહેબ, આવી ગુલામીથી હું ત્રાસી ગયો છું.” મિયાં ચિત્કારી ઊઠ્યા.

“અરે ભાઈ, તમારી બીબી છે, બચ્ચાં છે. એમનું પેટ ભરવાનીય તમારી ફરજ છે. ક્યારેય એમને પૂછ્યું છે કે એમને શું જોઈએ છે? જાવ , તમારું કામ કરો.”

બીબી અને બચ્ચાંની વાત આવતા મિયાં થોડા ટાઢા પડ્યા. એક ઊંડો શ્વાસ લીધો. આંખમાંથી આંસુ સરી પડ્યાં.

બીજા દિવસે કામ પરથી પાછા આવતા રસ્તામાં મિયાંના ઘર પાસેથી પસાર થયો અને જે દૃશ્ય જોયું એ તો હું જીવનભર નહી ભૂલી શકું.

મિયાં રાહત નત મસ્તકે બેઠ હતા. મિયાંની બીબી રોતા રોતા કહી રહી હતી,

“નિગોડા, કાળમુખા, નોકરી છોડીને આવ્યો. આ લે નોકરી છોડવા માટે, આ લે અમને ભૂખ્યા મારવા માટે. આ લે નોકરી છોડવાની મઝા ચખાડું તને.” અને મિયાંના માથા પર તડાતડ તડાતડ ચંપલ મારી રહી હતી.

મિયાં રાહતની આંખોમાંથી ટપ-ટપ આંસુ સરતાં હતાં અને સાથે મોઢેથી શેરના સૂર નીકળતા હતા.

“ઇશ્કને હમકો નિકમ્મા કર દિયા,

 વરના હમ ભી આદમી થે કામ કે.”

ભગવતીચરણ વર્મા લિખિત વાર્તા- ‘વરના હમ ભી આદમી થે કામ કે’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૩૫- વાર્તા અલકમલકની-

-લાલ હવેલી-

તાહિરાએ પાસેની બર્થ પર સૂતેલા પતિ અને દીકરી સલમા તરફ એક નજર કરી. ઊંડો શ્વાસ લઈને પડખું બદલ્યું. ટ્રેનની રફ્તારની સાથે રહેમાન અલીની મોટી ફાંદ હલતી હતી. તાહિરાએ પોતાના નાજુક કાંડા પર બાંધેલી હીરાની ઘડીયાળ તરફ નજર કરી, હજુ ત્રણ કલાક બાકી હતા. એણે તો લગભગ આખી રાત જાગતાં જ પસાર કરી હતી.

તાહિરા પોતાની જાતને કોસતી રહી. શા માટે એણે સમય જતા ભૂલાઈ ગયેલો ઘા ખોતરીને તાજો કર્યો? હવે તો ઘણું મોડું થઈ ગયું હતું.

સ્ટેશન પણ આવી ગયું. તાહિરાએ બુરખો ખેંચી લીધો. સલમા તો પહેલેથી કૂદકો મારીને પ્લેટફોર્મ પર ઊતરી ચૂકી હતી. રહેમાન અલીએ તાહિરાને કાચની ઢીંગલીની જેમ સાચવીને ઊતારી.

આ એ જ સ્ટેશન હતું. એ જ કરેણનું ઝાડ હતું. કશુંય બદલાયું નહોતું.

તાહીરાના મનમાં ભૂતકાળની યાદો તરી આવી. એ યાદ સાથે એનું મન કચવાયું. ઘરે પહોંચ્યા તો સૌને જોઈને નાની તો ખુશહાલ થઈ ગઈ. રહેમાન અલીને ગળે વળગાડીને એનું માથું ચૂમી લીધું.

તાહીરાનો બુરખો ઊતાર્યો. એનું અપ્રતિમ સૌંદર્ય જોઈને સૌ સ્તબ્ધ બની ગયાં.

તાહીરા પંદર વર્ષે પહેલી વાર સાસરે પગ મૂકતી હતી. માંડ વીસા મળ્યો હતો. ત્રણ દિવસ રહીને પાકિસ્તાન ચાલી જવાની હતી. રહેમાન નીચે મામુ-મામી સાથે બેઠો હતો, તાહીરા ઊપરવાળા રૂમમાં ચાલી ગઈ.

એકાંતમાં જરા હાંશ અનુભવતી તાહિરાએ રૂમની બારી ખોલી અને સામે જ લાલ હવેલી જોઈને એ હેબતાઈ ગઈ. એ જાણતી હતી કે હિંદુસ્તાનના જે શહેરમાં એને આવવાનું હતું એ શહેરનો એક એક પત્થર એના પર પહાડ બનીને તૂટી પડવાનો છે.

કહે તો કોને કહે? રહેમાન તો ભોળો, સાવ સાફ દિલનો માણસ હતો. એના હ્રદયમાં તાહીરા માટે અનહદ પ્રેમ હતો. એને કેવી રીતે અને શું કહી શકાય?

પાકિસ્તાનના ભાગલામાં અનેક લોકો હેરાન થયાં એમાંની એક તાહીરા પણ હતી. ત્યારે એ માત્ર સોળ વર્ષની અનુપમ સૌંદર્ય ધરાવતી સુધા હતી. સુધા એના મામાના પરિવાર સાથે લગ્નમાં મુલતાન આવી હતી. દંગા-ફસાદની જ્વાળાઓએ એને બરબાદ કરી મૂકી. તોફાની મુસ્લિમ તત્વો જ્યારે ભૂખ્યા વરુની જેમ એની પર તૂટી પડ્યા હતા ત્યારે આ રહેમાન અલી જ દેવદૂત બનીને આવ્યો હતો. આમાં ક્યાંય કોઈ એક કોમને ક્યાં દોગામી દેવાય એમ હતી? હેવાનિયતે બંને પક્ષે હતી. પણ રહેમાને નાત-જાત ન જોઈ. એણે તો માત્ર ઇન્સાનિયત દાખવીને સુધાને બચાવી લીધી. રહેમાનની પત્નીને પણ આમ જ કોઈએ પીંખી નાખી હતી.

રહેમાન અને સુધાએ સમજણપૂર્વક એકબીજાનો સ્વીકાર કરી લીધો. સુધા તાહીરા બનીને રહેમાનની આજીવન સાથી બની. તાહીરા હસતી તો રહેમાન એની પર કુરબાન થઈ જતો. ક્યારેક તાહીરા ઉદાસ થતી ત્યારે રહેમાન અલીનું હ્રદય વલોવાઈ જતું. એ એના માટે આસમાનના તારા જ તોડી લાવવાનું બાકી રાખતો.

એક વર્ષ પછી દીકરીના જન્મ પછી તો બંને વચ્ચેની રહી-સહી દૂરી પણ દૂર થઈ ગઈ. રહેમાનની પ્રગતિનો વ્યાપ એક નાનકડી દુકાનમાંથી ડિપાર્ટમેન્ટલ સ્ટોર સુધી ફેલાયો. કિસ્મતે તાહીરાને સુખી થવાના આશીર્વાદ આપી દીધાં, પણ અત્યારે તાહીરા સુખની નિંદરના બદલે બેચેનીમાં આમથી તેમ પાસા બદલતી હતી.

આ ક્ષણે એને કેટલીય વાતો યાદ આવતી હતી. હોળીના એ મસ્તીભર્યા દિવસો, ગુલાબી મખમલની ઓઢણીમાં મા એ ટાંકી દીધેલાં ઝીણકાં અમસ્તા એ ગોટા. એક હાથમાં હાથમાં સિગરેટ પકડીને બીજા હાથે પુસ્તક વાંચતો એનો પતિ તરુણ. પાછળથી દબાતા પગલે આવીને એના ચહેરા પર અબીલ લગાડી દેતા પતિનો સ્પર્શ,. સાસુમાની નજર ચૂકવીને એનું પતિની સામે જોઈ રહેવું અને પછી જીભ કાઢીને ભાગી જવું.. બધું જ એને યાદ આવતું હતું. એ ફરી સોળ વર્ષની સુધા બની ગઈ.

જ્યારે એ મુલ્તાન જવા નીકળી ત્યારે સૌએ એને ન જવા માટે સમજાવી હતી, રોકી હતી. પણ એને ક્યાં ખબર હતી કે એ સૌના નકારને ઉવેખીને એના દુર્ભાગ્ય તરફ જઈ રહી છે? આજે જ્યાં કરેણનું ઝાડ જોયું એ સ્ટેશન પર તરુણ એને મૂકવા આવ્યો હતો. ટ્રેન ઊપડવાની ઘડીએ એણે તરુણને નજરભરીને જોયો હતો.

પણ હવે તો એ ક્યાં સુધા હતી? આ દુનિયાની નજરે તો એનું નામો-નિશાન. એનું અસ્તિત્વ રહ્યું જ નહોતું. સુધાનું નામ માત્ર એ જાણતી હતી. હવે એ તાહીરા હતી. એણે ફરી કાંપતા હાથે બારી ખોલી. સામે એના શ્વસુર વકીલ સાહેબની લાલ હવેલી દેખાતી હતી. આજે પણ એની છત પર ફેલાયેલી રાતરાણીની વેલ દેખાતી હતી. આ હવેલીમાં એક એવો રૂમ હતો જ્યાં એણે અને તરુણે કેટલીય રસભરી રાતો માણી હતી.

“શું કરતા હશે હવે? લગ્ન કરી લીધા હશે, કેટલાળ બાળકો હશે?” મનમાં અનેક સવાલો ઊઠ્યા. એક અજાણ્યા મોહવશ એની આંખો વરસી પડી.

રાતનો અંધકાર ભરડો લઈ રહ્યો હતો. રહેમાન અલી ઊંઘમાં હતો.

“તાહીરા. ..”

રહેમાન અલીનો અવાજ સાંભળીને એ વાસ્તવિકતા સાથે પાછી જોડાઈ. પણ એના જીવને જંપ ક્યાં હતો. થોડી વાર પછી રહેમાનના નસકોરાં શરૂ થયાં અને તાહીરા દબાતા પગલે ઊભી થઈને બારી પાસે આવી. હવેલી પર નજર કરતાં જોયું તો ત્રીજા માળ પરના એ રૂમમાં હજુ લાઈટનું અજવાળું પથરાયેલું હતું. એટલું જોઈને ય તાહીરાના દિલને ટાઢક પહોંચી.

એ ઘરમાં રાતનું વાળું મોડું થતું હતું. જમીને તરૂણને દૂધ પીવાની આદત હતી. સુધાના મનમાં ભૂતકાળની યાદો એક પછી એક તાજી થવા માંડી. કેટલાય વર્ષો પસાર થઈ ગયાં પણ તરૂણની આદતો હજુ એને યાદ હતી.

વ્યથિત સુધા પોતાની જાતને પર ધિક્કારી રહી. એને થયું કે, શા માટે એ જીવિત રહી?  એ પોતાનું ગળું દબાવીને કે કૂવામાં ડૂબીને પણ મરી શકી હોત. ધર્મ છોડ્યો પણ સંસ્કાર ન છોડી શકી. જીવનધારા બદલી પણ દરેક ત્રીજ, હોળી, દિવાળી, એ ન ભૂલી શકી કે ન તો એ ઈદ માણી શકી.

એને થયું કે સામે દેખાતા શ્વસુરગૃહે જઈને, તરુણના પગ પકડીને પોતાના પાપની માફી માંગી લે. હ્રદયમાંથી ઊઠતા આક્રંદને રોકવા એણે દુપટ્ટો મ્હોં પર કસીને દાબી દીધો.

રાત એમ જ પસાર થતી રહી. રહેમાન ઘસઘસાટ ઊંઘતો રહ્યો અને તાહીરા આખી રાત જાગતી રહી.

સવારે શહેનાઈના સૂરોથી આ ઘર ગુંજી ઊઠ્યું. પોલીસ બેન્ડ તૈયાર હતું.

આ એ જ શહેર હતું જ્યાં લાલ વસ્ત્રોમાં સજેલી સુધા તરુણની દુલ્હન બનીને આવી હતી. આજે એ તાહીરાએ કાળા બુરખાની અંદર પોતાની જાતને સમેટી લીધી હતી.. ઘરની બહાર જતાં પહેલાં એણે પોતાાના ચહેરા પર બુરખો ખેંચી લીધો, જાણે ચહેરો જ નહીં ભૂતકાળને પણ એક આવરણ હેઠળ ઢાંકી દીધો.

ધામધૂમથી શાદી સંપન્ન થઈ. ચાંદના ટુકડા જેવી દુલ્હન લઈને બારાત પાછી આવી. સાંજ પડે સૌએ ફિલ્મ જોવાનો પ્રોગ્રામ બનાવ્યો. બસ એક તાહીરા સાવ અલિપ્ત રહી. આ કશું જ એને સ્પર્શતું નહોતું. એ ન ગઈ.

ઘર ખાલી પડ્યું. તાહીરા ઝટપટ બુરખો ઓઢીને બહાર નીકળી. દબાતા પગલે સામે દેખાતી હવેલીની પાછળની સીડીઓ ચઢવા લાગી. આ સમયે એ સોળ વર્ષની ચંચળ નવવધૂ હતી. સૈયદ વંશના રહેમાનનું અસ્તિત્વ જ જાણે એ ભૂલી ગઈ હતી. સીડીના સૌથી ઉપરના પગથીયા સુધી પહોંચતાં તો એના પગ મણ મણનું વજન અનુભવવા લાગ્યા. બસ હવે એ સહેજ ઉપર ચઢે તો એના રૂમની બારી નજરે પડવાની હતી. અને બારીમાંથી તરૂણ?

સુધાએ મનોમન પ્રાર્થના કરી, “હે બિલ્વેશ્વર મહાદેવ, એક વાર હું એમને જોઈ લઉં તો તમારા ચરણોમાં આ હીરાની અંગૂઠી ચડાવીશ.”

આહ, કેટલા દિવસો પછી એણે એક ભક્તની જેમ ભગવાનનું સ્મરણ કર્યું હતું? ભગવાને એની ભાવના સ્વીકારી હોય એમ એ જ ગંભીર મુદ્રામાં સામે દિવાલ તરફ મ્હોં કરીને બેઠેલો તરુણ દેખાયો. ખુરશી પણ એ હતી. ટેબલ પર હજુ સુધાની તસ્વીર હતી.

નજર વાટે જ એના દેવતાની ચરણરજ લીધી.

“નજર ભરીને જોઈ લે અને અહીંથી ભાગ જલદી તાહીરા.” અચાનક સુધામાંથી એ તાહીરા બની રહી. ઝટપટ સીડી ઊતરીને એ બિલ્વેશ્વર મહાદેવના મંદીર તરફ દોડી. મહાદેવ પાસે પાલવ પાથરીને, માથું ટેકવીને તરુણની સુખાકારી માટે પ્રાર્થના કરી. હીરાની અંગૂઠી ઊતારીને ભગવાનના ચરણોમાં ચઢાવી, ભાગતી પાછી ઘરે પહોંચી. એનો પીળો પડી ગયેલો ચહેરો. પસીનાથી તરબતર તન જોઈને રહેમાનને ચિંતા થઈ.

“તાહીરા, શું થયું, તાવ તો નથી ને?” કહીને એણે તાહીરાનો હાથ થામી લીધો. હાથ પકડતા જ અંગૂઠી વગરની ખાલી આંગળી નજરે ચઢી. શાદીના દિવસે એણે તાહીરાને પહેરાવી હતી. ભાવ અને ભાવના, બંનેની દ્રષ્ટિએ અમૂલ્ય હતી.

“અરે, અંગૂઠી ક્યાં?” એ વધુ ન બોલી શક્યો.

“કોણ જાણે ક્યાં પડી ગઈ” તાહીરાએ થડકતા શ્વાસે જવાબ આપ્યો. ડરથી શરીર કાંપી ઊઠ્યું.

“કશો વાંધો નહીં.” કહી રહેમાને એની આંગળી ચૂમી લીધી.

“ઇન્શા અલ્લાહ, તારી આ આંગળીઓ સલામત રહે.  મારે બીજું કશું નથી જોઈતું . આપણે તહેરાનથી બીજો હીરો મંગાવી લઈશું.”

તાહીરાની બાવરી નજર અંધકારમાં ડૂબતી લાલ હવેલી પર હતી. હવે, પેલા રૂમમાં અંધકાર છવાઈ ગયો હતો. તાહીરાએ ઊંડો. ઠંડો શ્વાસ ભર્યોને બારી બંધ કરી લીધી.

લાલ હવેલી સંપૂર્ણ અંધકારમાં જાણે ઓગળી ગઈ હતી.

ગૌરા પંત શિવાનીની વાર્તા ‘લાલ હવેલી’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૩૪-વાર્તા અલકમલકની-

પોસ્ટમાસ્ટર

નોકરી લાગતાં જ કલકત્તાના પોસ્ટમાસ્ટરને ઓલાપુર ગામ આવવાનું નિશ્ચિત થઈ ગયું. સાધારણ, નાનું અમસ્તું ગામ, જ્યાં નીહલે સાહેબે અનેક પ્રયત્નો બાદ ટપાલ-કચેરી ખોલાવી હતી. કલકત્તામાં રહેતા પોસ્ટમાસ્ટરની દશા ઊંડા પાણીમાં રહેતી માછલીને રેતીના પટ પર મૂકી દો એવી હતી. અંધિયારી લાગતી જગ્યા, નજીકમાં પાણી ભરેલું તળાવ અને ચારેકોર જંગલ અને એની વચ્ચે આ પોસ્ટઑફિસ. હા, નજીકમાં આ નિહલે સાહેબની કોઠી ખરી પણ આ કોઠીના ગુમાસ્તાથી માંડીને કોઈ એવું હતું નહીં કે જેમની સાથે હળીમળીને એ રાજી રહી શકે. આમ પણ કલકત્તા રહેતી વ્યક્તિ આવી જગ્યાએ આવીને થોડી અક્કડ બની રહે ક્યાં તો અંતર્મુખ બની જાય. કામ અહીં ઝાઝું હોય નહીં વળી સ્થાનિક લોકો સાથે આ કલકત્તી બાબુઓનો તાલમેલ ઓછો બેસે એટલે અંતે બે-ચાર કવિતાઓ લખીને સમય પસાર કરે.  કવિતાઓમાં ભાવ તો એવા હોય જાણે અહીંના ઝાડ-પાન, કૂંપળોનું કંપન, આકાશમાં ઘેરાયેલા વાદળ જોઈને જીવનમાં સુખ જ સુખ હોય. માત્ર એ પોતે કે અંતર્યામી જ જાણે છે કે કોઈ દેવદૂત આવીને આ ઝાડ-પાન કાપીને પાકી સડક બનાવે દે, મોટી મોટી ઈમારતો બનાવી દે તો આ અધમૂઆ લોકોમાં જાન આવી જાય.

પોસ્ટમાસ્ટરનો પગાર નજીવો હતો. જાતે ખાવાનું બનાવવાનું. હા, ગામમાં રહેતી રતન નામની બાર-તેર વર્ષની અનાથ છોકરી કામ કરી જતી. અને બદલામાં બે સમયનું ખાવાનું એને અહીં મળી જતું. રતનના વિવાહની ચિંતા કરે એવું કોઈ સ્વજન હતું નહીં.

સાંજ પડે ગૌશાળાની ગાયો જંપી જતી, પાસેની ઝાડીઓમાંથી તમરાંના અવાજ સંભળાવાં માંડે, દૂરથી ગામના નશાબાજ ગવૈયાઓની ટોળીના મૃદંગ-કરતાલનો અવાજ સંભળાય ત્યારે આ એકલા પડેલા કવિનું હ્રદય ધડકી ઊઠે અને કવિતા રચાઈ જતી.

ખૂણામાં દીવો પ્રગટાવીને, બારણે બેઠેલી રતન બાબુ એને કોઈ કામ બતાવે એની રાહ જોતી.

ક્યારેક કુતૂહલવશ બાબુ રતનને એના મા-બાપ વિશે પૂછી લેતા. રતનને મા કરતાં, મહેનત-મજૂરી કરીને ઘરે આવતા પિતા એને વધુ પ્રેમ કરતા એટલું યાદ આવતું. હા, ક્યારેક નાના ભાઈની યાદ આવતી. બંને ભાઈ-બહેન મળીને ખોટી ખોટી માછલી પકડવાની રમત રમતાં એવું યાદ આવતું. ક્યારેક પોસ્ટમાસ્ટર પોતાના ઘરની વાત આ અનપઢ છોકરી સાથે કરી લેતા. બાબુની વાતો સાંભળીને રતન એમના ઘરનું, એમની મા, દીદી, દાદાનું કાલ્પનિક ચિત્ર મનમાં અંકિત કરતી. વાતો વાતોમાં રાત પડતી અને રતન બે-ચાર રોટલા ઘડી લેતી. સવારના વધેલા શાક-ભાજી સાથે બંને જણ જમી લેતાં.

એક દિવસ વરસાદથી ઘેરાયેલા વાતાવરણમાં ઉનાળાની ગરમીમાં શાતા આપે એવો પવન વહેતો હતો. વરસાદના થોડાં છાંટણાંથી ભીના થયેલાં ઝાડ-પાન, ઘાસમાંથી ભીની સુગંધ આવતી હતી. એક જીદ્દી પંખી પ્રકૃતિ સામે પોતાની ફરીયાદ લઈને કરુણ સ્વરમાં આલાપી રહ્યું હતું. જાણે કહી રહ્યું હતું, “કાશ આવા સમયે સાથે કોઈ તો હોય જેને આપણું કહી શકીએ.” પોસ્ટમાસ્ટરને એવું લાગતું હતું કે એ પંખી એમના જ હ્રદયના ભાવ વ્યકત કરી રહ્યું છે.

મનમાં ચાલતાં વિચારોને હડસેલવા કશુંક વિચારીને રતનને બૂમ મારી. “રતન, આજથી હું તને ભણાવીશ.” અને બસ એ દિવસથી રતનનું ભણાવવાનું શરૂ થઈ ગયું. ક, ખ. ગ થી શરૂ કરીને જોડાક્ષર સુધી રતન શીખી.

ઉનાળાની કાળઝાળ ગરમીના દિવસો પસાર થઈ ગયા. હવે શરૂ થઈ હતી, અનરાધાર વરસતા વરસાદની મોસમ. નદીનાળાં, તળાવ અને સરોવર સુદ્ધાં પાણીથી છલોછલ થઈ ગયા હતા. દિવસ-રાત વરસતા વરસાદનો રિમઝિમ અવાજ, દેડકાંઓની ડ્રાઉં-ડ્રાંઉથી વાતાવરણમાં એક જાતનો ગૂંજારવ રહ્યા કરતો. ગામના કાચા રસ્તાઓ પર આવનજાવન બંધ થઈ ગઈ હતી. પણ રતન તો રાબેતા મુજબ પોસ્ટમાસ્ટરની સેવામાં હાજર રહેતી.

એ દિવસે પોસ્ટમાસ્ટરની તબીયત જરા નરમ હતી. એક તો વાતાવરણ એવું અને સાધારણ બીમારી, એના લીધે પોસ્ટમાસ્ટને જરા વધુ બેચેની લાગતી હતી. જાણે પાસે કોઈ હોય તો સારું એવો વિચાર મનમાં આવ્યો. માથે ચઢેલી ગરમી પર કોઈના મુલાયમ હાથના શીતળ સ્પર્શથી થોડી શાતા થાય એવું પોસ્ટમાસ્ટરને લાગી રહ્યું હતું. બાજુમાં મમતામયી મા કે સ્નેહાળ ભગિની બેઠી હોય એવી ઝંખના પોસ્ટમાસ્ટરના મનમાં જાગી. પણ દેશથી દૂર આવી ઝંખનાની તૃપ્તિ ન હોય એવું તો પોસ્ટમાસ્ટર સમજતા હતા. એમણે રતનને બોલાવી અને માથે હાથ મૂકી તાવની ગરમી કેટલી છે એ જોવા કહ્યું. હવે રતન બાલિકામાંથી સીધી જાણે પોસ્ટમાસ્ટરની જનેતા બની ગઈ. એ વૈદને બોલાવી આવી. આખી રાત જાગીને પોસ્ટમાસ્ટરની પથારી પાસે બેસીને સમયસર દવા આપતી રહી. સવારે નાસ્તો બનાવી લાવી.

દિવસો સુધી પોસ્ટમાસ્ટર શરીરની કમજોરીને લઈને માંડ ઊભા થઈ શક્યા. થાકીને, કંટાળીને એક નિર્ણય લીધો અને આ ગામમાંથી બદલી માંગી લીધી. પાછા કલકત્તા જવા અરજી મોકલી દીધી. રતન જ્યારે દાદા એને કામ માટે બોલાવે એની પ્રતીક્ષામાં બારણાં પાસે બેસી રહેતી ત્યારે પોસ્ટમાસ્ટર એમની અરજીની પ્રતીક્ષા કર્યા કરતા. અંતે એમની પ્રતીક્ષાનો અંત આવ્યો ખરો પણ એમની બદલીની અરજી નામંજૂર થઈ હતી. નાસીપાસ થયેલા પોસ્ટમાસ્ટરે રાજીનામું આપવાનો નિર્ણય કરી લીધો. અને અહીંથી જવાની માનસિક તૈયારીઓ આદરી.

પોસ્ટમાસ્ટરની બીમારીના આ બધા દિવસોમાં રતન એણે શીખેલા પાઠ ભૂલી ન જાય એના માટે સેંકડો વાર બધા પાઠ વાંચ્યા જ કરતી. ઘણાં સમય પછી આજે ફરી એકવાર પોસ્ટમાસ્ટરે રતનને બોલાવી. રતન રાજી થઈ. પોસ્ટમાસ્ટ અહીંથી જઈ રહ્યા છે એની એમણે રતનને જાણ કરી. એથી વિશેષ કશું જ કહી ન શક્યા. દાદા ક્યારેય પાછા નથી આવવાના એ જાણીને રતન સ્તબ્ધ થઈ ગઈ. એ રાત ઘેરી નિસ્તબ્ધતામાં પસાર થતી રહી. એક ખૂણામાં નાનકડો દીવો ટમટમતો રહ્યો. નાનકડી પર્ણકુટીની ઘસાઈ ગયેલી છાપરીમાંથી ટપકતું પાણી નીચે મૂકેલા માટીના શકોરામાં ટપ-ટપ ટપકતું રહ્યું.

બીજા દિવસે રતન પાછી કામે તો લાગી પણ એના કામમાં, એની ચાલમાં પહેલાં જેવી સ્ફૂર્તિ નહોતી. મધ્યાન ભોજન પછી રતને પોસ્ટમાસ્ટરદાદાને પૂછ્યું, “દાદા, મને તમારા ઘરે લઈ જશો?”

પોસ્ટમાસ્ટર હસ્યા,” એ કેવી રીતે શક્ય બને?”

કેમ નહીં લઈ જઈ શકે એના કારણો બતાવવાની એમને જરૂર ન લાગી. રતન વધુ કંઈ પૂછી ન શકી પણ આખો દિવસ અને રાત પોસ્ટમાસ્ટરના હાસ્યનો એ અવાજ એના કાનમાં ઠહાકા મારતો રહ્યો. રતને પોસ્ટમાસ્ટરના જવાની તૈયારી આદરી દીધી.

“રતન, હું જઈશ પણ તું ચિંતા ના કરતી. મારી જગ્યાએ જે પોસ્ટમાસ્ટર આવશે એમને હું કહી રાખીશ કે તને એ મારી જેમ જતનથી જાળવે.”

આ વખતે ખરેખર પોસ્ટમાસ્ટરના અવાજમાં કરુણા છલકતી હતી. રતને અસંખ્ય વાર માલિકનો ઠપકો સહન કરી લીધો હતો પણ આજે મૃદુ અવાજે કહેલી વાત સહન કરવી એને વસમી લાગી. અચાનક એ રડી પડી.

“નહીં દાદા, તમારે કોઈને કશું કહેવાની જરૂર નથી. હું જ હવે અહીં રહેવા માંગતી નથી.”

પોસ્ટમાસ્ટરે ક્યારેય રતનનું આ સ્વરૂપ જોયું, જાણ્યું નહોતું. એ વિસ્મય પામી ગયા. નવા પોસ્ટમાસ્ટર આવી ગયા. રતનના પોસ્ટમાસ્ટરદાદાએ વાટ પૂરતી ખીસાખરચી રાખીને બાકીના બધા પૈસા એને આપવા માંડ્યા.

રતન ત્યાં જ જમીન પર બેસી ગઈ અને પોસ્ટમાસ્ટરદાદાના પગ પકડીને કરગરી રહી, “દાદા પગે પડું તમારા, મને કંઈ આપવાની કે મારા માટે કોઈને કંઈ કહેવાની જરાય જરૂર નથી.” અને એ દોડતી ભાગી ગઈ. એક ઊંડો શ્વાસ લઈને સામાન સમેટીને, ભૂતપૂર્વ પોસ્ટમાસ્ટરદાદાએ પ્રસ્થાન આદર્યું. નદીએ પહોંચ્યા તો નાવ છૂટી રહી હતી. ચારેકોર આવેશમાં વહી જતી ધરતીના આંસુ નદીના પાણી પર ચમકી રહ્યાં હતાં.  એક ગવાંર, ગામઠી છોકરીની કરુણ વણકહી મર્મ-વ્યથાએ એમના હ્રદયને આરપાર વીંધી નાખ્યું હતું. પોસ્ટમાસ્ટરદાદાના હ્રદયમાં એક ટીસ ઊઠી. એકવાર તો એમને અદમ્ય ઇચ્છા થઈ કે સંસારમાં આ એકલી રહી ગયેલી અનાથ બાલિકાને સાથે લઈ જાય. પણ ત્યાં સુધીમાં નાવના સઢમાં વેગથી ફૂંકાતી હવા ભરાવા માંડી હતી. વરસાદને લીધે નદીના પાણીનો વેગ વધી રહ્યો હતો. ગામથી દૂર જતી એ નાવમાંથી નદી કિનારાનો સ્મશાન ઘાટ દેખાઈ રહ્યો હતો. વરસાદના પ્રવાહમાં વહેતી નદીમાં બેઠેલા એ ઉદાસ મુસાફરના હ્રદયમાં એક સત્ય ઉજાગર થઈ રહ્યું હતું. જીવનમાં આવી કેટલીય છૂટા પડવાની વસમી વેળા આવશે અને આવતી રહેશે. હવે પાછું વળીને જોવાનો શો અર્થ? આ દુનિયામાં કોણ કોનું છે? કદાચ કોઈનું નહીં.

પણ રતન કદાચ એમના કરતા જુદી હતી. એના મનમાં એવા કોઈ વિરક્તિના ભાવ નહોતા. એ તો બસ, એ પોસ્ટ-ઑફિસની ચારેબાજુ ફક્ત આંસુ સારતી ચક્કર કાપતી રહી. એના ઉદાસ મનમાં એક આછી આશા હતી કે કદાચ એના પોસ્ટમાસ્ટરદાદા પાછા આવશે. એ તો બસ આવા કોઈ વિચારોના, લાગણીઓના બંધનમાં જકડાઈને ક્યાંય દૂર જઈ શકતી નહોતી કે પછી જવા માંગતી જ નહોતી!

હાય રે, બુદ્ધિશૂન્ય માનવ-હ્રદય. એ તો બસ હ્રદયના ભાવોમાં રાચ્યા કરશે. એક અતૂટ વિશ્વાસ લઈને એ જીવ્યા કરશે અને અંતે એક દિવસ એ વિશ્વાસ, એ ભ્રમ તૂટશે તો એ એવા કોઈ અન્ય વિશ્વાસ, અન્ય ભ્રમમાં પોતાની જાતને જકડી રાખશે.

રવીન્દ્રનાથ ટાગોરની વાર્તા’ પોસ્ટમાસ્ટર’ને આધારિત અનુવાદ.

૩૩- વાર્તા અલકમલકની

-આ કથા નથી.-અમૃતા પ્રિતમ

ઘર માટે જરૂરી પત્થર, ચૂનો બધું જ હતું. જો થોડુંક વિસ્તરીને ઊંચાઈ પકડી હોત તો ઘરની દિવાલો બની હોત. એક ઘર બન્યું હોત, પણ બન્યું નહીં. ધરતી પર જ પ્રસરાઈને રહી ગયું. ઉંમરભર બંને સડકની જેમ સડક પર જ ચાલતાં રહ્યાં.

સડકની જેમ સાવ સાથે તેમ છતાં દૂર દૂર જ રહ્યાં. ક્યારેક મળીને લીન થઈ જતાં રસ્તાની જેમ મળ્યાં. ક્યારેક મળીને છૂટાં પડી ગયાં. ક્યારેક પગની નીચે ફેલાયેલી સડકને જોઈને બંનેને એક વિચાર આવતો. અરે! અહીં તો એક ઘર બની શક્યું હોત, તેમ છતાં બન્યું નહીં એ વાસ્તવિકતા હતી જે બંનેને પીડા આપતી રહી. ક્યારેક નીચે ફેલાયેલી જમીનમાં એ ઘરનો પાયો ખોદાતો, એમાંથી એક સપનાનાં ઘરને રચાતું જોઈ શકતાં. અત્યંત સહજતાથી એ ઘરમાં વર્ષોથી બંને પોતાને વસેલાં અનુભવી શકતાં.

આ વાત છે ‘અ’ નામની સ્ત્રી અને ‘સ’ નામના પુરુષની.

આજની જે વાત છે એ કોઈ એમની ભરપૂર યુવાવસ્થાની વાત નહીં, ઢળતી ઉંમરની વાત છે. ‘અ’ સરકારી મીટિંગ માટે ‘સ’ ના શહેરમાં ગઈ હતી. ‘અ’ અને ‘સ’ બંને એક સમાન સરકારી હોદ્દા પર હતાં. ‘અ’ માટે આજની મીટિંગ પછી પાછા જવાની ટિકીટ પણ તૈયાર હતી. પણ ‘સ’ આજે ‘અ’ અહીં રોકાઈ રહે એવું ઇચ્છતા હતા.

‘અ’ નો સામાન હોટલ પરથી લઈને ગાડી એરપોર્ટના બદલે એણે સીધી પોતાના ઘર તરફ લીધી.

“અરે, બે કલાકમાં માંડ હું એરપોર્ટ પહોંચી શકીશ. પ્લેન ચૂકી જઈશ.” ‘અ’ થી બોલાઈ ગયું.

“પ્લેન તો કાલે પણ જશે, પરમદિવસે પણ જશે. મા ઘરે રાહ જોતી હશે” બસ આટલું કહીને ‘સ’ એ ચુપકીદી સાધી લીધી.

મીટિંગ માટે એ આવવાની છે એવું મા ને કેમ કહ્યું હશે એ સવાલ ‘અ’ ના મનમાં ઊઠ્યો પણ મન પાસે એનો કોઈ જવાબ નહોતો. ગાડીની બહાર વિસ્તરેલા શહેરની ઈમારતો એ જોતી રહી. થોડા સમય પછી ગાડી શહેરની બહારના ખુલ્લા, મોકળા વિસ્તાર સુધી પહોંચી ગઈ. ઈમારતો પાછળ રહી અને પામ વૃક્ષોની હારમાળા નજરે ચઢવા માંડી.

સાવ નજીક આવી રહેલા સાગર પરથી વહી આવતી સુવાસથી ‘અ’ના શ્વાસો જાણે ખારાશ અનુભવી રહ્યા. પવનથી ફરફરી રહેલાં પામ વૃક્ષોના પાંદડાની જેમ ‘અ’ એના હાથોમાં કંપન અનુભવી રહી. ઘર વધુ ને વધુ નજીક આવી રહ્યું હતું.

વૃક્ષોથી ઘેરાયેલા કૉટેજ જેવા ઘર પાસે ગાડી પહોંચી. ઘરની અંદર જતાં પહેલાં ‘અ’ કેળાના ઝાડ પાસે અટકી ગઈ. એને થયું કે પોતાના હાથની કંપન આ કેળાના પત્તાની કંપનની વચ્ચે મૂકી દે. પણ ન કરી શકી.

મા એ ગાડીનો અવાજ સાંભળી લીધો હતો. મા બહાર આવી અને હંમેશની જેમ ‘અ’ નું માથું ચૂમી લીધું અને કહ્યું, “ આવ દીકરી.”

જાણે મા એ માથે હાથ ફેરવવાની સાથે વર્ષોથી અનુભવાતો ભાર ઊતારી દીધો, એવી હળવાશ ‘અ’ એ અનુભવી.

“શું પીશ દીકરા?”  મા એ પૂછ્યું.

“પહેલાં ચા બનાવ મા, પછી જમવાનું” અંદર આવેલા ‘સ’ એ જવાબ આપ્યો. ‘અ’ નો સામાન લઈને અંદર આવી રહેલા ડ્રાઈવરને બે દિવસ પછીની ટિકિટ લાવવનું કહીને મા તરફ ફર્યો.

“મા, કેટલાંય સમયથી તું દોસ્તોને જમવા બોલાવવાનું કહેતી હતી. કાલે બોલાવી લે.”

“પણ બે કલાક પછી મારી પ્લેનની ટિકિટ છે.”

“ટિકિટની શું ચિંતા કરે છે. આટલું કહે છે તો રોકાઈ જા.” મા બોલ્યાં.

હવે ‘અ’ પાસે બોલવાનું કશું બાકી નહોતું. એ ખુરશી પરથી ઊભી થઈને બહાર વરંડામાં આવી ગઈ. સામે દેખાતી પામ વૃક્ષોની પેલે પાર દેખાતા સમુદ્રનો ધ્વની સંભળાતો હતો. 

“પણ કેમ?” ‘અ’ પૂછવા માંગતી હતી. પણ ન પૂછી શકી. એને થયું કે માત્ર આજે જ નહીં, જીવનના અનેક ‘કેમ’ સાગરના તટ પર ઊગેલા આ પામ વૃક્ષોના ફરફરી રહેલાં પત્તાની જેમ એના મનમાં ફરફરી રહ્યા છે. અંદર આવીને ઘરનાં મહેમાનની જેમ એણે ચા પીધી.

ઘરમાં એક લાંબી બેઠક, ડાઇનિંગ અને બીજા બે રૂમ હતા જેમાંનો એક મા અને બીજો ‘સ’નો હતો. આજે મા એ જીદ કરીને પોતાનો રૂમ ‘અ’ને આપી દીધો અને પોતે બેઠકરૂમમાં સૂઈ ગઈ.

મા ના રૂમની બરાબર બાજુમાં ‘સ’ નો રૂમ હતો. બંને સૂઈ ગયાં હતાં. ઘરમાં જાણે નિતાંત શાંતિ હતી. થોડી વારે ‘અ’ પણ સૂઈ ગઈ. સવારે ઊઠી ત્યારે સવારનો કૂણો તડકો કડક બનીને રૂમમાં રેલાઈ રહ્યો હતો. બહાર સંભળાતા અવાજ પરથી સાંધ્ય દાવતની તૈયારી ચાલી રહી હોય એવું એ અનુભવી શકી.

‘અ’ બહાર આવી. સામે જ ‘સ’ એના રાત્રી પોષાકમાં ઊભો હતો,.આજ સુધી જોયેલા ‘સ’ કરતા સાવ જુદો. આજ સુધી ‘સ’ને સડક પર, કૉફી શૉપમાં, હોટલમાં, સરકારી મીટિંગોમાં જ જોયો હતો. આજની આ નવી ઓળખ ‘અ’ની આંખોમાં જડાઈ ગઈ.

“આ બે સોફા છે એને જરા ખસેડીશું તો બેઠકમાં જગ્યાની મોકળાશ લાગશે. પછી જેને સાંજે જમવા બોલાવવા છે એમના ઘરે જઈને આમંત્રણ આપી આવીએ અને પાછાં વળતાં ફળો વગેરે લેતા આવીશું.”.. ‘સ’ બોલ્યો. જાણે ‘અ’ની અસ્વસ્થતા પારખીને એને સહજ કરવાનો પ્રયાસ કર્યો.

બંને એમના જૂના પરિચિત દોસ્તોના ઘરે જઈને આમંત્રણ આપી આવ્યાં અને સાંજ માટે ઘરને ફૂલોથી સજાવવામાં વ્યસ્ત બની ગયાં.

લગભગ સાત વર્ષે બંને મળ્યાં હતાં, તેમ છતાં સાત વર્ષે મળતી વ્યક્તિઓની વાતો જેટલી ઉત્કટતાના બદલે સાવ સહજભાવે, સાવ ઉપરછલ્લી સપાટીએ વાતો થતી રહી.

આજે આમ બંનેને એક સાથે જોઈને દોસ્તોને આશ્ચર્ય થયું. એ દોસ્તોનું આશ્ચર્ય જોઈને ‘સ’ને મઝા આવતી હતી. પાછાં ફરતાં હવે ‘અ’ પણ થોડી હળવાશ અનુવભવી રહી. ‘સ’ના આનંદ, ઉમળકાની સાથે એ પણ આનંદિત બની રહી.

સાંજે ‘સ’ એ છાતીમાં દુઃખાવાની ફરિયાદ કરી. કટોરામાં બ્રાંડી કાઢીને મા એ ‘સ’ની છાતી પર લગાવવા ‘અ’ ને આપી. એ હવે થોડી સહજ થઈ હતી એટલે શર્ટના બટન ખોલીને ‘સ’ ની છાતીથી માંડીને ખભા સુધી ચોળવા માંડી.

બહાર પવનના લીધે પામ વૃક્ષોના પાંદડામાં કંપન હતું, પણ ‘અ’ના હાથમાં હવે કંપન નહોતું રહ્યું.

સાંજ પડતાં મહેમાનોથી ઘર ભરાવા માંડ્યું. ‘અ’ હવે એકદમ સહજતાથી મહેમાન મટી, યજમાન બનીને મહેમાનોનું સ્વાગત કરવા માંડી હતી.

સૌ વિખરાવા માંડ્યા. આજે ‘અ’એ સૂટકેસમાંથી રાત્રી પોશાક કાઢીને પહેર્યો. કદાચ એને અહીં ઘર જેવી અનુભૂતિ જોઈતી હતી? પણ ગમે એટલી સહજ બનવા છતાં એ પેલા સપનાના ઘર જેવી લાગણી કેમ અનુભવી શકતી નહોતી? એ ઘર જે એણે કેટલીય વાર બનતાં. વિખેરાતાં જોયું હતું.

કેટલાંય વર્ષો પસાર થઈ ગયાં? એ વિચારી રહી. કદાચ પચ્ચીસ કે ત્રીસ?

પહેલી વાર એ બંને જીવનના કોઈ એક મોડ પર મળી ગયાં હતાં. કોણ કયા રસ્તેથી આવ્યું એ પૂછવાનું, કહેવાનું રહી ગયું હતું. ત્યાંથી અને ત્યારથી એક ઘર, સપનાનું ઘર હંમેશા બનતું રહ્યું હતું અને બંને જણ સહજતાથી આખો દિવસ એ સપનાના ઘરમાં વસી શકતાં હતાં, શ્વસી શકતાં હતાં.

ઘણીવાર બંનેને યાદ આવતું કે એમના રસ્તા જ અલગ હતાં. બંનેના રસ્તા વચ્ચે એક ઊંડી ખાઈ હતી. બંનેને એ ખાઈ ઓળંગવી પણ હતી.

“આ ખાઈને તું કેવી રીતે ઓળંગી શકીશ?”  ‘સ’ જાણે ‘અ’ ને પૂછતો હતો.

‘‘તું હાથ પકડીને પાર કરાવીશ તો મજહબની એ ખાઈ પણ પાર કરી શકીશ” ‘અ’ ને કહેવું હતું.

પણ એ શક્ય નહોતું. ‘અ’ ની આંગળીઓ પર ચમકતી હીરાની વીંટી આડી આવતી હતી.

“તારી આંગળીઓ પર કાનૂનની મહોર લાગેલી છે, એનું હું શું કરીશ?”

“તું એક વાર કહી તો જો, કાનૂનની આ મહોર પણ હું ત્યજી દઈશ.”

એ શક્ય ન બન્યું. સમાંતરે ચાલતી પણ ક્યારેય નજીક ન આવી શકતાં રસ્તાની બે બાજુની જેમ એ બંને પણ એમ જ અલગ અલગ ચાલતાં રહ્યાં. સમય સરતો રહ્યો.

લાંબા અરસા બાદ અચાનક ‘સ’ એ ‘અ’ને જોઈ. સાથે એક બાળક હતું. સમાયંતરે મળેલાં એ બંને બાળકની સાથે જ કૉફીશૉપમાં ગયાં. એકવાર ફરી એ ખૂણામાં સપનાનું ઘર રચાઈ ગયું. વિખેરાઈ ગયું.

વળી એકવાર અચાનક ટ્રેનમાં બંનેની મુલાકાત થઈ ગઈ. ‘સ’ ની સાથે મા હતી, એક દોસ્ત હતો. દોસ્તે સમજીને પોતાની સીટ ‘અ’ ને આપી. ગાડીમાં ઠંડીની બચવા મા એ ઓઢવા બંને વચ્ચે એક કામળો આપ્યો. ચાલતી ગાડીમાં એ ઓઢેલા કામળાની કિનારે કિનારે સપનાના ઘરની દીવાલો ઊભી થવા માંડી હતી..

સપનાના ઘરની દીવાલો ચણાતી રહી, તૂટતી રહી અને બંને વચ્ચે ખંડિયેર જેવી શાંતિનો ખડકલો થતો રહ્યો. ‘સ’ ને કોઈ બંધન નહોતું. ‘અ’ ને હતું. એ તોડવા તૈયાર પણ હતી. તો એવું શું હતું કે આખું જીવન બંને જણ રસ્તાના બે કિનારાની જેમ અલગ ચાલતાં રહ્યાં? હવે તો ઉંમર પણ વિતતી ગઈ. ‘અ’ એ જીવનના એ ચઢતા મધ્યાનના દિવસો અને હવે પછી ઢળતી સંધ્યાના દિવસોમાં પણ પોતાની જાતને અનેકવાર સવાલ કર્યા. એકવાર તો ‘સ’ ને પૂછી પણ લીધું. એની પાસે પણ કોઈ ઉત્તર નહોતા.

‘સ’ ને દિવસના અજવાળા માફક નહોતાં આવતાં. ‘અ’ ને થતું કે એ એકવાર સૂરજને પકડીને એનું અજવાળું ઓલવી દે. દિવસે તો ક્યાંય પણ રહી શકાય પણ રાત તો માત્ર ઘરમાં જ હોય ને, પણ ઘર ક્યાં હતું? એમની પાસે માત્ર ખુલ્લા રસ્તાઓ હતા, દિવસો હતા, સૂરજ હતો અને ‘સ’ તો સૂરજની રોશની કરતા, રાતની ચાંદની વધુ ગમતી.

હવે તો ઉંમર ઢળવામાં હતી. ‘અ’ ને યુવાનીના એ તપતા દિવસોનો વિચાર આવ્યો અને વર્તમાનના ઢળતા દિવસોનોય વિચાર આવતો હતો. એને યાદ આવતું હતું કે એણે ‘સ’ ના મૌન વિશે જાણવા પ્રયાસ કર્યો હતો.

‘સ’ એ એકવાર જવાબ આપ્યો હતો, “વિચારુ છું, શું કરું? છોકરીઓ સાથે ફ્લર્ટ કરીને તને દુઃખી કરું?”

વાત સાંભળીને ‘અ’ હસી પડતી અને સાથે ‘સ’ પણ. કદાચ ‘અ’ને ખબર હતી કે ‘સ’ આવું કશું જ નહીં કરે. કેટલીય વાર ‘અ’ ને મન થઈ આવતું કે એ થોડી આગળ આવીને, હાથ લંબાવે અને ‘સ’ ને એની ખામોશીમાંથી ખેંચીને બહાર લઈ આવે. પણ એની નજર પોતાના લંબાવેલા હાથ તરફ જતી અને એ અટકી જતી. કદાચ આંગળી પરની હીરાની વીંટી એને એમ કરતાં રોકતી હતી?

એકવાર તો ‘અ’ ને વિચાર આવ્યો કે કોઈ એવી દુનિયામાં એ બંને પહોંચી જાય, અને ક્યારેય ફરી પાછાં જ ન આવે. પણ એમ ન થયું. બંને માત્ર કોઈ એક રસ્તા પર મળતાં રહ્યાં. અને હા, હંમેશા એવું બનતું કે જ્યાં મળતાં ત્યાં સપનાના ઘરની દિવાલો ઊભી થવા માંડતી.

આજે ‘અ’ ના ચહેરા પર સ્મિત ફરકી ગયું. એ સમય હતો જ્યારે બંનેની યુવાની દિવસો હતા. અને હવે? તેમ છતાં આજે પણ એ સપનાનું ઘર બંધાતું અનુભવી શકતી હતી. જાણે સપનાના ઘરને ઉંમર સાથે કોઈ નિસ્બત જ નહોતી.

બાકીની રાત પણ એમ જ વિચારોમાં વહી ગઈ. સવારે એરપોર્ટ જવાનો સમય થઈ ગયો. ‘અ’ રૂમમાંથી બહાર જવા નીકળી. ‘સ’ રૂમમાં અંદર આવવા ગયો. બંને એક એવા દરવાજા પર ઊભા હતાં જે ફરી બહાર રસ્તા પર ખૂલતો હતો.

ડ્રાઇવરે આવીને ‘અ’નો સામાન કારમાં મૂકી દીધો. ‘અ’ ને પોતાના હાથ ખાલી, સાવ ખાલી લાગ્યા. ઉંબરા પાસે એ અટકી ગઈ. પાછી વળીને બેઠકમાં સૂઈ રહેલા મા ને એ ખાલી હાથ જોડીને પ્રણામ કરીને બહાર આવી ગઈ.

કાર એરપોર્ટ પર જવાના રસ્તા પર આવી. રસ્તો ક્યાં શરૂ થયો અને ક્યારે પૂરો થયો?

‘અ’ અને ‘સ’ બંને ચૂપ હતાં. બંનેને ઘણું કહેવું હતું, સાંભળવું હતું, ઘણી વાતો હતી પણ હવે ઘણું મોડું થઈ ચૂક્યું હતું. હવે તો શબ્દોય જાણે રસ્તા પર વેરાઈ ગયા હતા કે પછી સમુદ્ર કિનારે ફેલાયેલા પામના વૃક્ષ બની ગયા હતા.  

અમૃતા પ્રિતમની વાર્તા ‘આ કથા નથી‘ ને આધારિત અનુવાદ

૩૨- વાર્તા અલકમલકની

–હરિ શરણે હરિચરણ-

વાત ઘણાં વર્ષો પહેલાંની છે.  એક નાનકડાં ગામમાં રામદાસ બાબુનું ઘર. રામદાસ, એમના પત્ની, દુર્ગાદાસ અને સુરો, એમ ચાર જણનો નાનકડો આ પરિવાર.

દુર્ગાદાસ બંદોપાધ્યાયના નામ કે એમના કામથી સૌ કોઈ એમને ઓળખતાં નહીં હોય એવી પૂરેપૂરી શક્યતા છે તો ચાલો સૌથી પહેલાં એમનો પરિચય કરીએ. વકીલની ડીગ્રી માટે ભણતા હતા એ સમયે દુર્ગાદાસની ઉંમર વીસ વર્ષની હતી. ભણવા માટે કલકત્તા રહેવું પડતું. ઘરે પરત થવા સ્ટીમરમાં આવવું પડતું અને એ પછી પણ દસ-બાર ગાઉ ચાલવું પડતું. રસ્તોય પાછો એટલો સીધો કે સરળ નહોતો. એના કારણે દુર્ગાદાસ બહુ ઓછું ઘરે આવતા.

હવે વાત કરીએ રામદાસ બાબુના ઘરની. રામદાસ બાબુના ઘરમાં એક કાયસ્થ બાળકને આશ્રય આપેલો હતો. સૌ કહેતા કે એ બાળક ખરેખર ખૂબ હોનહાર હતો. આવો સુંદર, બુદ્ધિમાન નોકર આજ સુધી ક્યાંય કોઈએ જોયો નહોતો. રામદાસ અને એમના પત્નીનો એ લાડકો ચાકર હતો. હરિચરણ એનું નામ.

હવે વાત કરીએ હરિચરણની. ઘરના બધા કામ એ ઝટપટ આટોપી લેતો. ગાયને ચારો આપવાથી માંડીને રામબાબુની તેલ-માલિશ સુદ્ધાં એ કરી આપતો. એને કામ કરવું ગમતું. આખો દિવસ વ્યસ્ત રહીનેય એ ખુશ રહેતો અથવા એમાં જ એને ખુશી મળતી.

રામદાસના પત્ની એને કામ કરતો જોઈને ચકિત થઈ જતાં. ક્યારેક ક્યારેક એને ટોકી પણ લેતાં, “હરિ, ઘરમાં બીજા નોકરો પણ છે. તું તો હજુ બાળક છું. આટલું કામ કરવાની ક્યાં જરૂર છે?”

પણ હરિ જેનું નામ. આ બાબતમાં એ કોઈનું સાંભળતો નહીં. એનામાં એક બીજો ગુણ હતો. એને હસવુ બહુ ગમતું. એ હસીને જવાબ આપતો,

“મા, અમે રહ્યાં ગરીબ. કામ તો અમારે હંમેશા કરવું જ પડશે અને આમ પણ બેસી રહીને શું મળશે?”

આમ ને આમ આ સ્નેહાળ કુટુંબમાં હરિચરણને આવે એક વર્ષ પસાર થઈ ગયું.

હવે વાત કરીએ સુરોની. સુરો રામદાસની નાની દીકરી. નાની હતી ત્યારથી સુરોને દૂધ પીવડાવવાનું કામ એટલે સૌથી અઘરી સમસ્યા. એની મા ગમે એટલો પ્રયાસ કરે, સમજાવવા કાલાવાલા કરે પણ સઘળું વ્યર્થ. પણ હા, હરિચરણની વાતોની સુરો પર જબરી અસર થતી. નાનપણથી હરિચરણ સાથે એને ઘણી આત્મિયતા કેળવાઈ હતી જે ધીમે ધીમે પ્રેમમાં પરિવર્તિત થતી હતી.

હવે પાછા આવીએ દુર્ગાદાસની વાત પર. આ વર્ષે એ બી.એ પાસ થઈને એ ઘરે આવ્યા હતા. મા ઘરના કામોમાં અત્યંત વ્યસ્ત રહેતી હતી અને એની સાથે હરિચરણ પણ એટલો જ વ્યસ્ત રહેતો.

દુર્ગાદાસે હરિચરણને પહેલી વાર જોયો. હરિચરણ વિશે મા ને સવાલ કરતા, મા એ તો હરિચરણ માટે પ્રસંશાના પુષ્પો જ વેરવાના બાકી રાખ્યા,

“એક કાયસ્થનો દીકરો છે. મા-બાપ નથી એટલે તારા પિતાએ એને અહીં રાખ્યો છે. સ્વભાવે શાંત અને પ્રકૃતિથી ઉદ્યમી છે. મા-બાપ નથી એટલે આ નાના બાળક પર મને અપાર સ્નેહ આવે છે.”

અને બસ ત્યારથી આ ઉદ્યમી બાળકના કામમાં બીજા અન્ય કામનો ઉમેરો થતો ગયો. દુર્ગાદાસને સ્નાન કરાવવાનું, આવશ્યકતા અનુસાર ઘડા ભરી-ભરીને પાણી લાવવાનું, સમયસર પાન, હુક્કાનો પ્રબંધ કરવાનું, વગેરે વગેરે. કામ ઘણું વધી ગયું તેમ છતાં એ જરાય અકળાતો કે થાકતો નહીં.

દુર્ગાદાસને એ ઘણો હોશિયાર લાગ્યો. હવે તો દુર્ગાદાસને હરિચરણ સિવાય કોઈનું કામ પસંદ નહોતું આવતું. ઘણીવાર એમને વિચાર આવતો કે ક્યાંનું પાણી ક્યાં વહી જાય છે! કોના કિસ્મતમાં શું લખ્યું છે કોણ જાણે છે, નહીંતર આવો હોશિયાર બાળક માત્ર જીવનભર સેવક બની રહે?

એક દિવસની વાત છે. દુર્ગાદાસને એક ભવ્ય રાત્રી ભોજનનું નિમંત્રણ મળ્યું હતું. ઘરે જમવાનું નહોતું અને રાત્રે આવતા મોડું થવાનું હતું એ વાત નિશ્ચિત હતી એટલે હરિચરણને ઘરનાં કામ પતાવીને એમની પથારી વ્યવસ્થિત કરવાનું કહીને એ ચાલ્યા ગયા. દુર્ગાદાસના પત્ની પીયર ગયા હોવાથી દુર્ગાદાસ બેઠક ખંડમાં સૂતા હતા. રાત્રે સૂવાના સમયે હરિચરણ એમના પગ દબાવી આપતો. દુર્ગાદાસ ઘેરી નિંદમાં સરી જાય એ પછી હરિ સૂવા જતો.

હવે વળી આવશે હરિચરણની વાત-

એ દિવસે સાંજથી હરિચરણને માથાના દુ;ખાવો શરૂ થઈ ગયો હતો. પહેલાં પણ આવું બનતું એટલે હરિને ખ્યાલ તો આવી ગયો કે હવે એને તાવ આવશે. એ દુર્ગાદાસની રાહ જોઈને વધુ સમય બેસી ન શક્યો. તાવ વધતા એને એ પણ ધ્યાનમાં ન આવ્યું કે છોટે બાબુની પથારી કરવાની રહી ગઈ છે અને પોતાના રૂમમાં જઈને સૂઈ ગયો.

સૌનું રાત્રી ભોજન સમાપ્ત થતાં રામદાસના પત્ની હરિને જોવા આવ્યાં. એને ઊંઘતો જોયો, જગાડવાનો પ્રયાસ કરતાં, સમજાયું કે હરિનું શરીર તાવથી ઘખી રહ્યું હતું. એને ખલેલ પહોંચાડ્યા વગર એ ચાલ્યાં ગયાં.

રાત્રીનો બીજો પ્રહર થતા દુર્ગાદાસ બાબુ ઘરે આવ્યા. જોયું તો બેઠક ખંડમાં પથારી તૈયાર નહોતી. થાકના લીધે દુઃખતા પગ હરિ દબાવી આપશે અને પોતે સુખ- નિંદ્રામાં સરી જશે એવા વિચારોથી ઘેરાયેલા દુર્ગાદાસે હરિના નામની બૂમ મારી. પણ તાવથી પીડિત હરિ તો બેશુદ્ધની જેમ સૂતો હતો, એ ક્યાંથી સાંભળે? દુર્ગાબાબુને જઈને એના વાળ પકડીને બેઠો કરવા પ્રયત્ન કર્યો પણ તાવના લીધે બેસવાનીય તાકાત ગુમાવી બેઠેલો હરિ પથારીમાં ઢળી પડ્યો. હવે દુર્ગાદાસનો ક્રોધ સાતમા આસમાને પહોંચ્યો. હિત-અહિતના ભાન વગર પહેરેલા જૂતા સાથે એમણે હરિની પીઠ પર લાત મારી.

“જનાબ મઝાથી સૂઈ રહ્યા છે. મારી પથારી કોણ હું કરીશ??” કહીને હાથમાં પકડેલી નેતરની સોટીથી હરિની પીઠ પર બે-ત્રણ સાટકા મારી દીધા.

પરાણે બેઠા થયેલા હરિએ દુર્ગાદાસના પગ દબાવી આપ્યા. પણ પગ દબાવતા એની આંખમાંથી બે-ચાર આંસુ દુર્ગાદાસના પગ પર સરી પડ્યા. ગરમ ગરમ આંસુના એ ટીપાની ગરમીથી દુર્ગાદાસને હરિની હાલત સમજાઈ. આમ તો એ પણ હરિને પ્રેમ કરતા હતા. હરિની નમ્ર પ્રકૃતિને લીધે એ સૌનું પ્રિય પાત્ર હતું અને છેલ્લા એક મહિનાની ઘનિષ્ટતાના લીધે હરિ દુર્ગાદાસને અધિક પ્રિય બની રહ્યો હતો.

રાત્રે કેટલીય વાર દુર્ગાબાબુને વિચાર આવ્યો, કે એક વાર ઊભા થઈને હરિચરણને કેટલી ચોટ પહોંચી છે એ જોઈ આવે. મારના લીધે સોજો ચઢ્યો હોય તો એ જોઈ આવે. કેટલીય વાર મન થયું કે તાવ ઉતર્યો છે કે નહીં એ પૂછી આવે. હવે એમને પોતાના અઘટિત વર્તન પર શરમ આવતી હતી.

સવારે ઊઠીને હરિચરણ પાણી લઈ આવ્યો. તમાકુ ભરીને હુક્કો સજાવી આપ્યો. ત્યારે પણ દુર્ગાબાબુને થયું કે એની ખબર પૂછે. સોટીના મારથી લોહી ઝમી આવ્યું હોય કે જૂતાનાં મારથી સોજો ચઢી આવ્યો હોય તો એ જોઈ લેવાનુંય મન થયું.  માંડ તેર વર્ષના એ બાળકને પોતાની પાસે લઈને વહાલથી એની પીઠ પર હાથ પસરાવવાનું મન થયું પણ સંકોચના લીધે ન કરી શક્યા.

દિવસ ચઢતા ઘરના દૈનિક કાર્યોમાં સૌ અટવાઈ ગયાં. ત્યારે નવ વાગે એક તાર આવ્યો કે દુર્ગાદાસના પત્ની કલકત્તામાં બીમાર છે. દુર્ગાબાબુ વ્યથિત થઈ ગયા. કલકત્તા જવા ગાડીમાં બેસવા જતા હરિચરણ યાદ આવ્યો. અજાણતા એને કેવું દુઃખ પહોંચાડ્યું હતું એનો વિચાર આવતા જાતને ઠાલું આશ્વાસન આપ્યું, “ઈશ્વર પ્રાયશ્ચિત કરવાની તક આપશે તો એ વ્યર્થ નહીં જવા દે.”

આ વાતને એક મહિનો પસાર થઈ ગયો. આજે દુર્ગાબાબુની પત્ની સંપૂર્ણ સાજી થઈ ગઈ. દુર્ગાબાબુને હાંશ થઈ. એમના માટે આ રાહત અને આનંદની વાત હતી. અને ત્યારે જ એમના ઘરેથી એક પત્ર આવ્યો,

“તમને જણાવતા ઘણું દુઃખ થાય છે કે છેલ્લા કેટલાક સમયથી જ્વરથી પીડાતો હરિચરણ ગઈ કાલે સવારે મૃત્યુ પામ્યો છે. મરતાં પહેલાં કેટલીય વાર તમને જોવાની એણે ઇચ્છા દર્શાવી હતી.”

આહ! બિચારો મા-બાપ વિનાનો અનાથ છોકરો. સમાચારથી વ્યથિત દુર્ગાદાસે હાથમાં પકડેલા એ કાગળના ટુકડા ટુકડા કરીને ફેંકી દીધા.

કારણ? હવે આમાં બીજું શું કરી શકાય કે કરવાનું પણ શું હોય?

શરતચંદ્ર ચટ્ટોપાધ્યાયની વાર્તા ‘હરિચરણ’ને આધારિત અનુવાદ.

૩૧-વાર્તા અલકમલકની-

પ્રમોશન

આજે શામનાથનું ઘર આખો દિવસ જાણે ધાંધલથી ધમધમતું રહ્યું. શામનાથની પત્ની સાંજની મિજબાનીની તૈયારીમાંથી માંડ પરવાર્યા હતા. શામનાથ પણ અજંપામાં આમથી તેમ, એક રૂમમાંથી બીજા રૂમમાં વ્યર્થ આંટા મારતા રહ્યા.

અંતે સાંજના પાંચેક વાગ્યા સુધીમાં બધી તૈયારી સંપૂર્ણ થઈ. પાછળ બહારની ઓસરીમાં ટેબલ, ખુરશી, ફૂલદાની, વગેરે ગોઠવાઇ રહ્યું હતું. અચાનક શામનાથના મનમાં મા નો વિચાર આવ્યો અને એ આંટા મારતા અટકી ગયા.

“મા….એનું શું કરીશું?”

“એમને એમની સખીના ત્યાં મોકલી દઈએ. ભલે કાલ સુધી ત્યાં રહેતાં.” વ્યવહારદક્ષ પત્નીએ રસ્તો કાઢ્યો.

“ના ભઈ ના, હું નથી ઇચ્છતો કે એ ડોસીની આપણાં ઘરમાં ફરી આવનજાવન શરૂ થાય. એનાં કરતાં મા ને કહી દઈએ કે મહેમાન આવે એ પહેલાં જમીને પાછળની કોઠીમાં જતી રહે.”

“હા, પણ એ ઊંઘી ગયાં તો એમના નસકોરાં બહાર સુધી સંભળાશે એનું શું?” શામનાથ કરતા પત્ની વધુ ચોક્કસ હતી.

“એને કહી દઈશું કે ઊંઘવાના બદલે ખુરશીમાં બેઠી રહે. કોઠી બંધ કરીને બહારથી તાળું મારી દઈશું.”

વાત જાણે એમ હતી કે શામનાથે એમના ચીફને આજે દાવત પર બોલાવ્યા હતા. આ બધું કરવા પાછળનો આશય પ્રમોશનનો હતો. ચીફ મહેમાનગતિ માણીને ખુશ થાય તો પ્રમોશન પાક્કું હતું.

પણ આખી વાતમાં મા નડતી હતી. ઘરમાં વચ્ચે ન નડે એટલે સાંજ પડે પાછળની ઓસરીમાં એ બેસતી પણ આજે એની એ ટેવ નડવાની હતી. બીમારીમાંથી ઊઠ્યા પછી એનાં નસકોરાંનો અવાજ વધુ મોટો થતો જતો હતો એ પણ નડવાનો હતો. જે આજે કોઈ હિસાબે ચલાવી લેવાય એમ નહોતો.

ચીફની સાથે અન્ય આઠ-દસ ઑફિસર અને એમની પત્નીઓ પણ હશે. ભૂલથી પણ જો મા કોઈની નજરે ચઢી તો શું ઇજ્જત રહેશે એની ફડક શામનાથને સતાવતી હતી.

“આજે તું વહેલી જમી લેજે. ઓસરીમાં એક ખૂણે ખુરશી નાખીને બેસી રહેજે. પગ નીચે લટકતાં રાખીને બેસજે, આ આમ પગ ઉપર લઈને બેસે છે એમ ના બેસતી પાછી. રાતનો સમય થાય ત્યારે પાછળની કોઠીમાં જતી રહેજે અને ત્યાંય બેસી રહેજે,  તારા નસકોરાંનો અવાજ બહાર ના આવે એટલે જાગતી રહેજે, ઊંઘતી નહીં. અને હા, આ તારી ખટક ખટક કરતી પાવડીઓ પહેરીને ચાલીશ નહીં. એને તો એક દિવસ હું ફેંકી જ દેવાનો છું. બીજી વાત, કપડાં કયા પહેરીશ?”

“તું કહીશ એ પહેરીશ બેટા.” ઘરમાં ચાલતી ધમાલ પરથી સમજી ગયેલી મા પાસે શરણાગતિ સિવાય બીજો રસ્તો નહોતો.

આજની બધી વ્યવસ્થા શામનાથે પોતાને હસ્તક રાખી હતી. શું રસોઈ બનાવવી, ક્યાં શું ગોઠવવું, બારી પર કયા રંગના પરદા લગાવવાનાથી માંડીને પત્નીએ શું પહેરવાનું, એ બધી ચીવટ એમણે રાખી હતી. મા ને પણ જરા ઢંગના સફેદ કુરતા-પાયજામાની સાથે ચૂડીઓ પહેરવાનું કહી દીધું. મા પાસે શું હતું એની શામનાથને ક્યાં ખબર હતી? બસ કહી દીધું.

“ચૂડી ક્યાંથી લાવું? તને ખબર તો છે કે બધા દાગીના તો તારા ભણતર પાછળ વેચાઇ ગયા છે.”

શામનાથને તીરની જેમ આ શબ્દો વાગ્યા પણ ઉપરથી કડકાઈ બતાવતા બોલ્યા, “વળી પાછો ક્યાં આ નવો રાગ છેડ્યો? દાગીના નથી એમ સીધે સીધું કહી દેવાનું અને એ વેચ્યાં તો નકામા તો નથી ગયાં ને? કંઈક બનીને આવ્યો છું.”

મા લાચાર હતી. પણ બધું સમજતી હતી. અંતે તો દીકરાના પ્રમોશનની વાત હતી ને?

“અને હા, જો સાહેબ આવે ત્યારે શાંતિથી, સરખી રીતે સમજીને જવાબ આપજે. પૂતળું બનીને બેસી ના રહેતી.”

“એના કરતાં પહેલેથી તારા સાહેબને કહી દેજે ને કે મા અભણ છે, એ કંઈ સમજતી કે જાણતી નથી  એટલે કશું પૂછે જ નહીં.” ગરીબડી મા વધુ ગભરાઈ. ઑફિસરને જોઈને તો અમસ્તોય એને સંકોચ થતો અને આ તો પાછો અમેરિકન ઑફિસર. ભૂલથીય ભૂલ થઈ જાય તો દીકરાનું પ્રમોશન રોકાય.

ઢગલાબંધ સૂચનાઓ આપીને શામનાથ તૈયાર થવા ચાલ્યા અને મા મ્હોં વકાસીને જોઈ રહી.

*******

એક પછી એક મહેમાનો આવવા લાગ્યાં. પાર્ટીનો દોર શરૂ થયો. જામ પર જામ ખાલી થતાં રહ્યાં. અંતે જમવાનો સમય થયો અને શામનાથે મહેમાનોને પાછળ ઓસરી તરફ દોર્યા. એ તરફ જતા એમનું હ્રદય એક ધબકારો ચૂકી ગયું.

સૂચના આપ્યા પછીય મા કોઠરીમાં જવાના બદલે પગ ખુરશીની ઉપર ચઢાવીને બેઠી હતી. આછી ઊંઘમાં સરી ગયેલી મા નું માથું ડાબે-જમણે ઝૂલતું હતું. અધ ખુલ્લા મ્હોંમાંથી નસકોરાંનો અવાજ આવી રહ્યો હતો. થોડા ઘણાં રહી ગયેલા વાળને બાંધ્યા પછી પણ છૂટીને વિખેરાઈ ગયા હતા.

એ જોઈને ક્રુધ્ધ થયેલા શામનાથને થયું કે મા ને એક ધક્કે ઊઠાડી દે પણ મહેમાનોની હાજરીમાં એમ કરવાથી એમની શોભા ઓછી થતી હતી.

મા ને આવી સ્થિતિમાં જોઈને અન્ય ઑફિસરની પત્નીઓ હસી પડી. ત્યાંથી પસાર થતાં ચીફથી બોલાઈ ગયું, “Poor dear.” શામનાથ ક્ષોભથી સંકોચાઇ ગયા.

અવાજથી હડબડાઈને જાગી ગયેલી મા દીકરા કરતાંય વધુ ભોંઠપ અનુભવી રહી. જાતને માંડ સંભાળતી એ ઊભી થઈ પણ પગ ડગમગી ગયાં. હાથ ધ્રુજવા માંડ્યા. ચીફના નમસ્તેનો જવાબ ના આપી શકી. બોલવાના ફાકા પડવા માંડ્યા.

“હાઉ ડૂ યુ ડૂ.” ચીફે સલૂકાઈથી પૂછ્યું.

શામનાથે શીખવાડ્યું એમ બોલવા ગઈ, “હો ડૂ યુ ડૂ.” .

વળી હસાહસ અને શામનાથન કાપો તો લોહી ના નીકળે એવી દશામાં આવી ગયા.

“મારી મા ગામડાની છે. ઉંમરભર ગામમાં રહી છે એટલે તમારાથી શરમાય છે.” શામનાથે ગળાની નીચે માંડ થૂંક ઉતારતા બોલ્યા.

સાંભળીને ચીફ ખુશ ખુશ.

“અરે, મને ગામડાના લોકો બહુ ગમે, તમારી મા ગીતો ગાતી હશે, નાચતી પણ હશે ને?”

ભોંઠપ અનુભવતા શામનાથ માટે આ તો એક પછી એક આંચકા હતાં. ચીફની ઇચ્છા, ફરમાઈશને કેમ ટાળી શકાય?  ચીફની ખુશી પર પ્રમોશનનો આધાર હતો. કચવાતા મને મા ને ગીત ગાવા કહ્યું.

મા એ જે આવડ્યું એ, જેવું આવડ્યું એ ગીત ગાયું. ઑફિસરની પત્નીઓ ખુશ. ચીફ તો તાળીઓ પાડતા અટકતા નહોતા. મા નો તો ભારે વટ પડી ગયો. એ જોઈને શામનાથની ચીઢ પ્રસન્નતામાં પલટાવા માંડી. ખુશીથી ચહેરો ખીલી ઊઠ્યો.

હવે ચીફને પંજાબની હસ્તકલા વિશે જાણવાની ઇચ્છા થઈ. બહુ રાજીખુશીથી શામનાથે પંજાબી હસ્તકલાના વિવિધ સેટ ચીફને ભેટ આપવાની તૈયારી દર્શાવી પણ ચીફને ઘરની સ્ત્રીઓએ સ્વહસ્તે બનાવેલી ચીજોમાં રસ હતો. મા એ સ્વહસ્તે ફૂલોનું ભરત ભરેલી જૂનું થઈ ગયેલું ફુલકારી કામ બતાવ્યું. ચીફને એ ફુલકારી કામ બહુ ગમ્યું.

શામનાથે મા તરફથી ફુલકારી કામ કરેલી ભેટ ચીફને આપવાની રાજીખુશીથી સંમતિ આપી પછી, ભલેને મા ને આંખે ઓછું દેખાય કે કોઈ તકલીફ પડે એની શામનાથને ક્યાં ચિંતા હતી? અત્યારે તો મહત્વનું હતું એમનું પ્રમોશન. શામનાથે માની લીધું કે મા દીકરા માટે આટલું તો કરે જ ને!

હવે મહેમાનો જમવાના ટેબલ તરફ ગયાં. મા આસ્તેથી પાછળની કોઠરીમાં સરી ગઈ. દરવાજો બંધ કરીને રડી પડી. રખેને એની કોઈ ભૂલથી દીકરાની નોકરી, પ્રમોશનમાં કોઈ બાધ ન આવે એના માટે ઈશ્વરને પ્રાર્થી રહી.

મોડી રાત્રે સૌ વેરાયા. અડધી રાત્રે એના રૂમનો દરવાજો ખખડ્યો. નશામાં ઝૂલતા શામનાથ આવીને મા ને વળગી પડ્યા.

આજ સુધી જે મા દીઠી સહન નહોતી થતી એ મા આજે અતિ મહત્વની બની ગઈ. આજ સુધી હરદ્વાર જવા માંગતી મા ને હવે તો કોઈ કાળે હરદ્વાર જવા દેવાય એમ હતી નહીં કારણકે મા ચીફ માટે જે ફુલકારી કામ કરવાની હતી એ જોવા ચીફ આવતા રહેવાના હતા.

પ્રમોશનનો આધાર ચીફના રાજીપા પર હતો ને!

ભીષ્મ સાહનીની  ‘चीफ की दावत’ વાર્તા પર આધારિત અનુવાદ

૩૦- વાર્તા અલકમલકની-

મરુભૂમિમાં લાગણીનું વાવેતર

સંબંધો કેવા ખોખલા અને સાવ ઉપરની સપાટીના થઈ ગયા છે કે જેને મનથી નહીં પણ ધનથી તોળવમાં આવે છે. સંવેદનાઓ જડ થઈ ગઈ છે. ભાવનાઓની જમીન એટલી ખારાશવાળી, એટલી સૂકી ભઠ્ઠ થઈ ગઈ છે કે હવે અહીં લાગણીઓનાં વાવેતર વ્યર્થ છે.

આવા તો કેટલાય વિચારો મારા મનને વ્યથિત કરી ગયા.

ઝાંસીથી સુનિલકાકાનો ફોન હતો,” ગુડિયા, એક ખરાબ સમાચાર છે. આપણો નિકી-નિખીલ આપણી વચ્ચે રહ્યો નથી.”

ખરાબ સમાચાર શબ્દ સાંભળીને મારું હ્રદય એક ધબકાર ચૂકી ગયું હતું પણ ખબર આટલી ખરાબ હશે એવી કલ્પના નહોતી. હવે કંઈ હું ગુડિયા રહી નહોતી. બે છોકરાઓની મા હતી અને તેમ છતાં આ ખરાબ શબ્દનો અર્થ પણ ત્યારે મને સમજાતો નહોતો. પણ શું કરું, નિકીકાકાના આ સામાચાર, નિકીકાકાનો ગોરો ચીટ્ટો ચહેરો હવે નજરથી ઓઝલ થઈ ગયો એ સ્વીકારવા મન કોઈ રીતે તૈયાર નહોતું. પણ સ્વીકારવું જ રહ્યું. મને સ્વસ્થ થતા ઘણી વાર લાગી.

“આ ક્યારે થયું? અને નિકીકાકાને શું થયું હતુ?” માંડ માંડ મારો અવાજ ખુલ્યો.

“કોણ જાણે, કદાચ નવ કે દસમી તારીખે થયું હશે. આ ભારત અને અમેરિકા, કેનેડાના સમય અંતર અને તારીખોનું મને ઝાઝું ધ્યાન નથી રહેતું. પણ મેસિવ હાર્ટ અટૅક હશે.”

“પણ એવી કોઈ હિસ્ટ્રી તો નહોતી.”

“હા નહોતી, પણ લાગે છે કે પહેલો અટૅક હતો. આ તો સારું થયું કે એણે અમ્બ્યુલન્સને ફોન કરી દીધો હતો નહીં તો કોઈને ખબર ના પડત અને રૂમમાં લાશ પડી પડી સડતી રહેત.”

લાશ? અરે! છ ફૂટની ઊંચાઈ ધરાવતા નિકીકાકા હવે લાશ બની ગયા! મારો જીવ કકળી ઊઠ્યો.

“હવે? “ મારાથી પૂછાઈ ગયું.

“હવે શું, બૉડિ મૉર્ગમાં પડ્યું છે.”

આ બૉડિ શબ્દ વાગ્યો પણ એને મન પર ખંખેરીને પૂછ્યું, “ના મારા કહેવાનો મતલબ એ હતો કે હવે શું કરવાનું છે?”

“કરવાનું શું, તારા સુશીલકાકાનેય ફોન કર્યો છે, જોઈએ હવે શું કરી શકાય છે.”

કાકા મારી સાથે વાત કરતા હતા ત્યારે પાછળથી કાકી એમની હૈયા વરાળ ઠાલવતાં હતાં. કાકી કહેતાં હતાં કે જો એમના દીકરા રાહુલને નિકીકાકા એમની સાથે કેનેડા લઈ ગયા હોત અને કંઈક ઠેકાણું પાડીને એમની સાથે રાખ્યો હોત તો એમની છેલ્લી ક્ષણોમાં રાહુલ એમનું ધ્યાન રાખી શક્યો હોત. પણ રાહુલની ફિતરત એવી હતી કે કોઈ એની જવાબદારી લેવા તૈયાર નહોતું.

મારા સાંભળતા કાકા-કાકીનો વાદ વિવાદ આગળ વધે એ પહેલાં કાકાએ ફોન મૂકી દીધો. ફોન મૂકાયો અને હું રડી પડી.

આ નિકીકાકા નામ પણ મેં આપેલું. નાની હતી ત્યારે નિખીલકાકા બોલતા ફાવે નહીં એટલે નિકીકાકા કહેવાનું શરૂ કર્યું અને બસ, ત્યારથી પરિવારમાં સૌ  એમને નિકી કે નિકીકાકાના નામથી બોલાવવા માંડ્યા.

આજે એ સૌના લાડીલા નિકીકાકા રહ્યા નથી એ વાત સ્વીકારવા હજુ મારું મન તૈયાર નહોતું. બીજા દિવસે સુનિલકાકા સાથે વાત થઈ તો એમનો અત્યંત ઠંડો પ્રતિસાદ સાંભળીને હું ઠરી ગઈ.

“કોણ જાય કેનેડા સુધી? અને બૉડિ અહીં લઈ આવવામાં પણ પૂરા દોઢ- બે લાખ જેટલો ખર્ચો થાય છે એનો ભાર કોણ લેશે એ વિચાર્યું છે ગુડિયા? કોઈ વ્યવસ્થા વિચારી લઈશું. તારી કાકીના દૂરના સગા છે એમને જવાબદારી સોંપી શકાય તો એ શક્યતા વિચારી લઈશું.”

કાકાની વાતનો સૂર કંઈક એવો હતો કે એ તો દિલ્હીમાં માંડ બે છેડા ભેગા કરી શકતા હતા ત્યાં આ ભાર એ કેવી રીતે વેઠી શકે? અને સુશીલકાકા જો પૈસા આપવા તૈયાર થાય તો ત્યાંય કાકીની કચકચ શરૂ થઈ જાય. કાકાના મતે આ વેસ્ટ ઑફ મની, ફાલતુ ખર્ચ હતો. કાકાનો એક એક શબ્દ તેજ ધારવાળા ચાકૂની જેમ મને આરપાર છોલતો રહ્યો. નિકીકાકાના અવસાનથી જેટલું દુઃખ થયું હતું એનાથી ઘણું વધારે દુઃખ મને આ શબ્દોથી થતું હતું.

આ એ જ સૌ હતા જેમના માટે નિકીકાકા પ્રતિ એક વર્ષ દોડી દોડીને અહીં આવતા હતા. આ સૌના પ્રત્યેના પ્રેમને લઈને નિકીકાકા જેટલી વાર આવતા એટલી વાર અઢળક ડૉલર ખર્ચીને કેટલીય વસ્તુઓ લાવતા, નિકીકાકા આવતા એટલી વાર ભેટરૂપી ખુશીઓનો ખજાનો ખોલી દેતા. એમના આ ખજાનાનો લાભ પરિવારના સૌને મળતો. અમારા સૌના ઘરમાં જેટલી કિંમતી ચીજ-વસ્તુઓ દેખાય, એ બધી જ નિકીકાકાની આપેલી છે.

કેટલી વાર હું કાકાને કહેતી કે આટલી દિલદારી પણ નહીં સારી. એકલા જીવ હતા, એમના બુઢાપા માટે પણ કંઈક બચાવવું જોઈએ ને? ત્યારે એ હસીને કહેતા કે એમના બુઢાપાની જવાબદારી ત્યાંની ગવર્મેન્ટની છે. અત્યારે એમને મોજથી જીવવું છે. અને દર વર્ષે એ એટલે દોડીને આવતા કે એમના ભાઈ-ભાભી સિવાય હવેની અમારી પેઢી પણ એમને પ્રેમથી યાદ રાખે.

નિકીકાકાની વિચારધારા સૌ કરતા જુદી હતી. એમને માત્ર એમના માટે નહીં, સૌ માટે જીવવું હતું. એમને સૌને કંઈક આપીને સામે માત્ર સૌનો પ્રેમ જોઈતો હતો.  કંઇક લઈને આવે તો દર વર્ષે સૌ એમની રાહ જુવે ને? એવું કહેતા કે ખાલી હાથ આવેલા મહેમાનને મળતો આવકાર પણ અધૂરો હોય.

દુનિયામાં એક માત્ર મા નું ઘર જ એવું હોય જ્યાં માણસ કોઈ બેધડક જઈ શકે. દીકરો બહારગામથી આવે ત્યારે એની હાજરી માત્રથી મા રાજી થઈ જાય છે, બાકી પિતાના પ્રેમમાં પણ થોડીક અપેક્ષા તો હોય છે. કાકાને દાદીની યાદ બહુ આવતી. દાદી મરી ગયાં પછી એ મારી મમ્મીમાં એમની મા ની ઝલક જોતાં. મમ્મીના અવસાન પછી એ મારામાં મમ્મીની છબી શોધતા. આમ એ અને હું, બંને એકબીજા સાથે કોઈ અજબ સ્નેહથી બંધાયેલા હતાં. અને એટલે જ હું કાકાના અવસાનથી અત્યંત વ્યથિત હતી.

કાકા જેટલી વાર દિલ્હી આવતા એટલી વાર ભોપાલ મારા ઘરે બે-ચાર દિવસ માટે અવશ્ય આવતા. કાકા આવવાના હોય ત્યારે મારા ઘરમાં જાણે દિવાળી આવવાની હોય એવી તૈયારી કરતી. ઘરમાં દરેક ચીજ નવી લઈ આવતી. મારા આનંદનો પાસ મારા ઘરના ખૂણે ખૂણે છલકાતો.

ક્યારેક મારા પતિ મારી મજાક કરતા કહેતા, “ભોપાલમાં એક માત્ર તારા માટે જ કાકા આવે છે? “

મને મળવા ઉપરાંત એક બીજુ આકર્ષણ પણ હતું જેના માટે એ ભોપાલ આવતા એવું મારા પતિદેવનું માનવું હતું. વાત એમની સાચી હતી. મારા સિવાય એક બીજી વ્યક્તિ પણ હતી જેના માટે કાકા આવતા.

એ વ્યક્તિ એટલે શેફાલી દાસગુપ્તા. એ કાકાની સાથે કૉલેજમાં ભણતી હતી અને આજે એક મોટા આઈ.એસ. ઑફિસરની પત્ની હતી.

કાકાની નજરે પરફેક્શનનું જો કોઈ દ્રષ્ટાંત હોય તો એમાં શેફાલી દાસગુપ્તાનું નામ સૌથી ટોચ પર આવે. અપ્રતિમ સુંદરતાની સાથે બુદ્ધિનો સમન્વય બહુ ઓછા લોકોમાં હોય જે શેફાલી દાસગુપ્તામાં હતો. એમની ડ્રેસ સેન્સ, હેર સ્ટાઈલ, અભિજાત્યપણું, સંસ્કારિતા, એમની ઘર સજાવટ, બધું જ અલ્ટિમેટ હતું.

હું હંમેશા વિચારતી કે કાકાએ લગ્ન ન કર્યા એ સારું થયું નહીંતર કાકીને જીવનભર શેફાલી આંટીની પ્રશસ્તિ સાંભળ્યાં કરવી પડત. ક્યારેક વિચારતી કે કાકાને લગ્ન ન કર્યા એનું કારણ શેફાલી આંટી જ હોવા જોઈએ.

કાકા જ્યારે ભોપાલ આવતા ત્યારે મારે પણ એમની સાથે મને -કમને એમની સાથે શેફાલી આંટીના ત્યાં જવું પડતું. કાકા એમના માટે પણ ઘણી કિંમતી ભેટ લઈ આવતા.

“Wow, how cute, simply marvelous” કહીને જે રીતે શેફાલી આંટી એ સ્વીકારતા એ જોઈને જાણે કાકા ધન્ય ધન્ય બની જતા. કાકાને લીધે મારે એમને જમવા બોલાવા પડતા અને વળતા વ્યહવારે એ પણ અમને જમવા બોલાવતાં, પણ બંને વખતે એમના ચહેરા પરની ઉપેક્ષા મારા ધ્યાન બહાર ન જતી. અમારા અને એમના આર્થિક, સામાજિક સ્તરમાં ઘણું અંતર હતું, પણ કાકા તો એમનામાં જ મસ્ત હતા.

શેફાલી આંટીને કાકાના નિધનના સમાચાર આપવા જોઈએ એવો વિચાર આવતા મેં એમને ફોન કર્યો. નિકીકાકા આવે એટલી વાર શેફાલી આંટીને મળવાનું થતું, તેમ છતાં આજે એમને મારે મારી ઓળખાણ આપવી પડી. નિકીકાકા સાથે એમની નિકટતાનો ઉપરછલ્લો આંચળો સરી ગયો. વાતની શરૂઆત કેવી રીતે કરું અને સમાચાર સાંભળીને એમના પ્રત્યાઘાત કેવા હશે એના વિચારે હું ક્ષણભર અચકાઈ. પણ એ સમયે ફોનમાં એમના ઘરમાં પાર્ટીનો શોરબકોર મને સંભળાતો હતો એટલે એ ક્ષણે વાત કરવી યોગ્ય ન લાગતા, મેં બીજા દિવસે ફોન કર્યો

“આંટી બીઝી નથી ને?”

“અરે! બીઝી શું? ક્લબ જવા નીકળતી હતી. સાહેબ તો ગાડીમાં જઈને મારી રાહ જોતા બેઠા છે. બહુ શોખ છે એમને આવો બધો. જો ને કાલે પણ બસ ખાસ કોઈ કારણ વગર પાર્ટી રાખી જ ને? પણ બોલ શું હતું? નિખીલ રાયજાદા આવ્યા છે?”

“આંટી, સમાચાર નિકીકાકાના,મતલબ નિખીલ રાયજાદાના જ છે. એ નથી આવ્યા . Nikikaka is no more now. નવમી તારીખે મૉન્ટ્રીયલમાં એમનું નિધન થયું.”

“ઓહ, બીમાર હતા?” સાવ સપાટ અવાજે એમણે પૂછી લીધું”

“હા, મેસિવ હાર્ટ અટૅક.”

“So sad,He was all alone there right?”

“જી.”

પાછળ દૂરથી આવતો અવાજ સાંભળીને, એમણે કોઈને કીધું, “રામસીંગ, સાહેબને જરા જઈને કહો કે મેમસાબ આવે છે.” એ મને સંભળયું. ફરી મારી સાથે વાતનો તંતુ જોડતા જરા ઉતાવળે બોલ્યા,

“આ જો ને છોકરાંઓ હોર્ન પર હોર્ન મારે છે. મારે જવું પડશે તો આપણે ફરી ક્યારેક વાત કરીશું? તારા અંકલ,  He is so impatient and yes convey my heartfelt condolence to your family.”

મને કહેવાનું મન તો થયું કે આંટી તમે નિખીલ રાયજાદાના સન્માન માટે એક દિવસ ક્લબમાં જવાનું ટાળી ન શકો? એટલો તો એમનો હક બને છે પણ એ પહેલાં તો સામેથી એમણે ફોન મૂકી દીધો.

હું જાણું છું  કે હવે આ નંબર પર ક્યારેય વાત થવાની નથી. ફોનનું રિસીવર મૂકતાં મારાથી બોલાઈ ગયું,

“નિકીકાકા, જીવનભર તમે લાગણીના વાવેતર કરવાનો પ્રયાસ કર્યો પણ આજે લાગે છે કે તમે ઊસર જમીન પર જ વાવેતર કર્યું. ક્યાંયથી કોઈ અંકુર ફૂટ્યા નહીં”

મારા માટે નિકીકાકાના નિધન જેટલી આ દુઃખન ઘટના હતી.

માલતી જોશીની ‘ઉસર મેં બીજ’ વાર્તા પર આધારિત ભાવાનુવાદ

૨૯-વાર્તા અલકમલકની –

– આત્મજ્યોતિ –

કેટલાય દિવસો પછી એને આજે ઓચિંતો ચાર રસ્તા પર ઊભેલો જોયો.  દાઢી અને લાંબા કુરતામાં એ કંઇક જુદો જ લાગતો હતો.

આ એટલે, એક સમયનો ટોર્ચ વેચવાવાળો. આપણે આ વાર્તા પૂરતું એને બટુક નામથી ઓળખીશું. 

“અરે! ક્યાં હતો આટલા દિવસથી અને આ દાઢી કેમ વધારી છે, અને ટોર્ચ વેચાવનું બંધ કર્યું કે શું?” એક સામટા અનેક સવાલો મારાથી એને પૂછાઈ ગયા.

“બહાર ગયો હતો. ટોર્ચ વેચવાનું કામ બંધ કર્યું છે. હવે તો આત્માની ભીતર જ્યોત પ્રગટી છે. આવી બાહ્ય સૂરજ છાપ ટોર્ચનો પ્રકાશ વ્યર્થ લાગે છે.” બટુકે જવાબ આપ્યો.

તત્ક્ષણ મનમાં વિચાર આવ્યો કે હવે આ કરશે શું? એનો જીવન નિર્વાહ કેવી રીતે ચલાવશે? પણ “હેં……”   આટલું બોલીને એકાદ ક્ષણ પછી તો હું આશ્ચર્યથી અવાક બની ગયો. પણ પછી એને પૂછી જ લીધું.

“તું સંન્યાસ તો નથી લેવાનો ને? આવો આત્માનો પ્રકાશ, ભીતરનો પ્રકાશ એવું બધું એ જ વિચારી શકે જે સંન્યાસ લેવાનો હોય.  કોની પાસે દીક્ષા લઈ આવ્યો?”

“આવું પૂછીને તમે મારી મજાક તો નથી કરી રહ્યા ને?” બટુકને અકળામણ થઈ.

“અરે ભાઈ, મજાક નથી પણ એ તો મને કહે કે એકાએક તું આવું ક્યાંથી વિચારવા માંડ્યો? તારી પત્નીએ તને છોડી દીધો કે તને ઉધાર મળવાનું બંધ થઈ ગયું. શાહૂકારો તંગ કરવા માંડ્યા કે ચોરીના મામલામાં ફસાયો? વાત શું છે? આ બહારની ટોર્ચ તારા આત્મામાં કેવી રીતે ઘુસી ગઈ?” મારું આશ્ચર્ય વધતું હતું.

“સાહેબ, તમારા બધા જ તર્ક પાયા વગરના છે. બસ, જીવનમાં એક ઘટના એવી બની ગઈ કે જેનાથી મારું જીવન બદલાઈ ગયું, આમ તો આ વાત પાંચ વર્ષ પહેલાની છે અને  હું સાવ ગુપ્ત રાખવા માંગતો હતો પણ આજે હું અહીંથી હંમેશ માટે જઈ રહ્યો છું એટલે તમને વાત કહેવાનો વાંધો નથી.”

અને એણે જે વાત કહી એ સાંભળીને મારે શું પ્રત્યાઘાત આપવા એની મને તો સમજણ ન પડી, કદાચ તમને પડે તો મને સમજાવજો.

વાત જાણે એમ હતી કે એ અને એનો મિત્ર સાવ બેકાર બેઠા હતા. જીવન નિર્વાહના અનેક સવાલો એમને મૂંઝવતા હતા. અંતે સાથે રહેવાથી એક બીજાના નસીબનો ટકરાવ થાય એટલે બંને જણે અલગ અલગ દિશામાં પોતાનું નસીબ અજમાવવાનું વિચાર્યું. નસીબ અજમાવીને પાંચ વર્ષ પછી એ જ તારીખે જ્યાં છૂટા પડ્યા ત્યાં જ મળવાનું નિશ્ચિત કરીને છૂટા પડ્યા.

બટુકે ટોર્ચ વેચવાનો ધંધો શરૂ કર્યો. ચાર રસ્તા પર ઊભો રહીને એ થોડા નાટકીય ઢંગથી બોલતો,

“આજકાલ બધે અંધકાર ફેલાયો છે. રાતો બેહદ  ઘેરી-કાળી બનતી જાય છે. આપણો પોતાનો હાથ પણ દેખાતો નથી, ચાલવા માટે રસ્તો દેખાતો નથી. ભટકી ગયા છે સૌ. આસપાસના ભયાનક અંધકારના લીધે આગળ કશું જ દેખાતું નથી જાણે ગાઢા જંગલની વચ્ચે ચાલી રહ્યા છે, જંગલી જાનવરો કે સાપ સુદ્ધા દેખાતા નથી.” વગેરે વગેરે..

એનું માનવું હતું કે લોકોને ડરાવવા બહુ સહેલા છે. એની વાતો સાંભળીને ભર બપોરે પણ અંધકારના વિચારે સૌ ડરી જતાં અને ત્યારે એ સૌને કહેતો કે,

“ભાઈઓ, વાત સાચી છે પણ જ્યાં અંધકાર છે ત્યાં પ્રકાશ પણ છે જે અંધકારને દૂર ભગાડે છે. અમારી સૂરજ છાપ ટોર્ચમાં એ તાકાત છે જે અંધકારને દૂર કરે છે. અમારી ટોર્ચ ખરીદો અને અંધકાર દૂર કરો.” અને પછી એની ટોર્ચ વેચાવા માંડી અને એનું જીવન મઝાથી ચાલવા લાગ્યું.

”તો હવે વાંધો ક્યાં આવ્યો?” મારાથી પૂછાઈ ગયું.

“બસ, વાયદા પ્રમાણે પાંચ વર્ષ પૂરા થતાં હતાં. ઘણી રાહ જોઈ પણ મારો દોસ્ત ન આવ્યો. હું જ્યારે એને શોધવા નીકળ્યો ત્યારે એક દિવસ વિશાળ મેદાનમાં ચારેબાજુ ઝલહળ રોશનીની વચ્ચે ઘણો મોટો મંચ બંધાયેલો જોયો.  હજારો સ્રી-પુરુષો અત્યંત શ્રદ્ધાથી લાઉડસ્પીકર પરથી સંભળાતું પ્રવચન સાંભળીને ધન્ય બની રહ્યાં હતાં. મંચ પર સુંદર રેશમી વસ્ત્રો, લાંબી દાઢી અને ખભાથી પાછળ લહેરાતી લાંબી કેશરાશીથી શોભતા દિવ્ય પુરુષની વાણી સાંભળીને હું પણ એમને સાંભળવા બેસી ગયો.

જાણે આકાશમાંથી કોઈ ગેબી સંદેશ એમને સંભળાતો હોય એમ ગંભીર વાણીમાં પ્રવચન આપી રહયા હતા, એ કહેતા હતા કે, આજકાલના માનવીને હું અંધકારમાં ઘેરાયેલો જોઈ રહ્યો છું. એની ભીતર કશુંક ઓલવાઈ રહ્યું છે. આ યુગ જ અંધકારમય છે. સર્વગ્રાહી અંધકારે પૂરા વિશ્વને પોતાના ગર્ભમાં સમાવી લીધું છે. આજનો માનવી, એનો આત્મા અંધકારમાં અટવાયો છે. અંતરની આંખો જ્યોતિહીન થઈ ગઈ છે. “

સાહેબ, સાચું કહું ને તો મને આ બધુ સાંભળીને હું હસી પડ્યો. એમને શ્રદ્ધાથી સાંભળતા લોકોએ મારી સામે ડોળા કાઢ્યા.

એ ભવ્ય પુરુષ પ્રવચનનું સમાપન કરતા કહેતા હતા કે,” ડરવાની જરૂર નથી. જ્યાં અંધકાર છે ત્યાં પ્રકાશ છે. અંધકારમાંથી જ પ્રકાશનું કિરણ પ્રગટે છે. પ્રકાશ બહાર શોધવાના બદલે અંતરમાં શોધો. અંતરમાંથી જ્યોત પ્રગટાવો. હું સૌની એ જ્યોત પ્રગટાવવાનું આહ્વાન કરુ છુ. હું તમારી ભીતરની શાશ્વત જ્યોત પ્રગટવવા ઇચ્છુ છુ. અમારા સાધના મંદિરમાં આવીને એ ભીતરની જ્યોત પ્રગટાવો…..વગેરે વગેરે.” અને સાહેબ એ સાંભળીને તો હું ખડખડાટ હસી પડ્યો. ત્યાં બેઠેલા લોકોએ મને ધક્કો મારીને બહાર ભગાડવા કોશિશ કરી પણ હું તો સીધો જ મંચ પાસે પહોંચી ગયો. બટુકે પોતાની વાત આગળ વધારતા કહ્યુ, “એ ભવ્ય પુરુષ મંચ પરથી ઉતરીની કારમાં બેસવા જતા હતા.  હવે પાસે પહોંચ્યા પછી ધ્યાનથી જોતા એ દાઢી પાછળનો ચહેરો થોડો જાણીતો લાગ્યો.  હું તો એ સમયે મારા અસ્સલ દેખાવમાં હતો. દાઢી-બાઢી કંઈ નહોતી એટલે એમણે મને ઓળખી લીધો અને હાથ પકડીને કારમાં બેસાડી દીધો. કારની પાછલી સીટ પર બેસતા મ્હોં પર આંગળી મૂકીને મને ચૂપ રહેવાનો ઈશારો કર્યો અને સૂચના આપી કે બંગલે પહોંચીએ ત્યાં સુધી ડ્રાઇવરની હાજરીમાં કોઈ વાતચીત નહીં. બંગલે પહોંચીને જ્ઞાનચર્ચા કરીશું.

“ઓત્તારી, આ તો મારો ખોવાઈ ગયેલો દોસ્ત. પણ સાહેબ, શું વાત કરું તમને, ત્યાં પહોંચીને એનો વૈભવ જોઈને હુ તો અંજાઈ ગયો.  એ એકદમ બદલાઈ ગયો હતો. કહેતો હતો કે પરિવર્તન જ જીવનનો અનંત ક્રમ છે.

“સાહેબ, આ પાંચ વર્ષોમાં મેં માત્ર ટોર્ચ વેચી ખાધી અને એણે અઢળક દોલત ભેગી કરી લીધી.  વાત તો એની પણ એ જ હતી જે હુ કરતો હતો. પણ એ થોડી રહસ્યમય ઢંગથી વાતો કરતો હતો. હુ પણ લોકોમાં ડર ઊભો કરીને ટોર્ચ વેચતો હતો અને એ પણ. તેમ છતાં હુ ટોર્ચ વેચવાવાળો બની રહ્યો અને એ દાર્શનિક અને સંત તરીકે ઓળખાયો.

“મારી ટોર્ચ આજકાલની સૂરજ છાપ કંપનીની હતી અને એની સનાતનકાળથી ચાલી આવતી કંપનીની હતી. સાહેબ, આમ જોવા જઈને તો એ પણ લોકોમાં ડર ઊભો કરીને, દાર્શનિક કે સંત બનીને પોતાની કંપનીની ટોર્ચ જ વેચતો હતો. હા એટલું ખરુ કે એની ટોર્ચની કોઈ દુકાન નથી, એ અતિ સૂક્ષ્મ છે પણ એની કિંમત ઘણી મોટી મળે છે.  એની સાથે એકાદ-બે દિવસ રહીને હુ બધુ પામી ગયો. ત્રીજા દિવસે મારી સૂરજ છાપ ટોર્ચની પેટી નદીમાં પધરાવીને નવું કામ શરૂ કર્યુ છે.”

બટુકે પોતાની દાઢી પર હાથ  ફેરવતા કહ્યું,“ એકાદ મહિનો જવા દો, પછી જુવો, ક્યાંથી ક્યાં પહોંચાય છે.”

મેં એને પૂછ્યું, “તો હવે કયો ધંધો કરવાનો છુ?”

“ધંધો તો એ જ કરીશ, બસ કંપની બદલી રહ્યો છું.” બટુકે જવાબ આપ્યો.

હરિશંકર પરસાઈની વાર્તા ‘टॉर्च बेचनेवाले’ પર અધારિત અનુવાદ

પ

૨૮-વાર્તા અલકમલકની-

કલ્યાણી

નાછૂટકે માલતીને કલ્યાણીને મૂકીને જવું પડ્યું. જતાં પહેલાં એણે બુધિયાની મા ને પૂરતી તકેદારી રાખવાનું સમજાવી દીધું. કલ્યાણીને પણ પરદામાં રહેવાનું કહી દીધું પણ હવે બદલાતા સંજોગોમાં આગળ વધતી વાત કયો રંગ લાવે છે એ જોઈએ.

*********

હવે જયકૃષ્ણ ઑફિસે મોડા જતા અને વહેલા પાછા આવતા તો વળી ક્યારેક ઑફિસે જવાનું પણ માંડી વાળતા. જયકૃષ્ણના કડપથી ડરતી બુધિયાની મા એ ખાવા-ખવડાવવાની જવાબદારી કલ્યાણીને સોંપી દીધી. જયકૃષ્ણ એ જ તો ઇચ્છતા હતા.

“કલ્યાણી, તેં તારા ભાવિ માટે શું નિર્ણય કર્યો?” જમતા જમતા એક દિવસ જયકૃષ્ણે કલ્યાણીને પ્રશ્ન કર્યો.  આવા પ્રશ્નોના બહાને એ કલ્યાણીને વાતોમાં રોકી રાખતા. 

કલ્યાણી પાસે બહારી દુનિયાનો ક્યાં કોઈ અનુભવ હતો કે એ કોઈ નિર્ણય કરી શકે? ગામમાં વિધવા માસીનો આશરો હતો અને હવે અહીં જયકૃષ્ણનો. વિધવા માસી તો આ દુનિયામાં રહી નહોતી. એ જાય તો પણ ક્યાં જાય?

જયકૃષ્ણે સૂચવેલી પુનઃલગ્ન કે શાળામાં ભણવા જવાની વાતના પણ એની પાસે જવાબ હતા.

કલ્યાણી કહેતી કે જો લગ્નથી સુખ મળવાનું જ હોત તો વૈધવ્ય ના મળ્યું હોત, એટલે પુનઃલગ્ન માટે એનું મન માનતું નહોતું. મોટી ઉંમરે પહોંચ્યા પછી શાળામાં ભણવા જવાનીય શરમ આવતી હતી.

જયકૃષ્ણે સૂચવેલા તમામ ઉકેલો પર એને હસવું આવતું હતું અને એનું હાસ્ય જ જયકૃષ્ણના રોમે રોમ ઝંકૃત કરી દેતું.  આજ સુધી ઓઝલમાં રહેલી કલ્યાણીનું સૌંદર્ય આટલી નજીકથી એ આટલા વખતે જોઈ રહ્યો હતો.

એ  દિવસે વાતોમાં સમય સરતો જતો જતો. સાંજ રાતમાં ઢળવા માંડી હતી પણ જયકૃષ્ણ અને કલ્યાણીની વાતો ખૂટતી નહોતી. પહેરો દેવા નિયુક્ત કરેલી બુધિયાની મા નિરાંતે નસકોરાં બોલાવતી ઘોરી રહી હતી.

આટલા સમયથી ઘરમાં ચૂપચાપ રહેતી કલ્યાણીની વાચા આજે ખુલી હતી. એ કહેતી હતી,

“રાધારમણે તો દયાભાવથી પ્રેરાઈને મારું પાણિગ્રહણ કર્યું હતું એટલે મારામાં એમના પ્રત્યે અપાર શ્રદ્ધાના ભાવ જાગ્યા હતા, પણ મીલનના સંયોગ ઊભા થાય એ પહેલાં વિયોગ આવી ગયો. ન તો હું પતિનો પ્રેમ પામી શકી કે ન તો હું પતિને પ્રેમ કરી શકી. પરંતુ પ્રેમ કોને કહેવાય એનો પરિચય તો મને એ દિવસે થયો જ્યારે મેં તમને સીડી પર ચઢીને ઉપર આવતા જોયા હતા.  આજ સુધી  આપના પ્રત્યે માત્ર શ્રદ્ધા ધરાવતી હતી અને હવે આપને પ્રેમ પણ એટલો જ કરવા લાગી છું. તેમ છતાં આપની સાથે પુનઃલગ્નની વાત તો એકદમ અસંભવ છે.”

“કેમ કલ્યાણી, એમાં કઈ આપત્તિ નડે છે? “ કહેતા જયકૃષ્ણે કલ્યાણીનો હાથ પોતાના હાથમાં લઈ લીધો.

કલ્યાણીએ હળવેથી પોતાનો હાથ પાછો ખેંચી લેતા, જયકૃષ્ણ તરફ સંદિગ્ધ નજરે જોયું. જયકૃષ્ણ જરા ભોંઠા પડી ગયા અને તરત જ પોતાની ભૂલ સ્વીકારતા કલ્યાણીને આશ્વાસન આપ્યું કે ક્યારેય એની મરજી વિરુદ્ધ એનો સ્પર્શ નહીં કરે.

એક વાતે જયકૃષ્ણને સમજાતું નહોતું કે હિંદુ શાસ્ત્ર પ્રમાણે પુરુષ એકથી વધુ લગ્ન કરી શકતો હોય અને કલ્યાણી જો એમને ખરેખર પ્રેમ કરતી હોય તો લગ્નની અસંભવના કેવી રીતે હોઈ શકે? કલ્યાણીની મરજી હોય તો એના પુનઃલગ્ન કરાવવાનું તો રાધારમણ પણ કહી ગયા હતા. એ સૌભાગ્ય જો કોઈને પ્રાપ્ત થવાનું હોય તો એમને પ્રાપ્ત થઈ જ શકે ને?

“છીઃ પુનઃલગ્ન માટે તો વિચારવુંય મારા માટે તો અસંભવ છે. હિંદુ નારી એક વાર જેને પ્રેમ કરે એની પાછળ આખું જીવન સમર્પિત કરી દે. મેં આપને પ્રેમ કર્યો છે અને કરતી રહીશ. હું મારા પ્રેમનું પ્રતિદાન નથી માંગતી.” કલ્યાણીના અવાજનું ગાંભીર્ય જયકૃષ્ણને સ્પર્શી ગયું.

“કલ્યાણી, તું માત્ર તારું જ વિચારીશ? તારા મનની વાત તો તેં કહી દીધી પણ મારો તો વિચાર કર. તારા વગર તો હું પાગલ થઈ જઈશ. એક પળ પણ હવે હું તારા વગર રહી શકુ એમ નથી. પણ હા, સાથે એટલો વિશ્વાસ જરૂર રાખજે કે આજ સુધી તું મારી પાસે જેટલી સુરક્ષિત હતી એટલી જ સુરક્ષિત હંમેશા રહીશ. અડધી રાત્રે પણ એક સગા ભાઈ પાસે કોઈ બહેન સુરક્ષિત હોય એવી જ રીતે તું અહીં રહી શકીશ. હું પણ તને પ્રેમ કરુ છુ. તને પામવાની ઇચ્છા ધરાવું છું પણ સાચા અને સ્વીકૃત માર્ગે. કોઈ ખોટી રીતે તને પામવાનું તો દૂર સ્પર્શ પણ નહીં કરુ.” જયકૃષ્ણના અવાજમાં નરી આર્જવતા હતી.

“હું નથી મારું વિચારતી કે નથી હું તમારું વિચારતી. હું તો માત્ર માલતીદીદીનું વિચારું છું કે અજાણતાંય મારાથી એમના સૌભાગ્ય પર કોઈ કઠુરાઘાત ન થઈ જાય. મારા ખરાબ સમયમાં એમણે મને આશ્રય આપ્યો છે. એમનું હું ભલુ ઇચ્છું છું. મને મારા પ્રેમનું બલિદાન આપવાનું મંજૂર છે પણ એમના જીવનમાં કાંટો બનીને નહીં રહું.”

“પણ મારું જીવન કંટકમય બની જશે એનું શું?” જયકૃષ્ણે ઠંડી આહ ભરતા, એક તૃષ્ણા સાથે કલ્યાણીની સામે જોયું.”

“આ એક માનસિક વિકાર છે. થોડા દિવસમાં એ દૂર થઈ જશે. તમે એમ માનો છો કે મને કોઈ કષ્ટ નથી? એક સ્ત્રી થઈને પણ હું બધું જ સહન કરવા તૈયાર છું. એક પુરુષ થઈને કઠિનાઈ સામે હારી જાવ એ કેમ ચાલે? મેં માલતીદીદીને પત્ર લખી દીધો છે. એ આવશે એટલે હું અહીંથી વિદાય લઈશ. વિદાય લેતા પહેલાં એક પ્રાર્થના છે. ફક્ત જતા પહેલાં હું તમારી ચરણરજ  માંગું છું . બસ મારે આટલું જ જોઈએ છે. તમે મારા માટે દેવ સમાન છો.” કલ્યાણી હજુય સ્વસ્થ હતી.

“અરે! તેં માલતીને ક્યારે પત્ર લખ્યો? લખતાં પહેલાં મને પૂછ્યું સુદ્ધા નહીં.” જયકૃષ્ણના પગ નીચેથી જમીન ખસી ગઈ.

“મેં માત્ર એવું લખ્યું છે કે ઉપમા વગર ઘરમાં ગમતું નથી, બસ, બને એટલા જલદી પાછા આવી જાવ. હું એવું તો ન લખી શકું ને કે તમારી સાથે એકલા રહેવાનું મારા માટે ઉચિત નથી. એવું પણ ન લખી શકું ને કે આપણે એકબીજાને પ્રેમ કરીએ છીએ. અને ખરેખર એવું ઇચ્છતી નથી કે અજાણ ભાવે આપણી વચ્ચે એવું કશું બની જાય જે જીવનભર કલંક બની રહે.” કલ્યાણીએ માત્ર હસીને જવાબ આપ્યો

“તેં જે કંઈ કર્યું એ યોગ્ય જ છે કલ્યાણી. ઘણી રાત વિતી ગઈ છે. હવે તું જઈને સૂઈ જા.”

કલ્યાણી ઊભી થઈને જયકૃષ્ણને પગે લાગી. એની ચરણધૂલિ માથે લગાવીને હળવેથી ઉપર ચાલી ગઈ.

જયકૃષ્ણ આખી રાત પાસા બદલતા રહ્યા પણ એમને ઊંઘ ન આવી.

બીજા દિવસે ઑફિસેથી આવીને જયકૃષ્ણે જોયું તો માલતી આવી ગઈ હતી. ઉપમા રમી રહી હતી. આખી રાતના ઉજાગરાના લીધે એમનો ચહેરો સાવ નિસ્તેજ દેખાતો હતો. જયકૃષ્ણની તબીયતની આશંકાથી માલતીને ફફડી ઊઠી. એણે તરત જ કહ્યું કે,

“કલ્યાણી હજુ ઘરમાં છે તો આમ બનવાનું જ હતું, એ અભાગણીની છાયાથી આજ સુધી સૌ બચ્યા પણ ક્યાં સુધી બચી શકાશે કોણ જાણે? કહ્યુ હતું કે એને ક્યાંક મોકલી દો પણ મારું કોણ સાંભળે છે?”

તો જયકૃષ્ણના મનમાં બીજી જ આશંકા હતી કે માલતી આવે કે તરત કલ્યાણી જવાનું કહેતી હતી તો કોણ જાણે એ હશે કે કેમ?

“કલ્યાણી છે ક્યાં? મેં એને એક કન્યા શાળામાં ભણવા મોકલવાનો નિર્ણય કર્યો છે. જરા એને બોલાવો, એની મરજી જાણી લઈએ.” ધડકતા હ્રદયે એ પૂછી બેઠા.

હાંશ, માલતીનો જીવ હેઠો બેઠો. હવે કલ્યાણી અહીંથી જશે. ક્યાં જશે એની એને ચિંતા નહોતી પણ એ જશે એ વાતથી એને નિરાંત થઈ. જે જલદી વાતનો નિવેડો આવે એ હેતુથી એણે કલ્યાણીને બોલાવવા ઉપમાને મોકલી.

“કાકી તો ઉપર નથી.” ઉપમાએ ઉપરથી જવાબ આપ્યો. ગભરાયેલી માલતી અને પાગલ જેવી હાલતમાં જયકૃષ્ણે આખા ઘરમાં જોઈ લીધું. કલ્યાણી ક્યાંય નહોતી. માત્ર એની પથારી પર એના ઘરેણાંની પેટી અને એની ઉપર એક પત્ર હતા, જેમાં લખ્યું હતું કે,

“જઉં છું. મારી ઉપસ્થિતિથી આપને જે કષ્ટ પડ્યું કે મારાથી કોઈ અપરાધ થયો હોય તો એના માટે માફી માંગું છું. મારી ભાળ કરવાના પ્રયત્નો વ્યર્થ જશે. મારા ઘરેણાં ઉપમા માટે છે.”

અભાગી કલ્યાણી.

સુભદ્રા કુમારી ચૌહાણની વાર્તા ‘કલ્યાણી’ પર આધારિત અનુવાદ.

૨૭-વાર્તા અલકમલકની-

‘કલ્યાણી’



જન્મ અને મરણ તો ઈશ્વરની મરજીને આધારિત છે. મળવું અને વિખૂટા પડવું એ પણ નિયતીના નિર્ણયને આધારિત. આવા જ નિયતીના નિર્ણય સમો વિવાહ પ્રસંગ આટોપીને બેરિસ્ટર રાધારમણે એમની નવવધૂ કલ્યાણી અને જાનૈયા સાથે ઘર તરફ પ્રસ્થાન આદર્યું હતું. 

રંગેચંગે આટોપાયેલા લગ્નની ઉમંગભરી યાદ સૌના મનમાં હજુ તો અકબંધ હતી અને એના લીધે એકધારી રફ્તારે આગળ વધી રહેલી ટ્રેનની સફર પણ સૌ માટે વધુ ઉમંગભરી બની હતી.

ટ્રેનની ગતિ અને લગ્ન પ્રસંગે માણેલી ક્ષણોની મીઠી યાદોની ગતિ તાલ મેળવીને આગળ વધી રહી હતી અને અચાનક …..

અચાનક વધું જ વેરવિખેર થઈ ગયું. ટ્રેનને અકસ્માત નડ્યો. આનંદમંગળ માણી રહેલાં સૌ પર કાળનો કોરડો વીંઝાયો. અનેક ઘાયલ થયાં. અનેક ત્યાં જ ઘટના સ્થળ પર મૃત્યુ પામ્યાં. મૃતકમાં રાધારમણનું પણ નામ હતું. અંતિમ શ્વાસ લેતા પહેલાં રાધારમણે પોતાના મિત્ર જયકૃષ્ણને કલ્યાણીની ભાળ લેવાં આખરી વિનંતી કરી.

“જયકૃષ્ણ, કલ્યાણીને તારા ભરોસે મૂકીને જઈ રહ્યો છું. જે લગ્નજીવનની શરૂઆત થાય એ પહેલાં જ એનો અંત આવી ગયો છે એવા આ લગ્ન પાછળ એનું જીવન ન વેડફાય એવી મારી ઇચ્છાને માન આપીને એના લગ્ન કરાવજે.” અને વધુ કંઈ વાત થાય એ પહેલાં રાધારમણે અંતિમ શ્વાસ લીધા.

પાછળ રહી ગયેલાં ઘાયલ જાનૈયા અને નવવધૂ કલ્યાણીને લઈને જયકૃષ્ણ ઘરે પહોંચ્યા. બે દિવસ પહેલાં જે કલ્યાણીના સૌભાગ્યની સૌને ઇર્ષા થતી હતી એ સૌ આજે કલ્યાણીના દુર્ભાગ્ય પર અફસોસ કરતાં હતાં. સૌભાગ્યવતી સ્ત્રીઓ હવે એની છાયા માત્રથી દૂર રહેવા માંડી. એ જ્યાં જશે ત્યાં આપત્તિ બનીને જશે એવા ભયથી સૌ કલ્યાણીથી દૂર રહેવા માંડ્યા.

જયકૃષ્ણની પત્ની માલતી પણ આમાંથી બાકાત નહોતી. એને કલ્યાણી પર અત્યંત અનુકંપા થઈ આવતી પણ અંતે તો એ પતિ-સંતાનોનું હિત ઇચ્છતી એક સરળ ગૃહીણી હતી ને! પતિને સહેજ આંખ-માથું દુઃખે તો પણ એ આશંકાથી ફફડી ઊઠતી. નાનકડી ઉપમાની પણ એને સતત ચિંતા રહેતી કે ન કરે નારાયણ અને કલ્યાણીનું દુર્ભાગ્ય એના માટે કોઈક પીડા ના ઊભી કરે.

પણ કલ્યાણી અને ઉપમા વચ્ચે અજબનો સ્નેહ નાતો બંધાતો જતો હતો. કલ્યાણીના આવ્યા પછી ઉપમા તો એની કાકી પાસે જ રહેતી થઈ ગઈ હતી. માલતીની હાલત કફોડી બની જતી. એ ન તો ઉપમાને કલ્યાણી પાસે જતા રોકી શકતી કે ન તો એ કલ્યાણીને આ ઘરમાંથી નીકળવાનું કહી શકતી. અનેકવાર પતિને કહેવાનો પ્રયાસ કરી જોયો,

“જુવાન વિધવાને છ છ મહિનાથી આપણાં ઘરમાં રાખી છે, લોકો શું કહેશે?”

“જેને કહેવું હશે એ મને કહેશે ને. તને તો કોઈ કંઈ નહીં કહે, તું શું કામ ખોટી ચિંતા કરે છે અને જુવાન હોય કે વૃદ્ધ વિધવા શું ફરક પડે છે?” જયકૃષ્ણ વાત હસવામાં કાઢી નાખતા.

ખરેખર તો માલતીને દિવસ-રાત પતિ અને પુત્રીના મંગળની ચિંતા હતી. વિધવા સ્રીના પડછાયાથી અમંગળ આશંકા માત્રથી એ ડરતી રહેતી. સમય સરતો રહ્યો અને જયકૃષ્ણ પણ કલ્યાણી અંગે કોઈ નિર્ણય નહોતા કરી શકતા.

એ દિવસે તો શહેરની પ્રતિષ્ઠિત વ્યક્તિના અવસાનના લીધે ઑફિસ વહેલી બંધ થઈ અને જયકૃષ્ણ સમય કરતા વહેલા ઘરે પહોંચ્યા. માલતી બહાર ગઈ હતી પણ ઉપરના માળથી ઉપમાનો અવાજ આવતો હતો એટલે સૌ ઉપર હશે એમ માનીને એ અવાજની આંગળી પકડીને એ ઉપર ગયા. ઉપર ચઢતાં જ સામે સદ્યસ્નાતા કલ્યાણી નજરે પડી. ખુલ્લી લાંબી કેશરાશીની આડશમાંથી દેખાતો એનો ગોરો ચહેરો જાણે વાદળોની આડેથી દેખાતા ચંદ્રની જેમ ચમકતો હતો. આંખોમાં એક વિશેષ આકર્ષણ હતું. કદાચ આજ સુધી આવું સૌંદર્ય જયકૃષ્ણે જોયું જ નહોતું. યૌવન તો જાણે અંગે અંગમાંથી સોળે કળાએ ખીલ્યું હતું. સાદગીની પણ આવી આભા હોઈ શકે એવું પહેલી વાર જયકૃષ્ણે અનુભવ્યું. ક્ષણભર કલ્યાણીને જોઈ લેવાનું પ્રલોભન એ રોકી ન શક્યા. પણ જેવી કલ્યાણીની નજર જયકૃષ્ણ પર પડી એણે શરમથી પાલવ ખેંચીને માથું ઢાંકી લીધું .જાણે ફરી વાદળની આડશમાં ચંદ્ર ઢંકાઇ ગયો પણ જયકૃષ્ણના મનને વિચલિત કરતો ગયો.

“કલ્યાણી, મારે તારી સાથે વાત કરવી છે.”

કલ્યાણી શરમથી કોકડું વળી ગઈ. માલતીની ગેરહાજરીમાં એ જયકૃષ્ણની સાથે કોઈ વાત કરવા ઇચ્છતી નહોતી. એણે કોઈ જવાબ આપવાનું ટાળ્યું.

“કલ્યાણી, રાધારમણ એના અંતિમ સમયે તને મારા હાથમાં સોંપતા ગયા હતા. મારું કર્તવ્ય છે કે હું તને સુખી કરું પણ એનો રસ્તો તો તારે જ નિશ્ચિત કરવો પડશે.” જયકૃષ્ણના સ્વરમાં કંપન ભળ્યું. કલ્યાણીએ નજર ઉઠાવીને એમની સામે જોવાનુંય ટાળ્યું હતું તેમ છતાં જયકૃષ્ણની નજર જાણે એને વીંધી નાખતી હોય એમ એ અનુભવી રહી. એ કાંપી ઊઠી. આ પહેલો અનુભવ હતો.

“આપને જે યોગ્ય એમ કરજો પણ માલતીબહેનની હાજરીમાં વાત કરો એ વધુ યોગ્ય છે.”

કલ્યાણી સતત એ વાતે સતર્ક રહેતી કે એના લીધે આ ઘરમાં વિષાદ કે વિખવાદનું કોઈ વાતાવરણ ન સર્જાય એટલે એ હંમેશા સૌથી, ખાસ કરીને જયકૃષ્ણથી અંતર જાળવતી. પરમાત્માએ એને સૌંદર્ય આપવામાં કોઈ કસર નહોતી છોડી પણ ભાગ્યમાં સુખ લખવાનું ભૂલી ગયા હતા. અને એટલે જ ક્યારેય પોતાના દુર્ભાગ્યની છાયા કોઈ પર ન પડે એવી પ્રાર્થના કરતી.

માલતી ગમે એટલું મનને મનાવે પણ જ્યારે એ બહાર જઈને આવતી ત્યારે એ કોઈની કહેલી વાતો સાંભળીને કેટલીય ચિંતાઓનું પોટલું મનમાં ભેગુ બાંધી લાવતી. જેટલા મ્હોં એટલી વાતો સાંભળીને એના મનમાંય ઘરમાં કલ્યાણીની હાજરીના લીધે કોઈ અમંગળ ઘટનાના ખતરાની ઘંટડી વાગ્યા કરતી. આજે પણ એ એની બેનને મળી આવી ત્યારે મનમાં અઢળક ઉચાટ લઈને આવી.

અને જે ઉચાટ મનમાં લઈને આવી હતી એ ઉભરો આવતાની સાથે પતિ સામે ઠલવી દીધો. હવે કલ્યાણીને ઘરમાં રાખવી ન જોઈએ એવી જીદ પકડી.

પણ જયકૃષ્ણનું માનવું હતું કે જેના નસીબમાં ઈશ્વરે અઢળક દુઃખ લખ્યું છે એને આપણે સુખ તો આપી શકવાના નથી પણ એને બેઘર કરીને એના દુઃખમાં શા માટે ઉમેરો કરવો? અને રાધારમણ એમના અંતિમ સમયે કલ્યાણીનું ધ્યાન રાખવાનું કહી ગયા હોય, ત્યારે એને કેવી રીતે જવાનું કહી શકાય? હા, એ જ્યારે ઇચ્છે ત્યારે એના પુનઃવિવાહ કરીને વિદાય આપી શકાય. દુનિયામાં સૌ કોઈને રાજી ક્યાં રાખી શકાય છે? બધાનું સાંભળવા કરતાં જે એકની સંભાળ આપણે લેવાની છે એની ચિંતા કરીએ તો ગનીમત.

માલતી સમજી ગઈ કે હવે કલ્યાણીની જીવનભર નજર સામે સહન કરવાની રહેશે, તેમ છતાં એણે પોતાની ચિંતા છતી તો કરી જ.

“મારું એવું કહેવું નથી કે આજે જ એને મોકલી દો પણ પંદર દિવસ પછી મારે મારી ભત્રીજીના લગનમાં પીયર જવાનું થશે ત્યારે કલ્યાણી અહીં એકલી રહેશે?”

“એકલી ક્યાં છે, એને સાથે જ લઈને જજે ને.” જયકૃષ્ણે જવાબ આપ્યો.

પણ માલતીને આ વાત ક્યાંથી મંજૂર હોય?

“ન જાન-ન પહેચાન અને એક વિધવાને મારા પીયરની મહેમાન બનાવીને ક્યાં લઈ જઉં? શુકન-મહુરતના ટાણે એની છાયા પરણવા જતી કન્યા પર પડે એ કોને ગમે?” માલતીના અવાજમાં વિદ્રોહનો સૂર ભળ્યો.

“બસ, તો પછી કલ્યાણી અહીં જ રહેશે. એવું હોય તો બુધિયાની મા ને વધારે પૈસા આપીને અહીં રહેવા બોલાવી લે જે.” જયકૃષ્ણના અવાજમાં મક્કમતા હતી.

નાછૂટકે માલતીને કલ્યાણીને મૂકીને જવું પડ્યું. જતાં પહેલાં એણે બુધિયાની મા ને પૂરતી તકેદારી રાખવાનું સમજાવી દીધું. કલ્યાણીને પણ પરદામાં રહેવાનું કહી દીધું અને માલતીએ પીયરની વાટ પકડી.

વધુ આવતા અંકે..

સુભદ્રા કુમારી ચૌહાણની વાર્તા ‘કલ્યાણી’ પર આધારિત અનુવાદ.

૨૬ – વાર્તા અલકમલકની –

 

‘સમય બદલાયો’

શાહની જ્યારે સરોવર કિનારે પહોંચી ત્યારે દૂર દૂર આસમાનમાં લાલિમા રેલાવા માંડી હતી. શરીર પર ઓઢેલી ચાદર અને હાથમાં પકડેલી માળા બાજુમાં મૂકીને, શ્રી રામ શ્રી રામના જાપ સાથે પાણીમાં ડૂબકી મારીને આચમની ભરી એણે સૂર્ય દેવતાને અપર્ણ કરીને નમસ્કાર કર્યા..

કાશ્મીરની પહાડીઓ પરના બરફમાંથી ઓગળીને નીચે વહી આવેલું ચિનાબનું પાણી આજે પણ એવું જ બર્ફીલું હતું. પહાડો પરથી નીચે પત્થર પર અફળાતાં પાણીનો એકધારો અવાજ, દૂર સુધી પથરાયેલી રેતી, બધું જ પહેલાં જેવું જ હતું પણ કોણ જાણે આજે શાહનીને અહીં ન સમજાય એવા અજબ જેવા સૂનકારનો અનુભવ થતો હતો. શાહનીએ બહાર આવીને કપડાં પહેર્યાં. દૂર દૂર સુધી કોઈ નજરે આવતું નહોતું પણ રેતીમાં અસંખ્ય પગલાં દેખાતાં હતાં. શાહની સહેમી ગઈ.

આજની આ સુંદર સવાર શાહનીને જરા જુદી, થોડી ભયાવહ લાગી. પચાસ વર્ષથી એ અહીં આવતી. પચાસ વર્ષનો સમયગાળો કંઈ નાનો ન કહેવાય. એ જ્યારે શાહજી પરણીને આવી ત્યારથી આ વાતાવરણથી એ પરિચિત હતી. પણ અત્યારે તો શાહજી નથી કે નથી શાહજીનો દીકરો. શાહજીની મોટી કોઠીમાં એ સાવ એકલી રહી ગઈ હતી.

એણે એકલતાના વિચારોને સમેટીને શ્રી રામના જાપ સાથે એણે પાછા ઘર તરફ ચાલવા માંડ્યું.  રસ્તામાં આવતા બાજરાના ખેતરો, ટન ટન ઘંટડીઓ રણકાવતા બળદો, લીપેલાં આંગણાંઓમાથી ઊંચે જતી ધૂમ્રસેર, બધું જ યથાવત હતું પણ કોણ જાણે કેમ શાહનીને આજે એ કશું સ્પશતું નહોતું પણ હા, વચ્ચે આવતી, માઈલો સુધી નજર કરે ત્યાં સુધી લહેરાતી એના ખેતરની ફસલ જોઈને મોહથી એ થોડી પીગળી. આ બધું જ શાહજીએ આપેલી અમાનત હતી. દૂર દૂર સુધી ફેલાયેલી જમીન, કૂવાઓ, કૂવાના પાણીથી સીંચેલી જમીનમાં સોનાની જેમ ઊગી નીકળેલી મહેનત… આ બધું જ એનું હતું.

હવેલી સુધી પહોંચતા રસ્તામાં આવતું શેરાનું ઘર પણ આજે અજાણ્યું લાગ્યું. આ એ જ શેરો જેની પર એને પોતાના દીકરા જેવું મમત્વ હતું. શેરાની પત્ની હસૈનાને પુત્રવધૂ સમાન ચાહી હતી. શાહની કોને વધુ પ્રેમ કરે છે એના માટે શેરા અને હસૈના લડતાં ત્યારે બંનેને વહાલથી સમજાવતી. પુત્ર અને પુત્રવધૂને એક સમાન દરજ્જો આપવામાં એ જરાય ઊણી ઉતરી નહોતી. આ એ જ શેરો હતો જેને શાહજી વઢતા અને તેમ છતાં એ આ હવેલીના ખૂણામાં પડ્યો રહેતો. શાહજી ઊંઘી જાય એ પછી શાહની રાત્રે કટોરો ભરીને દૂધ પીવડાવીને જંપતી.

અને આજે આ જ શેરો શાહનીની હત્યા કરીને હવેલીમાં સચવાયેલું સોનુ, જર, જવેરાત લૂંટી લેવા તત્પર હતો એની શાહનીને ક્યાં ખબર હતી?

શેરાની જેમ જ બેગૂ પટવારી, થાણેદાર દાઉદ ખાં, મુલ્લા ઈસ્માઈલ, સૌને એણે અનહદ પ્રેમ આપ્યો હતો. મુલ્લાની માંગ પર મસ્જીદ બનાવવા રૂપિયા આપ્યાં હતાં.

આ ગામ, ગામની દરેક વ્યક્તિ પ્રત્યે એનો મમતાભર્યા સંબંધને છોડીને જવાનો દિવસ આવી ગયો હતો.

સમય બદલાયો હતો. સંજોગો બદલાયા હતા. આજ સુધી જે પોતાના હતાં એમનાથી વિખૂટા પડવાની ઘડીઓ આવી ગઈ હતી.

જબલપુરમાં આગ લગાડવાની હતી, એ લાગી ચૂકી હતી… જબલપુરમાં જ નહીં ઠેર ઠેર આગ લાગી ચૂકી હતી અહીં સુધી તો માત્ર આ જબલપુરની આગના જ ધૂમાડા પહોંચતા હતા. દૂર દૂર જબલપુરમાં લાગેલી આગનો ધૂમાડો જાણે શાહીનની આંખોને જ નહીં અંતરાત્માનેય દઝાડી રહ્યો હતો.

આ આગ માત્ર ઈંટ ચૂના કે પત્થરથી બનેલા મકાનોને લાગેલી આગ નહોતી. સૌ જાણતાં હતાં આ આગ તો માણસના મનમાં ફેલાયેલા વેર–ઝેરની આગ હતી.

અહીં માત્ર જમીનનું વિભાજન નહોતું, લોકોના ઝમીરનું વિભાજન થયું હતું. આજ સુધી જે અંતકરણથી એકબીજા સાથે જોડાયેલા હતાં એ સૌ એમના વચ્ચે વધતાં જતાં જાતીભેદના અંતરની આગથી લપેટાયાં હતાં.

શેરો કહેતો હતો કે જેમને અહીંથી જવાનું છે એમને લેવા ટ્રકો આવી ગઈ છે. એનો અર્થ શાહીનને પણ જવાની ઘડી આવી ગઈ હતી. હવે શાહીનને અહીં આ ગામ, આ હવેલીથી દૂર ક્યાંક ખોડાયેલા કેમ્પમાં જવું પડશે.

સાંભળીને શાહીનના પગમાંથી ચેતન ઓસરી ગયું. એ એના ઘરની દહેલીજ સુધી માંડ પહોંચી. પહોંચતાની સાથે એ ત્યાં જ ઢગલો થઈને બેસી પડી. એને થયું કે દહેલીજ ઓળંગીને એ આ હવેલીને મન ભરીને જોઈ લે પણ ઉંબર ઓળંગીને એ અંદર જવા એના પગ જ ન ઉપડ્યાં.

ન એ અંદર જઈ શકી કે ન એના બહાર જવા પગ ઉપડ્યા.

આ હવેલી, આ ગામ, ખેતરો, એમાં લહેરાતો સોના જેવો પાક, શાહજીએ ઊભી કરેલી શાખ, વધુ જ અહીં મૂકીને શાહીનને જવું પડશે.

ટ્રકો ભરાઈ રહી હતી. અક્કડથી ભરેલો દાઉદ જમાદાર શાહીનને લેવા આવી પહોંચ્યો પણ સાવ નિર્જીવ પૂતળા જેવી શાહીનને જોઈને એ ત્યાં જ ખોડાઈ ગયો. અરે! આ દાઉદ ખાં, જે એની પર આજે અકડ જમાવતો હતો એ દાઉદની દુલ્હનને તો એણે સોનાના કર્ણફૂલ આપ્યાં હતાં. શાહીનને આમ નિસ્તેજ બેઠેલી જોઈને એની અકડ ઓછી થઈ. જરાક અમસ્તા હળવા અવાજે એણે શાહીનને બોલાવી.

“શાહીન, કશું સાથે બાંધીને લઈ જવું હોય તો…સોના ચાંદી જેવું કંઈક..”

“સોનું ચાંદી તો બચ્ચા, તમારા લોકો માટે છે. મારું અસલી સોનું તો જમીનમાં પથરાયેલું છે. શું લઈ જઉં?”

“કંઈક નગદ, તું સાવ એકલી છું શાહની. તારી પાસે કંઈક હશે એ કામમાં આવશે. હવે આગળનો સમય બહુ ખરાબ છે.”

“નહીં બચ્ચા, આનાથી સારો કે ખરાબ સમય જોવા હું જીવવાની છું ખરી? અહીંની નગદ પણ અહીં જ રહેશે. તમારા સૌ માટે.”

અને શાહીનની આંખોમાં આંસુના પૂર ઉમટે એ પહેલાં એણે જાતને સંભાળી લીધી. એના ડગમગ થતાં પગને એણે સંભાળી લીધાં. આ સૌ એના અન્ન પર આધારિત હતાં એ અહીં રાણી બનીને આવી હતી અને એવી જ શાનથી એ અહીંથી જશે. એણે દુપટ્ટાથી એની આંખો સાફ કરી અને મક્કમ ચાલે આગળ વધી.

ટ્રકો ભરાવા માંડી હતી. શાહીન ટ્રકમાં ચઢાવવા દાઉદ જમાદારનો હાથ લંબાયો. એ પકડવાના બદલે શાહીને પૂર્વજોની શાન સમી એની હવેલી સામે હાથ જોડ્યા.

“શાહીન, આશીર્વાદ તો આપતી જા. તારા આશીર્વાદ ક્યારેય વિફળ નથી જતાં.” મુલ્લા ઈસ્માઈલે  શાહીનને જતાં જતાંય કંઈક આપવાનું કહ્યું. આજ સુધી એ આપતી જ આવી હતી. પાછળ બધું મૂકીને ખાલી હાથ જતાં જતાં ય એણે કશુંક તો આપતા જવાનું હતું.

“ખુદા સૌને સલામત રાખે. ખુદા સૌને ખુશ રાખે.” એણે સાચા દિલથી દુઆ આપી. સૌની આંખમાં પાણી હતાં. શેરા, દાઉદ ખાં, જમાદાર, પટવારી, સૌ બચ્ચાં–બૂઢાં શાહીનની ટ્રક પાછળ ચાલતાં હતાં.

શાહીનને સમજાતું નહોતું કે ટ્રક ચાલી રહી છે કે એ ખુદ. એની નજર સામે એ હવેલી, ઊંચી બેઠક, હવેલીના મોટા દરવાજા અને બારીવાળા ખંડ, બધું જ તરવરતું હતું.

આ જમીન સાથે શાહીનના અન્ન–જળ પૂરા થઈ ગયા હતાં.

રાત્રે શાહીન કેમ્પની જમીન પર પડી વિચારતી હતી. રાજ બદલાઈ ગયું, સમય બદલાઈ ગયો, સિક્કા બદલાઈ ગયા.

આસપાસના હર્યા-ભર્યા ખેતરોવાળા ગામોમાં લોહીની નદીઓ વહી રહી હતી.

કૃષ્ણા સોબતીની વાર્તા- सिक्का बदल गया- પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૨૫- વાર્તા અલકમલકની-

મંત્ર

ડૉક્ટર ચઢ્ઢાના દીકરા કૈલાશના જન્મદિનના સમારંભમાં એકઠા થયેલા મિતો અને મહેમાનોની હાજરીમાં સાપ અંગેની પોતાની જાણકારી અને કૌશલ્ય દર્શાવવા તત્પર કૈલાશને એક ઝેરી સાપ ડંખ મારે છે અને એનું ઝેર કૈલાશના શરીરમાં વ્યાપી જાય છે. ગતાંકથી અધૂરી વાત અને વાર્તામાં શું થાય છે એ આજે જોઈએ.

ઝેરી સાપના ડંખથી કૈલાશની હાલત મરણતોલ બની ગઈ. ડૉક્ટર કૈલાશ ચઢ્ઢાનો અનુભવ અને એમનું દાકતરી કૌશલ્ય પણ અર્થહીન બની રહ્યા. કોઈ કારી, કોઈ ઉપાય ન દેખાતા થોડી ઘણી શક્યતા વિચારતા ત્યાં હાજર મહેમાનોમાંથી એક જણે સાપનું ઝેર ઉતારનાર કોઈ મંત્રના જાણકારને બોલાવવા સલાહ આપી.  

આજે આ વાત કદાચ આધુનિક તબીબી શાસ્ત્રના જાણકારના મનમાં ન બેસે, એવી જ રીતે ડૉક્ટર ચઢ્ઢાનું મન પણ આ વાત સ્વીકારવા તૈયાર ન થાત પણ એક પક્ષે પોતાની જીદ અને બીજા પક્ષે દીકરાનો જીવ હતો. સ્વાભાવિક છે ડૉક્ટરના દિમાગની જીદની સામે દીકરાનો જીવ બચાવવા ઇચ્છતા પિતાના દિલનું પલ્લું જરા વધુ નમી ગયું. ડૂબતો તરણું ઝાલે એમ એ આશાભરી નજરે પેલા મહેમાનની સામે જોઈ રહ્યા.  ડૉક્ટરની નજર પારખતા બીજા મહેમાને આ વાત પર જરા જોર આપ્યું,

“અરે, કબરમાં પડેલી લાશમાં પણ પ્રાણ ફૂંકાયાના દાખલા જોયા છે સાહેબ, ઝાઝું વિચારવાના બદલે મંત્રના જાણકારને બોલાવો.”

“મારી અક્કલ પર પણ પડદો પડી ગયો હતો કે હું કૈલાશની વાતોમાં આવી ગયો. એ જ વખતે નસ્તર મૂકી દીધું હોત તો આ નોબત ન આવત. કહ્યું હતું કે સાપ ન પળાય પણ મારું સાંભળ્યું જ નહીં , હવે બોલાવો કોઈ ઝાડું-ફૂંક કરવાવાળાને, મારું જે જોઈએ એ આપી દઈશ, મારી તમામ મિલકત એના ચરણોમાં ધરી દઈશ, લંગોટી બાંધીને ઘરની બહાર નીકળી જઈશ, પણ મારા કૈલાશને બચાવી લો કોઈ.” ડોક્ટર ચઢ્ઢાના અવાજમાં કંપન હતું કે આક્રોશ?

જે બની ગયું એ કલ્પનાતિત હતું. મા-બાપ તો એના માથે વરરાજાનો સાફો બંધાય એની રાહમાં હતાં, મૃણાલિનીનું કલ્પનાવૃક્ષ નવ પલ્લવિત બનવાની રાહમાં હતું, નવવધૂ બનીને એના પાલવમાં અક્ષત- ફૂલો ઝીલવાના બદલે એનો પાલવ રક્તરંજિત બની જશે એવું તો કોણે વિચાર્યું સુદ્ધાં હોય!

પણ એમ બન્યું હતું. કૈલાશ સાથે સહજીવનના સપના જોતી મૃણાલિનીની નજર સામે મૃતપ્રાય કૈલાશનું શરીર પડ્યું હતું. પોતાની એક નાની અમસ્તી જીદ અને પછી કૈલાશની પોતાના કૌશલ્યને સાબિત કરવાની વધુ પડતી જીદ, એવા સંજોગો ઊભા કરશે જેનો કોઈ ઉપાય કે ઉકેલ જ નહી મળે એવું તો વિચાર્યું ન હોય ને? ન બનવાનું બની ગયું હતું.

કોઈ મહાશય મંત્ર-તંત્રના જાણકારને બોલાવી આવ્યા પણ કૈલાશનો ચહેરો જોતાની સાથે કશું કરવાની હિંમત ન ચાલી. ગજબનો સન્નાટો છવાઈ ગયો. આ એ જ થોડા સમય પહેલા હતું એ હર્યુ-ભર્યું મેદાન હતું. એની પર પથરાયેલી રૂપેરી ચાંદની પણ એમ જ યથાવત રેલાઈ રહી હતી. એ જ મિત્રો અને એ જ મહેમાનો હતાં પણ જ્યાં આનંદ છલકતો હતો ત્યાં સૌની આંખોમાં આંસુ હતાં, હાસ્યનો ધ્વનિ સંભળાતો હતો ત્યાં કરુણ આક્રંદ હતું.

શહેરના આ સ્તબ્ધ વાતાવરણથી ઘણે દૂર, તદ્દન અલગ દિશામાં એક સાવ જીર્ણશીર્ણ ઘરમાં એક ડોસો અને એક ડોસી અંગીઠીની સામે બેસીને ઠંડીની રાતમાં થોડીક હૂંફ મેળવવાની મથામણ કરતાં હતાં. ઘરમાં ન તો ચારપાઈ હતી કે ન તો સરખી પથારી. ખૂણામાં એક ચૂલો હતો જેના પર દિવસે ડોસી રાંધતી અને રાત પડે બંને જણ તાપતાં. દિવસે ક્યાંકથી મળતી સૂકી લાકડીઓ એકઠી કરીને ડોસો બજારમાં વેચી આવતો. આ એમની આજીવિકા હતી. કોઈએ એમને ન તો રાજી જોયાં હતાં જે ન તો નારાજ. બસ આમ જ એમના દિવસો પસાર થતાં હતાં. આજનું આજે ખાધું કાલની વાત કાલે એવું એકબીજાને આશ્વાસન આપતાં હતાં ત્યાં કમાડ ખખડ્યું. ડોસાએ બારણું ખોલ્યું.

“ભગત, કંઈ સાંભળ્યું? ડૉક્ટર ચઢ્ઢાના દીકરાને સાપે ડંખ માર્યો છે. આખા શહેરમાં હલ્લો મચ્યો છે. જો જઈ શકો તો નામ અને દામ બંને થશે.”

ડોસાએ કઠોર ભાવે મુંડી હલાવીને ઘસીને ના પાડી દીધી.

“જાય મારી બલા, મારે કંઈ નથી જવું. આ એ જ ચઢ્ઢા છે જેના પગે પડીને દીકરાનું જીવતદાન માંગ્યું હતું સાંભળવાની વાત તો દૂર, નજર સુદ્ધાં નહોતી નાખી. ભગવાન સાક્ષી છે એ વખતે મારી શું દશા હતી ,હવે એને ખબર પડશે કે દીકરાના મોતનું દુઃખ કેવું હોય છે.”

“ભગત, નહીં જ જાવ?” આવનારે પૂછ્યું

“ના, જે થયું એ ઠીક જ થયું છે. મારું કલેજું ટાઢું પડ્યું હવે એનો દીકરો ટાઢો પડશે. જાઓ ભાઈ, આજે હવે હું નિરાંતે સૂઈશ. હવે એને ખબર પડશે, બધી સાહ્યબી નીકળી જશે. અમારું શું ગયું? જ્યાં છ છોકરાંઓ મર્યાં ત્યાં એક વધારે. એનું તો ઘર સૂનું થઈ જશે. જઈશ, એક વાર તો એને જોવા જરૂર જઈશ, પણ આજે નહીં થોડા દિવસ પછી એની હાલત જોવા જ જઈશ.” અને ભગતે દરવાજો બંધ કરીને નિરાંતે પોતાની ચિલમમાં તમાકુ ભર્યું અને બેઠા બેઠા જાત સાથે વાત કરતા હોય એમ ડોસીની સામે જોઈને બડબડાટ શરૂ કર્યો.

“મારે શું કામ જવું જોઈએ? યાદ છે, બરાબર યાદ છે મને, એણે મારા દીકરા સામે એક નજર સુદ્ધાં નાખી નહોતી. મનેય ખબર તો હતી કે એ બચવાનો નથી અને ડૉક્ટર કંઈ ઈશ્વર નહોતો કે એની આંખોમાંથી કંઈ અમી વરસવાનું નહોતું કે એનાથી મારો દીકરો બચી જાત. જોઈ લે હવે ડૉક્ટર તું પણ આ રંગ જોઈ લે.”

ભગતના જીવનનો આ પહેલો અવસર હતો જ્યારે એ આવા સમાચાર સાંભળીને બેસી રહ્યા હોય. એમના એંસી વરસના જીવનમાં કેટલીય વાર કોઈને સાપ ડંખ્યો હોય અને એ દિવસ કે રાત, ઠંડી કે ગરમી, શ્વાવણ કે ભાદરવો જોયા વગર નિઃસ્વાર્થભાવે દોડ્યા હતા. એમના મંત્રોથી કેટલાંયને જીવન-દાન મળ્યું હતું.

ચિલમ પૂરી થતા ભગત સૂઈ તો ગયા પણ ઊંઘી ન શક્યા. એક અજાણ્યો ભાર એમના હ્રદયને ભીંસી રહ્યો. મનમાં વિચારો અને લાગણીઓ વચ્ચે તુમુલ યુદ્ધ ખેલાતું અનુભવી રહ્યા. અંતે એ ઊઠ્યા અને હળવેથી દરવાજો ખોલીને ચાલવા માંડ્યા. ડગમગતા પગે એ આગળ ચાલ્યા તો ખરા પણ પગ ડગમગે છે કે મન એ નક્કી નહોતા કરી શકતા. ચેતના અને બધિરતાની વચ્ચે મન અટવાતું હતું કે પગ? મન આગળ વધવા માટે પ્રતિકાર કરી રહ્યું હતું અને કર્મને આધિન વિચારો પગને આગળ ધકેલી રહયા હતા. સતત મનની દ્વિધા વચ્ચે ઝોલા ખાતો એક તરફ બાપ હતો એક તરફ ભલા ભગત જે કોઈનાય ભલા માટે ક્યારેય પાછા પડ્યા નહોતા.

મન અને હ્રદય એકમેક સાથે દલીલો પર ઉતરી ગયાં હતાં,

“આવી ઠંડી રાતમાં મારે શું કામ જવું જોઈએ? ઊંઘ ન આવે તો બે-ચાર ભજન ગાઈ લેવા જોઈએ ને? વ્યર્થ આવી દોડાદોડ કરવાની મારે શું જરૂર? ચઢ્ઢાનો દીકરો કાલે મરતો હોય તો આજે મરે. આવા તો દુનિયામાં હજારો લોકો મરે છે, મારે કોઈ મરે કે જીવે એનાથી શું મતલબ? મનમાં સતત ઘોળાતા વિચારો છતાં ભગતના પગ આગળ વધતા રહ્યા.

“અરે! હું કંઈ મંત્ર-તંત્ર કરવા ક્યાં જઉ છું? આ તો જરા જઈને ડૉક્ટરને રોતા કકળતા જોઈશ, આ મોટા લોકો માથું પછાડીને રડતાં હશે કે પછાડો ખાતાં હશે? અરે ના, એ લોકો તો બહુ વિદ્વાન હોય એમને તો ધીરજ રાખતા આવડે.”

આખા રસ્તે ભગતનું મન એક પછી એક સવાલની સામે જાતે જ જવાબ આપતું રહ્યું અને ભગત ડૉક્ટરના ઘર સુધી પહોંચી ગયા.

ઘરની લાઈટો ચાલુ હતી પણ સન્નાટાની છાયાથી જાણે એ રોશની ઝાંખી લાગતી હતી. મહેમાનો વિદાય થઈ ગયાં હતાં. સવાર થાય અને શબ ગંગાની ગોદમાં વહેતું મૂકવાની રાહમાં ઘરના બેઠાં હતાં. રોક્કળ શાંત પડી ગઈ હતી.

બારણે પહોંચીને ધ્રુજતા અવાજે ભગતે પોતાની હાજરી નોંધાવી. ખિન્ન વદને ડૉક્ટર બહાર આવ્યા ઝૂકેલી કમર, થાકેલી ઉંમરને લાકડીના ટેકે ભેરવીને ઊભેલા એક બુઢ્ઢા આદમીને જોઈને ડૉક્ટર એને દર્દી સમજી બેઠા. પહેલાની અકડ તો આ ક્ષણે રહી નહોતી, માથું ધૂણાવી નમ્રતાથી એમને તપાસવાની ના પાડી.

“ભાઈ આજે તો મારા પર જ મુસીબતનો પહાડ તૂટી પડ્યો છે. આજે તો શું એક મહિના સુધી હું કોઈ દર્દીને જોઈ શકુ એવી મનોસ્થિતિ નથી.”

“જાણુ છું અને એટલે જ આવ્યો છુ. ભાઈને જરા જોઈ લેવા દો. ઈશ્વરની કૃપા અપાર છે. એણે ધાર્યું તો બધું ઠીક થઈ જશે. મડદામાં પણ જીવ આવશે.” ભગતે પોતાના આવવાનું કારણ આપ્યું.

“જોઈ લો, બાકી ઘણાં મંત્ર-તંત્ર જાણવાવાળા આવ્યા અને એને જોઈને જ પાછા વળી ગયા.” ડૉક્ટરે વ્યથિત અવાજે જવાબ આપ્યો. એમને આશા તો નહોતી પણ જાણે બુઢ્ઢા આદમી પર દયા આવી. જરાક ખસીને જગ્યા કરી આપી.

ભગતે લાશને જોઈને માત્ર સ્મિત આપતા કહ્યું, “હજુ કશું નથી બગડ્યું બાબુ, નારાયણની મરજી હશે તો ભાઈ અડધા કલાકમાં બેઠા થઈ જશે, બસ ખાલી જરા કોઈને ડોલો ભરી ભરીને પાણી લાવવાનું કહો.”

નોકરોએ પાણી ભરેલી ડોલોથી કૈલાશને નવડાવવાનું શરૂ કર્યું.  કૈલાશ બેઠો થવાનો જ છે એવા અગાધ વિશ્વાસથી ભગત મંત્ર બોલતા રહ્યા. કોણ જાણે કેટલીય વાર ભગત મંત્ર જપતા રહ્યા. રાત આગળ વધતી રહી, મંત્ર જાપ ચાલતા રહ્યા અને ઉષાએ લાલ કિરણોથી આંખો ખોલી ત્યારે એની સાથે કૈલાશે પણ એની બંધ આંખો ખોલી. એકાદ ક્ષણમાં તો એણે આળસ મરડી અને લાંબા સમયની ઊંઘમાંથી જાગ્રત થયો હોય એમ એકાદ ક્ષણમાં તો એણે આળસ મરડી અને પાણી માંગ્યું. ડોક્ટર દોડ્યાને બહાર આવીને નારાયણીને ખબર આપી, નારાયણી દોડીને ભગતના પગમાં પડી. આંસુ સારતી મૃણાલિની કૈલાશની ખબર પૂછી રહી હતી.

થોડી વારમાં જ ચારેકોર ખબર પ્રસરી ગઈ. કૈલાશને જોવા લોકોનાં ટોળા ઊમટ્યાં. મિત્રવૃંદ મુબારકબાદ આપવાં આવવાં માંડ્યા. ડૉક્ટર અત્યંત શ્રદ્ધાપૂર્વક ભગતની પ્રસંશા કરતા રહ્યા. લોકો ભગતના દર્શન કરવાં ઉત્સુક બન્યાં.

ડૉક્ટરે અંદર જઈને જોયું તો, ભગત નહોતા.

“અરે, હમણાં સુધી તો અહીં બેઠા ચિલમ પીતા હતા, અમે તમાકુ આપવા માંડી તો એ પણ ના લીધી. પોતાની પાસે હતી એ તમાકુ જ ભરી.” નોકરોએ જવાબ આપ્યો

ભગતને કોઈ મોટી રકમ આપવી એવું ડોક્ટર અને નારાયણી વિચારતાં રહ્યાં અને ભગત તો મક્કમ ચાલે ઘર તરફ આગળ ને આગળ વધી રહયા હતા.

“રાત્રે તો મેં એમને ઓળખ્યા નહોતા પણ સવારે એમનો ચહેરો જોઈને આછું યાદ આવતું હતું કે એ કોઈ દર્દીને લઈને આવ્યા હતા, મારી રમતનો સમય થતો હતો એટલે મેં જરાય ધ્યાન નહોતું આપ્યું, પણ હવે જો મને મળે તો એમના પગે પડીને મારા અપરાધની ક્ષમા માંગી લઈશ. હવે સમજાય છે કે આવા લોકોનો જન્મ પરોપકાર માટે જ થાય છે. એમની સારપે તો મને જીવનભરનો પાઠ શીખવાડી દીધો.” ડૉક્ટર નારાયણીને કહી રહયા હતા.

પ્રેમચંદ મુનશીની કથા ‘મંત્ર’ પર આધારિત અનુવાદ.

૨૪ – વાર્તા અલકમલકની-

– મંત્ર-

ટ્વીસ્ટ ઓફ ટાઇમ,

શક્ય છે આજે જે ઉચ્ચતાના શિખરે બેઠા છે, જે પોતાની જાતને પરમાત્મા માનીને જનતા પર પોતાનું વર્ચસ્વ જમાવીને બેઠા હોય એ આજ એક યાચકની જેમ એ જ જનતા સામે યાચક બનીને ઊભા હોય. ૧૮૦ અંશના છેડે જઈને ઊભા હોય એવા સંજોગોય જીવનમાં આવે ખરા.
વાત છે આવા એક ખ્યાતિના ઊંચા આસને ચઢીને બેઠેલા એક ડૉક્ટરની.

સાંજનો સમય હતો. ડૉક્ટર ચઢ્ઢા ગૉલ્ફ રમવા તૈયાર થઈ કાર પાસે ઊભા હતા અને બે ભોઈ ડોળી લઈને આવ્યા. ડોળીની પાછળ એક બુઢ્ઢો આદમી લગભગ પગ ઘસડતો હોય એમ ચાલ્યો આવતો હતો. એ બુઢ્ઢા આદમીના સાત સંતાનોમાંથી બચેલો એક માત્ર દિકરો અત્યારે માંદગીના બિછાને સોડ તાણીને સૂતો હતો, જેને બચાવી લેવા એ બુઢ્ઢો આદમી ડૉક્ટર ચટ્ટાને સતત વિનંતી કરી રહ્યો હતો.

પણ એ સમય હતો ડૉક્ટરના આનંદપ્રમોદનો. ભલા આટલા વ્યસ્ત સમયમાંથી એ થોડો સમય પોતાના માટે ફાળવવા માંગતા હોય ત્યાં ક્યાં એમાં કોઈ ગરીબ બીમાર માટે સમય બગાડે? બુઢ્ઢા ગરીબ બાપની કાકલૂદીને સાંભળ્યા પછી પણ એની પાછળ એ પોતાનો મૂલ્યવાન સમય વેડફવા માંગતા નહોતા.

એ તો કારમાં બેસીને ચાલ્યા ગયા અને પાછળ મૂકતા ગયા એક લાચાર બાપના નિસાસા. એના માટે તો હજુ એ સમજવું અઘરું હતું કે આવી રીતે કોઈ જીવનમરણ વચ્ચે ઝોલા ખાતો એવા દર્દીને બીજા દિવસ સુધીના સમય કેવી રીતે ટાળી શકાય? એને થયું કે સંસાર આટલો નિર્મમ કે કઠોર કેવી રીતે હોઈ શકે? ડૉક્ટર ચઢ્ઢાની કાબેલિયત વિશે સાંભળીને એ અહીં સુધી આશા ભર્યો આવ્યો હતો. એ જ રાત્રે એનો સાત વર્ષનો દિકરો એની બાળલીલા સંકેલીને પાછળ બુઢ્ઢા બાપને રોતો કકળતો મૂકીને ચાલ્યો ગયો.

ઘણાં વર્ષો પસાર થઈ ગયા. ડૉક્ટર ચઢ્ઢા ઘણું ધન, યશ કમાયા અને સાથે પોતાના સ્વાસ્થ્યનું પણ ધ્યાન રાખ્યું જે ખરેખર અસાધારણ વાત હતી. પચાસ વર્ષની આયુએ પણ એમની ચુસ્તી,સ્ફૂર્તિ યુવકોને શરમાવે એવી અકબંધ હતી. નિયમિતતા, સમયની પાબંધીમાં તો ક્યાંય ચૂક નહીં. એક દીકરી અને એક દિકરો, સુખી સંસાર. બે સંતાનોની માતા બન્યા પછી પણ શ્રીમતી નારાયણી ચઢ્ઢા યુવાન લાગતાં હતાં. દીકરીન લગ્ન થઈ ગયા હતા. કૉલેજમાં ભણતો દીકરો કૈલાશ, માતા-પિતાના જીવનનો આધાર હતો. દીકરો હતો પણ એવો કે ગુણવાન. વિદ્યાવાન, વિનયી, ઉદાર કે જેના માટે માતા-પિતા, કૉલેજ અને સમાજ પણ  ગૌરવ લઈ શકે. આજે એની વીસમી વર્ષગાંઠ હતી.

સંધ્યા સમયે ડૉક્ટરના ઘરની આગળની વિશાળ ખુલ્લી જગ્યામાં એના જન્મદિનની ઉજવણી ચાલતી હતી. એક તરફ શહેરના નામાંકિત લોકો અને બીજી તરફ ચઢ્ઢાના દીકરાના કૉલેજના મિત્રોની ટોળી આ સમારંભને પોતાની રીતે માણી રહ્યાં હતાં. આનંદ-પ્રમોદનું વાતાવરણ હતું.

કૈલાશને સાપની શારીરિક-માનસિક પ્રકૃતિ વિશે જાણવાનો, સાપ પાળવાનો, એમને ટ્રેન કરવાનો, એના આંગળીના ઈશારે નચાવવાનો ગજબ શોખ હતો. કોઈ મદારી પાસેથી એણે આ વિદ્યા શીખી હતી. એ સાપ પર અસ્ખલિત વાત કરી શકતો. પ્રાણીશાસ્ત્રી પણ સાપ અંગે કૈલાશની જાણકારીથી દંગ રહી જતા. અઢળક પૈસા એ આ શોખ પાછળ ખર્ચી ચૂક્યો હતો.

એના મિત્ર વર્તુળમાં એના શોખ અંગે સૌને અત્યંત કુતૂહલ રહેતું, જ્યારે મળે ત્યારે સૌને કૈલાશ પાસે કંઈક અવનવું જાણવાની અપેક્ષા રહેતી. કૈલાશ સાપને આંગળીના ઈશારે નચાવતો એ જોવાની ઉત્સુકતા રહેતી.

આજે આ પ્રસંગે એકઠા થયેલા એના મિત્ર વર્તુળમાંથી એની સૌથી નિકટની મિત્ર મૃણાલિની જીદે ચઢી હતી.  આટલા બધા મહેમાનોની હાજરીમાં આ જોખમ લેવા કૈલાશ તૈયાર નહોતો અને મૃણાલિની કદાચ સૌની હાજરીમાં એ કૈલાશ પર પોતાનું આધિપત્ય દર્શાવવાની તક ઝડપી લેવાના મૂડમાં હતી. સૌની હાજરીમાં કૈલાશને પોતાની વાત ટાળતો જોઈને મૃણાલિનીનું માન જાણે ઘવાતું હોય એમ એનો ચહેરાનો રંગ ઉતરી ગયો.

કૈલાશ સમજદાર હોવાની સાથે પ્રેમી પણ હતો. પ્રેમીની સમજ પ્રેમિકાને રાજી કરવા, રાજી જોવા તરફ દોરી જતી હતી. એણે મૃણાલિનીનું મન અને માન સાચવવા પ્રીતિ-ભોજન પત્યાં પછી સાપોને રાખવાનાં ખાનાં જેવા પાંજરા પાસે જઈને મહુવર વગાડીને એક પછી એક સાપને કાઢીને એમની કમાલ દર્શાવવા માંડી. ગજબનો તમાશો હતો. જાણે એક એક સાપ એના મનના ભાવ સમજતા હોય એમ એના ઈશારા પ્રમાણે પ્રતિભાવ આપી રહ્યા હતા. કૈલાશ કોઈ સાપને એના હાથે વીંટળાતો હતો તો કોઈ્ને એની ગરદન પર.

મૃણાલિની એને ગળે વીંટાળવા માટે વારંવાર ના પાડતી રહી. કૈલાશના ગળે વીંટળાયેલા સાપને જોઈને એનો જીવ જાણે નીકળી જતો હતો. આ એનો થનારો પતિ હતો કંઈ કૈલાશપતિ નહોતો કે આમ સાપને ગળે વીંટાળીને ઊભો રહે અને એ જોયા કરે. પણ હવે કૈલાશને પ્રેમિકાન્ની સન્મુખ પોતાના કૌશલ્યને દર્શાવવાની ચાનક ચઢી હતી.

ધીરે ધીરે વાત ચડસ પર ચઢવા માંડી. કોઈકે કૈલાશને સાપના દાંત તોડી બતાવવા ચાનક ચઢાવી. મૃણાલિની મના કરતી રહી અને હવે કૈલાશ જીદે ચઢ્યો. એના હાથમાં સૌથી ઝેરી સાપ હતો. કૈલાશે સાપનું ગળું દબાવીને એનું મ્હોં ખોલાવા કોશિશ આદરી.

આજ સુધી સાપે પણ પોતાના પાલક તરફથી આવા વ્યહવારનો અનુભવ કર્યો નહોતો, સ્વાભાવિક રીતે એ પોતાના આત્મરક્ષણ માટે તરફડિયાં મારવા લાગ્યો. કૈલાશે વધુ જોર આપીને એનુ મ્હોં ખોલાવીને  ઝેરીલા દાંતનું પ્રદર્શન કરાવ્યું. સૌ ચકિત થઈ ગયા. હવે કૈલાશે સાપની ગરદન પરથી પોતાની પકડ ઢીલી કરીને એને જમીન પર મૂકવાનો પ્રયાસ કર્યો. દુઃખ અને ક્રોધથી પાગલ થયેલા એ કાળા, ઝેરીલા સાપે કૈલાશની આંગળી પર ડંખ મારી દીધો.

ટપ-ટપ-ટપ,

કૈલાશની આંગળીમાંથી લોહી ટપકવા માંડ્યું. એ આંગળી દબાવી દીધી અને પોતાના રૂમમાંથી ઘસીને ડંખ પર લગાવી દેવાથી ઘાતક ઝેરની અસર પણ ઓસરી જાય એવી જડીબુટ્ટી લેવા દોડ્યો.

અત્યાર સુધી છવાયેલા કોલાહલમાં સન્નાટો વ્યાપી ગયો.

ડૉક્ટર ચઢ્ઢાને જડીબુટ્ટી પર વિશ્વાસ નહોતો. એ નસ્તર મૂકીને આગંળીનો  એટલો ભાગ કાપીને ઝેર આગળ વધતું અટકાવવાના મતના હતા પણ કૈલાશને પૂરેપૂરો વિશ્વાસ હતો. એણે જડીબુટ્ટી ઘસીને આંગળી પર લગાવાનો મિથ્યા પ્રયાસ કર્યો પણ આટલી ક્ષણોમાંય શરીરમાં વ્યાપેલા ઝેરની અસરથી એની આંખો ઢળી પડવા માંડી. હોઠ કાળા પડવા માંડ્યા અને એ જમીન પર ઢળી પડ્યો.

કૈલાશના હાથ-પગ ઠંડા પડવા માંડ્યા. ચહેરાની કાંતિ ઝાંખી થવા માંડી. નાડી ધીમી પડવા માંડી, હવે તો નસ્તર મૂકવાનો કોઈ અર્થ ન રહ્યો.  કૈલાશની શારીરિક હાલતની સાથે ડૉક્ટર ચઢ્ઢાની માનસિક હાલત  કથળવા માંડી. ડૉક્ટર ચઢ્ઢાનું ચાલ્યું હોત તો એમણે પોતાની ગરદન પર નસ્તર મૂકી દીધું હોત.

શું થશે કૈલાશનું અને ડૉકટર ચઢ્ઢાનું? જોઈએ આવતા અંકે.

પ્રેમચંદ મુનશીની કથા ‘મંત્ર’ પર આધારિત અનુવાદ.

૨૩-વાર્તા અલકમલકની

–આલાં-

દુબઈ જતું પ્લેન ટેક ઓફ કરી ચૂક્યું હતું. શહેર પાછળ છૂટતું જતું હતું અને મન પણ. ઘણાં લાંબા સમય પછી અમ્મીને મળવાના સંયોગ ઊભા થયા હતા. જ્યારે જવાનું થાય ત્યારે અમ્મી તો રોકાઈ જ જવાનો આગ્રહ કરતી. આ વખતે અબ્બાની વરસીના નામે છેવટે રોકી જ લીધો.

ધીમે ધીમે દૂર થતાં જતાં શહેરના મકાનોની લાઇટો નાની, વધુ ને વધુ નાની થતી જતી હતી. પ્લેનમાં એર હૉસ્ટેસ એના સ્મિત મઢ્યા ચહેરા સાથે યુ.ડી.કૉલનના ટિસ્યૂ આપી ગઈ. ચહેરો તો સાફ કર્યો પણ એનાથી મનમાં છવાયેલી ઉદાસી સાફ ન થઈ. આ ઉદાસી માત્ર અમ્મીને એકલી મૂકીને આવવા માટે હતી? દરેક વખતે અમ્મીને એકલી મૂકીને એ આવતો જ હતો પણ આ વખતે અમ્મીની સાથે આલાંની યાદ પણ કેડો મૂકતી નહોતી.

આલાં.

શરારતી આંખો, સહેજ અમસ્તી સાંવલી પણ તીખી સૂરત, કોઈનીય સાડાબારી રાખ્યા વગર, કશું પણ વિચાર્યા વગર મનમાં જે આવે એ બોલી નાખવામાં શૂરી. આલાંને પહેલાં ક્યારેય મળવાનું બન્યું નહોતું અને એટલે જ આલાં પણ મને ઓળખી શકી નહોતી.

નાનપણમાં આલાંની મા મરી ગઈ અને એક વર્ષ પહેલાં બાપ. હવે આલાં એની જાતે, એની રીતે જીવતા શીખી ગઈ હતી.

એ અમ્મી સાથે વાતો કરતી રહેતી અને હું એની તસવીર લેતો રહેતો. આ ક્ષણે પણ જાણે મારા હાથમાંની તસવીરોમાંથી એની બોલકી આંખો મારી સાથે વાત કરી રહી હતી. એનું ઘાટીલું દેહાતી બદન, બેસે ત્યારે સહેજ ઊંચે ચઢી ગયેલા પહોળા પાયજામામાંથી દેખાતી એની સુડોળ પીંડીઓ, તસવીરમાં સજીવ થઈને જાણે અજબનું આકર્ષણ ઊભું કરી રહ્યાં હતાં. એ વાતો કરતી ત્યારે મુંડી મરોડીને, ડોકને ઝાટકો આપીને જે રીતે મારી સામે જોતી એ અદા એક તસવીરમાં ઝીલાઈ હતી. મારા હાથમાં પકડેલી તસવીરમાંથી બહાર આવીને એ મારી સાથે વાત કરતી હોય એવું આ ક્ષણે હું અનુભવી રહ્યો.

“તસવીરોનું શું કરશો? એણે એક દિવસ પૂછ્યું હતું.

“મારી સાથે લઈ જઈશ.” જવાબ તો મેં આપ્યો પણ તીરછી નજરે જોતા એ બોલી, “એનાં કરતાં મને જ સાથે લઈ જાવ તો?”

હું એવો અબૂધ હતો કે એ સમયે મને એની વાત સમજાઈ નહોતી. પણ બંને વચ્ચે કદાચ કોઈ આકર્ષણ જન્મી રહ્યું હતું એવું તો હું અને એ બંને સમજી ચૂક્યાં હતાં.  બંનેને નજીક રહેવાના કારણો જોઈતા હતા. એકબીજાના સ્પર્શની ઇચ્છા જાગતી હતી. આલાં એની હેસિયતથી અજાણ નહોતી પણ અમે બંને લાગણીના એક એવા ઉંબરા પર ઊભા હતાં જેને ઓળંગીને એકબીજા સુધી પહોંચવાની, એકબીજાને પામવાની ઇચ્છા જાગ્યા કરતી હતી. દેખીતી રીતે એ ઉંબરો અમે ઓળંગ્યો નહોતો પણ પ્રયત્નપૂર્વક જાતને રોકવા છતાં મનથી એ ઓળંગ્યા વગર પણ ક્યાં રહી શકયાં હતાં?

આલાં એક સાવ ગરીબ મોચીની છોકરી હતી, આવી ખૂબસૂરતી લઈને એણે ગરીબના ખોરડામાં જન્મ નહોતો લેવા જેવો. ચક્કીમાં પીસાતા આટાની જેમ એની યુવાનીય ગરીબીમાં પીસાતી હશે પણ એનો રંજ ક્યાંય એનામાં દેખાતો નહોતો. એ તો એની મસ્તીમાં રાચતી. મોચીની દીકરી હોવા છતાં એક મોચીકામ છોડીને એને ઘણું બધું આવડતું હતું. આજે એ આટો પીસી આપતી તો કાલે પાણી ભરી આપતી, છત લીંપવાનું, ગાય માટે બારીક ચારો કરવાનું, ગાય દોહવાનું, બધું જ એને આવડતું અને એમાંથી એની રોજી-રોટી કમાઈ લેતી.

અમ્મી માખણ વલોવતી અને માખણ તારવ્યા પછી નીચે રહી જતી છાશ લેવા આલાં આવતી.. એક ક્ષણ ચૂપ રહે તો એ આલાં નહીં. દરેક સવાલોના એની પાસે એની રીતના જવાબ હતા જે ત્યારે તો મારી સમજમાં નહોતા આજે હવે સમજાય છે ત્યારે હું એનાથી ઘણે દૂર નીકળી ગયો છું.

એટલામાં એર હૉસ્ટેસ આવીને વાઇનની નાની બૉટલ અને વાઇનનો ગ્લાસ મૂકી ગઈ. પાણી વગર સૂકાતા ગળાને શરબત કે શરાબ ભીનું કરી શકવાના નહોતા એના માટે તો સાવ સાદું પાણી જ ખપે ને? પણ એવી જ એક તરસ સાથે લઈને હું આવ્યો હતો એનું શું?

અમ્મી કહેતી, આલાંનો મિજાજ તીખા મરચાં જેવો છે, કોઈની હિંમત નહોતી કે એની મરજી વિરુદ્ધ એની પાસે પણ ફરકી શકે. એનો મતલબ એ કે મારું એની નજીક હોવું એની મરજી હતી અને પછી તો અબ્બાની વરસી નિમિત્તે ઘરમાં કેટલીય એવી નાની મોટી ઘટના બનતી ગઈ કે અજાણતાંય અમે બંને એકબીજાની સામે આવી જતાં. અમ્મીની મદદમાં ખડે પગે ઊભી રહેતી આલાંએ મારા મનમાં, મારા વિચારોમાં પણ પગદંડો જમાવા માંડ્યો હતો.

ઘરમાં અબ્બાની વરસીના લીધે દિવસભર ચાલેલી ચહલપહલ પછી મહેમાનો, કામ કરવાવાળાં સૌને મેં વિદાય આપી આપી હતી પણ આલાં કે એની યાદને હું ક્યાં વિદાય આપી શક્યો હતો? એ સન્નાટાભરી રાતમાં હું એને શોધતો હતો.

કદાચ અમ્મી પાસે હશે એમ વિચારીને હું અમ્મીના રૂમમાં ગયો. ત્યાંય નહોતી. અમ્મી કહેતી હતી કે આખા દિવસનું કામ પૂરું કર્યા પછી આલાંએ મારા કપડાંની સુટકેસ તૈયાર કરી હતી. બીજી દિવસે નીકળવા માટે ટાંગાની વ્યવસ્થા કરવાનું પણ ભૂલી નહોતી.

“તો પછી અત્યારે ગઈ ક્યાં?” અમ્મીને મેં પૂછી લીધું.

મહેમાનોથી માંડીને સૌને મેં રૂખસદની ભેટ આપી પણ એને પૂછવાનું, કહેવાનું ભૂલી ગયો હતો એટલે એ મારાથી એ નારાજ હતી એવું અમ્મીએ કહ્યું સાથે અમ્મીએ એ પણ ઉમેર્યું હતું કે આ વાત આલાંએ હસવામાં કહી હતી પણ એ સમયે એની આંખ ભીની થઈ ગઈ હતી. અમ્મી કહેતી હતી કે જેને હસવાની આદત હોય છે એનું હ્રદય અંદરથી સતત રડતું હોય એ વાતની કોઈને ખબર નથી હોતી, મને પણ ક્યાં ખબર પડી હતી કે આટલી ખુશમિજાજ દેખાતી આલાંના હ્રદયમાં કેવા વલોપાતનું વલોણું ઘૂમતું હશે?

હું ચાવલની પોટલી લઈને એને આપવા એના ઘેર ગયો. થોડી ખુશ પણ થઈ. ચાવલની પોટલી લઈને એ ઘરમાં દોડી અને વળતી ક્ષણે પાછી આવી. એના હાથમાં એક પેકેટ હતું.

“આરિફ મિયાં, તમારી બેગમાં આના માટે જગ્યા થશે?” એ કશીક અપેક્ષા સાથે મારી સામે જોઈ રહી હતી.

પેકેટ ખોલી જોયું તો એમાં મારા માટે આલાંએ જાતે સીવેલો ઝભ્ભો હતો જેની પર એણે ઝીણાં વેલબુટ્ટાનું ભરત કર્યું હતું. આલાંએ સાચે જ દિલથી સરસ કામ કર્યું હતું. આલાં આ પણ કરી શકતી હતી? આલાં કેટલું બધું કરી શકતી હતી?

“પસંદ આવ્યો?” એની લાગણીઓને કાબૂમાં રાખવાનો વ્યર્થ પ્રયાસ કરતી વખતે એના અવાજનું કંપન મને સ્પર્શતું હતું. ઝભ્ભો મારા માપનો છે કે નહીં એ ચકાસવા એ મારી પાસે આવી, ખૂબ પાસે. એ ક્ષણે એના શ્વાસની ગરમી હું અનુભવી શકતો હતો.

આલાં ઘરનું કામ, ગમાણનું કામ બધું જ કરી શકતી હતી એ મેં જોયું હતું પણ આવું નાજુક સ્ત્રી સહજ કામ પણ એ કરી શકતી હશે એવી મને કલ્પના નહોતી.

“તું આ પણ કરી શકે છે આલાં?  કેટકેટલું તું કરી શકે છે?” ઝભ્ભો જોઈને મારાથી પૂછાઈ ગયું.

એ ઘડીભર ચૂપ થઈ ગઈ પણ એની નજર ક્યાં ચૂપ રહી શકે એમ હતી? એ નજર પણ ઘણું કહી જતી હતી. બંને વચ્ચે વ્યક્ત ન કરી શકાય એવો ભાર હું અનુભવી રહ્યો, કદાચ એ પણ અનુભવતી હશે. થોડી ક્ષણો માટે પણ મૌનની દીવાલ એનાથી ક્યાં સહન થવાની હતી!

એ હસી પડી. બરાબર અમ્મી કહેતી હતી એવું જ હસી પડી. એ ક્ષણે એના હસવા પાછળનું રૂદન હું સમજી, અનુભવી શક્યો હતો.

એક ઊંડો શ્વાસ લઈને એ બોલી,

“હા આરિફ મિયાં, હું બધું જ કરી શકું છું, પ્રેમ પણ…….જે તમે ક્યારેય જોયો જ નહીં.”

એના ગળામાં ડૂમો બાઝ્યો. એ ક્ષણે એના અવાજમાં રૂદનની છાંટ ભળી. એ તરત મારાથી ઊંધી દિશામાં ફરી ગઈ. કદાચ આજ સુધી કોઈએ ન જોયેલા અને અજાણતાં છલકાઈ આવવાની અણી પરના આંસુ મને પણ નહીં બતાવવા હોય.

આ ક્ષણે એણે એની આંખમાં સમાવી લીધેલા આંસુ મારી આંખમાંથી છલકાવાની અણી પર હતા. એના ગળામાં બાઝેલો ડૂમો મારા ગળામાં અટક્યો હતો.

અને હું દૂર, એનાથી ઘણો દૂર જઈ રહ્યો હતો.

એહમદ નદીમ કાસિમિની વાર્તા ‘આલાં’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૨૨- વાર્તા અલકમલકની-

સીમાંત

પટલના ઘરમાંથી અચાનક ચાલી ગયેલી ચુનિયા ક્યાં, કેવા હાલમાં હશે એની ચિંતા પટલ કે હરકુમાર બાબુની જેમ વાચકને પણ હશે જ..

તો ચાલો જઈએ ચુનિયાની દુનિયામાં…

મધ્યાન ભોજન પછી ડૉક્ટર યતીન સરકારી હોસ્પિટલમાં પહોંચ્યા ત્યારે એમને સમાચાર મળ્યા કે  રસ્તામાંથી પોલીસ કોઈ રોગીને ઉઠાવીને અહીં દાખલ કરી ગઈ છે. યતીન એને જોવા ગયો. યુવતિનો અધિકાંશ ચહેરો ચાદરથી ઢંકાયેલો હતો. બહાર લટકતા હાથની નાડી તપાસી. શરીર ગરમ હતું. તાવની શક્યતા હતી. વધારે પરિક્ષણ માટે યતીને એના ચહેરા પરની ચાદર હટાવીને જોયું તો યતીન દંગ રહી ગયો. એ ચુનિયા હતી.

પટલે યતીનને ચુનિયા વિશે બધી વાત કરી હતી અને યતીન પટલનું ઘર છોડીની નીકળી ગયો હતો પણ એના માનસપટલ પરથી ચુનિયા નીકળી નહોતી. ભોળી હરણી જેવી, મૃગનયની ચુનિયાની સ્મૃતિએ અજાણતા જ એના હ્રદયના ખૂણામાં ક્યાંક સ્થાન લઈ લીધું હતું. આજે એની લાંબી પાંપણોથી ઢંકાયેલી આંખો, કરમાયેલો ચહેર જોઈને યતીનના હ્રદયમાં તોફાન ઊમટ્યું.

જે દૈવયોગે એ મૃત્યુના પાશથી બચી હતી આજે એ ફરી મૃત્યુના દ્વાર તરફ ધકેલાઈ હતી. નાની ઉંમરથી આઘાતો, વેદનાઓ એણે કઈ તાકાતથી સહન કરી હશે? માંડ સ્વસ્થતા અને સ્થિરતા પામ્યા પછી ફરી એક વાર આ સંકટમાં ક્યાંથી ધકેલાઈ હશે?  યતીનના મનમાં વિચારોની આંધી ઊઠી.

એ ચુનિયાની બાજુમાં બેસી પડ્યો. થોડી વારે સ્વસ્થ થઈને એણે ચુનિયાને થોડું થોડું કરીને ગરમ દૂધ પીવડાવવાનું શરૂ કર્યું. જરા વાર રહીને ચુનિયાએ એની આંખો ખોલી. સુંદર સ્વપ્ન જોઈ રહી હોય એમ એ યતીનની સામે જોઈ રહી.

“ચુનિયા ..”

યતીને એના કપાળ પર હાથ મૂક્યો અને રહી સહી બેહોશીની અસરમાંથી બહાર આવી હોય એમ યતીનને જોઈને એની આંખો અને ચહેરા પર અષાઢી વાદળોથી ઘેરાયેલા આકાશની જેમ મોહનું આવરણ છવાયું. સ્નેહથી આંખો તરલ બની.

“ચુન્ની, થોડું વધારે દૂધ પી લે.” યતીનનો અવાજ સાંભળીને બેઠા થઈને બાકીનું દૂધ પી લીધું.

હોસ્પિટલનો એક ડૉક્ટર કોઈ એક વ્યક્તિ પર વિશેષ ધ્યાન આપીને ક્યાં સુધી બસી શકે? યતીન પોતાની ફરજ પર જવા ઊભો થયો અને ચુનિયાની આંખોમાં નિરાશા અને ભય છવાયા.

“ડરવાનું કોઈ કારણ નથી ચુન્ની, હું હમણાં પાછો આવીશ.” યતીને એને દિલાસો આપવા પ્રયત્ન કર્યો.

ચુનિયાને પ્લેગની બીમારી નહોતી. એ તો માત્ર સાધારણ તાવ અને કમજોરીની અસર હતી. એને આ પ્લેગના દર્દીઓની સાથે રાખવાથી એ પણ સંક્રમિત થશે એવી આશંકાથી યતીને એને પોતાના નિવાસે ખસેડી. ચુનિયા મળી છે એવો પત્ર લખીને પટલને મોકલી દીધો.

સંધ્યાના રંગો રાતના અંધકારમાં ભળી રહ્યાં હતાં. યતીનના ઘરનો લેમ્પ આછી રોશની રેલાવી રહ્યો હતો. સૂરીલો રાગ છેડતી હોય એમ ટેબલ પર મૂકેલી ઘડીયાળની ટિક ટિક કરતી હતી.

કશું બોલ્યા વગર સૂતેલી ચુનિયાના કપાળ પર યતીન કોમળતાથી હાથ ફેરવતો બેઠો હતો. ચુનિયાના ચહેરા પર અજબ સંતોષ છલકતો હતો.

“ચુન્ની, તારા ગળામાં આ શું છે?”  યતીનના સવાલના જવાબમાં ચુન્નીએ ઝડપથી એની સાડીનો છેડો વધુ ચૂસ્તીથી ખેંચવા વ્યર્થ મથામણ કરી તેમ છતાં એના ગળામાં સૂકાયેલા બોરસલીના ફૂલોનો હાર તો દેખાઈ રહ્યો હતો.

અરે, આ મૃગબાળ જેવી ભોળી ચુન્નીના હ્રદયમાં યૌવન સહજ આકર્ષણે ક્યારે આકાર લીધો હશે? વિચારે ચઢેલો યતીન નિંદ્રાવસ્થામાં ક્યારે સરી ગયો એની ખબર ના રહી પણ વહેલી સવારે ઘરના બારણા પરના ખખડાટથી એની આંખો ખૂલી.

પટલ અને હરકુમાર બાબુ હતાં. યતીનને થોડી નિશ્ચિંતતા અનુભવી. પટલની અનુભવી આંખોએ ચુનિયાની સ્થિતિ માપી લીધી. ચુનિયાના બચવાની આશા નહીવત હતી.

“યતીન, સાચું કહેજે તું ચુનિયાને પ્રેમ કરે છે ને?” પટલે એની પ્રકૃતિ પ્રમાણે સીધો જ સવાલ કર્યો.

યતીને જવાબ આપવાનું ટાળ્યું. ચુનિયાનો હાથ સહેલાવતો બેસી રહ્યો. પટલે હળવેથી ચુનિયાને સંબોધી.

“ચુન્ની…ચુન્ની..ઓ ચુન્ની.”

ચુનિયાએ આંખો પરથી પાંપણનું આવરણ ઉઠાવતા યતીન સામે જોયું. એના ચહેરા પર સ્મિતની મધુર લહેરખી છવાઈ.

“ચુન્ની, તારો આ હાર મને પહેરાવીશ?” જવાબમાં ચુન્ની વિસ્ફારિત નજરે એને જોઈ રહી. યતીને ફરી એ પ્રશ્ન દોહરાવ્યો.

“એનાથી શું થશે?” થોડા અનાદર અને અભિમાનથી ચુન્ની બોલી.

“હું તને પ્રેમ કરું છું ચુન્ની.”

યતીનનો જવાબ સાંભળીને ચુનિયા સ્તબધ બની ગઈ. યતીન પલંગ પરથી ઊભો થઈને ચુન્નીના હાથ પહોંચે એવી રીતે જમીન પર ઘૂંટણે બેસી ગયો. ચુન્નીએ ગળામાંથી હાર ઉતારીને યતીનના ગળામાં પહેરાવી દીધો.

“ચુનિયા, હજુ મારાથી નારાજ છું?” હવે પટલે પાસે આવીને ચુનિયાને બોલાવી.

“હું ક્યારે તમારાથી નારાજ હતી દીદી?”

કાચની બોટલમાંથી સરી જતી રેતની જેમ સમય સરતો હતો. પટલે યતીનની થોડી વાર બહાર જવા વિનંતી કરી. યતીન એક ક્ષણ વેડફ્યા વગર બહાર નીકળી ગયો. પટલે પોતાની સાથે લાવેલા વસ્ત્ર અને અભૂષણ અત્યંત સાવધાનીપૂર્વક ચુનિયાને પહેરાવા માંડ્યા. એના કમજોર હાથોમાં કંગન પહેરાવીને યતીનને બોલવ્યો. ચુનિયાની બાજુમાં યતીનને બેસાડીને એના હાથમાં સોનાનો હાર મૂકીને એ હાર ચુનિયાને પહેરાવવા કહ્યું. યતીને અત્યંત સ્નેહથી હાર ચુનિયાને પહેરાવ્યો.

સૂર્યનું પહેલું કિરણ ચુનિયાના ચહેરા પર પથરાયું ત્યારે ચુનિયાનો આત્મા એ કિરણોની આંગળી પકડીને અંતિમ પ્રવાસે નીકળી ચૂક્યો હતો. એના ચહેરા પરની અજબ કાંતિ જોઈને યતીન કે પટલને હજુ એવી પ્રતીતિ નહોતી થતી કે ચુન્ની હવે આ દુનિયામાં રહી નથી. જાણે કોઈ અતલસ્પર્શી સુખદ સ્વપ્નમાં પૂર્ણરૂપે લીન થઈ હોય એમ એનો ચહેરો ચમકતો હતો.

સ્મશાન ઘાટ પર ચુનિયાના દેહને ચેહ પર મૂકતા યતીને એના અજ્ઞાત પ્રેમની સીમાનોય અંત આણ્યો.

રવીન્દ્રનાથ ટાગોરની વાર્તા ‘સીમાંત’ને આધારિત ભાવાનુવાદ.

૨૧-વાર્તા અલકમલકની

-સીમાંત –

ફાગણ મહિનાના બદલાતી મોસમના દિવસો હતા. સવારે સાધારણ ઠંડી અને બપોર પછી દક્ષિણ તરફથી વહી આવતી ગરમ હવાથી વાતાવરણમાં ગરમી પ્રસરી જતી.

બગીચાના એક ખૂણામાં બેઠેલા યતીનની નજર દૂર દેખાતા મેદાન અને એની બાજુના કાચા રસ્તા પરથી પસાર થતા ગાડા પર અટકી હતી. ગાડીવાળાએ ગરમીથી બચવા માથે ગમછો લપેટ્યો હતો, પણ એ ગરમીની મન પર કોઈ અસર ન હોય એમ નિરાંતે પોતાની મસ્તીમાં ગીત ગણગણતો ગાડું હંકારતો આવતો હતો.

“કેમ યતીન, વિચારોમાં છેક પૂર્વ જન્મ સુધી પહોંચી ગયો કે શું?” પાછળથી પટલનો કોમળ સ્વર સંભળાયો.

“કેમ એટલો હતભાગી છું કે મારી પાસે પૂર્વ જન્મ સિવાય વિચારવાનું કશું બાકી નથી?”

“હાસ્તો, આ જન્મનું વિચારતો હોત તો ક્યારનો એક પત્ની લઈ આવ્યો હોત. આ અમારા માળી ધનેસરે પણ લગ્ન કરીને ઘર વસાવી લીધું અને હવે એની ઘરવાળી સાથે સવાર-સાંજ ઝગડા કરીને એના અસ્તિત્વની જાણ કર્યા કરે છે અને તું ,આ ખુલ્લા મેદાનોમાંથી કોઈ ચાંદનો ટુકડો પ્રગટ થવાનો હોય એમ તાકીને બેસી રહ્યો છે.” પટલે મસ્તી ચાલુ રાખી.

“બસ હવે, એ એક બાકી રહ્યું છે, કાલે સવારે ઊઠીને જે છોકરી દેખાશે એના ગળામાં વરમાળા પહેરાવી દઈશ, હવે તો રાજી?”

યતીન અને પટલની ઉંમરમાં માત્ર એક દિવસનો ફરક હતો. પટલ યતીન કરતાં માત્ર એક દિવસ જ મોટી હતી. પિતરાઈ ભાઈ-બહેન વચ્ચે હોય એવું હેત હતું પણ મોટી હોવાના લીધે યતીન એને દીદી કહીને સન્માનતો નહોતો એની પટલને ભારે ખીજ હતી. પટલ હતી ગોળ-મટોળ અને પ્રસન્નવદના. ગંભીરતા તો ક્યારેય એની પ્રકૃતિમાં પ્રવેશી જ નહી. એ જ્યાં જતી ત્યાં પ્રસન્નતા પ્રસરાવતી. પટલના પતિ હરકુમાર બાબુ ડેપ્યુટી મેજીસ્ટ્રેટ હતા અને બઢતી મળતા હવે  કલકત્તાના આયકર વિભાગના ઉચ્ચ પદ પર નિમણૂક થઈ હતી. કલકત્તામાં ફેલાયેલી પ્લેગની મહામારીના ભયથી કલકત્તાના ઉપનગરમાં એમનું ઘર હતું ત્યાં રહેતા અને ત્યાંથી કલકત્તા આવ-જા કરતા. અનેકવાર એમને અન્ય ગામોની મુલાકાતે જવું પડતું. પટલને એની એકલતામાં કોઈ આત્મિય સાથે હોય એવી ઝંખના રહેતી. એ જ અરસામાં યતીન ડૉક્ટરની ડીગ્રી મળી. પટલનું નિમંત્રણ સ્વીકારીને યતીન અહીં રહેવા આવ્યો. કલકતાની અંધારી ગલીઓમાંથી નીકળીને સીધા જ આમ વનરાજી વચ્ચે આવીને રહેવાનું એને ગમ્યું.

આમ જોવા જઈએ તો પટલ સાવ એકલી નહોતી. એની સાથે ચુનિયા તો હતી જ. જે સમયે દુકાળના, ભૂખમરાના સમયમાં અનેક લોકો ટપોટપ મરતાં હતાં એવા કપરાં સમયમાં ચુનિયાના મા-બાપ પણ આ દુકાળમાં સંસારની સઘળી ઝંઝટથી મુક્ત થઈને પ્રભુશરણ થયાં હતાં. પાછળ રહી ગઈ આ ચુનિયા. એને હરકુમાર લઈ આવ્યા હતા અને પટલે અત્યંત સ્નેહથી કાળજી લઈને ચુનિયાને બચાવી લીધી હતી. સાવ અબૂધ એવી ચુનિયા જાણે અહીં નવજીવન પામી હતી.. ૧૬ વર્ષની મૃગનયની ચુનિયા હવે આ પરિવારની સદસ્ય બની રહી. એની જાતિ વિશે કોઈ પૂછે તો પટલ કહી દેતી કે આ ઘરમાં એનો નવો જન્મ છે એ અર્થમાં એ દ્વિજ કહેવાય અને વાત ત્યાં આટોપાઈ જતી. એ દિવસે પટલના કહેવાથી યતીને ચુનિયાની તબીબી દ્રષ્ટિએ ઝીણવટભરી તપાસ કરીને એની શારીરિક અંશતઃ સ્વસ્થતા વિશે ખાતરી આપી..

ચુનિયાનું પરિક્ષણ કર્યા પછી યતીનને એક વાત સમજાઈ ગઈ કે એની અબૂધતા એના માટે આશીર્વાદ સમાન છે. જે છોકરીએ એની નજર સામે મા-બાપને મરતાં જોયાં છે એના જીવન પર એ ઘટનાની કેવી ભયંકર છાયા અંકિત થઈ હોય? વિધાતાએ એની બુદ્ધિ પર અબૂધતાનું આવરણ નાખીને એને સુખી રાખી છે.

યતીન તરફથી ચુનિયાની સ્વસ્થતાનું પ્રમાણપત્ર મળતાં જ પટલ પોતાના અસલ મસ્તીખોર મિજાજ પર ઉતરી આવી. એણે સીધું જ ચુનિયાને પૂછી લીધું,

“મારો ભાઈ તને પસંદ આવ્યો? એની સાથે વિવાહ કરીશ?”

અબૂધ ચુનિયાએ એની મૃગ જેવી ચંચળ આંખો પટપટાવીને હા શું કહી કે મસ્તીખોર પટલ ખુશ થઈ ગઈ.

બસ પછી તો પટલે એના તોફાનોનું નિશાન ચુનિયા અને યતીનને બનાવી દીધાં એ દિવસે તો પટલે હદ કરી. ચુનિયા અચાનક કોઈ અજબ વેદનાથી પીડાઈ રહી હતી. કોઈ અગમ્ય કારણોથી એનું શરીર અકડાઈ ગયું હતું, હાથ-પગ ઠંડા પડી રહ્યા હતા. પટલ એને ગરમ તેલની માલિશ કરી રહી હતી એના હાથમાંથી ગરમ તેલ લઈને યતીને ત્વરાથી ચુનિયાના પગના તળિયાના ભાગે મસાજ કરવા માંડ્યો. ઘડીઓ પસાર થઈ રહી હતી. રાત ઢળવા આવી હતી અને યતીન હજુ માલિશ કરી રહ્યો હતો. ઘણી વારે બરફની જેમ થીજી રહેલા શરીરમાં ચેત આવ્યું, ચુનિયાએ એની મૃગ જેવી ભોળી ભોળી આંખો ખોલી. એ જોતાંની સાથે પટલની સાથે યતીનનાય જીવમાં જીવ આવ્યો. મન પરથી બોજ ઉતરતાં પટલે ચુનિયા સામે જોતા ટીખળ આદરી. “અરે પાગલ, તારી મૃગ જેવી આંખો ખોલીને તું બેઠી થાય એના માટે તો તારા વરે અડધી રાત સુધી તારા તળિયા પંપાળીને તને મનાવવા મથામણ કરી છે. ઊભી થા અને એની પવિત્ર ચરણરજ લઈને માથે ચઢાવ.”

નાદાન ચુનિયાએ કશું સમજ્યા વગર પટલે કહ્યું એમ કર્યું.

એ દિવસથી યતીન સાથે અવનવા ઉપદ્રવોના શ્રી ગણેશ મંડાઈ ચૂક્યા. હવે તો પટલ યતીનને કેમ કરીને સતાવવો એની તાકમાં રહેવા માંડી. ચુનિયાની સાથે ચા મોકલવાથી માંડીને યતીન જમવા બેસે ત્યાં ચુનિયાને વિંઝણો ઢોળવાનું કામ સોંપી દેતી. કશુંય સમજ્યા વગર ચુનિયા પટલ કહે એમ કરતી ગઈ. જેમ યતીન અકળાતો એમ પટલ વધુ મસ્તીએ ચઢતી. યતીનની અકળામણ જોઈને પટલને મઝા આવતી.

હા, પટલ ચુનિયાને ભારે સ્નેહ કરતી. એને શણગારવાના પટલને ભારે અભરખા રહેતાં. એને પોતાને સજવા-સવરવામાં ઝાઝો રસ નહોતો પણ ચુનિયાને બરાબર શણગારતી.

સાંજનો સમય હતો. બહાર ઢળતી સંધ્યાના રંગોથી આકાશ રંગાયેલું હતું. યતીન એના ઓરડામાં  કોઈ પુસ્તક વાંચવામાં તલ્લીન હતો અને એના શ્વાસોશ્વાસ સુધી સુગંધ પ્રસરી. હવાની લહેરખી સાથે વહી આવેલી એ સુગંધ તરફ યતીનનું ધ્યાન ગયું. જોયું તો ચુનિયા બોરસલીના ફૂલોની માળા લઈને એના ઓરડામાં પ્રવેશી રહી હતી.

“છી ચુન્ની, તને તારી દીદીએ મજાકનું પાત્ર બનાવી દીધી છે એટલું ય તને સમજાતું નથી?”

યતીનની વાતનો અર્થ તો એ સમજી નહીં હોય પણ ચહેરા પર ચીઢના ભાવ સમજાતા એ ભોંઠી પડીને પાછી જવા માંડી. યતીન માસૂમ ચુનિયાની ભોંઠપથી વ્યથિત થઈ ઊઠ્યો. એણે ચુનિયાને પાછી બોલાવીને એણે બનાવેલો હાર જોવા માંગ્યો. ચુનિયાના ચહેરા પરના વિષાદના વાદળ ખસી ગયા અને આનંદથી એનો ચહેરો ચમકી ઊઠ્યો અને સહસા યતીનના કાને ખડખડાટ હસવાનો અવાજ સંભળાયો.

બીજા દિવસે યતીન માટે ફરી એક નવી ટીખળના વિચારે પટલ એના રૂમમાં ગઈ તો રૂમ ખાલી હતો. ટેબલ પર એક ચબરખી પડી હતી- “મારા માટે હવે અહીંથી ભાગવા સિવાય બીજો કોઈ રસ્તો રહ્યો નથી.-યતીન.”

“અરે ઓ ચુનિયા, તારો વર તો ભાગી છૂટ્યો અને તું એને રોકી ના શકી?” અને ટેબલ પર પડેલી બોરસલીની માળા ચુનિયાને બતાવીને પટલ રૂમની બહાર નીકળી ગઈ.

ચુનિયાની સમજ સુધી આ વાત પહોંચતાં થોડી વાર લાગી પણ એને જ્યારે સમજાયું એ પછી એ પાષાણની પ્રતિમા જેવી બની ગઈ.

બહાર ફાગણ મહિનાની સવારનો ઉજાસ લીલાછમ વૃક્ષો વચ્ચેથી ચળાઈને ઓસરીમાં રેલાઈ રહ્યો હતો. પક્ષીઓનો સમૂહ કલરવ કરી રહ્યો હતો. નાની અમસ્તી ખિસકોલી આમથી તેમ દોડી રહી હતી. પ્રકૃતિ સોળે કળાએ ખીલી હતી અને એ ચેતનવંતા વાતાવરણ વચ્ચે એક અબૂધ છોકરી પોતાના અસ્તિત્વનો કોઈ અર્થ શોધી રહી હતી. એના માટે આ બધું એક પહેલી સમાન બની ગયું હતું. આ શું થઈ ગયું? અત્યાર સુધી આ સવાર, આ ઘર બધુંજ હર્યુંભર્યું લાગતું હતું એ અચાનક કેમ સન્નાટામાં ફેરવાઈ ગયું? ચુનિયાની આસપાસ અંધકાર પ્રસરી ગયો હોય એમ એ સાવ નિસ્તેજ બની ગઈ. હ્યદયમાં ન સમજાય એવો સૂનકાર પ્રસરી ગયો. ઊંડી ગર્તામાં ધકેલાઈ ગઈ હોય અને કોઈ બહાર કાઢનાર ન હોય એમ સ્તબ્ધ થઈને ઊભી રહી.

એને શોધતી પટલ આવી, “અરે ચુનિયા,”    

પણ ચુનિયાએ પ્રત્યુત્તર ના આપ્યો. સ્થિર એવી ચુનિયા પાસે જઈને પટલે એને જાણે ઢંઢોળી અને ચુનિયા ધ્રુસકે ચઢી જાણે આંખોના બંધ છૂટી પડ્યા. એના અજાણ મનમાં ક્યારે કયા ભાવોની ભરતી ચઢી એની તો એને જાણ સુધ્ધાં નહોતી પણ યતીનના જવાથી જે ઓટનો અનુભવ થયો એ ખાળવો એના માટે મુશ્કેલ હતો.

પટલને હાથના કર્યા હૈયે વાગ્યા જેવું થયું. અજાણતાં રમૂજ રમૂજમાં એનાથી કોઈના હ્રદયના ભાવો સાથે રમત રમાઈ ગઈ છે એ સમજાયું પણ ત્યાં સુધીમાં ઘણાં પાણી વહી ચૂક્યાં હતાં. એણે ચુનિયાને પોતાના આલિંગનમાં લીધી.

“એક વાર તો બોલ કે થયું છે શું તને?”

પણ ચુનિયા પાસે ક્યાં એવી કોઈ ભાષા હતી કે જેનાથી એ પોતાના વ્યથિત હ્રદયની વાત વ્યક્ત કરી શકે? બસ આ ઘટના પછી એનું મન સાવ બધિર થઈ ગયું. પટલની પ્રુચ્છા કે ક્ષમાયાચનાનો પણ કોઈ જવાબ આપતી નહીં પણ ક્યારેક ગૂઢ ભાવો એવે રીતે ચહેરા પર આવતાં જેનાથી એ ક્રોધિત છે એટલું તો પટલ સમજી શકતી.

અને એક દિવસ ઊઠીને જોયું તો ચુનિયા ક્યાંય દેખાઈ નહીં. આજ સુધી અનેકવાર જે વસ્ત્રો અને  આભૂષણોથી પટલ એને સજાવતી એ તમામ વસ્ત્રો અને આભૂષણ ચુનિયાના રૂમમાં યથાવત પડ્યાં હતાં.

હરકુમાર બાબુએ ચુનિયાનો પત્તો મેળવવા પોલીસને જાણ કરી. પ્લેગની મહામારીના લીધે અસંખ્ય લોકો ભયભીત થઈને ચારેકોર ભાગવા માંડ્યાં હતાં એવામાં ચુનિયા ક્યાં મળે? અનહદ પ્રયત્નો પછી જ્યારે ચુનિયા ના મળી ત્યારે અંતે હતાશ થઈને બંનેએ આશા છોડી દીધી. નસીબે મળેલી છોકરીને કમનસીબે ગુમાવી દેવાનું આકરુ તો લાગ્યું પણ સમય જતાં મન સાથે એમણે સમાધાન કરવા માંડ્યું.

ચુનિયા ક્યાં હશે ? ચુનિયાને ધરતી ગળી ગઈ ? જોઈએ આવતા અંકમાં…

રવીન્દ્રનાથ ટાગોરની વાર્તા ‘સીમાંત’ને આધારિત ભાવાનુવાદ.

૨૦- વાર્તા અલકમલકની-

અભાગીનું સ્વર્ગ

ઠાકુરદાસ મુખોપાધ્યાયના ઘરમાં એ દિવસે અત્યંત શોકનું વાતાવરણ છવાયેલું હતું. સાત સાત દિવસ સુધી તાવથી પીડાઈને એમની વૃદ્ધ પત્ની દેવશરણ થઈ હતી.

આર્થિક-પારિવારિક અને સામાજિક રીતે સમૃદ્ધ એવા ઠાકુરદાસની પત્નીના અંતિમ પ્રસ્થાનની તૈયારી ચાલી રહી હતી. ઘરમાં ચાર પુત્ર, ચાર પુત્રીઓ, એમનો પરિવાર, પાડોશીઓનો સમૂહ, નોકર-ચાકરની ભીડ હતી.

સેંથીમાં સિંદૂર, ભાલ પર ચંદનનો લેપ, પગમાં અળતો, મૂલ્યવાન વસ્ત્રોથી શોભી રહેલા મૃતદેહને જોવા કેટલાય લોકોની ભીડ જમા થઈ રહી હતી. પત્રપુષ્પ, સુગંધિત ફૂલોની માળાથી પ્રસરતી સુવાસ જાણે શોકમય વાતાવરણના બદલે કોઈ ઉત્સવની તૈયારી થઈ રહી હોય એવો આભાસ ઊભો કરતી હતી. શબ-યાત્રાની તૈયારી જોઈને એવું લાગતું હતું કે અંતિમ-યાત્રાના બદલે કોઈ ગૃહિણી પચાસ વર્ષે ફરી એક વાત પતિગૃહે પ્રસ્થાન કરી રહી છે.

શાંત વદને બેઠેલા વયોવૃદ્ધ મુખોપાધ્યાયની આંખોમાંથી એમની ચિર-સંગિનીને અંતિમ વિદાય લેતી જોઈને સતત આંસુની ધાર વહે જતી હતી તેમ છતાં મન મક્કમ રાખીને સંતાનોને આશ્વાસન આપવાનો વ્યર્થ પ્રયાસ કરતા હતા.

સવારનું શાંત વાતાવરણ “રામ-નામ સત્ય હૈ”ના ધ્વનિથી આંદોલિત થઈ ઊઠ્યું. પરિવારની સાથે ગામ આખાના લોકોએ એમને વિદાય આપવા અંતિમ સ્થાન તરફ પ્રયાણ આદર્યું.

આ આખી ભીડથી થોડે દૂર કંગાલીની મા આ દ્રશ્ય જોઈ રહી હતી. પોતાના આંગણામાં ઊગેલા એક માત્ર રીંગણના છોડ પરથી ઉતારેલા રીંગણ વેચવા બજાર તરફ જવા એના પગ ન ઉપડ્યાં. તાજા તોડેલાં રીંગણ એના પાલવમાં બાંધીને એ શબ-યાત્રાની પાછળ જોડાઈ.

આંખમાં વહેતાં આસું સાથે એ ગરુડ નદીના તટ પરના સ્મશાન ઘાટ પહોંચી. ત્યાં ઊભેલા પરિવારજનોની સાવ પાસે જવાની  હિંમત ન થઈ તો થોડે દૂરના ટીંબા પર જઈને વિસ્ફારિત આંખે  અંત્યેષ્ટિ માટે ખડકાયેલા ચંદનના લાકડાં, ઘી, ધૂપથી ઊઠતી ધૂણી એ જોઈ રહી. 

મોટી અને પહોળી ચેહ પર દેહ ગોઠવવામાં આવ્યો. અળતાથી રંગાયેલા પગ તરફ નજર જતાં જાણે આંખને ટાઢક પહોંચી એવું લાગ્યું. એને ઇચ્છા થઈ આવી કે દોડીને મૃતકના પગના અળતામાંથી એક બૂંદ લઈને એ પોતાના મસ્તક પર લગાડી દે.

હરિનામ ધ્વનિ અને મંત્રોચ્ચાર સાથે માતાના દેહને દીકરાએ આગ મૂકી એ જોતાની સાથે કંગાલીની મા ના આંખમાંથી આંસુની ધાર વહી ચાલી. મનોમન એણે પ્રાર્થના કરી,

“સૌભાગ્યવતી મા, તું તો સ્વર્ગે ચાલી પણ મને આશીર્વાદ તો આપતી જા કે હુ પણ કંગાલીના હાથે આમ દાહ પામું.”

દીકરાના હસ્તે અગ્નિ સંસ્કાર કોઈ સાધારણ વાત નહોતી. પતિ, પુત્ર, પુત્રી-પુત્રવધૂ. પૌત્ર-પૌત્રીઓ, દાસ,દાસીઓ સમેત સંપૂર્ણ ગૃહસ્થીને ઉજાળીને સ્વર્ગારોહણ કરવું એ અત્યંત સૌભાગ્યની વાત હતી!

હમણાં જ પ્રજ્વલિત થયેલી ધુમાડાની ઘેરી છાયા આછી થતી થતી આકાશને આંબવા મથી રહી હતી. એક નજરે એને તાકી રહેલી કંગાલીની મા ને આ છાયાની વચ્ચે નાના એવા રથની આકૃતિનો ભાસ થયો. આ રથની ચારેકોર અનેક ચિત્રો ઉપસી આવતા દેખાયા. રથની ટોચ અનેક ફૂલ-વેલથી સજાવેલી હતી. રથમાં બેઠેલી વ્યક્તિનો ચહેરો તો સ્પષ્ટ ન જોઈ શકી પણ એના સેંથાનું સિંદૂર, અળતાથી શોભતા પગ જોઈને કંગાલીની મા ફરી એક વાર રડી પડી.

એને થયું આમ સૌની હાજરીમાં દીકરાના હાથે અગ્નિદાહ પામવાનું આ સૌભાગ્ય એનાય નસીબમાં હશે તો ખરુંને?

અચાનક એકદમ ધ્યાનાવસ્થામાં સરી ગયેલી કંગાલીની મા નો પાલવ ખેંચાયો.

“તું અહીં આવીને ઊભી છું, મારા માટે ભાત નહીં રાંધે મા?”

પંદર વર્ષનો કંગાલી એના પાલવનો છેડો ખેંચીને એને સમાધિવસ્થામાંથી આ દુનિયામાં પાછી લાવવા મથતો હતો. “હા રે, કેમ નહીં રાંધુ, પણ પેલા રથમાં બેસીને એ બ્રાહ્મણી સ્વર્ગ તરફ જઈ રહી છે એ તો જો.” આકાશ તરફ આંગળી કરતા એ બોલી.

“ક્યાં?“ આશ્ચર્યથી કંગાલી આકાશ તરફ જોઈ રહ્યો.

“મા તું પાગલ થઈ ગઈ છો? ત્યાં તો માત્ર ધુમાડો છે અને હવે તો બપોર થઈ ગઈ છે. મને ભૂખ નહીં લાગતી હોય?” ભૂખના દુઃખથી ગુસ્સે થયેલા કંગાલીનો આક્રોશ મા પર ઠલવાયો અને તરત મા ની આંખમાં આંસુ જોઈને એ વ્યથિત થઈને બોલી ઊઠ્યો.

“બ્રાહ્મણી મરી ગઈ છે મા, એમાં તું શાની રડે છે?”

હવે કંગાલીની મા હોશમાં આવી. અન્યના સ્મશાનમાં ઊભા રહીને આમ રડવા માટે એને જરા લજ્જા આવી. તરત જાતને સંયત કરતા બોલી, “ના રે, મારે કોના માટે રડવાનું, આ તો ધુમાડાની અસરના લીધે આંખમાં પાણી આવી ગયા.”

“હા, ધૂમાડો જ લાગ્યો હતો, તું ક્યાં રોતી હતી?” કંગાલીએ જરા મરડમાં કહ્યું. કદાચ દૂર ભડભડતી ચિતાના અગ્નિ  કરતાં જઠરાગ્નિનીની જ્વાળા એને વધુ દઝાડી રહી હતી.

મા એ કોઈ વાદ-વિવાદમાં પડવાના બદલે કંગાલીનો હાથ પકડી લીધો અને ઘાટ પર પહોંચી. કંગાલીને સ્નાન કરાવીને પોતે પણ માથાબોળ સ્નાન કરી લીધું અને ઘરે પાછી વળી.

સ્મશાન પર થતાં અંતિમ સંસ્કારની અંતિમ વિધિય જોવાનું પણ એના ભાગ્યમાં નહોતું.

બંગાળી લેખક શરતચંદ્ર ચટોપાધ્યાયની વાર્તા “अभागी का स्वर्ग” આધારિત ભાવાનુવાદ

– બંધન-મુક્તિ-

સોનુ……બાજુમાં ઉંઘતી સોનુને અમિતાએ પોતાની પાસે ખેંચી લેવા હાથ લંબાવ્યો. એ હાથ કોઈપણ સ્પર્શ વિના ઠાલો જ રહ્યો.

એકદમ સફાળી ચોંકીને અમિતા પથારીમાંથી બેઠી થઈ ગઈ. પરસેવે રેબઝેબ અમિતાના હ્રદયના ધબકારા તેજ થઈ ગયા હતા. એક દુઃસ્વપ્ન એણે જોયું જેનાથી એ એક ધક્કે જાણે જમીન પર પછડાઈ.

એટલામાં બહાર આભને ચીરતો, આભને ફાડીને પૃથ્વી પર ઉતરી આવવું હોય એવો વીજળીનો કડાકો થયો.

અમિતા છળી ઊઠી. સોનુ યાદ આવી ગઈ..સોનુને કેટલો ડર લાગતો આ વીજળીના કડાકાથી …એ શું કરતી હશે? એ ઊંઘતી હશે કે ઝબકીને જાગી ગઈ હશે? એ જાગી ગઈ હશે તો કેવી થરથર કાંપતી હશે? એને માનસીએ પોતાની પાસે સૂવડાવી હશે કે અલગ રૂમમાં? મનમાં સવાલોનો વંટોળ ઊઠ્યો. હાથ લંબાવીને બાજુમાં પડેલો કોર્ડલેસ ઊઠાવીને માનસીને ફોન કરવા જતી હતી અને ઘડિયાળમાં ત્રણના ટકોરા થયા. એનો હાથ એમ જ હવામાં સ્થિર થઈ ગયો. આટલી રાત્રે માનસીને ડિસ્ટર્બ કરવાનું યોગ્ય ન લાગ્યું. માનસીની સાથે એની જોડે સૂતેલા ધવલની ઊંઘ બગાડવાનીને? ના, એવું નથી કરવું એમ વિચારીને, મન મક્કમ રાખીને એણે સૂવા પ્રયત્ન કર્યો પણ હવે આંખોમાં ઊંઘ ક્યાં? એ પથારીમાંથી ઊઠીને બારી પાસે ગઈ.

બહાર જાણે અટકવાનું નામ જ નહીં લે એવી રીતે અનરાધાર વરસાદ વરસતો હતો અને અંદર અમિતાની આંખો.

“શા માટે એણે આવો નિર્ણય લીધો? જીવનમાં સુખ શોધવા? સલામતી શોધવા? આ સુખ એટલે શું? એક ઘર? સલામતી એટલે શું? માથે પતિ નામનું એક છત્ર? પોતાને સમાવી લે એવો પરિવાર?’’ઘર તો આજે પણ હતું.

જો બે વ્યક્તિથી પરિવાર બનતો હોય તો એનો પરિવાર પરિવાર પણ હતો. નહોતું તો એક માત્ર માથે પતિ નામનું સલામત છત્ર.આમ તો રવિશને અકસ્માત ન થયો હોત તો એ છત્ર આજે પણ એના માથે હોત.

રવિશના અકસ્માત પછી બે બેડરૂમ, હોલ અને કિચન ધરાવતા આ ફ્લેટમાં એ અને એની સોનુનું જીવન ગોઠવાતું ગયું. સોનુને ડે કેર અને એ પછી આફ્ટર કેરમાં મૂકીને એ જોબ પર જતી. જોબ પરથી સીધી સોનુને લઈને ઘરે આવતી. એ પછીનો એનો બધો જ સમય સોનુનો હતો. એને પાપા વગર સૂનું ન લાગે એવી બધી જ તકેદારી અમિતા રાખતી તેમ છતાં ક્યારેક બે વર્ષની સોનુ એના પાપાને શોધવા આખા ફ્લેટમાં ફરી વળતી ત્યારે એની નિરાશ આંખોમાં અમિતાને રવિશની ગેરહાજરી સાલતી.

સોનુ અને અમિતાને આ સૂનકારના સમયમાં સતત સાથ રહેતો, માનસી અને ધવલનો. માનસી એની પરમમિત્ર અને ધવલ રવિશનો. શનિ-રવિ કે રજાઓના દિવસોમાં હંમેશા સાથે રહેતાં , સાથે ફરતાં આ ચારમાંથી હવે ત્રણ થઈ ગયા હતા.

*****

હમણાં છેલ્લા બે મહિનાથી અમિતાના એકલવાયા જીવનમાં આકાશ આવ્યો.

અમિતા કામ કરતી હતી એ બે ફ્લોરની ઓફિસમાં દરેકને મળવાનું કે દરેકને ઓળખવાનું બહુ ઓછું બનતું પણ એ દિવસે આકાશ અને અમિતા લિફ્ટમાં સાથે થઈ ગયાં . બારમા ફ્લોર પર લિફ્ટ પહોંચી ત્યાં સુધીમાં હેલ્લોથી શરૂ કરીને સામાન્ય વાત થઈ. આકાશની ડેસ્ક દસમાં ફ્લોર પર અને અમિતાની અગિયારમાં ફ્લોર પર હતી. એકાદ બે દિવસ આકાશ દસમાં ફ્લોર પર ઊતરી જતો પણ હવેથી એ અમિતા સાથે અગિયારમાં ફ્લોર સુધી જતો અને પછી જ નીચે જતી લિફ્ટમાં દસમાં ફ્લોર પર ઊતરતો. હવે આ અનુક્રમ જળવાતો અથવા આકાશ જાળવવા પ્રયત્નશીલ રહેતો કારણકે આકાશને અમિતા ગમવા માંડી હતી. એણે અમિતા વિશે ઘણું જાણી લીધુ હતું.

આકાશના સૌજન્યપૂર્ણ વ્યહવારથી અમિતાના આળા મનને જરાક અમસ્તુ સારું લાગવા માંડ્યું હતું.

અમિતા પણ હવે આકાશના આવવાની રાહ જોતી થઈ હતી. એને આકાશ જોડે વાતો કરવી, સમય પસાર કરવો જરા ગમવા માંડ્યો હતો.

રવિશ વગરના સૂના જીવનમાં આકાશ આછા અજવાળાની જેમ ફેલાવા માંડ્યો હતો.એ જરા ગમવામાંથી મળવાં સુધીની વાત હવે લગ્ન સુધી પહોંચી.

માનસી અને ધવલની સમજાવટથી અમિતાએ આકાશ સાથે લગ્ન કરી સંસાર માંડવાની વાતનો સ્વીકાર કર્યો. બંને જણ હવે ઓફિસની બહાર ક્યારેક એકલા તો ક્યારેક માનસી અને ધવલ સાથે મળવા માંડ્યાં.

“અમિતા, લગ્ન પછી સોનુનું શું વિચાર્યુ છે?” એક દિવસ આકાશે પૂછી લીધું.“

“કેમ સોનુ તો મારી સાથે, આપણી સાથે જ રહેશે ને” અમિતાને આ સવાલથી આંચકો લાગ્યો.

“હા, પણ મારી મા અને પિતા થોડા રિજિડ છે, તારા વિશે જાણવા છતાં એમણે મારી ખુશી માટે માંડ લગ્નની હા પાડી છે…… અમિતા તું મને ગમે છે. આ તારો હાથ હાથમાં લઈને માત્ર ચાર ફેરા જ નથી ફરવા એને આખી જીંદગી હાથમાં લઈને ચાલવું છે.”

આકાશ થોડો ખચકાયો પણ છેવટે જરા મક્કમ સૂરે કહી દીધું, “મમ્મી-પપ્પા આટલે સુધી માન્યા એટલું બસ નથી? એક સોનુ માટે આખી વાત અટકી જાય એવું ના કરતી અમી… પ્લીઝ.”

અમિતા માટે આ સાવ નવી વાત હતી. એ આકાશમાં માત્ર પોતાના માથે પતિનું સલામત છત્ર જ નહોતી જોતી, એ સોનુની આંખના સૂનકારમાં પણ રવિશની જગ્યાએ આકાશને જોતી હતી.

અઢી વર્ષની સોનુ માટે આકાશ રવિશ બનશે એવું એણે માની લીધુ હતું. હવે આ આકાશ તો સાવ જુદી જ વાત કરતો હતો. ઘા ખાઈ ગયેલી અમિતા એ જ પળે મદ્રાસ કાફેના ટેબલ પરથી ઊભી થઈ ગઈ અને સડસડાટ ડોર ખોલીને બહાર નીકળી ગઈ. ટેબલ પરની કૉફીના બે કપની નીચે પચાસ રૂપિયાની નોટ દબાવીને આકાશ એની પાછળ દોડ્યો.

“પ્લીઝ અમી, જરા સમજ…. મારે તને ગુમાવી નથી. તું મને ગમે છે, સાચે બહુ ગમે છે, એનો અર્થ એ નહીં કે મારે સોનુને પણ ગમાડવી. જરા વિચાર કર, ચાલ એક સમય હું મમ્મી-પપ્પાને સમજાવુય ખરો પણ મમ્મી-પપ્પા માટે સોનુ પરાઈ છે એ વાત તને એમની નજરોમાં, એમના વર્તનમાં દેખાયા કરશે એ તું સહન કરી શકીશ? ભવિષ્યમાં આપણાં બાળકો થશે તો સોનુ તરફ એમનું ઓરમાયું વર્તન…….

”આકાશ બોલતો રહ્યો અને અમિતાએ ટેક્સી રોકી…એકપણ અક્ષર બોલ્યા વગર એ ટેક્સીમાં ગોઠવાઈ… એને રોકવા લંબાયેલો હાથ ટેક્સી ઉપડી જતા હવામાં તોળાયેલો રહી ગયો.

જો કે માનસી અને ધવલ સોનુને અડૉપ્ટ કરશે એવી ખાતરી પછી એ માંડ તૈયાર થઈ.દિવસો જેમ પાસે આવતા હતા એમ માનસી સોનુને વધુ પોતાની પાસે રાખતી. આ સજેશન પણ આકાશનું જ હતું.

હવે માનસી સોનુને ડે કેર સેન્ટરથી લઈ આવતી. સાંજ એની સાથે ગાળતી.એક અઠવાડિયું બાકી હતું. હવેથી રાત્રે પણ સોનુને માનસી પાસે સૂવડાવવી એવું નક્કી થયું. એ સજેશન પણ આકાશનું જ હતું.માનસીનાં ઘેર સોનુનો રૂમ તૈયાર થઈ રહ્યો હતો. એને ગમતા પિંક કલરની થીમવાળો બેડરૂમ, ક્લૉઝેટ પર સોનુને ગમતી બાર્બીના સ્ટિકર લાગી ગયા.

પણ અમિતાને ખબર હતી કે સોનુને એકલા સૂવાનું નથી ગમતું. સોનુને તો હંમેશા પોતાની અને રવિશની વચ્ચે સૂવડાવી હતી. રવિશના ગયા પછી તો ક્યારેય એણે સોનુને અલગ કરી જ નહોતી…

સોનુને આ ગમશે, સોનુને તે ગમશે, સોનુ શું ખાશે એની સૂચનાઓ એણે કેટલાય સમયથી માનસીને આપવા માંડી હતી. સોનુને આઈસ્ક્રીમ બહુ ભાવે છે પણ જરાય સદતો નથી હોં એટલે ક્યારેય હું એની સામે આઈસ્ક્રીમ ખાતી નથી, સોનુને હંમેશા હુંફાળું દૂધ જ ભાવે છે… સોનુને આમ, સોનુને તેમ, આવી સૂચનાઓનું લિસ્ટ લાંબુ થતું જતું હતું. સાથે આ બધુ કરવાની સાથે એ અંદરથી રહેસાતી હતી, વહેરાતી હતી.એને આકાશ ગમતો હતો પણ સોનુ વગર આકાશ! એ કેવી રીતે શક્ય બને? સોનુ તો એનો અંશ હતી. આકાશને એ પ્રેમ કરતી પણ સોનુ તો એનું વહાલ હતી. માનસી સોનુને અડૉપ્ટ કરશે એ નક્કી થયું ત્યારે આકાશ કેટલો ખુશ થયો હતો!

મદ્રાસ કાફૅના એ ટેબલ પર બેસતાની સાથે બોલ્યો હતો, “ હવે તો તારો પ્રોબ્લેમ સૉલ્વ થઈ ગયો ને? હવે તો સોનુની ચિંતા ગઈ ને?”“અરે, એનો અર્થ એ કે સોનુ પ્રોબ્લેમ હતી?”આખી રાત અમિતા જાગતી રહી. બહાર શંકરની જટા જેવો ઘેરો અંધકાર છવાયેલો હતો. ગોરંભાયેલા આકાશની જેમ એના મનમાં પણ વિચારોનો ગોરંભો ઘેરાયો હતો.રાત્રે અનરાધાર વરસ્યા પછી સવારે ખુલ્લા, ચોખ્ખા નિરભ્ર આકાશને એ તાકતી રહી. અનરાધાર વરસ્યા પછી એ પોતે પણ વિચારોના વાદળોને ખંખેરીને નિરભ્ર આકાશ જેવી બની ગઈ.

કૉફી મશીન ઑન કરીને એણે આકાશને ફોન કર્યો.

”આકાશ આજે હું લિવ લેવાની છું પણ લંચ ટાઈમે મળીશું. રોજની જગ્યાએ” કહીને ફોન મૂકી દીધો અને કૉફી ભરેલો મગ લઈને ટેબલ પર બેઠી.

*****

આજે પણ આકાશ અમિતાના આવ્યા પહેલાં આવીને ટેબલ પર ગોઠવાઈ ગયો હતો. જરા નિસ્તેજ લાગતી અમિતા આવીને એની સામે ગોઠવાઈ.“શું વાત છે અમી, લગ્નની તૈયારી માટે આજથી લિવ પર ઉતરી કે શું?”

આકાશ ખુશ હતો. સોનુની ચિંતા હવે ટળી હતી ને!

“આકાશ, સૉરી પણ હું સોનુને છોડીને નહીં આવી શકું…સોનુ વગરના જીવનનનો મારે મન કોઈ મતલબ નથી.”

અમિતાનો સપાટ આવાજ સાંભળીને આકાશ સીધો જમીન પર પછડાયો હોય એમ ચોંકી ઊઠ્યો.

“અમી, આ શું બોલે છે એનું ભાન છે તને?”

“ભાનમાં તો હું હવે આવી છું આકાશ, સોનુથી અલગ મારું સુખ કે મારો સંસાર હોઈ શકે જ નહીં , એના વગરના સંસારનો કોઈ સાર નથી એવું મને સાચે જ સમજાઈ ગયું છે.”

“અરે, અને આપણો પ્રેમ?”

“પ્રેમ આજે તો છે કાલની નથી ખબર પણ સોનુ તો જીવનભર…”

“મમ્મી આજે તો તને લગ્નની સાડી લેવા બોલાવાની છે. ચોથા ફેરે માથે ઓઢાડવાની ચૂંદડી પસંદ કરવાની છે.”

“મમ્મીને કહી દેજે એ સાડીનો ભાર ઝીલવા હું સક્ષમ નથી. શરતો સાથે માથે મૂકેલી એ ચૂંદડીનો મારાથી નહી ઝીલાય.”

“અમી,”

“હા આકાશ, હું માત્ર મારા સ્વાર્થે સુખી થવા નથી માંગતી. મા મટીને પત્ની બનવા નથી માંગતી. સોનુથી અલગ થઈને હું અધૂરી જ રહી જઈશ. આજે તારી સામે અમી નહીં સોનુની મમ્મી ઊભી છે. એક મા સાથે એના સંતાનને અપનાવી શકે ત્યારે આ સંબંધને નામ આપીશ તો મને ગમશે. વિચારી જો જે.” કહીને અમિતા ઊભી થઈ ગઈ.

“અને હા, એનો જવાબ પણ ત્યારે જ આપજે જ્યારે ફરી એ અંગે કોઈ સવાલ ન ઊઠે.”આકાશ એને જોતો રહી ગયો. અમિતા એનાથી દૂર જઈ રહી હતી અને સોનુની પાસે……

૧૯-વાર્તા અલકમલકની-

– મુસ્કાન-

આપણે ગયા અંકમાં જોયું કે જે વાત ગુણસુંદરી સત્યેન્દ્રને પ્રત્યક્ષ રીતે અથવા સુશીલાની હાજરીના સંકોચને લઈને ન કહી શકી એ એણે પત્રમાં વ્યક્ત કરી હતી, પત્રમાં ગુણસુંદરીએ શું લખ્યું હશે? એ રહસ્ય આજે જાણીએ.

ગુણસુંદરીએ પત્ર લખ્યો છે એ સાનંદાશ્ચર્યમાં સત્યેન્દ્ર સ્તબ્ધ બની ગયો. ધડકતા હ્રદયે, કાંપતા હાથે એણે પત્ર ખોલ્યો.

પૂજ્ય જીજાજી,

ન માન્યું તમે મારું કહ્યું અને છેવટે પત્ર લખ્યો જ. ક્રોધ, ક્ષોભ અને ગ્લાનિથી મારું મન વ્યથિત થઈ ગયું હતું, તમારો પત્ર મળે એ એ પહેલાં જ મને પાછી બોલાવવા હેમચંદ્રને પત્ર લખી દીધો હતો.

એક વાર તો વિચાર આવ્યો કે આપનો પત્ર ખોલ્યા વગર જ સુશીલાબેનને આપુ પરંતુ એમ કરીને દાંપત્ય જીવનમાં તમે જે વિશ્વાસઘાતી પગલું લેવા જઈ રહ્યા હતા એની જાણ કરીને હું દીદીને દુઃખી જ કરત. કદાચ તમારા માટે દીદીના મનમાં ખોટ ઊભી થાત અને અંતે તો એનું પરિણામ મારી નિષ્પાપ બેનને જ ભોગવવાનું આવત. દુઃખ તો મને એ વાતનું છે કે આપ જેવા વિદ્વાન આચાર્યે આવું ધૃણિત કૃત્ય કરતાં સહેજ પણ લજ્જા ન અનુભવી. છિ..

કદાચ તમે એવું વિચારી લીધું કે એક તો સાળી અને તે પણ બાળ વિધવા, એને ભ્રષ્ટ કરવાનો મને અધિકાર છે. એક ક્ષણ પર એવો વિચાર ના કર્યો કે સંસારભરની સાળીઓ અને બાળ વિધવાઓ કામદેવની ઉપાસિકા નથી હોતી.  ધર્મ, વિવેક કે સતીત્વને તુચ્છ ગણીને મદન-દેવની ઉપાસનમાં વહી જાય એવું બધે નથી બનતું. વૈધવ્યના અંધકારમય જીવનને પણ ભક્તિ-સાધનાથી ઉજ્જ્વળ બનાવી શકીએ છીએ.

ભલેને તમે બૃહસ્પતિના સાક્ષાત અવતાર જેવા હો પણ મારું હ્રદય તમે પારખવામાં ઓછા ઉતર્યા. મને યાદ છે ત્યાં સુધી મેં તમારી સમક્ષ એવું કોઈ આચરણ નહોતું કર્યું કે જેનાથી તમે આવો પત્ર લખવા પ્રેરાવ. હા, એક વાર તમને જોઈને મારા મ્હોં પર સ્મિત જરૂર આવી ગયું હતું, એમાં તમને મારામાં મુગ્ધભાવ અનુભવાયો હશે પરંતુ ખરેખર તો તે દિવસે તમારા ચહેરા પર આછા છલકતા મૂર્ખતાભર્યા ભાવથી મારા ચહેરા પર મુસકરાહટ આવી હતી અને પ્રખર પંડિત સાહિત્યાચાર્ય -શ્રીમાન સત્યેન્દ્ર એમ.એ.પી.એચ.ડી મહાશયે જે અર્થ શોધ્યો એમાં તો મેં અત્યંત આત્મ-ગ્લાનિ અનુભવી હતી એ આજે કહું છું.

જીજાજી, તમે સાવ સરળ એવી સુશીલા સાથે જે વિશ્વાસઘાત કર્યો છે એના માટે તમે એની માફી માંગો એમાં જ તમારું શ્રેય છે. એનામાં ઝાકળબિંદુ જેવી સુકોમળતા છે તો દુર્ગા જેવી શક્તિ પણ છે. એનામાં સમુદ્ર જેવું ઊંડાણ છે તો એમાંથી ઊઠતા વડવાનળનો અગ્નિ પણ છે જે જાગૃત થશે તો તમારું વિશ્વ ભસ્મ થઈ જશે.

જીજાજી, ઉંમરમાં હું તમારાથી નાની છું એટલે ક્ષમાને પાત્ર છું. અજાણતાંય મારાથી એવી કોઈ ચેષ્ટા થઈ હોય જેનાથી તમારું મન ભ્રમિત થયું હોય તો ઉદાર હ્રદયે મને ક્ષમા આપશો સાથે પ્રાર્થું છું કે ક્ષણિક આવેશમાં આવીને તમે જે પત્ર લખવાની ચેષ્ટા કરી એને એક સરિતાના વહેતા પાણીની જેમ મનમાંથી વહી જવા દેજો પણ હા, દુર્ગા-પૂજાના અવસર પર દીદીને લઈને આવવાનું ન ભૂલતા. આ સાથે તમારો પત્ર પરત કરું છું જે મેં પૂરો વાંચ્યો પણ નથી. શરૂઆતની બે-ચાર લાઈનો વાંચીને તમારા ભ્રષ્ટ વિચારોનો અંદેશો તો આવી જ ગયો હતો. આશા છે મારી વાત સમજી શકશો.

તમારા વાત્સલ્યને પાત્ર -ગુણસુંદરી.

પત્ર પૂરો થતાની સાથે સત્યેન્દ્રનું મોહાવરણ તૂટ્યું અને સમજાયું કે એ શું કરવા જઈ રહ્યો હતો.  એ પત્ર પકડીને જાણે મૂર્છિત જેવી અવસ્થામાં એવો સરી ગયો કે સુશીલાના આગમનની એને જાણ સુદ્ધા ન થઈ.

સત્યેન્દ્રનો વ્યથિત, ફિક્કો પડી ગયેલો ચહેરો જોઈને સુશીલાએ પાસે આવી. હળવેથી એણે સત્યેન્દ્રનો હાથ પોતાના હાથમાં લીધો અને પ્રશ્નાર્થસૂચક નજરે એને જોઈ રહી.

અને સત્યેન્દ્રની આંખો વરસી પડી. આ જ ક્ષણ હતી એના અપરાધની ક્ષમા માંગવાની.  સતત એ બોલતો રહ્યો, સુશીલા સાંભળતી રહી. એણે બંને પત્રો સુશીલાના હાથમાં મૂકી દીધા. સુશીલાએ એ પત્રો ખોલ્યા વગર જ બાજુમાં મૂકી દીધા. નિરભ્ર આકાશની જેમ એનો ચહેરો ચમકી ઊઠ્યો.

“બસ આટલી જ વાત! આટલી વાત માટે તમે આકાશ-પાતાળ એક કરી દીધા?”

સુશીલાની વાતે સત્યેન્દ્રને હળવો ફૂલ કરી દીધો. હ્રદય પરથી જાણે કેટલોય બોજો ઉતરી ગયો.

*****

ગુણસુંદરીના આગ્રહને માન આપીને આજે સત્યેન્દ્ર, સુશીલા એમના પુત્રને લઈને દુર્ગા-પૂજામાં સામેલ થવા આવ્યા અને પછી જે ઘટના બની એ તો ગુણસુંદરીએ પણ કલ્પી નહોતી.

ગુણસુંદરીની સમક્ષ આવીને ઊભો, એની આંખમાં સીધી નજર માંડીને સત્યેન્દ્ર બોલતો રહ્યો,

“ ગુણસુંદરી, કોઈ એક રમણીના ચહેરા પરના ભાવ જોઈને હું ભૂલાવામાં પડ્યો. તારા ચહેરા પરનું સ્મિત જોઈને મેં એમાં ભાવો ધારી લીધા, મનગમતા અર્થ કરી લીધા .વાસ્તવમાં અમે પુરુષ લોકો સાચે જ મૂર્ખ હોઈએ છીએ પણ હું મનથી પ્રાયશ્ચિત કરીને આવ્યો છું. હું ક્ષમાને પાત્ર તો નથી પણ આજે હે જગજ્જનની, હું ખરા મનથી, સાચા હ્રદયથી તારી ક્ષમા પ્રાર્થુ છું. મને માફ કરીશ ને?”

અને સત્યેન્દ્ર ઘૂંટણિયે બેસી પડ્યો.

ગુણસુંદરીના ચહેરા પર પ્રભાત જેવી ઉજ્જ્વળતા ફેલાઈ રહી. બંનેને જોઈને દૂર ઊભેલી સુશીલાનો ચહેરો અત્યંત પ્રસન્નતાથી ખીલી ઊઠ્યો.

ચંડીપ્રસાદ-હ્રદયેશની વાર્તા ‘મુસ્કાન’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ

૧૮- વાર્તા અલકમલકની-

મુસ્કાન

એ શુભ દિવસ નજીક આવી રહ્યો હતો, સુશીલા અને સત્યેન્દ્ર એમના પ્રસન્ન દાંપત્ય જીવનની ફલશ્રુતિરૂપ વારસના જન્મના એંધાણથી બંને અત્યંત ખુશ હતાં. ન સાસુ, ન સસરા કે નણંદ દિયર, સુશીલા આ પ્રસન્નતા કોની સાથે માણે? પણ સત્યેન્દ્રએ એની દરેક તમન્ના પૂરી કરવામાં કોઈ કચાશ બાકી નહોતી રાખી.

સત્યેન્દ્રએ સુશીલાની સંભાળ માટે બે પરિચારિકાની વ્યવસ્થા કરી. પાણી માંગે ત્યાં દૂધ હાજર થઈ જતુ પણ સુશીલાને પોતાનું, કોઈ આત્મિય સાથે હોય એવી લાગણી થતી. સત્યેન્દ્રના પરિવારમાંથી તો કોઈ એવું નહોતું કે જેને બોલાવી શકાય પણ સુશીલાની ઈચ્છાનુસાર એની નાની બહેન ગુણસુંદરીને બોલાવા સત્યેન્દ્રએ સંમતિ આપી. સુશીલા તરફના અત્યંત અનુરાગને લઈને સત્યેન્દ્ર એની કોઈ વાત ટાળી શકે એમ હતા જ નહીં,

અને સાવ અલ્પ સમયમાં સુશીલાએ કરેલા તારના જવાબમાં સુશીલાનો ભાઈ ગુણસુંદરીને મૂકવા આવ્યો.

ગુણસુંદરી…

ગુણ અને સુંદરતાનો સરવાળો એટલે ગુણસુંદરી. સાદી ભાષામાં કહીએ કે રંગે રૂડી રૂપે પૂરી, સર્વ કળામાં માહિત એવી સુશીલાથી ત્રણ વર્ષ નાની ગુણસુંદરીએ આવતાની સાથે જ ઘરની વ્યવસ્થા ખૂબીપૂર્વક સંભાળી લીધી. વહેલી સવારે પૂજાપાઠથી શરૂ થતો એનો દિવસ ઘર આખાને મંગલમય બનાવી દેતો.

સુશીલાની સ્નેહપૂર્વક સંભાળની સાથે પરિચારિકાઓને સરસ રીતે સાચવી લેતી અને સત્યેન્દ્રની તો વાત જ અલગ હતી. એ તો એના જીજાજી હતા, અત્યંત સન્માનપૂર્વક એમની તમામ તક સાચવી લેતી. સત્યેન્દ્રના વાચનકક્ષને વ્યવસ્થિત રાખતી, રોજ તાજા ફૂલોથી સત્યેન્દ્રના ટેબલને સજાવતી.

ગુણસુંદરીએ એના સુચારુ વ્યક્તિત્વની મોહિનીથી સૌના દિલ જીતી લીધા.

આવી સર્વગુણસંપન્ન ગુણસુંદરીને માત્ર એક સુખથી વિધાતાએ વંચિત રાખી. એ બાળ-વિધવા હતી પણ એણે તો આ વૈધવ્યને સાદગી અને સન્માનપૂર્વક અને પૂરેપૂરી ગરિમાથી સ્વીકારી લીધું હતું. નિર્વિકાર તપોમય સાધાનાથી એનો ચહેરો કાંતિમય બન્યો હતો.

પ્રખર-પ્રકાંડ વિદ્વાન એવા એના પિતાએ એના તપોમય જીવન માટે સંસ્કૃતથી માંડીને અન્ય ભાષાઓના જ્ઞાનથી સુસંસ્કૃત કરી હતી. આમ ગુણસુંદરી અતુલનીય સુંદર જ નહીં અતુલનીય વિદુષી પણ હતી.

અને એ દિવસ આવી ગયો. સવારના બ્રાહ્મ મુરતમાં સુશીલાએ પુત્રને જન્મ આપ્યો. ઘર આખું પ્રસન્નતાથી છલકાઈ રહ્યું. ગુણસુંદરીએ માતાના ઘરેથી આણેલી સોને મઢેલા રુદ્રાક્ષ પોરવેલી સોનાની ચેઈન બાળકને પહેરાવી. ખુશીથી છલકતા ગુણસુંદરીના ચહેરા પર જે આભા પ્રસરી હતી એ જોઈને સુશીલા અને સત્યેન્દ્ર ચકિત બની ગયાં.

સ્વભાવગત શાંત ગુણસુંદરી સુશીલાની ખુશીથી પ્રફુલ્લ બની જતી. આજ સુધી એના ચહેરા પરની શાંત સૌમ્યતામાં ઉત્ફુલ્લિતા ઉમેરાઈ અને એના આજ સુધીના આ અજાણ્યા ભાવથી સત્યેન્દ્ર એના તરફ આકર્ષાતો ચાલ્યો. ગુણસુંદરી તરફનો સ્નેહ શ્રદ્ધાથી સિંચાયેલો હતો. એ વાત્સલ્ય શ્રુંગારમાં પરિવર્તન થવા માંડ્યું.  સત્યેન્દ્રએ એના આ ભાવ પ્રગટ ન થાય એવી અનેક કોશિશ કરી પણ હવે એને જોઈને એ વ્યાકુળ થઈ જતો. ગુણસુંદરીને જોવાની તીવ્ર લાલસા થઈ જતી. બાળકના લાલનપાલનમાં વ્યસ્ત સુશીલાની અધિકાંશ જવાબદારીઓ ગુણસુંદરીના માથે આવી, અનેક કારણોસર સત્યેન્દ્ર અને એનો અરસપરસ સંપર્ક વધતો ચાલ્યો અને સત્યેન્દ્રનો એના તરફનો મોહ પણ…

આજે તો નવજાતના નામકરણ સંસ્કારનો દિવસ હતો. આખા દિવસના આ ઉત્સવમાં ગુણસુંદરી પોતાનું અસ્તિત્વ સુદ્ધા વિસરી ગઈ. સૌ વિખરાયા અને રાત્રે જીજાજીનું ભોજન લઈને એ એના રૂમમાં ગઈ. સાહિત્યનું કોઈ પુસ્તકમાં ઓતપ્રોત દેખાતો સત્યેન્દ્ર ખરેખર તો કથાની નાયિકાના સૌંદર્યમાં ગુણસુંદરીને નિરુપીને કલ્પિત જગતમાં રાચતો હતો અને મનોવ્યાપારમાં છવાયેલી એ જ રૂપસુંદરીને સમક્ષ જોઈને એની આંખો વિસ્ફારિત થઈ ઊઠી, જેની ભાવના કરતો હતો એને નજર સામે ઊભેલી જોઈને એ મ્હોં વકાસીને એને જોઈ રહ્યો. જીજાજીના આવા ભાવ જોઈને ગુણસુંદરીના ચહેરા પર વિસ્મય અંજાયું અને એના ચહેરા પર સ્નિગ્ધ સ્મિત આવી ગયું અને વળતી પળે નીચી નજરે એ થાળી ટેબલ પર મૂકીને બહાર નીકળી ગઈ.

ગુણસુંદરીના એ સ્મિતે એની વિવેક બુદ્ધિને હડસેલીને હ્રદયના તારને ઝંકૃત કરી દીધા. સૌંદર્યે તો ભલભલા મુનિને ચળાવી દીધા છે તો સત્યેન્દ્રની શી વિસાત! એ વધુને વધુ મોહાંધ બનતો ચાલ્યો. એનું મન મનગમતા વિચારોમાં અટવાતું ચાલ્યું. ગુણસુંદરીના સ્મિતનું એ મનભાવન અર્થઘટન કરતો ચાલ્યો. એણે માની લીધું કે ગુણસુંદરીની એ મુસકરાહટ એના પ્રેમનો જ પડઘો હતો.

સત્યેન્દ્રએ એ આખી રાત ખુલ્લી આંખે સપનામાં વિતાવી. રાતના અંધકારને ચીરતું સવારનું અજવાળું બારીમાંથી ધસી આવ્યું અને એની સાથે ગુણસુંદરીનો સૂરીલો અવાજ પણ..

“રે મન ભૂલ્યો ફરે જગ વચ્ચે…..” એના અવાજની આંગળીએ એ સત્યેન્દ્ર બહાર બગીચા સુધી દોરાઈ આવ્યો. એકટક એ એને જોઈ રહ્યો. ગુણસુંદરીની નજર પડતાં એનું ભાવ વિશ્વ વિખેરાયું.

કહેવું ના કહેવુંની અવઢવમાં એ ગુણસુંદરીને પૂછી બેઠો,.

“ગુણસુંદરી, કેટલાક વખતથી એક વાત કહેવી છે, કહેતા સંકોચ થાય છે, પણ કહેવી તો છે જ. હું પત્ર લખું તો તું એનો જવાબ તો આપીશ ને?”

“જીજાજી, મારી અલ્પ બુદ્ધિ એવું માને છે કે જે વાત કહેવામાં સંકોચ થાય એ વાત લખીને કહેવી પણ અનુચિત જ હશે અને જે વાત અનુચિત છે એને હ્રદયમાં જ ભંડારી દેવી વધુ યોગ્ય છે.” કહીને એ અંદર ચાલી ગઈ.  સત્યેન્દ્ર સ્થિર બનીને ઊભો રહી ગયો.

પણ કહે છે ને કે લાગણીઓને જેટલી કાબૂમાં લેવા મથો એટલી એ વધુ છલકાય અને એક દિવસ સત્યેન્દ્રની લાગણીઓ પત્રમાં છલકાઈને ગુણસુંદરી સુધી પહોંચી.

આ ઘટનાના એક સપ્તાહમાં સુશીલાનો ભાઈ ગુણસુંદરીને લેવા આવ્યો. ગુણસુંદરીની માતાની ઉંમરના લીધે ઘરની જવાબદારી એની પર હતી. ઘરના નાના-મોટા તમામ કાર્યોને એ સરળતાથી  વહે જતી. સુશીલા અને સત્યેન્દ્ર બંને ગુણસુંદરીના જવા પર પોતપોતાના કારણોથી વ્યથિત હતાં. સત્યેન્દ્રના વિવશ હ્રદયમાં તુમુલ સંગ્રામ ચાલતો હતો. એની હ્રદય સમ્રાજ્ઞી દૂર થવાની હતી એ વિચારે એ વ્યાકુળ હતો.  આ ચોવીસ કલાકમાં એણે ગુણસુંદરીને મળવાના અનેક પ્રયાસો કર્યા પણ વ્યર્થ ગયા. ગુણસુંદરી એને અવગણે છે એવું સમજવા છતાં એના સુધી પહોંચવા મથતો રહ્યો.

અંતે ગુણસુંદરીથી છૂટા પડવાની ક્ષણ આવીને ઊભી રહી. સ્ટેશન સુધી એની સામે પણ ન જોનાર ગુણસુંદરીએ અત્યંત કોમળતાથી એને બોલાવ્યો. ટ્રેનની બારી પાસે બેઠેલી ગુણસુંદરીએ સુશીલા અને નવજાત શિશુને લઈને આવવાનું આમંત્રણ આપ્યુ.

ટ્રેન ઉપડી, પ્લેટફોર્મ છોડીને જતી ટ્રેનની સાથે સત્યેન્દ્રને એનામાંથી પણ કશુંક છૂટી રહ્યું હોય એવું લાગ્યું . એ પ્રાણ-શૂન્ય બનીને ઘરે પાછો ફર્યો. ઘરમાંથી જાણે માધુર્ય ચાલ્યું ગયું. સુશીલા કે સંતાન બંનેમાંથી કોઈને મળવા-જોવા સુદ્ધા એને મન ન થયું. મોડી રાત્રે પરિચારિકા આવીને એને એક બંધ કવર આપી ગઈ. ધડકતા હ્રદયે, કાંપતા હાથે એણે પત્ર ખોલ્યો.

ક્રમશઃ

********

જે વાત ગુણસુંદરી સત્યેન્દ્રને પ્રત્યક્ષ રીતે અથવા સુશીલાની હાજરીના સંકોચને લઈને ન કહી શકી એ એણે પત્રમાં કેવી રીતે વ્યક્ત કરી, પત્રમાં ગુણસુંદરીએ શું લખ્યું હશે એ વાંચીશું આવતા અંકે.

ચંડીપ્રસાદ-હ્રદયેશની વાર્તા મુસ્કાન પર આધારિત ભાવાનુવાદ

૧૭ -વાર્તા અલકમલકની –

‘મા‘

સ્ટેશન પર પંદર નંબરના પ્લેટફોર્મ પર સિગ્નલ ડાઉન થવાની, ગાર્ડને લીલી ઝંડી ફરકાવવાની, ફિરોજપુર જતી ટ્રેન ઉપડવાની થોડી વાર હતી. સૌ પ્રવાસીઓ પોતાના કંપાર્ટમેન્ટમાં ગોઠવાઈ ચૂક્યા હતાં અને અચાનક એક કંપાર્ટમેન્ટના બારણા પાસે કોલાહલ ઊઠ્યો. કંપાર્ટમેન્ટમાં ચડવા મથતી એક સ્ત્રીને બીજી સ્ત્રી રોકવા મરણીયો પ્રયાસ કરતી હતી. છાતી સરસા ચાંપેલા એ બાળકને છોડાવવા મથતી બીજી સ્ત્રી જીદે ચઢી હતી.

પહેલીનું નામ આપીશું- રૂખી અને બીજીનું નામ આપીશું મણી.

બાળકને છાતીએ લપેટીને ઊભેલી રૂખી એક હાથે બાળકને પકડી રાખીને બીજા હાથે મણીને દૂર હડસેલવા મથતી હતી. જેટલા જોરથી એ મણીને હડસેલતી એનાથી બમણાં જોરે મણી રૂખી પાસેથી બાળક છોડાવવા પ્રયાસ કરતી. સાત મહીનાના બાળકને આ કશાથી કોઈ ફરક ન પડતો હોય એમ નિરાંતે રૂખીના ખભા પર ઊંઘતું હતું.

“મોત આવે તને, છોડ, મારા છોકરાને છોડી દે.” રૂખીએ મણીને ધક્કો માર્યો.

“નહીં આપું, મરી જઈશ પણ મારા છોકરાને તો તને નહીં જ લઈ જવા દઉં.” મણીએ ફરી બાળકને ખેંચ્યું.

થોડી વાર સુધી આમ ઝપાઝપી ચાલી. બંનેમાંથી કોઈ ટસનું મસ થવા તૈયાર નહોતું. મુસાફરો માટે તો જોણું હતું. તમાશાને તેડું ન હોય એમ ધીમે ધીમે ભીડ એકઠી થવા માંડી. કોલાહલ સાંભંળીને વર્દી પરનો હવાલદાર ભીડ ચીરતો ત્યાં ધસી આવ્યો.

હાથનો ડંડો પ્લેટફોર્મ પર ઠોકતો બોલ્યો, “શું છે આ બધું, કઈ વાતનો આટલો હલ્લો મચ્યો છે?”

હવાલદારને જોઈને રૂખી અને મણીએ બાળકને ખેંચવાની મથામણ છોડી પણ દલીલો કરવાનું ન છોડ્યું. બંને જણ હાંફતા હતાં અને તેમ છતાંય એકધારું બોલ્યે જતાં હતાં.

જેવું મણીનું ધ્યાન હવાલદાર તરફ ગયું એવું રૂખી બાળકને લઈને ટ્રેનમાં ચઢવા ધસી પણ એનો અણસાર આવતા મણીએ ફરી બાળકનો પગ પકડીને ખેંચ્યું, સાવ માયકાંગલા જેવા એ બાળકનું માથું આમથી તેમ ઢળી પડતું હતું, એને સંભાળતી રૂખીએ હવે તો રીતસર મણીને ધક્કો જ માર્યો.

“છોડ, મારા છોરાને.”

“બંધ કરો આ તમાશો.” હવાલદાર બરાડ્યો.

“મારું છોકરું છે, મેં એને જનમ આપ્યો છે, એને કેમ લઈ જવા દઉં?” મણીએ હવાલદારને કહ્યું.

“તારું હતું તો જણીને ફેંકવા કેમ જતી’તી?” રૂખીએ મણીને જડબાતોડ સવાલ કર્યો.

વાત જાણે એમ હતી કે મણીએ આ બાળકને જન્મ આપ્યો પણ છેલ્લા સાત મહીનાથી રૂખીએ પોતાનું દૂધ પીવડાવીને એને ઉછેર્યો હતો. હવારદાર મૂંઝાણો. કોનું બચ્ચું, કોણ એની મા? એ ક્યાં કાજી હતો પણ આ ક્ષણે એણે કાજી થવા કોશિશ કરી. રૂખી તરફ કરડી નજરે જોતાં બોલ્યો,

“એનું છોકરું છે એના હવાલે કરી દે.”

“હું શું કામ આપું? આ મારું છોકરું છે.” રૂખી અકળાઈ.

“તારા પેટેથી પેદા થયો છે.” હવાલદાર વધુ કડક બન્યો.

“પેટેથી પેદા નથી કર્યો પણ સાત સાત મહીનાથી દૂધ કોને પાયું છે ત્યારે આ છોકરું બચ્યું છે.” રૂખીએ મણી તરફ ઘૂરકિયાં કર્યા.

“હા,તો દૂધ પીવડાવ્યું એટલે એ તારું થઈ ગયું?” હવાલદારનો ટેકો મળતાં મણી વિફરી.

“હવાલદારજી, આ તો એના જણ્યાંને ફેંકવા જતી’તી તે મેં એની પાહેંથી માંગી લીધું અને એની જાતે મારા ખોળામાં નાખ્યો છે, ત્યારથી મેં દૂધ આલ્યું છે. એણે જ તો મને સોંપ્યો છે અને હવે ફરી જાય છે” રૂખીને હવાલદારને પોતાની તરફ ખેંચવા હુકમનો એક્કો નાખ્યો.

“હા, તે આપ્યો પણ ત્યારે તો તું ન્યાં કણે જ રહેવાની હતી ને, હવે હાલતી પકડે તો રોકું નહીં? મણીએ જવાબ આપ્યો.

ઝગડો એની ઉચ્ચતમ કક્ષાએ પહોંચ્યો હતો.

મૂળ વાત એમ હતી કે મણી રહેતી હતી એ વસ્તીની નજીક થોડા સમય માટે વણઝારાની પોઠ રોકાઈ હતી. મણીની બાજુમાં રૂખીની ઝૂંપડી હતી. મજૂરી કરતી મણીએ આ છોકરાને જન્મ આપ્યો ત્યારે રૂખી ત્યાંજ હતી. એની નાળ પણ રૂખીએ જ કાપી હતી.  બસ રૂખી અને મણી વચ્ચે જે ગણો એ આટલો સંબંધ.

મણીનો કોઈ ધણી નહોતો. જેનો કોઈ ધણી નહીં એના સો ધણી. આ છોકરું કોની દેન હતું એય મણીને ક્યાં ખબર હતી? એને મન તો આ વણજોઈતી ઉપાધી હતી. એને આ ઉપાધીથી છૂટકારો મેળવવો હતો. છોકરાનું નસીબ તે રૂખીએ એને પોતાના જણ્યાંની જેમ ઉછેર્યો. જ્યાં સુધી રૂખી અને છોકરું આંખ સામે હતાં ત્યાં સુધી મણીને એની ઝાઝી તમા નહોતી પણ હવે જ્યાં રૂખીને એની પોઠ સાથે નીકળવાનો દા’ડો આવ્યો ત્યાં આ કંકાસ ઊભો થયો. મણી રૂખીને રોકવા ઘણું કરગરી પણ જ્યાં પોતાની પોઠ જવાની હતી ત્યાં જવા રૂખીએ પોતાનો સર-સામાન બાંધ્યો અને ત્યાંથી જ આ ઝગડો શરૂ થયો.

“અમે વણઝારા છૈએ સાબ, આજે અહીં તો કાલે ત્યાં. અમે તો ફરતાં ભલા.” રૂખીએ હવાલદારને પોતાની મુશ્કેલી સમજાવતી હોય એમ કહ્યું.

એટલામાં ગાર્ડે સીટી મારી, લીલી ઝંડી ફરકાવી. ભીડ વિખેરાવા માંડી. સૌ પોતાના ડબ્બામાં ચઢવા લાગ્યાં. રૂખી પણ ડબ્બા તરફ સરકી. જે મણી અત્યાર સુધી છોકરાનો પગ ઝાલીને ખેંચતી હતી એણે આગળ વધીને રૂખીના પગ પકડી લીધા.

“ના, જા, મારા છોકરાને લઈને ના લઈ જા.” મણી રીતસર કરગરી પડી.
ત્યાં ઊભેલાં કેટલાક લોકોને દયા આવી. આ ડખાનો ઉકેલ આણ્યા વગર હવાલદારનો હવે છૂટકો નહોતો.

“છોકરું એને પાછું આપી દે. મા ના પાડતી હોય તો તું એને લઈ ના જઈ શકે, સમજે છે કે પછી..” વાક્ય અધૂરું મૂકીને એણે રૂખી સામે ડંડો ઉગામ્યો. રૂખી ડઘાઈ ગઈ. એને હવાલદાર પાસે આવી આશા નહોતી.

“જેનું કોઈ ઠેકાણું નથી, જેનો કોઈ ધણી નથી એને હું મરી જઈશ તોય મારું છોકરું નહીં આપું.” રૂખી  જીદે ચઢી.

“બંધ કર આ નાટક. ગાડી છૂટવાની તૈયારી છે. છોકરાનો હવાલો સોંપી દે નહીં’તો તને હવાલાતમાં બંધ કરવી પડશે.” હવાલદારે દમ માર્યો.

રૂખી ગભરાઈ ગઈ. છોકરાને મણીના હાથમાં તો આપ્યો પણ વળ ન છૂટ્યો.

“બદમાશ, જાત પર ગઈ ને? લે આ સંભાળ આને અને દિસતી રે અહીંથી. હવે દૂધ પીવડાવવાનું કઈ’શને તો એને અને તને બેઉને ઝેર પીવડાવીશ. પેટે પાટા બાંધીને આને ઉછેર્યો છે.” રૂખીએ ઝાટકાભેર છોકરું મણીના હાથમાં થમાવી દીધું અને ઊંધી ફરીને ગાડીમાં ચઢવા માંડી.

“છોકરું મળી ગયું ને? પાડ માન મારો અને આનો અને ચાલ નિકળ હવે અહીંથી.” આટલા સમયથી કંટાળેલા હવાલદારે મણી સામે ચીઢ ઠાલવી.

મણીને ય જંગ જીત્યા જેવું લાગ્યું. રખેને રૂખીનો વિચાર બદલાય અને છોકરું પાછું માંગી લે એ ડરથી મણી હડબડાઈને ચાલવા માંડી પણ અત્યાર સુધી રૂખીના ખભે નિરાંતે ઊંઘતું છોકરું હાથ બદલો થતા ઊઠી ગયું. ઊઠતાની સાથે નજર સામેનો અજાણ્યો ચહેરો એ જોઈ રહ્યો ને પછી ભૂખનું દુઃખ સાલતા એણે ભેંકડો તાણ્યો.

ગાડીમાં ચઢતી છોકરાના રડવાનો અવાજ સાંભળીને રૂખી અટકી ગઈ.

“એ મારી નાખજે એને. આમને આમ ભૂખ્યો તરસ્યો મારી નાખીશ ને ત્યારે તારા જીવને શાંતિ થશે, સાચવવાની ત્રેવડ નહોતી તો જણ્યો’તો શું લેવા?”

રખેને રૂખી પાછી ધસી આવે એ પહેલા મણીએ જાણે દોટ મૂકી. છોકરું વધુ જોરથી રડ્યું,  એને ચૂપ કરવા મણીએ કેડિયાના ખીસ્સામાંથી સીંગદાણા કાઢીને છોકરાના મ્હોંમાં ઓરવા માંડ્યા.

બારણે ઊભેલી રૂખી આ જોઈને બરાડી, “એ… આ હું માંડ્યું છે, છોરાના દાંતેય નથ ને આ હેના દાણા ઓરવા માંડ્યા?” રૂખી બરાબર વિફરી.

અને ગાડીના બારણાં પાસે મૂકેલી પોતાની પતરાંની પેટી અને પછી કપડાંની નાની અમસ્તી પોટલી હાથમાંથી છૂટ્ટી પ્લેટફોર્મ પર ફેંકી અને મણીની પાછળ એ દોડી.

એટલામાં ટ્રેન ઉપડી. એક પછી એક લોકો અને કુલીઓય સ્ટેશનની બહાર નીકળવા માંડ્યા. પહેરો દેવા આગળ નીકળી ગયેલા હવાલદારે પાછા ફરતા જોયું તો પ્લેટફોર્મની એક દીવાલને અઢેલીને રૂખી અને મણી બેઠાં હતાં. રૂખી પોતાના પાલવ નીચે છોકરાને ઢાંકીને દૂધ પીવડાવતી હતી અને મણી હળવા હાથે એના માથે હાથ ફેરવતી હતી.

અજબ તમાશો હતો.


ભિષ્મ સાહનીની વાર્તા-‘માતા-વિમાતા’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ

Rajul Kaushik
http://www.rajul54.wordpress.com

૧૬-વાર્તા અલકમલકની-

‘સપનાનું પાનેતર’

સહદરીના ચોકમાં નળિયાના છાપરામાંથી તડકો બાકીની ઓસરીમાં રેલાઈ રહ્યો હતો.

આછા રેલાતા તડકામાં બેઠી કુબરા અને હમીદાની અમ્મી હાથ સિલાઈકામ કરી રહી હતી. અમ્મીના હાથમાં હુન્નર હતો. નાનાં મોટાં કે સાવ સાદા કપડાંને પણ એ એવી રીતે સીવી આપતી કે કપડાંની સિકલ બદલાઈ જાય, પહેરનાર રાજી થઈ જાય. કેટલાય બચ્ચાંની છઠ્ઠીથી માંડીને શાદી-બ્યાહ સુધીના કપડાં એણે સીવી આપ્યા હતા. આ સિલાઈકામથી જ એના ઘરની રોજી રોટી પૂરી થતી. કુબરા અને હમીદાના બાપના મોત પછી અમ્મી માટે ઘર ચલાવવા માટે આ એક જ રસ્તો હતો. નાની હમીદાના કહેવાથી અમ્મીએ એક વાર ભાઈ પાસે વારસાગત મિલકતમાંથી ભાગ માંગવા ઈશારો કરી જોયો હતો અને ત્યારથી ભાઈએ પત્ર લખવાનો એક માત્ર વ્યહવાર હતો એ પણ બંધ કરી દીધો હતો.  ઘર તો જેમ તેમ કરીને ચાલતું હતું પણ કુબરાની શાદી માટેની વાત ક્યાંય ચાલતી નહીં.

મોટી દીકરી કુબરા, સુકલકડી કાયા અને સાવ સાધારણ દેખાવના લીધે ઉંમર વળોટી ગઈ હોવા છતાં આજ સુધી કુંવારી બેઠી હતી. નાની હમીદા દેખાવે અને સ્વભાવે પણ ફટાકડો હતી. એના માટે તો કદાચ એક કરતાં એકવીસ મૂરતિયા મળી જાય પણ જ્યાં સુધી મોટી કુબરાની શાદી ન થાય ત્યાં સુધી હમીદા માટે વિચારવાનું અમ્મીને મુનાસીબ નહોતું લાગતું.

પણ હા, અમ્મી કુબરાની શાદી માટે હંમેશા એક લાલ જોડી તૈયાર રાખતી. સમય જતાં એનોય રંગ ફિક્કો પડતો અને કુબરાની શાદી માટેની આશા પણ.

હવે તો આ ઘરમાં આસપાસના મહોલ્લામાંથી આવતી પડોશણો પણ જાણે કપડાં સીવડાવવાની સાથે એકના એક સવાલ લઈને આવતી.

“કુબરા માટે કોઈ માંગુ આવ્યું? ક્યાંય આગળ વાત ચાલી?” અને આવા તીરની જેમ ચૂભતાં સવાલોથી ત્રાસીને કુબરાને ભાગ્યેજ બહાર આવીને કોઈને મળવાની ઈચ્છા થતી. એણે પોતાની જાતને એક કો્ચલામાં પૂરી દીધી હતી. આમ ને આમ દિવસો પસાર થતાં હતાં.

આજે જરા જુદી ઘટના બની. ઘરની છત પર બેઠેલો કાગડો કોઈ મહેમાન આવવાની એંધાણી આપે એ પહેલાં ટપાલી એક પોસ્ટકાર્ડ નાખી ગયો. વારસાગત મિલકતમાંથી ભાગ આપવાના બદલે સંબંધો જ ભૂલીને બેસી ગયેલા ભાઈનો દીકરો રાહત અલી એક આખા મહિના માટે કોઈ ટ્રેઈનિંગ માટે અહીં પધારી રહ્યો હતો. પોસ્ટકાર્ડ વાંચતી હમીદાનો ગુસ્સો લાવાની જેમ ઉકળી રહ્યો હતો. વાત એની વ્યાજબી હતી. અહીં બે ટાઈમ માંડ રોટી-સબ્જીથી પેટ ભરતાં મા-દિકરીઓએ રાહતનો બરાબર અતિથિસત્કાર કરવાનો હતો, હથેળીના છાંયે રાખવાનો હતો એવો મામુજાનનો આગ્રહ હતો.

મામાના ઘેર તો છપ્પનભોગ બનતાં હશે પણ અહીં હાંડલા કુસ્તી કરતાં હોય ત્યાં આવી તક સાચવવાની અપેક્ષા રાખે એ તીખા મરચાં જેવી હમીદાથી સહન થાય એમ નહોતું તો હમીદાની વાત ગમે એટલી વ્યાજબી હોય પણ અમ્મીએ તો સંબંધ સાચવે છૂટકો હતો.

“શા માટે? શા માટે, રાહતની તકેદારી સાચવવાની આટલી બધી ખેવના હોવી જોઈએ?” હરીફરીને હમીદાને આ સવાલ અકળાવતો અને દરેક વખતે અમ્મી એને સમજાવતી, ઠંડી પાડતી. અમ્મીને ઊંડે ઊંડે આશા હતી કે રાહતના નજરમાં કુબરા વસી જાય તો એનું ભાવિ સલામત બની જાય અને અંતે હમીદા કુબરા માટે થઈને અમ્મીની વાત પર નમતું જોખી દેતી.

સંબંધ સાચવવા કે બંધાવાની આશાએ ઘરમાં જરા જેટલું સોનું હતું એય વેચીને પરોણાગત કરવાની અમ્મીની તૈયારી હતી. હમીદાનો આ સામે પણ સખત વિરોધ હતો. એને મન કુબરાની શાદી માટે સાચવેલી જણસને આમ આવા સંબંધો સાચવવા વેડફી નાખવી એ નરી મૂર્ખતા હતી પણ તેમ છતાં એના આકરા વિરોધને અવગણીને અમ્મીએ રાહતને આવકારવાની પૂરેપૂરી તૈયારી કરી લીધી.

અને એક નિર્ધારીત દિવસે રાહતની પધરામણી થઈ.

મામુજાનની ઈચ્છા મુજબ રાહતને શક્ય હોય એવા શાહી ઠાઠથી રાખવાની અમ્મીની દરેક વાત પર હમીદા અકળાતી.

અમ્મી ઈચ્છતી કે કેમ કરીને રાહતની નજર કુબરા પર ઠરે પણ સાવ હાલીમવાલી જેવા દેખાતા રાહતની લોલુપ નજર કોના પર હતી એ હમીદા પારખી ગઈ હતી. માત્ર કુબરાના ભાવિની ચિંતા આડે અમ્મી રાહતની ફિતરત પારખી શકતી નહોતી અને કુબરા તો જાણે ભીની માટીનો પિંડ હતી. એને જેમ ઘાટ આપો એમ એ આકાર ધરી લે એવી હતી. ભગવાને કોઈની નજરમાં વસી જાય એવી ખૂબસૂરતીથી એને વંચિત રાખી હતી પણ એના હાથમાં હુન્નર હતો. અમ્મી ઈચ્છતી કે કુબરાનો આ હુન્નર રાહત પારખે. કુબરા પણ હવે અમ્મીની ઈચ્છા પારખી ગઈ હતી. રાહત રાજી રહે એના માટે એ બધું જ કરવા તૈયાર હતી. રાહતને ભાવતાં ભોજન બનાવવાનું હવે એને ગમવા માંડ્યુ હતું. રાહતની હર એક ખ્વાહિશ પૂરી કરવામાં કુબરા ધન્યતા અનુભવતી પણ હા, રાહતને રૂબરૂમાં મળવાની હિંમત આજ સુધી એની શર્મિલી પ્રકૃતિના લીધે એ કરી શકી નહોતી. એ અણગમતું કામ હમીદના માથે આવતું. રાહત સામે સખત ચીઢના લીધે હમીદા એની સાથે બોલવાનું ટાળતી પણ અમ્મીની વિનંતી અને કુબરાના ભાવિ માટે થઈને હમીદાએ કમને પણ એ જવાબદારી સ્વીકારી.

જે કામ હમીદા કુબરા માટે એક રસ્તો કંડારવાની જવાબદારી સમજીને કરતી એને રાહત હમીદા સુધી પહોંચવાનો માર્ગ સમજીને આગળ વધતો રહ્યો.

કુબરા માટે રાહત એક મનગમતું સપનું હતો જે એને ખુલ્લી આંખે જોવું હતું, રાહત સાથે એને જીવી લેવું હતું. રાહત એના માટે શું વિચારે છે, શું કહે છે એ જાણવાની સતત આતુરતા રહેતી.

હમીદા એને કે અમ્મીને કેમેય કરીને સમજાવી શકે એમ નહોતી કે કુબરા જેની સાથે જીવન જોડવાનું મખમલી સપનું જોઈ રહી છે એ રાહત ખરેખર તો બદમાશ,સ્વાર્થી પ્રકૃતિનો માણસ છે. રાહત કુબરા માટે થઈને હમીદા સાથે વાત કરતો નથી પણ હમીદાને પામવા કુબરા સાથે સંબંધ રાખવાનો ચાળો કરે છે. એ કેવી રીતે અમ્મી કે કુબરાને સમજાવે કે રાહતને કુબરામાં નહીં હમીદામાં રસ છે.

જો કે આ વાત જમાનાની અનુભવી અમ્મીના ધ્યાન બહાર નહોતી પણ ડૂબતો તરણું પકડે એમ કોઈ પણ રીતે રાહતની નજર કુબરા પર ઠરે એની મથામણમાં એ સતત પ્રયત્નશીલ રહેતી અને અવનવા નુસખા અજમાવતી.

જે સતત ચિંતામાં હોય એના શુભચિંતકોય અનેક હોય. અમ્મીની ચિંતા પારખી ગયેલી એની સખી વળી એક સાવ અનોખો નુસખો શોધી લાવી.

‘मरता क्या न करता’

અમ્મીએ આ નુસખો અજમાવાનો નિર્ણય લઈ લીધો અને એમાં સાથ આપવા કુબરા અને હમીદાને સમજાવી લીધા. કુબરાએ રાજી થઈને અને હમીદાએ નારાજગીથી એમાં સંમતિ આપી.

અને વાત ખાસ કોઈ એવી મોટીય નહોતી. કુબરાએ બનાવેલી અને મૌલવીના આશિષ વચનોથી પવિત્ર બનેલી રોટી હમીદાએ રાહતને પીરસવાની હતી. જેનાથી રાહતનું ધ્યાન પીરસનાર પરથી ખસીને બનાવનાર તરફ કેન્દ્રિત થાય. હમીદાને આ વાત તદ્દન વાહિયાત લાગતી હતી પણ કુબરાના માયૂસ ચહેરા પાછળ ઝળકી ઊઠેલી આશાની લકીરે એ થોડી કુણી પડી.

હમીદા સમજતી હતી કે કુબરા માટે શાદી એક એવી જરૂરિયાત હતી જેનાથી એની વિધવા અમ્મીની જવાબદારીઓ પૂરી થવાની હતી. માથેથી દીકરીની શાદીનો બોજ હળવો થવાનો હતો. હમીદા અમ્મીની લાચારી સમજી શકતી હતી.

અમ્મી કહેતી, “ જે દિવસે હું નહીં રહું ત્યારે તું તો જીવી લઈશ પણ કુબરા, એનું શું થશે?”

અમ્મીની વાત સાચી હતી. શીળા સ્વભાવની મોટી બહેન માટે નાની આટલું તો કરી શકેને? હમીદાએ પોતાની જાતને માંડ માંડ તૈયાર કરી. એ બલિએ ચઢતા પશુ જેવી લાચારી પોતાની જાત માટે અનુભવી રહી. એ રાત્રે કુબરાએ બનાવેલી અને મૌલવીના આશિષ વચનોથી પવિત્ર બનેલી રોટી લઈને હમીદા રાહતને પીરસવા આવી……

બહાર મહોલ્લામાં ભીડભંજન હજરત અલીની દુઆઓ માંગતી સ્ત્રીઓના અવાજમાં હમીદાની ચીસો કોઈને ના સંભળાઈ.

બીજા દિવસે અમ્મીના ખોળામાં બેશુદ્ધ જેવી પડેલી કુબરા, થોડા દિવસ પહેલાં જ રાહત અને કુબરાની શાદીમાં કુબરાને પહેરવા માટે સીવીને તૈયાર કરેલી લાલ કપડાંની જોડી પડેલી હતી અને એક ખૂણામાં કૌમાર્યનું બલિ ચઢાવીને, વેર-વિખેર થયેલી હમીદા બેઠી હતી.   

અમ્મીની મહેમાનનવાજી માણીને સંતોષના ઓડકાર ખાતો રાહત સવારની ગાડીમાં પોતાના ગામ જવા નીકળી ગયો. એની શાદીની તારીખ નિશ્ચિત થઈ ચૂકી હતી.

ઉર્દૂ સાહિત્યના વિવાદાસ્પદ લેખિકા ઈસ્મત ચુગતાઈ લિખિત વાર્તા “ચૌથી કા જોડા” પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૧૫- વાર્તા અલકમલકની-

વાચક મિત્રો, ચંદ્રલોકની પોલીસની જેમ આપ સૌનેય માતાદીનની થીયરી જાણવાની આતુરતા જાગી હશે તો આવો જાણીએ ઈન્સ્પેક્ટર માતાદીનની એ અદ્ભૂત થીયરી જેનાથી ચંદ્રલોકની પોલીસમાં રામરાજની પોલીસ જેવી ક્ષમતા કેળવાઈ ખરી? તો ચાલો જોઈએ માતાદીનની થીયેરી

*********

*****ચાંદ પર ઈન્સ્પેક્ટર માતાદીન*****

હવે?

હવે માતાદીન કઈ અને કેવી થીયરી પ્રમાણે કામ કરશે એની આતુરતા ચંદ્રલોકની પોલીસને જાગી. એમની થીયરી થોડી અટપટી હતી જે ચંદ્રલોકની પોલીસ માટે સમજવી જરા અઘરી હતી પણ ધીમે ધીમે ચંદ્રલોકની પોલીસ માતાદીનની થીયરી સમજવા પ્રયત્ન કરી રહી હતી.. માતાદીનને સાચી કે ખોટી રીતે પણ અપરાધી કોણ છે એ જ સાબિત કરવામાં રસ હતો.

એમના મતે અપરાધ સાબિત થવામાં બે વાત મહત્વની છે, એક તો એ કે એ માણસ પોલીસને રસ્તામાં નડે છે? બીજું એ કે એને સજા અપાવવામાં ઉપરના લોકો ખુશ થશે?

ચંદ્રલોકની પોલીસ જાણતી હતી કે એ માણસ આમ તો ભલો છે, પોલીસને ક્યાંય નડતો નથી પણ એ વર્તમાન સરકારની વિરોધી રાજનીતિવાળો હતો એ વાત સાચી હતી.

માતાદીને ટેબલ પર હાથ પછાડતા આ પૂરાવો જડબેસલાક છે એમ કહી દીધું કારણકે એમાં ઉપરવાળાનો સપોર્ટ પણ મળવાની ખાતરી હતી.

“અરે, પણ આમાં તો એક નિર્દોષ, નિરપરાધ, ભલા ઈન્સાનને સજા આપવાની વાત થઈ.” ચંદ્રલોકના ઈન્સ્પેક્ટરના ગળે હજુ માતાદીનની વાત ઉતરતી નહોતી.

માતાદીનનું માથું ફટક્યું, આટલી નાની વાત આ હોદ્દા પર બેઠેલા ઈન્સ્પેક્ટરને સમજાતી નહોતી,

“જો ભાઈ મેં તો પહેલાં જ સમજાવ્યું કે દરેક માણસમાં ઈશ્વરનો અંશ છે, સજા આને થાય કે કાતિલને પણ ફાંસી પર તો ઈશ્વર જ ચઢશેને? તમને આના કપડા પર લોહીના ડાઘ મળ્યા છે એ છોડીને તમારે બીજે ક્યાં પૂરાવો શોધવા જવો છે? ચાલો કામે લાગો અને એફ.આઇ.આર, તૈયાર કરવા માંડો.”

બીજા દિવસે વળી કોટવાળ આડા ફાટ્યા,

“સરજી, આમાં અમારા માથે મોટી આફત આવી છે. આજ સુધી અમારા ચંદ્રલોકમાં આવું બન્યું નથી તેમાં ચંદ્રલોકના તમામ ભલા માણસોએ આ બેકસૂરને આરોપી સાબિત કર્યો છે એની સામે સખત વાંધો લીધો છે. આમાં તો અમારે શરમથી મરવા જેવું  થયું છે.”

માતાદીને કોટવાળને સમજાવ્યું,

“એમાં ગભરાવાની જરૂર નથી, શરૂઆતમાં આવા કામમાં શરમ આવશે અને પછી તો કોઈ બેકસૂરને છોડવામાં તમને શરમ આવશે અને તમને કોઈ પૂછે તો કહી દેવાનું કે આ બધુ ઉપરથી દબાણ છે એટલે એમાં અમે કંઇ ના કરી શકીએ.”

“પણ એ લોકો એસ.પી. પાસે જશે તો?” હજુ કોટવાળમાં માતાદીન જેટલી હિંમત નહોતી.

“એસ.પી., આઈ.જી., પોલીસ મંત્રી બધાને કહી દેવાનું કે આ બધું ઉપરથી જ થાય છે.” માતાદીને એને હિંમત આપતાં શીખવાડ્યું

“અને પ્રધાન મંત્રી પાસે જશે તો?” કોટવાળે ડરતા ડરતા એનો સંશય રજૂ કર્યો.  

“પ્રધાન મંત્રીએ પણ એ જ કહેવાનું કે ઉપરથી હુકમ છે,” માતાદીને ઉકેલ આપ્યો.

“હેં? “ કોટવાળનું મ્હોં આશ્ચર્યથી પહોળું થઈ ગયું, “ પ્રધાન મંત્રીથી ઉપર કોઈ છે જ ક્યાં?”

“કેમ ઈશ્વર નથી અને ઈશ્વરને જે પૂછવા ગયું છે એમાંથી કોણ આજ સુધી પાછું આવ્યું છે કે એ લોકો આવશે?”

કોટવાળ આ મહાન પ્રતિભાથી અંજાઈને અવાક બની ગયો.

“અરે ‘આ ઉપરથી દબાણ છે’ એ તકિયા કલમથી તો કેટલાય વર્ષોથી અમારી સરકાર ટકી રહી છે તમે પણ એ શીખી લો. બહુ કામમાં આવશે. ચાલો હવે ૪-૬ ચશ્મદીદ ગવાહ, એટલે કે હાજર હોય એવા સાક્ષીઓ શોધી લાવો.” ત્વરાએ કામે લાગવાનો ઈશારો કરતા માતાદીને ચપટીઓ વગાડી.

“પણ ક્યાંથી લાવું સાહેબ, એને મારતાં તો કોઈએ જોયો નથી.” કોટવાળ બઘવાઈ ગયો.

માતાદીને માથે હાથ ઠોક્યો.

“કેવા કેવા બેવકૂફોની વચ્ચે મને ધકેલી દીધો છે. કોઈને કેસ સોલ્વ કરવાની એ.બી.સી.ડી સુધ્ધાં નથી આવડતી..ચશ્મદીદ ગવાહ એટલે જેણે નજરોનજર જોયું છે એ નહીં પણ જે એમ કહી શકે કે મેં આ ઘટના જોઈ છે.”

“એવું કોઈ શું કામ કહેશે?” કોટવાળના મનમાં હજુ સંશય હતો.

“સમજણ નથી પડતી, કેવી રીતે ડિપાર્ટમેન્ટ ચલાવો છો, સાક્ષીઓની યાદી તો પોલીસ પાસે પહેલેથી હોવી જોઈએ. જ્યારે જે જરૂર પડી એને સાક્ષી બનાવી દેવાનો. અમારા ત્યાં તો કેટલાંય લોકો તૈયાર જ હોય છે જે આવા દંગા-ફિસાદમાં સાક્ષી બનીને કોર્ટમાં જુબાની આપે અને કોર્ટને એની દૈવી શક્તિની જાણ હોય છે. કોર્ટ પણ સમજે છે કે ક્યાં કેવી દુર્ઘટના બનશે એની આગોતરી જાણકારી આ સાક્ષીઓ પાસે હોય છે. જાવ, જઈને ૮-૧૦ ઉઠાવગીરને બોલાવી લાવો, કોઈ મારપીટ, ગુંડાગીરી કરતા હોય, જુગાર રમતા હોય કે શરાબની ભઠ્ઠી ચલાવતા હોય એવા લોકોને બોલાવી લાવો, સાક્ષી કેવી રીતે ઊભા કરવા એ હું શીખવાડું”

બીજા દિવસે શહેરના આવા ૮-૧૦ નવરત્નોને પોલીસ ચોકીમાં હાજર કરવામાં આવ્યા.

કેટલા સમય પછી આવા લોકો જોવા મળ્યાં? કેવી ખોટ લાગતી હતી આ બધા વગર! એમને જોઈને માતાદીન અત્યંત ગદગદ થઈ ગયા.

“તમે લોકોએ એને લાઠી મારતા જોયો હતો?” માતાદીન કામે લાગ્યો.

“ના સાહેબ, અમે ત્યાં હતા જ નહીં તો કેવી રીતે જોઈએ?”

માતાદીનને ખબર હતી કે આ બધા માટે તો આ પહેલો અનુભવ છે, એમને બરાબર તૈયાર કરવા પડશે.

“તમારા ગુનાઓ પોલીસ ચોપડે નોંધાયેલા છે. બોલો એ કામ ચાલુ રાખવા છે કે જેલમાં જવું છે?”

માતાદીનના રામરાજને થીઅરી કામે લગાડી, અને સાક્ષીઓ પાસે જે બોલાવવું હતું એ બોલાવી લીધું. કોટવાળ આ ચમત્કાર જોઈને માતાદીનના પગમાં આળોટી પડ્યો.

“સાહેબ તમે મારા ગુરુ, મને તમારા ચરણોમાં સ્થાન આપો પ્રભુ.”

માતાદીને એને કેવી રીતે એફ.આઈ.આર. બદલવાની, કેસની ફાઈલમાં વચ્ચેના પાના કેવી રીતે ઉમેરવા કે ફાડવા, સાક્ષીઓને ઉઠાવાના કે તોડવાના, એ બધું શીખવાડી દીધું. પેલા ભલા નિર્દોષ આદમીને વીસ વર્ષની સજા થઈ.

હવે ચંદ્રલોકની પોલીસ બરાબર ઘડાઈ ગઈ હતી. એમની હોશિયારી, ચાલાકી. તત્પરતા ભારત સરકારના સહયોગને આભારી હતી. ચંદ્રલોકની સરકારે ધન્યવાદનો એક પ્રસ્તાવ તૈયાર કર્યો. માતાદીનનો સત્કાર સમારંભ થયો. ફૂલોથી શણગારેલી જીપમાં એમને ફેરવવામાં આવ્યા. કેટલાય લોકોએ એમનો જય-જયકાર બોલાવ્યો. માતાદીનને ચંદ્ર પર ધોતી, કુર્તા, ટોપી ન લાવવાનો અફસોસ થયો. ભારતના પોલીસ મંત્રી ટી.વી. પર આ અનુપમ દ્રશ્ય જોઈને ખુશ હતા કે એમની સદ્ભાવનાના પરિણામે ચંદ્ર પરનું વાતાવરણ બદલાઈ રહ્યું હતું.

થોડા મહિનાઓ આમ જ પસાર થઈ ગયા. ચંદ્ર પર ધડાધડ કેસ વધવા માંડ્યા. જેલો ભરાવા માંડી.

પણ….પણ…

એક દિવસ ચાંદ પર ગુપ્ત અધિવેશન બોલાવવામાં આવ્યું કારણકે પોલીસની કાર્યવાહીને લઈને લોકોમાં રોષની લાગણી ફેલાવા માંડી હતી. સરકારે રાજીનામું આપી દેવું જોઈએ એવી માંગણી કરવામાં આવી હતી.

પ્રધાન મંત્રીએ માતાદીનને બોલાવીને આભાર માન્યો અને પૃથ્વીલોક પાછા ફરવા વિનંતી કરી, છૂટકો જ ક્યાં હતો?

પણ માતાદીન જેનું નામ, ચૂસ્ત સિદ્ધાંતવાદી, ડગલું ભર્યું કે ના હટવું એવો જેનો નિયમ, ટર્મ પૂરી કર્યા વગર, એમ તે કંઈ આદર્યા અધૂરા મૂકીને જાય? પ્રધાન મંત્રીએ બમણાં, ત્રણ ગણાં પૈસાની ઓફર સ્વીકારીને પણ માતાદીનને એમની ટર્મ પૂરી થવાની રાહ જોયા વગર પાછા જવા વિનંતી કરી. માતાદીને કહી દીધું કે એ ટર્મ તો પૂરી કરીને જ જશે. આખરે ચંદ્રલોકના પ્રધાન મંત્રીએ ભારતના પ્રધાન મંત્રીને એક ખાનગી પત્ર લખ્યો જેના પરિણામે ચોથા દિવસે માતાદીનને પાછા ફરવાનો આઈ,જી તરફથી ઓર્ડર મળી ગયો.

માતાદીનની વિદાય સમયે ચંદ્રલોકની પોલીસ અત્યંત દુઃખી થઈ, અરે! કેટલાક તો રડી પડ્યા. એમને સમજાયું નહીં કે આવા બાહોશ ઓફિસરને એકદમ કેમ પાછા બોલાવી લેવામાં આવ્યા.

માતાદીનને પાછા બોલાવાનું કારણ તો ખબર ન પડી પણ એમના વગર ચંદ્રલોકની પોલીસમાં સોપો પડી ગયો.

અંતે એક દિવસ ચંદ્રલોકના પ્રધાન મંત્રીએ લખેલા પત્રની કોપી જૂની ફાઈલમાંથી મળી આવી. જેમાં લખ્યું હતું કે,  “ઈંસ્પેક્ટર માતાદીનની સેવા પ્રદાન કરવા બદલ ધન્યવાદ.. અમે ભારતને અમારો મિત્ર દેશ સમજતાં હતાં પણ તમે અમારી સાથે શત્રુવત વ્યહવાર કર્યો છે. અહીંના ભોળા લોકોનો વિશ્વાસઘાત કર્યો છે. તમારા માતાદીને અમારી પોલીસને એવી તાલિમ આપી છે જેના પરિણામે અહીં કોઈ મરતાં માણસ પાસે જતું નથી કારણકે એમને ડર છે કે મદદ કરવા જતાં એની હત્યાના મામલે એમને સજા થશે. કોઈ દીકરો બીમાર બાપની સેવા કરતા ડરે છે કે બાપ મરી ગયો તો એની હત્યાનો આરોપ એની પર આવશે. ક્યાંય કોઈ એ ડરથી બાળકને બચાવવા નથી દોડતું કે એની પર બાળકની ઉઠાંતરીનો આરોપ આવશે. રખેને ઘર સળગાવવાનો આરોપ એની પર મૂકાઈ જાય એ બીકે ક્યાંક કોઈનું ઘર સળગી રહ્યું હોય તો એને બૂઝવવા કોઈ આગળ નથી આવતું, અહીં માનવીય સંબંધો મરતાં જાય છે. આદમી જાનવરથીય બદતર બની ગયો છે. માતાદીને અમારી સંસ્કૃતિ નષ્ટ કરી દીધી છે માટે હવે એમને તુરંત રામરાજ પાછા  બોલાવી લેવામાં આવે. આભાર.”

જય હો રામરાજ

હ્યુમર એટલે કે વિનોદ, જેમાં હાસ્ય પ્રેરિત વાત કહેવાઈ હોય.

સટાયર એટલે કે ઉપહાસ, જેમાં હસતા હસતા વિચારતાં કરી દે .

હરિશંકર પરસાઈની વાર્તાઓમાં ભારોભાર આવા ઉપહાસ જોવા મળે છે. આજે આપ સૌએ માણી એમની એક આવી એક વાર્તાનો ભાવાનુવાદ.

૧૪ –-વાર્તા અલકમલકની

હ્યુમર એટલે કે વિનોદ, જેમાં હાસ્ય પ્રેરિત વાત કહેવાઈ હોય.

સટાયર એટલે કે ઉપહાસ, જેમાં હસતા હસતા વિચારતાં કરી દે .

માર્ક ટ્વેઇન કહે છે, “ ભૂખથી મરતા કૂતરાને રોટલીનો ટુકડો ખવડાવશો તો એ તમને કરડશે નહીં, હરિશંકર પરસાઈ કહે છે,’ કૂતરા અને માનવીમાં આ જ મૂળ ફરક છે.”

હરિશંકર પરસાઈની વાર્તાઓમાં ભારોભાર આવા ઉપહાસ જોવા મળે છે. તો આવો આજે માણીએ એમની એક આવી એક વાર્તા.

*****ચાંદ પર ઈન્સ્પેક્ટર માતાદીન*****

વૈજ્ઞાનિકોનું કહેવું છે કે ચંદ્ર પર જીવન શક્ય નથી.

જ્યારે સીનિયર પોલીસ ઇન્સ્પેક્ટર માતાદીન (ડિપાર્ટમેન્ટના એમ.ડી.સાહેબ) વૈજ્ઞાનિકોની આ વાતને નકારે છે. એમના માનવા મુજબ ચંદ્ર પર આપણાં જેવી જ આબાદી છે. માતાદીને પોતાની માન્યતાના આધારે વિજ્ઞાનને કેટલીય વાર ખોટું સાબિત કર્યું હતું એ તો પોલીસ ડિપાર્ટ્મેન્ટેય સ્વીકારી લીધું છે. માતાદીનનું માનવું હતું કે વૈજ્ઞાનિકોએ પૂરતું સંશોધન જ ક્યાં કર્યું છે? એમણે તો ચંદ્રની ઉજળી બાજુ જોઈને નક્કી કરી લીધું કે ત્યાં જીવન નથી પણ હું તો અંધારી બાજુ જોઈને આવ્યો છું જ્યાં માનવ જીવન છે. આ વાત પણ પોલીસ ડિપાર્ટ્મેન્ટે સ્વીકારવી જ રહી કારણકે માતાદીન તો અંધારી આલમના ખાસ જાણકાર હતા.

ખરી રસપ્રદ વાત હવે શરૂ થાય છે. અખબારોમાં, ટી.વી. પર સતત સમાચાર આવતા હતાં કે, માતાદીનને ભારત તરફથી આપણી સંસ્કૃતિના આદાનપ્રદાન માટે ચંદ્ર પર મોકલવમાં આવી રહ્યા છે.

ચંદ્ર પરની સરકારનું માનવું હતું કે ત્યાંની સંસ્કૃતિ અને સભ્યતા માટે બે મત નથી પણ એમની પોલીસ ખાસ કાર્યક્ષમ નથી. એમની પોલીસ અપરાધીઓને પકડવા અને સજા અપાવવામાં સફળ નથી એટલે પૃથ્વીલોકના રામરાજમાંથી એવા કોઈ પોલીસ ઓફિસરને મોકલે જે ચંદ્રની પોલીસોને તૈયાર કરે. સ્વાભાવિક છે કે માતાદીનથી વધીને કાર્યદક્ષ બીજા કયા ઓફિસર હોઈ શકે? ચંદ્રલોક પરથી એમને ખાસ આમંત્રણ પાઠવવામાં આવ્યું.

આમ તો ગૃહમંત્રીના કહેવા પ્રમાણે કોઈ આ.જી.ને પણ મોકલી શકાય, પણ સચીવનું કહેવું હતું કે ચંદ્રલોક તો એક નાનકડો, નજીવો ઉપગ્રહ છે તો પ્રોટોકૉલ મુજબ આઈ.જી.ના બદલે હજારો મામલાના સફળ ઈન્વેસ્ટિગેટિંગ ઓફિસર માતાદીનને જ મોકલવા જોઈએ. માતાદીનને લેવા પૃથ્વી પર યાન મોકલવાનો સંદેશો મોકલવામાં આવ્યો અને લો, અંતરિક્ષમાં પૃથ્વીનો જયજયકાર કરવા માતાદીનને લેવા યાન આવી ગયું.

પૂરા ઠાઠથી માતાદીને પોતાની સવારી ઉપાડવાની તૈયારી કરી લીધી. નીકળતા પહેલાં પૂરતી ચોકસાઈ કરવા યાનના ચાલક પાસે ડ્રાઇવિંગ લાઇસંસ છે કે, યાનમાં બત્તી બરાબર છે કે નહીં એ પૂછી લીધું. બધું બરાબર હતું નહીંતર અંતરિક્ષ જતાં જ એને ચલાન પકડાવી દેવાનીય માતાદીને તૈયારી રાખી હતી.

જેવું વાયુમંડળમાંથી યાન બહાર નીકળ્યું કે એમણે ચાલકને પૂછી લીધું, “અબે ઓય, હોર્ન કેમ મારતો નથી?”

ચાલકે નમ્રતાથી જવાબ આપ્યો, “અહીં એવી ક્યાં જરૂર છે, આસપાસ લાખો માઈલ સુધી કશું છે જ નહીં સાહેબ.”

પણ માતાદીને ચાલકને ઠપકાર્યો,

“નિયમ એટલે નિયમ, હોર્ન તો મારવાનો જ.”

ચાલકે લમણે હાથ ઠોક્યો અને પછી તો અંતરિક્ષની પૂરી સફર દરમ્યાન હોર્ન મારતો યાન ચંદ્રલોક સુધી લઈ આવ્યો. અંતરિક્ષના અડ્ડા પર માતાદીનના સ્વાગતમાં પોલીસ અધિકારીઓ હાજર હતા. માતાદીન પૂરા દમામભેર ઉતર્યા અને ત્યાં ઊભેલા અધિકારીઓના ખભા પર અછડતી નજર નાખી. કોઈનાય ખભા પર બિલ્લા કે સ્ટાર નહોતા કે ન તો કોઈએ માતાદીનને એડી ઠોકીને સલામી આપી. આવું કેવું? માતાદિનને આશ્ચર્ય થયું. ચંદ્રલોકની પોલીસમાં શિસ્ત જેવું કંઈ છે કે નહીં?

તેમ છતાં ઉદાર દિલના માતાદીને મન મનાવ્યું કે એ ક્યાં અહીં પોલીસ ઓફિસરની હેસિયત આવ્યો છે, એ તો અહીં સલાહકાર બનીને આવ્યો છે.

ચંદ્રલોકમાં માતાદીનને એક સરસ બંગલામાં ઉતારો આપવામાં આવ્યો. એક દિવસ આરામ ફરમાવીને માતાદીન કામે લાગ્યા. ચંદ્રલોકની પોલીસની કામગીરી અંગે પૂરી જાણકારી લીધી. એમને એક વાતની નવાઈ લાગી કે પૃથ્વીલોકના રામરાજની અહીં ક્યાંય હનુમાનજીનુ મંદિર જ નથી. હનુમાન! એ વળી કોણ? ચંદ્રલોકના આઈ.જી માટે તો હનુમાન નામ સાવ અજાણ્યું હતું.

“અરે! હનુમાનજીને નથી ઓળખતા? અમારે તો દરેક કર્તવ્યપરાયણ પોલીસવાળા હનુમાનજીના દર્શન કરીને જ કામે ચઢે. હનુમાનાજી સુગ્રીવની સ્પેશલ બ્રાન્ચમાં હતા, માતા સીતાની ભાળ એમણે જ કાઢી અને દફા ૩૬૨ને અનુસાર રાવણને સજા પણ કરાવી. રાવણની આખી પ્રોપર્ટીને આગ લગાડી દીધી. તરત દાન મહા પુણ્ય.  કેસનો ઉકેલ લાવવા કોર્ટમાં જવાની ઝંઝટના બદલે દરેક પોલીસ અધિકારીને એટલી સત્તા હોવી જોઈએ કે એ અપરાધીને પકડીને સજા કરી શકે. જો કે અમારા રામરાજમાં હજુ એટલું શક્ય બન્યું નથી. પણ રામજી એમના કામથી ખુશ થઈને અયોધ્યા લઈ આવ્યા અને ડ્યુટી ઓફિસર તરીકે નિમણૂંક કરી દીધી. હનુમાનજી અમારા આરાધ્ય દેવ છે. હું એમનો ફોટો લઈ આવ્યો છું, એના પરથી મૂર્તિઓ બનાવડાવીને દરેક પોલીસથાણામાં સ્થાપના કરાવી દો.”

થોડા દિવસોમાં ચંદ્રલોકની દરેક પોલીસ લાઈનમાં હનુમાનજીની મૂર્તિ સ્થાપિત થઈ ગઈ.

હવે ચંદ્રલોકની પોલીસની ઢીલી કામગીરી માટે જવાબદાર એવું બીજુ કારણ પણ માતાદીને શોધી કાઢ્યું. અહીંની પોલીસને પૂરતો પગાર આપવામાં આવે છે તો એ લોકોને કામ કરવાનો ઉત્સાહ કેવી રીતે ટકે? પૃથ્વીલોક કરતાં ચંદ્રલોકમાં સિપાહી, થાણેદારને પાંચ ઘણો વધુ પગાર આપવામાં આવતો. જો પુરતો પગાર મળી રહેતો હોય તો એમને અપરાધીને શોધવામાં શું રસ પડે?

માતાદીનની સૂચના અનુસાર તાબડતોબ પગાર ઘટાડી દેવામાં આવ્યો અને પરિણામે ચંદ્રલોકના પોલીસની કાર્યવાહીમાં ક્રાંતિકારી પરિવર્તન જોવા મળ્યું. આજ સુધી ઊંઘતી પોલીસ એકદમ સ્ફૂર્તિવાન બની ગઈ. અપરાધીઓને શોધવા એમની નજર સતેજ બની. આજ સુધી નોંધાયા ન હોય એટલા કેસ રજીસ્ટર થવા માંડ્યા. અંધારી આલમના અપરાધીઓમાં ગભરાટ છવાઈ ગયો. આવી ક્રાંતિથી પોલીસ મંત્રી અભિભૂત થઈ ગયા, આ નોંધપાત્ર ઘટના એમની સમજણ બહારની હતી.

“અરે ભાઈ, પગાર ઓછો આપશો તો એમનો ગુજારો કરવાનું મુશ્કેલ બનશે, પરિવારનું પોષણ, ઠાઠ-માઠ મેન્ટેઈન નહીં થાય, તો એ બધા માટે બીજે નજર દોડાવવી પડશે ને? અમારા રામરાજની જેમ સ્વચ્છ અને સક્ષમ પ્રશાસન કરવું છે કે નહીં?”

ચંદ્રલોકમાં તો ચારેકોર રાજીપો છવાઈ ગયો. ઓછા પગારની ચૂકવણીના લીધે સરકાર ફાયદામાં અને ઓછા પગારમાં પણ પોલીસ એકદમ સક્ષમતાથી કાર્યરત.. પોલીસ ચારેકોરથી શોધી શોધીને અપરાધીઓને પકડવાના કામમાં લાગી ગઈ.

“વાહ, ગુરુ તમે અહીં આવ્યા ના હોત તો આ શક્ય ના બન્યું હોત.” પોલીસ મંત્રીએ માતાદીનનો આભાર માન્યો. પોતાના વિજય પર પોરસાઈને માતાદીનની છાતી તો ફૂલીને ૫૬ ઈંચની બની ગઈ.

હવે કોઈ અઘરો કેસ આવે તો એના પર કેવી રીતે કામ કરવું એ શીખવાડવાનું હતું.

અને એ પણ સમય આવીને ઊભો રહ્યો. અંદરોઅંદરની મારામારીમાં એક વ્યક્તિ ઘાયલ થઈ. કોઈ ભલા માણસે એને હોસ્પિટલ સુધી પહોંચાડી.

ચંદ્રલોકમાં આજ સુધી સીધા હત્યારાને શોધવાની સિસ્ટમ હતી. માતાદીનની થીયરી મુજબ પહેલાં પુરાવા શોધવાના અને પછી કાતિલને શોધવાનો. પૂરાવાના આધારે જેણે ઘાયલને હોસ્પિટલ પહોંચાડ્યો એને પકડવામાં આવ્યો કારણકે એના કપડાં પર લોહીના ડાઘ હતાં.

માતાદીને એની ઉલટ તપાસ આદરી,

“તું ઝગડાની જગ્યાએ ગયો’તો જ કેમ?”

“અરે, હું ઝગડાની જગ્યાએ ગયો જ નહોતો, ઝગડો મારા મકાનની સામે થયો હતો, ભઈસાબ.” પેલો કરગરી પડ્યો.

“મકાન તો ગમે ત્યાં હોય પણ તારે ત્યાં જવાની જરૂર ક્યાં હતી?” માતાદીને સખતાઈ આદરી. એમની કાર્યવાહીથી ચંદ્રલોકની પોલીસ પ્રભાવિત થઈ ગઈ.

હવે જરૂર પડે તપાસપંચની પણ અહીં એની તો જરૂર નહોતી, માતાદીન એકલા જ એકે હજારા જેવા હતા. એમણે ઇન્વેસ્ટિગેશનના સિદ્ધાંત સમજાવવા માંડ્યા.

“પહેલો સવાલ એ છે કે માણસ મર્યો એ હકિકત છે, કોઈએ માર્યો એ પણ નક્કી છે, જે કાતિલ છે એને સજા થવી જરૂરી છે, સજા કોને થવી જોઈએ એ સવાલ મહત્વનો નથી, મહત્વનું એ છે કે અપરાધ કોના પર સાબિત થવો. કોઈકને તો સજા થવી જ જોઈએ, મારવાવાળાને કે બેકસૂરને, એ વિચારવાનું છે, મનુષ્ય સૌ એક સરખા છે, દરેકમાં પરમાત્માનો અંશ છે તો ભેદભાવ કરવાવાળા આપણે કોણ?”

“બીજો સવાલ એ છે કે અપરાધ કોની પર સાબિત થવો જોઈએ. એમાં બે વાત મહત્વની, એક તો એ કે એ માણસ પોલીસને રસ્તામાં નડે છે? બીજું એ કે એને સજા અપાવવામાં ઉપરના લોકો ખુશ થશે?”

આહાહા, શું અદ્ભૂત થીયરી છે, માતાદીનની!

ચંદ્રલોકની પોલીસ તો આશ્ચર્યચકિત .આવી થીયરી પણ હોઈ શકે એવી તો એમને કલ્પના સુદ્ધા ક્યાંથી હોય?

હવે?

હવે માતાદીન કઈ અને કેવી થીયરી પ્રમાણે કામ કરશે એની આતુરતા ચંદ્રલોકની પોલીસને જાગી.

પણ એમ કંઈ તરત આતુરતાનો અંત આવે ખરો?

ક્રમશઃ

વાચક મિત્રો, ચંદ્રલોકની પોલીસની જેમ આપ સૌનેય માતાદીનની થીયરી જાણવાની આતુરતા જાગી હશે પણ આપણેય એ અદભૂત થીયરી સમજવા વધારે નહીં એક સપ્તાહ જેટલી રાહ તો જોવી રહી..

*********

૧૩-વાર્તા અલકમલકની-

૧૩- વાર્તા અલકમલકની – ‘મનનો માણીગર’ના અનુસંધાનમાં આગળ વાંચો ભાગ -૨

જીવનસાથી તરીકે સુધા મોતીની પસંદગી નહોતી એ વાત સુધા માટે સ્વીકારવી અઘરી હતી. ક્યારેક એવું બને કે કોઈ વ્યક્તિ સતત જેના વિશે વિચાર્યા કરે એના સુધી એના મનની વાત પહોંચતી હશે. સુધાની મનઃસ્થિતિ મોતી સુધી પહોંચે છે અને એક દિવસ સાચે જ મોતી આવીને સુધાને મળે છે. એ દિવસથી સુધાનું જીવન બદલાઈ જાય છે અને એ દિવસથી સુધાના તેવર બદલાઈ ગયા.

********

હવે સુધાના ચહેરા પર ઉદાસીના વાદળના બદલે ખુશીની વીજળી ચમકવા માંડી. એની આંખો અને ભાવમાં છલોછલ આત્મવિશ્વાસ વર્તાવા માંડ્યો. સાવ ચૂપચાપ રહેતી સુધાનું મૌન પણ જાણે બોલકું બન્યું.

મા-બાપે પરાણે શોધેલા યુવકોને હવે એક પણ કારણ આપ્યા વગર સુધા નાપસંદ કરવા માંડી. પચ્ચીસ વર્ષની સુધાના બદલાયેલા વર્તનથી મા-બાપ વધુ ચિંતામાં અટવવા માંડ્યા. સુધાના આવા વર્તન પાછળ કોઈક પુરુષ તો છે, પણ કોણ છે એની બંનેમાંથી કોઈને ખબર નહોતી પડતી.

સમય પસાર થતો ગયો, દિવસો, મહિનાઓ, આખું વર્ષ પસાર થઈ ગયું. મોતીનું પણ લગ્ન થઈ ગયું અને પછી તો વર્ષો પસાર થતાં ગયાં તેમ છતાં મોતીને સુધા રોજેરોજ મળતાં રહ્યાં. મોતીને મળીને સુધા વધુને વધુ નિખરતી ગઈ. પચ્ચીસની સુધા પાંત્રીસની થઈ. મોતી એને લગ્ન કરી લેવા કહેતો.

“કેમ, પછી મારે તને છોડી દેવાનો?”

“પણ મેં તારી સાથે લગ્ન નથી કર્યા તો તને પૂરો હક છે અન્ય સાથે લગ્ન કરવાનો.” મોતી એને સમજાવતો.

“તો શું થયું, લગ્ન વગર પણ હર ક્ષણ તું મારો છું, તારો સમય મારો છે. મારે બીજું શું જોઈએ?” મોતી હસી પડતો.

“હા, એ વાત સાચી, તું જ્યારે જ્યાં મન થાય ત્યાં બોલાવી લે છે અને હું આવી જઉં છું. લવર્સ લેન, ફિલ્મ, રેસ્ટોરાં.”

“પહેલાં તો તું આવો નહોતો.” સુધા એની વાત વચ્ચેથી કાપીને બોલતી.

“શરૂમાં મને ક્યાં પ્રેમ હતો અને તારો પ્રેમ સમજવામાં મને સમય લાગ્યો એ વાત સાચી. મોતી એને હળવો સ્પર્શ આપતા બોલ્યો અને સુધાના રોમેરોમમાં કંપન ઉઠ્યું.

રોજના આ મિલનથી સુધા ખીલતી ગઈ. ઉંમર વધવાની સાથે એની યુવાની વધુ ખીલતી ગઈ. એના હોઠ પર સતત સ્મિત અને આંખોમાં સુખ છલકાતું. એને સ્ટેનોની નોકરી મળી, પગાર વધ્યો, સરસ ઘર લીધું, ખુશહાલ અને આરામદાયી જીવન બની રહ્યું.

મા-પિતાનું અવસાન થતાં સુધા એકલી પડી ગઈ પણ હવે એ એકલી ક્યાં હતી? એ વધુ સ્વતંત્ર બનતી ગઈ. ભાલ પર બિંદી, સેંથીમાં સિંદૂર, સુહાગની હર નિશાની એના પર ઉમેરાતી ગઈ. સૌને ખબર હતી કે કોઈક તો છે, કોઈ એને મળવા આવે છે પણ કોણ એની કોઈને ખબર ન પડી. હવે સુધા અને મોતીને બહાર મળવાની જરૂર નહોતી. જગત આખું નિંદ્રામાં સરે એ પછી મોતી એને મળવા આવતો. એ દિવસે સુધાનો ચાલીસમો જન્મદિન હતો. ગજબની મદહોશીમાં રાત પસાર થઈ. મોતી હંમેશા એ બ્રાઉન સુટમાં જ આવતો. એ પહેલાં પણ સોહામણો હતો અને આજે પણ એટલો જ સોહામણો લાગતો હતો, ફક્ત એના કાન પાસેના વાળમાં જરા સફેદી ધાર પકડાઈ હતી પણ એનાથી તો એ વધુ ધ્યાનાકર્ષક લાગતો. સુધા એની પર વારી જતી.

સુધાના પચાસમા જન્મદિને પણ એ જ બ્રાઉન સુટ પહેરીને આવ્યો હતો. હવે એના હાથમાં સુધાને ભેટ આપેલી વૉકિંગ સ્ટિક રહેતી. એનાથી મોતી વધુ દિલકશ લાગતો અને સુધા અતિ સુંદર.. મોતીને જોઈને સુધાના દિલના તાર રણઝણી ઉઠતાં. લગ્ન વગર એ એની વધુ નજીક થતી ગઈ. એમનો સંસાર હંમેશા મહેકતો, ચહેકતો રહ્યો.

હવે સુધા હેડ સ્ટેનો બની ગઈ પણ એની ઓફિસમાં એક ઘટના બની. એનો મેનેજર બદલાયો.

તપેલા તાંબા જેવો વાન, બદસૂરત ચહેરો, હંમેશા જાણે નશામાં હોય એવી આંખો, મોટું નાક, લટકી ગયેલા ગાલ, આંખો, બોલે તો તળાવના દેડકા જેવો સૂર. હેડ સ્ટેનો હોવાના લીધે સુધાને આખો દિવસ નવા મેનેજરની કેબિનમાં બેસીને કામ કરવું પડતું જે એને ક્યારે નહોતું ગમતું. એને જોઈને સુધાને સતત એવું લાગતું કે એને ક્યાંક જોયેલો છે. ક્યાંક એ મળી છે. ક્યાં એ યાદ નહોતું આવતું. એની કોઈ એક હિલચાલ એવી હતી જે પિતાના કોઈ મિત્રના પરિવારમાં, ભાઈના ભાઈબંધોમાંથી કે કોઈકને મળતી આવતી જે સુધાને બેચેન બનાવી દેતી.

એ દિવસે પહેલી તારીખ હતી. મેનેજર પગારપત્રક લઈને બેઠો હતો. આજે એણે સુધાને રોકી હતી. કેબિનના કબાટમાંથી એણે વ્હિસ્કીની બોટલ કાઢી. એક ગ્લાસમાં પેગ ભર્યો અને નિરાંતે પોતાની ખુરશીમાં ગોઠવાયો. સુધા અકળાઈ. મેનેજરે હળવેથી એના હાથને સ્પર્શ કર્યો. સુધા છળી ગઈ. એની ચિંતા કર્યા વગર મેનેજર બોલ્યો,

“આજે તારી ફાઈલ મારા હાથમાં આવી તો ખબર પડી કે તું આ ઓફિસની સૌથી જૂની અને ઉચ્ચ પગારદાર વ્યક્તિ છો. તારું નામ સુધા છે ને?”

સુધાને નવાઈ લાગી, આટલા સમયથી કામ કરે છે અને આજે નામ પૂછે છે?

“તારા પિતાનું નામ જીવન રામ છે?”

હવે સુધાને ચીઢ ચઢી. ફાઈલમાં બધો ઉલ્લેખ છે અને આ માણસ કરે છે શું? એ બહાર નીકળવા ખુરશીમાંથી ઊભી થઈ.

“બેસ, બેસ સુધા, મેનેજરે વિનંતીના સૂરમાં કહ્યું. “તું તારા પિતા સાથે જિનદાં મહોલ્લામાં રહેતી હતી ને?”

“હા,” એકાક્ષરી જવાબ આપીને સુધા ચૂપ થઈ ગઈ.

“હું એક દિવસ તારા ઘેર આવ્યો હતો, તને જોવા, તારી સાથે વાતો કરી હતી. પહેલાં મેં તને જોઈ ત્યારે તું આવી ખૂબસૂરત તો નહોતી. સાવ મામૂલી દેખાતી હતી.”

“ક્યારે?” સુધાએ અકળાઈને પૂછ્યું. એને આ બદસૂરત મેનેજરની સામે વધારે બેસવાની જરાય મરજી નહોતી.

“હું મોતી છું.”

સુધા સ્તબ્ધ.

“તારી સાથે લગ્ન ન કરીને મેં મારી બદનસીબી વહોરી લીધી. હું સમજી શકયો નહીં કે બાહ્ય દેખાવની અંદર એક અલગ વ્યક્તિત્વ હોય છે એ હું સમજી શક્યો નહોતો. હું યુવાન હતો, આકર્ષક હતો સાથે ગોરા રંગ અને દોલતનો લોભી હતો. મારી પત્ની ગોરી ચામડી અને દોલત લઈને આવી હતી પણ એ બદમિજાજ, મગરૂર તો હતી જ સાથે બેવફા પણ નીકળી. થોડા વર્ષોમાં પાંચ સંતાનો થયાં પણ એમાંના મારા કેટલા એ મને ખબર ન પડી. મારી વ્યથા ઓછી કરવા હું શરાબ પર ચઢ્યો. અન્ય સ્ત્રીઓ પાસે જવા માંડ્યો. ધીમે ધીમે શરાબનું ઝેર, બીમારી મારા શરીરમાં ફેલાવા માંડ્યાં. ઉંમર કરતાં હું વહેલો ઘરડો થઈ ગયો. હવે તો એ મરી ગઈ છે પણ મારી આંખો ખુલી ગઈ. વાંક મારો હતો કે મેં એક હીરાને પત્થર સમજીને છોડી દીધો અને કથીર હતું એને સોનું માનીને સ્વીકારી લીધું. હું જીવનભર પ્રેમ માટે તરસતો રહ્યો. તું મારી સાથે લગ્ન કરીશ, તું મને એ પ્રેમ આપીશ જેના માટે આખું જીવન વલખાં મારતો રહ્યો.” મોતી શરાબનો ગ્લાગ હાથમાં પકડીને બોલતો રહ્યો અને સુધા એને ફાટી આંખે જોતી રહી. સુધાને ચીસો પાડીને કહેવું હતું કે,

“હવે, બદસૂરત બનીને, ભયંકર બીમારીઓનો શિકાર બનીને તું આવ્યો? તને ક્યાં ખબર છે કે આખું જીવન મેં તને સમર્પણ કરી દીધું. મારી જુવાની તારી પર ઓવારી દીધી. તારા વિચારોમાં રાચતી રહી. તારા એક સ્પર્શ માટે, એક નજર હું મરી પડતી. આખું જીવન એકલી તારી છાયા સાથે ચાલતી રહી. અંધારા પાર્કોમાં બેસી રહી, જાતે પૈસા ખરચીને તારી પાસેથી સાડીઓની ભેટ લેતી રહી. બાજુની સીટ ખાલી રાખીને તારી સાથે ફિલ્મો જોતી રહી, મારું કુંવારું જીવન તારા નામ પર કરી દીધું, તારા નામની ચૂડી-ચાંદલો કર્યા, સેથાંને સિંદૂરથી સજાવ્યું. ક્યારેય તારી પાસેથી કશું ન માંગીનેય ઘણું બધું મેળવતી રહી, કેટલી ખુશ હતી, કેટલી મગ્ન હતી હું મારામાં અને તારા વિચારોમાં, ન તારી પાસે શાદી કે સુહાગરાતની માંગણી કરી કે ન સંતાન સુખની વાત કરી અને તેમ છતાં હું બધું જ માણતી રહી. બસ એક તારો ખ્યાલ, તારો વિચાર જે સતત મારામાં જીવ્યો એને હું સાથે લઈને ચાલી અને હવે તું મારા રચેલા સ્વર્ગને નરકની ચિતામાં હોમવા આવ્યો?”

પણ સુધા મોતીને કશુંજ કહી ન શકી. એ ટેબલ પર માથું ઢાળીને રડતી રહી, રડતી રહી. મોતી  એના હાથનો સ્પર્શ કરવા ગયો તો ગુસ્સાથી એનો હાથ ઝટકાવીને ઊભી થઈ બહાર નીકળી ગઈ. મોતી એને બોલાવતો રહ્યો પણ એ ભાગતી રહી. રસ્તા પર અંધારું હતું., એ અંધારામાં પણ ભાગતી રહી. અટક્યા વગર એ આસિફ અલી પાર્કમાં પહોંચી જ્યાં એણે મોતી સાથે કલાકો પસાર કર્યા હતા એ બેંચ પર જઈને બેઠી, ખૂબ રડી.

“વ્યર્થ છે, બધું જ વ્યર્થ છે. હવે મારા સપનાનો રાજકુંવર, મારા મનનો માણીગર ક્યારેય નહીં આવે…”

અને એ હવે એક વિધવા છે એવી ખાતરીથી, એવી નિશ્ચલતાથી એણે પોતાના ભાલેથી સુહાગનો ચાંદલો અને સેંથીમાંથી સિંદૂર ભૂંસી નાખ્યું. બેંચ પર હાથ પછાડીને ચૂડીઓના ટુકડે ટુકડાં કરી નાખ્યાં.

મન્ટોના સમકાલિન એવા, પ્રગતિશીલ વિચારધારા ધરાવતા હિંદી, ઉર્દૂ કથાકાર કૃષ્ણ ચંદરની વાર્તા’ શાહજાદા’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૧૨-વાર્તા અલકમલકની

મનનો માણીગર

સુધા,

એક સાધારણ, સાંવલી સૂરત ધરાવતી, બેહદ શાંત અને શર્મિલી ઘરેલુ યુવતિ હતી. એની આંખોમાં સતત ઉદાસીની છાયા ડોકાતી. હા, ભણવામાં હોશિયાર, રસોઈ, સીવણકલા જેવી બધી જ આવડત પણ દેખાવમાં સાવ મામૂલી છોકરી. એનામાં એવી કોઈ ખૂબી નહોતી જેનાથી કોઈ સાધારણ યુવકને પણ એના માટે આકર્ષણ થાય.

એ નાનપણથી જ એવી હતી. એ એકલી એકલી એની ઢીંગલીઓ જોડે વાતો કર્યા કરતી કે ઘર ઘરની રમત રમ્યા કરતી. એ ઢીંગલીઓ જ તો એની સખીઓ હતી. કોઈ આવીને એનું માટીનું ઘર બગાડે તો શાંતિથી ફરી એક નવું ઘર બનાવીને એ રમવા માંડતી.

કૉલેજમાં પણ એવી જ હતી. બસ પોતાની જાતમાં જ ખોવાયેલી શાંત, સાધારણ, ખામોશ અને નીચી નજર, પોતાનામાં મસ્ત અને વ્યસ્ત. એને જોઈને કોઈ યુવક એની તરફ આકર્ષાય એવી કોઈ શક્યતા નહોતી કે નહોતી એના પિતાની હેસિયત જે જોઈને કોઈ મા-બાપ સુધાને ધ્યાનમાં લે.

બાપને જેટલી એની ચિંતા હતી એના કરતાં અનેકગણી ચિંતા મા ને હતી પણ કરે શું? સુધાનો દેખાવ કે પોતાની આર્થિક સ્થિતિ બંને સાવ સાધારણ એટલે એનો ઉકેલ પણ જલદી આવે એવી કોઈ શક્યતા નહોતી. સુધાની ઉંમરની છોકરીઓ, કોઈ પોતાના પિતાની હેસિયતથી તો કોઈ પોતાની ખાસિયતથી એક પછી એક ઠેકાણે પડતી ગઈ. હવે તો સુધાના માતા-પિતા પણ ઈચ્છતા કે સુધા પોતાની પસંદગીનો યુવક શોધી લે પણ એવુંય કશું ન બન્યું. મા એ બે ત્રણ જગ્યાએ વાત ચલાવી, સાઈકલ ખરીદવાની હેસિયત નહોતી એ પિતાએ સ્કૂટર આપવાની કે થોડું વધારે દહેજ આપવાની પિતાએ પણ તૈયારી કરવા માંડી અને તો પણ પરિણામ શૂન્ય… અરે, જરા સારા દેખાવડા છોકરાઓ સુધાને ના પડે એ તો સમજ્યા પણ જે પોતે પણ આંખને જચે એવા ન હોય એ છોકરાઓ પણ સુધાને નાપસંદ કરે ત્યારે બંનેને ખૂબ આઘાત લાગતો.

પણ સુધા જેનું નામ, એનો તો કોઈ ફરક નહોતો પડતો. સુધાનું આંતરિક જગત સાવ જુદુ હતું. બહારથી શાંત સુધા અંદરથી લાવા હતી. સાવ ચૂપ રહેતી સુધાના વિચારોની દુનિયા વિશાળ હતી. સમાજે દોરેલા સાંકડા, અંધારા વિશ્વની બહારના એના કલ્પનાના મનોજગતમાં એ કેવીય ઊંચી ઊડાન ભરતી, એ ક્યાં કોઈને ખબર હતી? બહારથી સાવ મામૂલી લાગતી સુધાની અંદર એક અલગ ચમકતી જીંદગી હતી જેમાં એ રાચતી હતી. કોઈ સાધારણ દેખાતી વ્યક્તિ કે એની સાદગી જોઈને એની સમૃદ્ધિનો અણસાર ન આવે એમ સુધાને જોઈને કોઈ એની અંદરની દુનિયાનો વ્યાપ માપી શકતું નહીં. જેને બાહ્ય સૌંદર્યનો મોહ છે એને પોતાના આંતરિક સૌંદર્યનો પરિચય આપવાની જરૂર સુદ્ધા એને લાગતી નહીં.

“આ કેવી છોકરી તેં જણી છે, જ્યારે જુવો ત્યારે નીચી નજર. મોઢા પર ક્યારેય હાસ્યની એક રેખા નહીં, આખો દિવસ કામ કામ ને કામ.. એની ઉંમરની છોકરીઓને જો, ફૂલોની જેમ મહેંકતી અને પંખીની જેમ ચહેકતી, ઘરને ગુલઝાર બનાવે છે અને આ એક સુધા…”  મા પર અકળાયેલો બાપ વાક્ય અધૂરું છોડી દેતો..  

“જે છોકરીઓની વાત કરો છો એમના બાપની હેસિયત તમે જોઈ છે? એકનો બાપ સુપરિટેંડન છે, બીજીનો ઓફિસર, ગણીને ચારસો રૂપિયા લઈને આવો છો. સુધા પાસે બે જોડી કપડાં છે અને તમે જેની વાત કરો છો એ દિવસમાં બે જોડ કપડાં બદલે છે એ તમે નથી જાણતાં?” મા પણ બાપનું સાંભળી સાંભળીને સહનશક્તિની હદ વળોટી ગઈ હતી.

બાપની પરિસ્થિતિ મા એ બનાવેલી પાણી જેવી પાતળી દાળ કરતાંય પાતળી હતી. મૌન રહેવા સિવાય બીજું એ શું કરે? દાંત ભીંસીને એ ચૂપ થઈ જતો. પછી તો સુધાને પિતાએ પોતાની હેસિયત હતી ત્યાં સુધી જ ભણાવી.  જો કે સુધાને એનાથી પણ કોઈ ફરક ન પડ્યો.

બીજા બે વર્ષ પસાર થઈ ગયા. સુધાની બીજી સહેલીઓના પણ લગ્ન થતાં ગયાં. સુધાને એક ફર્મમાં ટાઈપિસ્ટ તરીકેની નોકરી મળી ગઈ. એ પહેલાં કરતાંય વધુ શાંત, વધુ મહેનતુ બનતી ગઈ. સુધાની કમાણી ઉમેરાતાં ઘરની હાલત સુધરતી ગઈ. ઓફિસના કામ પછી એણે સ્ટેનોનું કામ શીખવા માંડ્યું. એને બી.એ કરવાની પણ ઈચ્છા હતી.

હવે તો એના પિતા જીવન રામ અને મા મગહીના સુધા માટે વર શોધવાના પ્રયાસો વધુ જોશીલા બનતા ગયા. ઘર ખર્ચમાં કાપ મૂકીને, પૈસા બચાવીને સ્કૂટર લેવા જેટલી મૂડી એકઠી કરવા માંડી. વળી એક મુરતિયો સુધાને જોવા આવશે એવી આશા બંધાઈ. વિવાહની રકમ, દહેજમાં આપવાની રકમ, સોનું વગેરે નક્કી કરીને એ સુધાને જોવા આવ્યો.

યુવાન ગોરો અને સાચે જ દેખાવડો હતો. નામ એનું મોતી. ઘેરા બ્રાઉન રંગનો સુટ પહેરીને એ આવ્યો હતો. સુધાને પહેલી વાર કોઈ યુવકમાં રસ પડ્યો. સાજ સજીને ચા લઈને આવેલી સુધા સામે એણે સ્મિત ફરકાવ્યું અને સુધાનું દિલ મીણની જેમ પીગળવા માંડ્યું. ચાનો કપ આપતા મોતીની આંગળીઓના સ્પર્શથી એના રોમેરોમમાં દીવા પ્રગટ્યાં. સુધાને પહેલી વાર કોઈ યુવક ગમી ગયો. મોતીની એ પહેલી અલપઝલપ મુલાકાત પછીની એ રાતે સુધા ઊંઘી ન શકી. જાગતી આંખે એ મોતીના સપના જોતી રહી. આખી રાત મોતીનો સોહામણો ચહેરો એની નજર સામે તરવરતો રહ્યો. એની આંગળીઓનો સ્પર્શ એ અનુભવતી રહી. મોતી સાથે મનોમન સંસાર રચતી રહી  પણ બીજા દિવસે એનું એ સોહામણું સપનું ચૂરચૂર થઈ ગયું. મોતીને સુધા પસંદ નથી એવા સમાચાર આવી ગયાં.

મા મગહીનો ગુસ્સો અને જીવન રામની હતાશાથી અનેકગણી વધારે હતાશાથી એ ઘેરાઈ ગઈ. સુધા પહેલી વાર કોઈને દિલ આપી બેઠી હતી. એ જાત સાથે વધુ ઊંડી ઉતરતી ગઈ. વધુ શાંત બનતી ગઈ. એના ચહેરાની નર્મી ધીમે ધીમે સખતાઈ ધારણ કરતી ગઈ. જાણે એક જીવતી લાશ બની ગઈ. ઓફિસના કામમાં વધારે ખૂંપતી ગઈ.

એ દિવસે તો એણે સાંજના બદલે રાત ઢળવા આવી ત્યાં સુધી ઓફિસમાં કામ કરે રાખ્યું અને થાકીને સીધી બહારના આસિફ અલી પાર્કમાં જઈને બેઠી. સાવ એકલી, ચૂપચાપ. ઘણીવાર સુધી એ બેસી રહી. પાર્ક પણ ખાલી થવા માંડ્યો હતો, તેમ છતાં એને ઊભા થવાની કોઈ ઈચ્છા ન થઈ કે ન એણે એવી કોઈ ચેષ્ટા કરી. એ એકાંત  ઈચ્છતી હતી કે એકલતા અનુભવતી હતી એ તો એનેય ન સમજાયું પણ એ પછી તો દિવસો સુધી આમ જ આવીને આ બેંચ પર બેસવાનો એનો નિત્ય ક્રમ બની ગયો. એકલતા કે અંધકાર, એ કશાથી વિચલિત થયા વગર બેસી રહેતી.

આજે પણ એ આમ જ બંધ આંખે બેઠી હતી અને એક અવાજ એના કાને પડ્યો.

“અરે આમ કેમ એકલી બેઠી છું?”

આંખ ખોલીને જોયું તો મોતી. એ જ બ્રાઉન સુટ, એ જ સોહામણો ચહેરો, સફેદ દાંતોથી ઝગમગતી મુસ્કાન. સુધા કઈક બોલવા ગઈ પણ એ બોલી ન શકી.

“તને મારી પર ગુસ્સો આવે છે ને, બહુ ખરાબ લાગે છે ને?”

સુધા ચૂપ..

મોતી એની પાસે આવીને બેસી ગયો. એટલો પાસે કે એના શરીરનો સ્પર્શ અને સુગંધ એ અનુભવી રહી. સુધાની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.

“અરે, એમાં રોવાની ક્યાં જરૂર છે? કોઈ વ્યક્તિની પોતાની પસંદ-નાપસંદ હોય કે નહીં?”

હવે સુધાની આંખોના આંસુ એના ગાલ પર રેલાવા માંડ્યા. મોતીએ પોતાનો રૂમાલ કાઢીને એના આંસુ ઝીલી લીધાં.

“પણ તું આમ અહીં એકલી કેમ બેઠી છું?”

સુધા હજુ ચૂપ હતી.

“સારું,ચલ હવે મને એ તો કહે કે તેં મારામાં શું જોયું હતું?”

હવે સુધાથી ચૂપ ન રહેવાયું, “ મેં તારામાં શું જોયું એની વાત જવા દે, તેં મારામાં શું જોયું કે મને નાપસંદ કરી ? તેં મારા હાથની રસોઈ ચાખી હતી, તેં મારા દિલની લાગણી અનુભવી હતી, તું મારા શરીરના રંગથી ડરી ગયો? મારા ચહેરાની સખતાઈ જોઈ પણ તેં મારું હાસ્ય કે કે મારા આંસુંય ક્યાં જોયા છે, તારા આ ઘુંઘરિયાળા વાળમાં ફરતી મારી આંગળીઓનો સ્પર્શ ક્યાં અનુભવ્યો છે, તારા શર્ટનું બટન ટાંકતી મારી આંગળીઓની નજાકત ક્યા જોઈ છે, મારું આ કુંવારું શરીર તારામાં ઓગળતું ક્યાં અનુભવ્યું છે, તારું એ બાળક જે મારી કોખમાં ઉછરી રહ્યું હતું એનો ફરકાટ તેં ક્યાં અનુભવ્યો હતો કે મને ના પાડીને ભૂલી ગયો?”

સુધાને સમજણ ના પડી કે એ આટલું બધું કેવી રીતે બોલી ગઈ. મોતીના ખભા પર માથું ઢાળીને બસ એ બોલતી ગઈ અને મોતી એને સાંભળતો રહ્યો, એની પીઠને પોતાના પૌરુષીય હાથોથી પંપાળતો રહ્યો. સમય પસાર થતો રહ્યો અને પછી  ધીરેથી એ બંને છૂટા પડીને પોતાના રસ્તે ચાલ્યા ગયાં.

એ દિવસથી સુધાના તેવર બદલાઈ ગયા.

મન્ટોના સમકાલિન એવા, પ્રગતિશીલ વિચારધારા ધરાવતા હિંદી, ઉર્દૂ કથાકાર કૃષ્ણ ચંદરની વાર્તા’ શાહજાદા’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

વધુ આવતા અંકે

૧૧-વાર્તા અલકમલકની

મહારાણી

મહારાણી કલકત્તા આવી રહ્યા છે. મહારાણી અર્થાત નાહરગઢના યુવરાજ બિંધ્યાપ્રસાદના પત્ની મહારાણીની આ વાત છે. આજથી દસ વર્ષ પહેલાં એમની સાથે મુલાકાત થઈ એ કદાચ પહેલી અને એ સમયની છેલ્લી મુલાકાત હતી.

આજના મહારાણી ગોરીદેવીનો જન્મ ને ઉછેર સાધારણ પરિવાર થયો હતો. નામ તો હતું ગોરી પણ સમય જતાં પ્રસિદ્ધિના ટોચે પહોંચીને એમને સૌ ગોરીદેવીના નામથી ઓળખતાં. એ મહારાણી આજે આટલા વર્ષો પછી પાછા કલકત્તા આવે છે એ સમાચારે મને રોમાંચિત કરી દીધો. મને એવી ખબર હતી કે એમનો કલકત્તામાં મહેલ છે. આલીશાન મહેલ, બાગ-બગીચો, માળી, નોકર-ચાકર બધું જ છે માત્ર માલિક અહીં નથી એવી સૌને જાણકારી હતી. છોટા નાગપુરથી અહીં કલકત્તા આવવાનું પ્રયોજન શું હતું એની જાણકારી નહોતી પણ એ માત્ર ચાર કલાક માટે આવીને અહીંથી સ્વિત્ઝર્લેન્ડ જવાના છે ત્યારે એટલા ટુંકા સમયના રોકાણ દરમ્યાનમાં પણ એમને મારે મળવું એવો સંદેશો મળ્યો ત્યારે હું અવાચક થઈ ગયો હતો. સાંજના સાડા પાંચ વાગ્યાનો સમય નિશ્ચિત થયો.

અને મારું મન, મારા વિચારો ભૂતકાળના સમયની એ યાદોમાં પહોંચી ગયું. શક્ય છે આજે નવી પેઢી એ નામથી અજાણ હશે પણ એ સમયે ગોરીદેવીએ ફિલ્મોમાં કામ કરીને એક સફળ અભિનેત્રી તરીકે નામના પ્રાપ્ત કરી હતી. કેટલીય સફળ ફિલ્મો એમના નામે બોલતી હતી. એ સમયે ટૉકી અર્થાત બોલતી ફિલ્મોની શરૂઆત થઈ ચૂકી હતી. એમની એક ફિલ્મ પણ રજૂ થાય અને અમે એ ફિલ્મ જોવા અત્યંત ઉતાવળા બની જતાં. જ્યારે એમના નામની બોલબાલા હતી ત્યારે જ અચાનક એમણે ફિલ્મ ક્ષેત્ર છોડી દીધું.

જો કે મને એનાથી કોઈ ફરક નહોતો પડ્યો પણ એમની સાથેની એક મુલાકાતથી મારા વિચારોમાં, મારા જીવનમાં ઘણો ફરક પડ્યો હતો. ત્યારે મેં એક ત્રીઅંકી નાટક લખ્યું હતું. કાચી ઉંમરમાં લખાયેલું ‘ત્રિભૂજ’ નામના એ નાટકનું કથાબીજ સામાજિક સંબંધોને આધારિત હતું. ક્લબના કર્તાહર્તાએ પસંદ કરેલા એ નાટકના રિહર્સલ શરૂ થયા ત્યારે ઘણું ઇચ્છવા છતાં હું મારા અભ્યાસના લીધે ત્યાં હાજરી આપી શકતો નહોતો. બસ માત્ર એટલી ખબર પડી હતી કે ગોરાંદેવી આ નાટકમાં મુખ્ય અભિનેત્રીનું પાત્ર ભજવવાના છે. આટલી વાતે મારામાં ગજબનો આત્મવિશ્વાસ ઊભો થયો હતો કે આગળ જતા હું પ્રખ્યાત નાટ્ય લેખકની કક્ષાએ પહોંચીશ.

એક દિવસ સમાચાર મળ્યા કે ગોરીદેવીએ આ નાટકમાં પાત્ર ભજવવાની નામરજી દેખાડી છે. એમને એવું લાગતું હતું કે નાટકમાં પ્રણય સીન બરાબર લખાયા નથી. સંવાદો એમને પસંદ નથી. એમનું માનવું હતું કે,

કોલેજના બીજા વર્ષમાં ભણતો યુવાન કે જેણે પ્રેમ શું છે એનો અનુભવ ન કર્યો હોય તો એ વળી પ્રેમના સંવાદો શું લખી જાણે?

આટલી મોટી કલાકાર સાથે વિવાદ તો થઈ શકે એમ નહોતો. કદાચ વાત ત્યાં જ પડતી મૂકાઈ ગઈ હોત પણ મારા નસીબે ગોરીદેવીએ મને મળવાની તૈયારી દર્શાવી. ડિરેક્ટરનું કહેવું હતું કે જો આટલી મોટી કલાકાર તૈયાર થતી હોય તો એમને મળીને એ કહે એમ સ્ક્રિપ્ટમાં ફેરફાર કરવો જોઈએ.

આજ સુધી જેમને માત્ર પરદા પર જોયાં હતાં એમને સાક્ષાત જોવા, મળવાની ઉત્તેજના મારામાં જરાય ઓછી નહોતી.  મારા માટે તો કોઈ અભિનેત્રીના ઘરે જવાનો, એને મળવાનો આ પહેલો પ્રસંગ હતો. ગોરીદેવીના ઘરમાં પ્રવેશતા હું આભો બની ગયો. ચારેબાજુ એમની સફળતાની સાબિતી સમી કેટલીય તસ્વીરો મૂકાયેલી હતી. આવી સફળ અભિનેત્રી મારા જેવી સાધારણ વ્યક્તિ સાથે કેવી રીતે વાત કરશે એની અવઢવમાં હું એમની રાહ જોઈને શાંતિથી બેસી રહ્યો પણ મારા મનના વિચારોએ ગતિ પકડી. અનેક રાતોના ઉજાગરા વેઠીને લખેલા નાટકમાં એ ફેરફાર કરાવશે કે નાટક જ પડતુ મૂકી દેશે? એ કંઇ પણ કહેશે તો હું શું જવાબ આપીશ? મનમાં સવાલો અનેક હતા પણ એમના આવવની રાહ જોઈને બેસવા સિવાય અત્યારે બીજું કશું કરી શકુ એમ નહોતો. મને એવી ખબર હતી કે ગમે તેટલા ઉજાગરા વેઠીને લખેલા નાટકની કથા કરતાં લોકોને ગોરીદેવી આ નાટકમાં અભિનય કરી રહ્યા છે એનું આકર્ષણ વધારે હતું. બંગાળમાં નાટ્ય લેખકોની કમી નહોતી. મારું નાટક પસંદ નહીં પડે તો એને પડતું મૂકીને બીજાનું નાટક સ્ટેજ પર ભજવાશે જેમાં ગોરીદેવી તો હશે જ. મહત્વનું નાટક નહીં ગોરીદેવી છે એ તો મને એ જ દિવસે ડિરેક્ટરની વાત પરથી સમજાઈ ગયું હતું.

અચાનક મારા નાકને અત્યંત ખુશ્બુદાર હવાની લહેર સ્પર્શી હોય એવો અનુભવ થયો અને એ ખુશ્બુનો પાલવ પકડીને ગોરાદેવી પ્રવેશ્યા.

નખશીખ સૌંદર્યની મૂર્તિ સમા ગોરાદેવીને જોઈને હું અભિભૂત બની ગયો પણ એમની વાતો સાંભળીને હું આસમાનથી સીધો જમીન પર પટકાયો. એમને મારા કોઈ એક કે બે સીન સામે જ નહીં બલ્કે આખા નાટકની સ્ક્રિપ્ટ સામે વાંધો હતો.

એમના મતે જેને પ્રેમનો અનુભવ જ ન હોય તો એ સંવેદના, એ ભાવ નાટકમાં ક્યાંથી લાવી શકવાનો હતો. એક ઓગણીસ વર્ષના યુવકને મા-બહેન સિવાય કઈ વિજાતીય વ્યક્તિનો પરિચય થયો હોય કે એ પ્રેમની પરિભાષા સમજી શકે?

વાત જાણે એમ હતી કે મારા નાટકની નાયિકા અપાર સુંદરી હતી પણ એનો મુખ્ય નાયક પગે ખોડવાળો દર્શાવ્યો હતો. ગોરાદેવીનું માનવું હતું કે કોઈ પણ યુવતિ આવી કુરૂપ વ્યક્તિને પ્રેમ કેવી રીતે કરી શકે? આવા નાયકને જોઈને તો એમના મોઢેથી પ્રેમના બે શબ્દ પણ ન નીકળે. એના ચહેરા સામે જોઈને પ્રેમની વાત તો દૂર, વાત પણ ન કરી શકે.

મારી દલીલ હતી કે કેમ ન કરી શકે? સર ઑલ્ટર સ્કૉટ પણ લંગડા હતા, એમનું લગ્ન થયું હતું. એમની પત્ની એમને પ્રેમ કરતી જ હતી ને?

પણ મારી ભાવના સ્વીકારવા ગોરીદેવી તૈયાર નહોતાં. એમના મતે લાઈફ અને લિટરેચરમાં ઘણો ફરક છે. જીવનના સત્ય કરતાં સ્ટેજ પર ભજવાતી વાતો ઘણી અલગ હોય છે. 

ગોરીદેવી જેવા વિદુષીની વાતનો મારી પાસે કોઈ જવાબ નહોતો. નાટક લખતી વખતે આટલું બધું વિચાર્યું નહોતું, બસ લખવા બેઠો અને મનમાં જે આવ્યું એ લખાઈ ગયું હતું. હા, મનમાં એક વાત હતી કે નાટક કંઇક જુદી રીતે લખવું છે, અંત સુધી સસપેન્સ જળવાઈ રહે એવું કંઈક કરવું હતું.

“તો પછી હવે શું કરું?” મારાથી પૂછાઈ ગયું.

“કરવાનું શું, ક્યાં તો નાયકને સુરૂપ, સુડોળ બનાવી દો નહીં તો નાટક ફાડીને ફેંકી દેવાનું. બાકી મારા જીવનમાં આવી બદસૂરતી માટે કોઈ સ્થાન નથી. મને તો આવા લંગડાની સામે જોઈને એને ગોળી મારવાનું જ મન થશે અને આ નાટકમાં તમે એવું લખો છો કે બંને વચ્ચે અનહદ પ્રેમ છે અને એથી આગળ વધીને એના અંતમાં તો તમે બંનેના લગ્ન થતાં દર્શાવ્યા છે.. એબ્સર્ડ..સાવ એબ્સર્ડ..જેને આર્ટની એલિમેન્ટ્રીનું પણ જ્ઞાન નથી એ જ આવું લખે. ક્યાં તો તમે બીજું નાટક લખો ક્યાં તો તમે નાયકને સ્વસ્થ, સુંદર બનાવી દો પછી હું ખુશીથી આ નાટક ભજવીશ. મિત્રબાબુ મને એક વાત કહો કે ખરેખર તમને આવી કોઈ લંગડી કન્યા સાથે પ્રેમ થશે ખરો કે કે તમે એવી બેડોળ કન્યા સાથે લગ્ન કરશો ખરા?  આવી જ રીતે નાટકો લખી શકાતા હોત તો બંગાળમાં લેખકોનો રાફડો ફાટી નીકળે.” ગોરાદેવીએ આક્રોશમાં આવીને ઘણું બધું કહી દીધું.

મારાથી ચૂપ ન રહેવાયું અને પૂછાઈ ગયું “તમને સડક પર કોઈ લંગડા ભિખારીને જોઈને દયા તો આવતી હશે ને?”

“સડક પરના ભિખારીઓની સાથે મારે શું લેવાદેવા કે હું એમનો વિચાર કરું? “ હવે ગોરીદેવી ક્રોધથી તમતમી ઊઠ્યા હતાં.

વાત અહીં પૂરી થાય છે. ડિરેક્ટરને જઈને કહી દેજો કે ગોરીદેવી નાટકમાં કામ નહીં કરી શકે અને કારણ પૂછે તો કહી દેજો કે લંગડા પ્રત્યે મને પ્રેમ નહીં ઉપજે, લંગડાને કોઈ કાળે હું પ્રેમ નહીં કરી શકું.”

એ મારા માટે જીવનનો સૌથી વધુ હતાશાજનક દિવસ હતો. હું તો ભાવનાઓમાં રાચનારો માણસ, મારા મતે જીવનમાં માત્ર બાહ્ય સૌંદર્યનું જ મહત્વનું નહોતું. ભાવના મન સાથે જોડાયેલી છે તો એમાં શારીરિક સૌંદર્યને પ્રાધાન્ય કેમ આપવું જોઈએ? સાથે એ કાચી ઉંમરે પણ એ સમજાઈ ગયું કે ભલે ગોરીદેવી કલાક્ષેત્રે આગળ છે પણ નાટકની બાબતમાં એમનો મત સ્વીકારી લેવો યોગ્ય ન કહેવાય પણ એ દિવસથી જ નાટક લખવાનો મારો ઉત્સાહ ઓસરી ગયો હતો. ગોરીદેવીએ મારા નાટક માટે ડિરેક્ટર અને ક્લબના સભ્યોને જે નિવેદન આપ્યું એના પરથી સૌએ સ્વીકારી લીધું કે હું એક પણ સફળ નાટક નહીં લખી શકું. એ દિવસથી ક્લબ સાથેનો મારો નાતો છૂટી ગયો.

એ પછી હુગલી નદીમાં ઘણાં પાણી વહી ગયાં. જીવનમાં પણ ઘણો બદલાવ આવી ગયો. એ ક્લબ બંધ થઈ ગઈ. સફળતાની ટોચે પહોંચીને ગોરીદેવીએ નાહરગઢના યુવરાજ સાથે લગ્ન કરીને સિનેમા અને થિયેટરમાંથી વિદાય લઈ લીધી.

એ વાતને પણ દસ વર્ષનો સમય પસાર થઈ ગયો હતો. રજવાડાની અઢળક સંપત્તિ સ્વિસ બેંકમાં જમા કરાવીને યુવરાજ અને ગોરાદેવી વિલાયતમાં સ્થાયી થઈ ગયાં હતાં. આજે અચાનક સમાચાર મળ્યાં કે મહારાણી ગોરાદેવી કલકતા આવ્યા છે અને મને મળવા માંગે છે. મને મળવાનું પ્રયોજન શું હોઈ શકે એ મને સમજાયું નહોતું. એવું નથી કે કોઈ પણ લેખકને રાતો રાત સફળતા મળી હોય કે ક્યારેય એનું લખાણ અસ્વીકૃત થયું હોય અને હવે તો વાર્તાકાર, નવલકથાકાર તરીકે હું ખ્યાતિ પામ્યો હતો પણ ગોરીદેવીએ એ દિવસે મારા મનને જે આઘાત આપ્યો હતો એ હું ભૂલી શક્યો નહોતો.

હું ગોરાદેવીના આલિશાન મહેલ જેવા નિવાસે પહોંચ્યો તો એક દેખીતો ફરક જોયો. એમ.પી હોવાના લીધે મહારાજ મોટાભાગે દિલ્હીમાં અને બાકીનો સમય તેઓ દેશની બહાર જ રહેતાં હોવાનાં લીધે ગેરહાજરીમાં કલકત્તાના આ મહેલ, બાગ બગીચાની પૂરતી કાળજી લેવાતી નહોતી એ સ્પષ્ટ દેખાઈ આવતું હતું.

હું ગોરાદેવીની રાહ જોતો બેઠો હતો ત્યાં મારી નજર બહારની તરફ ગઈ. એક વ્યક્તિ યુનિફોર્મમાં સજ્જ બે નોકરોનો ટેકો લઈને આમથી તેમ ટહેલતી હતી. જોયું તો એ ગોરો ચીટ્ટા  છોકરાએ કિંમતી વસ્ત્રો પરિધાન કર્યા હતા. પાણી લઈને આવેલા માણસને મેં એ વ્યક્તિ કોણ છે એ જાણવા પ્રશ્ન પૂછ્યો.

બુઝુર્ગ જેવા એ માણસે જણાવ્યું, “એ નહારગઢના મહારાજા બિંધ્યાપ્રસાદ અને મહારાણી ગોરાદેવીના એક માત્ર સંતાન-રાજકુંવર છે. મહારાણી રાજકુંવરને લઈને પગના ઓપરેશન માટે સ્વિટ્ઝર્લેન્ડ જઈ રહ્યા છે.”

હવે જરા ધ્યાનથી જોયું તો ખ્યાલ આવ્યો કે એનો એક પગ સીધો હતો પણ બીજા પગે એ લંગડાતો હતો. બીજો પગ એનો ટેઢોમેઢો હતો. એવા લંગડા પગે ચાલતા એ છોકરાના ચહેરાની રેખાઓ વેદનાના લીધે સાવ બદલાઈને વિરૂપ થઈ જતી હતી. એ દ્રશ્ય એટલું તો દુઃખદ અને કરુણ લાગતું હતું કે  એ જોઈને મારું મન વિક્ષુબ્ધ થઈ ઊઠ્યું.

મારું નાટક ગોરાદેવીએ સ્વીકાર્યું નહોતું ત્યારે મને અત્યંત આઘાત લાગ્યો હત. હું  હદથી વધારે અકળાયો હતો, એક હદ સુધીના વિચારો મનમાં આવ્યાં હતાં પણ એનો અર્થ એ નહોતો કે ઈશ્વર આવો કોઈ આવો  બદલો લે એવું મેં વિચાર્યું હોય. આવી તો હું કલ્પના માત્ર નાટક સુધી જ કરી શકું, વાસ્તવમાં તો નહીં જ.

વીજળીની જેમ મનમાં એક વિચાર આવ્યો,” ગોરીદેવી એમના આ લંગડા સંતાનને વ્હાલ કરી શકતા હશે? પોતાના પેટના સંતાનને એ ગોળીએ મારી શકતી હશે? એનું ઓપરેશન કરાવીને એની ખોડ દૂર કરવા કે સ્વસ્થ અને સુંદર બનાવવા સ્વિટ્ઝર્લેન્ડ જતાં હશે ને? લાઈફનું સત્ય લિટરેચરના સત્ય કરતાં ભિન્ન હોઈ શકે? લિટરેચર લાઈફની કાર્બન કૉપી નથી?”

સવાલો..સવાલો.. અનેક સવાલો મારા મનને ઘેરી વળ્યાં. જાણે કે ગોરીદેવીનો પરાજય મારો પરાજય હોય એટલો ત્રસ્ત થઈને હું એકદમ ઊભો થઈને સીધો જ ઝાંપાની બહાર નીકળીને રસ્તા પર દોડવા માંડ્યો . કદાચ રોકાયો હોત તો ગોરીદેવીની ચહેરા પરની લજ્જા કે ક્ષોભને હું જોઈ ન શક્યો હોત. સડક પરની ભીડમાં હું વિલીન થઈ જઉં એટલી હદે હું દોડતો રહ્યો…દોડતો રહ્યો…દોડતો જ રહ્યો.

*****

‘સાહિબ બીબી ઔર ગુલામ’ જેવી લોકપ્રિય કૃતિઓના લેખક શ્રી બિમલ મિત્રની વાર્તા- ‘મહારાની’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ

૧૦- વાર્તા અલકમલકની

રાગી- વૈરાગી

એનો પરિચય મને થયો એ દિવસ આજે પણ યાદ છે. બેંકની ચેકબુકમાં મારી સહી કરવા જતા પેનની શાહી કદાચ ખતમ થવા આવી હતી. મેં પેન ઝાટકીને ફરી લખવા પ્રયાસ કર્યો. એ જ ક્ષણે એક હાથ લંબાયો અને મારા હાથમાં પેન થમાવી દીધી. એ આંગળીઓ, આંગળીઓ પરની હીરા-પન્નાની વીંટીનો ચમકાર, એના હાથમાં પકડેલી અજગરની સ્નીગ્ધ ચામડીમાંથી બનેલી પર્સ પણ યાદ રહી ગઈ અને એથી વિશેષ યાદ રહી ગયો હતો એમનો શાંત ભવ્યતાથી ઓપતો ચહેરો.

એકાદ ઔપચારિક સ્મિત અને આભાર વ્યક્ત કરીને અમારે છૂટા પડવાનુ હતું એના બદલે એ મુલાકાત ગાઢ મૈત્રીમાં પરિણમી. અમારા વચ્ચે સમાજ, વિચારોથી માંડીને ઘણી બધી અસમાનતા હતી તેમ છતાં અમે મળતાં રહ્યાં

એ હંમેશા ભગવાન અને ભક્તિને પ્રાધાન્ય આપતી. ત્યાં સુધીય મને સમસ્યા નહોતી પણ એ ભગવાધારી ભગતોને મહત્વ આપતી ત્યારે એ મને માફક નહોતું આવતું. ભગવાન કે ભક્તિ સામે મને કોઈ વાંધો નહોતો પણ આ ભગવાધારી ભગતો પર મને વિશ્વાસ નહોતો. આમ બે વિરોધાભાસી વલણ હોવા છતાં અમારી મૈત્રીના વેગમાં કોઈ ઓટ ન આવી.

એક પત્નિ અને મા હોવાના નાતે જીવનનો અનુભવ મારામાં એના કરતાં વધુ હતો. મોટાભાગે એ પોતાના અધ્યાપિકાના વ્યવસાયમાં વ્યસ્ત રહેતી. એ એકલી હતી, પોતાની રીતે જીવવા મુક્ત હતી. એના પિતાની અઢળક સંપત્તિની એ એક માત્ર વારસદાર હતી. પહેલા માતા અને પછી પિતાના મૃત્યુ બાદ એકલી પડતાં એક માત્ર સગપણમાં માસી બનારસમાં હોવાના લીધે એ અહીં  આવીને રહી.

એ એટલે અનુ પટેલ.

આજે આશરે ચાલીસીએ પણ એટલી સુંદર દેખાતી હતી તો એના યૌવનકાળમાં કેટલીય સુંદર દેખાતી હશે! અને એટલે જ એને જોઈને વિચાર આવતો કે જો એણે ધાર્યું હોત તો સ્વયંવર રચીને મન ગમતો વર મેળવી શકે એમ હતી. કોઈ યોગ્ય પાત્ર નહીં મળ્યું હોય કે પછી લગ્નને યોગ્ય ઉંમર હશે ત્યારે પાત્રની યોગ્યતાની ચોકસાઈમાં સમય ગુમાવ્યો હશે અને ઉંમર વધતા જ્યારે પાત્રતા સાથે સમાધાન કરવાનું શરૂ કર્યું ત્યારે પાત્રો જ ન રહ્યા? મારા મનમાં સવાલો અનેક હતા જેના જવાબમાં એણે જે કહ્યું એ અણધાર્યું હતું.

એની મુગ્ધાવસ્થા સમયની સુંદરતા તો ભલભલાને આકર્ષે એવી હતી પણ એ એક પ્રખર બૌદ્ધિક યુવક તરફ આકર્ષાઈ. પ્રચુર પ્રણય, મુક્ત મિલનનો એ સમય હતો પણ અનુના પિતાને એ સંબંધમાં ઉત્તરથી દક્ષિણ સુધીનું, ગુજરાતી અને મદ્રાસી સંસ્કારોનું સામાજિક અંતર સ્પષ્ટ દેખાતું હતું. પિતાને પોતાની સમૃદ્ધિની સામે સરસ્વતિનું પલ્લુ નીચું દેખાતું હતું, ધનનાં વૈભવ સામે વિદ્યાનો વૈભવ તો દેખાતો જ નહોતો. એનું નામ હતું મધુકર.

મધુકરનો પરિવાર પણ વેરવિખેર હતો એવી અનુના પિતાને જાણ હતી. આજ સુધી મધુકરે અનુને આપેલી પોતાના પરિવાર વિશે સાચી ખોટી માહિતીને છેતરી હતી પણ એની પાછળનું સત્ય અનુના પિતા જાણતા હતા અને જે સત્ય આજે અનુ પાસે ખુલ્લુ પડ્યું એ એના માટે અસહ્ય હતું. એના પિતા કોઈ અભિનેત્રીની હત્યા બદલ જેલ ભોગવતા હતા અને માતાનું એ આઘાતના લીધે અપમૃત્યુ થયું હતું. હવે આજ સુધીના અજાણ્યા અને હવે સમજમાં આવેલા  સત્ય કરતાં પણ મધુકરે આજ સુધી પોતાને છેતરી એ વાત અનુ માટે વધુ અસહ્ય હતી અને એ પિતા સાથે નૈરોબી પાછી ચાલી ગઈ. પિતાએ નક્કી કરેલા યુવક સાથે વિવાહ કરી લીધા પણ સિરોસીસના લીધે અનુનું વૈવાહિક જીવન લાંબુ ટક્યું નહીં.  આ અસહ્ય આઘાત પછી પિતાનું મૃત્યુ થતા અનુ એના નામે મૂકેલી અઢળક સંપત્તિ સમેટીને નૈરોબી છોડી એ ભારત પાછી આવી ગઈ. આજે એ વિશ્વ વિદ્યાપીઠમાં અંગ્રેજીની પ્રાધ્યાપિકા તરીકે ઉચ્ચ પદે બિરાજતી હતી. તમામ ભૌતિક સુખ સગવડની માલિક હતી. એની પાસે પૈસો, પદ, પ્રતિષ્ઠા બધું જ હતું પણ એના હ્રદયનો ખૂણો તો ખાલી જ હતો. જીવનમાં રિક્તતા હોવા છતાં એના ચહેરા પર ક્યારેય ઉદાસીના વાદળ જોયા નહોતા.

પણ હમણાંથી અનુના જીવનમાં એક વ્યક્તિનો ઉમેરો જોયો. એનો પ્રિય વિદ્યાર્થી- પ્રિયતમ મહંતી. ઓગણીસ-વીસ વર્ષની ઉંમર, સ્ફટિક જેવું ગૌર ભાલ,સપ્રમાણ નાક નકશી, સુગઠિત બાંધો, ખભા સુધી પહોંચતા લાંબા સોનેરી વાળ. એમ.એ.ના સૌથી તેજસ્વી આ છાત્ર માટે અનુને સવિશેષ ભાવ હોય એ સ્વાભાવિ હતું..

એમ.એ.માં આ વર્ષે એ સૌ પ્રથમ સ્થાને પાસ થનાર છાત્ર તરીકે એનું નામ જાહેર થયું એ તો અનુ  માટે અત્યંત આનંદની વાત હતી. આનંદના એ અવસરમાં અનુની હું સહભાગી બનું એ પહેલા તો અત્યંત આઘાત આપતા સમાચાર મને મળ્યા કે અનુ અને એનો આ પ્રિય વિદ્યાર્થી અચાનક ક્યાંક ખોવાઈ ગયા.

બૌદ્ધિક લોકો તરફ અનુ વધુ આકર્ષાતી એવું હવે હું સમજી શકી હતી.

કદાચ બધું સમેટીને વિદેશ ચાલ્યા ગયા. આજ સુધી અનુ માટે મારા મનમાં જે માન, સન્માન કે અભિમાન હતું  ક્ષણભરમાં ઓગળી ગયું. પોતાના પુત્રથી પણ કદાચ ઓછી ઉંમરના એ યુવક સાથે અનુ? છી… મારું મન ઘૃણાથી છલકાઈ ગયું. મહિનાઓ સુધી એ આખા શહેરમાં ચર્ચાનો વિષય બની ગઈ.

જો કે સમય જતાં સૌ ભલભલા ગુના અને ગુનેગારોને ભૂલી જાય છે તો આ ઘટનાય સમય જતા ભૂલાતી ચાલી. ક્યારેક મારા મનમાં અનુના બે પ્રેમી- મધુકર અને પ્રિયતમ મહંતીના વિચારો કબજો જમાવી લેતાં. ક્યારેક હું અનુની કથની લખવા કલમ હાથમાં લેતી અને એ જાણે કોઈ દુષ્ટ પ્રેતાત્મા હોય એમ એમના વિચારોથી મન વિચલિત થતાં એ અટકી જતી પછી તો ધીમે ધીમે લોકોની જેમ મેં પણ અનુના વિષયમાં વિચારવાનું છોડી દીધું.

બીજા બે વર્ષ આમ જ પસાર થઈ ગયા. કોઈક ફુરસદના સમયે અનુ અને એના નાનકડા પ્રેમીનું શું થયું હશે એ જાણવા જીજ્ઞાસા થતી અને એ જીજ્ઞાસાના જવાબરૂપે જ હોય એમ એક દિવસ એક વ્યક્તિ મારી સમક્ષ ઉપસ્થિત થઈ. પીળી લુંગી, ગેરૂઆ કુર્તો, આંખે કાળા મોટા ચશ્મા, સહેજમાં રણકી ઊઠતી મેખલાબંધની ઝીણી ઘંટડીઓ… જો આ વ્યક્તિના ખભા સુધી લંબાતા સોનેરી વાળ પર ધ્યાન ન જાત તો મારી પ્રિય પ્રૌઢ સખીના પ્રિયતમની ઓળખનો કોઈ અણસાર ન આવત. અનુએ એની સાથે બે વર્ષ પહેલાં લગ્ન કરી લીધા હતા. અનુના સાનિધ્યના પરિપાકરૂપે એનો ચહેરો પણ બે વર્ષમાં જાણે પાકટ બની ગયો હતો.

આટલા સમય પછી એ પોતાની પત્ની એટલે કે અનુની શોધમાં અહીં આવ્યો હતો. અનુ સાથે લગ્ન કર્યા દોમદોમ સાહ્યબી વચ્ચે જીવતી અનુએ એની સાથે વિશ્વભરમાં હનિમૂન મનાવ્યું. અત્યંત ઉત્તેજના, ઊર્મિસભર દિવસો પસાર થઈ રહ્યાં હતાં ત્યાં અચાનક આ સફર દરમ્યાન એમની મુલાકાત અનુના ભૂતપૂર્વ પ્રેમી મધુકર સાથે થઈ.

બસ ત્યારથી અનુ બદલાઈ ગઈ. પ્રિયતમ મહંતીથી એ દૂર થતી ગઈ. પ્રિયતમે એને તન-મનથી રીઝવવાના પ્રયાસ તો કર્યા એ નિષ્ફળ રહ્યો. પ્રેમના આંધળા ઝનૂનને લઈને થોડીક બળજબરી પણ કરી લીધી પણ અંતે અનુ એક પત્ર અને બે-ચાર મહિનાની ખર્ચી એના માટે મૂકીને મધુકર સાથે ચાલી ગઈ.  વાત થઈ એ પહેલાં મારા મનમાં એવો વિચાર આવ્યો હતો કે મોટી ઉંમરની પત્નીમાંથી  આ યુવાન પતિનું આકર્ષણ ઘટી ગયું હશે પણ અહીં તો સાવ અલગ છેવાડાની વાત લઈને પ્રિયતમ આવ્યો હતો.

અનુને ભૂલવાનો પ્રયાસ કરવા છતાં એને એ ભૂલી શક્યો નહોતો. પ્રિયતમ મહંતી કહેતો હતો કે “અનુને ખબર હતી કે એના વગર એક ક્ષણ પણ હું રહી શકીશ નહીં અને તેમ છતાં એ અને મૂકીને ચાલી ગઈ?”

બેહાલ જેવી અવસ્થામાં મૂકાયેલો પ્રિયતમ મંહતી ગોવાના વિદેશીઓની સંગતમાં જાતને ભૂલવા અનિચ્છનીય કેફી દ્રવ્યોની રંગતના રવાડે ચઢી ગયો અને આવા અભાગીઓના સ્વર્ગ જેવા ગોવામાં સ્થાયી થઈ ગયો હતો

એના સાવ ભોળા બાળક જેવા નિષ્કપટ ચહેરા સામે હું જોઈ રહી. ચહેરા પર દેખાતી ઘેલછા અનુ માટે હતી કે કેફી દ્રવ્યોની અસર હતી? કંઈપણ સમજુ કે જાણું એ પહેલા એ મારા ચરણસ્પર્શ કરીને  ચાલ્યો ગયો

પહેલાં એ હંમેશા કહેતો હતો કે અનુ તો એક સંત જેવી વૈરાગી વ્યક્તિ છે, એ કોઈનુય અનિષ્ટ કરી જ ન શકે. હું અનુને ઓળખતી થઈ ત્યારે તો મને પણ એ સંત જેવી વૈરાગી વ્યક્તિ જ લાગી હતી ને?

આજ સુધી મને મારી આંતઃસ્ફૂરણા પર ગર્વ હતો. મને એવું હતું કે કોઈપણ વ્યક્તિને હું બરાબર પારખી શકું છું પણ હું આજે વિચારું છું તો મને એવું સમજાય છે કે કોણ રાગી કોણ વૈરાગી એ નક્કી કરવામાં આપણે ક્યારેય સફળ થઈ શકતાં જ નથી.

******

મૂળ નામ ‘ગોરા પંત’ પણ સાહિત્ય ક્ષેત્રે શિવાની તરીકે જાણીતા લેખિકાની મૂળ કથા ‘ મન કા પ્રહરી’ને આધારિત અનુવાદ.

૯- વાર્તા અલકમલકની

 ‘અભિયુક્તા’-

મેજિસ્ટ્રેટ શ્રી મિશ્રાની અદાલતની બહાર આજે કોર્ટની બહાર ભીડ હકડેઠઠ હતી પણ સન્નાટાથી વાતાવરણ ભારેખમ, બોઝિલ બની ગયું હતું. કેસ હતો જ એવો સનસનીખેજ.

કેસ હતો એક વીસ વર્ષની યુવતિ પર. બેરિસ્ટર ગુપ્તાના પુત્રના ગળાની સોનાની ચેઈનની ચોરી કરવાનો આરોપ એના પર મૂકાયો હતો. એક યુવતિ અને તે પણ સુંદર, લોકોની ભીડ ન જામે તો જ નવાઈ. ચોરીના આરોપ માટે કોઈ સુંદર યુવતિને આમ કોર્ટના કઠેરામાં ઊભેલી જોવાનુ જરા અજાયબ તો લાગતું જ હતુ, જાણે ક્યારેય કોઈ સ્ત્રી જોઈ ન હોય એમ લોકો એવી રીતે એકઠા થયા હતાં.

બીજી અજાયબ વાત એ હતી કે શહેરના મશહૂર બેરિસ્ટર ગુપ્તા ખુદ આ ચોરીના સાક્ષી હોવાના લીધે જુબાની આપવા હાજર હતા. શહેરના નાના મોટા લોકો એમની ખ્યાતિથી માહિત હતા. સરકારી ઓફિસરો એમની મહેમાનગતિ માણવા એમના ઘેર આવતા. શહેરમાં કોઈ મનોરંજનનો કાર્યક્રમ હોય તો એની જવાબદારી પણ બેરિસ્ટર ગુપ્તા જ સંભાળતા. શરાબના શોખીન એવા ગુપ્તાને ક્યારેય શરાબના પીઠામાં જતા જોયા નહોતા કારણકે એમનું ઘર જ શરાબના પીઠા જેવું હતું. સરકારી ઓફિસરોને કેવી રીતે સાચવવા એની ગુપ્તાને બરાબર ખબર હતી. બેરિસ્ટર સાહેબ પાછા હતા મિલનસાર પણ એટલે કોઈનુંય કામ કરી આપવામાં પાછા નહોતા પડતા.

એક બાજુ નામી બેરિસ્ટર અને બીજી બાજુ બેનામી અભિયુક્તા.

અભિયુકતા એ યુવતિનું નામ હતું. કેસ શરૂ થયો. ગરીબ અભિયુક્તા પોતાના બચાવ માટે કોઈ વકીલ રાખી શકે એમ નહોતી.

બેરિસ્ટર ગુપ્તાના કહેવા પ્રમાણે લાંબા સમયથી અભિયુક્તા શહેરમાં ભીખ માંગતી હતી ત્યારથી એને જોતા હતા. લગભગ એક મહિના પહેલાં એમના ઘર પાસે ગલીના ગુંડા જેવા લોકોને અભિયુક્તાની છેડતી કરતા જોયા અને એમને દયા આવી એટલે ગુંડાઓથી બચાવી. અભિયુક્તાનું કોઈ નથી એવી જાણ થતા એને પોતાના સંતાનોની દેખભાળ કરવા ઘેર લઈ આવ્યા. પંદર દિવસ કામ કર્યા પછી એ અચાનક ઘરમાંથી ગાયબ થઈ ગઈ. ગાયબ થઈ ગઈ એનો વાંધો નહોતો પણ એમના પુત્રની સોનાની ચેઈન લઈ ગઈ હતી એની સામે વાંધો હતો. પોલીસમાં કેસ નોંધાવ્યો. જ્યારે એ પકડાઈ ત્યારે સોનાની ચેઈન એની પાસે જ હતી. હવે આનાથી વધીને બીજો કયો પુરાવો હોઈ શકે? પોલીસ ચોકીમાં સોનાની ચેઈન પણ ગુપ્તાએ ઓળખી બતાવી હતી. ચેઇન ઘડવાવાળા સોનીથી માંડીને પોલીસના અન્ય સાક્ષીઓ ગુપ્તાની વાતને ટેકો આપ્યો. થાણેદારે પણ અભિયુક્તાને કેવા સંજોગોમાં પકડી હતી એનું વર્ણન કર્યું. સરકારી સાક્ષીઓની જુબાની પૂરી થતી હતી.

સીધો કેસ હતો, અભિયુક્તા પર આરોપ પૂરવાર થતો હતો. મેજિસ્ટ્રેટ મિશ્રાએ અભિયુક્તાની પૂછતાછ આદરી. એની કથિત વાતો પરથી એટલું ફલિત થતું હતું કે જો મજૂરી મળે તો મજૂરી નહીં તો ભીખ માંગીને એ પેટ ભરતી હતી. જ્યાં જગ્યા મળે ત્યાં પડી રહેતી હતી. એણે બાળપણથી જ પિતા ગુમાવ્યા હતા. મરી ગયા હતા કે ચાલી ગયા હતા એની ખબર નહોતી. માત્ર માતાએ એને ઉછેરી હતી અને હવે તો મા પણ મરી ગઈ છે અને એ માતાની નિશાનીરૂપ આ ચેઈન છે એવું કહેતા એ રડી પડી પણ કોર્ટમાં દિલથી નહીં દલીલથી જીતાય છે.

મેજિસ્ટ્રેટે એને ગુપ્તા સામે સવાલ કરવાનો, પોતાની સફાઈ આપવાનો મોકો આપ્યો. અત્યંત ધૃણાથી ક્રોધથી તમતમતા ચહેરે અભિયુક્તાએ સાફ ના પાડી દીધી. ગુપ્તાની સાથે વાત કરવાનું તો દૂર એમની સામે જોવાનુંય ટાળ્યું અને ઉમેર્યું કે એણે ચેઈન ચોરી જ નથી એ પોતાની માતાની છેલ્લી નિશાનીઅને પિતાની યાદગીરી હતી..

અભિયુક્તાની આ નિર્ભિકતા અને ગુપ્તાના ફિક્કા પડેલા ચહેરા પરની લકીર જોઈને મેજિસ્ટ્રેટ અને લોકોને અચંબો થયો.

મેજિસ્ટ્રેટના સવાલો હજુ ચાલુ હતા. બેરિસ્ટર ગુપ્તાના ઘેરથી રાતોરાત ભાગી જવાનું કારણ પૂછતાં એણે સીધી નજર ગુપ્તા સામે તાકીને કોર્ટને જે જણાવ્યું એ ખરેખર ચોંકાવનારી બાબત હતી. ગુપ્તાએ જ્યારે એને ગુંડાઓથી બચાવી ત્યારે એના મનમાં ગુપ્તાજી માટે શ્રદ્ધા, સન્માન અને કૃતજ્ઞતાના ભાવ ઉપજ્યા હતા પણ પછી એ ધૃણા અને તિરસ્કારમાં પલટાતા ગયા. જ્યાં બેરિસ્ટર સાહેબની નજર અને નિયત સાફ ન હોય ત્યાં એ કેવી રીતે એમના આશરે સલામત રહી શકે? આશ્રયદાતા જ જ્યાં ભરખી જવા તૈયાર હોય ત્યાં કેવી રીતે રહી શકાય? એ એને લાલચ, ધમકીથી વશ કરવા મથ્યા, એને એમની વાસનાપૂર્તિનું સાધન સમજીને જે વ્યહવાર આચરવા માંડ્યો એ પછી તો એક પળ એ ત્યાં રહેવા તૈયાર નહોતી.

હવે કોર્ટ અને કોર્ટની નજરમાં અભિયુક્તા માટે સહાનુભૂતિ અને બેરિસ્ટર માટે નફરતના ભાવ છલકાયા પણ કોર્ટમાં કોઈની સહાનુભૂતિથી સાબિતીથી કેસ મજબૂત નથી બનતો, એના માટે તો ઠોસ સાબિતી, નક્કર પુરાવા જોઈએ. આ ગરીબ, લાચાર છોકરી ક્યાંથી પુરાવો લાવે? એ કેસ હારી જશે એમાં કોઈ શંકા નહોતી.

ચૂકાદાનો દિવસે પણ કોર્ટમાં ચિક્કાર મેદની હતી. અભિયુક્તા માટે સૌના ચહેરા પર ઉત્સુકતા કરતાં ક્યાંય વધારે ચિંતા દેખાતી હતી. ન્યાયની દેવીના આંખે તો પાટા બાંધેલા છે અને જે એની નીચે બેસીને ચૂકાદો આપવાના છે એમની તટસ્થતા વિશે ખાતરી નહોતી કારણકે ન્યાયનું પલ્લું મોટાભાગે લાગવગ, ધનવાન કે મોભાદાર વ્યક્તિઓ તરફ વધારે નમતું હોય છે. નામદાર જજની પધરામણીથી કોર્ટના ગણગણાટ પર સન્નાટો છવાયો.

મેજિસ્ટ્રેટે ચૂકાદો આપતા પહેલા એકવાર અભિયુક્તાને સોનાની ચેઈન એની જ છે એની સાબિતી માંગી અને જો અભિયુક્તા ઈચ્છે તો એની સફાઈમાં કંઈક કહેવાની તક આપી. અભિયુક્તાની સફાઈ અને સાબિતી જ એ સોનાની ચેઈન હતી જે ગુપ્તાજીએ અભિયુક્તા સાથેની છેડછાડમાં એની કમરે બાંધેલી જોઈ લીધી હતી. અભિયુક્તા એ સોનાની ચેઈન પોતાની પાસેથી ચોરાઈ જવાના ડરે ગળાના બદલે કમરે બાંધતી હતી.

ચેઈનની વચ્ચે હ્રદયાકારનું નાનું પેન્ડન્ટ હતું જે ઉપરથી નક્કર દેખાતું હતું પણ એની પર કોઈ ચોક્કસ રીતે દબાણ આપતા એ ખુલતું હતુ. એમાં અભિયુક્તાના પિતા અને માતાની તસ્વીર હતી. આ જ એનું સત્ય હતું અને આ જ એની સાબિતી હતી જે મેજિસ્ટ્રેટ સાહેબને બતાવવામાં આવી.

કોઈ યુવાન અને યુવતિની એ તસ્વીર જોઈને મેજિસ્ટ્રેટ સાહેબના માનસપટલ પર એ યુવાનની છબી ઉપસી આવી. આ યુવાનને એ ખૂબ સારી રીતે ઓળખતા હતા.

આ યુવાન જ્યારે બી.એ. ફાઈનલમાં હતો ત્યારે મેસના મહારાજની ભોળી અને હસમુખ દીકરી તરફ આકર્ષાયો હતો, આકર્ષણમાંથી માનસિક લગાવ, લગાવમાંથી શારીરિક ખેંચાણ સુધી એ સંબંધ પહોંચ્યો હતો. એ યુવાનનું એ અંતિમ વર્ષ હતું. જે ફેકલ્ટીમાં એને આગળ ભણવું હતું એ ફેકલ્ટી અહીં નહોતી. પ્રેયસીને છેતરવાનો વિચાર સુદ્ધા મનમાં નહોતો પણ સફળતાના ઉચ્ચ શિખરે પહોંચવાની એની મહત્વકાંક્ષાથી એ વિમુક્ત રહી શકે એમ નહોતો. 

પ્રેયસીથી છૂટા પડતા એણે એના પ્યારના ઉપહાર સમું એ પેન્ડન્ટ પહેરાવ્યું હતું અને રડતી પ્રેયસીને છોડીને ભારે દિલે એને નીકળી જવું પડ્યું હતું. મેજિસ્ટ્રેટ મિશ્રા આ તમામ ઘટનાના કડીબદ્ધ સાક્ષી હતા. એ યુવાન અને એની પ્રેયસી છૂટા પડ્યાં એ પછી ક્યારેય મળી શક્યા નહીં. એ ઘટના પર સમયના થર ચઢતા ગયા અને એ ઘટનાય ભૂલાઈ ગઈ.

પણ આજે લગભગ વીસ વર્ષ પછી એ પ્રેમીઓના પ્રેમ, શારીરિક ખેંચાણનું મૂર્તિમંત સ્વરૂપ એમની નજર સામે હતું. હવે તો મેજિસ્ટ્રેટ મિશ્રાને અભિયુક્તામાં પેલી યુવતિના અણસાર પણ કળાતા હતા.

ભૂતકાળની સફર ખેડીને પાછા આવેલા મેજિસ્ટ્રેટ મિશ્રા એમની નજર સામે ઊભેલી અભિયુક્તા અને કોર્ટમાં હાજર સૌની ઉત્સુક નજરને ખાળી શકતા ન હોય એમ એમણે સીધી નજર મેળવવાનું ટાળતા ચૂકાદો આપ્યો.

“અભિયુક્તા નિર્દોષ છે, એને જવા દો” કોર્ટના સન્નાટાને ચીરતા એમના અવાજથી ફેલાયેલી સ્તબ્ધતાનો બોજ વધારે હતો કે એમના હ્રદય પરનો બોજ વધારે હતો એ કળવું મુશ્કેલ હતું પણ જાણે જજની ખુરશી એમને ડંખતી હોય એમ સફાળા એની પરથી એ ઊભા થઈ ગયા.

******

સુપ્રસિદ્ધ અને રાષ્ટ્રીય ચેતનાના સજાગ કવયિત્રી અને લેખિકા સુભદ્રા કુમારી ચૌહાણની વાર્તા ‘અભિયુક્તા’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

૮- વાર્તા અલકમલકની-

‘મૂંગો’

ચમેલી, એના પતિ અને એમના બે સંતાનો- બસંતા અને શકુંતલાનો નાનો પણ મઝાનો પરિવાર. આજે ચમેલીના નાના પરિવારમાં એની સખીવૃંદની હાજરીથી ઘરમાં આનંદનું વાતાવરણ હતું. નાનકડી શકુંતલા સૌના ધ્યાનનું કેન્દ્ર હતી. વાતો, હસી, મજાકના વાતાવરણની વચ્ચે ત્યાં જાણે ખલેલ પડી. બારણે કોઈ કિશોર ઊભો હતો. એ કોણ છે, ક્યાંથી આવ્યો છે એની પણ કોઈને ખબર નહોતી પણ એ ત્યાં કોઈ કારણસર ઊભો છે એવું સમજાતા કોઈને એને બોલાવીને એના વિશે જાણવાનું મન થયું.

ત્યાં ઊભેલા કિશોરને એની સામે સૌ કોઈ જોઈને કશીક વાત કરી રહ્યાં છે એના પરથી એ એટલું તો સમજ્યો કે વાત એને ઉદ્દેશીને થતી હતી. એ પોતાના બંને કાન પર હાથ મૂકીને સમજાવવા મથ્યો કે એને સંભળાતું નથી.

હવે ત્યાં બેઠેલા નારીવૃંદને એનામાં રસ પડ્યો. કોઈ પોપટને રામ-રામ બોલતા સાંભળીને જે ઉત્તેજના થાય એવો જ કોઈ ભાવ ત્યાં બેઠેલાઓએ અનુભવ્યો.

ચમેલીએ જરા આગળ વધીને એને પૂછ્યું, “કોણ છું? ક્યાંથી આવ્યો?”

મૂંગાએ ઈશારાથી પોતાની મૂછ મરડવાનો અભિનય કરીને પોતાના બાપ અને ઘૂંઘટ કાઢતો હોય એમ એની મા વિશે સમજાવ્યું કે એ નાનો હતો ત્યારે એનો બાપ મરી ગયો અને મા એને છોડીને ચાલી ગઈ હતી.

હવે સૌને એના માટે થોડી સહાનુભૂતિ થઈ. વાત કરવાથી તો એ નહીં સમજે એટલે એની જેમ જ હાથના ઈશારાથી પૂછ્યું

“તો પછી તને કોણે ઉછેર્યો?”

એ કંઈક બોલવા ગયો પણ જ્યારે ભાષા શોધાઈ નહોતી ત્યારે આદિ માનવ જે ઘૂરકાટ કરીને  બોલવા મથતો હશે એવો કાંય કાંય જેવો કર્કશ અવાજ જ ગળામાંથી નીકળ્યો. જેની એ શું કહેવા માંગે છે એ કોઈને ખબર ન પડી.

વળી હાથના ઈશારે મૂંગાએ કહેવા પ્રયત્ન કર્યો કે, “એને જેણે ઉછેર્યો એ કોણ છે એની ખબર નથી પણ એ લોકો એને ખૂબ મારે છે.”

હવે સૌની સહાનુભૂતિ કરૂણામાં પલટાઈ. કેટલી યાતના સહીને એ કંઇક કહેવા માંગતો હશે પણ કહી શકતો નહોતો એ સૌ જોઈ શકતાં હતાં. વળી એના ઈશારાની ભાષાથી એવું સમજાયું કે એ નાનો હતો ત્યારે એનું ગળું સાફ કરવાની કોશિશમાં કોઈએ એની ઉપજિહા- ષડજીભ કાપી નાખી હતી એટલે એ જ્યારે બોલવા મથતો ત્યારે ઘાયલ પશુ પીડાય એવો અવાજ નીકળતો તો ક્યારેક જ્વાળામુખીના વિસ્ફોટ જેવો આવાજ નીકળતો.

એના આટલા આયાસોથી સૌને સમજણ પડી કે શારીરિક ખામીને બાદ કરતાં એ માનસિક રીતે સ્વસ્થ હતો. પછી તો ઈશારાથી સમજાવ્યું કે એણે હલવાઈના ત્યાં રાતોની રાતો જાગીને લાડુ બનાવ્યા છે, દૂધ લાવવાથી માંડીને દૂધ હલાવવાની મહેનત કરી છે. જ્યાં નોકરી કરી ત્યાં વાસણો માંજ્યા છે, કપડાં ધોયા છે પણ ક્યારેય કોઈની આગળ હાથ લંબાવીને ક્યારેય ભીખ નથી માંગી. મહેનત કરી છે અને બાવડાના જોરે પેટનો ખાડો ભર્યો છે. ધીમે ધીમે સૌને એવું સમજાતું ગયું કે કદાચ એ એની ફોઈ અને ફૂઆની પાસે રહેતો હતો. એમના માટે મજૂરી કરીને જે કાંઇ થોડા આના કમાતો હતો એ પણ લઈ લેતાં અને બદલામાં એને બાજરા કે ચણાની રોટી પકડાવી દેતાં.

હવે ચમેલીને સાચે જ દયા આવી, ઈશારાથી એને પૂછી લીધું, “મારા ઘેર કામ કરીશ?”

મૂંગાએ પૂછ્યું કે આપીશ શું? ખાવાનું? રૂપિયા-પૈસા?

ચમેલી એ ખાવાની સાથે ચાર રૂપિયા આપવાનું કહ્યું અને મૂંગો રાજીથી અહીં રહેવા તૈયાર થઈ ગયો. હવે તો મૂંગો એના ઘેર જવાના બદલે અહીં જ રહેતો. ચમેલીના દિકરા બસંતાની સાથે ભળી ગયો. ક્યારેક આજુબાજુના છોકરાંઓ એને ચીઢવતાં પણ એ ચીઢાતો નહીં.

ચમેલીના પતિને પણ એની પર કરૂણા થતી. બીચારો કેટલો પીડાય છે? કેટલું કહેવા મથે પણ કહી ના શકે એનાથી વધીને બીજી લાચારી શું હોઈ શકે?

એક દિવસ સવારે જોયું તો મૂંગો દેખાયો નહીં. ચમેલી ક્યાંય સુધી એની રાહ જોતી રહી, ચિંતા કરતી રહી. છેવટે પત્નીકે સાંત્વન આપવા કે અકળાઈને પણ પતિ બોલી ઊઠ્યા.

“જતો રહ્યો લાગે છે. ગમે એટલું સાચવો પણ અંતે તો ગંદી નાળીનો કીડો જ ને? એક તો એને રાખ્યો ત્યારથી લોકો માટે આપણું ઘર જાણે અજાયબ ઘર જ બની ગયું હતું. જે આવે એના માટે એ કૌતૂક બની ગયો હતો. જવા દે જ્યાં ગયો હોય ત્યાં.” કહીને પોતાના કામે વળગ્યા.

સવારની બપોર થવા આવી. ચમેલીએ છોકરાઓને જમવાનું આપીને રસોડું આટોપવા માંડ્યું ત્યાં બારણે મૂંગો દેખાયો. ઈશારાથી એણે સમજાવ્યું કે એ પણ ભૂખ્યો છે. અત્યારે સુધીની ચિંતા રોષમાં પલટાઈ અને ચમેલી ભભૂકી ઊઠી. એણે ડબ્બામાંથી રોટલીઓ મૂંગા તરફ લગભગ ફેંકી, “કામ તો કરવું નથી ભીખારીને ને મફતની રોટી ખાવી છે. મૂંગો શબ્દો તો સમજ્યો નહીં પણ ચમેલીનો રોષ બરાબર પારખી ગયો. એણે રોટી લેવા જરાય હાથ લંબાવ્યો નહીં. ક્યાંય સુધી બંને એકબીજાને તાકતા ઊભા રહ્યાં, ચમેલીની આંખમાંથી રોષ ઓછો થયો એ જોઈને મૂંગાએ નીચા મોઢે રોટી ખાવા માંડી. ચમેલીને સમજાયું નહીં કે એણે ભીખનો સ્વીકાર કર્યો કે એની મમતાનો? પણ પછી જરા કૂણી પડતાં એ દૂધ લઈ આવી.

“ક્યાં ગયો હતો?”

કોઈ જવાબ નહીં. વળી પાછો ચમેલીનો રોષ ફાટ્યો. હાથમાં પકડેલા ચીપિયો મૂંગાના બરડામાં ચોઢી દીધો. મૂંગો જરાય હલ્યા વગર જડની જેમ ઊભો રહ્યો. એ પોતાનો અપરાધ સમજી શકતો હતો. વળી એનો નિમાણો ચહેરો જોઈને ચમેલીની આંખમાંથી આંસુના બે ટીપા સરક્યા, જડ જેવો મૂંગો ચમેલીની આંખના આંસુ જોઈને રડી પડ્યો.

એ દિવસે તો વાત ત્યાં જ પૂરી થઈ ગઈ પણ હવે મૂંગાને વારંવાર ઘરમાંથી ક્યાંક જતા રહેવાની ટેવ પડી હોય એમ ગમે ત્યારે કહ્યા વગર ચાલ્યો જતો અને મન થાય ત્યારે પાછો આવીને ઊભો રહેતો.

વળી એક દિવસ નવું જોણું થયું. બસંતાએ મૂંગાને તમાચો ચોઢી દીધો. મૂંગાએ એને મારવા હાથ ઉપાડ્યો અને અટકી ગયો અને એ રડી પડ્યો. એના કર્કશ અવાજથી ચમેલી બહાર આવી. રડવાનું કારણ પૂછતાં મૂંગાએ કહ્યું કે બસંતાને એને માર્યો. ચમેલી બસંતાને કંઈક કહેશે એવી અપેક્ષાથી એણે ચમેલીનો હાથ પકડી લીધો. ક્ષણભર ચમેલીને થયું કે જાણે એના દિકરાએ એનો હાથ પકડ્યો. અચાનક એના મનમાં ઊઠેલી લાગણીથી એ કંપી ગઈ, એણ એણે વિચારો ખંખેરી નાખતી હોય એમ માથું અને મૂંગાનો હાથ ઝાટકી નાખ્યા. એને વળી આવો અમંગળ વિચાર મનમાં ક્યાંથી આવ્યો? ક્યાં બસંતા અને ક્યાં આ મૂંગો!

બસંતા અને મૂંગાની વચ્ચે ક્યાં કોઈ સામ્ય જ હોઈ શકે? પણ તેમ છતાં એક પળ એને મૂંગા તરફ મમતા ઊમટી આવી. બસંતા કરતા એની શારીરિક ક્ષમતા ઘણી હતી. એ ધારે તો બસંતાને ધૂળ ચાટતો કરી દે એટલી તાકાત એનામાં હતી પણ એ માલિક અને નોકરની વચ્ચેનો ભેદ બરાબર સમજતો હતો. ચમેલીને થયું કે એણે બસંતાને શિક્ષા કરવી જોઈએ પણ પુત્રપ્રેમના લીધે એ ન કરી શકી. બસંતાને એક અક્ષર કહ્યા વગર એ રસોડામાં ચાલી ગઈ. મૂંગાના પેટની ભૂખની જેમ ચૂલા પર રોટલી બળતી હતી. એ મૂંગા માટે વાસી રોટલી લઈને બહાર આવી. મૂંગો વેધક નજરે એની સામે જોઈ રહ્યો હતો. એની સાથે થયેલા પક્ષપાત સામે તિરસ્કાર છલકાતો હતો એ નજરમાં ચમેલી એને ન્યાય કરે એવી અપેક્ષા હતી. ચમેલીએ નજર ફેરવી લીધી એના કાને પશુ ઘૂરકતું હોય એવો અવાજ પડ્યો. જોયું તો મૂંગો એને થયેલા અન્યાયની વ્યથાથી રડી રહ્યો હતો.

ચમેલીની થયું આ તે કેવુ પશુ એણે પાળી લીધું છે જેના દિલમાં માનવી જેવી વેદના હતી! અનુકંપાથી એનું મન ભરાઈ આવ્યું વળી યાદ આવ્યુ કે બંસતા એવું કહેતો કતો કે એણે ચોરી કરી એટલે માર્યો છે. મન માનતું નહોતું તેમ છતાં એવું લાગતું હતું કે મૂંગાને સજા મળવીએ જ જોઈએ.

એણે કઠોર સ્વરમાં મૂંગાને પૂછ્યું,” કેમ રે ચોરી કરતા ક્યાંથી શીખ્યો?”

મૂંગો મોઢું નીચે કરીને ઊભો રહ્યો. ચમેલી ફરી ક્રોધથી કાંપી ઊઠી. એને લાગ્યું કે મૂંગાને એના અપરાધ માટે સજા મળવી જ જોઈએ. મૂંગાનો હાથ પકડીને ઘરની બહાર ધકેલતાં બોલી, “જા નીકળ મારા ઘરની બહાર. એક વાર રસ્તા પર રખડતો થઈશ પછી ખબર પડશે કે કેવી કૂતરા જેવી જીંદગી કોને કહેવાય.”

મૂંગાને કંઈ સમજણ પડી નહીં. એ આંખો ફાડીને ચમેલી સામે જોતો રહ્યો. ચમેલી વધુ અકળાઈ.

“રહેવું હોય તો નોકરોની જેમ સરખી રીતે કામ કર નહીંતો નીકળ. અહીં કોઈ તારા નખરા ઊઠાવવા નવરુ નથી.”

મૂંગાને સમજણ નહોતી પડતી કે એની સાથે શું ચાલી રહ્યું છે. બસંતાના બદલે ચમેલી કેમ એની પર અકળાય છે. ચમેલી એકધારું બોલતી રહી.

“બદમાશ, પહેલા તો કહેતો હતો કે ભીખ નથી માંગતો તો રોજ રોજ ભાગી જઈને ખાય છે ક્યાં? ક્યાં જઈને મ્હોં મારી આવે છે? ગમે એટલું કરો પણ કૂતરાની પૂંછડી વાંકી તે વાંકી જ. હમણાં જ નીકળ ઘરની બહાર.”

મંદિરની મૂર્તિની જેમ એ સ્થિર હતો. શું બોલે એ? એને એટલી સમજણ પડતી હતી કે શેઠાણી એની પર નારાજ છે. ચમેલીને એની સ્થિરતા જોઈને શરમ આવી કે જે સાંભળી શકતો જ નથી એની આગળ એ કેવું કેવું બોલી રહી છે અને તેમ છતાં એને ઘરની બહાર ધકેલી તો દીધો જ. મૂંગો ધીમે ધીમે ઘરની બહાર ચાલ્યો ગયો. એ દેખાયો ત્યાં સુધી ચમેલી એને જોતી રહી. આંખમાં આવેલું આંસુનું ટીપુ કોઈ ન જુવે એમ એણે લૂછી નાખ્યું.

થોડી વારમાં તો બસંતા અને શકુંતલાએ બારણાની બહાર જોઈને બૂમ મારી.

“અમ્મા, મૂંગો”

ચમેલીએ જોયું તો લોહી નિંગળતી હાલતમાં મૂંગો ઉંબરા પર માથુ મૂકીને પશુ જેવા અવાજથી રડી રહ્યો હતો. એ મૂંગો હતો એ કારણ માત્રથી શેરીના છોકરાઓથી દબાવા કે એમની જોહુકમી માનવા એ તૈયાર નહોતો. શારીરિક તાકાત એનામાં વધુ હતી તેમ છતાં એ એકલો હતો, તિરસ્કૃત હતો,  છોકરાઓએ ભેગા થઈને એનું માથું ફોડી નાખ્યું હતું.

આજે પહેલી વાર ચમેલીને એના રૂદનમાં અનેક મૂંગાઓની વેદનાનો હાહાકાર સંભળાયો જે સમાજમાં ભિન્ન ભિન્ન સ્વરૂપે ફેલાયેલા છે, એવા મૂંગાઓ જેમની સાથે અન્યાય થાય છે, અત્યાચાર થાય છે પણ એમની પાસે અવાજ નથી એટલે પોતાની વ્યથા કહી નથી શકતા. બોલવા માટે સ્વર છે પણ એમના એ સ્વરનો કોઈ અર્થ નથી કારણકે એમના વજૂદ એમના અસ્તિત્વનો રાષ્ટ્ર, સમાજ, ધર્મ તરફથી સ્વીકાર નથી હોતો. આજે આવી કેટલીય વાચાહીન વ્યક્તિઓ છે જે અકથ્ય વેદના લઈને પીડાય છે પણ મૂંગાની જેમ વ્યકત કરી શકતા નથી.

અને મૂંગાની વેદના અને વ્યથાથી ચમેલીનું હ્રદય દ્રવી ઊઠ્યું, એના દિલમાંથી મૂંગા માટે મમતા વહી આવી. બધી રીસ, સંકોચ, ધૃણાને હડસેલીને એ ઉંબરા પર માથુ ટેકવીને રડી રહેલા મૂંગા પાસે બેસી પડી..

હવે મૂંગા અને ચમેલી વચ્ચે માત્ર અને માત્ર એક માનવીય સંવેદનાનો તાર સંધાઈ રહ્યો.

*******

રંગેય રાઘવ લિખિત ‘ગૂંગો’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ

‘ગૂંગો’ નામથી ઓળખાતા કિશોરના માધ્યમથી શોષિત, પીડિતોની અસહાયતાનું વર્ણન

આ વાર્તાના લેખકે વિકલાંગ પ્રત્યે સમાજની સંવેદનહીનતા તાદ્ર્શ્ય કરાવી છે. સાથે એવું કહેવા આયાસ કર્યો છે કે આવા લોકો સાથે સંવેદનાપૂર્ણ વ્યહવાર કરવો જોઈએ જેથી એ લોકોને પોતાની નિર્બળતા કે કમી પર લઘુતાભાવ ન ઉત્પન્ન થાય.

૭- વાર્તા અલકમલકની-

‘ ખોલ દો’

અમૃતસરથી બપોરે બે વાગે ઉપડેલી સ્પેશિયલ ટ્રેન રાત્રે દસ વાગે મોગલપુરા પહોંચી. રસ્તામાં કંઈ કેટલાય લોકો ઘવાયા, કપાયા, મર્યા. ટ્રેનના ડબ્બામાં જાણે લોહીની નદીઓ વહી રહી. ચારેકોર રૂદનના અવાજો, ક્યાંક કોઈની દબાયેલી ચીસો, ક્યાંક ચિત્કારોથી સ્ટેશન પરનો માહોલ ખળભળતો રહ્યો. જે કોઈ બચ્યા એ ઠામ ઠેકાણાં વગરના આમથી તેમ ભટકતાં થઈ ગયાં.

ભારત-પાકિસ્તાનના ભાગલા એ માત્ર જમીન વચ્ચે ખેંચાયેલી રેખાઓથી થયેલા ભાગલા નહોતા. એ ભાગલા તો બે કોમના માનવીઓ વચ્ચે ખેંચાયેલી પાશવી રેખા હતી જેનાથી માનવતા ક્ષતવિક્ષત થઈ ગઈ હતી.

એક તરફથી ગંતવ્ય સ્થાને જતી ટ્રેનોમાં ચઢતાં માનવીઓ, ટ્રેન જ્યાં પહોંચે ત્યાં એ જીવતાં માનવીઓ હશે કે લાશોના ખડકલાં એ તો સૌ સૌની તકદીર પર નિર્ભર હતું.

આવા થોડાં જીવિત લોકો, થોડી લાશોના ખડકલાં વચ્ચે ઘણાં લાંબા સમય સુધી મૃતપ્રાય અવસ્થામાં પડેલા સિરાજુદ્દિનની આંખો ખુલી ત્યારે એને પોતાની જાત ઠંડી જમીન સ્પર્શતી હોય એવું લાગ્યું અને પોતાની આસપાસ અજાણ્યા પુરુષો, સ્ત્રીઓ અને બચ્ચાઓનો ઉભરતો પ્રવાહ જોયો, જાણે એની આસપાસ ઉમટ્યો હોય એવો એક ભયાવહ માનવ મહેરામણ..  

માંડ માંડ એ પોતાના નબળા હાથોના ટેકે ટેકે ઊભો થવા મથ્યો. આજુબાજુ નજર કરી. કેમ્પમાં આમ તો શોરબકોર હતો પણ બુઢ્ઢા સિરાજુદ્દિનના કાનો જાણે બધિર થઈ ગયા હતા કે પછી એ ચીસો, એ અવાજો એના કાન સુધી અફળાઈને પાછા આવતા હતા. એની તરફ જોનારની નજરમાં એ જીવિત છે કે લાશ એ કળવું મુશ્કેલ બને એટલી હદે એ સ્થિર બની ગયો હતો. એનું વજૂદ, એનું અસ્તિત્વ જાણે શૂન્યમાં લટકી રહ્યું હતું. ક્ષુબ્ધ થયેલું મન વધુને વધુ હતપ્રભ બની ગયું. દૂર દૂર આસમાન સુધી એ એકીટસે નિહાળતો રહ્યો. એની વૃદ્ધ આંખોમાં અનેક સવાલો, અઢળક વ્યથા હતી. આસમાન તરફ તાકી રહેલી આંખોમાં સૂરજની રોશની ઉતરી આવી. એ જાણે જાગ્યો અને કોઈ એક નવી આશાનો સંચાર થયો હોય એમ એ જરા સળવળ્યો.

સૂરજની એ રોશનીની સાથે આંખોમાં કેટલીય તસવીર ઉપસી આવી આગ, ભાગંભાગ, સ્ટેશન, બંદૂકમાંથી ઝબકારા સાથે વછૂટતી ગોળીઓ અને સકીના…

અરે! સકીના ક્યાં?

સિરાજુદ્દિન એકદમ ચોંકીને ઊભો થઈ ગયો. એની સકીના ક્યાં?

“સકીના…સકીના” બૂમો મારતો બહાવરો બનીને એ ત્યાં કેમ્પમાં માણસોના ટોળાં વચ્ચે દોડતો રહ્યો. પૂરા ત્રણ કલાક સુધી એ જીવ પર આવીને સકીનાને શોધતો રહ્યો પણ એને એની જવાન, માસૂમ દીકરી સકીના ક્યાંય ન દેખાઈ. ચારેકોર હાહાકાર મચેલો હતો. કોઈ પોતાનું બાળક શોધતું હતું તો કોઈ પતિ,પત્ની, મા-બાપને શોધતાં હતાં.

હારી થાકીને ઢગલો થઈ ગયેલા સિરાજુદ્દિનને દિમાગ પર જોર આપવા છતાં યાદ નહોતું આવતું કે એનાથી સકિના ક્યારે, ક્યાં છૂટી પડી. વિચારોના અલગ અલગ મોડ પર ફરીને અંતે તો એનું મન ત્યાં જઈને ઊભુ રહ્યું જ્યાં એની નજર સામે સકિનાની અમ્મીનો મૃતદેહ દેખાતો. લાશ બની ગયેલી પત્નીના આંતરડાં બહાર આવી ગયા હતા. કેટલી નિર્દયતાથી એને રહેંસી નાખી હતી! કમકમાં આવી ગયા એને અને બસ, એનાથી આગળ એ કશું વિચારી ન શક્યો. એની નજર સામે જ પત્નીએ અંતિમ શ્વાસ લીધો હતો. મરતી પત્નીએ આજીજી કરી હતી કે એની પરવા કર્યા વગર એ સકિનાને લઈને ભાગે અને એ સકિનાને લઈને સાવ ખુલ્લા પગે ત્યાંથી ભાગ્યા હતો.

હવે બધું યાદ આવતું ગયું. ભાગતી વખતે સકિનાનો જમીન પર પડેલો દુપ્પટ્ટોય એણે ઉંચકી લીધો હતો. અરે હા! એ દુપ્પટ્ટો અત્યારે પણ એના કોટના ઉપલા ખીસામાં સલામત હતો પણ સકીના ક્યાં? ગમે એટલું યાદ કરવા છતાં એને યાદ નહોતું આવતું કે એ સકીના એનાથી છૂટી ક્યારે પડી? રસ્તામાં જ્યારે તોફાનો કરવાવાળાઓએ ટ્રેનને રોકીને એમાં ચઢી આવ્યા ત્યારે એ બેહોશ થઈ ગયો ત્યાં સુધીનું યાદ આવ્યું. તો એનો અર્થ કે એની બેહોશી દરમ્યાન એ લોકો સકીનાને ઉઠાવી ગયા?

આગળ વિચારવાની એનામાં હિંમત નહોતી. એને આશ્વાસનની, સધિયારાની જરૂર હતી પણ આ હોહામાં કોણ કોનું સાંભળવાનું હતું? એને બૂમો મારીને રડવાનું મન થયું પણ આંસુઓએ પણ સકિનાની જેમ એનો સાથ છોડી દીધો હતો.

દિવસો પસાર થતાં ગયા. કોઈ પરિણામ ન મળતાં જે લોકો સૌને મદદ કરતા હતા એવા લોકોને જઈને મળ્યો.  આ આઠ નવજવાનો પાસે લાઠીઓ, બંદૂક હતી. ક્યાંય પણ જઈને એ લોકો ખોવાયેલાઓને શોધવાનો ખરેખરો પ્રયાસ કરતા હતા.

બાપે એકની એક દીકરીની ઓળખ આપી. ગોરો રંગ, મોટી પાણીદાર આંખો, કાળા વાળ, સત્તર વર્ષની ખૂબસૂરત સકિનાના ડાબા ગાલ પર મોટો કાળો તલ હતો એ ય એણે કહ્યું.

ખંતીલા નવયુવાનોએ સિરાજુદ્દિનને આશા બંધાવી કે સકિનાને ગમે તેમ કરીને શોધી લાવશે.

“યા ખુદા, મદદ ખુદા.. કી વો મેરી બેટીકો ઢૂંઢકે જલદીસે મેરે પાસ લે આયે.”  બાપે એમની કામયાબી માટે દુવા માંગી.

આઠે નવજુવાનોએ જીવ પર આવીને પ્રયાસો આદર્યા. ટ્રક લઈને અમૃતસર સુધી ગયા. માણસોના ખડકલામાંથી શોધી શોધીને જીવિત બચ્ચાં, બુઢાઓને સલામત જગ્યાએ ખસેડ્યા. સાચે જ ઉમદા, માનવતાભર્યું એ કામ હતું પણ સકિના ના મળી. દીવસો પસાર થતા ગયા.

આજે દસમો દિવસ હતો. મદદની ભાવનાથી ફરી એ લોકો અમૃતસર જઈ રહ્યા હતા ત્યાં રસ્તાના ખૂણા પર એક છોકરીને જોઈ. ટ્રક રોકી.

એ સત્તર વર્ષની ખૂબસૂરત યુવતિનો ગોરો રંગ, મોટી પાણીદાર આંખો, કાળા વાળ, ડાબા ગાલ પરનો કાળો મોટો તલ સકિનાની ઓળખ છતી કરી રહ્યો હતો.

એક સામટા આઠ આઠ યુવાનોને જોઈને એ ગભરાઈ, ભાગવા મથી પણ એ યુવાનોએ એને આંતરી, ખૂબ ભાવથી એની સાથે વાત કરી, એને સધિયારો આપ્યો, દૂધ અને ખાવાનું આપ્યું. હવે સકિનાને ખાતરી થઈ કે સાચે જ એ સલામત હાથોમાં છે. એક યુવાને પોતાનો કોટ ઉતારીને સકિનાના દુપટ્ટા વગરના ખૂલ્લા બદનને ઢાંક્યું.

આ તો બધા મદદગાર હતા, મસીહા બનીને આવ્યા હતા. કંઈ કેટલાયને એમણે બચાવ્યા, ઉગાર્યા હતા. સિરાજુદ્દિનને વિશ્વાસ આપીને આવ્યા હતા કે એની બેટીને શોધી લાવશે.

*****

આ યુવાનોના ગયા પછી સિરાજુદ્દિન એક એક દિવસ સકિના મળશે એની આશામાં તેમ આથડતો હતો. પેલા યુવાનો સકિનાને લઈને આવશે એવી ઉમેદથી એમની વાટ જોતો હતો. રોજે રોજ એ યુવાનોની કામયાબી માટે દુવા માંગતો.

એક દિવસ સિરાજુદ્દિને કેમ્પ પાસે પેલા લોરીમાં બેઠેલા યુવાનોને જોયા. લોરી ઉપડે એ પહેલા એણે દોટ મૂકી.
“સકિના મિલી?”

“મિલેગી, મિલેગી” એક સાથે આઠે જણ બોલ્યા.

“યા ખુદા, યે નવજવાનોકો મદદ કરના.” એની હાથ ફરી એકવાર દુવા માટે ઊઠ્યા. લોરી ચાલી ગઈ. સિરાજુદ્દિન જતી લોરીની પાછળ નજરના તાર જોડતો ઊભો રહ્યો.

એટલામાં થોડી જ વારમાં એનાથી થોડે દૂર કોલાહલ મચ્યો. કોઈ છોકરી રેલ્વે લાઈન પાસે બેભાન અવસ્થામાં પડી હતી. ચાર જણ એને સ્ટ્રેચરમાં લઈને આવ્યા અને એને હોસ્પિટલમાં દાખલ કરીને ચાલ્યા ગયા. કેમ્પમાં આમ જ બધું યંત્રવત ચાલ્યા કરતું.

સકિના તો નહી હોય એમ વિચારીને સિરાજુદ્દિન એમની પાછળ હોસ્પિટલ સુધી પહોંચ્યો. થોડીવાર તો એ પૂતળાની જેમ ઊભો રહ્યો પછી ધીમે પગલે એ અંદર ગયો. રૂમમાં કોઈ જ નહોતું. બત્તી પણ ચાલુ નહોતી. સિરાજુદ્દ્દિન ડરતો ડરતો એ સ્ટ્રેચરની પાસે ગયો. રૂમમાં અચાનક કોઈએ લાઈટ કરી. ડૉક્ટર હતા. સિરાજુદ્દિને એ લાશની જેમ પડેલી યુવતિના ચહેરા સામે જોયુ. ગોરા ગાલ પરનો કાળો તલ જોયો અને એની રાડ ફાટી ગઈ.

“સકિના…..”

ડૉક્ટરે એ લાશ જેવા દેહની નાડી તપાસી અનેએ યુવતિને હવા મળે એના માટે  સિરાજુદ્દિન તરફ જોતા કહ્યું,

‘ખોલ દો, ખિડકિયાં ખોલ દો…”

સકિનાના લાશ જેવા દેહમાં સળવળાટ થયો. એના નિર્જિવ જેવા દેહમાં ચેતન વ્યાપ્યું. બેહોશી જેવી દશામાં એના કાનો પર જાણે અવાજ અફળાતો રહ્યો..

“ખોલ દો, ખોલ દો, ખોલ દો” અને એણે સલવારનું નાડું છોડી નાખ્યું.

“ખોલ દો..ખોલ દો..” હજુ એના કાને અવાજ અફળાતા હતા.

એણે સલવારનું નાડું ખોલીને એની સલવાર નીચે સરકાવા માંડી.

સિરાજુદ્દિને અત્યંત ખુશીથી બૂમ મારી,

“જિંદા હૈ, મેરી બેટી જિંદા હૈ. યા ખુદા મેરી બેટી જિંદા હૈ.. જિંદા હૈ, મેરી બેટી જિંદા હૈ……યા ખુદા મેરી બેટી જિંદા હૈ…

અને ડૉક્ટર પગથી માથા સુધી ઠંડા પસીનાથી નીતરી રહ્યા.

*****

સાદત હસન મન્ટો લિખિત વાર્તા  ‘ખોલ દો’ પર આધારિત ભાવાનુવાદ.

સમાજની કઠોર વાસ્તવિકતા અને સત્ય પર લખવા પ્રખ્યાત મન્ટો ભારતના ભાગલા વિશેની વાર્તાઓ માટે જાણીતા છે. એમની વાતો અને વાર્તાઓ ભારોભાર રોષ અને આક્રોશના સૂરથી લખાયેલી છે.

૬-વાર્તા અલકમલકની’

‘તમારું ઘર, તમારી દુનિયા’

આજે ઘરમાં લાંબા સમય પછી જરા આનંદનો, આરામનો માહોલ હતો. પ્રસન્નનું સત્ર બે દિવસ પહેલા સમાપ્ત થયું અને પિંકીની પરીક્ષાઓ પણ કાલે પૂરી થઈ એટલે જાણે ઘર પરથી અને છોકરાંઓના મન પરથી કેટલોય બોજ ઊતરી ગયો હોય એવું હળવું ફૂલ જેવું વાતાવરણ હતું. હવે પરિણામની ચિંતા થોડા દિવસ સુધી આગળ ઠેલીને આઝાદી માણવાના દિવસો શરૂ થયા હતા.

વેકેશનમાં ક્યાંક બહાર જવાના અયોજનને લઈને જમવાના ટેબલ પર કલબલાટ મચ્યો હતો. હર એક જણ પાસે જાત જાતની ફરમાઈશ અને જાત જાતના સુઝાવ હતા.

પિંકી અને પ્રસન્નના પિતા મિ.પ્રસાદે થોડીવાર આ શોરબકોર ચાલવા દીધો અને પછી વાતનો દોર પોતાના હાથમાં લેતાં બોલ્યા, “ બધી વાત બરાબર પણ તમને એ તો ખબર છે ને કે પપ્પાની ઑફિસમાં વેકેશન નથી હોતું.”

“અરે, તો પછી તમે આરામથી ઘરે બેસી રહેજો પણ હું તો છેવટે દસ પંદર દિવસ માટેય ક્યાંક તો જઈશ. તમને તો ઑફિસ સિવાય બીજુ ક્યાં કઈ યાદ રહે છે, આ છોકરાઓની પરીક્ષાનો ભાર મેં એકલીએ વેઠ્યો છે. મારે હવે કોઈ ચેન્જ જોઈએ જ છે” મમ્મી બોલી.

અમે બે અમારા બે ની વ્યાખ્યા પ્રમાણેનો આ નાનકડો, સુખી પરિવાર હતો પણ સુખની વ્યાખ્યા સૌ કોઈની જુદી હતી.

“હું એમ વિચારતો હતો કે..” મિ.પ્રસાદ થોડા અચકાતા અવાજે બોલ્યા…સૌ એમની સામે તાકી રહ્યા. સૌની સામે એક સરસરી નજર નાખીને એ ફરી બોલ્યા, “હું એમ વિચારતો કે આ શનિવારે જઈને બાપુજીને લઈ આવું.”

“ઓહ…નો.” બંને છોકરાઓ એક સાથે કોરસમાં બોલી ઊઠ્યા.

“આટલી જલ્દી?” મમ્મીએ પતિ સામે તીખી નજરે જોતા કહ્યું.

“જલદી ક્યાં છે. એમને માયાના ત્યાં ગયે બે મહિના થઈ ગયા.”

માયા એટલે મિ.પ્રસાદની બહેન.

બસ આ વાત પર સૌના મત અલગ પડતાં હતાં. છોકરાઓના મતે હવે દીકરો–દીકરીના ભેદ રહ્યા નહોતા જ્યારે પપ્પાને ખબર હતી કે બાપુજી માટે એ વાત સ્વીકારવી ઘણી અઘરી હતી. દીકરીના ઘરનું પાણી પણ ના પીવાય એવું માનતી એ પેઢી માટે આટલા બધા દિવસનું રોકાણ અકળાવનારું હશે એવું એ જાણતા હતા.  હવે આ ઉંમરે એમના વિચારો બદલે એવી કોઈ શક્યતા નહોતી.

પપ્પા છોકરાઓને અને પત્નીને કહેતા હતા કે, “આ તો ઠીક છે કે માયા એકલી રહે છે તો એના ઘેર રહેવાનું એમણે મંજૂર રાખ્યુ, બાકી છાયાના સંયુક્ત પરિવારમાં તો એ એક દિવસ પણ રહેવા તૈયાર ન થાય.”

વાતાવરણ ડહોળાઈ ગયું. છોકરાઓ ચૂપચાપ જમીને ઊભા થઈ ગયા. પત્નીની ઈચ્છા હતી કે બાપુજીને લાવવાનું આઠ–દસ દિવસ ઠેલાઈ જાય તો સારું કારણકે છોકરાઓની પરીક્ષા હમણાં પૂરી થઈ છે અને એમને થોડા રિલેક્સ થવાનો સમય આપવો જોઈએ. ઘરમાં વડીલ હોય તો છોકરાઓના હસવા–બોલવા, ખાવા પીવા પર થોડું બંધન જેવું તો થઈ જાય.

“તો પછી શું કરું? એમને ત્યાંજ રહેવા દઉ?” પતિના અવાજમાં તીખાશ ભળી.

“ના. સાવ તો એવું નહીં પણ પછી આપણે જ તો…” જીભ સુધી આવેલા વેઠવા શબ્દને એમણે પાછો ધકેલી દઈ વાક્ય અધુરુ મૂકી દીધુ પણ કેટલીક વાર ન બોલાયેલા શબ્દો પણ ઘણું કહી જાય. પતિ પણ એ ન બોલાયેલા શબ્દોનો સૂર પારખી ગયા. એમને આ ક્ષણે પોતાની જાત લાચાર લાગતી હતી.

માતાના અવસાન પછી કેટલાય સમય સુધી પિતાજી અહીં આવવા તૈયાર નહોતા. એ તો મિ.પ્રસાદ હતા કે જે દોડી દોડીને પિતાની ખબર લઈ આવતા અને જેટલી વાર જતા એટલી વાર પિતાની ઉંમરનો થાક એમના શરીર પર જોઈ શકતા. ચાલીસ વર્ષથી જેનો સાથ હતો એ પત્ની એમને છોડીને ચાલી નીકળી હતી. એની વ્યથા પિતા ખમી શકતા નહોતા. અંતે દીકરા–વહુની આજીજી અને છોકરાઓના આગ્રહથી એ થોડા નરમ થયા અને અહીં આવી ગયા પણ ધીમે ધીમે જે એ અનુભવી શક્યા કે સ્વાગતમાં જે ભાવ હતો એ હવે ઓસરી રહ્યો હતો.

બાપુજી આમ તો નરમ સ્વભાવના હતા, એમની જરૂરીયાતો પણ ઘણી ઓછી અને દખલ કરવાની તો જરાય આદત નહોતી. એવું પણ નહોતું કે બાપુજી પહેલી વાર અહીં આવ્યા હતા. પહેલા એ અને મા બંને સાથે આવતાં. આઠ દસ દિવસ રહેતાં ત્યારે બંને એકબીજાનું ધ્યાન રાખતાં એટલે બીજા કોઈના માથે ખાસ ભાર નહોતો. છોકરાઓ નાના હતાં તો દાદા–દાદી સાથે ગોઠવાઈ જતાં ત્યારે દાદા–દાદી સાથે સૂવા બંને વચ્ચે મીઠો ઝગડો થતો પણ હવેની વાત જુદી હતી. બંને મોટાં થઈ ગયા હતાં. હવે સ્વતંત્રતા ગમતી. બાપુજીને કોની સાથે સુવાડવા એ સમસ્યા થઈ ગઈ. ત્રણે બેડરૂમ રોકાયેલા હતા. અંતે બાપુજીનું સ્થાન લિવિંગરૂમમાં નિશ્ચિત થયું. ત્યાં એમના ચશ્માં, પાણી. દવાઓ ગોઠવાઈ પણ બાપુજીને બાથરૂમ તો પ્રસન્નાનો વાપરવો પડતો. મોડા સુધી જાગીને વાંચતા પ્રસન્નાને બાપુજી વહેલી સવારના નિત્યક્રમથી ખલેલ પહોંચતી.

મિસિસ પ્રસાદના પોતાના કાર્યક્રમો રહેતા, સપ્તાહમાં એક વાર માલિશ, પંદર દિવસે મહેંદી અને દર મહિને ઘરમાં યોજાતી લેડિઝ ક્લબની મિટિંગ, આ બધામાં બાપુજીની હાજરી કઠતી. પિંકી, પ્રસન્નાના મિત્રોના ટોળાં ઘરમાં ઘેરાયેલા રહેતાં. બાપુજી આ બધામાં કોઈ કારણ વગર પણ નડતા એવું સૌને લાગતુ,  સૌને બહાર જમવાનો શોખ એટલે બાબુજી માટે જમવાની વ્યવસ્થા કર્યા વગર નીકળાતું નહી.

ઓહ્હો, કોઈ એક સમસ્યા હોય તો એનો ઉકેલ આવે પણ આટલી બધી સમસ્યાઓનું શું?

અંતે મિ. પ્રસાદે છોકરાઓની પરીક્ષા પતે ત્યાં સુધી બાપુજીને બહેનના ઘેર મોકલી આપ્યા. હવે પરીક્ષા પતી થઈ એટલે બાપુજીને લઈ આવવા એવો નિર્ધાર કરીને માયાને ફોન કરી દીધો પણ ફોન પર માયાએ જે સમાચાર આપ્યા એ મિ.પ્રસાદ માટે આશ્ચર્યજનક જ નહીં આઘાતજનક હતા.

બાપુજી માયાના ઘેરથી નીકળીને સીધા ગામના પોતાના ઘેર જતા રહ્યા હતા. આ વળી નવી સમસ્યા, પત્નીને જો આ વાતની ખબર પડે તો માયાનું ખરાબ દેખાય કે આટલા થોડા સમય માટે પણ એ બાપુજીને સાચવી શકી નહીં.

મિ.પ્રસાદે સમય કાઢીને બાપુજીને મળી લેવાનો અને પાછા અહીં લઈ આવવાનો નિર્ધાર કરી લીધો. એમના મનોચક્ષુમાં નંખાઈ ગયેલા, હારી થાકી ગયેલા, વ્યથિત બાપુજી દેખાતા હતા. ક્યારે પહોંચીને બાપુજીને પાછા લઈ આવુ એવી મનોદશા લઈને પહોંચેલા મિ.પ્રસાદે બાપુજીને જોયા ત્યારે એ સ્તબ્ધ થઈ ગયા.

ઓત્તારી, મઝાના મિત્ર મંડળ વચ્ચે ઘેરાયેલા બાપુજીના ચહેરા પર પહેલાંની રોનક હતી. પત્નીને વિસર્યા નહોતા પણ પત્ની વગરના જીવનને જીવવાનો પ્રયત્ન જરૂર કરી રહ્યા હતા. ઘરમાં જમવા માટે ટેબલ ખુરશી આવી ગયા હતા. જૂના બેઠા ટૉઈલેટના બદલે કમોડનો ઉપયોગ કરતા થઈ ગયા હતા.

“ભાઈ શું થાય, હવે ઉંમર થતી જાય છે એમ નીચે બેસવાનું માફક નથી આવતું.” બાપુજી પાસે બધા કાર્યોના કારણો હતા.

ઘરના પાછળના ભાગની ઓરડી કિસ્ના અને એની પત્નીને રહેવા આપી દીધી હતી. કિસ્નો ઘરનું બધુ કામ કરતો અને એની પત્ની બાપુજી માટે રસોઈ કરતી.

“બાપુજી, માયાના ઘેરથી સીધા અહીં કેમ ચાલ્યા આવ્યા? માયાના ઘેર સોરવતું નહોતું તો હું આવીને લઈ જાત, એને કીધું હોત, એ મૂકી જાત.  આ બધું શા માટે” મિ.પ્રસાદ સમજી શક્યા કે બાપુજીએ હંમેશા અહીં રહેવાનો પાકો બંદોબસ્ત કરી લીધો છે.

“જો ભાઈ, આ લેવા મૂકવાની ચિંતા તમારે કરવાની જરૂર નથી. મારા હાથ પગ ચાલે છે ત્યાં સુધી હું અહીં જ રહીશ. ત્યાં તમે બધા પોતાનામાં મસ્ત છો. અહીંયા તો મારે મિત્રો છે, પાડોશી છે, બહાર ઊભો રહુ તો પસાર થતાં દસ લોકો જય રામજી કહેતાં જાય છે. તમારી મા તો છે નહીં પણ હું છું ત્યાં સુધી દીકરીઓ માટે પીયરનું ઘર ખુલ્લુ હોય તો એ આવી શકે.

તારી મા હતી ત્યારે છાયા, માયા આવે તો એમને મા સાથે હાથો હાથ કામ કરવું પડતું. હવે તો આ કિસ્નાની પત્ની છે તો બંનેને આવશે ત્યારે રાહત મળશે.

મિ.પ્રસાદને કહેવાનું મન થયું કે બહેનો એમના ઘેર આવી શકે પણ યાદ આવ્યું કે જ્યારે એમના આવવાની વાત થતી ત્યારે ઘરમાં કેવું તોફાન મચી જતુ. એ ચૂપ રહ્યા

“અત્યારે તો ચિંતા નથી પણ ઘર વેચાશે ત્યારે આ કિસ્નો પછી ઘર ખાલી નહીં કરે તો?”

“જો ભાઈ, હું જીવુ છું ત્યાં સુધી તો ઘર વેચવાની ચિંતા નથી. તમારે અહીં આવવું નથી અને મારા મર્યા પછી જે ઘર લેશે એણે કિસ્નાનું વિચારવાનું છે. ભોપાલ આવતા પહેલા ઘણી સારી ઓફર આવતી હતી. સારું થયું મારા મનને રોકી રાખ્યું અને બીજી વાત, તારે આ બધા ઝમેલામાં માયાને સંડોવવાની ક્યાં જરૂર હતી. કદાચ જમાઈબાબુને મારું ત્યાં ઝાઝુ રોકાવાનું ન ગમ્યુ હોત તો? માયાની સાથે મારી હાલત કેવી કફોડી થાત? હું કોઈને મ્હોં દેખાડવાને લાયક ના રહેત. ત્યાંથી નીકળી જવામાં જ મને અકલમંદી લાગતી હતી. બસ હવે બહુ વાતો થઈ,તને આખી રાતનો તને ઉજાગરો હશે. જરા આરામ કરી લે હું તારા માટે બજાર જઈને કંઈક લઈ આવુ.”

બાપુજી એ ઘણું વિચારી લીધું હતુ. એમનો સ્પસ્ટ સૂર એ કહેતો હતો ,હવે એ આ અંગે કોઈ ચર્ચામાં પડવા માંગતા નહોતા. જ્યાં એમનું પોતાનું ઘર હોય તો શા માટે એમને બીજાના ઘેર રહેવું પડે?”

મિ.પ્રસાદ પણ સમજી રહ્યા કે બાપુજીને ક્યારેય એ ઘર એમનું લાગ્યુય નહોતું કે લાગવાનુંય નહોતુ.

******

પદ્મશ્રી અવૉર્ડ સન્માનિત મરાઠી લેખિકા માલતી જોશીની વાર્તા’ ’યે તેરા ઘર યે મેરા ઘર’ને આધારિત ભાવાનુવાદ ‘તમારું ઘર, તમારી દુનિયા’.

૫-વાર્તા અલકમલકની-* ખુદા હાફિઝ*

રાતનો અંધકાર આખા શહેરને ભરડામાં લઈને બેઠો હતો. નાનો અમસ્તો અવાજ થાય તોય એનાથી ભયના વાતાવરણમાં ઉમેરો થઈ જાય એટલી હદે સન્નાટો છવાયેલો હતો.  એટલામાં ચારેકોર સન્નાટાનું વાતાવરણ જાણે ખળભળી ઉઠ્યું. શહેરની સ્મશાનવત શાંતિને ચીરતી મિલિટરી વાનની સાયરનથી શહેર કંપી ઊઠ્યું.

શહેરમાં કહેરનું વાતાવરણ છવાયેલું હતું. શહેર ભડકે બળતું હતું. રાતના અંધકારમાં આ ભડકે બળતા મકાનોથી જે પ્રકાશ રેલાતો હતો એ તો ભયાવહતામાં વધુ ઉમેરો કરતો હતો. ક્યાં કોણે આ સળગાવ્યું એ સવાલ અહીં અર્થહીન હતો. શહેરના હિંસક વાતાવરણને કાબૂમાં લેવા શહેર મિલિટરીને સોંપાયું હતું. કદાચ મિલિટરીને શુટ એટ સાઈટ અર્થાત દેખો ત્યાંથી ઠાર કરો એવી સત્તા અપાઈ ગઈ હતી. પેલી મિલિટરીની વાન એક રસ્તેથી પસાર થઈને બીજા રસ્તે વળી.

ઠપ ઠપ ઠપ… કોઈ દોડ્યું. જીવ બચાવવા સ્તો.

ઠક ઠક ઠક… દૂર પહેરો ભરતા મિલિટરીના જવાનના બુટનો અવાજ એની પાછળ પડ્યો હોય એમ સંભળાયો.

ભયથી કાંપી ગયેલો એ માણસ જીવ બચાવવા જ્યાં જે જગ્યા મળી ત્યાં સંતાવા મથ્યો. ઠક ઠક ઠક… મિલિટરીના જવાનના પગલાં દૂર થતાં ગયા. એ માણસનો જીવ હેઠો બેઠો પણ એથી કરીને જીવ બચશે કે કેમ એ નક્કી કરી શકતો નહોતો. એણે હજુ સંતાયેલા રહેવાનું જ નક્કી કરીને ત્યાં પડેલા કચરાના મોટા ડબ્બાની આડશ લીધી. માંડ શ્વાસ હેઠો બેઠો ત્યાં અવાજ આવ્યો..

“કોણ છું તું?” માંડ હેઠો બેઠેલો પેલાનો શ્વાસ થંભી ગયો.

વળી પાછો કચરાના એ ડબ્બામાંથી અવાજ આવ્યો અને એ અવાજની સાથે એક માણસનું ડોકું પણ બહાર આવ્યું.

એ પણ પેલા માણસની જેમ જીવ બચાવવા અહીં આ કચરના ડબ્બામાં સંતાયો હતો.

બીજાએ એને ફરી પૂછ્યું, “કોણ છું તું, હિંદુ કે મુસલમાન?”

“તું કોણ છું, હિંદુ કે મુસલમાન?”એ જ સવાલ પહેલાએ બીજાને પૂછ્યો.

બંનેના ચહેરા અને અવાજ આતંકિત હતા.

“ખબર છે ને અહીં કરફ્યૂ છે, જુવો ત્યાં ઠાર મારોનો હુકમ છે. તું ક્યાં જતો હતો? આગ લગાડવા કે બોંબ ફેંકવા?” હજુ ક્ચરાના ડબ્બામાં સંતાયેલા બીજા માણસના અવાજમાં શંકા હતી.

સમય જ એવો હતો કે દરેકનો બીજા પરનો વિશ્વાસ ઊઠી ગયો હતો.

“તું કેમ અહીં સંતાઈને બેઠો છું. કોઈનું ખૂન કર્યું છે કે કરવા માટે સંતાયો છું?” પહેલાએ પૂછ્યુ.

અને એટલામાં ફરી સાયરનનો અવાજ આવ્યો અને બંનેની વાત અટકી ગઈ. શ્વાસ પણ સંભળાય એવી શાંતિમાં અવાજ તો ઘણો મોટો કહેવાય. બંને ચૂપ થઈ ગયા. સાયરનનો અવાજ દૂર થતાં ફરી એ સવાલ પર આવીને બંને અટક્યા, એક બીજાને ઓળખવા જરૂરી હતા પણ સાચી ઓળખ આપવામાં બંનેને જોખમ લાગતું હતું.

બંને એકબીજાનું નામ પહેલા જાણવાની જીદે ચઢ્યા હતા. જરા વારે પેલા પહેલા આવેલા માણસે ખચકાતા પોતાનું નામ આપ્યુ,

“ગુલાબ”

“અરે પણ ગુલાબ મોહમદ કે ગુલાબચંદ?” બીજાને હજુ વધુ ખાતરી જોઈતી હતી.

સામે જવાબ ન મળ્યો..

“ઠીક છે એ બધું, અત્યારે તો આપણે બંને વખાના માર્યા અહીં સંતાયા છીએ એ જ એક સત્ય છે.” કચરાના ડબ્બામાંથી અવાજ આવ્યો, “હું અહીંયા સાત-આઠ કલાકથી સંતાયો છું જો આ કરફ્યૂ બીજા બે દિવસ લંબાયો તો શું થશે? અહીં સામે કરફ્યૂમાં ભાગવા જતા એક માણસને ગોળી મારી અને કૂતરાની જેમ ઠસડીને લઈ ગયા એ મેં મારી નજરે જોયું છે.”

“એણે કંઈક તો કર્યુ હશે ને..કોણ હતો એ?” ગુલાબે પૂછ્યુ.

“અહીં નજીક મિલ છે એનો મજૂર જ હશે.”

“અહીં તો મજૂર કે મારાઓમાં કોઈ ફરક રહ્યો નથી.” ગુલાબે કહ્યું

વળી સાયરનનો અવાજ અને હિંદુ છે કે મુસલમાન એ જાણ્યા વગર બંને એક સાથે કચરાના ડબ્બામાં સંતાયા. ભયની એક એક પળે એ એકબીજાની વધુ નજીક આવી રહ્યા હતા. જ્યારે માણસ ભયમાં હોય કે ભાવમાં એના હોઠે સાચા શબ્દો સરી પડે અને એવી કાચી ક્ષણે બીજાથી અલ્લાની રહેમ માટે શબ્દો સરી પડ્યા..

હવે એની ઓળખ તો પાકી થઈ ગઈ.

“મુસલમાન છું તું” ગુલાબ એકદમ આતંકિત બની ગયો.

“ડરી ગયો? બીજાએ ગુલાબને પૂછ્યું.

“હા..” એકાક્ષરી જવાબ આપીને ગુલાબ ચૂપ.

“અરે, એટલું તો વિચાર કે અત્યારે એકબીજાને મારીને આપણને શું મળવાનું છે? લોકો આ ડરથી જ એકબીજાને મારે છે.”

સાયરનોના ઉપરાઉપરી અવાજની વચ્ચે હવે બંને જણ વચ્ચે વિશ્વાસની હવા બંધાવા માંડી.

બીજાએ પોતાની વ્યથાની વાત માંડી, એ શહેરમાં બાળ-બચ્ચાં માટે કપડાં અને રમકડાં લેવા ગયો હતો. શહેરમાં એ એના એક હિંદુ દોસ્તના ઘેર રોકાયો હતો. શહેરનું વાતાવરણ થોડું સલામત બન્યું છે એવા સમાચાર સાંભળીને ઘેર જવા નીકળ્યો અને અહીં ફસાઈ ગયો .”

“હું પણ મારા મુસલમાન દોસ્ત રહેમાનના ઘેર રોકાયો છુ એવી લોકોને ખબર પડી અને એનું ઘર સળગાવ્યું. હું પાછળના બારણેથી નીકળી શકુ એના માટે સળગતો દરવાજો રોકીને એ ઊભો રહ્યો. મને બચાવવા જતા એના હાથ બળી ગયા. એ એટલો તો અચ્છો કારીગર છે પણ હવે મશીન પર કામ કેવી રીતે કરશે?” ગુલાબની પણ પોતાની કથા હતી.

“હું ઘાટી પર સામાન ઉતારવાનું કામ કરુ છું. પૈસા મળે ત્યારે ત્યાંથી જ થોડીઘણી ખરીદી કરીને પાછો વળી જઉ છુ.પણ કાલે ઈદ છે એટલે આ વખતે અહીં મોટા શહેર સુધી આવી ગયો. બનેવી સાથે  સામાન ખરીદી રહ્યો હતો અને અચાનક ભાગદોડ શરૂ થઈ ગઈ. દંગલ શરૂ થઈ ગયું . એક બાજુ હર હર મહાદેવ અને બીજી બાજુ અલ્લા હો અકબરના નારા શરૂ થઈ ગયા. હું ય એક તરફ ભાગ્યો તો ખરો પણ પછી બનેવીને ન જોતા એને શોધવા ગયો તો એ એકબાજુ લોહીથી લથબથ પડ્યો હતો. કોઈએ એને છરો મારી દીધો હતો. કોઈએ એને પૂછ્યું હશે કરું કે એ હિંદુ છે કે મુસલમાન? બનેવીને ખભે નાખીને ભાગવા ગયો ત્યાં કોઈએ મારો હાથ પકડીને એના ઘરમાં ખેંચી લીધો. એ પારો હતી. અમારા ગામની. એણે મને બચાવી લીધો.પણ હવે અહીથી ગમે તેમ કરીને મારે નીકળવું પડશે. ઘાટી પર મારી નાવ પડી છે. ઘેર બીવી બચ્ચા રાહ જોતા હશે. એમણેય આ સમાચાર સાંભળી લીધા હશે. મને શોધવા નીકળી પડે એનો મને ડર છે. મારે અહીંથી નીકળવું જ પડશે.”

“અરે પણ અહીંથી નીકળીને જઈશું ક્યાં?” ગુલાબે એનો ડર છતો કર્યો.

“અને અહીં બેસી રહીશું તો ય બચીશું એની ખાતરી છે ખરી? હવલદારે જોયા તો વગર કારણના માર્યા જઈશું.”

અને બંને હિંમત એકઠી કરીને કચરાના ડબ્બામાંથી બહાર નીકળ્યા. કોણ હિંદુ અને કોણ મુસલમાન. અત્યારે તો બંને એકમેકનો હાથ થામીને જીવ બચાવવા ભાગતા હતા. રસ્તામાં પગે અથડાતી લાશ જોઈને અરેરાટી થાય પણ અત્યારે લાશની ચિંતા છોડીને જીવતાની ચિંતા કરવાનો સમય હતો. ઠેબા ખાતા ખાતાય એ ભાગતા રહ્યા.

કેવા કારમા સંજોગો હતા ! કોની ચિંતા કરે? થોડા સમય પહેલા જીવતાં જાગતાં માનવી લાશ બનીને આમથી તેમ આથડતાં હતાં. કોને બાળવા કે કોને દાટવા?

હવે તો પહેલો જીવ પર આવી ગયો હતો. એને જ્યાં સંતાયા હતા એ આડશની સામે થોડે દૂર દેખાતી ગલી સુધી પહોંચવું હતુ,

“બસ એક વાર ત્યાં સુધી પહોંચી જઈએ પછી વાંધો નહી આવે. એ ગલીમાંથી આપણે સીધા મારે જે ઘાટ પર જવું છે ત્યાં પહોંચી જઈશું.”

“પણ હું ત્યાં બદામતલા ઘાટ પર આવીને શું કરીશ?” ગુલાબનો પ્રશ્ન વ્યાજબી હતો.

“તારી મરજી, પણ હું તો નીકળીશ.” બીજાના અવાજમાં આ પાર કે પેલે પાર ઝંપલાવાનું વલણ હતું. જ્યાં સંતાયા હતા એ ગલીની બીજા છેડે પહેરો દેતી પોલીસની નજરથી બચીને જો એ એના ઘર સુધી જતી ગલી સુધી પહોંચી જશે તો એ સલામત રીતે ઘર તરફ જઈ શકશે એવી આંધળૂકિયાવૃત્તિ પર એ ઉતરી આવ્યો હતો.

“હું શું કરીશ અહીંયા, સવાર થઈ જશે પછી પણ આ લોકો મને જવા દેશે એની ક્યાં ખબર છે?” ગુલાબનો ડર વ્યાજબી હતો.

“એટલે જ મારે સવાર થાય એ પહેલા મારા ઘેર પહોંચવું છે.”

બંનેની નજર ગલીના છેડે પહેરો દેતી પોલીસ પર પહેરો દેતી હતી. બે-પાંચ મિનિટ એમની ખુરશીઓ ખાલી જોઈને બીજાએ હિંમત એકઠી કરી.

“ગુલાબચંદ,હું જઈશ હવે.”

“અવતાર, અવતાર મારું નામ છે.હું તારી પાસે ખોટું બોલ્યો હતો.” ગુલાબે કહ્યું

“કરીમ. મારું નામ કરીમ છે.”

હવે બંનેને સાચી ઓળખ આપવામાં ખચકાટ ન થયો.

“સાચવીને જજે ભાઈ, તું મને હંમેશા યાદ રહીશ.” અવતારના અવાજમાં હમદર્દીની સાથે ભાઈચારાનો રણકો કરીમને સંભળાયો.

“મને પણ તું યાદ આવીશ અને હા, અલ્લાની મરજી હશે તો ફરી ક્યારેક મળીશું. ખુદા હાફિઝ.” અને કરીમે હળવેથી સરકવાની પેરવી કરવા માંડી. જતા જતા એ પાછુ વળીને અવતારને જોતો રહ્યો. અવતાર એ ગલીના છેડે સલામત રીતે પહોંચે એની ફિકરમાં એને જોતો રહ્યો. એના હ્રદયના વધી રહેલા ધબકારા એ પોતે સાંભળી શકતો હતો.

કરીમ ગલીના વળાંક પર દેખાતો બંધ થયો અને એણે નિરાંતનો શ્વાસ લીધો પણ એટલામાં ઠક ઠક ઠકા ઠક…કરીમ જે ગલીમાં વળ્યો હતો એ ગલી તરફ મિલિટરીના જવાનોના બુટના અવાજ સંભળાયા.

શ્વાસ રોકીને અવતાર બેસી રહ્યો..

ધાંય.. ધાંય…. ગોળીઓનો અવાજ અને ફરી સન્નાટો…

શ્વાસ રોકીને બેઠેલો અવતાર હીબકે ચઢ્યો.

*******

બંગાળ અને બંગાળી ભાષા એના ઉત્તમ સાહિત્ય અને સાહિત્યકારોથી સમૃદ્ધ છે. બંગાળી લેખક શ્રી સમરેશ બાસુને એમની નવલકથા ‘શામ્બા’ માટે ભારતની રાષ્ટ્રીય એકેડમી એવોર્ડથી નવાજવામાં આવ્યા છે.

શ્રી સમરેશ બાસુએ ફક્ત ૨૧ વર્ષની ઉંમરે એમની પ્રથમ નવલકથા ‘નયનપુરે મતિ’ લખી જે નવલકથા સ્વરૂપે પ્રગટ થવાના બદલે સિરિયલરૂપે આકાર પામી. ત્યારબાદ એમણે ‘ઉત્તરાંગા’ નવલકથા લખી. શ્રી સમરેશ બાસુએ એમની કથાઓમાં ગ્રામ્ય અને શહેરના મધ્યમવર્ગી જીવન અને એમની સમસ્યાઓને સુપેરે વાચા આપી છે. . તો આજે પ્રસ્તુત હતી એમની એક અત્યંત સંવેદનશીલ વાર્તા

૪-વાર્તા અલકમલકની * ફાંસ *

***** ફાંસ*****

“ગજબની વાત છે  આ તો.. દિવસોના દિવસો લંબાતા જાય છે, તારીખો બદલાતી જાય છે અને સુનવણીનોય કોઈ અંત નથી આવતો!” અકળાયેલા શેખરના મનમાં લાવાની જેમ આક્રોશ ખદબદતો હતો. શેખરે સાંભળ્યું તો હતું કે કોર્ટમાં કેસ. કેસના ચૂકાદા ઠેલાતા જતા હોય છે પણ આવા સંજોગો એના પોતાના જીવનમાં આવશે એવું તો સપનામાં વિચાર્યું નહોતું. કહી, સાંભળેલી વાત અને અનુભવની વાતમાં કેટલું અંતર છે એ આજે શેખરને સમજાતું હતું. આમ તો કેસ એણે જ ફાઈલ કર્યો હતો જે કરવો એના માટે, એની પ્રતિષ્ઠા માટે કેટલો જરૂરી હતો એ તો માત્ર શેખર જ જાણતો  હતો. એની અત્યંત લોકપ્રિય નવલકથા સાથે આમ કોઈ ચેડાં કરશે કે વ્યવસાયના નામે એની સાથે આટલી હદે છેડછાડ થશે એવુંય ક્યાં વિચાર્યું હતુ?

શેખર….

એક પછી એક સફળ નવલકથા આપ્યા પછી શહેરમાં અત્યંત મોખરાના લેખકોમાં જેની ગણના થતી હતી એવું એક સન્માનીય નામ. માત્ર નામ કમાવા માટે કે વ્યવસાય માટે લેખન કરવું એવી એની પ્રકૃતિ જ નહોતી એટલે તો એ આજ સુધી ટી.વી. કે ફિલ્મો જેવા માધ્યમોથી દૂર રહ્યો હતો પણ કોણ જાણે કેમ પણ એ અજાણતાં જ એ આ ઝાકમઝોળ દુનિયાની અડફેટમાં આવી જ ગયો. એ મુંબઈના નિર્દેશકે એવી એવી તો વાતો કરી હતી કે શેખર એની નવલકથા પરથી ફિલ્મ બનાવવાની પરવાનગી આપી બેઠો. હા, એક શરત મૂકી હતી કે એ ફિલ્મની સ્ક્રિપ્ટ એ પોતે જ લખશે. કદાચ….કદાચ જો ફિલ્મને અનુરૂપ કથામાં ફેરફાર કરવાની આવશ્યકતા ઊભી થશે તો એમાં એની અનુમતિ લેવી પડશે.

એ નિર્દેશકે એની બધી શરતો મંજૂર રાખતા, એને વિશ્વાસ આપતા કહ્યું હતું, કે “આ કથા પરથી એકદમ સફળ ફિલ્મ બનશે. એક તરફ ફિલ્મનું કામ સમાપ્ત થશે કે ડિસ્ટ્રિબ્યૂટર લાઈન લગાવી દેશે. સિલ્વર જ્યુબિલી તો પાકી જ સમજો. અરે! આ નવલકથા જેટલી ચર્ચાઈ છે એનાથી વધારે ચર્ચા એની ફિલ્મ પર થશે… મારી ખાતરી દાદા,”

આ વખતે તો નિર્દેશકની જોડે એક નિર્માતા પણ હતા. મુંબઈના એક બિલ્ડરે એના વિતરણ હકો લીધા હતા. એણે પણ નિર્દેશકની વાતને ટેકો આપતા કહ્યું હતું કે,

“અરે, દાદા જોજો ને આ ફિલ્મથી તમે તો નામ કમાશો સાથે અમે પણ એટલા પૈસા કમાઈશુ કે જેની તમે કલ્પના પણ ના કરી હોય.“

બસ, આજે શેખરને એ વાતનો અફસોસ થતો હતો કે કેમ એણે બિલ્ડરની એ વાત પર ધ્યાન ન આપ્યું કે પછી એના મન પર ફિલ્મનો નશો ચઢી ગયો હતો? એ સમયે એણે મનોમન ગણતરી કરી હતી કે આ નવલકથાની કેટલી આવૃત્તિ છપાઈ અને કેટલા વાચકોએ વાંચી. એની સામે ફિલ્મ બનશે તો કેટલા લોકો સુધી એ પહોંચશે અને અંતે આપણે લખીએ છીએ શેના માટે? આપણી વાત લોકો સુધી પહોંચે એના માટે? માધ્યમ કોઈ પણ હોય પણ કેટલા લોકો સુધી પહોંચે છે એ મહત્વનુ છે.

બસ શેખરે પોતાની શરતો સાથે ફિલ્મ બનાવવાની મંજૂરી આપી દીધી અને પોતાનું સમગ્ર ધ્યાન સ્ક્રિપ્ટ લખવામાં કેન્દ્રિત કરી દીધું. સ્ક્રિપ્ટ તો સરસ લખાઈ હતી પણ ફિલ્મ એનાથી પણ વધુ ચોટદાર બનશે એવી નિર્દેશકે ખાતરી આપી દીધી.

અંતે ફિલ્મ તૈયાર થઈ એ જોઈને તો શેખર હતાશ થઈ ગયો. એની ઉત્કૃષ્ટ નવલકથા પર આવી ઉતરતી કક્ષાની ફિલ્મ બનશે એવી તો કલ્પના ક્યાંથી કરી હોય? શેખરે ફિલ્મ રજૂ કરવા સામે પ્રતિબંધ મૂકી દીધો પણ એમ એના વિરોધથી નિર્માતા ક્યાં માને એમ હતો?  ફિલ્મની પાછળ એનુ એસીં લાખ રૂપિયાનું રોકાણ હતું અને શેખરનું? નિર્માતાના કહેવા પ્રમાણે એનું રોકાણ તો બે, ચાર કે બાર પાનાનું જ ને?

શેખર ગમે એટલો ગુસ્સામાં હોય પણ સામે નિર્માતા હજુ શાંત હતો. એણે શેખરને સમજાવવા  પ્રયાસ કર્યો જ કે પુસ્તક અને ફિલ્મ બે અલગ માધ્યમની વાત છે. એમાં જરૂરી ફેરફાર કરવા પડે. સત્યજીત રાય જેવા દેશ-વિદેશમાં પ્રખ્યાત દિગદર્શકે પણ પ્રેમચંદ જેવા લેખકની કથા પરથી ‘શતરંજ કે ખેલાડી” બનાવી એમાંય ફેરફાર કર્યા જ હતા.

સિદ્ધાંતવાદી શેખરને આ મંજૂર નહોતું. આજ સુધી એ પોતાના લેખન માટે સંપૂર્ણપણે સમર્પિત હતો. એની નવલકથા પ્રસિદ્ધ થતી ત્યારે એ સમગ્રતયા ચર્ચાના કેન્દ્રમાં રહેતો. વાચકો પ્રસંશાથી ભરપૂર પત્રો  એને લખતાં. શેખરે સમૃદ્ધિ કરતાં સ્વમાન અને સિદ્ધાંતને મહત્વ આપ્યું. એણે કોર્ટમાં કેસ ફાઈલ કર્યો. કોર્ટ કે કાનૂનને શેખરના નામ. યશ કે એની પ્રસિદ્ધિ સાથે કોઈ લેવાદેવા નહોતી. અહીં તો બસ વકીલોના તર્ક અને દલીલોનો આધાર હતો. ત્રણ વર્ષે નીચલી કોર્ટે ચૂકાદો આપ્યો જેમાં શેખર કેસ હારી ગયો.

કારણ કહો કે તારણ એ નીકળ્યું કે ક્યાં તો વકીલની દલીલોમાં દમ નહોતો કે વકીલ સામા પક્ષની સાથે મળી ગયો હશે અથવા ચૂકાદો પોતાની તરફેણમાં આવે એના માટે નિર્માતાએ અઢળક રૂપિયા ખર્ચી કાઢ્યા હશે.

શેખરના હાથ અને હથિયાર હેઠા પડ્યા હતા. શું કરે એ? બિલ્ડરના હાથે આમ એ પોતાની નવલકથાને આમ સાવ સસ્તી પ્રસિદ્ધિ માટે સોંપી દે?

હવે એના માટે આ કેસ એના આત્મસન્માન, પ્રતિષ્ઠાનો પ્રશ્ન બની ગયો હતો. આજ સુધી ન તો એ ક્યારેય સત્તા સામે ઝૂક્યો હતો કે ન તો એણે કોઈની કદમબોસી કરી હતી કે ક્યારેય ઈમર્જન્સી દરમ્યાન ઈંદિરા ગાંધીની સરકાર સામે નમતુ તોળ્યુ હતુ.

હવે તો આ પાર કે પેલે પાર. ડગલું ભર્યું કે ના હટવુંના જોમ સાથે વધુ દમદાર વકીલ રોકીને શેખરે ઉપલી કોર્ટમાં કેસ ફાઈલ કર્યો. એવો વકીલ જે કોર્ટને કોપી રાઈટનું મહત્વ સમજાવી શકે. નવલકથાના અભ્યાસ અને ફિલ્મ જોયા પછી વકીલે કોપી રાઈટનું ઉલ્લાંઘન કરીને બનેલી ફિલ્મ પર જે દલીલો કરી એનાથી શેખરને લાગ્યું કે હવે આ કેસનો ચૂકાદો એની તરફેણમાં ચોક્કસ આવશે. વળી પાછી તારીખ પર તારીખનો સિલસિલો ચાલુ થયો.

વકીલને શું નડ્યું ? એણે તો દરેક હાજરી માત્ર માટે દસ હજાર રૂપિયા ફી લેવાનું ઠેરવ્યું હતું.  હવે શેખર માટે વકીલની ફી ચૂકવવાની સમસ્યા વિકટ બનવા માંડી. માથે દેવાનો બોજ વધતો ચાલ્યો અને મિત્રો, સ્નેહીઓનો સાથ ઘટતો ચાલ્યો. નવું કશુંક લખી આપવા માટે પ્રકાશકોનું દબાણ વધતું ચાલ્યું. અખબારો, પત્રિકાઓ, પૂરા સાહિત્યિક જગતમાં શેખરના કેસ અંગે ચકચાર ચાલી. શેખરને જેની સૌથી વધારે જરૂર હતી એ પૈસા સિવાય સલાહ, સૂ્ચન, સમભાવનો અતિરેક થવા માંડ્યો.

શેખર કરે તો શું કરે? અને ત્યારે એને આશાનું એક ઉજળું કિરણ દેખાયું. એને ઉજળું કહેવું કે કેમ એ શેખર નક્કી કરી શકતો નહોતો પણ આ સમયે એ જ એક ઉપાય હતો.

બે-પાંચ વર્ષ પહેલાં એક પ્રકાશકે એની પાસે વર્તમાન પ્રવાહને અનુરૂપ સાહિત્ય લખવાનું કહ્યું હતું.. શેખર માટે તો કોઈ આર્ટ ફિલ્મ બનાવવાવાળાને સસ્તી મનોરંજક કમર્શિયલ ફિલ્મ બનાવવાની હોય એવો પ્રસ્તાવ હતો. જાણે આધ્યાત્મિકમાંથી અશ્લીલતા તરફ જવાનો ઈશારો હતો. શેખરે એ પ્રકાશકને દરવાજો દેખાડી દીધો હતો પણ કદાચ શેખરનો વિચાર બદલાય તો એમ વિચારીને એ પ્રકાશક થોડાક પુસ્તકો મૂકતો ગયો હતો. શેખરે એક બેઠકે એ સાતે પુસ્તકો વાંચી લીધા. પુસ્તકો સાવ અશ્લીલ તો નહોતા પણ નર્યો બકવાસ ભારોભાર લાગ્યો.

આવા બકવાસ માટે એ પ્રકાશક જોઈએ એટલા પૈસા આપવા તૈયાર હતો અને આજે શેખરને પૈસા જ જોઈતા હતા. મનના વિચારોને, અંતરમાં ઉભરાતા જાત માટેના ધિક્કારભાવને એણે પાછા હડસેલી દીધા. કલમ ઉપાડી અને નામ બદલીને એક વર્ષમાં છ પુસ્તકો લખી માર્યા… સાવ સરળ હતું આવું લખવાનું અને પૈસા તો દર એક પુસ્તકે દસ હજાર…વાહ!

હવે કોર્ટના કેસ માટે વકીલને પૈસા ચૂકવવાની ચિંતા ટળી ગઈ. તારીખો બદલાતી રહી. સવાલો અને જવાબો બદલાતા રહ્યા અને અંતે શેખરને પોતાના બચાવમાં કંઈક કહેવાની તક મળી.

શેખરે દમદાર વક્તવ્ય આપ્યુ. સમાજના એક પ્રતિબદ્ધ લેખકની ભૂમિકા, એના યોગદાન, ત્યાગ વિશે વાત કરતાં શેખરે જજને કહ્યું, “ જજસાહેબ, કોઈપણ મારા જેવો લેખક પૈસા માટે સમાજને ગેરમાર્ગે દોરે એવું કશું જ નહી લખે. એ લખે છે સમાજને જાગૃત કરવા માટે, એ લખે છે સરકારની ખોટી નિતિ અને સમાજ વિરોધી કારનામા માટે, જનતાની તકલીફોને ઉજાગર કરવા માટે., આજે વ્યવસાયિકતા અને પૈસાને લઈને લોકોની સંવેદનાઓ ખોખલી બનતી જાય છે. મૂલ્યો નામશેષ થતાં જાય છે ત્યારે એની સામે લેખક લાલબત્તી ધરવાનું કામ કરે છે. આજ સુધી હું ક્યારેય સત્તા સામે નમ્યો નથી કે નથી પદ ,પ્રતિષ્ઠા માટે થઈને કોઈ જાતનું સમાધાન કર્યું તો પછી મારી ઉત્કૃષ્ટ નવલકથા પરથી કોઈ આવી ભદ્દી, છીછરી ફિલ્મ બનાવે એ હું ક્યારેય સહન ન કરી શકું. માત્ર પૈસાના જોરે આવી હરકત કરી શકાય એમ નિર્માતાએ માની લીધું પણ કાનૂન અને સમાજના મૂલ્યોની દ્રષ્ટિએ વિચારો તો પણ મારો પક્ષ મજબૂત છે. તમે નવલકથા પણ વાંચી છે અને ફિલ્મ પણ જોઈ છે. હવે તમે જ નક્કી કરો કે કોપી રાઈટને અવગણીને આ ફિલ્મ બની એ યોગ્ય છે?” અને એ ચૂપ થઈ ગયો.

કોર્ટમાં ટાંકણી પડે તોય સંભળાય એવી સ્તબ્ધતા ફેલાઈ ગઈ. હાજર સૌ શેખર સામે અહોભાવથી જોઈ રહ્યા. જજ ફેંસલો આપે એ પહેલા વકીલે ખાતરીપૂર્વક શેખર જીતશે એવો ચૂકાદો આપી દીધો.

દમદાર વક્તવ્ય આપ્યા પછી શેખર ચૂપ હતો. એને કોઈની પ્રશંસા, વકીલનો વિશ્વાસ કશું જ સ્પર્શતુ નહોતું. એક જ પ્રશ્ન એના મનને ઘા કરી રહ્યો હતો, ફાંસની જેમ ખૂંચી રહ્યો હતો કે ખરેખર એ જીતશે પણ એ એની સાચી જીત હશે ખરી?

*****

મન્નૂ ભંડારી.

૧૯૫૦થી ૧૯૬૦ના દાયકા દરમ્યાનના લેખનકાળ દરમ્યાન ‘નઈ કહાની મુવમેન્ટ’મા પ્રણેતા તરીકે જેમનું નામ લેવાય છે એવા હિંદી સાહિત્યના લેખિકા મન્નૂ ભંડારીની ‘આપકા બંટી’, ‘મહાભોજ’ અને ‘એક ઈંચ મુસ્કાન’ લોકપ્રિય નવલકથાઓ છે.

હિંદી અકાદમી, દિલ્હી કા શિખર સમ્માન, બિહાર સરકાર, ભારતીય ભાષા પરિષદ, કોલકાતા, રાજસ્થાન સંગીત નાટક અકાદમી, વ્યાસ સમ્માન તેમજ ઉત્તર-પ્રદેશ હિંદી સંસ્થાઓ દ્વારા જેઓ સન્માનિત થયા છે એવા લેખિકા મન્નૂ ભંડારી પ્રમાણમાં લાંબી કહી શકાય એવી ટૂંકી વાર્તાઓ માટે વધુ જાણીતા છે તો આજે પ્રસ્તુત હતી મન્નૂ ભંડારીની એક એવી ટૂંકી વાર્તા.

‘દાવડાનું આંગણું’માં દેવિકાબેન ધ્રુવના કાવ્ય ‘શતદલ’નો આસ્વાદ

શતદલ પંખ ખીલત પંકજ પર,
હસત નયન જ્યમ શ્યામ વદન પર.
શત શત બુંદ સરક દલ વાદળ,
ભીંજત બદન નર નાર નવલ પર.
ઘનન ઘનન ગરજત નભમંડળ,
કરત ક્યાંક કલરવ ખગ તરુવર.
છલ છલ છલકત જલ સરવર પર,
નાચત મંગલ મયૂર મનોહર.
સર સર સૂર સજત દિલ મોહક,
ભૂલત ભાન વનરાવન ગોપક.
પલપલ શબદ લખત  મનભાવન,
ઝરત પ્રીત મન કરત પાવન.
લીલ રંગ ધરા ધરત અંગ પર,
સોહત સુંદર સદ્યસ્નાત સમ.
મસ્ત મસ્ત  બરસત અવિરત ઝર,
ઝુલત ઝુમત શતદલ મધુવન પર.

 

                                        – દેવિકા ધ્રુવ

“શતદલ” કવયિત્રી દેવિકા ધ્રુવની કવિતાનો આસ્વાદઃ રાજુલ કૌશિક

કાવ્ય એટલે શું? કોઇપણ ગુજરાતી ભાષાના વર્ગમાં ભણાવવામાં આવતું પદ્ય? એક રીતે જોઈએ તો આ વાત આપણને માટે એટલે સાચી લાગી કે સાવ નાનપણથી સ્કૂલમાં ગુજરાતીના વર્ગમાં ભણતા ભણતા કવિતાની ઓળખ થઈ. એક સાદી સમજ એવી હતી કે કાવ્યમાં છંદ, અલંકાર, માત્રામેળ, શબ્દમેળ અને ઘણા બધા નિયમો તો હોય જ..

પણ ક્યારેક અનાયાસે સાવ સરળતાથી સર સર વહી જતા શબ્દોમાં ય જે કાવ્યતત્વ હોય છે એ તો જ્યારે જાણીએ અને માણીએ ત્યારે જ એ સમજાય. આજે એક એવા જ સર સર વહી જતા શબ્દોમાં વહી જતું કાવ્ય માણવાનો અવસર મળ્યો.

હ્યુસ્ટન સ્થિત દેવિકા ધુવનું ‘શતદલ’ કાવ્ય સાવ સરળ, સહજ અને તેમ છતાં મનને સ્પર્શી જાય એવી રચના છે. કેટલાક કાવ્યો એવા હોય જેની સમીક્ષા જાણે શાસ્ત્રીય પધ્ધતિથી જ કરી શકાય. જ્યારે કેટલાક કાવ્યો એવા ય હોય જેનો આસ્વાદ દિલથી થાય. ‘શતદલ’ એવી જ રીતે દિલથી આસ્વાદી શકાય એવું કાવ્ય છે જે ધીમે ધીમે ખુલતી કમળની પાંખડીઓની જેમ ખુલે છે.

ઉઘડતી સવારે ખુલતા કમળને જોઈને જે પ્રફુલ્લિતા અનુભવાય એવી જ કોઈ અનુભૂતિ આ કાવ્યથી થાય છે. કાવ્ય પણ ઉઘડતી સવારની જેમ જ હળવે હળવે ઉઘડે છે.

શતદલ પંખ ખીલત પંકજ પર,
હસત નયન જ્યમ શ્યામ વદન પર.
શત શત બુંદ સરક દલ વાદળ,
ભીંજત બદન નર નાર નવલ પર.

પાણીના ઘેરા નીલા રંગ પર ખીલતા કમળને જોઈને પારણામાં પોઢેલા કૃષ્ણના શ્યામ ચહેરા પર હસી રહેલા નયનની ઝાંખી થાય એવી કેવી મઝાની કલ્પના ? ચહેરો તો હસે પણ આંખો ય હસતી હોય એ ચહેરો ય કેટલો વ્હાલસોયો લાગે ! આગળ વધતા કવયિત્રીએ વળી એક વાત વહેતી મુકી છે. અહીં પાણીથી તરબતર વાદળમાંથી અનરાધારે વરસતા વરસાદના બદલે બુંદે બુંદે સરકતી જળધારાથી ભીંજાતા નર નારીનું ચિત્ર જાણે તાદ્રશ્ય કર્યું છે જેમાં વાચક પણ ભીંજાતો હોય એવું અનુભવે.

ઘનન ઘનન ગરજત નભમંડળ,
કરત ક્યાંક કલરવ ખગ તરુવર.
છલ છલ છલકત જલ સરવર પર,
નાચત મંગલ મયૂર મનોહર.

હવેની પંક્તિઓમાં સાવ બે અલગ જ છેડાની વાત કરી છે અને તેમ છતાં જાણે એ એકમેકના પૂરક હોય એવું અભિપ્રેત છે. ચારેકોર ઉમટેલા ઘનઘોર વાદળોમાંથી ઉઠતી ગાજવીજની સામે વૃક્ષ પર બેઠેલા કોઈ પંખીનો કલરવ ક્યાં કોઈને સંભળાવાનો છે ? તેમ છતાં એ કલરવ ક્યાંકથી તો ઉઠ્યો જ છે અને એ સંભળાયો ય છે. એનો અર્થ એ કલરવની પ્રતીતિ ઝીલવાની બારીકી ય હજુ આપણામાં અખંડ છે અને બીજી મઝાની વાત તો અહીં એ જોઈ કે ઘનન ઘનન ગરજત, કરત કલરવ, છલ છલ છલકત , જલ, સરવર જેવા કાના-માત્રા વગરના શબ્દો પ્રયોજીને પણ એક લય ઉભો કર્યો છે.

સર સર સૂર સજત દિલ મોહક,
ભૂલત ભાન વનરાવન ગોપક.
પલપલ શબદ લખત મનભાવન,
ઝરત પ્રીત મન કરત પાવન.

ત્રીજા અંતરામાં દિલને મોહી લેવા એવા સૂરથી ભાન ભૂલતા વનરાવનના ગોપકોની વાત કરે છે ત્યારે વૃંદાવનના બદલે વનરાવન, શબ્દના બદલે શબદ જેવા તળપદી શબ્દપ્રયોગ યોજીને જ જાણે આંખ સામે ગોકુળ ખડું કરી દીધું છે અને જ્યાં ગોપની વાત આવે ત્યાં કૃષ્ણની હાજરી તો વર્તાવાની જ ને? એમનો સીધો ઉલ્લેખ નથી કર્યો તેમ છતાં પાવન પ્રીતની વાતથી એ અહીં છે જ એવી પ્રતીતિ તો થાય છે જ.

લીલ રંગ ધરા ધરત અંગ પર,
સોહત સુંદર સદ્યસ્નાત સમ.
મસ્ત મસ્ત બરસત અવિરત ઝર,
ઝુલત ઝુમત શતદલ મધુવન પર.

આમ જોવા જઈએ તો આ આખું કાવ્ય જ વરસાદી કાવ્ય બનીને ઉભર્યું છે. વરસી રહેલા અને વરસી ગયેલા વરસાદ અને એ પછીની લીલીછમ સદ્યસ્નાતા જેવી ધરતીનું મનોરમ્ય સૃષ્ટિનું વર્ણન જ આપણને મસ્ત મસ્ત કરી દે છે અને જ્યારે રાજી થઈને ઝૂલી રહેલા ફૂલોથી શોભી રહેલા મધુવનની વાત આવે ને ત્યારે તો આપણે પણ એક આહ્લાદક અનુભૂતિથી ઝૂમી ઉઠીએ…

આવા સાવ સહજ તેમ છતાં શબ્દોથી અનુભવી શકાય એવા લયબધ્ધ કાવ્ય માટે દેવિકાબેનને અભિનંદન.