ઘર ઘરની રમત?

 

 

એક થપ્પડ અને આજ સુધીના સંબંધો પર પૂર્ણવિરામ? ના આ કોઈ થપ્પડ ફિલ્મની વાત જ નથી. આ તો છે અમોલ અને પૂનમની વાત..

અને  હા, વાત હતી તો ઘણી જૂની પણ આ ફિલ્મ જોયા પછી અમોલને સમજાઈ તો આજે હતી ને?

ફિલ્મમાં તો એક થપ્પડ જ હતી જેના લીધે અમૃતાએ એના પતિ સાથેના સંબંધો પર, એના સો કૉલ્ડ સુખી સંસારજીવન પર પૂર્ણવિરામ મુકવાનો નિર્ણય લઈ લીધો.…. અને પોતે?

પોતે કેટ-કેટલીવાર પૂનમના આત્મસન્માન પર ઘા કરતો રહ્યો હતો? ગાલ પર થપ્પડ મારી હોય એને જ તકલીફ આપી કહેવાય? ગાલ પર પડી હોય એ થપ્પડના જ સોળ ઉઠે?  એ સોળ તો સાવ દેખાઈ આવે એવા પણ આત્મા પર ઉઠેલા સોળ કોણે ક્યારે જોયા?

આજે ચાર ચાર દિવસ થઈ ગયા છે ‘થપ્પડ’ ફિલ્મ જોયાને પણ બસ આ એક વિચાર ઉંઘતા-જાગતા ય અમોલના મનને કોરી રહ્યો છે. સામે દેખાતા સ્કીન પર એક પછી એક રજૂ થયેલા દ્રશ્યો તો હજુ ય નજર સામે તરવર્યા કરે છે. સાથે એ સંવાદો,  એ થપ્પડનો અવાજ કોલાહલ બનીને મનની શાંતિને વેરવિખેર કરી મુકે છે…

આજે આટલા વર્ષો પછી સમજાયું કે પૂનમે એની સાથે કેવી રીતે મુવઓન કર્યું હશે..

શા માટે? કોના માટે? આ બધુ આટલા સમયથી પૂનમ એ બધું જતુ  કરતી રહી હશે ? બસ પોતે કહી દીધું કે પૂનમ ….લેટ ઇટ ગો…ભૂલી જા અને પૂનમ વારંવાર ભૂલીને ફરી એકવાર સંસારને સમથળ કરવા મથતી રહી. એને તો એ પણ નહોતું સમજાતું કે કશીક અણઘટતી ઘટના બની ગયા પછી પૂનમ કેટલા ય દિવસો સુધી  એની સાથે બોલવાની વાત તો દૂર આંખ પણ મેળવાનું ટાળતી અને છતાંય એની એ મૌન વ્યથા એ ક્યારેય સમજી જ ન શક્યો.

કેટલી વાર થોડા દિવસના અબોલા પછી પૂનમે જતું જ કરતી આવતી હતી પણ એ જતુ કર્યાની વેલ્યૂ ક્યારેય મને સમજાઈ ખરી અને જો મને ય એ ન સમજાઈ તો પછી એ શા માટે આત્મસન્માનના સતત એક પછી એક પગથીયા નીચે ઉતરતી ગઈ હશે? અને આ કોને એટલે કોણ? જેના તરફથી એ એના સન્માનની સૌથી વધુ અપેક્ષા હોય એ અમોલ સ્તો..પણ  આ અમોલ મોટાભાગે એ વાતનો થોડો વસવસો થયા પછી તો પોતાનામાં જ પોરવાઈ જતો. ક્યારેય એ સમજી ના શક્યો કે પોતાની તામસી પ્રકૃતિના લીધે પૂનમના મન પર કેટ-કેટલા એ ઉઝરડા કરી ચૂક્યો છે?

આ ચાર દિવસ દરમ્યાન સતત પૂનમના એ તમામ પ્રયત્નપૂર્વ ભૂલાયેલા ભૂતકાળની યાદ અમોલને તાજી થતી ગઈ… જેને એણે અભાનપૂર્વક ભૂલવા પ્રયત્ન કર્યા હતા એ સાત સાત વર્ષ  આજે જાણે  ફિલ્મની થપ્પડની ગૂંજથી એની નજર સામે જ મનનું તળ ફાડીને ઉપસી આવ્યા. જાણે ધરતીના પેટાળમાં વર્ષો સુધી ખદબદતા રહેતો લાવા જેમ અચાનક એનું પડ ફાડીને બહાર ધસી આવે એમ જ તો…. બસ એવી જ રીતે આજે એને પૂનમનો આક્રોશ સાત સાત વર્ષ નહીં સાત સાત પાતળ વિંધીને સપાટી પર વહી આવ્યો એવું અનુભવાયું.

પૂનમની વાત સાચી હતી..ક્યારેય ભારતીય પતિ-પત્નીને કોઈનીય હાજરીમાં સેક્સ તો દૂરની વાત પ્રેમ કરતાં ય જોયા છે? અરે ગમે એટલા ઉન્માદમાં હોય તો પણ પેલા લવબર્ડસ પણ એકાંત જોઈને જ લીપલૉક કરતાં હોય છે ને? ગમે એટલો પ્રેમ હોય તો પણ ક્યારેય કોઈને પોતાની અંગત ક્ષણોને કોઈની હાજરીમાં ઉજવતા જોયા છે? તો પછી પતિ કે પત્ની વચ્ચેના વાદ-વિવાદ પણ એમની પોતાની અંગત બાબત છે તો પછી કોઈપણ પતિને કેવી રીતે હક મળી જાય છે કે એ પોતાના સંતાનો કે અન્યની હાજરીમાં પત્નીનું અપમાન કરી શકે? અને તેમ છતાં ય પોતે કર્યું છે. પૂનમનું અપમાન એકવાર નહીં ઘણીવાર અન્યની હાજરીમાં એ કરી ચૂક્યો છે.

એ દિવસો આમ તો અમોલથી વિસર્યા વિસરાય એમ નહોતા.પૂનમ સાથે સ્નેહલગ્ન હતા એના..

સ્નેહલગ્ન હતા પણ એમાં સ્નેહ હતો ? સાચે જ ? આજે કોણ જાણે કેમ અમોલના મનમાં શંકા જાગી. જો સાચે જ સ્નેહ હોય તો સાથે જેના માટે સ્નેહ હોય એનું સન્માન પણ હોવું જ જોઈએ ને? આમ તો અમોલની દ્રષ્ટીએ પૂનમનું સન્માન ક્યાં જુદુ હતું?

અમોલ કહેતો, “આપણે એક નથી? જ્યાં મારું સારુ દેખાય ત્યાં એમાં તું પણ આવી જ ગઈ કહેવાય ને? ”

“એક છીએ પણ જ્યાં આપણું સારું દેખાડવાનું હોય છે ત્યાં મારામાં તું સાથે જ હોય છે પણ જ્યાં તારું સારું દેખાડવાની જરૂર હોય છે ત્યાં માત્ર તું જ ઉભેલો હોય છે. ત્યારે ત્યાં હું ક્યાંય દૂર દૂર સુધી હોતી જ નથી.” પૂનમથી કહેવાઈ જતું.

એ રીતે જોવા જઈએ તો પૂનમ સાચી જ હતી. દરેક સારી વાતમાં અમોલની વાણીમાં મારું એ મારું અને તારું મારું સહિયારું એવો જ પડઘો રહેતો.

અમોલને મન પૂનમ કરતાં પોતાનો અહં, ઈગો  વધારે મહત્વના હતા.

*******

પણ આ અમોલ એટલે કોણ? અમોલ એટલે પૂનમના જીવનનું એક એવું પાનું જેને પૂનમે સાચવી સાચવીને વાંચવાનું…

અમોલ…

એક રીતે જોવા જઈએ તો અમોલ સાચે જ ખુબ ઉત્સાહી જીવ, સરસ મઝાનો તરવરીયો યુવાન. કંઈ કેટલાય સપના આંખોમાં આંજીને એ આ મહાનગરમાં આવ્યો હતો. આ એની પ્રથમ જોબ હતી પણ અમોલને ખબર હતી કે એ આ કે કોઈપણ જોબમાં લાંબો સમય રહેવા માંગતો જ નહોતો. એને તો પોતાનો જ બિઝનેસ કરવો હતો. જોબ તો એક એવું પ્લેટફોર્મ હતું જેના અનુભવે એ પોતાના માટે ઉડવાનો રનવૅ તૈયાર કરી શકે.

અને પૂનમ ? એનો પણ આ ઓફિસનો એ પહેલો દિવસ હતો. એ થોડી નર્વસ પણ હતી. આ એની પ્રથમ જોબ હતી એવું નહોતું તેમ છતાં આ એક આખો ય જુદો માહોલ હતો. સતત એટીકેટમાં જીવાતો માહોલ હતો. એકદમ પ્રોફશનલ એપ્રોચ હતો.  ખપ પૂરતું એકબીજા સાથે વ્યહવાર રાખતા લોકો વચ્ચે એને અમોલ થોડો સાહજિક, થોડો સ્વભાવિક લાગ્યો હતો. સવારમાં ઓફિસમાં આવતાની સાથે સૌને ગુડમોર્નિંગ કહીને સ્માઈલ આપતો અમોલ એને સહેજ સરળ પણ લાગ્યો. લંચબ્રેકમાં નીચેના કૅફેટિઅરિઆમાં ક્યારેક સામ સામે મળી જતા પૂનમ અને અમોલ હવે એક જ ટેબલ પર બેસીને લંચ લેતા થઈ ગયા હતા.

માત્ર એક જ વર્ષ અને વર્ષના અંતે બંને એક જ ઘરના ડાઇનિંગ ટેબલ પર સાથે બેસીને લંચ લેતા થઈ ગયા. ખુબ જ ત્વરિત નિર્ણયો લેતા અમોલે વર્ષ પુરુ થાય એ પહેલાં પૂનમ સામે લગ્નની  પ્રપોઝલ મુકી. સાવ અણધારી આ પ્રપોઝલ માટે પૂનમ સાવ તૈયાર પણ ક્યાં હતી? પણ અમોલ જેનું નામ..ધાર્યુ કરાવવા ટેવાયેલા અમોલમાં પૂનમને સમજાવવાની ધીરજ નહોતી પણ આવડત તો હતી જ અને પૂનમને અમોલ ગમતો તો હતો જ.

શરૂઆતનું એ એક વર્ષ તો સાવ પાણીના રેલાની જેમ વહી ગયું અને એ ઘરમાં એક નન્હીસી જાનનો ઉમેરો થયો.

પૂનમ જોબ છોડીને સંપૂર્ણ ગૃહિણી અને મા બની ગઈ. એની દુનિયામાં આજ સુધી માત્ર અમોલ હતો. એનું વર્તુળ અમલથી શરૂ થઈને અમોલમાં જ પુરું થતું પણ  હવે એનું વર્તુળ વિસ્તર્યું હતું. હવે એ વર્તુળમાં, એ વિશ્વમાં અક્ષત પણ હતો અને એમાં જ પૂનમની ખુશી હતી.

અમોલ તેજ રફતારથી આગળ વધતો જતો હતો. આટલા વર્ષે એણે કંપનીમાં પોતાનું સ્થાન જમાવી દીધું હતું. એની  મેનેજરની પદવી સુધી પહોંચવામાં એણે કેટલી મહેનત કરી હતી? ઉપર ચઢવાના એક પછી એક સોપાન તરફ જ એની નજર રહેતી. પદ, પોઝિશન, પૈસા, પૅન્ટહાઉસ ….. આ બધું એણે પામી લીધું હતું.

આ સફળતાએ એનામાં થોડા વધુ ખુમારનો ઉમેરો કર્યો હતો અને આ ખુમાર અંહકારમાં પલટાયો.  ખુમારીના આ વિશાળકાય પંખીની પાંખ પર સવાર થઈને એ ઊંચે ઊંચે ઊડ્યા કરતો અને પૂનમ પણ એની ઉડાન જોઈને, એણે જે મેળવ્યું એના વિશે સતત એની વાહ વાહ કરે એવી એની અપેક્ષાઓ રાખ્યા કરતો. એની દરેક વાતની પૂનમે  સરાહના કરવી જ પડે એવી એની આદત બની ગઈ હતી.

અમોલને એ જે કરે એ જ સાચું અને સારું હોય એમ સાંભળવાની એને ટેવ પડતી ગઈ

હમણાં જ થોડા દિવસ પહેલાં દિવાળી પાર્ટીમાં જે બન્યું એ હવે પૂનમ માટે નવું નહોતું રહ્યું. પાર્ટીમાં વધુ મસ્તીમાં આવી ગયેલો અમોલ બે પૅગ પેટમાં ઠલવી દીધા પછી પણ ત્રીજો પૅગ ભરતો હતો અને પૂનમ એને રોકવા ગઈ અને બસ વાત ખતમ…અમોલ રોષથી ભભૂકી ઉઠ્યો અને ત્યારે રોષમાં આવેલો અમોલ આગળ-પાછળનું વિચાર્યા વગર જ કોઈની પણ હાજરીની પરવા કર્યા વગર પૂનમ સામે ઘાંટાઘાંટ પર ઉતરી ગયો.

આ કોઈ પહેલો પ્રસંગ નહોતો , અમોલની કોઈપણ ખોટી વાતને રોકવા મથતી પૂનમની વાત એને ટોકણી લાગતી. ક્યારેક અમોલના સારા માટે કહેલી વાત પણ એને સ્વીકાર્ય ન હોય તો એની ભૂલ તરફ દર્શાવેલી આંગળી? એ તો એની સહન કરવાની મર્યાદા બહાર હતું અને પછી તો એ બંને એકલા છે કે કોઈની સાથે એ વિચાર્યા વગર જ પૂનમ સાથે વાત કરતાં એનો અવાજ સપ્તમ સુધી પહોંચી જતો.

અને દરેક સપ્તમે પહોંચેલો એનો અવાજ પૂનમના મનને ક્ષતવિક્ષત કરી દેતો. કોઈપણ બાબતમાં ચર્ચા કરવાનું તો અમોલ જાણતો જ નહોતો. જે બન્યું છે એના વિશે ચર્ચા કરવાના બદલે એ વાત પતાવી દેવાના અને આગળ વધવાના મત પર અડગ રહેતો. પૂનમને દરેક વખતે લાગતું કે વાત પતાવી દેવાથી પતી જતી નથી. એના વિશે વાત કરવાથી, ચર્ચા કરવાથી ઉભયના મનનું સમાધાન થાય એ જરૂરી છે. દરેક વખતે જૂની વાત પર માટી પાથરી દેવાથી અંદરનો કોહવાટ વધતો જવાનો છે તો શા માટે એ વાત વિશે સંવાદ કરીને એનો નિવેડો ના લાવવો? પોતાની ભૂલ હોય તો એ સમજીને સ્વીકારી લેવા તૈયાર રહેતી પણ એ સ્વીકૃતિ અમોલમાં ક્યાંથી લાવવી?

અમોલ પૂનમને પ્રેમ કરતો જ હતો એની ના નહીં પણ એની પોતાની જાત, પોતાનો ઈગો સૌથી ઉપરની શેલ્ફ પર રહેતા. હોય, શક્ય છે દરેકને પોતાનો ઈગો સચવાય એ જ ગમે તો પછી પૂનમના સેલ્ફ એસ્ટીમનું શું? દરેક વખતે એને દાવ પર મુકતા જવાનું અને અમોલ સાથે સમાધાન થઈ ગયું છે એમ દર્શાવીને જ આગળ વધ્યા કરવાનું?

જૂની વાતના, ભૂતકાળના પોપડા નહીં ઉખાડવાના એમ જ અમોલ કહ્યા કરતો પણ જૂના ઉઝરડા ? એની પર પણ એમ જ ઢાંકપિછોડો કરીને જાણે કશું જ બન્યું નથી એમ દેખાડો કરીને મુવઓન  કરવાનું કે પછી  એ ઉઝરડામાંથી ઝમતા લોહીનો કશોક ઉપચાર પણ કરવાનો?

ના, જે બની ગયું છે એને ભૂલીને જ આગળ વધતા જવાનું. કદાચ અમોલ સાચો પણ હોઈ શકે. શાંતિથી ચર્ચા કરવાની જેની તૈયારી જ ન હોય એની સામે વાંઝીયા પ્રયત્નો કરીને શું ફાયદો?

પણ દરેક વાત ફાયદા નુકશાન સુધીની જ હોય છે? સંબંધ કોને કીધા છે?

પૂનમ અમોલને કહેતી, “ અમોલ તને ખબર છે સંબંધ એટલે સમજણપૂર્વક સ્વીકારેલું બંધન. જેમાં બંધનનો ભાર નથી માત્ર સ્વીકાર છે.  એક સેતુ જે અમોલ તને મને અને અક્ષતને સ્નેહના બંધનથી એકમેકને જોડી રાખે, સંબંધ એટલે હું અને તું મટી જઈને આપણે બની રહીએ એ. સંબંધ એટલે મારી તારી વાત, મારી તારી લાગણીઓ જ્યારે આપણી બની જાય એ. અમોલ સંબંધ એટલે સ્વજનના મનના મૂળ અને હ્યદયના તળ સુધી પહોંચવાનો સેતુ.”

પણ આ મનના મૂળ અને હ્રદયના તળ સુધી પહોચવાની અમોલની ક્યાં તૈયારી હતી?

આવું તો વારંવાર બનતું જ રહ્યું અને પૂનમ અંદરથી જ છોલાતી ચાલી અને તેમ છતાં થોડા સમયના મૌન પછી પણ અમોલની રીસ કે ક્રોધના ડરથી અથવા અક્ષત સુધી એની ભનક ન પહોંચે એના માટે પણ એ આગળ વધતી રહી.

પૂનમ હંમેશા કહેતી કે ગુડ, બેટર, બેસ્ટની જેમ રીસ, ગુસ્સો અને ક્રોધ એ પણ એકપછી એક ચઢતી જતી માત્રા છે. મોટાભાગે અમોલની પ્રકૃતિ પણ ઉચ્ચતમ માત્રાની કક્ષાએ કહી શકાય એવી રહેતી. મુડમાં હોય તો એ સમરકંદ બુખારા ન્યોછાવર કરી દે. કોઈના ય માટે એ અંતિમ જ રહેતો.  આ પાર કે પેલે પાર સિવાય એને કંઈ માફક જ નહોતું આવતું. પૂનમ કહેતી ભગવાન પણ જીવનમાં બે છેડાના અંતિમ કરતાં મધ્યમ માર્ગ અપનાવાવાનું કહે છે ને?

પણ ના, એ વાત સમજવાની કે સ્વીકારવાની અમોલની ભાગ્યેજ તૈયારી હોતી.

આજે ફરી જે બન્યુ એ પછી તો જાણે પૂનમ થીજી ગઈ. અક્ષતની હાજરીમાં જ અમોલે જે રીતે એની સાથે વાત કરી એના પરથી એક ભવિષ્ય પૂનમ માટે નિશ્ચિત થઈ ગયું આજે નહી તો આવતી કાલે અક્ષત પણ એની સાથે આ રીતે જ વર્તતો થઈ જવાનો. આ ભય કેટલાય સમયથી પૂનમને સતાવતો જ હતો કે જો અક્ષતની હાજરીમાં એકવાર એનું માન નહીં સચવાય તો ફરી અક્ષતની સામે ક્યારેય નજર નહીં મેળવી શકે.

એને થયું કે એ કેમ અમૃતાની જેમ જ સૌથી પહેલી ઘટના બની એ સમયથી જ અમોલને અટકાવી ના શકી? એ જ ક્ષણે જો એણે કહી દીધું હોત કે “जस्ट अ स्लेप्ट ? पर नही मार सकता न ? उसने मुझे मारा पहेली बार, नही मार सकता, बस ईतनी सी बात है पर ऊस थप्पडसे न मुझे हर सारी अनफेर चीजे साफ साफ दिखने लगी जीसको मै अनदेखा कर के मुव ओन करते जा रही थी….

પૂનમને પણ આજે એ તમામ અનફેર ઘટનાઓ સાફ સાફ દેખાતી હતી જેને અવગણીને એ આગળ વધતી રહેતી હતી.

અને અમોલ પોતે? એ તો આજે આટલું બન્યા પછી પણ કહેતો જ હતો કે ગઈ ગુજરી ભૂલી જા પણ આજે એ મુવઓન કરી શકવાની તમામ હદો પાર કરી ચૂકી હતી. એ પછીની તમામ ક્ષણો હંમેશ માટે અમોલના બોલાવ્યા છતાં એ કોઈ પ્રતિભાવ ન આપી શકી જાણે એ અહીં, આ ઘરમાં છે જ નહીં. એનું મન આ ઘર, આ દિવાલ, એની છત વીંધીને એ કોઈ અજાણ્યા વિશ્વમાં જ પહોંચી ગયું જ્યાંથી પોઇન્ટ ઓફ નો રિટર્નનું બોર્ડ વંચાતુ હતું.

આજે પૂનમ બધું જ વિસરીને બેસી ગઈ હતી અને હું અમોલ? …. સાચે જ સમેટવા બેસું તો ય ક્યાંયથી કશું જ સમેટી શકવાને શક્તિમાન રહ્યો જ નથી  માત્ર ક્યારેક પૂનમે સફાઈપૂર્વક ગોઠવેલા પુસ્તકોની વચ્ચે એક ખુલ્લુ રહી ગયેલું પાનું નજરે તરવરે છે…….…..

આજે
ઘર ઘરની રમતમાં
એ પપ્પા બન્યો –
અને સાચુકલા પપ્પાની જેમ જ
મમ્મીની સામે
આંખોને લાલ કરીને જોયું
મમ્મી સહેજ ધીમા અવાજે બોલી
“એટલીસ્ટ છોકરાઓની હાજરીમાં તો…”
અને પપ્પાનો અવાજ
રોજ કરતા સહેજ મોટો થઇ ગયો,
પછી
થોડીઘણી બોલાચાલી
મમ્મીના ડુસકાં-
અને પછી
બરાબર એ દિવસની જેમ જ
પપ્પાની લાલ આંખોનાં ઉઝરડા
મમ્મીના ગાલ પર પડી ગયા..!
પછી
પાપા બનેલો દીકરો
ખૂણામાં ગોઠવેલા ખોટુકલા વાસણોને લાત મારી
ઘરની
બહાર નીકળી ગયો
બરાબર સાચુકલા પપ્પાની જેમ જ..!
અને
દુપટ્ટાની જરા અમથી સાડીમાં લપેટાઈ
મમ્મી બનેલી દીકરી પણ
સાચુકલી મમ્મીની જેમ જ
એના વિખેરાઈ ગયેલા ઘરને ફરી પાછું
ભેગું કરવામાં લાગી ગઈ…………….

પણ ના પૂનમ તો હવે કશું જ સમેટવા કે વિખરાઈ ગયેલા ઘરને પાછું ભેગું કરવાની સ્થિતિમાં રહી જ નહોતી.

તો પછી આ ખુલ્લુ રહી ગયેલું પાનું શેનું હતું?  એક માત્ર કવિતાનું કે પછી પૂનમના જીવનમાં જીવાઈ ગયેલી એક ઘટનાનું?

( કાવ્ય પંક્તિ -એષા દાદવાલા)

 

 

 

 

 

 

 

૧૨ -સદાબહાર સૂર

 

અવિનાશ વ્યાસ ગુજરાતી ગીતકાર, સંગીતકાર તરીકે એક એવું મોખરાનું નામ છે જે આજ સુધી સન્માનીય જ રહ્યું છે. અવિનાશ વ્યાસ બધા કરતા નોખા હતા. પોતે જે સંવેદના જીવતા એ લખતા અને સંગીત પણ એ જ સંવેદના સાથે આપતા.  એમની રચનાઓમાં  એમણે અવનવી,અનોખી, ભૌતિક સંબંધોની લાગણીઓને પણ વાચા આપી છે. એમની રચનાઓમાં સંબંધોને એટલી સરસ રીતે ઉજાળ્યા છે કે દરેક સંબંધની એક અનોખી ભાત આપણા મન પર ઉપસ્યા વગર ન રહે.

આમ પણ માનવી એટલે સંવેદના ….વ્યક્તિ જન્મે ને ત્યારથી એક પછી એક સંબંધોના, ક્યારેક લોહીના તો ક્યારેક લાગણીના ગોફથી એકમેક સાથે ગૂંથાતો જાય. આપણા આ સંબંધોના ગોફની ગૂંથણી જેટલા સંબંધોની વાત અવિનાશ વ્યાસે એમના ગીતોમાં ગૂંથી છે એટલી તો  એ જમાનામાં કોઈએ નહિ ગુંથી હોય. ખરેખર જોઈએ તો તે જમાનામાં ગુજરાતીઓ પાસે આવા ભાવ પ્રગટ કરવાની ક્યાં વાચા જ હતી!
એ સમયની વાત કરીએ તો ગુજરાતીઓને પ્રેમ કરતા અવિનાશભાઈએ શીખવ્યું કહેવાય અથવા ગુજરાતીઓના પ્રેમને એમણે વાચા આપી. આજે પણ જ્યારે લત્તા મંગેશકર અને મહેન્દ્ર કપૂર પાસે ૧૯૬૦માં ગવડાવેલું ગીત પાંદડું લીલું ને રંગ રાતો સાંભળીએ તો એની મહેંદીના મદમાતા રંગની ઝલક નજર આગળ તરી તો આવે જ અને એની ખુશ્બુ ય જાણે ધ્રાણેંદ્રિયને સ્પર્શીને મનને તરબતર કરી દે એવી જ આ રચના જોઈએ…
નયન ચકચૂર છે, મન આતુર છે
હવે શું રહી ગયું બાકી કહો મંજૂર છે…..

૧૯૬૦ના દાયકાનું આ ગીત અને એ સમયનો સમાજની કલ્પના કરો..ગુજરાતી એટલે વ્યાપારી પ્રજા એમને પ્રેમ કરતા, પ્રેમની ભાષા બોલતા જાણે અવિનાશભાઈ એ શીખવ્યું . ૬૦ વર્ષ પહેલાની આ ફિલ્મના ગીત પર તો આજે પણ આપણા ઘરના વડીલો સાંભળી ઝૂમી ઉઠશે. તેમની જુવાની પાછી આવી જશે અથવા સાંભળતા જ એમના મોઢા પર સ્મિત ફરકી જાય તો નવાઈ ન પામતા.
ગુજરાતી ગીતોમાં જ્યારે પ્રેમની વાત આવે ને ત્યારે હંમેશા એને અવિનાશ વ્યાસે કંઇક અલગ અંદાજમાં મુકી છે. હવે એના સંદર્ભમાં એક આ સૌનું મનગમતું ગીત પણ યાદ આવ્યું છે.

‘તારી બાંકી રે પાઘલડીનું ફૂમતું રે મને ગમતું રે,
આ તો કહું છું રે પાતળીયા તને ગમતું રે….’

આ ગીત વિષેની વાત કરું તો ઘણાને કદાચ આ બહુ ગમતા ગીતનો અર્થ કે સંદર્ભ ખબર પણ નહિ હોય.. એવું સાંભળ્યું છે સૌરાષ્ટ્રની જાતિના એક સિંહને પાતળીયા તરીકે ઓળખવામાં આવે છે , જે આગળ અને પાછળથી ભરાવદાર હોય અને વચ્ચે કમરથી પાતળો હોય. હવે મઝાની વાત તો એ છે કે જ્યારે  એ સમયે બોડીના વી શેપ અંગે ઝાઝી ગતાગમ નહોતી ત્યારે પણ આ લખાય છે એનો અર્થ કે ગીતકારના મનમાં ભવિષ્યમાં એક સંપૂર્ણ શરીર સૌષ્ઠવ ધરાવતા, સુદ્રઢ બાંધાની ફ્રેમમાં ફીટ થતા જુવાનની કેટલી સુંદર કલ્પના અકાર લેતી હશે?

હવે એક સાહિત્યની દ્રષ્ટિએ અવિનાશ વ્યાસને સમજવા હોય તો આ ગીતની અંદરનો પ્રાસ સમજવો જોઈએ.

પાતળીયાના

અંગનું રે અંગરખું તમતમતું રે, પગનું  રે પગરખું ચમચમતુ રે ,

મને ગમતું રે, આ તો કહું છું રે પાતળીયા તને અમથું રે

નાયિકાના મનોભાવોને અવિનાશ વ્યાસે આ શબ્દોમાં કેટલા સિફતથી મુક્યા છે.. આપણે સંગીતની સામે એમના કવિત્વને પણ સમજવું જ પડશે.

કેટલી મોટી વાત બસ સાવ અમથી, અમસ્તી જ હોય એમ રમતી મુકી દે છે. આ એક શબ્દને લઈએ “અમથું” પણ આ એ સમયે વપરાતી કેવી બોલચાલની ભાષામાં વાત કહેવી એ અવિનાશ ભાઈ પાસેથી શીખવા જેવું છે. અમથું શબ્દનો ભાર કેટલો છે ? સામાન્ય બોલચાલની વાતો જલ્દી લોકોના મોઢે વહેતી થાય છે એ વાતથી અવિનાશ વ્યાસ જાગ્રત છે એ વાત અહીં  છતી થાય છે. સુગમ સંગીતને સામાન્યજન સુધી પહોંચાડવામાં અને ખરા અર્થમાં સુગમ બનાવવામાં અવિનાશ વ્યાસનું પ્રદાન નિર્વિવાદ અનન્ય છે. અવિનાશભાઈએ બોલચાલની ભાષાથી માંડીને ઉચ્ચ સાહિત્યિક ગીતો પણ અગણિત (કુલ લગભગ પંદર હજાર જેટલા) રચ્યા છે.

સમય પ્રમાણે જેમ રૂખ બદલાતી જાય એમ કાવ્ય રચનાઓ, ગીતો પણ બદલાતા ગયા. આ તો સમયની માંગ છે એને તો સ્વીકારીને અવિનાશ આગળ વધ્યા. ગીતોના લય, સૂર, તાલ બદલાયા, એની શબ્દ રચના બધું બદલી એમાં થોડી આધુનિકતા ઉમેરી અને આ આધુનિકતા ગુજરાતી સંગીતમાં લાવ્યાનો જશ હું અવિનાશ વ્યાસને આપીશ. કોઈ પણ ગીતકાર-સંગીતકારને સહજ ઈર્ષ્યા આવે એવી અનુપમ પ્રસિધ્ધિ પામીને તેઓ આજે સાચા અર્થમાં અવિનાશી બની ગયા.
એમણે ગુજરાતી સિવાયના ઘણા કલાકરો પાસે કામ કર્યું અને કરાવ્યું તેની વાત આવતા અંકે ..

આજે તો સાંભળીએ આ મસ્ત મઝાનું ગીત.

http://www.mavjibhai.com/MadhurGeeto/001_taribankire.htm

 

 

૧૧ -સદાબહાર સૂર

અવિનાશ વ્યાસ …. આ એક નામ ગુજરાતીઓમાં જ નહીં બિનગુજરાતીઓમાં એટલું જ જાણીતું છે. ગુજરાતી સુગમ સંગીતમાં અવિનાશ વ્યાસનું નામ સદા મોખરે જ રહેવાનું. એમની રચનાઓ પર માત્ર ઉડતી નજર નાખીએ તો ય સમજાય કે એમની રચનાઓમાં ભરપૂર વૈવિધ્ય હતું.  એમણે ગીત, ગઝલ,ગરબા કે ભજન એમ કોઈ પ્રકાર બાકી રાખ્યો નથી. મહદ અંશે ગીત-સંગીતના ચાહકો પાસેથી એક વાત તો સાંભળવા મળે જ છે કે એમણે ગુજરાતીઓને ગુજરાતમાં જ નહીં ગુજરાતની બહાર પણ ગાતા કર્યા છે.

 

એમની રચનાઓમાં જેટલું વૈવિધ્ય જોવા મળે છે એટલું જ કદાચ એનાથી વધારે એને સંબંધિત વિષયોમાં પણ જોવા મળશે. જેમકે એમણે આ સંસાર અને સંસારના સંબંધોને પણ એમની રચનાઓમાં આવરી લીધા છે.

 

જ્યારે અવિનાશ વિશે વાતની શરૂઆત કરવી હતી ત્યારે મને મારા બાળપણના સ્મૃતિના પટારામાંથી જ ખુલેલા ખજાનામાંથી આગળ એના સંદર્ભ મળતા ગયા અને એકમાંથી અનેક રચનાઓ યાદ આવતી ગઈ. જ્યારે એકવાર આ પટારો ખુલે એટલે એમાંથી અસંખ્ય યાદોના પડ એકપછી એક ખુલતા જાય એમ બાળપણની યાદ લગ્નના મંગળગીત અને વિદાયગીત સુધી તાજી થઈ અને એ સંબંધના તાંતણે જોડાયેલા, જન્મથી જ લોહીના સગપણે બંધાતા ભાઈ બહેનના પ્રેમની ય વાત કરી અને હવે વાત કરવી છે એ ખુબ હેતે-પ્રીતે ઉછરેલી બેનની. દિકરીના જન્મની સાથે જ સૌને ખબર છે કે તો એક દિવસ આ ઘરનું અજવાળું અન્યના ઘરને ઉજાળવાનું છે. 

 

એ વખતે વાતની શરૂઆત તો મારા માટે જ લખાયેલા વિદાયગીતની હતી પણ કદાચ બહુ ઓછા લોકોને ખબર હશે કે વિદાયગીતની સર્જનની વાત આવે એટલે આપોઆપ એની સાથે અવિનાશ વ્યાસનું નામ જોડાઈ જ જાય. યાદ છે એક ખુબ ગવાતું વિદાયગીત?

 

બેના રે..

 

સાસરીયે જાતાં જોજો પાંપણ ના ભીંજાય
દીકરીતો પારકી થાપણ કહેવાય……..

 

બેના રે..

 

રામ કરે સુખ તારું કોઈથી નજર્યું ના નજરાય
દીકરી તો પારકી થાપણ કહેવાય..

 

ગુજરાતી ફિલ્મ ‘પારકી થાપણ’નું આ ગીત તો લગભગ ઘણી કન્યાવિદાય વખતે ગવાતું થઈ ગયું હતું અને કદાચ આજે પણ ગવાતું જ હશે અને હાજર સૌની આંખો અને હ્રદયને ભીના કરી દેતું હશે.  અવિનાશ વ્યાસના પુત્ર ગૌરાંગ વ્યાસે સ્વરબદ્ધ કરેલું આ વિદાયગીત ગાયું છે લતાજીએ. આ અને મહેંદી તે વાવી માળવે, પાંદડુ લીલુ ને રંગ રાતો જેવા બીજા અનેક ગીતો આજ સુધી એટલા જ લોકપ્રિય રહ્યા છે જેની રચના અવિનાશ વ્યાસ દ્વારા થઈ હતી.

 

પણ આ કન્યાવિદાયના ગીત સાથે સંકળાયેલી વાત તો વળી એકદમ અનોખી છે. વાત જાણે એમ બની કે આ ગીત અલકા યાજ્ઞિક ગાશે એવું નિશ્ચિત હતું પણ ગીતની શબ્દ રચના અને એમાં ગૂંથાયેલી ભાવના, એ  સંવેદનાને તો લતાજીના કંઠે વ્યક્ત થાય એવી ફિલ્મ દિગ્દર્શક અરુણ ભટ્ટની મરજી. આ વિદાયગીત તો જાણે પોતાની દિકરી માટે જ લખાયું હોય એટલું પોતિકુ લાગે. આવા હ્રદયસ્પર્શી ગીત માટે લતાજીના અવાજથી વિશેષ બીજો કયો અવાજ હોઈ શકે?

 

લતાજી તો અત્યંત વ્યસ્ત. એમની ડાયરીમાં તો કેટલાય સમય પહેલાથી દિવસો નિશ્ચિત થઈ ગયા હોય એટલે એમનો સમય તો કંઇ એકદમ તો ના જ મળે ને? …… પણ ક્યારેક એવું બને કે ઈતિહાસ સર્જાવાનો હોય તો કલ્પના પણ ન કરી હોય એવો તાલ મળી જાય. આ ગીતના સંગીતકાર અને અવિનાશ વ્યાસના સુપુત્ર ગૌરાંગ વ્યાસ લતાજીને મળવા ગયા અને આ ગુજરાતી ગીત  માટે એમણે સમયની સાથે પોતાનો કંઠ પણ આપ્યો. સામાન્ય વાયકા એવી છે કે લતાજી ક્યારેય સાંજે ગાતા નથી પણ આ ગીત માટે સાંજનો સમય અને સ્ટુડિયો નિશ્ચિત થયો હતો એ એમણે વિફળ ન જવા દીધો. ખૈયામ સાહેબ માટે મુકરર થયેલો સમય લતાજીએ આ ગીત માટે ફાળવ્યો અને જે ઈતિહાસ સર્જાયો એ આજે પણ અવિનાશ વ્યાસ, ગૌરાંગ વ્યાસ અને લતાજીના નામે અંકિત છે..

 

આમ તો હવે દુનિયાની કોઈપણ દીકરીની ગાય સાથે સરખામણી થઈ શકે એમ નથી પરંતુ મારું મન એવું માનવા પ્રેરાય છે કે જ્યારે આ ગીતની રચના થઈ ત્યારનો સમય એવો હતો કે દીકરી તો ક્યાં પિતાની કે પછી પતિની આંગળીએ દોરાઈ દોરાતી. એનું અલગ અસ્તિત્વ હોય એવી ભાગ્યેજ વિચારસરણી એ સમયે કેળવાઈ હશે એટલે જ કદાચ આ ગીતમાં પણ  દીકરીની વિદાય વસમી હોવા છતા એને પતિગૃહે જતી વેળાએ આંસુ પાંપણે બાંધી રાખવા કહેવાયું હશે. એ વિદાય લે ત્યારે ઘડી પહેલાં ભીંતે ચીતરેલા ગણપતીને પગે લાગતી વેળા એના કંકુવર્ણા હાથની છાપ ઘરની ભીંતે મુકીને જાય છે. આ ગીત સાંભળું છું ને ત્યારે એક વિચાર એવો ય આવે છે કે દીકરીને પારકી થાપણ કહીને કેમ એને જુદાગરો આપવામાં આવ્યો હશે? કાળજાના ટુકડા સમી એ દીકરી એકવાર ઉંબરો ઓળંગી જાય પછી એનું ભાવિ એના હાથમાં જ નહીં રહેતું હોય એટલે? હાથે બાંધેલા મીંઢળ કે પતિ સાથે પાનેતરના છેડા સાથે ગંઠાયેલી એ ગાંઠ સાથે જીવનભરના એવા તે કયા બંધન હશે?

 

પતિનો પડછાયો બનીને રહેવાની શીખામણમાં એટલું તો સમજાય કે સદાય સપ્તપદીના પગલાં જેની સાથે ભર્યા છે એનો સાથ નિભાવજે પણ સાથે પતિના પડછાયા સમી એને કહીને ગીતકાર શું કહેવા માંગતા હશે? કદાચ એ એવું કહેવા માંગતા હશે કે પતિ છે ત્યાં સુધી તારું અસ્તિત્વ હેમખેમ છે? સેંથામાં સિંદુર અને હાથમાં કંકણ હશે ત્યાં સુધી  તું સલામત છું અને એટલે જ કદાચ કન્યાને અખંડ સૌભાગ્યવતીના આશીર્વાદ આપવામાં આવતા હશે.

 

આ કરૂણમંગળ ગીતમાં એક વાત ખુબ ગમી. ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ કહે છે કે આમ જુવો તો સૌનું આંસુ  પાણી જેવું પાણી. એ સુખનું છે કે દુઃખનું એ કોઈના શક્યું જાણી. માતા-પિતાના આંસુ પણ સુખ-દુઃખ એમ બંને લાગણીને લઈને વહી જાય છે. એનો એક અર્થ એવો પણ કરી શકાય કે બેના, આજ પછી સાસરીમાં તું તારું સુખ-દુઃખ કોઈ કળી ના શકે એમ તારી જાતને સંભાળી લેતા શીખી જજે? તારા મનની વાતને ગોપિત રાખીને જીવી લેતાં શીખી જજે? શક્ય છે કારણકે એ સમયે તો દીકરીને સાચે જ સાવ નરમ પ્રકૃતિની માનીને જ એનો ઉછેર કરવામાં આવતો.

 

અવિનાશ વ્યાસે એમના આ અમર અવિનાશી ગીતની  ‘દીકરી ને ગાય, દોરે ત્યાં જાય’ પંક્તિઓમાં એ સમયની લોક-કહેવતને વણી લીધી છે.આમ પણ  અવિનાશ વ્યાસે સંસારના તમામ સંબંધો પર અત્યંત ભાવવાહી રચનાઓ કરી કારણકે એ પોતે જ ભાવનાના -લાગણીના-સંબંધની વ્યક્તિ હતા અને દિકરીની વિદાયથી વધીને તો અન્ય કયો ભાવવાહી કે કરૂણમંગળ અવસર હોઈ શકે?

 

જો કે આજની દીકરી તો નારાયણી બની રહી છે તેમ છતાં કોઈપણ દીકરીની વિદાય સમયે અવિનાશ વ્યાસનું આ ગીત આજે પણ સૌની આંખ અને હ્રદય ભીના કરી દે એટલું ભાવવાહી બન્યું છે પણ જો જો હોં આ ગીત સાંભળો ત્યારે ભલે આંખમાં આંસુ હોય પણ કોઈપણ દીકરીને કલ્યાણ આશિષ આપવાનું ચૂકી ના જતા.

 

http://www.mavjibhai.com/MadhurGeeto/158_dikarito.htm

તને પ્રેમ કર્યાનો વહેમ……

 

“ચાલીસ વર્ષની ઉંમરે પહોંચ્યા પછી ક્યારેક એવો વિચાર આવે છે કે પહેલો પ્રેમ જેની પાછળ આપણે ફના થવા સુધી તૈયાર હતા એ પ્રેમ માત્ર વહેમ હતો?”

કલબલાટ કરતા એ ચૌદ જણના ગ્રુપમાં સન્નાટો વ્યાપી ગયો. તેજલે આ વાત ક્યાંથી યાદ કરી આજે? માનસી, મનિષા, દીપા, નંદિની અને એવા જ બીજી દસ ઉચ્ચ મધ્યમ વર્ગી સખીઓની આ કિટી પાર્ટી આજે તેજલના ઘેર હતી. દર મહિને કોઇપણ એક જણના ઘેર બપોરે મળવાના આ વ્યવસ્થિત ક્રમમાં આજે તેજલના ઘરનો વારો હતો.  આમ જોવા જાવ તો ખાસ કશા જ કારણ વગર પણ મળતા રહેવાના આ ક્રમમાં સૌને મઝા પણ આવતી જ હતી સ્તો.

ઘર-પરિવારથી જરાક વાર અળગા થઈને પોતાની સ્વતંત્રતાને માણી લેવાના આશયથી ફરી એકવાર આખા મહિના સુધી જવાબદારીમાં પરોવાઇ જવાનું બળ મળતું. ક્યારેક કોઇ વિષય પર સંવાદ થતો પણ વિવાદ ક્યારેય નહીં. એક વણ લેખ્યો નિયમ સૌએ મંજૂર રાખ્યો હતો કે જ્યારે પણ કોઇ વાત પર વિવાદ થાય તો એ વાત ત્યાં જ પડતી મુકી દેવાની . એમાં ક્યાંય કોઇને સાચા-ખોટા કે સારા-નરસા સાબિત કરવા સુધી વાત લંબાવી જ ન જોઇએ. કોઇના ય અંગત જીવન કે ભૂતકાળને સ્પર્શ્યા વગર જ વર્તમાનને માણવાનો એવા નિર્ણયના લીધે જ આજે આટલા વર્ષે પણ આ ગ્રુપમાં સંવાદિતા જળવાઇ રહી હતી.

તો પછી આજે આજે અચાનક તેજલને ભૂતકાળ ખોતરવાનો આવો વિચાર ક્યાંથી આવ્યો?

એક પળ……અને વળતી પળે જ તેજલ હસી પડી.

“અરે! ભાઇ ઇતના સન્નાટા કૈસે? કિસીકો સાપ સુંઘ લિયા ક્યા?” મૂળે દિલ્હીની વતની તેજલની વાતોમાં ગુજરાતીની સાથે હિન્દી લહેકો ભળી જતો.

“અરે ભાઇ! આ તો જરા અમસ્તી મસ્તી કરી લીધી. આમાં ક્યાંય કોઇએ વાતનો તંત પકડી રાખવાની જરૂર નથી. હવાએ હળવાશ પકડી લીધી અને વળી પાછા સૌ એક લેવલે પહોંચી ગયા. વાતોનો દોર પુરો થયો, ચા-નાસ્તાનો દોર શરૂ થયો અને સૌ ફરી પાછા અસલ મુડમાં આવીને છુટા પડ્યા.

બસ અસલ મુડ પાછો ના આવ્યો કાવ્યાનો. બોપલના તેજલના એપલ વૂડ એપાર્ટમેન્ટથી નિકળીને નવરંગપુરાનો રસ્તો કાપતા આજે એને એકવીસ વર્ષ જેટલો સમય લાગ્યો. ઘર સુધી પહોંચીને સબકૉન્શસ માઇન્ડથી દોરવાયેલી એની કાર એણે સીધી લૉ-કૉલેજ તરફ વાળી. મીઠાખળી ચાર રસ્તા વટાવતી એની કાર લૉ-કૉલેજ તરફના એ ઘટાટોપ રસ્તાઓ પરથી આગળ વધતી હતી પણ કાવ્યાનું મન તો પાછા પગલે ભૂતકાળ તરફ ખસી રહ્યું હતું.

લૉ-કૉલેજ સુધી પહોંચતામાં તો એની આંખોમાં આખે-આખી એ વરસાદી સાંજ ઉતરી આવી અને હ્રદયને ભીનુ ભીનુ કરી ગઈ.

*****

મોસમનો એ પહેલો વરસાદ હતો. એ વરસાદી સાંજની ભીની ભીની માટીની મહેંકને માત્ર ત્યાં જ રહીને શ્વાસમાં સમાવવી પુરતી ન હોય એમ કાઇનેટિક પર કાવ્યા અને આભા તરબોળ થવા નિકળી પડ્યા. ઉનાળાના તપતા રસ્તાઓને વરસાદી ઝાપટાએ થોડા ટાઢા તો પાડ્યા હતા પણ તો ય આ ચાર મહિનાથી ધખેલી જમીનમાંથી અંદરનો ઉકળાટ બહાર અનુભવાતો હતો. હજુ ય જરૂર હતી એને ટાઢક આપવાની, વરસાદે મન મુકીને વરસવાની.

ધોધમાર વરસાદ પછીની હળવી ફરફરમાં પલળતા કાવ્યા અને આભા સમથેશ્વર મંદિર તરફના રસ્તા પર વળ્યા. રસ્તા પર સગડી પર શેકાતા ગરમ ગરમ મકાઇના ડોડા પર ઓગળતા બટરની સુવાસે કાવ્યાને ત્યાં જ રોકી લીધી.

કાઇનેટિકને રસ્તાની ધાર પાસે પાર્ક કરીને સ્ટેન્ડ પર ચઢાવી એ બંને મકાઇના બે ડોડા શેકવાનું કહી કાઇનેટિક પર આવીને બેઠા.

“આઇયે બારિશોં કા મૌસમ હૈ..

ઉન દિનો  ચાહતોકા મૌસમ હૈ….

કાવ્યાના કાન સુધી પંકજ ઉધાસના સૂરીલા કંઠે ગવાયેલી ગઝલના શબ્દો પડ્યા. આમ તેમ જોતા એની નજર પડી કાઇનેટિકની જરા આગળ પાર્ક થયેલી ઇનોવા પર. ગઝલના સૂર ઇનોવાની સાઉન્ડ સીસ્ટમમાંથી રેલાતા હતી એ વાત પણ એ સમજી શકી. જરા વાર રહીને એનું ધ્યાન ગયું.  સાઇડ મિરરમાંથી બે આંખો એને એકી ટસે તાકીને જોઇ રહી હતી .એણે નજર ફેરવી લીધી. થોડી પળો એમ જ પસાર થઈ ગઈ અને ફરી જોયું તો હજુ ય એ નજર ટીકી ટીકીને એને જોઇ રહી હતી.

હવે કાવ્યાને જરા અકળામણ થવા માંડી. એને ત્યાંથી જતા રહેવાની ઇચ્છા થઈ પણ  કારના એ સાઇડ મિરરમાંથી તાકી રહેલી આંખોમાં એક અજબ જેવું વશીકરણ હતું જે કાવ્યાને જતા રોકી રહ્યું હતું. ના સહેવાય – ના રહેવાય એવી સ્થિતિમાં કાવ્યા આખે આખો મકાઇનો ડોડો ચાવી ગઈ અને તેમ છતાં હજુ જાણે બાકી રહ્યું હોય એમ મકાઇના ડોડાને ચાવતી રહી.

આભાએ એને હડબડાવી મુકી ત્યારે એ પેલી બે આંખોના સંમોહનમાંથી બહાર આવી. આભાનો હાથ પકડીને એણે ખેંચીને પાર્ક કરેલા કાઇનેટિક પરથી ઉતારીને કાઇનેટિક ઘર તરફ મારી મુક્યુ જાણે પેલી આંખોના વશીકરણના પાશમાંથી છુટવું ના હોય!

અને પછી તો એ આંખોએ જાણે કાવ્યાનો પીછો કર્યો…. રાત્રે ઊંઘમાં , સવારે ઊઠીને પણ એ બે આંખો એને તાકતી રહેતી હોય એવો સતત ભાસ થયે રાખતો. સહેજ એકલી પડતી અને પેલી બે આંખો એને ઘેરી વળતી.

*****

“ હેલ્લો મિસ કાવ્યા…. ટુ ડે યુ લૂક મોર બ્યુટીફુલ….”

વેસ્ટ સાઇડના એક્સેસરી આઇલમાં ફરતી કાવ્યાના કાને અવાજ અથડાયો. અવાજને અનુસરીને નજર કરી તો સામે કોઇ તદ્દ્ન અજાણ્યો, ક્યારેય ન મળેલો… ક્યારેય ન જોયેલો યુવક …

પણ એણે તો કાવ્યાને નામથી બોલાવી હતી. એનો અર્થ  કાવ્યા એના માટે તો અજાણી નહોતી. બઘવાઇને સામે જોઇ રહેલી કાવ્યાની સામે એણે એક હળવું સ્મિત આપ્યું. કાવ્યા હજુ ય એની સામે તાકી રહી.. આ ચહેરો અજાણ્યો છે તેમ છતાં એ જાણીતો કેમ લાગે છે?

“ સોરી, આપને મેં ઓળખ્યા નહીં…” અસમજમાં અટવાયેલી કાવ્યા હજુ એ ચહેરા પર કશી ઓળખ શોધવા મથી રહી. ક્યાંય નથી મળ્યો આ યુવક તેમ છતાં કેમ સાવ અપરિચિત પણ નથી લાગતો… કેમ ??

“ક્યાંથી ઓળખો મિસ … ઓળખાણ તો ત્યારે થાય ને જ્યારે તમે મળવા રોકાયા હો…. તમે તો મકાઇના ડોડાના પૈસા પણ આપ્યા વગર ભાગી છૂટ્યા હતા તે દિવસે.” વરસાદમાં ભીના થયાનો તે દિવસનો કંપ જાણે કાવ્યાના શરીરે આજે ફરી અનુભવ્યો……

ઓહ ! તો આ ચહેરો નહીં પણ એ બે આંખો હતી જેને કાવ્યા ઓળખતી હતી. જે આંખોએ કેટલાય દિવસ સુધી કાવ્યાનું ચેન છીનવી લીધું હતું, રાતોની ઊંઘ વેરણ કરી હતી.

પગ જાણે પોલાદ…અને  શરીર જાણે માટીનો ગારો….. કાવ્યા ત્યાંને ત્યાં જ ખોડાઇ ગઈ..

“હવે સહેજ થેન્ક્યુ જેવો એક શબ્દ પણ કહી દેશો તો ચાલશે.. કાવ્યા.”

મિસ કાવ્યામાંથી માત્ર કાવ્યા ? એ યુવકની આંખોમાં જ નહીં એના અવાજમાં પણ કશુંક વશીકરણ જેવું હતુ. ઘેરો, છેક નાભીમાંથી ઊઠતો પહાડી અવાજ. એ કેળવાયેલા પહાડી અવાજમાં પણ જાણે પાશ જેવું કંઇક હતું જે કાવ્યાને પકડી રાખતું હતું, જકડી રાખતું હતું.

અને પછી તો એ સંમોહન કરતી આંખો, વશીકરણ કરતો અવાજ કાવ્યાના જીવનનો સૌથી મહત્વનો હિસ્સો બની ગયા. આજ સુધી માત્ર રેડિયો પર રેલાતો અવાજ કાવ્યા માટે એક માત્ર સૂરીલો અવાજ હતો પણ તે દિવસથી એ અવાજને એક નામ મળ્યું મોહિત…..અને સાચે જ કાવ્યા મોહિતના અવાજ જ નહીં મોહિતથી પણ અભિભૂત બનતી ચાલી.

“હેલ્લ્લ્લો અમદાવાદ…………થી શરૂ કરીને એક પણ પૉઝ લીધા વગર સતત પાંચ મિનિટ સુધી અવિરત બોલતા મોહિતની વાતોથી અન્યને લાગતું કે  મોહિત આજના રેડિયો પ્રોગ્રામ માટે એક માહોલ ઊભો કરી રહ્યો છે જ્યારે માત્ર અને માત્ર કાવ્યા જ પામી શક્તી કે તો આ તો આગલી સાંજે મોહિતથી છૂટી પડેલી કાવ્યાની યાદમાં વિતેલા સમયનો એહસાસ કરાવવા માટેનો નિત નવો અંદાજ હતો .

*****

ઓગણીસ વર્ષની ઉંમરનો પ્રથમ પ્રેમ કાવ્યાને પેલી પ્રથમ વરસાદની હેલી કરતાં ય વધુ તરબોળ કરતો ગયો. આજે લગભગ ચાલીસીએ પહોંચેલી કાવ્યાને આ ક્ષણે પણ એ વરસાદની હેલી અને એ હેલી જેવો જ મોહિતનો પ્રેમ ભીંજવી રહ્યો હતો.

બંધ હોઠમાં ઓગણીસ વર્ષની કન્યા આળસ મરડે રે વરસાદ ભીંજવે

લીલો ધમ્મર નાગ જીવને અનરધાર કરડે રે વરસાદ ભીંજવે

અહીં આપણે બે અને વરસાદ ભીંજવે

મને ભીંજવે તું તને વરસાદ ભીંજવે…..

 

મોહિતની ઇનોવા આ અહીં જ જીમખાનાની ગલીમાં પાર્ક થતી અને કાવ્યાનો હાથ થામીને બેઠેલા મોહિતના હલકદાર કંઠે  રમેશ પારેખનું ગીત સરી જતું. સોળ વર્ષની કન્યાના બદલે ઓગણીસનો આંકડો પણ એ કેવી સાહજીકતાથી ગોઠવી લેતો !

એટલી જ સાહજીકતથી એ કાવ્યાના દિલો-દિમાગ પર છવાતો ગયો. આ બધુ જ જેટલી સાહજીકતાથી બન્યું એટલી સાહજીકતાથી આ સંબંધને સ્વીકૃતિ મળવાની નથી એ કાવ્યા ક્યાં નહોતી જાણતી ?

******

“કાવ્યાને કહી રાખજો એ ઝાલા પરિવારના દિકરી છે. શેખરરાજ ઝાલાના દિકરી આમ કોઈની પાછળ ઘેલા થાય એ આ પરિવારની શાનની વિરુધ્ધ વાત છે અને ઝાલાઓની શાન આમ ઝાડીઓની વચ્ચે ગાડીમાં આથડતી ફરે એ બિલકુલ ચલાવી નહીં લેવાય.”

સવારે ખાખી વરદીમાં સજ્જ થતા થતા શેખરરાજે પોતાના પત્નિ ઉમાદેવીને ચીમકી આપી. બેડરૂમમાં સન્નાટો છવાઈ ગયો. આમ પણ ઉમાદેવી પતિની સામે સીધી નજરે ભાગ્યેજ વાત કરી શકતા. પરણીને આવ્યા ત્યારથી ઝાલા પરિવારની આમાન્યાને સર આંખો પર ચઢાવી હતી.

પોલિસ કમિશનર શેખરરાજ ઝાલાના અવાજમાં બેઠી તાકાત હતી. આમ પણ આ ઘરમાં ક્યારેય મર્યાદા ઓળંગાય એવી રીતે વાત કરવાની રીત હતી જ નહીં. ઘરના મોભી જે બોલે એ ડંકાની ચોટ માનીને એમનો શબ્દ કોઈ ઉથાપવાની વાત તો દૂર એક શબ્દ પણ કોઈ ઉચ્ચારી શકતું નહીં.

એક તો રાજપૂતી લોહી અને એમાં ભળ્યો કમિશનરનો રૂઆબ, એમની હાજરીથી ઘર તો ઠીક શહેરમાં પણ સોપો પડી જતો. આજ સુધીની કારકિર્દીમાં એમની વર્દી પર લાંછનનો એકપણ કાળો ડાઘ લાગવા લાગવા દીધો નહોતો. કમિશનની કડક વરદી જેટલો જ કડક મિજાજ અને કડપ હતો.

એમનું એક માત્ર સંતાન હતી. લાડેકોડે ઉછરેલી કાવ્યાને ખબર હતી કે પાણી માંગે ત્યાં દૂધ હાજર કરનાર બાપ એમના ઝાલા વંશની શાન માટે કેટલા મગરૂર છે. એમની સાત સાત પેઢીમાં કોઈએ ઝાલા વંશની પરંપરા ઓળંગી હોય એવું બન્યું નહોતું અને આ કાવ્યા? શેખરરાજના કહેવા પ્રમાણે એ એક પરનાતીના છોકરડા માટે બાપની ઈજ્જત ધમરોળવા બેઠી હતી.

“આ વાત હું કોઈ કાળે સાંખી નહી લઉં એ તમે પણ સમજી લેજો અને દિકરીબાને પણ સમજાવી દેજો.” પત્નિ જ નહીં પુત્રીને પણ માનર્થે બોલાવવાની આચારસંહિતા આજ સુધી આ ઘરમાં જળવાયેલી હતી.

કાવ્યા આ જાણતી હતી તેમ છતાં મોહિતથી દૂર રહી શકતી નહોતી. યુવાન લોહી અને એમાં ભળ્યો પ્રેમનો કસુંબલ રંગ. કેફ ન ચઢે તો જ નવાઈ ને?

****

“આપની પરવાનગી હોય તો એકવાર આપના પિતાશ્રીને મળવા હું તૈયાર છું.” ક્યારેક ઝાલા પરિવારની જેમ મોહિત પણ કાવ્યાને માનથી બોલાવતો અને કાવ્યા ત્યારે એકદમ ફુંગરાતી.

“મળવા કે મરવા? મોહિત તને ય ખબર છે કે બાપુ કેમે કરીને આ સંબંધ માન્ય રાખવાના જ નથી પણ કોણ જાણે કેમ તને જોઈને હું એટલી વિવશ થઉં છું કે મારી જાતને રોકી શકતી નથી ક્યારેક થાય છે કે ઘડીભરનો વિચાર કર્યા વગર તારી સાથે નિકળી પડું પણ એમ કરતાંય ડરું છું.”

“ના કાવ્યા, એમ એવી રીતે ભાગવાની વાત તો મને પણ મંજૂર નથી. જે માન-મર્તબો ઝાલા સાહેબનો આજ સુધી જળવાયેલો છે એ એમની દિકરી જ રોળી નાખે અને એમાં હું સાથ આપું? જરાય નહીં. એ વાત આજે બોલી ફરી ક્યારેય વિચારતી પણ નહીં. ઝાલા સાહેબની મંજૂરી હોય તો જ આગળ વાત………”

“બોલ્યા? બોલી લીધું?” કાવ્યા ઉશ્કેરાઈ ગઈ.. જે વાતની કોઈ શક્યતા જ નથી એના માટે શેખચલ્લીની જેમ હવાઈ કિલ્લા બાંધવાના? નરી નાદાની નહીં તો બીજું શુ? તું બાપુને મળવા આવીશ અને બાપુ તને હારતોરા પહેરાવીને આવકારશે એમ માને છે?”

”મને ય ખબર છે કાવ્યા પણ હું મારી વાત પર અટલ છું. બાપુ માનશે તો ઠીક , એમની સંમતિ હશે તો જ આપણો સાથ હંમેશ માટે કાવ્યા બાકી આપણું છુટા પડીએ એ જ યોગ્ય છે.”

“આટલો કઠોર કેવી રીતે બની શકે છે તું મોહિત અને તારામાં આટલી સ્વસ્થતા, આવો સંયમ હતો તો કેવી રીતે તું પ્રેમ કરી શક્યો?”

“પ્રેમ કરવાનો હોતો નથી એ થઈ જાય છે અને સાચું કહું તો કાવ્યા એ સાંજે તને જોઈ એ ક્ષણથી જ તું મને ગમી ગઈ હતી, કોઈનું ગમવું એ કદાચ પ્રેમની પહેલાનું ચરણ હશે. ઘણીવાર કહે છે ને કે Love at first sight. એવું જ કશું હશે પણ એ રાત્રે મારી ઉંઘ મારાથી દૂર રહી. તને ખબર છે કાવ્યા હું એક નંબરનો ઉંઘણશી છું ? એ દિવસ સુધી પથારી મારી પ્રિયા હતી પણ એ સાંજથી જ જાણે મારી અંદરનું કશુંક વલોવાતું હું અનુભવતો હતો. કાવ્યા મારું મન એમ કહેતું હતું કે હું તને એ ક્ષણે શોધીને પણ મળું પણ ત્યારે મને ક્યાં ખબર હતી કે આપ કોના સુપુત્રી છો. જો કે ખબર હોત તો પણ એ સમયે તો હું કશું જ આગળ પાછળનું વિચાર્યા વગર તને પામવાની મથામણમાં જ હોત પણ આજે જ્યારે મને ખબર છે કે આપ કોણ છો અને આપને મેળવવાની વાત તો દૂર વિચારમાં પણ લાવવા એ પણ આસમાનના તારા તોડવાની વાત લાગે છે.”

“આ શું આપ આપ માડ્યું છે? આ આપ-આપના એવા બધા માનવાચક સંબોધનોથી પરે તારી પાસે મને કંઇક જુદુ મળ્યું એ એટલું તો વહાલું લાગ્યું, એટલું તો આત્મિય લાગ્યું જે મારા ઘરમાં અનહદ સ્નેહ મળવા છતાં ક્યારેય નહોતું લાગ્યું. પ્લીઝ તું આવી શિષ્ટ ભાષા બંધ કર અને મુદ્દાની વાત પર આવ.”

“હુ મુદ્દાની જ વાત કરું છું કાવ્યા. આપણે ગમે તેટલું ઈચ્છીએ તેમ છતાં વાસ્તવિકતા તો બદલાવાની જ નથી તો આપણે જ બદલવું રહ્યું ને ? અને આપણને કોઈ હક નથી કે વડીલોને નારાજ કરીને આપણું સુખ શોધીએ. આપણે છુટા પડીએ એમાં જ શાણપણ છે. હા! તારા પ્રેમમાં પડવું, તને પામવાની ચાહના કરવીએ મારું ગાંડપણ હતું એમ મને સમજાય છે. એક વાત એ પણ કહું કે તું ક્યારેય મારા મન-મારા દિલથી દૂર જવાની જ નથી પણ મારું તારાથી દૂર જવું જરૂરી છે. કાવ્યા, આ જ ક્ષણથી આપણે છુટા પડીએ છીએ. કાલથી તું મને મળવા નહી આવે એ મારો નિર્ણય છે અને એ નિર્ણયમાં સાથ આપવો એમાં તારી સમજદારી છે. હું સાચા દિલથી તારી માફી માંગું છું કાવ્યા જે શક્ય નહોતું એનું સપનું મેં જોયું અને એમાં તને પણ દુભવી.”

*****

એ દિવસ પછી ક્યારેય કાવ્યા અને મોહિત મળ્યા નહીં. કાવ્યા પણ મોહિતની યાદ દિલના એક ખૂણે સાચવીને શેખરરાજ ઝાલાએ શોધેલા પરિવારના પુત્ર શૈલ સાથે પરણી ગઈ. ક્યારેક મનમાં વિચાર ઝબકી જતો કે સાચે જ એણે પ્રેમ કર્યો હતો કે માત્ર પ્રેમ કર્યાનો વહેમ હતો?

અને મનના ઊંડણમાં સાચવેલી મોહિતની યાદ પરપોટો બની સપાટી પર તરી આવે અને મનના શાંત પડેલા વમળોને ફરી ખળભળાવે એ પહેલાં જીમખાના સુધી પહોંચતા પહેલા જ લૉ ગાર્ડનથી કાવ્યાએ કારને યુ ટર્ન મારીને પાછી વાળી લીધી.

પણ મોહિતે તો એને સાચે જ પ્રેમ કર્યો હતો. આજે એ દિવસ હતો જ્યારે કાવ્યા અને મોહિત છુટા પડ્યા હતા. કાવ્યાને ક્યાં ખબર હતી કે મોહિત દર વર્ષની જેમ આજે પણ અહીં પહોંચવામાં જ હતો. જો એ જીમખાના સુધી પહોંચી હોત તો શક્ય છે એણે મોહિતને એ ગલીના મોડ પર ટર્ન લઈને કાર પાર્ક કરતો જોયો હોત.

આજે પણ આ જીમખાનાની ગલીમાં મોહિતની કાર હંમેશા એની રાહ જોતી થોડીવાર તો પાર્ક થયેલી જ હોય છે.

 

ફિલ્મ રિવ્યુ-થપ્પડ

થપ્પડ….

એક થપ્પડ એટલે શું?  અચાનક રોષ આવે અને આવેશમાં હાથ ઉપડી ગયો બસ એટલી જ વાત? અજાણતા જ થઈ ગયેલી ઘટના માત્ર? શક્ય છે અન્ય માટે કદાચ વાત એ પછીની ક્ષણોમાં ભૂતકાળ બનીને ભૂલાઈ પણ જાય પરંતુ એક વ્યક્તિ જેની સાથે આ ઘટના બની છે અને તે પણ અન્યની હાજરીમાં… એ આ ઘટના ભૂલી શકશે ?

ના, કારણકે આ થપ્પડ ગાલ પર પડેલી થપ્પડ નથી એ તો એક પત્નીના સેલ્ફએસ્ટીમ થયેલો કારી ઘા છે.

અનુભવ સિંહાની ફિલ્મ થપ્પડ એક એવો ઉઘાડ લઈને ખુલે છે જેમાં અમૃતા( તાપસી પન્નુ)ની સાથે આપણે પણ અનાયાસે કનેક્ટ થતા જઈએ છીએ. આમ જોવા જઈએ તો અમૃતાની સવાર અને એની દૈંનિક ક્રિયાઓ એક સરખી જ ચાલ્યા કરે છે. વહેલી સવારે ઊઠતી અમૃતા પાસે તો પોતાના માટે તો સવારનો એક નાનકડો ટુકડો જ છે. એટલા ટુકડાને એ પોતાની રીતે જીવી લે છે અને બસ પછી તો એની રફતાર ઘર-વર અને સાસુમાની આસપાસ શરૂ થઈને પુરી થાય છે. સવારની એક કપ ચા અને ઉઘડતી સવારનો થોડો મહોલ એ છે એનો મી ટાઇમ..પણ એટલામાં એ સાચે જ ખુશ છે. પોતાના આ થોડા અમસ્તા મી ટાઇમ અને એના પતિની આસપાસ વિંટળાયેલા એના નાનકડા વિશ્વમાં એ સાચે જ રાજી છે.

પતિની પળે પળ સાચવવા દોડતી રહેતી અમૃતાની પતિ તરફની અપેક્ષાઓ ય ઝાઝી નથી પણ એક ક્ષણ એવી આવી જાય છે અને એનો પતિ વિક્રમ( પવેલ ગુલાટી) સૌની હાજરીમાં અમૃતાને થપ્પડ મારી બેસે છે..

આ કંઇ ઘરેલુ હિંસા ય નથી અને અવારનવાર બનતી બીના પણ તેથી શું થયું? અમૃતાને એની આસપાસના, પરિવારના સૌ સમજાવવા મથે છે કે આ વાત ભૂલી જા, એક થપ્પડને લઈને વાત આગળ વધારવાના બદલે સમાધાન કરી લે.

પણ અમૃતા માટે આ થપ્પડ એક એવા ઘા સમાન છે જે કદાચ સમાધાન કરી લે તો પણ એ ઘામાંથી થોડું થોડું લોહી તો ઝમ્યા જ કરવાનું હતુ. એ ઘા પર ક્યારેય રૂઝ તો આવવાની જ નહોતી.  તો શા માટે એણે સમાધાન કરવું જોઈએ?

આખી ફિલ્મનું સૌથી સબળ પાસુ છે એના ચોટદાર સંવાદ. અમૃતા વિક્રમથી છેડો ફાડવા માંગે છે ત્યારે એ સાચો નિર્ણય કરી રહી છે કે કેમ એની અવઢવ પિતા ( કુમુદ મિશ્રા.) પાસે રજૂ કરે છે ત્યારે એના પિતા કહે છે કે  “જરૂરી નથી કે દરેક સાચી વસ્તુનો અંત સારો જ હોય….બસ આવા અનેક નાના નાના ચોટડૂક સંવાદો માટે પણ આ ફિલ્મ જોવી જોઈએ. એક પણ વાર કોઈપણ પાત્ર પોતાનો અવાજ રેઇઝ કર્યા વગર, ઊંચા સાદે બોલ્યા વગર પણ પોતાની વાતને એવી રીતે આપણી સમક્ષ મુકે છે કે આપણા હ્રદય સોંસરવી જ ઉતરી જાય.

અમૃતાની એક જ વાત છે, “એક થપ્પડ જ હતી પણ મારી ના શકે…..” બસ આવા વન લાઈનર પણ એની મક્કમતા દર્શાવી જાય છે. એ નથી લડતી, નથી ઝગડતી પણ પોતાનો આક્રોશ સતત માનસિક અને શારીરિક રીતે વ્યસ્ત રહીને પણ વ્યકત કરતી રહે છે. એ ચૂપ છે પણ એની  મૌન વેદના એટલી તો બોલકી છે કે એ સતત એના ચહેરાની સખતાઈમાં, એની આંખોમાં ડોકાયા કરે છે.

આ ફિલ્મ એક માત્ર અમૃતાની કથા નથી પણ એક હાઈ પ્રોફાઈલ મહિલા વકીલથી માંડીને મધ્યમવર્ગી મહિલા અને એથી પણ આગળ વધીને ઘરકામ કરતી બાઈની પણ વ્યથા છે ફરક માત્ર દરેક વ્યક્તિની અભિવ્યક્તિનો છે. દરેક મોટી થતી જતી બાળકીને નાનપણથી જ જ્યારે જે મળ્યું છે એ સારું જ છે એમ સ્વીકારી લઈને જ ચાલવું, એ જીવનનો એક ભાગ છે એમ સમજીને જીવી લેવું એવા સંસ્કાર એની મા કદાચ એને ગળથૂથીની સાથે સાથે આપી દેતી હોય એટલે મોટાભાગે દરેક નારી પોતાની જાતને એ વ્યવસ્થામાં ગોઠવી જ લેતી હોય છે પરંતું ક્યારેક એવું બની જાય જે તમને હચમચાવી દે, મૂળસોતા ઉખેડી દે અને ત્યારે એ તમામ સંસ્કાર કે શીખેલી વાતો નગણ્ય બની જાય.

અહીં અમૃતાના ગાલ પર સૌની વચ્ચે પડેલી થપ્પડ આજે કંઇક નવો જ પડઘો લઈને ઉભરે છે. અમૃતામાં એ હિંમત છે કે એ આત્મસન્માનને ભોગે કોઈ સમાધાન ઇચ્છતી જ નથી. અમૃતા  જાણે એક ટ્રેન્ડસેટર બની જાય છે. અમૃતાની સાથે એની લૉયર જે ઉચ્ચ નામાંકિત પરિવારમાંથી આવે છે એને પણ આજ સુધી એના સન્માન સાથે થતા પતિના ચેડા મન પર ઉભરી આવે છે. અમૃતાની ઘરકામ કરનારી બાઈ જ્યાં પતિની મારપીટ એક સાહજિક વાત કે વાતાવરણ છે એમ માનીને જીવી રહી હતી એ પણ માથુ ઉચકતા શીખી જાય છે.

આજની અમૃતાની સાથે જ કદાચ માનસપટ પર પોતાના શીલ પર, સ્વમાન પર ઘા લાગતા વેરભાવનાથી ખળભળી ઉઠે એ દ્રૌપદીની છબી ઉપસી આવે તો નવાઈ નહીં પણ ના અહીં અમૃતા એવું કશું જ નથી કરતી. બસ એ શાંતિથી પોતાના આક્રોશને, વેદનાને જીરવી લેવા મથે છે અને પછી જ એ જે નિર્ણય લે છે એને વળગી રહે છે. એ એની પોતાની લડાઇ છે જેમા એ બીજા કોઈને ઘસેટતી નથી.

સમગ્ર ફિલ્મમાં ક્યાંય એક ક્ષણનો પણ વેડફાટ થયો હોય એવું નથી અનુભવાતું.

સવારમાં લીલી ચા સાથે પોતાનો દિવસ શરૂ કરતી અમૃતા,

પતિની સાથે સતત ઘૂટન અનુભવતી નેત્રા (માયા સારાઓ)ની એના મિત્ર સાથે ચોરીને વ્યતિત કરેલી ક્ષણો જેમાં ખાસ કશું જ બોલ્યા વગર ચાલતી ગાડીમાંથી બારીનો કાચ ખોલીને ખુલ્લી હવામાં શ્વાસ લેવું,  પતિ (માનવ કૌલ)ને છોડવાનો નિર્ણય લઈ ચૂકેલી નેત્રાનું વહેલી સવારમાં મિત્રને મળવા જવું,

અમૃતાની ઘરકામ કરતી સુનિતા( ગીતિકા વિદ્યા)નો ટી.વીનો વૉલ્યુમ વધારીને સાસુ સામે દર્શાવાતો ગુસ્સો અને રસ્તામાં જતા નાના બાળકોની સાથે ઘડીભર બોલ રમી લેવું,

અમૃતાની પાડોશમાં રહેતી શિવાની( દિયા મિર્ઝા)નું એના પતિની કબર પર જઈને ફૂલ ચઢાવવું, આ બધા જ દ્રશ્યો એક પણ સંવાદ વગર પણ ઘણુંબધું કહી જાય છે. ક્રેડિટ ગોઝ ટુ અનુભવ સિંહા અને આ તમામ પાત્રોને જે મૌન રહીને પણ અદ્ભૂત રીતે વ્યકત થઈ શક્યા છે.

કહેવી કે લખવી હોય તો આ ફિલ્મની લંબાઈ જેટલી કદાચ ખુટે નહીં એટલી વાતો છે. હવે જે વાત કરવી છે એ છે પાત્રોના અભિનયની.

માત્ર બે વાક્યમાં કહી દેવું હોય તો ચોક્કસ કહી શકાય કે તમામ કલાકારો એ પાત્રોએ આત્મસાત કર્યા હોય એવો અભિનય આપ્યો છે.

તાપસી પન્નુએ તો અવૉર્ડ વિનિંગ પરફોર્મન્સ આપ્યો છે. અત્યંત પ્રેમાળ પત્નિ, કેરિંગ પુત્રવધુ અમૃતા કેવી વ્હાલસોયી લાગે છે અને આત્મસન્માન માટે લડી લેવાનો નિર્ણય લઈ ચૂકેલી અમૃતા? એ નિર્ણય લીધા પછી એનો ક્ષણ માત્રમાં બદલાયેલો ચહેરો… એના માટે એક જ શબ્દ- લાજવાબ. એ પ્રેગનન્ટ છે એવા સમાચાર મળે છે ત્યારે વિક્રમ (પવૈલ ગુલાટી)થી છૂટા પડવાનો નિર્ણય લઈ ચૂકેલી અમૃતા એની સાસુ ( તન્વી આઝમી) પૂજા રાખે છે ત્યારે એ પૂજામાં હાજર પણ રહે છે અને પછી એની સાસુના પગ પાસે બેસીને એની વ્યથા ઠાલવી દે છે ને એ તાપસી પન્નુ પર તો આફરિન આફરીન…..  એને તો વિક્રમથે છૂટા પડીને ય કશું જ નથી જોઈતું કારણકે વિક્રમે ભર પાર્ટીમાં મારેલી થપ્પડ પછી એ અમૃતાને કશું જ ભરપાઈ કરી શકે એમ છે જ નહીં. જાહેરમાં થપ્પડ તો મારી પણ અંગત રીતે એ એક વાર પણ સાચા દિલથી સોરી ય ક્યાં કહી શક્યો છે ? તો પછી એ વ્યક્તિ પાસેથી બીજી તો શું આશા રાખી શકાય?

વિક્રમના પાત્રમાં પવૈલ ગુલાટીએ એક એવા પતિનું પાત્ર ભજવ્યું છે જે નાની નાની બાબતમાં પત્ની પર નિર્ભર છે જ તેમ છતાં એનામાં ક્યાંય પત્ની માટે આભારની અભિવ્યક્તિ પણ નથી. એ સતત પોતાના કેન્દ્રમાં જ રાચે છે. એના માટે એનું કામ, એની પ્રગતિ જ મહત્વના છે. એ અમૃતા પાછી એના જીવનમાં આવે એવું ય ઇચ્છે છે પણ એમાં ય એનામાં પસ્તાવા કરતાં ય અમૃતા તરફના સમાધાનની અપેક્ષા વધુ છે. …ટિપિકલ હસબંડ…

અમૃતાની સાસુ છે થોડી શાંત અને નિરુપદ્રવી પણ દિકરા તરફ વધુ મમત્વ ધરાવતી મા જેમાં તન્વી આઝમીએ પાત્રને યથાર્થ ન્યાય આપ્યો છે.

ફિલ્મના તમામ નારી પાત્રોને અનુભવ સિંહાએ એમની રીતે વ્યક્ત થવાની ઘણી મોકળાશ આપી છે. સદાય સૌમ્ય અને સરળ એવી શિવાની ( દિયા મિર્ઝા) પાસે પોતાના ભૂતપૂર્વ પતિની ભાવભીની યાદો છે જેને અકંબધ રાખીને જ એ જીવવા માંગે છે.  શિવાની આ ફિલ્મનું ખુબ સુંદર પાત્ર પાત્ર છે.

નેત્રા ( માયરા સારાઓ ઉચ્ચ ધનાઢ્ય પરિવારના માનમોભા વચ્ચે પીસાય છે તો કામવાળી સુનિતા( ગીતિકા વિદ્યા) રોજે રોજ પતિ તરફથી પીટાય છે. દેખીતી રીત ફરક માત્ર શારીરિક કે માનસિક પીડનનો જ છે પણ વાત તો છે પીડનની જ.

અમૃતાના પરિવારમાં એક એની મા( રત્ના પાઠક) છે જે સાવ સરળ છે. મનમાં હોય એ કહી દેવા જેવી સ્વભાવિકતા છે. અમૃતાનો ભાઈ (અંકુર રાઠી) છે જે થોડો ઉતાવળીયો અને વધુ પડતો લાગણીવાળો છે. એની ભાભી ( નૈના ગ્રેવાલ) જે વિચારશીલ અને વાસ્તવવાદી હોવાની સાથે અમૃતાની લાગણીને સમજીને સતત એની સાથે ઉભી રહે છે. એ બંને પણ આપણને ગમી જાય છે.

આ તમામ પાત્રોની સાથે સતત એક સરળતાથી રહેતુ અને વહેતું પાત્ર એટલે અમૃતાના પિતા સચિન( કુમુદ મિશ્રા). અત્યંત સૌમ્ય પ્રકૃતિ અને સદાય સ્મિત મઢ્યો ચહેરો, કોઈપણ સંજોગોમાં સમજણપૂર્વક ઉકેલ લાવવાની સૂઝ, નારી માત્ર માટે સન્માનની ભાવના……એ પતિ હોય કે પિતા, પ્રત્યેક જવાબદારીને ખુબીથી સંભાળી લેવાની જે ખાત્રી એમના વ્યક્તિત્વમાં ડોકાય છે ને એવી વ્યક્તિ સૌ કોઈ પોતાના જીવનમાં ઝંખે. કુમુદ મિશ્રા થીયેટરના કલાકાર છે. એમની તમામ ફિલ્મો તો જોઈ નહી હોય પણ સરદારી બેગમ,આર્ટિકલ ૧૫, રુસ્તમ, એરલિફ્ટ જો જોઈ હોય તો પ્રતિભાનો અંદાજ હશે જ.

અને લાસ્ટ બટ નોટ લીસ્ટ….સુનિતા એટલે કે ગીતિકા વિદ્યાએ તો કમાલ કરી છે. ઘણા બધા દ્રશ્યોમાંથી એના માત્ર બે સીન ધ્યાનમાં લઈએ તો ય એના અભિનય કૌશલ્યનો અંદાજ આવી જાય. ઘર,વર કે સાસુના ત્રાસ વચ્ચે ય ટકી જતી આ સુનિતા બાળકો સાથે બે ઘડી બોલ રમી લે છે કે  છેલ્લે જે રીતે મન મુકીને નાચી લે છે ને એ હંમેશા યાદ રહી જશે.

ફિલ્મના રાઈટર ડિરેક્ટર અનુભવ સિંહા અને મૃણમયી લાગુએ આ ઈમોશનલ ફિલ્મને મેલોડ્રામામાં ન પરિવર્તિત થાય એ માટે ખુબ સજાગ રહ્યા છે એના માટે ફુલ માર્ક્સ.

ઇન શોર્ટ જે ફિલ્મના બોક્સ ઓફિસના વકરા સામે જોઈને જ ફિલ્મ જોવા જતા હોય એ પ્લીઝ ફિલ્મ જોવા ના જ જાય પણ સર્વાંગ સુંદર ફિલ્મ માણવી જે છે એ જરૂર જાય.

૮ – સદાબહાર સૂર-

અણ્ણા હઝારે, અપર્ણા સેન, અમિતાભ બચ્ચન, અલીક પદમશી, અશોક કુમાર

અને

 અવિનાશ વ્યાસ…

 

બારાખડીમાં આવતા કાનો-માત્રા વગરના શબ્દ આ અ પરથી જે નામ લખ્યા એ નામોમાં ‘અ’ ઉપરાંત બીજું શું સામ્ય છે જાણો છો? આ તમામ મહાનુભવોને પદ્મશ્રીનો ખિતાબ એનાયત થયો છે. આપણા માટે સૌથી મહત્વની વાત એ કે આ સૌમાં આપણા ગુજરાતનું નામ રોશન કરતા એક સવાયા ગુજરાતી અવિનાશ વ્યાસનું નામ અહીં સન્માનપૂર્વક મુકાયું છે. તેઓ ૨૫ વખત શ્રેષ્ઠ ગીતકાર અને શ્રેષ્ઠ સંગીત માટે ગુજરાત સ્ટેટ ફિલ્મ પુરસ્કારના વિજેતા બન્યા છે અને ૧૯૭૦માં ભારત સરકારે એમને પદ્મશ્રીના ખિતાબથી સન્માન્યા છે.

જો કે આ લોકપ્રિયતા કે ખિતાબ પણ સાવ એમ જ સરળતાથી ક્યાં મળ્યા હતા? શરૂઆતના વર્ષો એમના પણ સંઘર્ષના જ હતી. ૧૯૪૩માં સનરાઈઝ પિક્ચર્સના નિર્માણ નીચે તૈયાર થયેલી ફિલ્મ ‘ મહાસતી અનસૂયા’માં એમને તક મળી હતી. જેમાં અવિનાશ વ્યાસ, શ્યામસુંદર અને અલ્લારખાં એમ ત્રણ મ્યુઝિક ડાયરેક્ટર હોવા છતાં અથવા ત્રણ મ્યુઝિક ડાયરેક્ટર હોવાના લીધે ઝાઝો યશ તો મળ્યો નહીં પણ અવિનાશ વ્યાસને ‘ સનરાઈઝ પિક્ચરમાંથી છૂટા કરવા પડ્યા હતા અને આ નિષ્ફળતાને લઈને અવિનાશ વ્યાસ રડી પડ્યા હતાં. વળી બીજી ૧૯૪૪માં આવેલી હિન્દી ફિલ્મ ‘કૃષ્ણભક્ત બોડાણા’પણ ઉંધેકાંડ પછડાઇ અને ‘વાડીયા મુવીટોન’માંથી એમને છૂટા કરવામાં આવ્યા. એ પછી પ્રાણલાલ ઝવેરીના ‘ કીર્તિ પિક્ચર્સ’માંથી પણ એમને છૂટા થવું પડ્યું.

આમ જોવા જઈએ તો અમિતાભ બચ્ચન પણ પહેલાં તો રિજેક્ટ થયા જ હતા ને? વાત નિષ્ફળતામાંથી સફળતા સુધી પહોંચવાની કરતાં હોઈએ તો એમાં એ મહાનાયકની જેમ અવિનાશ વ્યાસની પણ કરવી જ પડે.

આજે આપણે સૌ સફળતાની ટોચે બિરાજેલા અમિતાભ બચ્ચનની જેમ જ  એક ઊંચાઈને આંબેલા અવિનાશ વ્યાસને ઓળખીએ છીએ.

જેમના માટે સૂર-શબ્દનું સરનામું જેવી ઓળખ ઉભી થઈ છે એવા આપણા આ ગૌરવવંતા ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસના નામે દસ હજાર ગુજરાતી ગીત રચનાઓ બોલે છે. અવિનાશ વ્યાસે ૧૯૦થી વધુ ગુજરાતી ફિલ્મો અને લગભગ ૬૨ જેટલી હિન્દી ફિલ્મોમાં સંગીત આપ્યું છે. એમની દિર્ઘ કારકિર્દી દરમ્યાન ૪૩૬ હિન્દી  ગીતો તેમજ ગુજરાતી ફિલ્મો માટે ૧૨૦૦ કરતાં વધુ ગીતો માટે સંગીત આપી ચૂક્યા છે.

ઘણીવાર એવું બને કે ક્યાંક વિશ્વ વિક્રમ રચાઈ ગયો હોય  અને આપણે સાવ જ અજાણ રહી ગયા હોઈએ કારણકે જેણે વિશ્વ વિક્રમની કક્ષાએ નામ મુકાય એવું કામ કર્યું હતું એમણે તો કદાચ આ અંગે સાવ મૌન જ ધારણ કર્યું અથવા સાવ નિર્લેપતા જ દાખવી. કારણ તો આપણે જાણતા નથી પણ આમ બન્યું છે એ રહી રહીને લોકોની નજરે આવ્યું.

વાત જાણે એમ બની કે હજુ હમણાં થોડા સમય પહેલાં બોલિવૂડના ગીતકાર સમીરને સૌથી વધુ ગીતની રચના માટે ગિનિસ બુક ઑફ વર્લ્ડ રેકૉર્ડમાં એન્ટ્રી મળી. સૌથી વધુ એટલે કેટલા એ ખબર છે? ત્રણ હજાર..  હવે આ ત્રણ હજાર ગીતો જો સૌથી વધુ કહેવાય અને આપણા લોકલાડીલા ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસે તો દસ હજાર ગીતોની રચના કરી છે તો એમને કયા વિશ્વ વિક્રમની કક્ષાએ મુકી શકાય?

હમણાં જ બેસ્ટ ફીચર ફિલ્મનો રાષ્ટ્રીય એવૉર્ડ જીતનારી ફિલ્મ ‘હેલ્લારો’એ એક હવા ઉભી કરી અને વર્તમાન ગુજરાતી ફિલ્મો અને એમાં અનુભવાતી વિવિધતા, નવિનતા, તાજગીના લીધે સૌનું ધ્યાન ખેચાયું. ‘હેલ્લારો’ના ગીત સંગીતથી  તો  સૌ અભિભૂત થઈ ગયા. જાણે ‘હેલ્લારો’એ સૌને હિલોળે ચઢાવ્યા.

ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ યાદ આવ્યા વગર રહે ખરા? એમના ગીતો-સંગીત તો આજે પણ લોકોને એટલા જ હિલોળે ચઢાવે છે.

શરૂઆતના સિત્તેરના દાયકામાં ગુજરાતી ફિલ્મોને અત્યંત લોકપ્રિયતા પ્રાપ્ત થઈ. એ સમયના ગુજરાતી ફિલ્મોના ઉપેન્દ્ર ત્રિવેદી, અરવિંદ ત્રિવેદી જેવા કલાકારોની સાથે અવિનાશ વ્યાસ પણ એટલા જ લોકપ્રિય બન્યા. જાણે ગુજરાતી ગીત-સંગીતના પર્યાય બની ગયા. જો કે આ સિત્તેરનો દાયકો અવિનાશ વ્યાસના જીવનનો ઉત્તરાર્ધ કહેવાય પણ તેમ હતો છતાં આ સમયગાળામાં એમની લોકપ્રિયતા શિખરને આંબી ગઈ.

ગીત -સંગીત ઉપરાંત અવિનાશ વ્યાસે ‘મેંદીના પાન’ પુસ્તકની પણ આપણને ભેટ આપી છે. ૧૯૪૭માં પ્રકાશિત આ પુસ્તકમાં તેઓ જે માનતા એ એમણે એકદમ સ્પષ્ટપણે કહ્યું છે કે,….

“ગીતકારે કથાની માંગ મુજબ  ગીત લખવાના હોય છે. સંગીતકારોને પણ અનેક વસ્તુઓને વફાદાર રહેવાનું હોય છે. ગાયન , વાદન અને નર્તન અને સૌથી વધુ રંગભૂમિ પર મંડાયેલી વાર્તા, વાર્તાના પ્રસંગ, પ્રસંગના રંગને પણ ધ્યાનમાં રાખવા પડે છે.  આ બધામાં કવિતાને અવકાશ નથી એવું પણ માનવાની જરાર નથી.  એને નહીં નિરખવાનો નિર્ધાર કરીને બેઠેલા એને નિરખતા નથી તો યે એને બિરાજવાનું હોય છે ત્યાં અને ત્યારે પૂર્ણ સન્માન સહ કવિતા આવીને એને આસને બિરાજે છે.”

ગીત લેખનની એમની સૂઝને ગુજરાતી ફિલ્મોમાં એમણે અમલમાં મુકી છે. અવિનાશ વ્યાસે લોકજીવન, સંસ્કારજીવનને ઉજાગર કરતાં અનેક ગીતો લખ્યા અને સંગીતબદ્ધ કર્યા જે આજે પણ આપણને એટલા જ ગમે છે.

આજે પણ ગુજરાતી ફિલ્મોમાં અવિનાશ વ્યાસના શબ્દાંકન કરેલા અને સૂરાંકન કરેલા ગીતો યાદ કરીએ તો કેટલાક રોકડા ગીતો આપણી યાદમાં ઉભરી આવશે.

૧૯૫૬ની ફિલ્મ“ મળેલા જીવ’નું ‘ચરર ચરર ચકડોળ મારું ચાલે

૧૯૬૨ની ફિલ્મ “કંકુ અને કન્યા”નું આવતા જતાં જરા નજર નાખતા જજો, બીજું તો કાંઇ નહીં પણ કેમ છો કહેતા જજો’

૧૯૭૬ની ફિલ્મ “સંતુ રંગીલી” નું મુંબઈની કમાણી મુંબઈમાં સમાણી’

૧૯૭૭ની ફિલ્મ “મા બાપ” ફિલ્મનું ‘હું અમદાવાદનો રીક્ષાવાળો…..

૧૯૭૮ની ફિલ્મ “મોટા ઘરની વહુ” ફિલ્મનું ‘ ઓરી આવે તો તને વાત કહું ખાનગી તું ગરમ મસાલેદાર ખાટીમીઠી વાનગી’ જેવા ગીતો ઘણા લોકપ્રિય થયા.

અને આ બધામાં મારું તમારું સૌથી પ્રિય એવું આ ૧૯૮૬માં રીલીઝ થયેલી ફિલ્મ “ સાત કેદી”નું ગીત’ હૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ, જામી રમતની ઋતુ…

જો કે  ત્યારે આપણે તો  આ ગીતના મસ્ત મઝાના રમતા રમતાં ગવાય એવા શબ્દો અને એક શ્વાસે ગવાતા હુ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ ટ્યુન પર આફરિન હતા ને?

સાવ જ રમતિયાળ અંદાજમાં કેટલી મોટી વાત કહી દીધી હતી  નહીં ! આ જગત તો આખું ય રમે જ છે પણ સાથે બ્રહ્માંડ પણ એની રીતે હુ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ  રમે છે ને? એમાં તેજ અને તિમિર હોય કે પાણી અને સમીર હોય, પકડા પકડી તો ચાલતી જ રહે છે . આપણા અંતરમાં બેઠેલા પ્રભુજીને પામવાના બદલે પેલા વાદાળાની ઓઠે સંતાયેલા પ્રભુજીને શોધવા આપણે તો ઠીક પણ પેલા સંત અને ફકીર પણ ક્યાં ઓછા મથે છે?

સંસારમાં પણ આટપાટા તો મંડાયેલા જ છે. સારા કે નરસા સ્વાર્થ માટે કે પોતાના સત્વને સાધવા જે ખેલ મંડાયો છે એમાં ક્યાં કોઈ બાકાત રહે છે? જીવતર છે ત્યાં સુધી આ મન, તન કે ધનની ય માયા ક્યાં છૂટે છે? એકમેકને પછાડવા કે પરાજિત કરવાના પ્રપંચ પણ ક્યાં નથી રચાતા?

કેટલો મોટો ગૂઢાર્થ પણ અવિનાશ વ્યારે સાવ સરળ અને સાદી રીતે કહી દીધો છે એ જ એમની ખુબી છે.

ચાલો માણીએ આ હુ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂ તૂની રમત

http://www.mavjibhai.com/MadhurGeeto/100_hutututu.htm

 

 

૭ -સદાબહાર સૂર-

 

હું અમદાવાદનો રીક્ષાવાળો ૯૯૯ નંબરવાળો….

હું અમદાવાદનો રિક્ષાવાળો,

નવસો નવ્વાણું નંબરવાળો,

અમદાવાદ….અમદાવાદ બતાવું ચાલો

એવી રિક્ષા હાંકુ હેરત પામે ઉપરવાળો.

એકવાર આ ગીત સાંભળો…સાવ જ પાંચ મિનિટમાં અમદાવાદની જે રીતે સાચુકલી ઓળખ ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસે આપી છે. ને આ..હા..હા જાણે આખેઆખા અમદાવાદની સિકલ નજર સામે ઉભી થઈ ગઈ. રીચી રોડના અડ્ડા પર ગરમ ફાફડા જલેબીની સુગંધ ,રાતના સમયની માણેકચોકમાં પાણીપુરી, ભજીયા અને કુલ્ફીની જ્યાફત,  લવ ગાર્ડન કે લૉ ગાર્ડનમાં બેઠેલા છોરા-છોરીની ગુટર ગુ જેવી મસ્તીભર્યા અમદાવાદની વાત કરવાની સાથે ભદ્રકાળી અને સાબરમતીના પાણીની પરખ કરાવનારા બાપુને ય એમણે સ્મર્યા છે અને એમાંય આ ગીતની સાથે જ્યારે કિશોરકુમારનો રમતિયાળ, જરા તોફાની કહી શકાય એવો સ્વર જોડાય ને ત્યારે આપણે પણ એમની એ રીક્ષામાં ફરતાં હોઈએ એવું લાગવા માંડે.

બે દિવસ પછી ૨૬ ફેબ્રુઆરીએ અમદાવાદ દિન આવશે અને સૌને ફિલ્મ ‘ માબાપ’નું આ ગીત તો જરૂર યાદ આવશે જ… અને આ એક જ ગીત કેમ એના સાથે બીજું ય એટલું જ પ્રસિદ્ધ ગીત

“અમે અમદાવાદી, જેનું પાણી લાવ્યું ભારતની આઝાદી અમે અમદાવાદી”

પણ યાદ આવશે જ . આ ગીતમાં પણ અમદાવાદની તાસીર અને અમદાવાદીઓની ખુબીને સરસ રીતે વણી લીધી. ગીત સાંભળીએને નજર સામે અમદાવાદની મિલો માંડીને અમદાવાદની પોળ, શેરી, ગલી, ખડકી તરવરવા માંડે.

પણ આજે તો અવિનાશ વ્યાસની નજર સામે દ્રશ્ય ઉભુ કરતી કલમના જાદુની સાથે આજે એમના વ્યક્તિત્વના જાદુ વિશે વાત કરવી છે.

હું અમદાવાદનો રીક્ષાવાળો ગીત તો કિશોરકુમારે ગાયું જ છે પણ એ ઉપરાંત કિશોરકુમાર દ્વારા ગવાયેલા ફિલ્મ ‘લાખો ફુલાણી’ના  સૌ પ્રથમ ગુજરાતી ગીત

“ગાઓ સૌ સાથે તમને બજરંગ બલીની આણ છે,

શિષ્યો સૌ સંપીને બોલો નારી નરકની ખાણ છે.”ની

આજે વાત કરવી છે. કિશોરકુમાર કેવા મુડી હતા એ તો સૌને ખબર જ છે. કદાચ ક્યારેક તો એમને સનકીની કક્ષાએ મુકી શકાય એવા મુડી હતા. બોલીવુડની ફિલ્મો માટે પણ એમની પાસે ગીત ગવડાવતા નવ નેજા પાણી ઉતરતા એવું સાંભળ્યું છે તો આ તો  કિશોરકુમાર પાસે ગુજરાતી ગીત ગવડાવવાની વાત હતી.  લોઢાના ચણા ચાવવા જેવી અઘરી વાત એ તો…

અવિનાશ વ્યાસને કિશોરકુમાર સાથે ગાઢ પરિચય. હવે એ સમયે બનતી ગુજરાતી ફિલ્મના કૉમેડી ગીત માટે દિગંત ઓઝાને કિશોરકુમાર યાદ આવ્યા.  હિંદી ફિલ્મો કરતાં ગુજરાતી ફિલ્મોના ઓછા બજેટ પ્રમાણે એ તૈયાર થશે કે કેમ એ સૌથી પહેલો સવાલ. તેમ છતાં અવિનાશ વ્યાસ જેમનું નામ.. હાથમાં લીધેલું કામ પાર પાડવાની એમનામાં દ્રઢતા તો હતી. કિશોરકુમારનું રેકૉર્ડિંગ જ્યાં હતું ત્યાં ફિલ્મના પ્રોડ્યુસર દિગંત ઓઝા અને નિરંજન મહેતા સાથે પહોંચ્યા.

અહો આશ્ચર્યમ….. કિશોરકુમાર અવિનાશ વ્યાસને અત્યંત અહોભાવ અને લાગણીથી પગે લાગ્યા. એ જોઈને તો દિગંત ઓઝા અને નિરંજન મહેતા ય નવાઈ તો પામી જ ગયા. કિશોરકુમાર જેવા ભારતભરના લાડીલા ગાયક અને એક ગુજરાતીને પગે લાગે? હા, પણ એમણે જે જોયું એ હકિકત હતી. આ પ્રભાવ અવિનાશ વ્યાસનો હતો, એક અદની વ્યક્તિનો હતો.

જે જોયું એ સપના સમાન વાસ્તવિકતા હતી પણ સમસ્યા હવે આવતી હતી. કિશોરકુમારને ગુજરાતી તો આવડે નહીં. અવિનાશ વ્યાસના પુત્ર ગૌંરાગ વ્યાસ સૌ પ્રથમ સંગીતકાર તરીકે ઓળખ પામવાના હતા. આ વાત ને લઈને અવિનાશ વ્યાસે કિશોરકુમારને આગ્રહપૂર્વક સમજાવવા પ્રયત્ન કર્યો. અવિનાશ વ્યાસના આગ્રહ અને સમજાવટના લીધે હવે કિશોરકુમાર થોડા ઢીલા પડ્યા અને બીજા દિવસે ડીટેલમાં વાત કરવા ઘરે બોલાવ્યા.

 

બીજા દિવસે  સવારે દસ વાગ્યે કિશોરકુમારના ઘરે પહોંચ્યા તો ચોકીદાર થકી જાણવા મળ્યું કે કિશોરકુમાર તો સવારના બહાર નિકળી ગયા હતા. અવિનાશ વ્યાસની સાથે નિરંજન મહેતા,દિગંત ઓઝા,અરૂણ ભટ્ટ અને ગૌરાંગ વ્યાસ હતા. ચોકીદારની વાત સાંભળીને સૌ નિરાશ તો થયા જ સાથે કિશોરકુમારના ધૂની સ્વભાવ વિશે જે જાણકારી હતી એમાં મત્તુ વાગી ગયું.  હવે કિશોરકુમાર પાસે ગુજરાતી ગીત ગવડાવવાની ઈચ્છા પુરી નહીં જ થાય એમ માનીને પાછા વળ્યા.  બીજા દિવસે અવિનાશ વ્યાસે કિશોરકુમારને ફોન કર્યો ત્યારે ખબર પડી કે એ તો ઘરમાં જ હતા પણ બારીમાંથી અવિનાશ વ્યાસ સાથે અન્ય પાંચ જણને જોઈને એ થોડા મૂંઝાઈ અને ગભરાઈ ગયા હતા એટલે નીચે નહોતા આવ્યા.

 

અંતે અવિનાશ વ્યાસે કિશોરકુમારને સમજાવી જ લીધા અને કિશોરકુમાર દ્વારા ગવાયેલું ફિલ્મ ‘લાખો ફુલાણી’નું  સૌ પ્રથમ ગુજરાતી ગીત “ગાઓ સૌ સાથે તમને બજરંગ બલીની આણ છે, શિષ્યો સૌ સંપીને બોલો નારી નરકની ખાણ છે.” રેકૉર્ડ થયું. કિશોરકુમારે ફિલ્મ ‘ સંતુ રંગીલી ના ‘લોકો તો કહે છે મુંબઈમાં છે બહુ કમાણી’ ગીત માટે પણ પોતાનો સ્વર આપ્યો છે. જો કે અવિનાશ વ્યાસે ૧૯૫૪માં ‘ અધિકાર’ ફિલ્મ માટે લખેલા ગીત માટે પણ કિશોરકુમાર-ગીતા દત્તે પોતાનો સ્વર આપ્યો હતો.  કહે છે કે ગીતા દત્તને પણ અવિનાશ વ્યાસ માટે અત્યંત માન હતું. કિશોરકુમારની જેમ  ગીતા દત્ત પોતે બંગાળી હોવા છતાં એમણે બંગાળી કરતાં ય ગુજરાતી ગીતો વધારે ગાયા છે.

અરે ! એક ગુજરાતી ગીતકાર-સંગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ માટે સ્વરની દુનિયાના દિગ્ગજ કહેવાય એવા મોહમ્મદ રફી, લતા મંગેશકર, આશા ભોંસલે તલત મહેમુદ, મહેન્દ્ર કપૂર, સુમન કલ્યાણપુર પણ પોતાનો સ્વર આપી ચૂક્યા છે.

 

વાત ક્યાંથી ક્યાં પહોંચી નહીં? આવું જ થાય જુની યાદોની વાત કરીએને તો એમાં ય પોળ, એમાંથી ગલી અને ગલીમાંથી શેરી , ખડકી અને એના કોઈ ઝરૂખે બેસીને જોઈએ તો આવા કેટલાય કિસ્સાઓ મનમાં તાજા થાય.

 

અવિનાશ વ્યાસે તો અમદાવાદ ઉપરાંત બીજા અનેક શહેરોની વાતો પોતાના ગીતોમાં વણી છે. જેની વાત ફરી આજ-કાલ કે ભવિષ્યમાં કરીશું.

 

 

 

૬- સદાબહાર સૂર-

ચરર ચરર મારું ચકડોળ ચાલે

 

બિનાકા ગીતમાલા, ફૂલ ખિલે ગુલશન ગુલશન….. યાદ આવે છે આ બધા કાર્યક્રમો?  એક સમય હતો જ્યારે આ કાર્યક્રમોની બોલબાલા હતી અને તેમ છતાં રેડિયો સિલોન, ઓલ ઈન્ડીયા, વિવિધ ભારતીની સાથે આકાશવાણીના કાર્યક્રમો પણ એટલા જ લોકપ્રિય હતા. એ સમયે એવું નિશ્ચિત હતું કે આકાશવાણી રેડિયો સ્ટેશન પરથી ફિલ્મી ગીતોનું પ્રસારણ ન થવું જોઈએ એટલે આપણને ગુજરાતી ગીત-સંગીત સાંભળવાનો ય લ્હાવો મળવા માંડ્યો. એમાં આપણા પ્રિય ગીતકારોના ગીતો પ્રસારિત થતા અને અત્યંત લોકપ્રિય ગુજરાતી ગીતોની રમઝટ ચાલતી.

 

એ સિવાય ત્યારે શાણાભાઈ -શકરાભાઈ નામની કાલ્પનિક જોડી ખુબ લોકપ્રિય બની હતી. યાદ છે ભાઈ કોઈને?

 

પણ હવે રહી રહીને જ્યારે રેડિયોનું અસ્તિત્વ જ ઝાઝું રહ્યું નથી ત્યારે કેમ આટલા સમયે રેડિયો યાદ આવ્યો ખબર છે? હમણાં જ ૧૩મી ફેબ્રુઆરીએ વિશ્વ રેડિયો દિન હતો.

 

વિવિધભારતીના લોકપ્રિય કાર્યક્રમો તો આજે પણ હૈયાવગા છે. એ સમયે રેડિયો પર પ્રસારિત થતા ગીતો પહેલાં ફિલ્મના નામની સાથે એ ગીતના ગીતકાર, સંગીતકાર અને ગાયક-ગાયિકાનું નામ પણ લેવાતું. આજે જેમ ટી.વી પર રજૂ થતા ટેલેન્ટ હન્ટમાં અનેક કલાકારોને પ્લેટફોર્મ મળે છે એમ એ સમયે રેડિયો અને એના કાર્યક્રમોના લીધે તો અનેક ઉગતા નવા કલાકારોને તક મળતી.

 

હા, તો વાત જાણે એમ છે કે અવિનાશ વ્યાસની કારકિર્દીની શરૂઆત HMV સાથે યંગ ઈન્ડિયા હેઠળ થઈ હતી જ્યાં ૧૯૪૦માં અવિનાશ વ્યાસે તેમની સૌ પ્રથમ ગ્રામોફોન રેકર્ડ બહાર પાડી હતી. એવું કહેવાય છે કે અવિનાશ વ્યાસના ગીતો અને એમની વાતો સાંભળવા લોકો પથારીમાં પણ કાન પાસે રેડિયો મુકી રાખતા.

 

આજે એ રેડિયોની જાહોજલાલીના સમય અને એના પ્રત્યેના આકર્ષણની વાત કરવી છે…

 

એ સમયે મારા ઘરથી સાવ નજીક આકાશવાણી….શનિવારે સાંજે પાંચ વાગ્યે નાના બાળકોને આકાશવાણી કેન્દ્ર પર જવાની તક મળતી એટલે તો હું અને મારા જેવી મારી ઉત્સાહી મિત્રો પહોંચી જતા એ પણ આજે યાદ છે. દસ/ બાર વર્ષની ઉંમર હશે એ સમયે… હવે આકાશવાણી કેન્દ્ર પર જઈને કોઈ બાળવાર્તા કહે, કોઈ જોડકણા કહે અને થોડા ગીતો ગવાય તો વળી ક્યારેક અંતાક્ષરી રમાય.

 

હવે એ સમયે તો જે ગીતો ગાતા એ બધા તો યાદ નથી પણ મોટાભાગે એક તો રઘુપતિ રાઘવ રાજારામ હોય, જય જય ગરવી ગુજરાત હોય દીપે અરૂણું પ્રભાત, તો ક્યારેક જાગને જાદવા કે પછી વૈશ્નવ જન તો તેને રે કહીએ પણ હોય…પણ એ બધામાં અમારું સૌથી ગમતું ગીત કયું હતું ખબર છે?

 

ચરર ચરર મારું ચકડોળ ચાલે

 

ચાકડ ચું ચાકડ ચીંચીં તાલે

 

આજે રોકડાને ઉધાર કાલે….

 

ગુજરાતી ફિલ્મ ‘મળેલા જીવ’ માટે લખેલી, સ્વરબદ્ધ કરેલી મન્નાડી ગાયેલી સ્વ. અવિનાશ વ્યાસની  આ એવરગ્રીન અને અમર રચના એટલે તો જાણે લાઈફનું લાઈવ ટેલીકાસ્ટ અને ગુજરાતના મેળાઓનું જાણે રાષ્ટ્રીય ગીત…

 

હવે મારી વાત કરું તો એ સમયે તો આ ગીત ગાવાની ખુબ મઝા આવતી. કેમ તો એમાં પેલું ચાકડ ચું, ચીંચીં ચાકડ ચું ચીંચીં આવે ને એટલે …એ વખતે આ ગીતની સાથે ચકડોળ માટે એક નવો શબ્દ મળ્યો હતો, ફજેતફાળકો….

 

ત્યારે તો આ માત્ર ગાવાની મઝા આવે એવું ગીત હતું એની પાછળ શું કહેવા માંગે છે એનો તો વિચાર સુધ્ધા કર્યો નહોતો કારણકે એ સમયે તો જીવનમાં મસ્તી જ મસ્તી હતી. પણ આજે જેમ જેમ વિચારતા જઈએ એમ સમજાય છે કે આવા રમતિયાળ લાગતા ગીતોમાં ય કેટલાય વર્ષો પહેલાં એક સમજ મુકવામાં આવી હતી.

 

સમય અને સંજોગો તો આવે અને જાય, પળે પળનો ક્યાં આપણે હિસાબ રાખવા બેસીએ છીએ ? બીજો કોઈ હિસાબ ન રાખીએ ત્યાં સુધી વાંધો નહીં પણ ગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ કહે છે એમ આપણી ઉદાસીને ઉધારના પાસામાં મુકીને આનંદ તો રોકડો જ કરી લેવો. આજની ક્ષણને આજે જ માણી લેવી. જીવતરના ચકડોળમાં ઉપર નીચે ચઢતા, પડતાં આપણું ભાગ્ય કેવી કરવટ લે એની ક્યાં ખબર હોય છે એટલે જ શક્ય હોય તો એ ચકડોળનું ચાકડ ચું ચીંચીં સાંભળવામાં સઘળા દુઃખ ભૂલીને એ ક્ષણે તો સુખમાં જ મહાલી લેવામાં મઝા છે .બહુ વર્ષો પહેલા કવિએ કહેલી વાત આજે કેટલી યથાર્થ લાગે છે નહીં?

 

અવિનાશ વ્યાસના આ ગીત અને ચકડોળમાંથી એમણે એક શીખ આપણને આપી કે આપણું પદ, પ્રતિષ્ઠા, પૈસો, પાવર, અભિમાન, માન-અપમાન, ઇર્ષ્યા , મોટાઈ, નાનમ, શરમ કે સંકોચને આપણા આનદ પર હાવી ના થવા દેવા જોઈએ અને એમણે પણ પોતાના જીવનકાળ દરમ્યાન એ પુરવાર કર્યું.

 

આ ગીતની મઝા તો એ છે કે અબાલ-વૃધ્ધ દરેકને એમાં પોતનો આનંદ મળી રહે છે. ગીતના શબ્દો ય એટલા જ રમતિયાળ છે ને? આવા ગીત લખતા ગીતકાર પોતે પણ એવું જ માનતા કે સંગીતમાં જેનો પ્રાણ છે એવા સંગીતક્રમમાં ડગલે ને પગલે શિષ્ટ કાવ્યતત્વ હોય જ એ જરૂરી નથી અને એટલે જ આવા ચાકડ ચું ચીંચીં જેવા ગીતોમાં પણ એટલી મઝા છે ને?

 

આજે મારા બાળપણની સાથે અવિનાશ વ્યાસના બાળપણ વિશે સાંભળેલી વાત પણ યાદ આવી.

 

ગુજરાતી સુગમ સંગીતના આ આદ્યપુરુષનો જન્મ ૨૧ જુલાઈ ૧૯૧૨માં ખાડીયા-રાયપુરમાં આવેલી ગોટીની પોળમાં થયો હતો. આ આખી પોળ જ કલાપ્રેમી નગરોની.

 

બાળક અવિનાશ પોળના ઉપલા માળે ઉભા ઉભા નીચે માસીબા ને બૂમ મારે..” માસીબા પૈસો આપો છો કે પડુ? …પૈસો આપતા હો તો નીચે લેવા આવું. આવી બૂમરાણ મચાવતા બાળક્ના ભાવિ વિશે ત્યારે કોણ જાણતું હતું કે પૈસો આપો છો કે પડું કહેનારા આ બાળકના ગીત સંગીતથી ગૂંજતા થિયેટરમાં ક્યારેક સાચે જ પૈસા પડશે?

 

માતા—પિતાનું અવસાન થતાં બાળક અવિનાશનો ઉછેર મોસાળમાં મામી ઇન્દુમતી પાસે થયો. કહે છે કે અવિનાશ વ્યાસ બાળપણમાં અત્યંત તોફાની હતા અને થોડા જીદ્દી પણ ખરા. પોતાનું ધાર્યું જ કરાવે અને એટલે જ કદાચ કાર્યક્ષેત્રની બાબતમાં પણ એમની દ્રઢતા અકબંધ રહી. એ માનતા કે કોઈના વગર કોઈ કામ અટકી ન પડવું જોઈએ.

 

વળી નાનપણમાં એ ક્રિકેટના પણ શોખીન હતા. સમયની સાથે બાળપણ વિતતું ગયું. યુવાન વયે પહોંચ્યા ત્યારે આઝાદી અને એના માટે કુરબાનીનો રંગ ચારેકોર છવાયેલો હતો. યુવાન અવિનાશભાઈ પણ આ રંગે રંગાયા અને સ્વાતંત્ર્ય જંગમાં ઝંપલાવ્યું. સમય જતાં આ તમામ પ્રવૃત્તિને કોરાણે મુકીને ૧૯૪૦માં મુંબઈ આવ્યા. ઉસ્તાદ અલ્લાઉદ્દીન ખાં પાસેથી શાસ્ત્રીય સંગીતની તાલિમ લીધી. એચ.એમ.વી અને યંગ ઈંન્ડિયા કંપનીમાં વાદક તરીકે જોડાયા. અલ્લારખાં કુરેશી એટલે કે ઉસ્તાદ અલ્લારખાંના નામે ખ્યાત તબલાવાદક સાથે એમને પરિચય થયો. 

 

ત્યારે અવિનાશ વ્યાસને સૌ પ્રથમ તક મળી ફિલ્મ “ મહાસતી અનસૂયા”માં  એ પછી “કૃષ્ણભક્ત બોડાણા”, “જીવનપલટો” જેવી ફિલ્મો માટે પણ ગીત-સંગીતની રચના કરવાની તક મળી પરંતુ એમાં ઝાઝી સફળતા તો ન મળી પરંતુ ૧૯૪૮માં “ ગુણસુંદરી’ નામની ફિલ્મથી અવિનાશ વ્યાસનો સિતારો બુલંદ થયો.

 

અવિનાશ વ્યાસ વિશે વાત કરીએ તો એમને ગાયક, ગીતકાર, સંગીતકાર તરીકે તો સૌ ઓળખે પણ એમને નાટક ગમતાં એટલે શરૂઆતના સમયમાં નાટકમાં પણ કામ કરેલું અને કેટલાક પ્રોડક્શન પણ કરેલા એની આપણામાંથી બહુ ઓછાને ખબર છે. એ રીતે જોવા જઈએ તો એમને નાટ્યકાર/ અભિનેતા પણ કહી શકાય.  આમ સર્વાંગીરૂપે જોવા જઈએ તો અવિનાશ વ્યાસ બહુમુખી પ્રતિભા ધરાવતા વ્યક્તિ હતા.

 

આવી એક નહીં અનેક વાતો આ બહુમુખી પ્રતિભા ધરાવતા અવિનાશ વ્યાસ વિશે કરવાની છે. આવા અનેક સંભારણા છે જે આપણે તાજા કરવાના છે.

 

પણ આજે તો સાંભળીએ આ બહું મઝાનું ચકડોળનું ચાકડ ચું ચીંચીં..

 

http://www.mavjibhai.com/MadhurGeeto/154_chakdol.htm

સવારે ઉઠીએ ત્યારે મોટાભાગે આપણે કરસંપુટ આંખ સામે રાખીને મનોમન કહીએ છીએ…

“કરાગ્રે વસતે લક્ષ્મી: કરમુલે સરસ્વતી |
કરમધ્યે તુ ગોવિંદ: પ્રભાતે કરદર્શનમ્.

પણ એ કરસંપુટને વળોટીને જ્યારે નજર સામે એક આખુ અચરજ ફેલાયેલું દેખાય ત્યારે એ સવાર કેટલી સુંદર બની જાય! બસ બરાબર આજે એવું જ થયું. આજની ઉઘડતી સવાર કલ્પનાની પરે કહી શકાય એવી હતી. આમ તો આ શિયાળાના દિવસોમાં સૂર્યનારાયણ પણ જરા મોડા જ ઉઠે. કદાચ એમને પણ આ આખી રાતની ટાઢી બર્ફીલી ચાદર ખસેડીને આપણી જેમ બહાર નિકળવાનું મન નહીં થતું હોય પણ જ્યારે એમણે જરા અમસ્તુ ડોકિયું કર્યું ને આખું જગ ઝળહળ ઝળહળ…. રાતુંચોળ કંકુ ખર્યું ન હોય! આખું પૂર્વાકાશ. આ તો જાણે બ્રહ્મે પાથરેલા આ ચંદરવાને ઉજાળવા કંકુ છાંટણા થયા કે જગતજનનીએ આ જગતને એક નવી શરૂઆતના એંધાણ આપતા અજવાસ પાથર્યા? અને ..મનોમન મંદિર સર્જાયું અને અને કાનમાં ઘંટારવ ગાજ્યો……અને મનમાં એક દીવડો ઝળહળયો…અને અવિનાશભીઈના શબ્દો સરી પડ્યા.

 

માડી તારું કંકુ ખર્યુ ને સૂરજ ઉગ્યો..
જગ માથે જાણે પ્રભુતાએ પગ મૂક્યો.

 

‘માડી તારું કંકુ’ માત્ર એક ગરબો જ છે એવું નથી પણ આ એક ચિરસ્મરણી ભક્તિરચના છે. એટલે જ આજે અમેરિકામાં ઉઘડતા પ્રભાતે સૂર્યને કંકુ ખેરવતાં જોઈએ ત્યારે અવિનાશ યાદ આવે, દરેક એક વ્યક્તિની એક આભા હોય જેના વિશે વિચારીએ તો પણ એ આભા આપણા સુધી પ્રસર્યા વગર રહે જ નહીં. “માડી તારું કંકુ” જેવી આટલી હ્રદયના તળ સુધી સ્પર્શતી રચનાની સાથે જ એના રચયિતા અવિનાશ વ્યાસની એક આભા મન પર ઉપસ્યા વગર રહે ખરી? ગીતકારના ભાવ કે ભક્તિ આપણા સુધી પહોંચ્યા વગર રહે ખરા? આજે પણ અનેક સ્વરકારો-ગાયકો તેમાં સૂર-તાલનું તેલ પૂરી ગુજરાતી સંગીતને આગળ લાવી રહ્યા છે. પણ એ દીવડાની જયોત વધુ ઊચી કોઇએ કરી હોય તો તે અવિનાશ વ્યાસ.

સાંભળ્યું છે કે અવિનાશ વ્યાસ માતાજીના પરમ ભક્ત હતા.‌ એમણે રચેલા માતાજીના ગરબા પણ આ ભક્તિને લઈને જ સ્ફૂર્યા હશે. અવિનાશ વ્યાસનાં પત્ની ખૂબ સારા ગરબા ગાતાં અને ગૌરાંગ વ્યાસે આ ગળથૂંથીના સંસ્કારો જાળવી વારસો દીપાવ્યો છે તે બધા જાણે છે.આમ જોઈએ તો ગરબો એટલે કે ગર્ભદીપ એ આપણી સંસ્કૃતિનું મંગળ પ્રતીક છે. પરંપરાગત ગરબાને શાસ્ત્રીય સ્પર્શ આપવાનું અને કેટલાંક અર્વાચીન ગરબાનું સર્જન કરવાનું શ્રેય ગીતકાર-સંગીતકાર અવિનાશ વ્યાસ જાય છે. ગુજરાતી ગરબાને લોકપ્રિય બનાવવામાં એમનું પ્રદાન અનોખું કહી શકાય.ગરબા વિશે પણ અવિનાશ વ્યાસના વિચારો-ભાવના અત્યંત સ્પષ્ટ હતા.

અવિનાશ વ્યાસ ગરબાને અનુલક્ષીને કહેતા કે “ગરબાને સ્વર સાથે સગપણ છે, ગરબાને કવિતા સાથે નાતો છે, ગરબાને તાલ સાથે તાલાવેલી છે.” વળી સહેજ આગળ વધીને કહેતા કે “ગરબાને થોડું ઘણું નૃત્ય સાથેય અડપલું કરવા દઈએ, પણ ગરબાનું ‘વ્યક્તિત્વ’ કોઈપણ સ્થળે કે કોઈ પણ સંજોગે ઘવાવું ન જોઈએ”આમ જોવો તો ગરબા ગાવાની-ગાવાડાવાની-સાંભળવાની આ ભવ્ય પરંપરાનેઅવિનાશભાઇએ જીવી છે અને એટલે જ ગુજરાતનો લોકપ્રિય અવાજ અને અંદાજ, રણકાર-ઝણકાર,તાલ-લય બધું જ એ એમની રચનામાં પરોવી પીરસતા.

અવિનાશભાઈના ગરબા સંગ્રહ ‘વર્તુળ’ના આમુખમાં તેમણે લખ્યું છે કે “વર્તુળનો અર્થ માત્ર ગોળાકાર સુધી સીમિત નથી. તેનું પણ એક વ્યાકરણ છે. ગરબાની નૃત્ય રચના તો વર્તુળ ખરી જ પણ એનાથી ય ઉપર ગરબાના શબ્દોનું, ગરબાનાં કાવ્યોનું, ગરબાના શણગાર તથા ગરબાનાં ગીત સંગીતનું, તાલનું, તાળીઓનું પણ એક વિશિષ્ટ વર્તુળ હોય છે”.‌

કેટલાકને પ્રશ્ન થાય કે ગરબામાં રાધા-કૃષ્ણ, મીરાં કે અન્ય શબ્દો કેવી રીતે આવે? તો એનો જવાબ આ છે. અવિનાશ વ્યાસે એક ગરબો લખ્યો એમાં ગરબો કહે છે કે આકાશને ખોળે હું જન્મ્યો, જગદંબાએ હાલરડું ગાયું, દૂધગંગાએ દૂધ પીવડાવ્યું અને સ્વર્ગના અધિકારી શ્રી કૃષ્ણએ મને રાસ રમતાં શીખવ્યું. આથી ગરબાનું સ્વરૂપ કોઈ પણ હોઈ શકે. ફક્ત એમાં ગરબાનો ઠેકો, લય અને તાલનું સંયોજન સુંદર રીતે થયું હોવું જોઈએ.‌એટલે જ આજે ગાયકો ફિલ્મોનાં ગીતો પણ ગરબાના તાલે ગવડાવે છે.
ગરબાની સાથે ચાચરના ચોકનો તો જાણે સનાતન સંબંધ. પહેલા ક્યાં આવા ડી જે કે ધાંધલિયા સંગીત હતા? ત્યારે તો ચાચરના ચોકમા માતાજીની છબી ગોઠવાય, અખંડ દીવો પ્રગટાવાય અને આરતીની સાથે ગરબાનો ઉપાડ થાય અને પછી તો રમઝટ જામે..

અવિનાશભાઈએ આ પારંપારિક લોકધૂનમાં શાસ્ત્રીય સ્વરો ઉમેરી તથા મૂળ સંસ્કૃતિને અકબંધ રાખીને ખૂબ સુંદર ગરબા રચ્યાં.‌ એમણે લખેલા ગરબામાં ત્રણ ગરબા તો લોકપ્રિયતાની સીમા વટાવી ચૂક્યાં છે. એ ગરબા છે, “માડી તારું કંકુ ખર્યું ને સૂરજ ઊગ્યો”, “હવે મંદિરનાં બારણાં ઉઘાડો” તેમજ “માડી તારા મંદિરીયે ઘંટારવ થાય”.સમગ્ર ગુજરાતીઓનું રાષ્ટ્રગીત જેમ ‘આંખનો અફીણી’ છે એમ કહેવાય છે કે નાગરોનું રાષ્ટ્રગીત ‘માડી તારું કંકુ ખર્યું’ ગીત છે.

અવિનાશ વ્યાસનો દર વર્ષે અંબાજી દર્શને જવાનો નિયમ હતો. માતાજીના સન્મુખ ઉભા હોય, દર્શન કરતાં જાય અને આંખમાંથી આંસુનો અભિષેક વહેતો જાય અને ગીતની રચના થતી જાય.મૂળે અવિનાશ વ્યાસ પ્રકૃતિથી જ અત્યંત સૌમ્ય અને સહ્રદયી. અવિનાશ વ્યાસને ઓળખતી એમની સમવયસ્ક પેઢીની વ્યક્તિઓ જ્યારે અવિનાશ વ્યાસ વિશે વાત કરે ત્યારે એમની વાતોમાંથી ય એમનું એક ચિત્ર તૈયાર થાય.અવિનાશ વ્યાસને અત્યંત નજીકથી ઓળખતા પત્રકાર શશિકાંત નાણાવટી કહેતા કે “અવિનાશભાઈ સ્વભાવે અત્યંત મૃદુ અને ઋજુ હ્રદયના હતા, કોઈપણ વસ્તુ એમને સ્પર્શે એટલે એમની આંખમાં આંસુ આવી જતા.”

મુંબઈ ભગીની સમાજના કર્તા કલ્લોલીનીબેન હજરત કહેતા કે અવિનાશભાઈ અત્યંત પ્રેમાળ અને લાગણીશીલ સ્વભાવના હતા.માતાજી પરની અપાર શ્રદ્ધાને લઈને જ્યારે એમની સન્મુખ માતાજીને જોતાં ત્યારે એ અત્યંત ભાવવિભોર બની જતાં. આવી ભાવવિભોર મનોસ્થિતિમાંથી તો જે રચાય એને તો માતાજીના આશિષ જ હોય અને એ રચના ચિરંજીવ જ બની જાય ને ? માટે જ આજે અને આવતા અનેક વર્ષો સુધી અવિનાશ વ્યાસ અને એમના આટલા ભાવવાહી ગીત, ગરબા આપણને પણ ભાવવિભોર બનાવતા જ રહેવાના.

 રાસબિહારી દેસાઇ કહે છે,”તમે સંશોધન કરો,મારી ખાતરી છે કે આપણી ભાષામાં ઉરચકોટિના કે ગણનાપાત્ર કવિઓની રચના જેટલી-જેવી ગવાઇ છે,જેને ખરેખર કવિતા કહેવાય તેવી કતિઓ આપણે ત્યાં સ્વરબદ્ધ થઇ છે તેટલી બંગાળ-મહારાષ્ટ્રને બાદ કરતાં ભારતની અન્ય કોઇ ભાષામાં નથી થઇ.’લિખિત ગુજરાતી કવિતાઓની જેમ, સ્વરબદ્ધ ગુજરાતી રચનાઓ પણ પાંચ સદી કરતાં વધારે સમયથી આપણી સંગીત તૃષા જ નહીં આપણી પરંપરા અને સંસકતિના ઉપવનને પોષી રહી છે. પ્રથમ સ્વરકાર કોણ?જવાબ સાવ સહેલો છે. નરસિંહ મહેતા. ત્યાર પછી પ્રેમાનંદ અને અન્ય આખ્યાનકારોએ, માણભટ્ટોએ એ પરંપરાને જીવાડી. ત્યારપછી આવ્યું જૂની રંગભૂમિનું સંગીત અને આઝાદીની ચળવળની પ્રભાતફેરીઓ પરંતુ સંગીતના આ લોક ઢાળને આકાશવાણીએ ઘાટ આપ્યો અને શ્રુતિ તથા સૌરાષ્ટ્રની અમે શિવરંજની જેવી સંસ્થાઓએ તેનું પોત ઘડ્યું. સંખ્યામાં થોડા કદાચ પરંતુ સર્જન-સમજમાં બહોળા કલાકારોએ કાવ્ય સંગીતની બારમાસી સરિતા વહાવી છે. કોઇ દિવસ નહીં વિસરાય એ નામો ગુજરાતી કાવ્યસંગીતનું સંવર્ધન કરવામાં ત્રણ પેઢીનું પેશન રહ્યું છે પરંતુ તેમાં પણ અવિનાશ વ્યાસનું નામ સદા વધારે ઊચાસ્વરે જ લેવાશે.ગીત,ગઝલ,ગરબા,ભજન કોઇ પ્રકાર તેમણે બાકી રાખ્યો નથી.સંગીતચાહકો કહે છે તેમણે ગુજરાતને ગાતું કર્યું તે આજે પણ સાચું જ લાગે.તેમના પુત્ર ગૌરાંગ વ્યાસના સ્વરાંકનો પણ એવાં જ સૂરિલાં છે”.

ગુજરાતી ફિલ્મોના સંગીતને તો બેશક અવિનાશી યુગનું નામ આપી શકાય પરંતુ તેમણે તે સિવાય પણ ગુજરાતને સંગીત અને કવિતાની ‘લોકપ્રિય’અને ‘લોકશ્રવણીય’વિરાસત અવિનાશભાઈએ આપી.સ્વર-સ્વરાંકનમાં, કંઠ-કામણમાં, અવાજ-અંદાજમાં, અવસર અને અસરમાં પણ…અને આ જ વાત એમને સોળે કળાએ નખશિખ કલાકાર બનાવે છે ‘રાખનાં રમકડાં’, ‘પાટણથી પટોળાં’,‘ઝૂકી પડ્યો ઊચો હિમાલય’, ‘ઝમકેના ઝાંઝર’, ‘મારી વેણીમાં ચાર ચાર ફૂલ’જેવી રચનાઓ આજે ૪૦ વર્ષના વહાણાં વાયા પછી પણ તાજી છે. ચાલો એના વિષે આવતા અંકે વાત

અત્યારે તો એકવાર નહીં અનેકવાર સાંભળેલી આ ભાવભક્તિ…સભર રચનાને સાંભળીએ .અવિનાશ વ્યાસની આ રચના તો ક્ષણવારમાં તમારા માટે અશ્રુધાર વહાવવાનું માઘ્યમ બની શકે.આંખ આપોઆપ બંધ થઈને કોઈક ઉજ્જવળ, ધવલ કપાળના કંકુનાં ખરતા કણને ઝીલવા માટે મારી જેમ જ ખોબો ધરશે.

http://www.mavjibhai.com/MadhurGeeto/178_maditarukanku.htm

૪ -સદાબહાર સૂર

આજે બસ સાવ અમસ્તી જ બેઠી હતી અને કેલેન્ડ તરફ નજર ગઈ.  જોત જોતામાં તો એક આખું વર્ષ બદલાઈ ગયું. કેલેન્ડરના પાના પર ૨૦૨૦નું વર્ષ હવેના પછીના દિવસોમાં એની હાજરી પુરાવતું રહેશે. ભલેને તારીખ બદલાય, મહિનો બદલાય પણ આ ૨૦૨૦નું વર્ષ તો આપણી નજર સમક્ષ એક આખા વર્ષ સુધી ઝળક્યા જ કરવાનું.

એની સાથે મનમાં વિચાર આવ્યો કે કેટલાય વર્ષો આમ ને આમ વહી ગયા અને વહી જશે પણ એની સાથે સાથે કેટલાય એવા કવિ, ગીતકાર અને સંગીતકાર છે જેમની રચનાઓ આવા વર્ષો જ નહીં દાયકાઓ વિત્યા તેમ છતાં આજે પણ ક્યારેક કોઈ એવી ઘટના બને  કે જીવનનો કોઈ પ્રસંગ હોય ત્યારે ય  આપણા મનમાં, ચિત્તમાં સાવ અનાયાસે ઝળકી જાય છે, રણકી જાય છે. મારે તો ઘણીવાર એવું બન્યું છે.

અવિનાશ વ્યાસ એક એવું વ્હાલસોયું -ગૌરવવંતુ નામ છે જેમણે ગુજરાતને ગાતું કર્યું. એમણે અગણિત ભજન, ગીત, ગરબા, રાસ લખ્યા. એક નહીં અનેક પ્રસંગોને આવરી લેતી એમની કૌટુંબિક,  સામાજિક, પ્રાસંગિક રચનાઓમાં સૂર અને સરળતા હતી અને એટલે જ એ દરેક ઉંમરના લોકોએ ઝીલી લીધી અને હોંશે હોંશે ગાઈ. ગીતકાર હોવાના લીધે એમની પાસે શબ્દોની સમૃદ્ધિ હતી. શબ્દોની સાથે પ્રાસ એ જ એમના ગીતોને સફળતાની બુલંદીએ લઈ ગયા.

યાદ છે ને પેલો ગરબો?

“હે રંગલો જામ્યો કાલંદરીને ઘાટ, છોગાળા તારા, છબીલા તારા રંગભેરુ જુવે તારી વાટ…”

સૌ પ્રથમ ૧૯૭૬માં રજૂ થયેલી ‘ સોનબાઈની ચૂંદડી’મા એ ગરબા સ્વરૂપે ગવાયું અને એની હલક છેક ૨૦૧૮ માં બોલીવુડની ફિલ્મ સુધી ગૂંજી. ….યાદ છે ને ૧૯૭૯માં આવેલી ફિલ્મ ‘સુહાગ’નો એ ગરબો..” મા શેરોવાલી, ઊંચે ડેરોવાલી “…. આજના મહાનાયક અમિતાભ બચ્ચન અને રેખાને પણ આ ધૂન પર ગરબે ઘૂમતા આપણે જોયા. જો કે એમાં શબ્દરચના અલગ હતી પણ સૂર-તાલ-ધૂન તો એ જ કાલંદરીના ઘાટે રમતા રંગલાની જ તો.

આ ગરબો જેટલી વાર સાંભળું અને મનમાં એક આખે આખું ગોકળીયું ગામ મનમાં તાદ્રશ્ય થઈ જાય છે. તમે પણ જરા આંખ બંધ કરીને કલ્પના કરી જુવો.

રઢિયાળી રાત હોય અને કાલંદરીના ઘાટે ગામની ગોપલીઓ ઘેલી થઈને એકદમ છેલછબીલા કાનુડા હાટુ વાટ નિરખતી અધીરી થઈ છે. એના રંગભેરુ ય તાલે તાલ મેળવવા ઉતાવળા થયા છે એનું શબ્દચિત્ર આખેઆખું જ નહીં આબેહૂબ અવિનાશ વ્યાસે રજૂ કર્યું છે એટલું જ નહીં એમાં સંગીત થકી જે પ્રાણ પુર્યો છે એ સાંભળીને તો કોઈના ય પગ ગતિ ન પકડે તો નવાઈ અને સાચું કહું તો અહીંના ગુજરાતી સિનિયર સિટિઝન ડે કેરમાં ૭૦/૭૫ વર્ષના વડીલોને ય મેં તો જાણે એમનો છોગાળો, એમનો છબીલો સાથે હોય એમ તાલે ઘૂમતા જોયા છે ને મન પ્રસન્ન થઈ ઉઠ્યું હતું. આ જ તો છે અવિનાશ વ્યાસના ગીત સંગીતનો જાદુ…

વળી ગુજરાત, ગુજરાતી અને ગરબા તો જાણે એકમેકના પૂરક. ગુજરાતી હોય ત્યાં ગરબો ન ગવાય તો જ નવાઈ. જો કે આ ગરબો તો ગુજરાતની શેરીમાંથી વિસ્તરીને દેશ-વિદેશ સુધી ગાજ્યો અને એને ગજવવામાં એક આપણા પ્રિય અવિનાશ વ્યાસનું નામ તો મોખરે આવે હોં કે..

એટલે અમદાવાદની શેરી હોય કે વિદેશના પબ્લિક પ્લેસના પટાંગણ હોય ગરબાની મોસમ શરૂ થાય અને

‘હે રંગલો જામ્યો કાલંદરીના ઘાટ છોગાળા તારા

 હો રે છબીલા તારા રંગભેરુ જુવે તારી વાટ …રંગલો….” તો ગાજે જ. 

એના વગર તો નવરાત્રી જ જાણે ફીક્કી બની જાય અને આ ગરબાનો ઉપાડ થાય તો એકપણ રંગભેરુ રાસે રમવા ન ઉતરે એવું બને જ નહીં ને…. આવો તો જાદુ છે આ ગરબાના શબ્દોમાં, એના સંગીતમાં.

‘ હે હાલ્ય હાલ્ય હાલ્ય’ની હાકલ પડે અને જો વાતોમાં રાત વહી જાય તો પરભાત માથે પડવાની વેળા આવીને ઉભી રહે એના કરતાં જે ક્ષણો મળી છે એને માણી લેવાની ત્વરા અને તત્પરતા જે દરેક ખેલૈયાના ઉમળકામાં મેં જોઈ છે એ તો આજે પણ એવી જ અકબંધ છે જેવી કાનાના રંગભેરુમાં હતી.

ભલેને પછી આ ગરબો પુરુષોત્તમ ઉપાધ્યાના ઘેઘુર અવાજમાં ગવાય કે ફાલ્ગુની પાઠકના તોફાની અવાજમાં, શ્યામલ સૌમિલ-આરતી મુનશી કે પાર્થિવ ગોહિલના સૂરીલા સ્વરે  ગવાય પણ એ સમયે તો અવિનાશ વ્યાસના શબ્દો અને સંગીત રચનાનો જે લહેકો છે ને એમાં જ સાંભળનાર પણ તાનમાં આવી જાય.

‘ હે……રંગરસીયા, તારો રાસડો માંડીને, ગામને છેવાડે બેઠા,

કાના  તારી ગોપલીએ તારે હાટુ  તો કામ બધા મેલ્યા હેઠે

તને બરકે તારી જશોદા માત

છોગાળા તારા, છબીલા તારા હોરે રંગીલા તારા રંગભેરુ જુવે તારી વાટ’

 જાણે ગોકુળીયા ગામના છેવાડે સૌ એકઠા મળ્યા છે અને જે અધીરાઈથી કાનાની વાટ નિરખે એ આખેઆખા ગોકળીયા ગામની પાદર આપણામાં આવીને વસે અને પછી તો છોગાળો છેલ પહોંચ્યો છે અને જે રમઝટ બોલાવી હશે એ રમઝટ જ શબ્દોમાં આબાદ પડઘાઈ છે.

હે હાલ્ય હાલ્ય હાલ્યની હાકલ પડે ને ત્યારે તો આપણને પણ એ ગામના ગોંદરે પહોંચી જવાનું તાન ચઢે. આ ગાન, આ તાન જ તો અવિનાશ વ્યાસના શબ્દોની કમાલ છે.

આ કમાલનો જાદુ તો ક્યારનો આપણા પર છવાયો છે અને છવાયેલો રહેશે.

માણવો છે આ છબીલાને , આ છોગાળાને ? તો લ્યો અહીં ક્લિક કરો અને માણો..

http://www.mavjibhai.com/RG%20Files/018_heyrangalo.htm

સદાબહાર સૂર-પ્રસ્તાવના

પ્રિય વાચક મિત્રો,

૨૦૨૦ની સાલનું બસ હમણાં જ શરૂ થયેલું નવું વર્ષ સૌના જીવનમાં એક નવી આશા, નવા લક્ષ્ય અને એ નિર્ધારિત લક્ષ્યને આંબવાનું અનેરુ જોશ લઈને આવ્યું છે.  …..એ લક્ષ્ય સિદ્ધ થાય એવી સૌને દિલથી શુભેચ્છા.

છેલ્લા બે વર્ષથી આપણે ‘બેઠક’ના ઉપક્રમે એકમેકને મળતા અને ગમતા રહેવાનો સરસ મઝાનો અભિગમ આપનાવ્યો છે. દરેક પાસે પોતાનો એક વિષય છે, પોતાની અભિવ્યક્તિ છે અને સૌની એ અભિવ્યક્તિને આપણે સૌએ બિરદાવી છે, વધાવી છે.

આમ તો એમ કહેવાય છે કે જે પાછળ છૂટી ગયું છે અથવા જે ભૂતકાળ પાછળ છૂટી ગયો છે એને વળી વળીને પાછી નજર માંડીને જોવાના બદલે દ્રષ્ટિ ભાવિ તરફ રાખવી એ સફળતાની સાચી કેડી તરફ આગળ વધવાની નિશાની છે પણ ભૂતકાળના મીઠ્ઠા સંસ્મરણો વાગોળવા તો કોને નથી ગમતા? આજે હુ પણ એક મીટ ગત વર્ષ પર માંડુ છું અને મારા ‘કવિતા શબ્દોની સરિતા’ના એ લેખો અને એ લેખને આપ સૌએ જે રીતે વધાવ્યા એની યાદ આવે છે તો મનમાં ઉમંગની છોળ તો ઉઠે જ છે.

એક સવારે જ્યારે પ્રજ્ઞાબેને ‘કવિતા શબ્દોની સરિતા’ વિષય પર વિચારવાનું ,લખવાનું કહ્યું ત્યારે પદ્યના ઊંડાણને સમજવાની, એમાંથી જીવનના અર્થ-અર્ક પામવાની તક સમજીને એ સૂચન સ્વીકારી લીધું હતું જેનો આજે ય એટલો જ આનંદ છે કે એક નવા વિષયને અનોખી રીતે સમજવાની એમાં જે વાત હતી એ સાચે જ અત્યંત મઝાની હતી અને એ ‘કવિતા શબ્દોની સરિતા’ સફર પણ સાચે જ અત્યંત મઝાની રહી.

‘કવિતા શબ્દોની સરિતા’ના સમાપન સમયે મેં એક વાત એ પણ કહી હતી કે એ એક વહેણ હતું, જેના રસ્તા-વળાંકો બદલાશે આપણે નહીં. આપણે તો મળતા જ રહીશું. કોઈ અન્ય સફરે, કોઈ અન્ય મુકામે અને સાથે એ પણ કહ્યું હતું કે આપણી હવેની સફરનું નિમિત્ત ફરી કોઈ કવિ કે લેખકનું સર્જન જ હોવાનું કારણ કે આપણા જીવનમાં કવિતાઓ જે રીતે વણાયેલી છે એ તો આપણા અંત સુધી ય સાથે જ રહેવાની છે, સાથે જ વહેવાની છે.

પણ આ કવિતા એટલે શું? જેમાં પ્રાસ હોય એ? જેને લય, છંદમાં બાંધી હોય એ કવિતા? તો પછી અછાંદસ કવિતા એટલે શું? શ્રી સિતાંશુ યશશ્ચંદ્ર કહે છે એમ કવિતાના ત્રણ પ્રકાર, છાંદસ, અછાંદસ અને ગીત-ગઝલ.

અછાંદસ અને છાંદસ કવિતા વચ્ચેના તફાવત વિશે એક સરસ વાત સાંભળી હતી. એક થાળીમાં સરસ મઝાના રંગબેરંગી ફૂલો મૂક્યા હોય તો ય એ ફૂલો સરસ તો જ લાગવાના પણ એ જ ફૂલોને એક માળામાં સરસ રીતે પોરવીને એની વેણી બનાવી હોય તો વધુ શોભી ઉઠે ને? કદાચ અછાંદસ અને છાંદસ કવિતા વચ્ચે ય આ જ ફરક હોવાનો.

કવિતાઓ ય વાંચવી સાંભળવી તો ગમે જ છે પણ એને ય જો સૂર અને તાલમાં ઢાળવામાં આવે તો એ વધુ કર્ણપ્રિય બની જાય. કવિતામાં ગીતનો લહેકો ભળે, સંગીત ભળે તો? સરસ મઝાના સૂરતાલમાં ગવાતું ગીત સાંભળીને તો કોઈપણ ઝૂમી ઉઠે ને? કદાચ સાથે સાથે ગણગણી પણ ઉઠે. અંગ્રેજ કવિ જહોન કિટસે કવિતા માટે કહ્યું છે કે,” The poetry comes out naturaly as leaves come to a tree.” કોઈ વૃક્ષમાં કૂંપળ એકાએક ફૂટી નીકળે તે રીતે અચાનક કવિતાનો છોડ કવિના મનમાં અને હ્રદયમાં ઊગે નિકળે છે.”

કવિતા જો વૃક્ષ પર એકાએક ફૂટી નીકળેલી કૂંપળ હોય તો ગીત એ કૂંપળને ફૂલમાં પરિવર્તિત થવા જેવી સુંદર ઘટના જ તો…જેને મધુર સ્વરોમાં ગાઈ શકાય એવી તાલબધ્ધ, સુંદર કર્ણપ્રિય શબ્દરચના એટલે ગીત.

ગીત સંગીતના પણ કેટલા પ્રકારો? સામાન્ય રીતે પ્રચલિત કહી શકાય એવા સુગમ સંગીત, શાસ્ત્રીય સંગીત અને લોક સંગીત. એમાં આ સુગમ ગીત-સંગીત માટે તો કહેવાય છે કે એ ભારતીય સંગીત વિદ્યાનું એક એવું અંગ છે જેને નિયમોથી બાંધવામાં ન આવ્યું હોય, જે લોકોમાં પ્રિય હોય અને દરેક એક જણ પણ નિરાંતે ગાઈ શકે.

આવતી કાલનો સૂર્ય ઉત્તરો ઉત્તર ઉત્તર તરફ ઢળીને દિવસને વધુ ઉજાસમય બનાવતો જાય એવી રીતે આપણા મનને વધુ ઉજાસમય, ઉર્જાવાન, આંદોલિત બનાવતા આપણા ગીત-સંગીત જીવનના અવિભાજ્ય અંગ તો ખરા જ ને?

હવે જે વાત કરવી છે એ આવા જ તન-મનને તરંગિત કરી મુકે એવા ગીતો અને ગીતકારની છે. મારા-તમારા-સૌના મનમાં વસેલા અને ઘર ઘરને ગૂંજતુ કરનાર ગીતકારની છે. આપણા જીવનના દર એક શુભ મંગલ પ્રસંગને યાદ કરીએ તો મનમાં એક સૂરીલા ગીતનો ગુંજારવ તો ઉઠે જ ને?

તો બસ મળીએ સાવ નજીકના સમયમાં એક નવા સૂર-તાલ સાથે.

સૂર અને શબ્દનું કામણ રેલાવતાં સ્વરકિન્નરી સંગીતા ધારિયા -નવગુજરાત સમય/ ફેમિનામાં પ્રસિધ્ધ લેખ

ડલાસના રેડિયો સ્ટેશન પર ‘આરજે’ની કામગીરી નિભાવતા સંગીતાબેનને આઝાદ રેડિયો પર ‘કેમ છો’ કાર્યક્રમમાં સાંભળવા એ મઝાનો લ્હાવો છે.

– તેઓ સંગીત નિર્દેશક ન હોવા છતાં તેમણે સૌ પ્રથમવાર કવિશ્રી હિમાંશુ ભટ્ટની એક ગુજરાતી ગઝલનું સુંદર સ્વરાંકન કર્યું અને સ્વર આપ્યો

 

સંગીતા ધારિયા એટલે શનિવારની સવારે ‘કેમ છો’ ના મધુર ટહુકાથી, ટેક્સાસના ડલાસ શહેરના ‘આઝાદ રેડિયો’ પર ગૂંજતો મધઝરતો અવાજ. ચાંદીની ઘંટડી જેવો મધુરો રણકાર, હસતો મીઠો ચહેરો અને સંગીતપ્રેમ તો એમને મળેલી કુદરતી બક્ષિસ છે. સંગીતાબેનનું માનવું છે કે જો સંગીતને સાચી રીતે સમજીએ તો એ સર્વત્ર વસતી એક અવર્ણનીય અનુભૂતિ છે. કુદરતમાં કે માનવના હર રૂપમાં સંગીત છે.

બાળકના નિર્દોષ ખિલખિલાટમાં, રુદનમાં, યુવાનોના થનગનાટમાં કે વયોવૃદ્ધની અનુભવી વાતોમાં, ઝરમર વરસાદમાં, મેઘ ગર્જનામાં, ઠંડા પવનના સુસવાટામાં, હવાની ફરફરમાં, કુદરતની હર ૠતુમાં, પાંદડાના મર્મરમાં, નદીના વહેણમાં, પંખીના કલરવમાં બધે જ લય છે, નાદ છે, સંગીત છે. એથી આગળ વધીને તેઓ કહે છે કે આપણા ઘરના પેટ ડૉગના મૂક સંવાદમાં પણ એક પ્રકારનું શાંત સંગીત છે. સાહિત્ય જો  લાગણીઓ, અનુભવો અને જ્ઞાનનો શબ્દદેહ છે તો સંગીત એને સુંદર, જીવંત  બનાવે  છે, એમાં પ્રાણ પુરવાનું કામ કરે છે.

તો આવો, આજે સંગીતપ્રેમી સંગીતા ધરિયા વિષે થોડું જાણીએ.

મૂળ અમદાવાદના પણ છેલ્લા ચાર દાયકાથી અમેરિકામાં સ્થાયી થયેલ સંગીતાબેન વ્યવસાયે કોમ્પ્યુટર Analyst/SAP Developer છે. આમ તો કોમ્પ્યુટર અને કળા એટલે જાણે સાવ બે છેડા પણ આ બે છેડા વચ્ચે સરસ મઝાનો સમન્વય સંગીતાબેને સાધી લીધો. એનું કારણ સ્વરૂચિ. મોટાભાગે એવું બને કે સંગીત તરફ ઢળવામાં ઘરનું વાતાવરણ નિમિત્ત બને. સંગીતાબેનના માતાનો સંગીતપ્રેમ સંગીતાબેનમાં ઉતરી આવ્યો. માતાની પ્રેરણા અને ભાઈબહેનોના પ્રોત્સાહનના બળે તેઓ સંગીતમાં ઝળક્યા. સંગીતની પ્રથમ શરૂઆત ઘરેથી જ ભાઈ વીરેન્દ્ર બેન્કરના વાંસળીના સૂરોને સાંભળતા થઇ. ભાઈના માર્ગદર્શન અને પ્રોત્સાહન  હેઠળ જાહેર કાર્યક્રમોમાં ગાવાની શરૂઆત થઇ. સાવ બાળપણથી જ સાહિત્ય, ગીત અને સંગીત તરફનો લગાવ એવો હતો કે અમેરિકા આવ્યા પછી પણ તક મળતા એની સાથે તાદાત્મ્ય સાધી લીધું. શાળાથી શરૂ કરેલી સંગીતયાત્રા ઝગમગ, બાલભવન, કોલેજ, સામાજિક સંસ્થાઓ અને રેડિયો સુધી વિસ્તરી. આ ઉપરાંત અન્યત્ર યોજાતા સંગીતના કાર્યક્રમમાં પણ તેઓ ભાગ લેતા થયા અને પછી તો શ્રોતાઓ, પ્રેક્ષકોની વાહ વાહ તો મળી જ સાથે ઈનામો પણ એમના નામે અંકિત થતા ગયા.

અમદાવાદમાં ‘આકાશવાણી’ રેડિયોના ‘વાર્તા વહે ગીતોમાં’ કાર્યક્ર્મમાં સક્રિય એવા સંગીતાબેનને અમેરિકા જવાનું થયું પણ ન્યૂયોર્કમાં પૂર્વ અને પશ્ચિમના એક સંગીતકાર, શાસ્ત્રીય સંગીતના જ્ઞાતા પ્રજ્ઞાચક્ષુ શ્રી અરુણ પટેલના માર્ગદર્શન અને તાલીમના લીધે એ સંગીતની નજીક રહી શક્યા અને અમેરિકામાં પણ વિવિધ કાર્યક્રમોમાં સક્રિય ભાગ લેતા રહ્યા. ન્યૂયોર્ક, ન્યૂજર્સી અને કનેક્ટીકટ જેવાં ટ્રાય સ્ટેટ વિસ્તારના ‘ટીવી શો’માં પણ તેમના ગીતો આવતા થયા. ‘સ્વરતરંગ’ મ્યુઝીક ગ્રુપમાં તેમનો અવાજ અગ્રસ્થાને રહ્યો છે. કમલેશ અવસ્થી અને નિતીન મુકેશ સાથેના શોમાં પણ સંગીતાબેને સાથ આપ્યો છે.

એક પાકિસ્તાની સંગીતકાર આઝમ કબીર બેગના ધ્યાનમાં અને મનમાં સંગીતાબેનનો કંઠ વસી ગયો. તેમણે સીબીએસ, મુંબઈ દ્વારા રેકોર્ડેડ પોતાના આલ્બમમાં સંગીતાના અવાજમાં એક ગઝલને સ્થાન આપ્યું. આવા પ્રોત્સાહન અને તાલીમના લીધે એમનો અવાજ વધુ ને વધુ કેળવાતો ગયો અને દૈનિક રિયાઝને કારણે દિન-પ્રતિદિન ઘૂંટાતો ચાલ્યો.

તેઓ સંગીત નિર્દેશક ન હોવા છતાં ૨૦૦૪માં સૌ પ્રથમવાર કવિશ્રી હિમાંશુ ભટ્ટની એક ગુજરાતી ગઝલનું સુંદર સ્વરાંકન કર્યું અને સ્વર આપ્યો એને તેઓ એક અદભુત અનુભવ ગણે છે. ૨૦૧૬માં પોતાની પ્રસિધ્ધ કવયિત્રી બહેન દેવિકા રાહુલ ધ્રુવના એક ગીત અને એક ગઝલને પણ સંગીતકાર કર્ણિક શાહના સંગીતમાં વડોદરામાં પોતાના સ્વરમાં રેકોર્ડ કરી છે અને નજીકના ભવિષ્યમાં એમની વધુ રચનાઓ રેકોર્ડ કરવાની યોજના છે. તેઓ ઈશ્વર, પરિવાર, સ્વજનો અને સંગીતને જ પોતાનું ઐશ્વર્ય માને છે અને કદાચ તેથી જ તો કાવ્ય સર્જનને પોતાની વિશિષ્ટતા ન માનતા હોવા છતાં કાવ્ય સર્જનની નૈસર્ગિક રુચિ અને બક્ષિસ હોવાને કારણે પોતાના નજીકના સ્વજનો માટે અનાયાસે જ સરસ ગદ્ય અને પદ્ય રચના કરી શકે છે.

સંગીતાબહેન હાલ ડલાસ-ટેક્સાસ સિનીયર સીટીઝનની અને બીજી અનેક નોનપ્રોફિટ સંસ્થાઓમાં સંગીતના વિવિધ કાર્યક્રમો આપે છે. તેમણે ૨૦૦૦ના દાયકામાં ગુજરાતી સમાજ ઓફ નોર્થ ટેક્સાસના કાર્યકર્તા તરીકે, ગુર્જરી મેગેઝિનના કો-એડિટર તરીકે, ’શોધ’ નામની સાહિત્યિક સંસ્થામાં અગ્રગણ્ય કાર્યકર્તા તરીકે અને ઘણાં કાર્યક્રમોમાં સૂત્રધાર તરીકેની કામગીરી પણ સુપેરે નિભાવી છે. તેઓ સંસ્કૃતિને શોભાવતી રેડિયો જાહેરાતોની સ્ક્રીપ્ટ લખે અને ઘણાં કાર્યક્રમોમાં સૂત્રધાર તરીકેની કામગીરી પણ બજાવે છે.

હાલમાં ડલાસના રેડિયો સ્ટેશન પર ‘આરજે’ની કામગીરી નિભાવતા સંગીતાબેનને દર શનિવારે ૯ થી ૧૧ આઝાદ રેડિયો પર ‘કેમ છો’ પર સાંભળવા એ મઝાની વાત છે. રેડિયો પર આવતા મહેમાન વિશે ઓળખ આપવાની સાથે શરૂ થતા કાર્યક્ર્મમાં સંગીતાબેન વાત, વખત અને વાતાવરણને અનુસરીને ગુજરાતી ગીતો અને ગરબાને પણ સરસ રીતે ગુંથી લે છે વળી ગુજરાતી, હિન્દી અને ઊર્દૂ ભાષાના ચાહક હોવાથી તેમની રજૂઆતોમાં વૈવિધ્ય અને સત્વ, ઊંચાઈ અને ઊંડાણ જણાય છે.

જેમના નામમાં જ સંગીત શબ્દ છે એવા સંગીતાબેન ‘સ્વરકિન્નરી’ તરીકે ઓળખાય છે. વિદેશમાં રહીને પણ ગુજરાતી સંસ્કૃતિને જાળવી રાખવાની તેમની આ કલામય પ્રવૃત્તિને અને કંઠના કામણની કુદરતદત્ત બક્ષિસને તો દાદ જ હોય ને?

૮ – કવિતા શબ્દોની સરિતાની સ્મૃતિ-

તાજેતરમાં જ કોમ્યૂટર સાયન્સમાં માસ્ટર્સ ડીગ્રી લઈને જોબ શોધતા હણહણતા વછેરાની વાત છે. એક સાથે દુનિયાભરમાં ડંકો વગાડતી એમેઝોન, માઇક્રોસોફ્ટ અને ગુગલ એમ ત્રણે કંપનીઓમાંથી ઇન્ટરવ્યુ આવ્યા અને એની કાબેલિયતના બળે એને ત્રણે કંપનીમાંથી જોબ ઓફર પણ મળી.. કેટલા આનંદ, કેટલા ગૌરવની વાત ! સ્વભાવિક છે. આજે આવી કેટલીય આઇ.ટી.કંપનીઓ છે જેમાં ગણ્યા ગણાય નહી એટલા કોમ્પ્યૂટર એક્સપર્ટ્સ કામ કરતા હશે.

આ સિવાય ફેસબુક, વ્હોટ્સ એપ જેવી અનેક માતબર કંપનીઓએ વિશ્વભરના લોકોને પોતાની મુઠ્ઠીમાં કરી લીધા છે.

હર સવાલો કા જવાબ ગુગલ…સવારે ઉઠવાથી માંડીને રાત્રે ઉંઘવા સુધીની સમસ્યાઓના હલ ગુગલ ગુરુ/ ગુગલ મહારાજ પાસે મળી જ જાય.- જય ગુગલદેવ….

ગુગલની વાત તો આજે ઘેર ઘેર ગવાવા માંડી છે પણ આજથી લગભગ ૧૨ વર્ષ પહેલાની એટલે કે ૨૦૦૭ની વાત છે. એ સમયે મણીરત્નમની ધીરુભાઈ અંબાણીની બાયોપિક -ફિલ્મ ગુરુ રજૂ થઈ હતી. હજુ તો ગુરુ વિશે જરા વાત જ કરતા હતા અને એક આઇ.ટી ફિલ્ડના ટેક્નૉસાવીએ માત્ર બે મિનિટમાં ગુરુ ફિલ્મ અને ધીરુભાઈ અંબાણીની આખેઆખી કુંડળી વાંચી સંભળાવી. અમે તો અચંબિત કારણકે એ સમયે આ ગુગલ નામના જાદુગરને આપણે એટલા ક્યાં જાણતા હતા?

આજે તો ક્યાં જવું છે થી માંડીને શું ખાવું છે, કેવી રીતે બનાવવું છે એનો ચપટી ભરતામાં ઉકેલ મળી જાય છે. અમેરિકામાં કે અન્ય દેશોમાં પણ દાદી-નાની વગર ઉછરતા બાળકોના દાદી-નાની પણ ગુગલદેવી જ બની ગયા છે.

ના, આજે આ ટેક્નોલૉજિ વિરુધ્ધ કોઈ વાત નથી કરવી કારણકે એનાથી થકી જ તો આપણે પણ એકબીજાથી  એટલા નિકટ છીએ ને? આજે વાત કરવી છે પરિવર્તનની. છેલ્લા લેખના અનુસંધાનમાં સ્તો… પ્રકૃતિ જેટલી સ્વભાવિકતાથી પુનરાવર્તન અને પરિવર્તન સ્વીકારી લે છે એવી જ સ્વભાવિકતાથી આપણે પણ પુનરાવર્તન અને પરિવર્તન સાથે અનુસંધાન મેળવી લેવાનું છે.

હમણાં થોડા દિવસ પહેલા એક એવા સમાચાર વાંચ્યા કે લોકમિલાપ પુસ્તક ભંડાર ૨૦૨૦ના જાન્યુઆરીમાં બંધ થઈ રહ્યો છે અને તે પણ આપણા પ્રજાસત્તાક દિન એટલે કે ૨૬મી જાન્યુઆરીએ.

આ તો આપણા જુના અને જાણીતા એક માત્ર પુસ્તક ભંડારની વાત છે પણ આપણી જાણ બહાર કેટલાય આવા પુસ્તક ભંડાર બંધ થઈ ગયા હશે. કોને સમય છે આજે પુસ્તક ભંડાર તરફ દોટ મુકવાનો? ઘેર બેઠા પગ લંબાવીને ફિલ્મ જોવા મળતી હોય તો થિયેટર સુધી ય કોણ લાંબુ થાય છે?

અરે! જ્યાં નેટ પર કંઈ કેટલીય વાંચન સામગ્રી હાથવગી હોય અને વળી પાછી એને કિંડલમાં ડાઉન લોડ કરી શકાતી હોય ત્યાં કોને આવો સમય આપવાનું મન થાય ?

હશે આ પરિવર્તન પણ સ્વીકારવું જ રહ્યું. આપણે પણ એમાંના એક બનવું જ રહ્યું. ત્યારે ગત વર્ષના વિશ્વ પુસ્તકદિને લખેલી વાતના સંદર્ભમાં રાજેશ વ્યાસ મિસ્કિન લિખિત એક કવિતા આજે ફરી યાદ આવી ગઈ…

પુસ્તક મિત્ર છે આપણા એકાંતનું,
તે વડીલ છે, સંસ્કારનું.
તે ભવિષ્ય છે આપણાં બાળકનું.

પુસ્તક અંધકારમાં દીવો લઈને
ઊભું હોય છે અજવાળું પાથરવા.

અને જીવનમાં જ્યારે ભૂલા પડો છો
ત્યારે તેનાં વાક્યો અને પંક્તિઓ
તમને રસ્તો બતાવે છે.

જ્યારે શ્રદ્ધા ડગી જાય,
મન થાકી જાય, હૈયુ હારી જાય ત્યારે
નિર્જિવ લાગતાં પુસ્તકનાં પાનાંઓ
તમારામાં પ્રાણ પૂરે છે.

પુસ્તક દીવાદાંડી છે
પુસ્તક બહાર અને
ભીતર જોડાતો સેતુ છે.

પુસ્તક વિનાનો માણસ ફરી પાછો કોઈ આરંભકાળનો
આદિવાસી બની જાય તે પહેલા ચાલો,
પુસ્તકના જગતમાં પ્રવેશ કરીએ.

પણ હવે ક્યાં એવું પુસ્તક જગત મળશે જ્યાં આપણાં જેવા વાચકોનો મેળો હોય? પુસ્તકની સાથે મન પણ વંચાતા હોય. એક સારું, મનગમતું પુસ્તક લાયબ્રેરીમાંથી મળી જાય એ દિવસ તો ઉત્સવ બની જાય.

એનો અર્થ એ નથી કે હવે કોઈ કશું વાંચતું નથી. વંચાય છે અઢળક વંચાય છે અને વાચક વર્ગ પણ વિસ્તરતો જાય છે કારણકે એને વાંચવા માટે ક્યાંય જવું પડતું નથી. ઘેર બેઠા ગંગા છે બસ એમાંથી આચમની ભરી લેવાની છે.

શક્ય છે ભવિષ્યમાં એક હતો રાજાની જેમ એક હતું પુસ્તક ભંડાર એવું કહેવાશે? તો તો એનો અર્થ એ કે આપણા માટે આજ સુધી દીવાદાંડી બની રહેલા, બહાર અને ભીતરને જોડતા સેતુ સમાન પુસ્તકનો ઈતિહાસ ભૂતકાળ બની જશે? જો કે લોકમિલાપના સંચાલકો તો કહે છે કે દરેક પ્રારંભનો અંતિમ પડાવ તો આવતો જ હોય છે. આપણે પણ એવી જે ખેલદિલીપૂર્વક આ વાત સ્વીકારવી જ રહી ને? પણ ના,  હવે એક વાત અહીંથી થોડી જુદી અને રાજી થવાની પણ સાંભળી કે શ્રી ઝવેરચંદ મેઘાણીના પુસ્તકો પ્લે-સ્ટોર પરથી મળશે જેમાં શ્રી મેઘાણીના પ્રખ્યાત પુસ્તકોનો સમાવેશ જોયો.. જો એક ૭૦ વર્ષ જુની સંસ્કૃતિ નવિનતા અપનાવી શકતી હોય તો આપણે ય ટેક્નોલૉજિમાં આવતા પરિવર્તનને મોકળા મને સ્વીકારવું રહ્યું ને? સમય સાથે તાલ તો મેળવવો જ રહ્યો ને?

 

દિવ્યાંગ બાળકોના વાત્સલ્યભર્યા કાબેલ શિક્ષિકાઃ શૈલા મુન્શા- નવગુજરાત સમય/ ફેમિનામાં પ્રસિધ્ધ લેખ

હાંરે હું તો ધરતીનો છોરું હું તો ધરતીનો છોરું
હોય સમજ નાસમજ તોય હું તો ધરતીનો છોરું
ઉડતા પતંગિયાની સાથ મારે ઉડવું છે ડાળ ડાળ,
પામવો છે પ્રેમરસ થઇને ગુલાબ લાલ લાલ.
સરતી માછલીઓ સંગ મારે સરવું સર સર,
જાણે દરિયો લહેરાતો આંખોમાં રંગરંગ.
હું તો ધરતીનો છોરું હું તો ધરતીનો છોરું
હોય સમજ નાસમજ તોય હું તો ધરતીનો છોરું.

“અમેરિકામાં મનોદિવ્યાંગ બાળકોને ખૂબ સગવડો મળે છે. માતાપિતા પણ આવાં બાળકોથી શરમાતા નથી. તેમને બધે સાથે બહાર લઈ જાય, બીજાં બાળકો પણ સહજ ભાવે એમની સાથે ભળી જાય. ભારતમાં આની ઉણપ વર્તાય છે.”

મારી આ કાવ્ય પંક્તિનો અર્થ અમેરિકા આવી દિવ્યાંગ બાળકો સાથે કામ કરવાનુ શરું કર્યું ત્યારે ખરેખર સમજાયો. – હ્યુસ્ટન નિવાસી શૈલાબેન જ્યારે આવું કહે ત્યારે એમનું એક અલગ ચિત્ર મનમાં આકાર લે. કાવ્ય રચનાઓ, લેખન અને દિવ્યાંગ બાળકો તરફ વાત્સલ્યભર્યા વ્યવહારની ત્રિવેણી સંગમ એટલે શૈલાબેન મુન્શા.

વર્ષ ૨૦૦૦ ડિસેમ્બરમાં અમેરિકાની ધરતી પર પગ મુક્યો ત્યારે એમની પાસે એક શિક્ષિકા તરીકેના અનુભવોનુ ભાથું અને શાળાજીવનમાં ઊચ્ચ સાહિત્યવાચનની પ્રેરણા આપનાર એમના પ્રિન્સીપાલ ઈન્દુબહેન પટેલના આશીર્વાદનો ખજાનો હતો. અમેરિકામાં સ્થાયી થવાની સાથે એમને શૈક્ષણિક કારકિર્દી ચાલુ રાખવી હતી. પ્રથમ તક જે સામે આવી એ દિવ્યાંગ બાળકો સાથે કામ કરવાની હતી. એમનો અનુભવ તો હાઈસ્કૂલના બાળકોને ભણાવવાનો હતો પણ બાળકો તો બાળકો જ હોય એમ સમજી આ તક એમણે અપનાવી લીધી. ભારતમાં દસમા ધોરણના બાળકોને ગુજરાતી શીખવતા શૈલાબેન અમેરિકામાં નાનાં ત્રણથી પાંચ વર્ષના બાળકોના સાનિધ્યમાં આવ્યા અને તેમની આખી દુનિયા બદલાઈ ગઈ.

સામાન્ય રીતે મંદ બુદ્ધિ કે વિકલાંગ બાળકો માટે સૌના મનમાં અનુકંપા કે દયાનો ભાવ હોય પણ એમના માટે તો આવા બાળકના જીવનને નવેસરથી સંવારવાની, સજાવવાની વાત બની રહી. સૌ એમ કહે કે હું બાળકોને શીખવું છું પણ શૈલાબેન તો કહે છે કે આ સત્તર વર્ષમાં હું બાળકો પાસેથી રોજ કંઇક નવું શીખું છું. આ બાળકોની પીડા, તકલીફ કે એમના પર લાગેલા લેબલ જુદાજુદા હોય એટલે એમની માવજત કેવી રીતે કરવી એમાં તો એક શિક્ષક અને માતાનો અનુભવ જ મહત્વનો, આ વાત એ સારી રીતે સમજતા હતા. એમણે પ્રેમ, સમજાવટ તો ક્યારેય કોમળ સખતાઈનો સહારો લઈને આ બાળકો સાથે કામ શરૂ કર્યું.

શૈલાબેન એમની વાત કરતા કહે છે, “જ્યારે ત્રણ વર્ષનું બાળક માનો ખોળો છોડી જ્યારે સ્કૂલમાં આવે ત્યારે તેને કદાચ બોલતા આવડતું હોય પણ અજાણી વ્યક્તિ પાસે એ બાળક ખુલી ન શકે ત્યારે એની તરફના મમતાભર્યા વર્તનના લીધે બાળક જે સલામતી અનુભવે એનાથી માતાનો ખોળો છોડીને આવેલું બાળક એમના ખોળે માથું મુકીને ઊંઘતું થઈ જાય. એ સમયે એમના ચહેરા પર છલકાતી માસુમિયતનું આજ સુધી કોઈ મોલ નથી કાઢી શકાયું. માતા-પિતા પાસે જીદ કરતું બાળક, અમારી એક સૂચનાએ આઈપેડ બાજુ પર મુકી, કાગળ પર એ,બી,સી,ડી લખવા માંડે અને માતાપિતાની આંખમાં જે ધન્યતાના ભાવ દેખાય એ જ આ કર્મની ધન્યતા.”

શૈલાબેનના મતે આ બાળકોને અણસમજુ માની લેવા એ આપણી સમજની ખામી છે. નાની અમસ્તી વાતમાં સંવેદના અનુભવતા બાળકોને અન્યની પણ પીડા સમજાતી હોય છે. ક્યારેક સ્પેશિયલ નીડના ક્લાસમાં મોઢે ચઢાવેલા બાળકો ય આવતા હોય છે જેમનું ધાર્યુ ન થાય તો થઈ જાય એમના ધમપછાડા શરૂ અને ત્યારે જરા કડક થઈને ય કામ લેવું પડે. એમની જીદ આગળ ઝુકવાના બદલે અક્કડ પણ થવું પડે, એમની તરફ ધ્યાન આપવાના બદલે અન્ય તરફ ધ્યાન આપવામાં આવે તો થોડીવારમાં આવીને સોરી કહેતા વ્હાલથી વળગે પણ ખરા.

શૈલાબેન આગળ કહે છે, “ હવે તમે જ કહો, આવાં બાળકોને વહાલ કર્યા વગર કેમ રહી શકાય?

લોકો જેને મંદ બુદ્ધિના કહે છે એ બાળકો મોટા ક્લાસમાં જાય, બીજી સ્કૂલમાં જાય, બે-ચાર વર્ષે મળે છતાં ઓળખી જાય!! બસ આ જ તો મારામાં રહેલા શિક્ષકને, એક માને જીવંત રાખે છે.”

શૈલાબેને બાળકો મસ્તી-તોફાનોના આવા અનુભવોને એમના બ્લોગ પર ‘રોજિંદા પ્રસંગો’ રૂપે લખવા માંડ્યા, જે ખંભાતની એક શાળામાં એક લેસન તરીકે ક્લાસમાં ઉપયોગમાં લેવાવા માંડ્યા. એમના માટે આ અહોભાગ્યની વાત બની રહી.

શૈલાબેન જણાવે છે, “અમેરિકામાં આવાં બાળકોને ખૂબ સગવડો મળે છે. બાળકનું મૂલ્યાંકન થયા પછી સરકાર તરફથી સ્પીચ થેરાપીસ્ટ, શારિરીક તકલીફવાળા બાળકો માટે ફિઝીકલ થેરાપીસ્ટ, જાતજાતની વ્હીલચેર વગેરે સગવડોને લીધે આ બાળકોમાં આત્મવિશ્વાસ આવે છે અને તેમની પ્રગતિ વધુ થાય છે. સમાજ પણ અને માતાપિતા પણ આવાં બાળકોથી શરમાતા નથી. તેમને બધે સાથે બહાર લઈ જાય, બીજાં બાળકો પણ સહજ ભાવે એમની સાથે ભળી જાય. ભારતમાં કદાચ આની ઉણપ વર્તાય છે. સમાજ સુધર્યો તો છે, પણ હજી નાના શહેરોમાં માતાપિતા આવાં બાળકોને વિશિષ્ટ બાળક સમજવાને બદલે સમાજથી સંતાડવાનો, સમાજથી દૂર રાખવાનો અભિગમ રાખે છે. આ બાળકોને ગાંડામાં ખપાવી દેવાના બદલે એમની પ્રગતિ કઈ રીતે થાય તથા એમની જુદી જુદી માનસિક અવસ્થાને અનુરૂપ એના ઈલાજ પણ જુદા હોય એવો કોઈ વિકલ્પ વિચારતા નથી.”

જીવનભર એક શિક્ષિકા તરીકે કામ કરતાં આવેલાં તથા બાળકોની ભાષા, એમના બોલાયેલા શબ્દો, અને નહિ બોલાયેલા શબ્દો કદાચ વધુ સારી રીતે સમજી શકતા શૈલાબેનના આ અનુભવો એમના બ્લોગ ઉપરાંત ‘બાળ ગગન વિહાર’ પુસ્તકરૂપે પણ પ્રગટ થયા છે. તેઓ દ્રઢપણે માને છે કે બાળક ભલે ગમે તે દેશનું, ગમે તે જાતિ કે ધર્મનું હોય, પણ બાળકમાત્ર પ્રેમ, જતન અને લાગણીની ભાષા તો સમજે જ છે.

૭ – કવિતા શબ્દોની સરિતાની સ્મૃતિ

આ ડીસેમ્બર તો આવ્યો…જોત જોતામાં ૨૦૧૯નું શરૂ થયેલું વર્ષ પણ પૂર્ણતાના આરે આવીને ઉભુ. ક્યારેક એવું લાગે છે કે સમય જાણે આગળ ખસતો જ નથી અને ક્યારેક પસાર થઈ ગયેલા સમય વિશે વિચારી તો એમ લાગે કે અરે! આ હમણાં તો વર્ષ શરૂ થયું અને એટલામાં પુરુ પણ થવા આવ્યુ? કેટલીય ક્ષણો આપણામાં તાજગી ભરતી ગઈ, કેટલીય ક્ષણો વ્યથા આપતી ગઈ પણ આ ક્ષણોનો સરવાળો એટલે જ તો સમય અને સમય એટલે શું? એ તો નિરાકાર છે.એને આપણે ક્યાં જોઈએ છીએ કે પકડી શકીએ છીએ ? એ તો એના પગલાની ય છાપ ક્યાં મુકતો જાય છે કે ભીંતે થાપા દેતો જાય છે અને છતાંય એના પસાર થઈ ગયાની અસર કે અનુભૂતિ તો આપણા મન પર આપણા જીવન પર છોડતો જ જાય છે ને?

ક્યારેક એમ લાગે કે સમય તો મુઠ્ઠીમાં ભરેલી રેતે, ગમે એટલો પકડવા મથો, ગમે એટલો સાચવવા મથો પણ એ તો બંધ મુઠ્ઠીમાંથી પણ સરતો જ જાય. ક્યારેક એવું પણ લાગે કે સમય સ્થિર થઈ ગયો છે. જડ થઈ ગયો છે. એને આગળ ધકેલવા મથો તો પણ જાણે ચસોચસ બારણા ભીડીને એ બેસી ગયો છે. એની સ્થિરતા, એની જડતા આપણને અકળાવનારી પણ બની જાય. આવા વહી ગયેલા સમય પર સરસરતી નજર નાખીએ તો કોણ જાણે કેટલીય યાદો મન છલકાવતી પણ જાય.

દર વર્ષની જેમ નોર્થ અમેરિકામાં સ્નૉએ પોતાનું સામ્રાજ્ય સ્થાપવાના શ્રીગણેશ કરી દીધા છે. થોડા સમય પહેલાના લીલાછમ દેખાતા વૃક્ષોએ અવનવા રંગો ધારણ કરીને પોતાના પીંછા પણ ખેરવી લીધા અને જોતજોતામાં સફેદી ધારણ કરીને બેસી ગયા, જાણે શ્વેત  કેશી- જટાધારી-લાંબી દાઢી ધરાવતા કોઈ પૂજનીય તપસ્વી..

આ કુદરત પણ કેટલી સરળ અને સ્વાભાવિક છે નહીં? જ્યારે જે પરિસ્થિતિ હોય એ તરત અપનાવીને એમાં એકરૂપ થઈ જતા જરાય વાર લાગે છે?

આપણે એવા છીએ ખરા? આપણામાં એટલી સ્વભાવિકતા છે ખરી કે આવશે ખરી?

હજુ ગઈ કાલની જ વાત છે. એક શબ્દ રોટેશન… અને એના વિશે અમારી વચ્ચે ચર્ચા ચાલી. આ રોટેશન એટલે શું? ચક્રમેનિકમ-ચક્રના આરાનો ક્રમ, પુનરાવર્તન..કુદરતનું પણ એક વણથંભ્યુ ચક્રમેનિકમ છે. સતત, નિરંતર, અવિરત ચાલ્યા જ કરે છે.પ્રકૃતિના તમામ તત્વોને પણ આ ઘટમાળ, આ પુનરાવર્તન મંજૂર જ હશે ને એટલે તો એ દરેક મોસમમાં, બદલાતી ઋતુના રંગમાં આસાનીથી ઢળી જાય છે. વસંતમાં પુલકિત થઈને મહોરી ઉઠતી પ્રકૃતિ વર્ષામાં વહી જવામાં ય બાધ નથી રાખતી તો ઉનાળાની ધોમધખતી ગરમીને ય સહી લે છે. ઠંડીમાં ય એ એટલી જ સ્થિતપ્રજ્ઞ….. અને આપણે?

આપણે આ ચક્રના આરાની જેમ જીવાતા જીવનના એકધારા ક્રમથી, પુનરાવર્તનથી ય ખુશ નથી કે પરિવર્તનથી ય રાજી ક્યાં હોઈએ છીએ? કરવું શું? આપણે તો હંમેશા સમય સાથે વહેવાના બદલે સમય આપણને અનુકૂળ થાય તો કેવું એની કલ્પનામાં રાચીએ છીએ.

એક ક્ષણ પણ એવો વિચાર નથી આવતો કે આ પુનરાવર્તન કે પરિવર્તન જે કંઈ છે એ આપણા હાથમાં તો નથી જ તો શા માટે આ ક્ષણ જે આપણી છે એને જ આનંદથી જીવી લઈએ? પ્રકૃતિની જેમ સહજતાથી ઢળી જઈએ?

ગત વર્ષના ‘કવિતા શબ્દોની સરિતા’ના એક લેખના સંદર્ભમાં પ્રજ્ઞાબેને કૉમેન્ટમાં એક સમજવા જેવી વાત લખી હતી એ આજે યાદ આવી…

બળી જશે લાકડા, ઠરી જશે રાખ, તારી ખુમારી તારી પાસે રાખ.

જીવી લે જીંદગી, મોજ મસ્તીની, તારી અકડ તારી પાસે રાખ.

રોપી દે પ્રેમનું તરુ, હેતનું ખાતર એમાં નાખ.

ઉગશે ફળ, મધ ભરેલું, વિશ્વાસના હોઠે એને ચાખ.

પૈસો કાંઈ બધુ જ નથી, માનવતાની બનાવ શાખ.

દરિયો બનશે કદી તોફાની, ધીરજની નાવ તું હાંક.

ખુલ્લી આંખે તું દુનિયા જુવે, ક્યારેક તો ભીતરે તું ઝાંખ.

હારની શરણે ના થા, આપી છે તને હોંસલાની બે પાંખ,

શ્વાસ આપ્યા પણ જીવે નહીં એમાં ઈશ્વરનો શું વાંક……..

અહીં જીવવા ખાતર જીવવાની નહીં પણ આનંદથી જીવવાની વાત છે. પ્રકૃતિની જેમ કોઈ ભાર વગર, આનંદથી એકરૂપ થઈને જીવવાની વાત છે.

અબળા મહિલાને સબળા બનાવતાં પપિહા નંદી-નવગુજરાત સમય-ફેમિનામાં પ્રસિધ્ધ લેખ

 

પપિહા કહે છે- “મેં ક્યારેક મારા જીવનની અંતિમ ક્ષણોને સામે આવીને ઉભેલી જોઈ છે અને દરેક વખતે મેં ઈશ્વરને પ્રાર્થના કરી છે કે જો હું આ મૃત્યુની પળોને ઓળંગીને પાછી જીવન તરફ વળીશ તો હું મારી બેવડી તાકાતથી અન્યને સહાયભૂત થઈશ.”

નવગુજરાત સમય > પ્રતિભા (રાજુલ કૌશિક)

પપિહા નંદીની ઓળખ આપવી હોય તો કંઈક આ રીતે આપી શકાય. સર્ચ લેન્ગવેજ સ્પેશલિસ્ટ- ગુગલ(કેલિફોર્નિયા), સીઇઓ-લીડ ઇન હીલ્સ(કેલિફોર્નિયા), વાઇસ પ્રેસિડન્ટ, મીડિયા રીલેશન-એફાઇએ ઓફ નોર્ધન કેલિફોર્નિયા, એક્ઝીક્યુટિવ ડિરેક્ટર/ફાઉન્ડર-બાલભારતી ઇન્ડોઅમેરિકન કલ્ચરલ એકેડેમી (કેલિફોર્નિયા), ફાઉન્ડર/ સીઇઓ/પ્રેસિડન્ટ-પપિહા નંદી બ્રોડકાસ્ટિંગ કંપની(કેલિફોર્નિયા), પ્રેસિડન્ટ એન્ડ મેનેજિંગ ડિરેક્ટર- રેડિયો એન્ડ ટેલીવિઝન કંપની, રિપોર્ટર, ધ ટાઇમ્સ ઓફ ઈન્ડિયા-મુંબઈ, વાઇસ પ્રેસિડન્ટ, મીડિયા ડિરેક્ટર-ફેડરેશન ઓફ ઈન્ડિ અમેરિકન એસોસિએશન ઓફ બે એરીયા, પ્રેસિડન્ટ- વોઇસ ઓફ ઈન્ડિયા વગેરે વગેરે.

આ કોઈ બે-ચાર વ્યક્તિઓની ઓળખ નથી. આ તો માત્ર એક જ વ્યક્તિ, મૂળે ભિલ્લઈના અને હાલમાં કેલિફોર્નિયા સ્થિત નામે પપિહા નંદીની ઓળખ છે. આશ્ચર્ય થાય છે ને વાંચીને? એક જ વ્યક્તિમાં આટલી બધી ક્ષમતા?

નામ પપિહા હોય એટલે મનમાં ચોમાસામાં આંબાના ઝાડ પર બેસીને કોયલની જેમ મીઠ્ઠા સ્વરે ગાતું પક્ષી કે એવા જ સૂરીલા અવાજ ધરાવતી વ્યક્તિની જ ઈમેજ ઉભી થાય એ સ્વભાવિક છે પણ પપિહાનો અવાજ સરસ છે કે સશક્ત છે એ આગળ પપિહા વિશે વાંચીને નક્કી કરવું રહ્યું. મુંબઈમાંથી માસ કમ્યુનિકેશનમાં માસ્ટર્સ કરનાર પપિહાએ ૧૯૮૭માં તેમનો રેડિયો શો શરૂ કર્યો, જે બે એરિયામાં બેહદ પસંદગી પામ્યો પરંતુ પપિહાને તો હજુ વધુ પડકાર ઝીલવા હતા એટલે ટેલિવિઝન તરફ એ ઢળ્યા. તેમના ટેલિવિઝનના ત્રણ શો, સલામ-નમસ્તે વિથ પપિહા, વૉક અલોન (અ વુમન ટૉક શો ઓન સોશિઅલ કૉઝ) અને લાઇફસ્ટાઇલ વિથ પપિહા ખ્યાતિ પામ્યા.

પપિહાની તો આ એક જ ઓળખ થઈ હવે જરા એક ક્ષણ શ્વાસ લઈને આગળ વધીએ. પપિહાની બીજી એક ઓળખ પણ છે. જ્યારે કોઈની પીડા આપણા સુધી પહોંચે છે ત્યારે મોટાભાગે આપણે અરરર.. આ શું થવા બેઠું છે કહીને ઈશ્વર એને સહાય કરે એમ મનમાં જ બોલીને આગળ વધી જઈએ છીએ, પણ પપિહા કોઈની પીડા મનમાં જ સમાવી લેવાના બદલે એની સાથે ઉભા રહેવાની, એને ટેકો આપવાની કોશિશ કરે છે.

છૂટાછેડા લીધેલી સ્ત્રીઓ, સિંગલ મધર્સ, ડોમેસ્ટિક વાયોલન્સનો ભોગ બનેલી સ્ત્રીઓ, એસિડ એટેકથી જેમનો ચહેરો જ નહીં, જીવન રોળાઈ ગયું છે તેવી સ્ત્રીઓ, બળાત્કારનો ભોગ બનેલી સ્ત્રીઓનો એ હાથ પકડે છે, એમને પોતાનો સાથ આપીને એમને સ્થિરતા આપવા પ્રયત્ન કરે છે.  પપિહાના સામાજિક કાર્યોની યાદી હજુ લાંબી છે. એ હ્યુમન ટ્રાફિકિંગમાંથી બાળાઓને છોડાવે છે એટલું જ નહીં પણ જ્યારે આવી બાળાઓને એમના મા-બાપ અપનાવતા નથી ત્યારે પપિહા અને એમની ટીમ(Lead In Heels) એમને આશરો આપીને ભણતરની વ્યવસ્થા કરે છે, પરણવાની ઉંમરે લગ્ન પણ કરાવી આપે છે. પ્રોસ્ટિટ્યુશનનો ભોગ બનેલી સ્ત્રીઓને પણ પપિહા અને એમની ટીમ સલામત ઘર, ભણવાનો ખર્ચ આપીને સ્થિરતા આપવા પ્રયાસ કરે છે જેથી એમને જીવનમાં આગળ વધવા માટે કોઈની પાસે હાથ લંબાવવો ન પડે.

આટલેથી વાત નથી પૂરી થતી. હજુ કંઈક વાત છે જે જાણીએ નહીં તો પપિહાને આપણે ઓળખતા જ નથી. આપણે તો સર્વે ભવન્તુ સુખીન સર્વે સન્તુ નિરામયાની પ્રાર્થના કરીને સંતોષ માની લઈએ છીએ પણ પપિહા તો સાચે જ એના માટે પ્ણ યથાશક્તિ આયાસ કરે છે. એ ગરીબો માટે હેલ્થકૅમ્પ, કેન્સર જેવા જીવલેણ રોગની સારવાર માટે ફંડ એકઠું કરીને ડૉક્ટર સુધી એમના કેસ લઈ જાય છે. તેમના આવા અનેકવિધ કાર્યોને કારણે કેલિફોર્નિયા રાજ્યના એસેમ્બલી દ્વારા રાજ્યના આર્થિક અને સાંસ્કૃતિક વિકાસને આગળ વધારવા માટે તથા તેમના યોગદાન, સેવા, સમર્પણ અને સિદ્ધિઓ માટે, ‘કેલિફોર્નિયાના ઇન્ડો-અમેરિકન સમુદાયના પ્રતિષ્ઠિત સભ્ય’ તરીકે તેમને સન્માનવામાં આવ્યા છે. એક ભારતીય તરીકે આપણે તેમના માટે ગૌરવ લઈ શકીએ છીએ. યુએસ ઉપરાંત ભારતના હૈદરાબાદ, પૂના, મુંબઈ અને કોલકતા જેવા મહાનગરોમાં પણ એમના એન.જી.ઓ. દ્વારા સ્ત્રીઓને પગભર થવા માટે સહાય આપવામાં આવે છે તેમ જ તેમને કાનૂની મદદ પણ કરવામાં આવે છે.

આ તમામ કાર્યો પાછળ પપિહાનું આત્મબળ જ કારણભૂત છે કારણકે પપિહાની પોતાની સમસ્યાઓ વિશે જો વાત કરીએ તો કદાચ પાનાંઓ ભરાય. વધારે નહીં પણ પપિહાની તકલીફો વિશે અછડતી વાત પણ જાણીએ તો પણ એમની માનસિક તાકાત કે આત્મબળ માટે આપણને માન થાય. માત્ર ૧૭ વર્ષની ઉંમરથી પપિહા જીવન માટે જોખમી અને લગભગ અસાધ્ય કહી શકાય એવી ટાકાયસુ એરોટો આર્ટરિટિસ (Takayasu Aorto Arteritis)થી પીડાય છે, જેની છેલ્લા ૩૮ વર્ષથી તેઓ સારવાર લઈ રહ્યા છે. આ રોગ  શરીરની પોતાની જ રોગપ્રતિકારક શક્તિના પ્રતિઆક્રમણ દ્વારા થતી સમસ્યા છે. પપિહા મલ્ટીપલ બાય-પાસ સર્જરીમાંથી પસાર થઈ ચૂક્યા છે. હૃદયમાં સ્ટેન્ટ મુકવામાં આવ્યો છે. આટલી તકલીફો ઓછી હોય એમ ગયા વર્ષે કેન્સરની સર્જરીની પીડા પણ ભોગવી. આટઆટલી સમસ્યાઓથી વ્યક્તિ તનથી તો તૂટે સાથે મનથી પણ તૂટી જાય. પણ પપિહા કંઈક જુદી દ માટીમાંથી ઘડાયા છે. પોતાના સ્વાસ્થ્યની આટલી સમસ્યાઓ હોવા છતાં એમને તો અન્ય લાચાર મહિલાના હક માટે, તેમના સશક્તિકરણ માટે લડવું છે, તન-મન અને ધનથી પોતાનું યોગદાન આપવું છે. કદાચ એમની પોતાની માનસિક-શારીરિક પીડાઓ જ એમના આ સત્કાર્યનો પ્રેરણાસ્ત્રોત છે કારણકે જેમના જીવનમાં અપાર વેદના-પીડાઓ હોય એ જ અન્યની પીડાને, એમની સંવેદનાઓને સમજી શકે. પપિહા કહે છે, “મેં ક્યારેક મારા જીવનની અંતિમ ક્ષણોને સામે આવીને ઉભેલી જોઈ છે અને દરેક વખતે મેં ઈશ્વરને પ્રાર્થના કરી છે કે જો હું આ મૃત્યુની પળોને ઓળંગીને પાછી જીવન તરફ વળીશ તો હું મારી બેવડી તાકાતથી અન્યને સહાયભૂત થઈશ અને સાચે જ ઈશ્વરે મારી વાત સાંભળી છે એ માટે હું ઈશ્વરની આભારી છું અને રહીશ.”

અહીં તો પપિહાના કાર્યોની થોડી ઝલક જ આપી છે. તેમના કાર્યોની વધુ જાણકારી માટે તમારે તેમની વેબસાઈટ http://www.leadinheelsus.orgની મુલાકાત લેવી રહી.

૫૦ -કવિતા શબ્દોની સરિતા-

લાગણીને સમજવા ‘શબ્દોની’ ક્યાં જરૂર છે,

વાંચતા આવડે તો આંખ પણ કાફી છે.

અજ્ઞાત

એક વરસ, બાર મહિના અને ત્રણ ઋતુઓ….

મોસમ બદલાશે માહોલ બદલાશે.. વાતાવરણ બદલાશે. શ્રાવણના તહેવારો ગયા, ભાદરવાના શ્રાદ્ધના દિવસો ય પુરા થયા અને હવે આવશે નવલા નોરતાના દિવસો… પિતૃતર્પણમાંથી પરવારીને મોકળા મને મહાલવાના દિવસો.

પણ મનમાં રહી જશે એ શ્રાદ્ધના દિવસોમાં જોયેલી, સમજેલી થોડીક ક્ષણો.

શ્રાદ્ધના નામે આસ્તિક-શ્રદ્ધાળુ, અતિશ્રદ્ધાળુઓને પિતૃતર્પણ કરતાં, શ્રાદ્ધની ક્રિયા-કર્મ કરતાં સાંભળ્યા છે અને એની પાછળ ઘણા બૌદ્ધિકો કે ધાર્મિક માન્યતા-પરંપરામાં ન માનનારાઓને એ અંગે વિશેષ ટીપ્પણી કરતાં ય સાંભળ્યા છે. શ્રાદ્ધમાં કાગવાસ નાખવાના ધાર્મિક, સામાજિક, વૈજ્ઞાનિક ,પ્રાકૃતિક અને તાર્કિક કારણો પણ જાણ્યા છે. એક સમય હતો જ્યારે લોકોને કોઈપણ કાર્ય કરવા કે ન કરવાનું સમજાવવા માટે વૈજ્ઞાનિક તર્ક નહીં પણ ધાર્મિક લાગણીઓનો આધાર લેવો પડતો હતો અને એ સમયથી શરૂ થયેલી પ્રથા-પરંપરા આજ સુધી કેટલાય ધાર્મિકોએ, આસ્થાળુઓએ જાળવી રાખી છે.

આજના વ્યસ્ત સમયમાં દેવ ઋણ, ઋષિ ઋણ અને પિતૄ ઋણમાંથી આજે પિતૃ ઋણ સુધીની પરંપરા જળવાઈ રહી છે ત્યારે આ શ્રાદ્ધના દિવસો દરમ્યાન કોઈને સાવ નોખી-અનોખી રીતે આ પરંપરાને અનુસરતા ય સાંભળ્યા છે.

વાત અહીં એ પરંપરા કે એની પાછળના કારણોની નથી કરવી, વાત કરવી છે એક એવી અનુભવેલી લાગણીની…..જે થોડા વર્ષ પહેલા અનુભવી હતી અને જેનો હમણાં ફરી એકવાર અનુભવ થયો.

વાત કરું એ દિવસની….મંદિરમાં પૂજારીજી પિતાના શ્રાદ્ધ માટે વિધિ કરાવતા હતા. એક પછી એક વિધિ થઈ રહી હતી. વિધિમાં થતા સંકલ્પ સાથે આચમન, ફૂલ વગેરેનું અર્પણ થતું રહ્યું. અત્યંત શાંત ચિત્તે આ સર્વ ક્રિયા કરનાર કોઈ અત્યંત ધાર્મિક કે પરંપરાગત માન્યતાને અનુસરનાર વ્યક્તિ હતી એવું પણ નહોતું. દેશ-વિદેશની મુલાકાત લેનાર, વિશ્વભરના વિષયો પર ગાઢ વાંચન અને વિચારોની મોકળાશ ધરાવનાર, અમેરિકાની ખ્યાતનામ હોસ્પિટલ સાથે જોડાયેલા ડૉક્ટર આ વિધિ સંપન્ન કરી રહ્યા હતા.

આવી જ રીતે થોડા વર્ષો પહેલાં થઈ રહેલી વિધિ સમયે પણ લગભગ આવો જ માહોલ હતો. પિતાની પહેલી પુણ્યતિથીએ સંપૂર્ણ સમર્પણ સાથે વિધિ કરનાર એવી જ પ્રબુદ્ધ વ્યક્તિ હતી જે આજની અદ્યતન ટેક્નોલૉજીની કંપની સાથે સંકળાયેલી હતી.

શું હતું આ? એમને આ શ્રાદ્ધ, પિતૃ તર્પણ ક્રિયા પર શ્રદ્ધા હશે ખરી?

ના, સાવ એવું ય નહોતું. તો પછી આ વિધિ કરીને પરંપરાને સમર્થન આપવાનું કારણ ?

કારણની કોઈ ચર્ચા એમની સાથે કરી નહોતી પણ જે વાત આ બંને વિધિ દરમ્યાન એક વાત નજરે આવતી હતી, જે મને સમજાઈ એ હતી છોડીને ચાલી ગયેલી વ્યક્તિ કરતાં હાજર છે એ વ્યક્તિને, એની લાગણી, એમની માન્યતાઓને માન આપવાની ભાવના. કદાચ શ્રાદ્ધની વિધિથી દૂર ચાલી ગયેલી વ્યક્તિને કંઇક પહોંચશે એવી પરંપરાગત માન્યતા કરતાં હવે જે સાથે છે  અને એ જે ઇચ્છે છે એવી રીતે એને રાજી રાખવાની ભાવના, એને સંતુષ્ટ રાખવાની ખેવના એમાં હતી. કોઈ વાદ નહીં કોઈ વિવાદ નહીં, માત્ર સમર્પણની વાત અહીં જોઇ. શક્ય છે સદીઓથી ચાલી આવતી પરંપરા કે પ્રથા પર ચર્ચા કરવાની આવે તો કોઈપણ વ્યક્તિને સંમત કરી શકે એવું તર્ક સામર્થ્ય પણ એમની પાસે હતું પણ ના, અહીં બૌદ્ધિક નહીં હાર્દિક તત્વ કામ કરી રહ્યું હતું.

આજે એવા કેટલાય સંદેશા કે વાતો વહેતી થઈ છે કે વ્યક્તિના ગયા પછી એની પાછળ કારજ કરવાના બદલે એ હયાત છે ત્યારે એના માટે જે શક્ય છે એ કરો એમાં જ સંબંધોની સાર્થકતા છે.

એ બંને પ્રસંગે મને જીવિત સંબંધોની સાર્થકતા અનુભવાઈ. એ ક્ષણે એવું લાગ્યું કે આ સમર્પયામી કહીને પિતૃઓને અપાતા તર્પણ કરતાં આજે જે હાજર છે એના પ્રતિ લાગણીઓનું અર્પણ થઈ રહ્યું હતું.

દરેક સમયે જે વાંચ્યું છે, જે સાંભળ્યું છે, જાણ્યું છે એના કરતાં સત્યની પ્રતીતિ, લાગણીની અનુભૂતિ કંઇક અલગ પણ હોઈ શકે..બસ વાત છે માત્ર પૂર્વાપર કથિત વાતમાંથી બહાર નિકળીને નજર સમક્ષ જે બની રહ્યું છે એને સામેની વ્યક્તિની નજરે સમજવાની, અનુભવવાની…

જરૂરી નથી કે હંમેશા શબ્દાર્થ કે શાસ્ત્રાર્થ જ સત્ય છે..ક્યારેક પુસ્તકમાં લખાયેલી વાતોની બહાર જીવાતું સત્ય પણ સુંદર હોઈ શકે.

 

 

 

 

 

 

૪૯- કવિતા શબ્દોની સરિતા-

મૃત્યુ… એક નિશ્ચિત સત્ય જે આવવાનું છે એની સૌની ખબર છે.. માત્ર ક્યારે એની કોઈને ય ખબર નથી. હા, શક્ય છે કોઈને એના ભણકારા  વાગે છે કે સંકેત સમજાતા હોય છે અને ક્યારેક કોઈને એના પગરવની જાણ પણ નથી થતી અને એ આવીને ચૂપકીથી પળવારમાં વ્યક્તિને પોતાની આગોશમાં જકડી લે.  કદાચ એ વ્યક્તિને ય ખબર પડે એ પહેલાં એનો હસતો જીવંત દેહ ક્ષણભરમાં નિર્જીવ બનીને રહી જાય. કલ્પના માત્ર કંપાવી દે એવી છે. એણે કેટલું ય વિચાર્યું હશે, હ્રદયમાં કેટલીય લાગણીઓ હશે જે વ્યક્ત કરવાની રહી ગઈ હશે, ભાવિ માટે કેવા અને કેટલાય આયોજનો વિચાર્યા હશે અને એ બધું જ અવ્યક્ત રહી ગયું હશે?

મૃત્યુ શું છે? એ ક્ષણોનો અનુભવ કેવો હશે? મૃત્યુ પછી શું ? આ બધા જ પ્રશ્નોના ઉત્તર ક્યાં કોઈ આપી શક્યું છે? અને તેમ છતાં ક્યાંક એવું માનવામાં આવે છે કે વ્યક્તિનો આત્મા તેર દિવસ સુધી તો તે સ્થાન પર અથવા તો એના પ્રિયજનોની આસપાસ જ રહેતો હોય છે. સાચા ખોટાની તો કોઈને ય જાણ નથી પણ એ વાતને કદાચ પણ સ્વીકારીએ તો વિચાર આવ્યો કે એ આત્મા એના અંતિમ સંસ્કાર સમયે સૂક્ષ્મ સ્વરૂપે ત્યાં હાજર રહેતો હશે?

એક તરફ વ્યક્તિનો નશ્વર દેહ છે, એની એક બાજુ સંતાનો એના આત્માને શાંતિ મળે એવી પ્રાર્થના-વિધિ કરતાં હોય, બીજી તરફ જેની સાથે જીવનના ચાલીસ-પચાસ કે એથી ય વધારે વર્ષો વિતાવ્યા હોય એ જીવનસાથી આક્રંદ કરતી હોય અને પંડિત એમને સમજાવતા હોય કે

વાસાંસિ જીર્ણાની યથા વિહાય, નવાનિ ગૃહણાતી નરોપરાણી…

તથા શરીરાણિ વિહાય જીર્ણાન અન્યાનિ નવાનિ દેહી..

ત્યારે એમ થાય કે જીવનના એંશી, નેવુ વર્ષ થયા છે એમના જીવતરનું પોત જૂનું થયું હોય પણ હજુ તો તમામ જવાબદારીઓથી મુક્ત થઈને જેના માટે  જીવન માણવા યોગ્ય સમય આવ્યો છે એનું આયખાનું પોત જૂનુ કેવી રીતે? જેના જીવન પર કાળના થપેડા વાગ્યા છે એના આયખાનું પોત જીર્ણ-શીર્ણ થયું એ સમજાય છે પણ જેના જીવતર પર સમય-સંજોગોએ પ્રસન્નતાનો રંગ પૂર્યો છે એ તો આ સુખ-શાંતિના રંગોને માણવાની તૈયારી કરી રહી હોય એ વસ્ત્રને જૂનુ કેવી રીતે કહી શકાય? જ્યારે પંખીને એનું પિંજરું જૂનુ લાગે અને એ નવું માંગે એ સમજાય પણ હજુ તો જે  પિંજરનું કલેવર માણવા યોગ્ય રંગોની ભાતથી શોભી રહ્યું છે, ક્યાંય સમય સંજોગોના થપેડાએ એને ઝાંખું નથી પાડ્યું એને ત્યજીને જવું કેવું લાગ્યું હશે ?

હજુ તો આગળ વધીને પંડિત કહી રહ્યા છે……કે શરીર નાશવંત છે પણ આત્મા અમર, અવિનાશી, ચિરસ્થાયી છે. જેણે જન્મ લીધો છે એનું મરણ નિશ્ચિત છે તો પછી મરણનો શોક શાને? ત્યારે વિચાર આવ્યો કે ભલે આત્મા અમર છે પણ એ અમરત્વ પરિવાર માટે તો માત્ર આશ્વાસન જ ને? એમને તો જે જીવ સદેહે સાથે હતો એની સાથે જ લાગણીના સંબંધો, એનું જ મમત્વ ને?

એક પછી એક વિધિ આગળ વધી રહી હતી અને ઉચ્ચારણો અર્થ સહિત વાતાવરણમાં પડઘાતા હતા…

નૈનં છિન્દન્તિ શસ્ત્રાણિ નૈનં દહતિ પાવક, ન ચૈનં ક્લેદયન્ત્યાપો ન શોષયતિ મારુતઃ

અને મનમાં વિચારો પણ એની સાથે પડઘાતા હતા…સાચે જ જો એ વ્યક્તિનો આત્મા ત્યાં હાજર હશે તો આ જોઈને શું અનુભવતો હશે.. એનો અદ્ર્શ્ય હાથ સંતાનોને શાંત કરવા લંબાયો હશે? જીવનસાથીને આશ્વત કરવા વ્હાલથી વિંટળાતો હશે?

જેના ઉત્તરો આજ સુધી કોઈ આપી શક્યું નથી એ પ્રશ્નો ,એની કથા કે વ્યથા પણ એના નશ્વર દેહ સાથે જ પંચમહાભૂતમાં ભળી જવાના ને? પણ જો એ વ્યક્તિ સ્વસ્થ જીવન ભરપૂર જીવી હશે તો ત્યારે એના પરિવારને એવું કહેવા ઇચ્છતી હશે કે ….

હર્યુ ભર્યુ ઘાસ હોય, ખુલ્લુ આકાશ હોય

આછો અજવાસ હોય,પછી ભલે છૂટતા આ જીવતરના શ્વાસ હોય

હોય નહીં નર્સો અને નીડલના ઝૂમખા,

આમ તેમ વળગીને અંગે અંગ ચૂભતા

સ્વાર્થ અને સગપણના હોય નહીં ફૂમતા

હોય તો બસ એક

લીલેરા વાંસ હોય, ગમતીલી ફાંસ હોય, ઝાકળની ઝાંસ હોય …

હર્યુ ભર્યુ ઘાસ હોય??????

અને પરિવારજનોને વિધિકારકને એવું કહેવાનું મન થતું હશે કે. જાણીએ છીએ આ બધું જ…આ બધી વાતો વાંચી છે, વિચારેલી છે પણ આવું અચાનક મૃત્યુ જ્યારે સ્વજનને નજર સામે જ ઉપાડી લે ત્યારે આ બધું પોપટિયું રટણ સાચે જ વ્યર્થ લાગે છે. શાસ્ત્રો સાચા હશે પણ સંબંધો ય એટલા જ સાચૂકલા હોય છે ખરા હોં………

આ બધા જો અને તો છે…મનના વિચારો છે જે મારી જેમ તમારા મનમાં ય ઉદ્ભવતા હશે…..કદાચ…..

શાસ્ત્ર કે સમજણ બધું જ પચાવ્યું હોય પણ એ સમયે તો વ્યક્તિની સમજ વરાળ બનીને ઉડી જાય છે અને એનાથી ધૂંધળી થયેલી નજર સામે સ્વજનનો દેહ પણ ભસ્મીભૂત થઈ જાય છે.

 

કાવ્ય પંક્તિ -દેવેન્દ્ર દવે

 

 

 

૪૫ -કવિતા શબ્દોની સરિતા- રાજુલ કૌશિક

હાથી ઘોડા પાલખી જય કનૈયાલાલકી….

નંદ ઘેર આનંદ ભયો જય કનૈયાલાલકી

આખાય વાતાવરણને ભરી દે એવો નાદ ગૂંજ્યો અને ચારેકોર ઉલ્લાસનું મોજું સૌને ઘેરી વળ્યું….આ તો વિશ્વભરના લાડીલા કૃષ્ણના જન્મનો સમય..સૌને પોતાના ઘરમાં પારણું બંધાયું હોય એટલો ઉમંગ હતો. નાના-મોટા સૌ સ્નેહથી સજીને આવ્યા હતા..મોરપીચ્છમાં હોય એટલા રંગોથી જાણે આખાય મંદિરનું પરિસર પણ રંગીન બની ગયું. આ કૃષ્ણ એક એવા લાડીલા ભગવાન છે જેમના તમામ સ્વરૂપો પૂજાય છે અને એમાંય આ તો બાલસ્વરૂપ, એને તો અદકેરા લાડ જ હોય ને? ફૂલોના પારણામાં બિરાજેલા લાલજીનું પારણું ઝૂલાવવા તો સૌ અધિરા….કોણ એનો લ્હાવો પહેલા લે એવી જાણે હોડ લાગી પણ આ આખાય સમુહમાં એક એવી વ્યક્તિ જોઇ જે એકદમ અલગ તરી આવતી હતી. સાદા પણ સુરૂચિપૂર્ણ વસ્ત્રોમાં એ મહિલાને આ આખા માહોલથી કોઇ જ લેવાદેવા ન હોય એમ એક બાજુ હાથમાં માળા લઈને બેઠી હતી. એમને ન તો આ ઉલ્લાસના ઉછાળામાં ભળવાની ઉત્સુકતા હતી કે ન તો પારણું ઝૂલાવવાની ઉતાવળ હતી…

એમના ચહેરા પરની સૌમ્યતા, શાંતિએ મારું ધ્યાન એમની તરફ ખેંચ્યુ અને ક્યાંય સુધી એમની પર ટકી રહ્યું. આવા ઉમંગભર્યા માહોલમાં આટલી હદે કોઈ અલિપ્ત રહી શકે ખરું? નજરમાં હતી તો માત્ર કૄષ્ણ તરફની તન્મયતા. લાલજીને લાડ લડાવવાના બદલે હાથમાં ફરતી માળાના એક એક મણકાની સાથે બાળ ગોપાળ સાથે મમત્વ સંધાતુ હોય એવો ભાવ હતો.

કૃષ્ણ તો સદીઓથી પૂજાતા આવ્યા છે. એમના દરેક સ્વરૂપ– વાસુદેવનો વંશ, યશોદાનો લાલો, રાધા અને ગોપીઓ સંગની રાસલીલા, એમની મિત્રતા, એક રાજકારણી તરીકેનો અહોભાવ આજ સુધી ઓસર્યો નથી. કૃષ્ણ વિશે આજ સુધી ઘણું બધુ કહેવાયું છે, કહેવાતું રહેશે. આજ સુધી ઘણું સાંભળ્યું છે અને તેમ છતાં આ ક્ષણે પણ એમના વિશેની વાતો  સાંભળવા, વાંચવા- જાણવા અને સમજવાની આતુરતા અકબંધ રહી છે.

પણ તે ક્ષણે કોણ જાણે પેલા બહેનને જોઈને મનમાં કંઇક જુદો જ વિચાર આવ્યો. આજ સુધી મોટાભાગે કૃષ્ણને- કૃષ્ણ વાસુદેવ, નંદલાલ, જશોદાના જાયા તરીકે જાણ્યા છે પણ જેણે નવ નવ મહિના કોખમાં ગર્ભ ધારણ કર્યો, પ્રસુતિની વેદના ય ભોગવી હશે અને એ પછી ય એક ક્ષણ માતૃત્વને માણવાનો મોકો ન મળ્યો એવા દેવકી, દેવકીના માતૃત્વના ત્યાગનો મહિમા કેમ આજ સુધી અજાણ્યો રહ્યો?

રામની સાથે સીતાએ વનવાસ વેઠ્યાની વાતો ઘણી થઈ પણ મહેલમાં રહીને પણ વિયોગની વેદના સહી એવી ઉર્મિલાની વ્યથાનું શું?

કૃષ્ણનો જન્મ અને જીવન જેને આભારી છે એવી દેવકીની તો વળી સાત સાત સંતાનનો બલિ આપ્યા પછી ય ગોદ તો ખાલી જ ને? કૃષ્ણના જન્મ પહેલાં જ કંસ માટે ભાવિ નિશ્ચિત થઈ ગયું હતું કે દેવકીનું આઠમું સંતાન કંસના મૃત્યુનું નિમિત્ત બનશે. દેવકી અને કંસ તો ભાઈ-બહેન. બહેન માટે તો કેવું ય અદકેરું વ્હાલ ભાઈના મનમાં હોય પણ મોતની ભીતિએ ભાન ભૂલેલા કંસે તો બહેનને સાવ સંતાનવિહોણી કરી દીધી. કારાવાસનો સંસાર અને સંતાનોની હત્યાએ દેવકી પર  કેવી ય વિતી હશે?

કૃષ્ણના બાળપણ સાથે જોડાયેલી જશોદાની મમતા તો સૌએ જાણી. યશોદામૈયાએ અદભૂત લાડ લડાવ્યા. પાલક માતા તરીકે જો ક્યારેય કોઈની સરખામણી કરવાની આવે તો સૌથી પ્રથમ યશોદાનું નામ લેવાય. એમના લાલનપાલનની ય ઘણી ગાથાઓ ગવાઈ ત્યારે ય દેવકીની વ્યથા તો સાવ વિસરાઈ જ ગઈ ને? જે કનૈયાના નટખટ બાળપણની વાતો અઢળક કહેવાઈ અને ભવિષ્યમાં પણ કહેવાતી રહેશે એ બાળપણ દેવકીના નસીબમાં ક્યાં? જન્મ આપીને ય જતન કરવાની તક ન રહી એવી દેવકીની કૃષ્ણને જોવાની ઝંખના કેવી હશે? માતા માટે સૌથી અમૂલ્ય સમય હોય પોતાના સંતાનના બાળપણનો. એને પા પા પગલી માંડતા જોવાનો. એ સમય પણ દેવકીના નસીબમાંથી છીનવાઈ ગયો હોય ત્યારે એની વ્યથા ચરમ સીમાએ પહોંચી નહીં હોય? યશોદાએ જે બાળ ગોપાળના મુખમાં બ્રહ્માંડના દર્શન કીધા એ બાળકનું મુખ જોવા દેવકી કેવા તરસ્યા હશે ? જગતભરની માતા ઇચ્છે કે પોતાનું બાળક કૃષ્ણ જેવું બને એવા કૃષ્ણની માતા- જન્મદાત્રીને તો એના પુત્રને જોવા-મળવા સુધીની ક્ષણો તો યુગ જેટલી લાંબી લાગી હશે ને?

કોણ જાણે પેલી સાવ અજાણી મહિલાનું એક ટકે લાલાની સામે જોયા કરવું અને મને દેવકીનું યાદ આવવું એક સાથે બન્યું અને મારા મનમાં થોડા સમય પહેલાં વાંચેલી એક રચના ઝબકી ગઈ.

શ્રાવણ આવે ને મુને મૂંઝારો થાય.
છાતીમાં ધગધગતી કેવી એ લ્હાય?
કાયા તો ઝીલે લઈ ભીતર સંગ્રામ,
વદપક્ષની રાતે મુજ હૈયું વ્હેરાય.
લમણે તો લાખ તોપમારો ઝીંકાય, હાય… શ્રાવણ આવે ને મુને મૂંઝારો થાય…..

સાત સાત નવજાત હોમીને સેવ્યો,
નવ નવ મહિના મેં ઉદરમાં પોષ્યો.
જન્મીને જ જવાને આવ્યો જ શાને?
કંસડાનો કેર ત્યારે કાપ્યો ન કા’ને?
ગોવર્ધનધારી કેમ બિચારો થાય? હાય … શ્રાવણ આવે ને મુને મૂંઝારો થાય…..

રાધા સંગ શ્યામ ને યશોદાનો લાલ,વાહ!
જગ તો ના જાણે ઝાઝુ,દેવકીને આજ.
વાંક વિણ,વેર વિણ,પીધા મેં વખ,
ને તોયે થાઉં રાજી,જોઇ યશોદાનું સુખ.
આઠમની રાતે જીવે ચૂંથારો થાય,
કેમે ખમાય? બહુ પીડા અમળાય..હાય… શ્રાવણ આવે ને મુને મૂંઝારો થાય

કાવ્ય રચના- દેવિકા ધ્રુવ

૧૦ – સદાબહાર સૂર

હમણાં જ ગઈ હોળી અને આપણે દેવરીયાના સંગ હોળી ખેલંત ભાભીના મસ્તીભર્યા સંબંધોને સ્મર્યા. આ દિયર-ભાભીનો સંબંધ જ એવો મીઠો છે. નવપરણીતા સાસરીમાં જો કોઈની ય સાથે એકદમ સરળતાથી સ્નેહે ગંઠાઈ જાય ને તો એમાં સૌથી પહેલો તો દેવરીયો જ આવે. ભર્યા ભર્યા સાસરામાં દેવરીયા સાથેના હેતાળ સ્નેહનું કારણ વિચારતા, જરા ફરી એકવાર સમજવા પ્રયાસ કરતાં આ નિર્દોષ સંબંધમાં મને તો મૂળે એનો તાંતણો પિયરની વાટ સુધી લંબાયેલો દેખાયો.

સમગ્ર સંસારમાં કોઈપણ નાનકડી બાળકીને સૌથી વહાલો એનો ભઇલો તો હોવાનો જ કે ભાઈને પણ એની બહેન તો લાડકી જ હોવાની અને એ  એમનું વ્હાલ તો હંમેશ માટે એવું જ અકબંધ રહેવાનું. સંસારમાં ભાઈ-ભાઈને ક્યારેક  લડતા-ઝગડતા કે કોઈપણ કારણસર છૂટા પડતા જોયા હશે પણ ભાઈ-બહેનના પ્રેમમાં સહેજ અમસ્તી તિરાડ પણ ભાગ્યેજ શોધી મળશે.

પરણીને સાસરે ગયેલી કન્યા એટલે જ દેવરમાં પોતાના ભાઈનું સ્વરૂપ શોધતી કે જોતી હશે અને એટલે જ એ બહુ જ સ્વભાવિકતાથી આ નવા સંબંધ સાથે જોડાઈ જતી હશે.

ભાઈ માટેનું મમત્વ તો એટલી હદે  એના હ્રદયના કણે કણમાં સ્થાયી હોય છે કે જ્યારે એ મા બને ને ત્યારે પણ એક મા તરીકે એ એના દિકરામાં એના ભાઈની જ છબી શોધે અને જો સહેજ અમસ્તો અણસાર પણ મળતો આવશે ને તો તો એ રાજીના રેડ… અને આ હકિકત તો નજરે જોયેલી એકવાર નહીં અનેકવાર અનુભવેલી છે.

ભાઈ બહેનના સંબંધને ઘણા બધા કવિ, ગીતકારોએ શબ્દોથી ઉજાળ્યો છે. ભાઈ-બહેનના લાડને કવિઓએ, ગીતકારોએ પણ લાડેકોડે સજાવ્યા છે.

અવિનાશ વ્યાસે તો સવારના પ્રભાતિયાથી માંડીને બાળકને સુવાડવાના હારલડા સુધીના ગીતોની રચના કરી છે તો એમની રચનામાં ભાઈ-બહેનના હેત તો હોવાના જ…

આજે એમનું એવું જ કોઈપણ ભાઇ-બહેનને ગમી જાય એવું અને હંમેશ ગમતું રહેવાનું છે એવું ગીત યાદ આવ્યું. જો કે એમાં યાદ કરવાની પણ કોઈવાત નથી કારણકે એ તો સદાય સ્મરણમાં ગુંજતું ગીત….બરાબર ને?

કોણ હલાવે લીંબડી ને કોણ ઝૂલાવે પીપળી,

ભાઈની બેની લાડકીને ભઈલો ઝુલાવે ડાળખી….

હવે તો જો કે ક્યાં આ લીંબડી ને ક્યાં પીપળી રહી છે કે એની પર બેસાડીને ભઈલો એની બહેનીને ઝુલાવશે? તેમ છતાં આજે પણ આ ગીત સાંભળીએ તો એ જ લીંબડી કે પીપળી  નજર સામે તો તરી જ આવે ……અને એની પર ઝુલતી બેનને હળવેથી ઝુલાવતો ભઈલો ય નજર સામે તરી આવે.

કારણ માત્ર એટલું જ કે અહીં માત્ર ભાઈ કે બહેન જ નથી પણ અવિનાશ વ્યાસના શબ્દોથી જાણે આખું વાતાવરણ આપણી આસપાસ છે એવી લાગણી થઈ આવે છે. આ એ સમયની રચના છે જ્યારે આપણી આસપાસ સાચે જ કુદરતનું એક સામ્રાજ્ય હતું. મને આજે પણ યાદ છે ઉનાળાની બપોરે પણ અમારા ઘરની બહારના ઘટાટોપ ઝાડની નીચે ટાઢકનો અનુભવ થતો. રસ્તે જતાં  સરસડા પરથી ખરેલા, વેરાયેલા પીળા રંગના મુલાયમ શિરીષના ફૂલ જોવા મળતાં બાકી આજે આ સિમેન્ટ કોંક્રીટના નગરની બહાર જઈએ ત્યારે માંડ  પવનની હળવી થપાટે ઝુલતા ઝાડ નજરે પડે.

 જો કે અહીં ભાઈ-બહેનના વ્હાલની સાથે પ્રકૃતિ -પંખીઓ સાથેનો તંતુ જોડ્યો છે ત્યારે મને એવું તો સમજાય જ છે કે એ સમયનો માનવી માત્ર સૌને સ્વીકારવાની ઉદાર વૃત્તિ ધરાવતો હતો. આપણા આનંદમાં સૌને ભાગીદાર બનવા વ્હાલથી નિમંત્રતો. સુખને એ વહેંચીને આનંદતો હશે.

મારી બેની તો હીંચકે હીંચે છે પણ સાથે ઓ પંખીડા ઓરા આવો અને એ ઝુલતી ડાળીઓ પર બેસી તમે પણ ઝુલો. એ ઝુલો ઉંચકાય અને  પવનનો મીઠો વિંઝણો પણ વાય, વળી એની સાથે કોયલ ટહુકો અને મોરલાનો કેકારવ પણ ભળે ને એ બેની તો જાણે આભને આંબે. ભાઈ અને બહેનના સંબંધની જેમ જ પંખી અને વૃક્ષનો સંબંધ જાણે સાવ સનાતની. એ બંને એકમેક વગર સાવ અધૂરા. લીંબડીની ડાળીએ ઝૂલતી એ બહેન ક્યારે ડોળીમાં બેસીને વિદાય લેશે ત્યારે એ  વિદાયની ક્ષણો કેવી ય કપરી હશે એની તો એ સમયે ક્યાંથી કલ્પના હોય? એને બસ આજની ક્ષણ માણી લેવી છે, મહાલી લેવી છે. આ સંબંધમાં જેટલી મીઠાશ અને કુમાશ છે ને એટલી તો ભાગ્યેજ કોઈ સંબંધમાં હશે.

આસમાન તરફ ગતિ કરતાં ઝૂલા પર બેઠેલી બેનને જોઈને હરખાતા ભાઈના મનમાં બેન હંમેશા સુખને ઝૂલે એવી ઊંડી આશા હશે. એનો સંસાર સ્વર્ગ સમો હશે અને એ સુખી સંસારના ઝૂલે હંમેશા ઝૂલતી રહેશે એવી ભાવના હ્રદયમાં ભારોભાર હશે…

અને પછી આ જ બેની મોટી થઈ સાસરે જતી વેળા આ ઘર, માતા-પિતાને સાચવવાની ભલામણ કરે ને ત્યારે જે હ્રદયંગમ દ્રશ્ય સર્જાય છે ને એનાથી ભાગ્યેજ કોઈની આંખ કોરી રહી જતી હશે.

ભાઈ-બહેનના આવા સનાતની સંબંધને કેટલી મઝાથી અહીં આલેખ્યો છે !

આજ હીંચોડું બેનડી, તારા હેત કહ્યાં ના જાય

મીઠડો વાયુ આજ બેની, તારા હીંચકે બેસી ગાય

આ ગીત આજ સુધી અનેક ગાયકોએ ગાયુ અને દરેકના રણકામાં જાણે આ ભાઈ-બેનીના હેત ભળ્યા પણ ગીતના શબ્દોમાં જે મીઠાશ, ભાઈ બહેનનો સ્નેહ રેલાયો છે એ અવિનાશ વ્યાસના શબ્દોની તાકાત છે.

આ ગીતની સાથે સંકળાયેલી ગાયિકા ફોરમ દેસાઈની હમણાં જ વાંચેલી વાત પણ યાદ આવી. આ ગીત વિશે એ વાત કરે છે ત્યારે કહે છે ફિલ્મ ‘સોનબઈની ચુંદડી’ માટે આશિત દેસાઈ સાથે એને ગાવાનું હતું ત્યારે પ્રથમ તો એક નવી નાનકડી છોકરીને, એક સાવ અજાણ્યા નવા અવાજને તક આપવા અવિનાશ વ્યાસ તૈયાર નહોતા પરંતુ એકવાર અવાજ સાંભળ્યા પછી તો એ મૂળ ગીતે રેકોર્ડ થઈ ગયા પછી ગીતના બીજું અને કરૂણ ગીત પણ ફોરમ પાસે જ ગવડાવ્યું. આગળ વાત કરતાં એ કહે છે કે અત્યંત કરૂણતા અને વેદના દર્શાવતી એ પંક્તિઓમાં અવિનાશ વ્યાસે એને વચ્ચે એકાદ ડૂસકું લેવાનુ કહ્યું હતું પણ ગીતના ભાવમાં વહી ગયેલી ફોરમથી વચ્ચે બે-ત્રણ વાર ડૂસકાં લેવાઈ ગયા. જ્યારે રેકોર્ડિંગ રૂમમાંથી એ બહાર આવી ત્યારે સૌ મ્યૂઝિશિયનની સાથે અવિનાશભાઈ, ગૌરાંગભાઈ પણ રડતાં હતાં. એના કહેવા પ્રમાણે  આ એનું પ્રથમ ગીત ચિરસ્મરણીય બની રહ્યું છે. આવા તો અનેક ચિરસ્મરણીય ગીતોની આપણે આગળ વાત કરીશું.

૯ – સદાબહાર સૂર

ફાગણ ફોરમતો આયો રે….આયો

 

આ ફાગણની શરૂઆત થાય ને એટલે ચારેકોર લહેરાતો કેસરિયો કેસૂડો, લાલઘૂમ ગુલમહોર અને પીળા ધમરક  ગરમાળા વસંતના આગમનની છડી પોકારતા હોય એમ છટાથી છવાઈ જાય.  ફાગણીયા રંગના શિરમોર જેવી હોળી અને ધૂળેટીથી તો પેલા વનમાં મહોરેલી વસંતની જેમ સૌના અંગ અંગમાં , મનના તરંગોમાં પણ વાસંતી વાયરાઓ છવાઈ જાય.

આ ફાગણને પણ કેટ-કેટલા કવિઓએ પણ પોતાના શબ્દોના રંગે રંગ્યો છે? ફાગણનો સીધો સંબંધ હોળી સાથે. આ હોળી એટલે સાંજ પડે પ્રગટવાતી હોળી નહીં હોં આ તો એનાથી ય આગળ વધીને મનના રંગોથી  તનને રંગતી હોળીની વાત છે. સંબંધો પર ગુલમહોરી છાપ ચઢાવવાની વાત છે.

 

ફાગણ અને હોળી આમ તો મૂળે રાજસ્થાનમાં ઉજવાતો તહેવાર પણ ગુજરાત અને ગુજરાતીઓએ તો આ હોળીને ય એટલા લાડ લડાવ્યા છે. એનું કારણ માત્ર એટલું જ કે ગુજરાતીઓ સંગીતપ્રેમી તો ખરા જ. દાયકાઓથી અહીં સુગમસંગીતની સૂરાવલિઓ રેલાય છે અને એમાં ગીતકાર, સ્વરકાર, સંગીતકારોએ યથાયોગ્ય સૂર-તાલ પૂર્યા છે પણ કહેવાય છે કે આ સૂરાવલિને જો એના સર્વોચ્ચ આસને કોઈએ બેસાડી  હોય તો તે છે અવિનાશ વ્યાસ.

 

આજે આટલી પ્રસ્તાવના પાછળનું કારણ પણ અવિનાશ વ્યાસ જ છે. ઘણા બધા કવિ-ગીતકારોએ હોળીને પોતાના શબ્દોમાં ઢાળી છે પરંતુ અવિનાશ વ્યાસે તો આ તહેવારને એક વ્યહવાર સાથે, સંબંધો સાથે જોડીને વધુ મધુર બનાવી દીધો.

 

અવિનાશ વ્યાસના ગીતોમાં સંસારના સમસ્ત સંબંધોની સુમધુરતા સતત અનુભવાઈ છે. પતિ-પત્ની કે પ્રિયા-પ્રિયતમની વાત તો અચૂક ભૂલ્યા વગર સૌ કોઈ કરે પણ અવિનાશ વ્યાસે ભાભી-દેવર, ભાભી-નણંદ, સાસુ-સસરા કે દેરાણી-જેઠાણીના સંબંધોને પણ ઉલ્લાસભર્યા ગીતોમાં વણી લીધા છે. બીજા સંબંધોની વાત ફરી ક્યારેક. આજે તો બસ આ ભાભી-દિયરના સંબંધોની મધુરતા એમના શબ્દોમાં  માણીએ.

 

પરણીને પતિગૃહે પધારેલી નવવધૂની સૌથી સમીપ હોય તો એ છે લાડકો દિયર કે નટખટ નણંદ..પણ હોળીનો રંગ તો દેવરીયા વિના ક્યાં ?

 

ઘરમાં ઘૂંઘટ ઓઢીને ઘૂમતી, બહારની દુનિયાથી બેખબર એ ભાભીને જ્યારે બાંકો દેવરીયો રંગે ત્યારે જ એને જાણ થાય કે આ આવી હોળી. આ સાવ નિર્દોષ સંબંધોને તો સૌએ સ્વીકાર્યો છે  અને એટલે જ તો ઘરમાં કે ભર બજારે ભાભીને પૂરેપૂરા હકથી રંગી શકે એ દેવરીયો..  ફટકેલ ફાગણિયા જેવા દેવરની કૂણી કૂણી લાગણીથી રંગાઈ જતી ભાભી માટે ય આ ગમતીલા સંબંધને ઉજવતો મોજીલો તહેવાર છે.

 

અવિનાશ વ્યાસે પણ આ ભાવને એટલા વહાલથી શણગાર્યો છે.

 

મારો દેવરીયો છે બાંકો, એની લાલ કસુંબલ આંખો,

 

એણે રંગ ઢોળી રંગી જ્યારે રેશમની ચોળી

 

ત્યારે મેં જાણ્યું કે આવી ગઈ હોળી…

 

અને આ રંગભર્યા માહોલમાં તો ભાભી ય વળી ઉમંગે જોડાય…ત્યારે અવિનાશ વ્યાસ વળી એક બીજી રચના આપણી સમક્ષ ધરી દે..

 

લાલ રંગના લહેરણીયાને માથે લીલી ચોળી

 

હાલ ને દેવરીયા સંગે રમીએ હોળી……..

 

કદાચ એ સમયની ભાભી ય જાણતી હશે કે આટલી છૂટ દેવરીય સંગ તો એ લઈ જ શકશે.

 

ગીત તો ગુજરાતી ગીતકારનું લખેલું પણ આવા ગીતોએ તો ફિલ્મોમાં પણ પોતાનો પગદંડો જમાવ્યો છે. ‘કાદુ મકરાણી’ ફિલ્મ માટે ગીતા દત્ત અને મુકેશે એને સ્વર આપ્યો .

 

આમ તો પહેલાં ગુજરાતી ગીત સંગીત માટે એવું કહેવાતું કે ગુજરાતના ગીત-સંગીતમાં દૂહા, રાસ અને ગરબા સિવાય બીજું શું હોય છે? પણ અવિનાશ વ્યાસની અનેકવિધ ગીત રચાનાઓએ કંઈક જુદા જ પરિમાણ સ્થાપી દીધા.

 

દેવરીયા સાથે હોળીથી કંઈ એ રંગોનો તહેવાર ઓછો પૂરો થવાનો ? એને તો મારગડો રોકીને ઉભેલા રસિયાએ ઢાળેલા રંગથી ય રંગાવું છે.

 

આ બધી લાગણીઓને અવિનાશ વ્યાસે એટલી તો સુંદર રીતે રજૂ કરી છે કે કોઈપણ લજામણી નારીનું ભલે શરમના પાલવડે ઢંકાયેલું હોય પણ એ કાળજા સુધી ઉડેલી એ છોળ આપણા સુધી પહોંચે છે.

 

જાણીતા સ્વરકાર શ્રી આસિત દેસાઈ કહેતા કે “ અવિનાશભાઈ એટલે ગુજરાતી સુગમ સંગીતના ભિષ્મપિતામહ એટલે માતા અને પિતા એમ બંનેનું કામ એમણે જ કરેલું..

 

આસિત દેસાઈના આ કથનને ક્યાં અવગણી શકાય એમ છે? જે માતા અને પિતા એમ બંનેનો રોલ નિભાવી શકે એ જ સંબંધો પર આટલી લાગણીઓને ઓળઘોળ થતી રચના કરી શકે ને?

 

આજે આ હોળી નિમિત્તે આવા વરણાગીયા અને તેમ છતાં વ્હાલસોયા લાગતા ભાભી-દિયરના  સંબંધની વાત કરી પણ  અવિનાશ વ્યાસની ગીત રચનાઓમાં તો હજુ સંસારના અન્ય સંબંધોની વાત પણ વણાયેલી છે જેના વિશે આગળ જોઈશું…