Film Review- Piku

 

A journey of motion to emotion. That’s film Piku. They have create comedy out if nothing.

એકદમ સનકી , અડીયલ, તુંડ મીજાજી અને જીદ્દી એવા બંગાળી બાબુ ભાસ્કોર બેનર્નીજીની  દિકરી પિકુ પણ બાપ જેવી અને જેટલી જ સનકી, અડીયલ, તુંડ મીજાજી અને જીદી છે. મા ના મોત બાદ પિતાએ જ પિકુને ઉછેરી છે. કોઇપણ ભારતિય સમાજમાં ઉંમરલાયક દિકરીને મા કે બાપ પરણતી જોવા અને પોતાનો પરિવાર સંભાળી લે એ જોવાની તમન્ના હોય પરંતુ અહીં ભાસ્કોરબાબુને પોતાની દિકરી પરણે એમાં જરાય રસ  નથી. એમને માત્ર રસ છે દિવસભર એમના પેટની  અને  બ્લડપ્રેશરની સમસ્યાની ફરિયાદ કર્યા કરવાની જે પિકુએ હર હાલમાં સાંભળવી જ રહી.

પિકુ સ્ટ્રગલિંગ આર્કીટેક્ટ છે . એ એક સાથે બે મોરચે લઢતી રહે છે. કોલકત્તામાં બાપ-દિકરીનું જુનુ ઘર છે જે દિકરી વેચવા માંગે છે અને બાપને મંજૂર નથી. સતત એકબીજા સાથે લઢતા-ઝઘડતા બાપ-દિકરી દિલ્હીથી કોલકત્તાની બાય રોડ સફરે ઉપડે છે. અહીં એક બીજુ પાત્ર ઉમેરાય છે રાણા ચૌધરી. આ પણ એક અજબ ઇન્સાન છે. એ ટેક્સી ભાડે ફેરવતો હોય છે જેની કાયમી ધોરણે પિકુને જરૂર પડતી હોય પરંતુ પિકુના સ્વભાવના લીધે રાણાના દરેક ડ્રાઇવર પિકુ માટે કામ કરવા તૈયાર નથી એટલે છેલ્લી પળે રાણા પિકુ અને ભાસ્કોરને દિલ્હીથી કોલકત્તાની સફરે લઈને નિકળે છે. આ આખી સફરમાં રાણા પણ બાપ અને દિકરીથી ત્રાસી જતો રાણા છેવટે પિકુ અને ભાસ્કોર સાથે ક્યાંકને ક્યાંક સંકળાતો જાય છે.

વાર્તા આમ જોવા જઈએ તો સાવ સામાન્ય છે પરંતુ એને જરા ખાસ બનાવી છે સૂજીત સરકાર, દિપિકા અને અમિતાભ બચ્ચને.

બોલિવુડમાં આજ સુધી પિતા-પુત્રીના ઇમોશનલ સંંબંધો પર ઘણી બધી ફિલ્મો બની ચૂકી છે પરંતુ અહીં આ બાપ-દિકરીને એકદમ અલગ અંદાજમાં રજૂ કરવામાં આવ્યા છે. દવા અને દર્દને અત્યંત મહત્વ આપતા પિતા પાસે જેટલી ફરિયાદો છે એટલી જ દવાઓનો ઢગલો પણ છે પરંતુ એમને એમની મેળે રસ્તા શોધવા કરતા સતત પિકુને ઉચાટમાં જ રાખવાનું પસંદ છે. ઉશ્કેરાયેલી પિકુ પણ અકળામણ સાથે એમની ઢગલાબંધ ફરિયાદો સાંભળ્યા કરે છે.  ફિલ્મમાં ભાસ્કોરની સાળી ( મૌસમી ચેટર્જી) અને ડોકટર ( રઘુવીર યાદવ) પણ છે જે આ કંકાસીયા માહોલના સાક્ષી છે. ક્યારેક સાપેક્ષ ભાવે તો ક્યારેક એમાં ગુંથાઇને એમની હાજરી નોંધાવ્યા કરે છે.

અમિતાભ બચ્ચન અને દિપિકા પાદુકોણને કેન્દ્રમાં રાખીને જે રીતે ફિલ્મની માવજત કરવામાં આવી છે અને કથામાં કશું જ તત્વ ન હોય તેમ છતાં જે રીતે ફિલ્મની પકડ રહી છે એના માટે સૂજીત સરકારને શ્રેય આપવું જ રહ્યું. પાત્ર વરણી અને પાત્ર પાસે કામ લેવાની સૂજીત સરકારની સૂઝ થકી જ આ ફિલ્મ બની છે. ફિલ્મમાં નામ માત્ર બંગાળી છે એવું નથી એ પાત્રોની બોલવાની લઢણ અને માહોલ પણ અદ્દલ બંગાળી છે.

 

અમિતાભ બચ્ચને ૭૦ વર્ષના સનકી બંગાળીના પાત્રમાં એકવાર ફરી સાબિત કરી દીધું કે કોઇપણ પાત્ર હોય એમાં જો અમિતાભ બચ્ચન હોય તો એ પાત્ર ખાસ બની . સતત ફરિયાદી, સતત ડીમાંડીંગ, સતત બોલ્યા કરતા એવા ભાસ્કોર જ્યારે કશું જ બોલ્યા વગર માત્ર  ચહેરાના હાવભાવ જે આંખથી કામ લે છે ત્યારે પણ એ ખાસ બની જાય છે. આ ઉંમરે પણ આવા પાત્ર એમના માટે લખાવા કે આવા પાત્ર માટે એમની વરણી થવી એ જ એમના અભિનયની યોગ્યતાનું પ્રમાણપત્ર ન કહેવાય??

એવુ બીજુ અભિનયની યોગ્યતાનું પ્રમાણપત્ર દિપિકાને પણ આપી જ શકાય. ખાસ કોઇ ગ્લેમર વગર પણ દિપિકા અભિનય થકી પ્રેક્ષકોનું મન જીતી લે છે. રામલીલા, યે જવાની હૈ દિવાની, હેપ્પી ન્યુ ઇયર જેવી એક પછી એક સફળ ફિલ્મો આપનાર દિપિકાએ ‘ખેલે હમ જી જાન સે’ અને ‘ આરક્ષણ’માં જે રીતે સાવ જ ગ્લેમર વગરની ભૂમિકા ભજવી હતી એ દિપિકાએ અહીં પણ એક અલગ અંદાજને એના અભિનયથી નિખાર્યો છે. પિતા પર અકળાતી, ઘાંટાઘાંટ કે ચીસાચીસ કરી મુકતી પિકુ એકપણ શબ્દ બોલ્યા માત્ર આંખ ઉઠાવીને કે ચહેરાને નમાવીને પણ ખુબ સરસ ભાવ પ્રદર્શિત કરી જાય છે . ટેક્સી ડ્રાઇવર પર ગુસ્સો કરતી કે રોફ જમાવતી પિકુ ધડ દઈને ફોન મુકી દઈને પણ એનો રોષ વ્યકત કરી જાય છે. પિતાની તકલીફોથી અકળાતી પિકુ માટે તો એના બાળક જેવા છે એ બાળક સમાન પિતાની ખામોશીભરી માંદગી સમયે ટીપીકલ નાટકીય લાગણી દર્શાવવાના બદલે એકપણ શબ્દ બોલ્યા વગર આંખમાંથી સરી જતા આંસુ સાથે પિતાનો હાથ થામીને બેસી રહે છે એ પણ એટલું જ બોલકું લાગે છે. પિતાની નાદાનિયતભરી હરકતોથી વાજ આવી જતી પિકુ એ હરકતોથી પરેશાન  અને ચિંતિત પણ એટલી છે. 

રાણા ચૌધરી એટલે કે ઇરફાન ખાનને જેટલો સમય મળ્યો છે એને એણે જીવંત કરી દીધો છે. ઇરફાનખાન હંમેશા અલગ રીતે જ પેશ આવે છે. ક્યારેક સાવ સપાટ ચહેરે પણ એ ઘણું કહી જાય છે. 

 

ફિલ્મના આ ત્રણ મુખ્ય પાત્રની સાથે કથામાં વહેતા રહેતા પાત્રો એટલે પિકુની માસી -મૌસમી ચેટર્જી અને ડોકટર -રઘુવીર. જ્યાં જેટલી જરૂર હોય એને એમની હાજરીથી ભરી દે છે. 

 

ફિલ્મમાં કોઇ ખાસ આયાસ વગર પણ જે હળવી પળો સર્જાઇ છે જેને આપણે સૂક્ષ્મ કોમેડી કહી શકીએ એવી કોમેડીથી ફિલ્મમાં લગભગ મધ્યાંતર સુધીમાં ફિલ્મ હલકી-ફુલકી રહી છે. વન લાઇનર અને ટાઇમીંગથી સર્જાતી કોમેડી આગળ જતા પિતા-પુત્રીના લાગણીભર્યા સંબંધો પણ સ્પર્શી જાય એવા છે. આમ જોવા જઇએ તો કથામાં પણ એવું કશું સબળ તત્વ નથી . ફિલ્મ માત્ર અને માત્ર અમિતાભ અને દિપિકાને લીધે જ આ ફિલ્મ જોવી ગમે કદાચ બીજા જોઇ કલાકાર હોત તો આ ફિલ્મ આટલી પણ ન ગમત.

ફિલ્મનું સંગીત કથા સાથે સુસંગત છે. ‘તેરી મેરી કહાની’ બેજુબાન, લમ્હે ગુજર ગયે” જેવા ગીતો સુધીંગ ઇફેક્ટ આપે છે.  

 

ફિલ્મમાં જો કઠે એવી વાત હોય તો તે પિતાના પેટની સમસ્યાના ટોપિકને લઈને મનોરંજન સર્જ્યું છે એ જ ટોપિકને લઈને જ્યારે અતિરેક થવા માંડે છે ત્યારે કંટાળો ય આવે છે. મધ્યાંતર સુધી સરળતાથી  વહી જતી ફિલ્મ મધ્યાંતર પછી થોડી લંબાઇ હોય એવું લાગે છે.  કહે છે કે કશાનો પણ અતિરેક સહ્ય નથી હોતો.

કલાકારો- અમિતાભ બચ્ચન, દિપિકા પાદુકોણ, ઇરફાન ખાન, મૌસમી ચેર્ટજી, જિશુ સેનગુપ્તા, રઘુવીર યાદવ

 

નિર્માતા– એન.પી. સિંઘ, રોની લહિરિ, સ્નેહા રાજન

 

નિર્દેશક- સૂજિત સરકાર

 

સંગીત – અનુપમ રોય

ફિલ્મ  * * * એક્ટીંગ  * * * *  સંગીત  * * *  સ્ટોરી  * *

Rajul Kaushik
http://www.rajul54.wordpress.com